คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF : EXO] รักหรือไม่ ใช่หรือหลอก :: KRIS x TAO 2/2
2/2
คงเพราะวันนี้อากาศร้อนหรือเพราะอาจารย์มีไม่พอถึงทำให้ห้องเค้ากับห้องของอี้ฟานต้องมาเรียนพละด้วยกัน
แต่บอกตามตรงถึงเค้าจะชอบบาสเก็ตบอลแค่ไหน แต่พวกผู้หญิงที่รุมล้อมเค้าอยู่ตอนนี้ก็น่าสนใจกว่าไอ้ลูกกลมๆ นั่นตั้ง
เยอะ
" มัวแต่อี๋อ๋อกับผู้หญิง แฟนมึงเล่นบาสอยู่กลางสนามไม่ไปดูหน่อยไงวะ " เซฮุนเดินเข้ามาเอาขาเขี่ยเพื่อนตัวสูง
ที่นั่งอี๋อ๋ออยู่กับพวกผู้หญิงต่างห้องแล้วก็เกิดหมันไส้ขึ้นมาเล็กๆ
" ไม่ล่ะ ปล่อยมันไป "
" ระวังโดนเค้าทิ้งหรอกมึง "
" มึงก็รู้ว่ากูจะไม่เป็นฝ่ายโดนทิ้งแน่นอน " รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นจนเพื่อนต้องส่ายหน้าให้ นี่ถ้าไม่ได้รู้จักกันมานานก็
คงจะเลิกคบกันไปแล้วล่ะ แต่เพราะเค้ากับจื่อเทาเป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่เด็กก็ว่าได้ถึงได้รู้ว่านิสัยจริงๆ ของมันน่ะ
ไมได้ร้ายกาจอย่างที่คนทั่วไปเห็นหรอก
ฮวางจื่อเทาน่ะเป็นเด็กขี้เหงาแถมยังชอบเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง ชอบใช้ชีวิตแบบไม่คิดหน้าคิดหลังว่าตัวเองจะ
ต้องโดนอะไรบ้างถ้าเกิดทำไม่ดีขึ้นมา จนเค้าขี้เกียจจะเตือนให้เจอกับตัวเองเป็นบทเรียนชีวิตบ้างก็ดี
" แล้วทำไมฉันต้องมาโดนเก็บลูกบาสคนเดียวเนี่ย " เสียงใสบ่นขึ้นเบาๆ แต่มือก็ยังเก็บลูกบาสโยนลงตะแกรง
เหล็กใหญ่ที่ลากไปตามพื้นสนามในโรงยิม
" เดี๋ยวฉันช่วย " เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มกวนของคนตัวสูงที่มักจะส่งมาเป็นประจำ
" อืม ขอบใจ " จื่อเทาหลบสายตาอีกคนแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บลูกบาสเข้าที่
" นึกห่วงอยู่เหมือนกันว่าเมื่อวานฉันฝืนนายมากเกินไปรึเปล่า แต่เห็นร่าเริงแบบนั้นก็ค่อยสบายใจหน่อย " อี้ฟาน
หยิบลูกบาสขึ้นมาหมุนเล่นบนมือแล้วก้มมองคนตัวเล็กที่ไม่ยอมมองหน้าเค้า
" แต่ถ้าในฐานะคนเป็นแฟนกัน ถ้าเห็นแบบนั้นมันก็คง... หึง นิดหน่อยล่ะมั้ง "
" พูดอะไรไร้สาระ แค่เล่นเป็นแฟนกัน ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ " คนตัวเล็กว่าแล้วลุกขึ้นยืนดึงลูกบาสในมือ
อีกคนมาเก็บลงในที่ของมัน
" ลืมไปว่านายเป็นคนประเภทนั้น แต่ว่านะ.! " ยังไม่ทันที่อีกคนจะจับได้เต็มมือคนตัวเล็กตรงหน้าก็สะดุ้งออกมา
ทำเอาเค้าที่มองจากด้านหลังต้องยกยิ้มขึ้นมากับอาการที่อีกคนแสดงออก
" พอเห็นนายที่สั่นเป็นลูกนกเวลาอยู่ในอ้อมกอดของฉันแบบนี้แล้ว.. " อีกคนไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือหนามากอด
รอบเอวบางรั้งอีกคนเข้ามาจนตัวแนบชิดกันฝ่ามือบีบคลึงที่ก้นนิ่มของคนตัวเล็ก แม้อีกคนจะพยายามดันออกมากเท่าไหร่
แต่ไอ้อาการสั่นๆ เหมือนลูกนกก็ยังคงไม่หายไป ฮวางจื่อเทาจะรู้ไหมว่ามันทำให้อู๋อี้ฟานคนนี้อยากจะทำอย่างอื่นมากกว่า
การกอดนี่ซะอีก
" ...โคตรจะมีอารมณ์เลยล่ะ " รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมจนอีกคนต้องหลบตาหนี
ใบหน้าหวานพยายามเบี่ยงหนีแต่กลับทำไม่ได้อย่างใจคิดเมื่อมือของคนตัวสูงจับประคองคางมนให้เชิ่ดขึ้น ลาก
ลิ้นกดจูบที่ลำคอขาวเรื่อยไปจนถึงลาดไหล่นิ่มกัดเม้มจนเป็นรอยฟันจางๆ
" พ.. พอเถอะอี้ฟาน.. ถ้าทำมากกว่านี้ฉันอาจจะเผลอชอบนายขึ้นมาจริงๆ ก็ได้ เพราะงั้นขอร้องล่ะ.. อย่าเปลี่ยน
ฉันไปมากกว่านี้เลยนะ ฉันขอ.. " เสียงใสดังขึ้นสั่นๆ พร้อมกับน้ำตาที่รื้นขึ้นมาถึงขอบตา
ใบหน้าคมยิ้มมุมปากก่อนจับอีกคนยกขึ้นพาดบนไหล่เดินหายเข้าในห้องเก็บของหลังโรงยิม วางคนตัวเล็กลงบน
พื้นดันให้แผ่นหลังขาวชิดกับกำแพงแล้วก้มหน้าลงประคองจูบกับริมฝีปากนิ่มแทรกลิ้นร้อนกวาดต้อนทุกความหวานของ
อีกคนกลืนลงคอ กางเกงพละถูกดึงลงถึงข้อเท้าก่อนจะใช้มือหนาเกี่ยวขาอีกคนขึ้นสูงแล้วแทรกตัวเข้าหาช่องทางร้อนของ
คนตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
" ไม่รู้เหรอไง ว่าพูดแบบนั้นแล้วผลที่ได้มันจะตรงข้ามกัน " สิ้นเสียงทุ้มต่ำบทเพลงรักก็บรรเลงขึ้นอีกครั้ง ไร้ซึ่ง
ความผิดชอบชั่วดีที่ถึงแม้จะอยู่ในเขตโรงเรียนแต่ก็ไม่ได้เป็นผลกับพวกเค้าทั้งสองคนมากนัก ก็บอกแล้วว่าอู๋อี้ฟาน
ไม่ใช่คนดีอะไรมากนัก
.
.
.
.
เวลาผ่านไปเกือบสี่เดือนแล้วที่เค้ากับอี้ฟานคบกันมา แม้จะมีเรื่องผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับอี้ฟานอยู่บ่อยครั้งถึงมัน
จะทำให้รำคาญใจอยู่บ้างแต่มันก็ไม่ถึงกับทำให้เค้ากับอีกคนต้องทะเลาะกันแรงๆ สักครั้ง หรือเพราะบางทีจุดเริ่มต้นมัน
มาจากการที่คิดว่าจะคบกันเล่นๆ แล้วเค้าก็ไม่ค่อยได้เจอคนที่ต่างจากตัวเองเท่าไหร่พอมาเจอแบบนี้มันก็ดีบ้างเหมือน
กันนะ ลองอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ก็คุ้มดีเหมือนกัน
คนตัวเล็กวิ่งไปกอดอีกคนจากด้านหลังก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มคนตัวสูงที่ยืนรอเค้าอยู่ด้านหน้าห้อง ตอนแรก
ก็ไม่คิดว่าจะทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้หรอกนะแต่ไอ้พวกผู้หญิงที่อยู่รอบๆ นั่นมันก็ทำให้หงุดหงิดขึ้นมา นี่ไม่รู้รึไงว่า
อี้ฟานน่ะมีแฟนแล้ว!
" ทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนรุมหรอก พวกผู้หญิงน่ะน่ากลัวจะตาย "
" ก็นายเป็นของฉัน ถ้าเกิดโดนแทงขึ้นมานายก็คงจะเอาตัวมาบังแทนฉันใช่ไหมล่ะ " รอยยิ้มหวานผุดขึ้นพร้อม
กับแขนยาวที่ควงเข้ากับแขนหนา
" เป็นเจ้าหญิงที่น่ารำคาญจังนะ ฉันคงบ้าเองที่คิดจะไปสอนนาย " มือหนาเขกเข้าที่หัวคนตัวเล็กแล้วดึงมากอด
ไหล่เบาๆ
" ก็คงบ้าด้วยกันทั้งคู่น่ะแหล่ะ "
.
.
.
.
หลังจากวันนั้นมาก็ผ่านไปอีกเดือนกว่าๆ ชีวิตของฮวางจื่อเทาก็มักจะมีอะไรเดิมๆ คือเช้า กลางวัน เย็นก็จะคอย
มีอู๋อี้ฟานอยู่ในช่วงเวลาเหล่านั้นจนมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขาดกันไม่ได้ไปแล้วแต่วันสองวันมานี้ที่เค้าไม่เจอหน้าอี้ฟานมัน
ทำให้เค้าหงุดหงิด หงุดหงิดจนเพื่อนที่อยู่ด้วยกันสัมผัสได้
" แฟนหายเหรอมึง "
" สงสัย ไม่ติดต่อกูมาสามวันละ ไปไหนของมันวะ " มือหนาแกว่งโทรศัพท์ในมือตัวเองไปมาแล้วก็กดเข้าหน้าจอ
ข้อความก็ยังเงียบ บางทีเค้าส่งอะไรไปอีกคนก็ไม่ตอบกลับหรือตอบมาช้าจนเผลออารมณ์เสียใส่อีกคนเป็นเรื่องให้
ทะเลาะกันไปจนได้
" โดนอี้ฟานเบื่อแล้วล่ะมั้ง สมน้ำหน้า " เสียงไม่พึงประสงค์ดังออกมา ทำเอาคนที่เป็นหัวข้อนินทาต้องเหล่ตามอง
" ใจเย็นมึง เค้าอาจติดงาน "
" ติดงานอะไรก็ต้องบอกบ้าง เดี๋ยวกูก็ทิ้งซะหรอก " เซฮุนมองตามจื่อเทาที่เดินหายออกไปนอกห้อง ดูก็รู้ว่าเพื่อน
เค้าตอนนี้เปลี่ยนไปเยอะแค่ไหน ไอ้ที่บอกว่าจะทิ้งน่ะอ่านออกเลยว่าทำไม่ได้หรอก
จื่อเทาเดินหายเข้าไปในห้องข้างๆ ที่มีนักเรียนอยู่ประปรายอาจจะเพราะบางส่วนกลับบ้านไปแล้วแต่ไอ้เจ้าของ
โต๊ะที่เค้านั่งอยู่นี่ยังไม่กลับแน่นอน เพราะทั้งกระเป๋าแล้วก็หนังสือเรียนยังอยู่ครบแบบนี้
" ไปนานไปรึเปล่าเนี่ย " เสียงบ่นดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะเบนสายตามองไปอีกฝั่งนึงของตึกตรงข้ามกันก็เห็นคนที่ตาม
หากำลังเข้าไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่งที่แบกกล่องใบใหญ่เอาไว้ในมือ เห็นคุยกันสักพักไอ้กล่องใบนั้นก็ลอยไปอยู่ในมือของ
แฟนเค้าจนเห็นแล้วก็ขัดใจ
เข้าใจว่าอี้ฟานน่ะใจดีกับคนอื่นไปทั่วแต่บางทีก็ช่วยเลือกหน่อยได้ไหม ดูก็รู้ว่าอีกคนน่ะคิดไม่ซื่อถึงแม้เค้าจะมอง
คนอื่นออกว่าคิดยังไงกับแฟนตัวเองแต่เค้ากลับอ่านความคิดหรืออ่านใจของอี้ฟานไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าคิดอะไร ต้องการ
แบบไหน แบบนี้มันน่าหงุดหงิดไหมล่ะ
ทั้งที่อยากให้สัมผัสแต่เรา ถูกเนื้อต้องแต่เราเท่านั้น แต่กลับไม่เป็นอย่างที่ใจคิดเพราะความใจดีแบบไม่มีที่สิ้นสุด
ของอีกคนนั่นไง! มันทำให้เค้าอยากจะบ้าตายวันละหลายรอบ จื่อเทาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพอได้ยินว่าเพื่อนในห้อง
ตะโกนลงไปบอกให้อีกคนรีบทิ้งขยะแล้วขึ้นมาได้แล้ว
คนตัวเล็กยืนพิงขอบบันไดทางขึ้นห้องเรียนที่ตอนนี้เด็กนักเรียนเบาตาลงมากคงเพราะว่าเลิกเรียนได้สักพักแล้ว
ใครไม่มีกิจอะไรก็รีบกลับบ้านหรือไปเที่ยวเล่นกันต่อ
" อารมณ์ดีขึ้นบ้างรึยัง " เสียงทุ้มต่ำของคนที่รอดังขึ้นไม่ไกล อี้ฟานมองคนตัวเล็กที่ยังยืนหันหลังให้เค้าอยู่แล้ว
ถอนหายใจออกมาเบาๆ
ความจริงไม่ได้อยากจะไม่ตอบ แต่เพราะอะไรหลายๆ อย่างมันทำให้เค้าไม่สะดวกที่จะตอบได้ทันที เพราะช่วงนี้
ห้องเค้าจะดูวุ่นวายมากเพราะหัวหน้าดันป่วยกะทันหันคนในห้องถึงต้องช่วยกันทำโน่นทำนี่แล้วไหนจะอาจารย์ที่มักจะ
วานเค้าอยู่เป็นประจำอยู่แล้วมันเลยพลาดโอกาสที่จะอธิบายในส่วนตรงนี้กับคนตัวเล็กนั่นไป
" ไม่เลยสักนิดมีแต่จะแย่ลงมากกว่า " ไม่ว่าเปล่าอีกคนยังดึงเค้าเข้าไปจูบ มือเล็กลดลงรูดซิบกางเกงนักเรียนคน
ตรงหน้าออกแต่ก่อนอะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้อี้ฟานก็ดันตรงหน้าออกแล้วมองอีกคนด้วยสายตาอ่านยาก
" พอซักที จะทำอะไรก็ดูสถานที่บ้างจื่อเทา " เสียงเข้มดุไม่เบาก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นอีกคนนิ่งเงียบไป
" งั้นก็พอกันที.. เลิกกันเถอะ " เค้าไม่อยากต้องทรมานอีกแล้ว ความรักแบบนี้ไม่เอาแล้ว!
" เห้ย จื่อเทา! ฮวางจื่อเทา!! " เสียงเข้มตะโกนเรียกแต่คนตัวเล็กกลับเดินหนีออกไป
ฮวางจื่อเทาเดินหน้าบึ้งมาจนเกือบจะถึงห้องเรียนของตัวเองแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเจอใครบางคนมายืนขวางทางเอา
ไว้ซะก่อน ใจนึงก็สั่งให้เดินหนีแต่อีกใจก็สั่งให้หยุดก่อนในเมื่อเค้าเลือกที่จะกลับมาเป็นคนเดิมก็ไม่จำเป็นต้องเดินหนีเนื้อ
ชิ้นโตตรงหน้านี่
" หน้ามุ่ยเชียวมีอะไรให้ฉันช่วยไหม "
" มาเล่นกับฉันหน่อยสิ ซอนเฮ "
คนตรงหน้าส่งยิ้มหวานมาให้แล้วกอดแขนหนาดึงเบาๆ ให้อีกคนเดินตาม ในเมื่อมีแฟนแล้วมันไม่ได้อย่างใจก็
จะไม่มีมันแล้ว พอกันทีความรัก ถ้านายทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนแบบนั้นฉันก็จะทิ้งนายให้ดู อู๋อี้ฟาน!
ร่างบางพาคนตัวสูงหายเข้าไปในห้องวิทยาศาสตร์คนตัวเล็กดันอีกคนชิดโต๊ะยาวหน้าห้อง ยืนแทรกกลางขา
เบียดตัวเข้าหา มือบางค่อยๆ ถอดกระดุมเสื้อนักเรียนออกพร้อมกับจูบเม้มตามใบหน้าคมของชายตรงหน้า จื่อเทา
ประคองกอดคนหญิงสาวบดเบียดริมฝีปากบางเข้าหาก่อนจะก้มลงสูดดมลงตามซอกคอขาวจนถึงเนินอกสวย บีบคลึง
ก้อนกลมตรงหน้าให้อีกคนได้ส่งเสียงครางออกมาแต่ก่อนที่อะไรจะเป็นไปอย่างที่ใจคิด จื่อเทาก็หยุดทุกการกระทำแบบ
ไม่บอกกล่าวแถมสายตาที่มองออกมายังเหม่อลอยจนอีกคนสัมผัสได้
" เป็นอะไรไปน่ะจื่อเทา " ซอนเฮทักคนตรงหน้าพร้อมกับดันหน้าอกที่เห็นเสื้อในโผล่ออกมาถูเข้ากับแขนแกร่ง
เพื่อปลุกอารมณ์อีกคนอย่างที่เคยทำ
" ขอโทษนะไม่ค่อยมีอารมณ์แล้วน่ะ เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน " คนตัวสูงว่าแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตนักเรียนขึ้นมาใส่แบบ
ลวกๆ
จะว่าเค้าบ้าหรืออะไรก็ได้ที่ดันไม่รู้สึกอะไรเลย นี่ตายด้านกับนมและผู้หญิงไปแล้วรึไงก็ไม่รู้ สลับกันกับที่อีกