Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #44 : พี่แพนกับการละเล่น อิน ดันเจี้ยน

พี่แพนกับการละเล่น อิน ดันเจี้ยน

              กลับมาที่ตัวผมแล้วสินะ ที่ตอนนี้กำลังเดินเล่นอยู่ในเมืองหลังจากโดนอุดอู้อยู่ภายในดันเจี้ยนที่พระเจ้าสร้างขึ้นมาเพื่อให้ผมรู้การใช้พลัง หรือเสริมสร้างความเป็นตัวประหลาดให้ผมกันแน่ก็ไม่รู้ โดยรวมเวลาที่ผมไปจากที่นี่ก็ครบเดือนพอดีแต่สำหรับในนั้นผมรู้สึกห่างจากคนอื่นมาหลายปีเลย

           

               อยากฟังเรื่องตอนที่อยู่ด้านใน......

               พวกคุณคิดว่าผมว่างว่างั้น.......

               ก็ใช่ผมว่าง ยังไงระหว่างที่เดินกลับโรงแรมจะเล่าให้ฟังก็ได้........

              เริ่มจากตอนที่ผมเคลียร์ชั้นแรกกับหมาป่านับล้าน(ประชด) สิ่งแรกที่ผมรู้สึกเลยก็คือ เหนื่อย...สุดๆ อย่าถามว่าฟื้นฟูตลอดเวลาทำไมเหนื่อย มันเป็นความเหนื่อยล้าทางจิตใจครับ เพราะเล่นต้องฆ่าตลอดเวลา ถ้าเป็นคนทั่วไปคงรับไม่ได้หรอก เพียงแต่ผมก็ยังมีเป้าหมายที่ต้องทำเหมือนกันก็เลยไม่กลายเป็นบ้าไปซะก่อน รวมถึงเครื่องยึดเหนี่ยวทางใจที่ดีด้วย 

               เครื่องยึดเหนี่ยวทางใจคืออะไร....

               ไม่น่าถามนะครับ....

               ใช่ครับ น้องสาวสุดที่รักไง ฮ่า ฮ่า 

               เพื่อน้องสาวของผม แล้วก็สัญญาของพ่อกับแม่ในโลกนี้ของผมอีกด้วย จึงทำให้ผมสามารถผ่านทั้งหมดมาได้ด้วยดี ส่วนด่านต่างๆในแต่ละชั้นนะเหรอก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ส่วนมากก็จะเป็นการฝึกทักษะด้านต่างๆให้กับตัวผม มีทั้งกลายใช้อาวุธ  ใช้เวท การป้องกัน การหลบหลีก การตอบโต้ รวมไปถึงทักษะพื้นฐานที่ไม่เกี่ยวกับการต่อสู้ก็มี 

               มีอันไหนบ้างตอนนี้ก็จำไม่ค่อยจะได้แล้วล่ะ แต่เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้แย่นะ เพราะบางชั้นจะน่าเบื่อ แต่ก็มีบางชั้นที่ต้องขอยอมรับเลยว่าถูกใจมากเลย อย่างเช่น ชั้นที่ 1254 เป็นชั้นความรู้ทั่วไป ที่จะทดสอบความรู้ทั่วไปต่างๆ เป็นชั้นที่มีแต่หนังสือ แล้วก็หนังสือให้อ่านมากมาย เป็นชั้นที่การทดสอบง่ายที่สุดเพราะไม่ต้องออกแรงรบกับใครหรือตัวอะไรทั้งสิ้น แค่อ่านหนังสือแล้วก็ทดสอบแค่นั้นเอง

              มีชั้นที่ชอบก็ต้องมีชั้นที่ไม่ชอบด้วย.....

              ก็มีหลายชั้นเลยล่ะ......

              ให้ยกตัวอย่างมางั้นเหรอ.....

              ก็ได้ครับ..

