ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

    ลำดับตอนที่ #48 : ตอนที่ 47 ความวุ่นวายระหว่างทดสอบ (ระลอกแรก)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.86K
      24
      6 พ.ค. 59

    ความวุ่นวายระหว่างทดสอบ (ระลอกแรก)




                 ในที่สุดวันทดสอบก็มาถึง หลังจากทำใจอยู่นาน ก็ปลงได้แล้วครับ อตนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้ากรมทหาร กับสี่สาวเพราะ พอบอกพวกเธอไป พวกเธอก็พร้อมใจกันมาเชียร์อย่างเต็มที่ แล้วก็เพราะมีสี่สาวมาด้วยเนี่ยแหละ เลยทำให้ตอนนี้มีสายตาของผู้คนนับพันพากันจ้องมาที่ผมกันเกือบหมด(ซึ่งอย่างที่รู้กันว่าต้องเป็นพวกตัวผู้) พร้อมกับจิตสังหารจำนวนมาก ถึงมันจะทำอะไรผมไม่ได้ก็เถอะครับ แต่มันน่ารำคาญยังไงก็ไม่รู้ 

                 ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างตอนนี้ก็มีเสียงจากด้านหลังคอยเรียกอยู่ จากนั้นก็เป็นเสียงตะโกนที่เรียกชื่อของผมออกมา

                " พี่แพน ได้ฟังที่หนูพูดอยู่หรือป่าว " 

                เสียงถามมาจากดาร่าที่กำลังกระเด้งตัวเอามือมาโอบคอของผมจากทางด้านหลังพร้อมสีหน้าไม่พอใจออกมาเล็กน้อย 

                " หะ ห๋า ขอโทษด้วยนะ พอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ "

                " โถ่ พี่แพนก็ หนูกำลังถามพี่ว่าสรุปเขาจะทดสอบพี่ยังไงนะ "

                " อืม... พี่คิดว่าคงไม่พ้นการประลองหรอกมั้ง "

                " แต่ยังไง นายก็ห้ามประมาทนะ เพราะอาจจะเจออะไรอย่างอื่นก็ได้ " 

                 อาเนียเอ่ยเตือนผมออกมา พร้อมกับที่ทั้งดาเรีย ดาร่า เฟียน่าเองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ( ไรท์ : จ๊ะ เหล่าแม่คุณผู้ไม่ประมาทเลย ) ก่อนที่ดาร่าจะพูดออกมาอีกครั้ง

                  " ไม่ว่าจะเจออะไร พี่แพนต้องเต็มที่ตั้งแต่ต้นเลยนะ "

                  'ถ้าพี่เต็มที่ละก็ สงสัยคงต้องสร้างเมืองหลวงกันใหม่แล้วล่ะ'

                  " จ๊ะ พี่จะพยายามอย่างเต็มที่เลย ระหว่างที่ทดสอบอยู่ก็อย่าปล่อยให้ใครมารังแกล่ะ เข้าใจมั้ย "

                  เมื่อพูดเสร็จ ผมก็เอามือลูบหัวดาร่าจะไปด้วยพร้อมกับส่งยิ้มให็เธออย่างเอ็นดู ซึ่งเธอก็ยิ้มให้อย่างมีความสุข เมื่อผมลูบหัวเธอจนพอใจแล้วจึงเอามือออก แล้วตามมาด้วยเสียงครางจากน้องสาวออกมา

                   " โถ่พี่แพน หยุดทำไมกำลังสบายเลย "

                  " พอแล้ว เดี๋ยวเอาไว้ทดสอบเสร็จค่อยว่ากันแล้วกันเนอะ "

                  จากนั้นผมเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองรอบๆ ก่อนจะหันไปเห็นสามสาวที่เหลือที่ตอนนี้ยืนมองผมพร้อมกับส่งสายตามาทางผมเหมือนต้องการอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกตัวได้ว่าผมมองอยู่แล้ว พากันหันหน้าไปทางอื่น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ช่างเถอะก็คงเผลอเหม่อละมั้ง

                   " เอาล่ะ พี่เข้าไปทดสอบก่อนนะ "

                   " โชคดีนะ/ค่ะ/พี่แพน/นาย " สี่สาวเอ่ยอวยพรให้ผมพร้อมกัน

                    " ขอบใจแล้วกันนะ "

