นิยาย Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก : Dek-D.com - Writer

Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก

โดย Neung

พวกผมเป็นแค่กลุ่มเด็กมัธยมปลายกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่ง... พวกผมแค่ได้ไปปล้นเอกสารธนาคารลับสุดยอดฉบับหนึ่ง... พวกผมก็แค่ไปเกี่ยวข้องกับอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็เท่านั้นเอง...

แอคชั่น ไซไฟ รหัส โจรกรรม ระเบิดนิวเคลียร์ มัธยมปลาย

ผู้เข้าชมรวม

3,128

ผู้เข้าชมเดือนนี้

ผู้เข้าชมรวม

3.12K

ความคิดเห็น

คนติดตาม

110

หมวด : ผจญภัย

จำนวนตอน : 20 ตอน

อัปเดตล่าสุด : 6 ต.ค. 56 / 04:39 น.

แอคชั่น ไซไฟ รหัส โจรกรรม ระเบิดนิวเคลียร์ มัธยมปลาย

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

ข้อมูลเบื้องต้น

เลื่อนอัตโนมัติ

นี่คือเรื่องราวลับสุดยอดที่พวกผมจะบอกแก่คุณ
ระหว่างที่คุณกำลังอ่านเรื่องราวทั้งหมดนี้ โปรดมั่นใจว่าไม่มีใครกำลังซุ่มแอบมองดูคุณอยู่

เอาละ ผมจะเริ่มเล่าให้ฟังละนะ
พวกผมคือกลุ่มเด็กมัธยมปลาย 3 คน กลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่ง ที่เก็บตัวอยู่เงียบๆไม่สุงสิงกับใคร
เป้าหมายของพวกผมคือปล้นเอกสารลับสุดยอดของธนาคารแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา

ผมไม่รู้ว่าพวกผมได้ทำอะไรผิดไป...
ทำไมเอกสารธนาคารนั่น ถึงได้กลายมาเป็นเอกสารอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์
ยังไม่ทันทีพวกผมจะได้หายคับแคลงใจ...
ไม่กี่อึดใจนั้นเองก็ได้เกิดเหตุระเบิดที่สถานีตำรวจในแมนฮัตตันใจกลางกรุงนิวยอร์กขึ้น

ซึ่งนั่น...
...นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
ที่ทำให้ผมเข้ามาพัวพันกับเรื่องระดับชาติได้ซะอย่างนี้...

ยินดีต้อนรับสู่ Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก

คลิกเพื่อเล่นเพลงครับผม ไม่ได้สั่งเล่นอัตโนมัติ
--------------------------------------------------------------------------------------------------
แจ้ง ::

01/08/2013
แก้ไขชื่อตัวละครนิดนึงครับผม สำหรับชื่อ ไคล์น คาล์เชี่ยน ครับผม
เดิมแล้ว ภาษาอังกฤษของ ไคล์น นั้นสะกดด้วย Kyle
แต่กระผมขอเปลี่ยนแปลงเป็น Klein นะครับ

02/08/2013
ช่วงนี้จะมีการแก้ไขเนื้อเรื่องบ่อยนิดนึงนะครับ
คนที่ Fav เอาไว้อาจจะมีเด้งเตือนบ่อยบ้างอะไรบ้าง ก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยครับ
แต่ทุกครั้งที่มีการแก้ไขเนื้อเรื่อง จะมีการอัพ "ตอนใหม่" เสมอครับผม

04/09/2013

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

กำลังโหลด...

คำนิยม Top

"นิกซ์วันเดอเรอร์ รับวิจารณ์นิยายทั่วราชอาณาจักร"

(แจ้งลบ)