              สำหรับชั้นที่ไม่ชอบเลยก็คงชั้นที่ทดสอบเกี่ยวกับการวิ่ง ทำไมแค่วิ่งถึงไม่ชอบล่ะ ก็ถ้าวิ่งเฉยๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกใช่มั้ย ด้วยความเมตตาอันล้นเหลือของพระเจ้า(ประชด) ดันสร้างสิ่งกระตุ้นมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เร็วที่สุดบนแผ่นดินที่โลกเดิมของผมออกมา คือ...

              เสือชีต้าห์ครับ 

              ใช่ เสือชีต้าห์ที่มีความเร็วในการล่าสูงที่สุดในโลกเดิม ผมเนี่ยไม่รู้จะอธิิบายยังไงเลย ได้แต่สรรเสริญพระเจ้าเป็นภาษาอันเซเชี่ยนในใจอยู่นานเลยทีเดียว ซึ่งการจะผ่านชั้นนี้ไปได้ ผมต้องวิ่งหนีอยู่หลายชั่วโมงในความรู้สึกของผมทีเดียว 

              ยัง..ยังไม่หมด มันมีอีก 

             ไหนๆก็ไหนๆ อยากให้อธิบายมากก็ต้องฟังผมเล่าต่อไปก่อน 

             อยากระบายมานานแล้ว 

              

             ชั้นที่ทดสอบแปลกๆด้วย คือ การทดสอบกลยุทธ์ ซึ่งการทดสอบที่จะวัดการวางกลยุทธ์ต่างๆ การวางแผนเป็นต้น มันไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาอย่างผม(เหรอ?) ต้องรู้เลย แต่ต้องมาทดสอบแต่ดีหน่อยตรงที่มีหนังสือให้อ่านเตรียมตัวก่อน แต่ตอนทดสอบจริง ขอบอกเลยครับ หนังสือไม่ช่วยจริงๆ โดยการทดสอบแบ่งเป็นหลายอย่างโดยเริ่มที่หมากรุก 

             ครับ ไม่ผิดหรอก หมากรุกเหมือนที่โลกเดิมคนแก่ๆชอบเล่นกัน

             แต่สำหรับการทดสอบเป็นอะไรที่โหดกว่านั้นเยอะ

             เพราะ การทดสอบมันเล่นตั้งแต่หนึ่งกระดานไปจนถึงสิบกระดานพร้อมกัน ในตรงนี้หลายคนอาจจะงงตรงที่เล่นสิบกระดานมันจะโหดตรงไหนใช่มั้ย งั้นอธิบายง่ายๆครับ ไม่ใช่เล่นสิบรอบอย่าที่ทุกคนเข้าใจหรอก แต่เป็นการเล่นหมากรุกพร้อมกันทั้งสิบกระดานตั้งหาก โหดร้ายชะมัด กว่าผมจะชนะได้สิบกระดานพร้อมกันเล่นเอาพลังงานหายไปหลายส่วนเลย มันเหนื่อยกว่าการไปสู้กับหมาป่าเป็นล้านตัวอีกนะ 

            แล้วมันก็ไม่จบแค่นั้นด้วย....

            อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้คือมันมีหลายด่าน....

           หลังจากจบการทดสอบหมากรุกก็มีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะออกมา....

           เออ เอาจริงเหรอเนี่ย เกมส์คอมพิวเตอร์เนี่ยนะ....

           ตอนนั้นผมเองก็ไม่นึกเหมือนกันว่าพระเจ้าจะเล่นอะไรแบบนี้ แต่มันก็ทำเอาคิดถึงโลกเดิมเหมือนกันนะ การเอาคอมพิวเตอร์มาให้แบบนี้ แล้วผมก็ไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเปิดเครื่องขึ้นมา 

           โอ้..ภาพอันคุ้นเคย คิดถึงจัง

            แต่ในเมื่อในเป็นการทดสอบกลยุทธ์ ดังนั้นหน้าจอที่แสดงออกมาคงไม่พ้นสิ่งที่หลายคนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

