'ล่า'

ภายในป่าหนาทึบ แสงแดดไม่อาจส่องเข้ามาถึง ตอนนี้เป็นยามค่ำคืน แสงสุดท้ายลับขอบฟ้าไปได้ไม่นาน มีเพียงความมืดที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ทว่ายังคงมีแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากกลางป่า อากาศที่ความหนาวเย็นในยามค่ำคืนเริ่มจะก่อตัว ทำให้เด็กน้อยเริ่มสับขาเรียวเล็กรีบมุ่งไปหาแสงไฟนั้น หวังเพียงแค่อาศัยความอบอุ่นจากเปลวไฟเพื่อคลายความหนาวเท่านั้น ตอนนี้ในหัวของร่างบางหวังแต่จะเอาชีวิตรอดผ่านคืนนี้ไปให้ได้ โดยไม่คิดระวังตัว เมื่อเด็กน้อยรู้สึกถึงไอความร้อนที่เริ่มแรงขึ้น นั้นเป็นสัญญาณดีให้เค้ารีบก้าวเท้าที่อ่อนแรงทั้งสองข้างไปหา ต้นกำเนิดแสงให้เร็วยิ่งขึ้น แต่เค้ากลับรู้สึกว่าแสงไฟนั้นเริ่มจะห่างไกลเค้ายิ่งขึ้น ร่างเล็กรีบสับขาวิ่งตามแสงไฟ แต่ไม่ถึงไหนก็ต้องโดนมือหนาใหญ่เย็นยะเยือกเหมือนไร้ความรู้สึกโอบรัดคอตัวเองไว้ ก่อนร่างเล็กจะโดนลากหายเข้าไปในความมืด มีเพียงเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวในตอนนี้

เฮือก!!!

ชายหนุ่มร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภวังค์หลังจากที่หลุดออกมาจากห้วงความฝัน ร่างกายสั่นสะท้านจากความกลัวไปหมด ความฝันเมื่อกี้ช่างสมจริงซะเหลือเกิน เมื่อมาคิดทบทวนความฝันอีกที ร่างบางกลับจำอะไรไม่ได้เลย พอ พยายามจะนึกทบทวน ความเจ็บแปล๊บก็แล่นเข้ามาในสมองอย่างจัง เด็กหนุ่มทำได้แต่ กุมขมับ พลางหยดน้ำใสๆ ได้ริน ไหลออกมาจากดวงตาเรียวคม เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ที่รู้คือตอนนี้ ....เค้ากำลัง 'ร้องไห้' สำหรับเค้าแล้วนี่เป็นน้ำตาที่เค้า ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันออกมา เพราะหยาดน้ำตานี้ไหลออกมาโดยที่เค้าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย จะบอกว่าอยู่ดีๆน้ำตาไหลก็คงจะถูก ร่างบางใช้มือเรียวปาดน้ำตาออก ก่อนจะลุกออกจากเตียงนุ่มด้วยสภาพที่หมดเรี่ยวหมดแรงเพราะอาการฝันร้ายเมื่อครู่ ตอนนี้ร่างบางไม่สามารถฝืนนอนต่อไปได้อีกแล้ว เพราะขืนเค้านอนต่อมีหวังความฝันน่าสะพรึงชั่วครู่ได้ผุดขึ้นมาอีกคงจะลำบาก เค้าได้แต่ยืนมองดวงจันทร์ที่ฉายแสงนอกหน้าต่าง หวังจะลืมเรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านเค้ามาในหัวให้หมด พลางโทษโชคชะตาว่าทำไมถึงเป็นเค้าด้วยที่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ . . . . ใช่แล้วล่ะ! เรื่องที่เค้าฝันนั้นไม่ใช่แค่ ความฝัน แต่มันเคยเกิดขึ้นจริง

'เกิดขึ้นในอดีต' 

เกิดขึ้นในตอนที่เค้ายังเด็ก.

.

'ล่า'

จบกันไปแล้วน้าาาค้าาาากับตอนแรก บอกตรงๆว่าเป็นฟิคเรื่องแรกของไรท์เลยยยย ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน้าค้าาาา ///จริงๆที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะไรท์คิดถึง เนียลองTT