                   แล้วจากนั้นผมก็โบกมือให้พวกเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปยังจุดรายงานตัวเพื่อรับการทดสอบ โดยที่โต๊ะนั้นมีทหารนั่งคอยตรวจสอบผู้ที่จะมาทดสอบอยู่ เมื่อผมเดินเข้าไปหาพร้อมทั้งบอกชื่อของตนออกไป

                   " ผมชื่อแพนครับ มารายงานตัวรับการทดสอบคัดเลือก "

                   หลังจากนั้นที่ได้ยินชื่อของผมแล้วทหารที่นั่งอยู่ก็เปิดกระดาษรายชื่อขึ้นเพื่อค้นหาชื่อของผม ก่อนจะขอขัตรประจำตัวเพื่อยืนยันตัวตนอีกครั้ง 

                   " ขอบัตรประจำตัวครับ "

                   ผมจึงส่งบัตรให้เขาไป เขาก็ไปประทับกับลูกแก้วบนโต๊ะ พอลูกแก้วยืนยันว่าถูกต้องทหารก็พาผมเข้าไปด้านในกรมทหาร ไปยังห้องรอทดสอบ 

                  เมื่อมาถึงหน้าห้องรอทดสอบแล้วทหารที่นำทางผมเข้ามากลับไปยังที่โต๊ะด้านหน้า ปล่อยผมยืนอยู่หน้าห้องคนเดียว ช่างมันเถอะครับ พอผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เจอการรับน้องใหม่ทันที นั่นก็คือจิตสังหารจำนวนมากจากคนในห้องพุ่งตรงมายังผมเป็นจุดเดียว ถึงจะไม่มากแต่มันน่ารำคาญแหะ 

                  เพี่อสยบจิตสังหารทั้งหมดของหลายคนในห้องที่ส่งมาให้ ผมจึงทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมมองหาที่นั่งของตนเอง จนกระทั่งหันไปเจอที่นั่งข้างชายคนหนึ่งในชุดเกราะอัศวินสีขาว เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงเดินไปนั่งยังบริเวณนั้นทันที พอทุกคนเริ่มรู้ว่าจิตสังหารของตนทำอะไรผมไม่ได้จึงเลิกกันไปนั่นเอง

                   เมื่อจิตสังหารทั้งหมดถูกเก็บไปแล้ว ผมก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เพราะตอนแรกตั้งใจว่าถ้าพวกเขาไม่หยุด ผมคงต้องมีการโต้ตอบกันบ้างแล้วล่ะ ( ไรท์ : ถึงตายเลยน่ะนั่นนะ ) จากนั่นก็มีเสียงคำถามจากข้างตัวดังออกมา

                   " นายก็เก่งพอตัวเลยนะ เจอจิตสังหารขนาดนั้นยังไม่เป็นอะไรเลย "

                   " ก็นิดหน่อยล่ะครับ ไม่งั้นผมคงไม่กล้ามาทดสอบหรอกจริงมั้ยครับ "

                   " นั่นสินะ โทษทีนะ ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ อีลิแวน ยินดีที่ได้รู้จักนะ "

                   " ไม่เป็นไรครับ ผมชื่อแพนเจีย เรียกแพนเฉยๆก็ได้ครับ คุณอีลิแวน " 

                  แล้วเราจับมือแสดงความเป็นมิตรให้แก่กัน ฬนระหว่างรอเราสองคนก็ได้คุยกันหลายเรื่องจึงทำให้ผมได้รู้อะไรต่างๆมากขึ้น โดยส่วนมากของผมก็จะเล่าเรื่องการผจญภัยหรือสถานที่ที่ได้เจอมา ทำเอาคุณอีลิแวนได้ฟังอย่างตื่นเต้น ส่วนคุณอีลิแวนก็เล่าเกี่ยวกับครอบครัวของเขาให้ฟัง ก็เลยทำให้ผมรู้ว่าครอบครัวของเขานั่นเป็นตระกูลของอัศวินประจำอาณาจักรนี้ เขาเป็นลูกชายคนที่สองของครอบครัว ดังนั้นตัวเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องสืบทอดอะไรของตระกูลต่ออีก  ซึ่งในความจริงตัวของเขานั่นเองก็ไม่อยากเป็นอัศวินอะไรนัก แต่เพราะเป็นคำสั่งของพ่อ จึงต้องทำ ทั้งที่ตัวเขาเองอยากจะเป็นนักผจญภัยมากกว่านะ แต่ก็นะ ขัดขืนไปก็เท่านั้นแหละ ผมจึงถามเขาออกไปว่า