              เกมส์วางแผนทางการทหารนับสิบบนหน้าจอ หวังว่าการทดสอบต่อไปคงไม่ใช่เล่นเกมส์หรอกนะ เมื่อความคิดที่พลุนออกมาในหัว ก่อนที่จะส่ายหน้าปฎิเสธความคิดนั้นออกไป แต่ก็มีเสียงข้อความดังออกมา

            <การทดสอบขั้นต่อไป การุณาเล่นเกมส์เหล่านี้ในโหมดยากสุดให้ผ่านให้ได้>

             " เออ พระเจ้าเล่นเกมส์คอมเนี่ยเป็นการทดสอบยังไง(ว่ะ)ครับ "

             แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆตอบคำถามของผมกลับมา ผมจึงได้แต่ปลง ก่อนจะเริ่มเปิดเกมส์แรกขึ้นมาเล่น แต่เมื่อผมลองเล่นไปได้สักพัก จากใจเลยครับ

             มันคือการทดสอบจริงๆ..

             ยากโคตร....

             ทำไมเล่นกับบอทมันยากขนาดนี้ฟะ...

             จนเวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไหร่แล้วก็ตาม แต่ผมคิดว่าคงจะกินเวลาเป็นเดือนเลยแล้วในที่สุดผมจึงผ่านเกมส์เหล่านี้ได้ทั้งหมดเสียที  ซึ่งพอผ่านทั้งหมดแล้วเครื่องคอมพิวเตอร์ก็หายไปทันที ส่วนสภาพของผมหลังจากเล่นเสร็จนะเหรอ

             ก็...ซอมบี้ยังไม่มากไปด้วยซ้ำ

            ส่วนการทดสอบของชั้นนี้ขั้นต่อมานั้น....

            เอาเป็นว่าที่ผ่านมานั้นเป็นการเรียกน้ำย่อยแล้วกัน ....

            เพราะการทดสอบอันนี้คือการวางแผนการรบจริง คุมทหารและกองทัพออกรบเลย หลังจากที่ผ่านเกมส์มาได้ ผมก็ถูกวาร์ปมาอยู่ในกระโจมที่ไหนไม่รู้ โดยในกระโจมมีคนที่เป็นแม่ทัพอยู่ด้วยหลายคนกำลังรอฟังแผนการณ์อยู่

           ซึ่งผมขอข้ามรายละเอียดเกี่ยวกับการทดสอบอันนี้ไป เพราะมันทำเอาน้ำตาไหลออกมาตลอด เลยขอไม่พูดถึงอีกครับ พอผ่านการสู้รบจริงมาได้จึงผ่านการทดสอบทั้งหมดของชั้นนี้มาได้ แล้วผมเองก็คงไม่อยากไปทดสอบแบบนั้นอีก

            เอาล่ะผมเล่ามาเยอะแล้วตอนนี้ก็ถึงหน้าโรงแรมที่พักของผมเสียที หวังว่าสาวๆยังอยู่นะ เพราะผมไม่อยากใช้จิตพิภพในเมือง เพราะมันจะส่งข้อมูลจำนวนมากเกินไปมาให้นะ เมื่อผมเดินไปยังห้องพักที่ไม่ได้กลับมาหลายปี..เอ้ย...เป็นเดือนแล้วกัน ในตอนที่ผมกำลังขึ้นบรรไดไปชั้นบน ก็เจอกับคุณสเตล่าที่เดินออกจากห้องมาพอดี ผมจึงโบกมือทักทายออกไป

            " สวัสดีครับ คุณน้าสเตล่า ผมกลับมาแล้ว "

            " สวัสดีจ๊ะ แพน กลับมาได้เสียที แสดงว่าทำภารกิจเสร็จแล้วสินะ "

            " ครับ แต่ก็ยากเอาเรื่องเหมือนกันครับ "

            " เอาเถอะ น้าว่าเธอไปอาบน้ำเสียหน่อยก็ดีนะ "

            " ครับ เออ คุณน้าสเตล่าครับ แล้วสาวๆไปไหนกันเหรอครับ "