สวัสดีท่าน Neung ผู้แต่ง Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก ข้า วินด์ วันเดอเรอร์ ผู้ที่มาจากอาณาจักรคนจร ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของ นิกซ์ วันเดอเรอร์ ผู้รับวิจารณ์ทั่วราชอาณาจักร ข้าได้รับใบสั่งงานจากท่านจึงใช้เวลากลั่นและกรองในงานท่านพอสมควร กว่าจะเขียนมันออกมาได้ ขอเชิญท่านสดับรับสารของข้า ตามที่ท่านต้องการเถิด ---------------------------------- ชื่อเรื่อง ชื่อเรื่องน่าสนใจและน่าติดตาม ว่ารหัสลับโจรกรรมนั้นคืออะไร เมื่อมีคำว่ารหัสลับก็ต้องมีการไขปริศนา ซึ่งทั้งชื่อเรื่องและเนื้อเรื่องก็มีการสอดประสานกันราวกับเป็นเนื้อเดียวกัน ชื่อเรื่องนี้ก็เหมาะ ก็ควรแล้วด้วยประการทั้งปวง ตัวละคร ตัวละครหลักสามตัวที่เดินเรื่อง มีความเป็นเอกลักษณ์สูง ทั้งลีออนที่เนิร์ดเกี่ยวกับคอมพ์ ทั้ง แบล๊ก ที่มีบุคลิกและคำพูดคำจามีสเน่ห์สุดในเรื่อง ในความคิดของข้า และไคล์ผู้มีทักษะทางการต่อสู้ และดูจะมีปมพอควรจากการที่ผู้เขียนปูเรื่องพี่ชายและเจาะรายละเอียดพอควรกับ พ่อและแม่ การเกลี่ยบทบาทให้แต่ละคนดูเด่นขึ้นมา คมชัด จัดเจน , ยังไม่รวมไปถึง FBI สาว และบุคคลลึกลับจากองค์กรเช่นที่ดูจะมีความลึกของตัวละครที่ผู้เขียนรังสรรค์ขึ้นมาได้ดีมากๆ การบรรยาย ข้าอยากเริ่มต้นที่สถานที่ก่อน ท่านบรรยายสถานที่ได้ดีมากๆ เห็นภาพตามทั้ง ตึกรามบ้านช่อง ถนนหนทาง ที่พักวัยเด็ก ทะเล ภูเขา แม่น้ำ ข้างทาง รายละเอียดปลีกย่อย สายลมแสงแดด แม้กระทั่งเมื่อนำไปยวกกับสถานการณ์ระเบิดต่างๆ ท่านคำนวนน้ำหนักและแรงต้าน ผ่านปากของตัวละครที่บรรยายได้ดีมากจริง การบรรยายความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร ก็ทำได้อย่างดี มีจังหวะจะโคน การบรรยายคำพูดซึ่งอย่างที่ข้าเคยบอกว่า สเน่ห์กลับไปอยู่ที่ตัวของแบล๊คมากกว่าตัวละครตัวอื่น ไม่ใช่หมายความว่าตัวละครอื่นพูดไม่ดี แต่ความโดดเด่นกลับไปอยู่ที่ตัวบุคคลเช่นแบล๊ค ทำให้อีกสองตัวละครหลักเหมือนผู้เขียนกำหนดแคแร๊คเตอร์แล้วจับคำพูดยัดใส่ปากมากกว่า จะพูดเป็นธรรมชาติ ตามที่พูดไป การบรรยายทั้งสถานที่ ความนึกคิด และคำพูด ทำได้ดีมาก จะติดก็แต่ การบรรยาย ‘เสียง’ ของวัตถุต่างๆ ที่บางครั้งมันเหมือน ผู้เขียน บรรยายส่วนอื่นได้อย่างมืออาชีพไม่มีที่ติเอาเสียเลย แต่พอมาบรรยาย ‘เสียง’ ของวัตถุ มันดูเหมือน ความเป็นมืออาชีพที่อ่านผ่านมาหดหายไปแล้วเอาวัยเด็กคิกขุอาโนเนะ มาจับยัดใส่แทน เช่น: พรึ่บๆๆๆๆ (เสียงเฮลิคอปเตอร์) เป้ง (เสียงปืน) วี๊หว่อ วี๊หว่อ ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง ปุ้ง (เสียงอะไรจำไม่ได้ แต่ไม่ใช่เสียงตดแน่ๆ) ยังมีอีกหลายๆคำ ที่ข้าเองอยากแนะนำว่า ไม่จำเป็นต้องใส่มาก็ได้ หรือถ้าจะใส่ก็น่าจะเลือกคำที่ดูจริงจังกว่านี้ เนื่องด้วยแนวเรื่องของท่าน ปูมาเป็นเรื่องที่ใช้ตรกกะในการดำเนินเรื่องค่อนข้างสูง ทั้งการไขรหัส การจารกรรม มีการคำนวนทั้งเวลา ปริมาณ ระยะทาง ความเป็นไปได้ ที่สูงและน่าเชื่อถือ ไม่อยากให้ตกม้ากับการ อธิบายเสียงจำพวกนี้ อีกเรื่องของการบรรยายก็คือ การสะกดคำ อย่างที่บอก ข้าเองไม่ค่อยชอบจับผิดว่าในบทเขียนผิดกี่คำ เพราะมันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ท่าน สะกดผิดในแต่ละบท มากโขอยู่จนเกินเลยขอบเขตที่ข้าตั้งไว้ เลยอยากจะขอเตือน ซึ่งเรื่องนี้ ข้าเชื่อว่าท่านก็คง re-write มันได้ไม่ยาก การบรรยายลักษณะของ FBI สาวที่สอบสวนในช่วงแรก มีความไม่เป็นมืออาชีพอยู่มากในขณะที่สอบสวน เลออน และ ไคลน์ คล้ายๆจะเป็นสาวที่เก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ อีกเรื่องก็ ทิศทาง 22 นาฬิกา เท่าที่อ่านเจอในหนังสือหลายๆเล่ม ทิศทางของนาฬิกา มันมีแค่ 1-12 ถ้าข้าเข้าใจผิดก็ขออภัย แต่ไม่เคยได้ยินจริงๆใน ทิศทาง 22 นาฬิกา ตรรรกะอีกอย่างในเรื่อง ตอนที่แบล๊ค วางของแหลมเพื่อจะถ่วงเวลารถที่ตามมา เช่น ใบมีดโกน และใบคัตเตอร์ ลักษณะของล้อจะไม่ระเบิดแต่จะรั่วมากกว่า อีกอย่างนึง เมื่อใบมีดโกนและใบคัตเตอร์ถูกวางอยู่ที่พื้น ลักษณะของใบพวกนี้จะวางนอน ที่จะได้ผลจะเป็นพวกตะปูแหลมๆมากกว่า เนื้อเรื่อง ต้องขอบอกอีกครั้งว่าพล๊อตคิดขึ้นมาได้ดีจริงๆ ถึงแม้ว่าปริศนาจะยังคลี่คลายไม่หมด เส้นการดำเนินเรื่อง ณ ตอนนี้ ช่วงแรกก็น่าจะเป็นการเปิดตัว สามหนุ่ม ช่วงที่สองก็ผูกปม ค้นไปถึงเหตุการณ์ย้อนหลัง เหมือนกับที่นิยายทั้งหลายเริ่มต้นขึ้นที่ว่า ‘Who are you?’ หรือ คุณเป็นใคร เรื่องนี้ก็เฉกเช่นกัน สำหรับเลเวลที่ข้าอยากจะบอกกับท่าน ข้าถือว่าท่านอยู่ในขั้นที่ ‘เขียนเก่ง’ เมื่อเขียนเก่งแล้วความคาดหวังจากผู้อ่านและวิจารณ์เช่นข้ากมากเป็นเงาตามตัว การดำเนินเนื้อเรื่อง เป็นไปอย่างสมเหตุสมผลและตื่นเต้น หาข้อตำหนิได้น้อยมาก ทั้งสำนวน การบรรยายและเนื้อเรื่อง ผู้เขียนได้วางพล๊อตมาอย่างดี ถ้าหลายท่านที่ได้มาอ่านบทวิจารณ์ของข้า และมองไปถึง คอมเมนท์ที่ดูจะสวนกับสิ่งที่ผู้เขียนพากเพียร หรือ แฟนคลับที่ติดตามเรื่องนี้ยังดูจำนวนน้อย ข้าขอบอกกับท่านผู้อ่านที่ได้อ่าน คอมเมนท์ข้าตรงนี้ว่า ‘เรื่องนี้ผู้เขียนได้ทุ่มเทแรงกาย สติปัญญา ความละเอียดรอบคอบ ในการรังสรรค์มันขึ้นมา และตัวข้าการันตีอีกเสียงว่า ถ้าชอบนิยายแนวสืบสวน สอบสวน การผูกปม ไขปริศนา ข้าไม่อยากให้ผู้อ่านพลาดเรื่องนี้’ มาถึงสิ่งที่อยากให้ปรับเพิ่มขึ้นเพื่อพัฒนาในจุดต่อแ เผื่อท่านอยากจะส่ง ตีพิมพ์ ซึ่งในความเห็นของข้า เรื่องของท่านน่าจะเข้าใกล้จุดนั้นแล้ว ที่ขาดไปนั้นก็คือ วรรคทอง หรือคำคมที่ท่านน่าจะรังสรรค์ผ่านปากตัวละครหลักทั้งหลายแหล่ คำเปรียบเปรยที่คมๆ ถ้าเป็น เลออน ก็น่าจะเปรียบเปรย หรือหาคำคมเกี่ยวกับ คอมพ์ การเจาะรหัสที่เขาถนัด สำหรับ ไคล์ก็ไม่น่าจะหายากเพราะเขาเชี่ยวชาญการต่อสู้ สำหรับแบล๊คยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ เพราะเขาคือผู้กุมแผนการหลัก และประโยคคมๆ จะหลุดออกจากปากเขาเป็นเรื่องง่ายดาย ท่านปูบุคลิกและ แคแรคเตอร์มาได้ถูกทางจนเห็นภาพ เพิ่มสเน่ห์เข้าไปอีกนิด จะอัพเลเวลขึ้นได้อีกมาก และข้าเชื่อมือท่าน อีกเรื่องที่อยากท้วงติงคือ รหัสลับในการระเบิดตึกทั้ง สามที่ 1. ที่แรก บอกเป็นประโยคสั้น แต่บอกสถานที่ 2. ที่สอง ไม่ได้บอกอะไรมากมายเลย 3. ที่สาม รายละเอียดเยอะสุด เพราะท่านเน้นตรงจุดนี้ มากกว่าสองจุดที่ผ่านมาอย่างเห็นได้ชัด ***ตรงนี้เป็นพล๊อตโฮล( plot hole )ที่ไม่น่าจะมองข้ามเพราะผู้อ่านจะสงสัยในตรรกกะการวางปมของท่าน ข้าเองไม่ใช่ บก. หรือผู้อ่านแนวนี้ยังสังเกตเห็นได้ชัดว่า มันแตกต่างกันเกินไป ข้าแนะนำให้เสริมคำใบ้ของ 1-2 เพิ่มขึ้น ถึงแม้ว่าตึกระเบิดไปแล้ว ไม่ต้องไขเพิ่ม แต่น้ำหนักความน่าเชื่อถือในเรื่องที่ต้องใช้ตรรกกะสูง เป็นสิ่งจำเป็น*** สุดท้ายนี้ในสิ่งที่ข้าได้พูดออกไปด้วยวาจา หรือแสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรโดยไม่ตั้งใจต่อท่าน ข้าขออภัยล่วงหน้าไว้ ณ ที่นี้ 'ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้ 'จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา ป.ล. วินด์ วันเดอเรอร์ หวังดีกับทุกคน อ่านน้อยลง