                   " แล้วทำไมคุณอีลิแวนถึงมาทดสอบการเป็นแม่ทัพล่ะครับ "

                   " มันเป็นการเดิมพันนะ ถ้าฉันผ่านถึงรอบที่สุดท้ายได้พ่อจะยอมให้ฉันเป็นนักผจญภัยนะ "

                   " งั้นก็ขอให้สำเร็จนะครับ "

                   " แน่นอนอยู่แล้ว "

                   หลังจากนั้นก็เริ่มมีการเรียกคนขึ้นไปทดสอบทีละสองสามคนไปเรื่อยๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาทดสอบอะไรกัน เพราะคนที่ถูกเรียกไปแล้ว จะไม่กลับมาที่ห้องซะส่วนใหญ่ ผมเองก็นั่งลุ้นอยู่กับอีลิแวนอยู่ จนกระทั่งชื่อของอีลิแวนถูกเรียกไปพร้อมกับคนอื่นๆ เขาจึงลุกขึ้นโบกมือลาแล้วเดินไปตามที่ทหารเรียก ส่วนตัวผมก็ได้แต่ส่งยิ้มให้เขาเท่านั้น

                    หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปอีกหลายชั่วโมงจนจำนวนคนในห้องเริ่มหายไปพอสมควร ทหารที่คอยเรียกคนไปทดสอบก็เรียกผมกับคนอีกสองสามชื่อออกไป ผมจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามทหารที่เรียกไป พอเดินออกมาดูเหมือนจะทดสอบพร้อมกันนะเพราะคนที่ถูกเรียกพร้อมผมก็ถูกพาแยกกันออกไปอีกทางหนึ่งเหมือนกัน เมื่อเดินออกมาสุดทาง ก็เจอกับแสงอาทิตย์ส่องลงมา บ่งบอกถึงเวลาใกล้เที่ยงแล้ว ส่วนตัวของผมเองนั่นไม่ค่อยรู้สึกหิวเท่าไหร่คงเป็นเพราะ เคยอยู่แบบไม่ต้องกินอะไรมานานก็เลยชินละมั่ง

                    ทางที่ผมเดินออกมานั่นเป็นด้านนอกมีเวทีกลมอยู่ตรงกลางส่วนรอบๆก็เป็นอัศจรรย์ที่นั่งคนดู ผมเองก็สาดสายตามองหาสี่สาว ซึ่งก็พบพวกเธอนั่งอยู่ฝั่งที่นั่งทางซ้ายมือของผม โดยรอบๆพวกเธอก็ไม่มีผู้ชายมาเข้าใกล้เลยแหะ

                     'หวังว่าพวกเธอคงไม่ได้ทำอะไรแปลกๆมาใช่มั้ยเนี่ย'

                     ถึงจะรู้สึกดังนั้น แต่ตัวผมเองก็ไม่มีเวลาไปดูเพื่อความแน่ใจหรอก ก่อนจะหันขึ้นไปมองบนเวที ซึ่งที่ด้านบนก็มีร่างของชายวัยกลางคนร่างใหญ่ยืนอยู่ข้างบน ในชุดเกราะครึ่งท่อนพร้อมกับดาบขนาดใหญ่ที่ปักอยู่ตรงด้านหน้าของเขา ผมจึงเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับเสียงเชียร์มากมายจากที่นั่งรอบๆส่งมาให้ พอผมขึ้นยืนได้บนก็มีนักเวทย์จำนวนมากมาทำหน้าที่ร่ายมนตร์อะไรสักอย่าง พอพวกเขาร่ายเสร็จก็มีเหมือนโดมใสๆครอบสนามไว้  ผมจึงหันไปมองดูโดมเพื่อสังเกตตราเวทย์ ชายวัยกลางคนบนเวทีก็พูดกันออกมาว่า