            " เอ เห็นบอกว่าจะไปทำภารกิจในดันเจี้ยนนะจ๊ะ ยังไม่กลับมาเลย "

            " งั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำแล้วจะไปถามที่กิลด์ดูแล้วกันนะครับ "

            " จ๋า ถ้าแพนกลับมาแล้วน้าก็ไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่หรอก "

            'เออ คุณน้าครับ ผมไม่ใช่เทพนะครับที่จะได้เห็นหน้าแล้วปลอดภัยนะ'

            แล้วผมก็เดินไปยังห้องของตนเอง แล้วก็เริ่มอาบน้ำชำระร่างกายทันที หลังจากที่ไม่ได้อาบน้ำจริงมาหลายปีในความรู้สึกของผม หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แต่งตัวออกจากห้อง ผมก็มุ่งหน้าไปยังกิลด์นักผจญภัยอันเป็นจุดหมายต่อไปทันที

 

            

            ที่กิลด์นักผจญภัย เมื่อผมเดินเข้ามาด้านในก็พอจะเห็นคนนั่งอยู่บ้าง พอเห็นผมเดินเข้ามาก็พากันก้มหน้า พูดอะไรบางอย่างกับคนในกลุ่มของตัวเอง แต่ผมก็ไม่สนใจมุ่งตรงไปยังประชาสัมพันธ์ แล้วถามพนักงานสาวที่อยู่จุดนั้น

            " ผมจะมาขอผมพบกิลด์มาสเตอร์นะครับ "

            " มาสเตอร์การากันเหรอค่ะ ไม่ทราบว่าจะบอกท่านว่าอย่างไรค่ะ "

            " เอาเป็นว่าบอกเขาว่าผมมารายงานเรื่องภารกิจที่เขาให้ผมทำก็แล้วกัน "

            " งั้นกรุณารอสักครู่นะคะ "

            หลังจากพนักงานสาวประจำโต๊ะประชาสัมพันธ์ ก็เดินไปยังชั้นบนของกิลด์สักพักก่อนจะเดินลงมา เชิญผมไปที่ห้องของกิลด์มาสเตอร์ 

             เมื่อผมมาถึงหน้าประตูห้องของกิลด์มาสเตอร์ ก็ได้ยินเสียงเชิญให้เข้าไปในห้องดังออกจากด้านในก่อนที่จะได้เคาะประตูห้องเสียอีก ผมจึงเปิดประตูเข้าไป ส่วนพนักงานสาวก็กลับไปประจำยังจเดประชาสัมพันธ์ของตนที่ด้านล่าง 

             ด้านในห้องผมก็เห็นคุณซารากันยังนั่งอ่านเอกสารบางอย่างอยู่ที่โต๊ะ ผมจึงไปนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะรับแขกในห้องนั้น หลังจากที่ผมนั่งลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาอ่านเอกสารเสร็จพอดี เขาจึงวางเอกสารลงก่อนที่หันมาคุยกับผม

             " เป็นยังไงล่ะ ภารกิจที่ข้าให้มันยากขนาดทำให้เจ้าหายไปเป็นเดือนเลย "

             " ก็นะครับ แต่ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ดันเจี้ยนนั้นไม่มีอีกแล้วครับ "

             " แล้วเจ้าพอจะบอกสาเหตุของความผิดปกติของที่นั่น ให้ข้าฟังได้มั้ย "

             " ก็ได้นะครับ ผมว่ามันเกิดจากบิดเบี้ยวของกระแสมานาจากเวทย์มิติและเวลานะครับ "

             " อืม.. ข้าเข้าใจแล้ว เพียงแต่คงตรงมีการแจ้งเรื่องนี้ให้ทางการเสียหน่อยเพราะการที่จะเกิดการบิดเบี้ยวขนาดนี้ได้แสดงว่าต้องมีคนที่ใช้เวทย์ขนาดใหญ่ใกล้เมืองของเรา แถมยังไม่มีใครตรวจจับได้อีก อาจมีแผนการณ์บางอย่างก็ได้ "

             ' ก็แน่ล่ะครับ ไอ้คนที่ใช้มันเป็นพระเจ้านี่นะ '

             ผมได้แต่ยิ้มแห้งส่งให้ชายชราที่อยู่ในห้องไป เพราะผมเองก็คงไม่สามารถบอกความจริงไปได้ว่าทั้งหมดมีผมเป็นต้นเหตุ โดยตัวต้นเรื่องที่ทำก็คือพระเจ้า แล้วผมก็ถามข่าวสารกับชายชราต่อทันที 

              " แล้วเรื่องภารกิจพิเศษของทางการล่ะครับ ต้องไปทำอะไรหรอครับ "

              เมื่อชายชราได้ฟังคำถามของผม ก็นึกอยู่สักครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมา

           " ภารกิจตำแหน่งขุนนางนั้นเหรอ ข้าเสียใจด้วยนะ ภารกิจนั้นถูกยกเลิกไปแล้ว "

            " เอ๋ ทำไมถูกยกเลิกล่ะครับ "

            " ข้าก็รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนมอนสเตอร์ในภารกิจนั้นจะถูกจัดการไปแล้ว โดยใครก็ไม่รู้ ทางการก็เลยต้องยกเลิกภารกิจไป ส่วนตำแหน่งขุนนางก็คงฟังประกาศจากทางการอีกทีนะ "

            " ครับ ขอบคุณมาก คุณซารากันพอจะรู้มั้ยครับว่าน้องสาวของผม ตอนนี้ทำภารกิจอะไรกันอยู่ "

            " อืม ขอข้าตรวจสอบก่อนนะ "

            แล้วชายชราก็หากระดาษบางอย่างจากบนโต๊ะอยู่หลายนาที ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาอ่านก่อนจะบอกกับผม

            " รู้สึกว่าภารกิจล่าบอสของดันเจี้ยนถ้ำทมิฬนะ "

           " ถ้ำทมิฬสินะครับ ขอบคุณมากนะครับ "

           " ไม่เป็นไรหรอก ส่วนรางวัลของเจ้าก็ติดต่อรับที่ด้านล่างก็แล้วกัน "

           " ครับ งั้นก็ลาก่อนครับ "

          " เออ โชคดีแล้วกัน  "

           ตอนนี้ภายในห้องเหลือเพียงแต่ชายชราเจ้าของห้องอยู่เพียงผู้เดียว ชายชรานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ข้างหน้ามีโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารต่างๆเต็มไปหมด ก่อนที่ชายชราจะพูดออกมาคนเดียว ก่อนจะนั่งทำงานต่อไป

            "  พอไอ้หนุ่มนี่ไปถึงที่นั่น สงสัยปารตี้เลือดสินะ "

           ส่วนผมหลังจากที่มารับรางวัลที่จุดรับภารกิจด้านล่างของกิลด์ รวมถึงสอบถามที่ตั้งของดันเจี้ยนถ้ำทมิฬ ก็มุ่งตรงไปยังที่นั่นทันที แต่ก็ยังสงสัยกับคำพูดทิ้งท้ายของพนักงานสาวที่จุดรับส่งภารกิจที่ว่า

             " ยังไงก็อย่าทรมานมากก็แล้วกันนะค่ะ "

...................................................................................................................

เสร็จแล้วสำหรับตอนที่ 43 555555555

มีเรื่องจะบอกก็คือ ตอนนี้ควรจะลงช่วงสงกรานต์

แต่ดันเล่นน้ำมากไปหน่อย เลยเป็นไข้นอนซม

พึ่งดีขึ้นเนี่ยแหละครับ  

ส่วนตอนต่อไปจะมาวันที่ 28 เดือนนี้ครับ อันเนื่องมาจากการงาน ขอโทษด้วยนะครับ

เหมือนเดิม มีข้อผิดพลาดตรงไหน คอมเม้นท์บอกด้วยนะครับ

 1 Comment = 1 กำลังใจเช่นเคย 5555