wind_wanderer | 22 ส.ค. 56

"พวกเค้าเรียกตัวเองว่าเด็กมัธยมธรรมดา... แต่รหัสลับที่พวกเค้าโจรกรรมมา มันไม่ธรรมดานี่สิ! (ระบบวิจารณ์)"

(แจ้งลบ)

ทำความเข้าใจกันก่อนสักนิด เราไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นเราจะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช้คำว่าแนะนำ เราไม่ได้ต้องการให้คุณแคร์เชื่อทั้งหมดแต่อยากให้พิจารณาสิ่งที่เราเสนอด้วยตัวของคุณเอง หากส่วนไหนที่คุณเห็นด้วยว่าสมควรปรับเปลี่ยนก็ทำ แต่ถ้าส่วนไหนคุณมองว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง... 1. โครงเรื่อง : Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก อยากบอกว่าชื่อเรื่องดูยิ่งใหญ่ ลึกลับ และชวนให้ค้นหาอย่างมาก มันไม่ใช่การค้นหาด้วยแรงกายหรือพละกำลังแต่อย่างใด แต่มันเป็นการค้นหาด้วยความคิดและสติปัญญาในหัวสมองล้วนๆ ในคำเปรยที่เกริ่นเอาไว้ คุณใช้คำว่า 'แค่' กับหลายสิ่งหลายอย่างที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าเด็กมัธยมจะทำได้ แต่พวกเขากลับทำได้อย่างไม่น่าเชื่อ จากประโยค ‘ทำไมเอกสารธนาคารนั่น ถึงได้กลายมาเป็นเอกสารอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์’ ในข้อมูลเบื้องต้น อ่านแล้วรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีทันใด เอกสารที่คิดว่าธรรมดาแต่กลับไม่ธรรมดาอย่างที่คิด แล้วแบบนี้ผู้ที่ได้ครอบครองทั้งสามคนจะมีชะตาชีวิตยังไงต่อไปล่ะ? ปมเรื่องที่คุณเปิดไว้ในบทนำก็ชวนสงสัยและน่าติดตามเป็นอย่างยิ่ง นั่นเพราะคุณได้ทิ้งความสงสัยมากมายเอาไว้ให้ผู้อ่านได้ขบคิดไปพร้อมๆกับตัวละคร ไม่แน่ใจว่านักอ่านหลายๆท่านคิดตกหรือเปล่า แต่ที่แน่ใจคือนักอ่านต่างก็เฝ้ารอที่จะติดตามเนื้อเรื่องในตอนต่อไป อ่า... ในที่สุดเราก็คลิกเข้ามาอ่านเรื่องราวทั้งหมดเจ็ดบทสักที โครงเรื่องโดยย่อ หลักๆแล้วเกิดขึ้นจากตัวเอกทั้งสามตั้งใจจะขโมยเอกสารของธนาคารแห่งหนึ่ง แต่เมื่อได้มาแล้วกลับพบว่าสิ่งที่อยู่ข้างในไม่ใช่เอกสารที่พวกเค้าต้องการ ซึ่งมันนำพาชีวิตพวกเค้าให้เข้าไปพัวพันเรื่องราวระดับชาติอย่างช่วยไม่ได้ แล้วแบบนี้ชีวิตของทั้งสามคนจะดำเนินไปเช่นไร? หลังจากที่คาดเดาเรื่องย่อเล็กน้อยพร้อมกับอ่านเนื้อหาทั้งหมดสรุปโดยรวมได้ดังนี้ การลงข้อมูลรวมถึงรายละเอียดต่างๆที่คุณมีถือว่าคุณนำมาถ่ายทอดได้ดีทีเดียว คุณสามารถดำเนินเรื่องราวได้หลากหลายรสชาติ โดยเฉพาะความตื่นเต้นและความลุ้นระทึก ซึ่งคุณสื่อออกมาได้อย่างไม่มีที่ติ และเราไม่สามารถติได้เลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะคุณสามารถดึงอารมณ์และความรู้สึกของเราให้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในเหตุการณ์ที่ตัวละครทั้งหมดประสบพบเจอได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่เชื่อเถอะว่า... เราทั้งลุ้น ทั้งระทึก ทั้งสงสัยจนหัวแทบระเบิด อาจจะมีขนลุกปะปนมาบ้างในบางช่วงบางตอนที่คุณทิ้งปมหรือไขปริศนาต่างๆ รวมถึงการทิ้งท้ายด้วยประโยคธรรมดาทว่าแฝงความนัยหลายอย่าง ซึ่งคนอ่านต้องนำไปคิดต่อ... 2. ตัวละคร : หลักๆแล้วก็ประกอบไปด้วยตัวเอกทั้งสามหนุ่ม แต่ละคนจะมีลักษณะนิสัยที่แท้จริงแบบใด อันนี้เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน สำหรับเราขอคิดเองเออเองสรุปเองว่าทั้งสามมีความอัจฉริยะในด้านต่างๆมากน้อยไม่เท่ากัน ซึ่งก็พอจะแยกแยะได้ประมาณนี้นะ... เลออน ไลน์เนอร์ ขี้เล่น อัจฉริยะทางคอมพิวเตอร์ เทคโนโลยี และระบบปฏิบัติการ ร่าเริงสดใส ไคล์น คาล์เชี่ยน ขี้อาย อัจฉริยะทางด้านศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว ดูๆไปน่าจะเงียบที่สุด แบล็ก เลโอเนล ขี้เบื่อ อัจฉริยะทางความคิด ฉลาดหลักแหลม และสมองไวที่สุด สนุกสนานเฮฮา แต่ถ้ามีอารมณ์โกรธเมื่อไหร่ก็จะกลายเป็นคนไร้สติขึ้นมาทันที อ่านๆไปเรื่อยๆเรายังรู้สึกว่าตัวละครทั้งสามยังคงมีนิสัยใจคอที่คล้ายคลึงกันอยู่ แม้จะแยกแยะได้ว่าใครเป็นใคร โดดเด่นด้านใด แต่ความเป็นคนๆนั้นก็ยังไม่คงที่ ยังมีนิสัยของกันและกันเข้ามาผสมอยู่ (ในความคิดนะ-0-;) 3. การใช้ภาษา : ถือว่าเขียนได้ดีทีเดียว ทั้งเหตุการณ์ (โดยเฉพาะคิวบู๊) สถานที่ บรรยากาศ และอารมณ์ตัวละคร ล้วนแล้วแต่สมจริง ที่สำคัญสามารถอ่านและทำความเข้าใจได้ง่าย เนื่องจากคุณบรรยายทุกองค์ประกอบให้คนอ่านได้เห็นภาพที่ชัดเจนไปพร้อมๆกับตัวละคร แต่ก็ยังมีส่วนที่ทำได้ไม่ค่อยดีนัก ซึ่งเราขอติสักนิด นั่นคือการบรรยายของคุณค่อนข้างยืดเยื้อ(เกิน)ไปหน่อย เหมือนจะลื่นไหลแต่ก็ไม่ใช่ มันออกแนววกวน เพราะคุณใส่คำหรือข้อความที่มีความหมายคล้ายคลึงกันเยอะเกินไปหรือบรรยายสิ่งเดิมๆบ่อยเกินไป (โดยเฉพาะบทนำ เราคิดว่าสิ่งที่คุณต้องการจะสื่อกับผู้อ่านไม่น่าจะเกิน2หน้าเอสี่ด้วยซ้ำ แต่เพราะความยืดเยื้อของบทบรรยายที่คุณอัดแน่นลงไปในเนื้อหา