                    " ยินดีต้อนรับเข้าสู่การทดสอบประเภทการต่อสู้นะ ข้าเป็นผู้ทดสอบของเจ้าชื่อว่า อาเธอร์ เจ้าล่ะ "

                   " ผมชื่อแพนเจีย เรียกแพนก็ได้ครับ คุณอาเธอร์ "

                   " งั้นพร้อมแล้วสินะ เราเริ่มกันเลยดีกว่า "

                   พอเขาพูดเสร็จร่างของเขาก็หายไปจากสายตาของผมทันที แต่ด้วยตาพิภพทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้เขามาอยู่ข้างหลังผมเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับดาบที่กำลังตวัดลงใส่ร่างของผม ผมจึงเบี่ยงตัวออกไปทางขวาเล็กน้อยพร้อมกับเรียกดาบออกมารับการโจมตีจากดาบของเขาทันที เมื่อเป็นเช่นนั้นก็มีเสียงชื่นชมออกมาจากอีกฝ่ายทันที

                   " ปฏิกิริยาตอบสนองใช้ได้นิ "

                   " คุณอาเธอร์เองก็ไวเหมือนกันนะครับ"

                   จากนั้นผมก็เริ่มดันดาบของเขาให้ออกห่างตัว ก่อนที่ผมจะดีดตัวเข้าไปฟันใส่เขากลับอีกครั้ง เขาก็ยกดาบขึ้นมากันไว้ ก่อนจะกระโดดถอยห่างออกไปอีก จนทำให้ระยะห่างของผมกับเขาห่างกันหลายเมตร 

                    " มือหนักเหมือนกันนิแพน "

                    " ไม่เท่าคุณหรอกครับ "

                   หลังจากนั้นผมกับคุณอาเธอร์ก็ใช้ความเร็วเข้าโรมรันกันทันที โดยผลัดกันสวน ผลัดกันฟัน หลบ และโจมตีกันไปมา ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนคนดูเริ่มมองไม่ทันแล้ว หลังจากโจมตีกันอยู่นาน เราสองคนก็แยกกันออกมาคนล่ะฝั่งทันที ตอนนี้สิ่งที่มีอยู่ในหัวของผมคือ

                   สนุก......

                  สนุกสุดๆๆ.....

                  ถึงจะผนึกพลังก็เถอะแต่ว่าไม่เคยเจอคนที่รับมือได้ขนาดนี้......

                  ผมเริ่มสนุกมากขึ้นจากการปะทะกับชายคนนี้ ก็เริ่มยิ้มออกมา ซึ่งคนอื่นๆเห็นคงคิดว่าผมยิ้มสู้ แต่สำหรับสาวๆแล้วล่ะก็ พวกเธอจะทำสีหน้ายังไงนะ แต่ก่อนที่จะเริ่มการต่อสู้ต่อไป อยู่ๆก็มีเสียงระฆังดังไปทั่วทั้งเมืองทำเอาทุกอย่างหยุดลง สักพักก็มีคนเดินขึ้นมากระซิบคุยอะไรบางอย่างกับคุณอาเธอร์ พอคุณอาเธอร์ได้ฟังสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที ก่อนจะหันมาคุยกับผมว่า

                    " การทดสอบคงต้องหยุดลงเท่านี้นะ พอดีมีเรื่องเข้ามาซะก่อน "

                   " เรื่องเหรอครับ "

                   จากนั้นผมก็ขยายขอบเขตของตาพิภพออกไป เพื่อหาต้นเหตุของเรื่องกับเสียงระฆัง เมื่อผมขยายขอบเขตออกไปจนถึงจุดหนึ่งก็พบกับต้นเหตุของเรื่องที่ว่า เลยบอกกับคุณอาเธอร์ไปว่า

                    " ใช่กองทัพมอนสเตอร์ จำนวนมากที่กำลังมุ่งมาทางนี้เหรอครับ "

                   " แพน เจ้ารู้ได้ยังไง หรือว่า "

                   จากนั้นคุณอาเธอร์ก็หันดาบมาทางผมด้วยความระแวง ก่อนที่ผมจะยกมือขึ้นห้ามเขาแล้วพูดว่า

                    " ผมไม่ใช่คนนำพวกมันมา ผมแค่ตรวจสอบเจอเฉยๆ "

                    พอฟังคำอธิบายของผม เขาก็ลดดาบลงก่อนจะถามผมออกมา

                    " เจ้าตรวจสอบมาเมื่อไร่ ทำไมไม่แจ้งทางการ "

                    " ผมพึ่งตรวจสอบเมื่อกี้แหละครับ "

                    เท่านั้นแหละลุงอาเธอร์ก็ทำสีหน้าสงสัยออกมา แต่ว่าตอนนี้ตัวเขาไม่มีเวลาสงสัยผมมากนัก เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงมอนสเตอร์จะมาถึงกำแพงเมือง เขาจึงขอตัวเพื่อไปป้องกันเมืองก่อน 

                    " งั้นให้ผมช่วยมั้ยครับ "

                     หลังจากผมส่งข้อเสนอออกไปก็ทำให้เขาหยุดชะงักก่อนที่จะคิดอะไรบ้างอย่างเพราะทั้งการต่อสู้เมื่อกี้คงทำให้เขาคิดว่าผมมีฝีมือพอๆกับเขาเลย 

                    " เจ้าจะมาช่วยข้างั้นหรือ "

                    " โถ่ลุงอาเธอร์ เห็นอย่างนี้ผมก็เป็นนักผจญภัยนะครับ "

                    เมื่อผมพูดเสร็จผมก็ร่อนบัตรประจำตัวนักผจญภัยให้ลุงอาเธอร์ดู พอลุงรับบัตรไปดูก็แสดงสีหน้าประหลาอใจออกมาทันที ก่อนจะพยักหน้าตกลง

                    " งั้นขอเวลาเตรียมตัวก่อน เดี๋ยวตามไปครับ "

                    ผมพูดก่อนที่ลุงแกจะพยักหน้าแล้วจากไปซึ่งตอนนี้ทุกคนรวมถึงประชาชนที่ชมอยู่ก็เริ่มที่จะเคลื่อนตัวออกไปหลบภัยกันแล้ว ผมหาตำแหน่งของสี่สาวก่อนที่จะวาร์ปไปอยู่ตรงหน้าของพวกเธอ พออยู่ๆเห็นผมโผล่มาพวกเธอก็ดูจะตกใจกันไปหน่อย แต่จะเริ่มชินกับผมที่ชอบแสดงปฏิหาริย์แล้วจึงพากันถามผมออกมา

                   " พี่แพน มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ "

                   " มีกองทัพมอนสเตอร์บุกเมืองนะ พวกเธอจะไปกิลด์หรือป่าว "

                   " ไปสิคะ เพื่อมีภารกิจพิเศษมาช่วยป้องกัน อยากลองไปลุยเหมือนกัน "

                   เมื่ออาเนียตอบผมมาอย่างนี้ พอผมหันไปมองหน้าทุกคนดูเหมือนทุกคนเองอยากไปลุยเหมือนกันสินะ พร้อมจึงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะบอกออกไป

                   " ก็ได้ แต่ต้องระวังตัวด้วย ถ้ามีปัญหาเดี๋ยวผมจะไปช่วยแล้วกัน "

                   " เย้ ขอบคุณพี่ชายมากเลย "

                   แล้วทั้งสี่สาวก็ขอตัวไปเตรียมตัวเพื่อต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่กำลังส่วนผมก็วิ่งไปหาคุณอาเธอร์ที่ตอนนี้ไปอยู่ที่กองทัพมอนสเตอร์จะบุกมาเรียบร้อยแล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่โดนขัดจังหวะ จึงตั้งเป้าหมายในใจเอาไว้

                   'ในเมื่อขัดอารมณ์ดีนัก พ่อจะจัดให้ถึงใจทีเดียว'

               




    .............................................................................................................................

     เสร็จแล้วววววววววว ตอนที่ 47 

     เริ่มเข้าสู่กระบวนความมันส์อีกครั้ง 

     นับตั้งแต่โชว์ล้างบางมังกือ เอ้ย มังกร 

     ซึ่งแน่นอนว่าพระเอกของเราจะไม่ออกตัวแรกๆ เพราะเรื่องมันจะจบเร็วเกินไป 5555

     เอาล่ะ มีข้อผิดพลาดตรงไหนโปรด คอมเม้นท์บอกด้วยนะครับ

     1 Comment = 1 กำลังใจเช่นเคยครับ 
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×