ส่งผลให้ความยาวเกินกว่าสามหน้าเอสี่) บอกตรงๆว่า... อารมณ์ร่วม ความสนุก และความตื่นเต้นที่ควรจะมีมากกว่านี้มันจึงหดหายไปพอสมควร และไม่ค่อยดึงดูดใจคนอ่านอย่างเราสักเท่าไหร่ เราขอยกตัวอย่างคร่าวๆจากประโยคสั้นๆ ทำให้เขาเป็นที่สะดุดตา ไรอันเหน็บหนาวอันเย็นสบายที่คอยเกาะกุมร่างกายให้ชวนน่าหลับนอนยิ่งนัก>เลือกสักอย่างว่าจะใช้เหน็บหนาวหรือเย็นสบาย ถ้าใช้เหน็บหนาวคนนอนอยู่คงหลับไม่ลง ถ้าใช้เย็นสบายก็เหมาะสมแล้วที่จะชวนให้หลับต่อ / แหวกทางเปิดออกเผยให้เห็น>เราว่าทั้งหมดนี้คือความหมายเดียวกันนะ จะแหวกจะเปิดหรือจะเผยก็ลองเลือกดู นอกจากประโยคสั้นๆแล้วก็ยังมีประโยคยาวๆของแต่ละย่อหน้าที่วกวนจนยืดเยื้อ (อันที่จริงคุณสามารถบรรยายแต่ละย่อหน้าให้จบได้ในสองถึงสามบรรทัด แต่คุณกลับเขียนวนจนยาวกว่าห้าบรรทัด) เราขออนุญาตยกตัวอย่างสักย่อหน้านะ (จากบทที่2) เขากำลังอยู่ในสถานที่ที่เขาเคยมาบ่อยๆ แน่นอนว่าที่นี่ไม่ใช่พาหนะ (อันนี้เกี่ยวด้วยหรอ?) สุดอึดที่เขาคุ้นเคยแต่อย่างใด มันเป็นสถานที่ที่เขาคลับคล้ายคลับคลามาก นานแค่ไหนแล้วที่เขาเห็นที่แห่งนี้เป็นที่สุดท้าย นานแค่ไหนที่เขาไม่ได้สัมผัสบรรยากาศชวนขนหัวลุกแบบนี้>เขายืนอยู่ยังสถานที่อันคุ้นเคย แต่กลับจำไม่ได้ว่าเคยเห็นมันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสบรรยากาศชวนขนหัวลุกแบบนี้ มีคำบางคำที่เราอ่านแล้วรู้สึกสะดุดตาสะดุดอารมณ์และคิดว่าไม่เหมาะกับแนวนิยายของคุณ อันได้แก่ พริ้วพราย , สุภาพสตรี , พรม , ประทับ , โกรธกริ้ว , หลับใหล , แนบแน่น , วิทยายุทธ์ ฯ เราว่าสำนวนพวกนี้มันให้ความรู้สึกของละครไทยย้อนยุค น่าจะเหมาะกับนิยายรัก ข้ามภพข้ามชาติ หรือไม่ก็จีนกำลังภายในมากกว่า (ในความคิดนะ-O-;) คุณใช้คำว่า 'ที่' ในการเชื่อมประโยคของแต่ละย่อหน้าเยอะเกินไป บางทีเราคิดว่าในบางประโยคไม่จำเป็นต้องใส่คำเชื่อมเข้าไป ประโยคนั้นก็สมบูรณ์ดีแล้ว เราอยากให้คุณหาคำอื่นที่ให้ความหมายคล้ายคลึงกันมาใส่แทน (ที่ – ซึ่ง – อัน – หรือประโยคเชื่อมอื่นๆ) จะช่วยให้สำนวนภาษาและการบรรยายของคุณรื่นไหลเหมือนระรอกคลื่นมากยิ่งขึ้น และไม่แข็งทื่อเป็นเส้นตรง ตัวอย่าง (จากบทที่3ตอนที่2) แสงไฟสลัวสีเหลืองนวลจากหลอดนีออน ส่องกระทบไปยังพื้นที่ทุกสารทิศในตู้เหล็กนี้ ลึกสุดเป็นพื้นที่ส่วนรวมที่ใช้สำหรับนอนพักผ่อน โซฟาที่ติดกับพรมเก่าๆที่ปูโล่งอยู่บนพื้นใหม่ (?) ผนังที่ไร้การตกแต่งใดๆเผยให้เห็นผนังเหล็กสีเงินวับอันขรุขระ โทรทัศน์จอแบนติดผนังที่หันหน้าออกมาทางประตูตู้คอนเทนเนอร์นั้นมันใหญ่มากพอที่พวกเขาทั้งสามจะมองทะลุจากด้านนอกเข้าไปได้>แสงไฟสลัวสีเหลืองนวลจากหลอดนีออน สาดส่องไปทั่วทุกสารทิศภายในตู้เหล็ก ลึกสุดเป็นพื้นที่ส่วนรวมใช้สำหรับนอนพักผ่อน บนพื้นถูกปูทับด้วยพรมเก่าๆ และมีโซฟาตัวเขื่องตั้งอยู่ไม่ไกล ผนังตู้คอนเทนเนอร์ไร้การตกแต่งใดๆจึงเผยให้เห็นเหล็กสีเงินวาววับทว่าขรุขระ โทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ติดผนัง ซึ่งหันหน้าออกมาทางประตูตู้ช่วยให้พวกเขาทั้งสามมองทะลุจากด้านนอกเข้าไปภายในได้ นอกจากนี้ยังมีคำว่า 'นั้น' อีก คุณชอบใส่เพื่อเชื่อมคำหรือจบประโยค ซึ่งเราคิดว่าบางคำหรือบางประโยคไม่จำเป็นต้องใส่มันก็สมบูรณ์ดีแล้ว ขอยกตัวอย่างจากประโยคสั้นๆ ห้องนิรภัยนั้นก็ถูกปิดล็อคแน่นเอาไว้ / แต่ก็ยังจดจ่อไปที่หน้าจอคอมนั้นต่อ / ประตูทั้งสองบานนั้นเคลือบด้วยสีน้ำตาล (ทดลองตัดนั้นออก ความหมายที่ได้ก็ยังคงเดิม) เราคิดว่าการบรรยายรูปร่างหน้าตาตัวละครของคุณมันแหม่งๆนะ เช่น จมูกที่โด่งเป็นสง่า>ใช้โด่งเป็นสันจะเหมาะกว่านะ / จมูกอันสันทัด>สันทัดควรจะใช้กับรูปร่างมากกว่าอวัยวะนะ เอ่อ... ขออนุญาตเพิ่มเติมเกี่ยวกับคำผิด ไม่สิต้องบอกว่าคำตกหล่นประโยคแปลกๆและไม่สมบูรณ์ อันเนื่องจากการพิมพ์เร็วมากกว่า ซึ่งมันมีเยอะจนน่าตกใจ ที่สำคัญมีทุกบท! โดยเฉพาะบทนำถึงบทที่สามจะมีเยอะมาก ยังดีที่บทที่4เป็นต้นไปมีแค่ประปราย เราขอหยิบยกเพียงบางส่วนที่เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาจริงๆ บทนำ สูบผอม>ซูบผอม / ไม่สงบอารมณ์>ไม่สบอารมณ์ / ยักโศก>หยักศก / กระโซก>กรรโชก บทที่1 พลุนพลัน>ผลีผลาม / ถอดยาว>ทอดยาว บทที่3 กราดสายตา>กวาดสายตา บทที่4 ถอดยาว>ทอดยาว (ดูเหมือนคุณจะเขียนคำนี้ผิดตลอดเลยนะ) / ช้อยสายตา>ช้อนสายตา / พุ่งพรวย>พุ่งพรวด บทที่5 โอ่อ่าห์>โอ่อ่า ปราณีต>ประณีต / ปลักใจ>ปักใจ ** แนะนำเพิ่มเติม** บทที่2 ตอนที่โดนสอบสวนเราว่ามันขาดความจริงจังไปนะ เราเข้าใจตัวละครเก่งกล้าและอัจฉริยะกันคนละแบบ แต่ว่าในห้องสอบสวนมันควรเป็นสถานการณ์เลวร้ายและชวนอึดอัด ซึ่งตัวละครน่าจะเครียด หวาดหวั่น และกดดันมากกว่านี้ แต่กลับกลายเป็นว่าสบายๆ บทที่3ตอนที่1 ไม่น่าเชื่อว่ากระป๋องขนาดเล็กจะอัดสารพัดของมีคมเอาไว้ได้มากมายขนาดนั้น แถมยังมีอานุภาพ (เกินตัว) ในการเจาะยางรถจนแบน (เราว่ามันดูจะเกินจริงไปหน่อยนะ) ถ้าเป็นเสียงวัตถุหรือเสียงเอฟเฟคต่างๆ อันได้แก่ ปิ๊บ / วี๊หว่อ / เอี๊ยด / ปัง / โครม / ฟิ้ว / พรึบ / เสียง กริ๊ง ของลิฟต์ น่าจะดัง ติ๊ง มากกว่านะ ฯลฯ มันเหมือนเป็นเสียงแจ้งเตือนให้ทราบล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรต่อไป ดังนั้นแนะนำให้เอาไว้คนละบรรทัดจะดูน่าสนใจ น่าลุ้น และน่าตื่นเต้นกว่า อีกอย่าง เนื่องจากเสียงเหล่านี้เกิดขึ้น ณ ขณะนั้น จึงไม่ต้องใส่ตัวเอียง แนะนำเขียนตัวปกติได้เลย คุณมักจะใส่ตัวเอียงให้กับสถานที่แต่ละแห่งที่คุณกล่าวถึงตอนขึ้นบทใหม่ จริงๆแล้วคุณสามารถเขียนตัวปกติได้เลย เพราะคุณมีการเว้นบรรทัดแล้ว ซึ่งคนอ่านก็เข้าใจว่านั่นคือการเปลี่ยนฉาก ส่วนการใส่ตัวเอียงนิยมใช้ในกรณีที่ตัวละครตัวใดตัวหนึ่งคิดจะพูด แต่ไม่ได้พูดประโยคที่คิดออกมา (สรุปว่าตัวเอียงใช้กับความคิดนั่นแล) ชั้น แนะนำเขียนแบบนี้ ฉัน ดีกว่านะ / ถ้าเป็นไปได้ เปลี่ยนคำว่า วิทยายุทธ์ เป็น ศิลปะการต้อสู้ป้องกันตัวจะเข้ากับแนวเรื่องมากกว่ามั้ย? สงสัยจังว่า... คุณจะให้ตัวเอกทั้งสามแทนชื่อของตัวเองว่าอะไร เค้า เรา ฉัน ผม โปรดเลือกสักอย่างเถอะ แบบว่าอ่านแล้วมันสับสนน่ะ (แบล็ค แทนตัวเองว่า เค้า และเรียกเพื่อนๆด้วยชื่อจริงของคนๆนั้น / ไคล์น แทนตัวเองว่า ฉัน และเรียกเพื่อนๆด้วยคำว่า นาย / เลออน แทนตัวว่าเราและเรียกเพื่อนๆด้วยชื่อจริงของคนนั้นๆผสมกับนาย) ในเมื่อเค้าทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกัน แนะนำให้ใช้ ฉันกับนาย ก็ได้นะ (ถ้าสะดวกเขียนแบบเดิมก็ไม่ผิด แต่เราขอสักคนได้ไหม คือการแทนตัวว่าเค้าของแบล็ค มันดูเด็กน้อยเกินไป) อันนี้ขอชม ตั้งแต่บทที่5ตอนที่4 ไปจนถึงบทที่7 ถือว่าเขียนได้ดีและสมบูรณ์แบบมากกว่าบทก่อนหน้ามากมายนัก นั่นแสดงว่าคุณสามารถจับจุดการบรรยายของตัวเองได้แล้ว และถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดี ซึ่งเราอยากให้คุณใช้บทดังกล่าวเป็นแนวทางในการรีไรท์บทนำถึงบทที่5ตอน3 เพราะมันดูยืนเยื้อและวกวนเกินไป ที่สำคัญคุณปูทางเอาไว้ได้ดีเกินหน้าเกินตาการบรรยาย บอกตรงๆว่าข้อมูลที่คุณมีมากพอมันเป็นเรื่องดี แต่คุณขาดการบรรยายที่ลื่นไหลส่งผลให้ข้อมูลที่มีมันอ่อนลงเล็กน้อย ถ้าเป็นไปได้ แนะนำให้คุณรีไรท์การบรรยายซะใหม่ (ส่วน ข้อมูล เหตุการณ์ สถานที่ บรรยากาศ อารมณ์ตัวละคร การดำเนินเรื่องราวให้คงเดิม) หรือกลับไปอ่านทวนการบรรยายบทแรกๆเทียบกับบทที่ห้า แล้วคุณจะรู้ว่ายืดเยื้อกับลื่นไหล มันต่างกันยังไง (แนะนำเขียนให้จบเรื่องไปเลยแล้วค่อยกลับมารีไรท์จะเหมาะกว่า ตัวคุณเองจะได้ไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง^^;) 4. แก่นเรื่อง : ก่อนจะพูดถึงแก่นเรื่อง เราขอกล่าวอะไรสักเล็กน้อย จfหมายที่พี่ชายทิ้งไว้ให้น้องชายก่อนจากไปด้วยวิธีการที่เราไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ แต่เชื่อเถอะ หลังจากที่เราเริ่มอ่านบรรทัดแรกของจดหมาย มันทำให้เราขนลุกซู่ในทันที ยิ่งอ่านจบยิ่งเศร้าใจและตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก บอกได้แค่ว่า น้ำตาคนอ่านอย่างเราแทบไหลออกมาอ่ะ (ฮือๆๆT^T;) พอๆๆ จบเรื่องชวนซึ้งไปแล้วมาเข้าสู่แก่นเรื่องในความคิดของเรากันดีกว่า หลักๆแล้วเกิดขึ้นจากตัวเอกทั้งสามตั้งใจจะขโมยเอกสารของธนาคารแห่งหนึ่ง เพื่อเอามาทำอะไรสักอย่างซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกัน (อาจเป็นไปได้ว่าเอกสารดังกล่าวมีความเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับบุคคลอันเป็นที่รัก) แต่ที่รู้คือเอกสารที่พวกเค้าทั้งสามคนขโมยมานั้นมันกลับไม่ใช่สิ่งที่พวกเค้าต้องการ หนำซ้ำเอกสารดังกล่าวที่ระบุหน้าซองว่าลับสุดยอดแท้จริงแล้วเป็นเอกสารอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์ ซึ่งไม่ได้มีประโยชน์ใดๆกับพวกเค้าเลย แต่มันกลับสร้างความวุ่นวายมากมายมหาศาลให้กับชีวิตน้อยๆของพวกเค้า จู่ๆก็ดันเข้ามาพัวพันกับเรื่องระดับชาติอย่างช่วยไม่ได้ แล้วแบบนี้ชีวิตของทั้งสามคนจะสงบสุขได้ไหมหรือจะดำเนินไปเช่นไร ดีหรือร้าย ยากหรือง่าย คงต้องให้นักอ่านตามลุ้นได้ใน Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก สุดท้าย เรารู้สึกดีใจมากเลยนะที่คุณนำสิ่งที่ตัวเองรู้อย่างละเอียดและศึกษามาเป็นอย่างดี จนกระทั่งนำสิ่งที่คุณรู้มาถ่ายทอดจนเป็นนิยายแนวสืบสวนสอบสวน บวกไซไฟ และบู้ล้างผลาญ ทว่าแฝงไปด้วยองค์ความรู้หลากหลายแขนง ทำให้คนอ่านที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องจำพวกนี้เลยอย่างเราได้อ่าน และได้เรียนรู้ศาสตร์และศิลป์ไปพร้อมๆกับตัวละคร อ่านเพิ่ม http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=999920&chapter=5 ระบบวิจารณ์ อ่านน้อยลง

กุมภ์กรณ์,หนามMelon | 9 ต.ค. 56

ดูทั้งหมด

คำนิยมล่าสุด

"ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นนะคะ"

(แจ้งลบ)

คือมันเป็นอะไรที่เจ๋งมาก เนื้อเรื่องน่าติดตาม และไม่ยืดเยื้อจนเกินไป ทั้งรายละเอียด เนื้อหา ลำดับเหตุการณ์ ปริศนาต่างๆ เหมาะสมและมีการวางแผน แสดงว่าคนแต่งเอาใจใส่มากๆ เนื้อเรื่องว่าน่าทึ่งแล้ว อ่านๆไปก็ทึ่งกะคนแต่งด้วย ว่าเออเนอะ คิดได้ไง เป็นนิยายที่รวมทุกอย่างที่คนอ่านแนวนี้ต้องการเลยทีเดียว โดยรวมแล้วเป็นนิยายที่เรียกได้ว่าครบรสเลย ลอ ... อ่านเพิ่มเติม

องค์หญิงหัวฟู | 30 ธ.ค. 56

"วิจารณ์"

(แจ้งลบ)

Undecryption รหัสลับ โจรกรรมสะท้านโลก นวนิยายแนวผจญภัย เรื่อง Undecryption รหัสลับ โจรกรรมสะท้านโลก ของ Neung เพิ่งโพสต์ถึงบทที่ 7 ซึ่งเป็นเรื่องราวของ เลออน ไลน์เนอร์ ไคล์น คาล์เชียน และ แบล็ก เลโอแนล กลุ่มเด็กนักเรียนมัธยมปลายอัจฉริยะที่ต้องการปล้นเอกสารลับของ DD Bank แต่กลับต้องไปเกี่ยวพันกับอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์อย่างไม่ตั้งใจ จนทำให้ชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความวุ่นวายและอันตราย Neung เปิดเรื่องได้อย่างน่าตื่นเต้นและชวนติดตาม ขณะเดียวกันยังสร้างเรื่องให้มีความซับซ้อนมากขึ้นด้วย เพราะโดยที่นวนิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีแต่เพียงโครงเรื่องหลัก (main plot) ที่ผูกพันชะตาชีวิตของตัวละครหลักทั้งสามคนไว้กับอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์ ซึ่งมีความลับซุกซ่อนอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มผู้ตามล่าที่ต้องการต้นฉบับเอกสารลับแท้ที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่ หรือความสำคัญของต้นฉบับเอกสารลับคืออะไร รวมทั้งปริศนาที่ปรากฏในเอกสาร ทั้งรหัสลับแปดหลัก และ อัศวินทั้ง 5 ที่บัญญัติไว้ในคัมภีร์ ขณะเดียวกันยังได้สร้างโครงเรื่องย่อย (sub plot) และปริศนาและปมปัญหาต่างๆ ที่น่าสนใจไว้เป็นจำนวนมาก อาทิ ปริศนาการตายของพ่อแม่ไคล์น และแบล็ก การหายตัวไปของคาร์ล พี่ชายคนเดียวของไคล์น และ ความสัมพันธ์ระหว่างคาร์ลกับกลุ่มคนลึกลับที่ตามล่าพวกเด็กหนุ่มทั้งสามคน ซึ่งคาดว่าผู้เขียนจะค่อยๆคลี่คลายปม ปริศนา และความลับเหล่านี้ต่อไป ในเรื่องนี้ดูเหมือนว่าผู้เขียนเน้นการสร้างฉากบู้ล้างผลาญตามแบบภาพยนตร์ action ฟอร์มยักษ์ของฮอลลีวูด ที่ต้องมีฉากระเบิดที่อลังการและฉากซากอาคารที่เป็นเสมือนสัญลักษณ์ที่แสดงความยิ่งใหญ่และมั่งคั่งของสหรัฐอเมริกาที่ได้รับความสูญเสียจากการต่อสู่อันรุนแรงนี้ ฉากความรุนแรงเหล่านี้จะดูสมจริงได้ก็เมื่อมีคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ เช่นระหว่างผู้ก่อการร้ายทุนหนาข้ามชาติ กับรัฐบาลของสหรัฐ เช่น FBI SWAT หรือหน่วยงานความมั่นคงต่างๆ แต่เมื่อในนวนิยายเรื่องนี้กำหนดให้คู่ต่อสู้ของผู้ก่อการร้ายที่ต้องการเอกสารลับที่เกี่ยวกับอาวุธชีวภาพนิวเคลียร์กลับเป็นเพียงเด็กหนุ่มมัธยมปลายสามคน จึงเห็นว่ากลุ่มผู้ก่อการร้ายที่มีศักยภาพทั้งเรื่องอาวุธ กำลังคน และมีทุนสนับสนุนเป็นจำนวนมากกลุ่มนี้ น่าจะมีวิธีการจัดการกับการนำเอกสารลับจากเด็กทั้งสามได้อย่างเงียบเชียบและมีประสิทธิภาพมากกว่าที่จะเลือกปฏิบัติการแหวกหญ้าให้งูตื่น โดยการท้าทายรัฐบาลสหรัฐด้วยการระเบิดสถานีตำรวจ 4 แห่ง และ DD Bank ก่อนที่ตัวเองจะมีเอกสารสำคัญที่เป็นไพ่ไม้ตายไว้ในครอบครอง ขณะเดียวกันการตอบโต้ของรัฐบาลสหรัฐในครั้งนี้ดูจะด้อยประสิทธิภาพมากกว่าที่ควรจะเป็น เนื่องจากเมื่อเกิดระเบิดที่สร้างความเสียหายอย่างรุนแรงและต่อเนื่องเช่นนี้ หน่วยงานที่รับผิดชอบไม่น่าจะเป็นเพียง FBI ที่มีผู้รับผิดชอบภารกิจที่ยิ่งใหญ่นี้เป็นเพียงตำรวจหญิงมิเชล รอนสัน เท่านั้น แต่ความเสียหายที่ยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ควรที่จะมีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของชาติหลายหน่วยงานร่วมมือกัน และผู้ที่คุมปฏิบัติการนี้น่าจะเป็นผู้ที่มีอำนาจสั่งการมากกว่า มิเชล รอนสัน ในส่วนของการเขียนนั้น ผู้เขียนสามารถที่จะสร้างตัวละครแต่ละตัวอย่างชัดเจน และมีบุคลิกภาพ ลักษณะนิสัย และความถนัดเฉพาะตัวที่โดดเด่น โดยเฉพาะตัวละครเอกวัยรุ่นทั้งสาม แต่มีข้อสงสัยประการหนึ่งเกี่ยวกับการบรรยายรูปร่างของเลออน ไลน์เนอร์ ในอารัมภบท ที่มีเนื้อความขัดกัน กล่าวคือ ตอนหนึ่งบรรยายว่า เลออน ใบหน้าเรียวยาว แต่ต่อมากลับบรรยายว่า ใบหน้าอันกลมมน จึงสงสัยว่าแท้จริงแล้วผู้เขียนต้องการให้เลออนหน้ายาวหรือหน้ากลมกันแน่ ขณะเดียวกันการสร้างบทบรรยายต่างๆ ก็บรรยายได้ละเอียดและเห็นภาพ ทั้งฉากการต่อสู้ และเหตุการณ์ความรุนแรงที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับบทสนทนาระหว่างตัวละครต่างๆ ก็สร้างได้อย่างสมจริงและชวนให้เรื่องราวน่าติดตาม แต่เป็นที่น่าเสียดายว่ามีคำผิดปรากฏเป็นจำนวนมาก จึงลดทอนความถูกต้องและสมบูรณ์ของบทบรรยายและบทสนทนาเหล่านี้อย่างน่าเสียดาย คำผิดที่พบมีจากหลายสาเหตุ เช่น 1) การใช้วรรณยุกต์ผิด เช่น อึมครึม เขียนเป็น อึ่มครึ้ม ยียวน เขียนเป็น ยี่ยวน รุงรัง เขียนเป็น รุ่งรัง จ้ำอ้าว เขียนเป็น จ่ำอ้าว รายล้อม เขียนเป็น ร่ายล้อม ว้ากกกกก เขียนเป็น ว๊ากกกกก 2) การสะกดผิด เช่น อิริยาบถ เขียนเป็น อริยบท ซูบผอม เขียนเป็น สูบผอม ผมหยักศก เขียนเป็น ผมหยักโศก กะพริบตา เขียนเป็น กระพริบตา (ลมหวีดหวิว)กระโชก เขียนเป็น (ลมหวีดหวิว)กระโซม ตระการตา เขียนเป็น ตระกานตา เขม็ง (หมายถึง ตึง เกร็ง แข็ง แน่วแน่) เขียนเป็น เขม่น (หมายถึง รู้สึกไม่ชอบหน้าหรือไม่พอใจ) สังเกต เขียนเป็น สังเกตุ เอาน่า เขียนเป็น เอาหน่า ทิฐิ เขียนเป็น ทิถิ เลศนัย เขียนเป็น เลิศนัย ทอด(ยาว) เขียนเป็น ถอด อินเทอร์เน็ต เขียนเป็น อินเตอร์เน็ต อิเล็กทรอนิกส์ เขียนเป็น อิเล็คทรอนิกส์ (หน้าตา)เหยเก เขียนเป็น เหยแก่ อัมพาต เขียนเป็น อัมภาต ประเมิน เขียนเป็น ประเมิณ ระลึก เขียนเป็น ระรึก ระลอก เขียนเป็น ระรอก พิสดาร เขียนเป็น พิศดาล ฝ้าเพดาน เขียนเป็น ฟากเพดาน ทรมาน เขียนเป็น ทรมาณ วิมาน เขียนเป็น วิมาร กฎ เขียนเป็น กฏ เวท เขียนเป็น เวทย์ ประจันหน้า เขียนเป็น ประจันทร์หน้า กระปรี้กระเปร่า เขียนเป็น กระปี้กระเปร่า ตะครุบ เขียนเป็น ตระคุบ หลา (หมายถึง มาตราวัด) เขียนเป็น หรา (หมายถึง ก๋า ร่า) แผนการ เขียนเป็น แผนการณ์ ประจัน เขียนเป็น ประจัณฑ์ สังเกตการณ์ เขียนเป็น สังเกตุการณ์ เอ้อระเหย เขียนเป็น เอ้อละเหย หวงแหนเขียนเป็น แหงหวน โอ่อ่า เขียนเป็น โอ่อาห์ สถานการณ์ เขียนเป็น สถานะการณ์ คอลัมน์ เขียนเป็น คอลัมภ์ อันธพาล เขียนเป็น อันตพาล เมามัน เขียนเป็น เมามันส์ ก้าวเท้า เขียนเป็น ก้าวท้าว ผ้าก็อซ (ผ้าพันแผล) เขียนเป็น ผ้าสก็อต ทรัพย์สิน เขียนเป็น สรรพสิน กบดาน เขียนเป็น กบดาล ปืนพก เขียนเป็น ปืนผก ค่อย(ยังชั่ว) เข้า(ยังชั่ว) ผลีผลาม เขียนเป็น พลีพลาม กฎหมาย เขียนเป็น กฏหมาย พิภพ เขียนเป็น ภิภพ ประจวบเหมาะ เขียนเป็น ประจบเหมาะ 3) การใช้คำที่ไม่มีความหมาย เช่น กระโชม นั่งต่อม่อ 4) การใช้คำขยายผิด จมูกสันทัด สันทัดมักใช้ในการขยายรูปร่าง ไม่นิยมใช้ขยายจมูก จมูกมักใช้ว่า จมูกได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน จมูกเล็ก จมูกโต เป็นต้น บุคคลบริสุทธิ์ ไม่นิยมใช้ ส่วนมากจะใช้ว่า ผู้บริสุทธิ์ รหัสยี่ยั๊ว (ในที่นี้คำที่ถูกต้องคือ ยั้วเยี้ย) ยั้วเยี้ย ใช้มักขยายคนหรือสัตว์จำนวนมากที่เคลื่อนไหวขวักไขว่ไปมา แต่รหัส มักใช้ว่า รหัสจำนวนมาก รหัสจำนวนมหาศาล อารมณ์โกรธพลุกพล่าน (พลุกพล่าน หมายถึง เกะกะชวักไขว่) ควรใช้ว่า อารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน (พลุ่งพล่าน หมายถึง เดือดพล่าน (อารมณ์)ไม่ปกติเพราะโมโห) ช้อยสายตามอง ควรใช้ว่า ช้อนสายตามมอง หรือ ช้อนตามอง และ ควันโขมงโฉงสีขาว ควรใช้ว่า ควันโขมงสีขาว หรือ ควันคลุ้งสีขาว เพราะคำว่า โขมงโฉงเฉง มักใช้ขยาย เสียง หมายถึง เสียงเอ็ดอึง เช่น เสียงดังโขมงโฉงเฉง อ่านน้อยลง

bluewhale | 9 ธ.ค. 56

ดูทั้งหมด

Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

ข้อมูลเบื้องต้น

ผลงานอื่นๆ ของ Neung ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Neung

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น

Undecryption รหัสลับโจรกรรมสะท้านโลก

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

ข้อมูลเบื้องต้น

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Neung ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Neung

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น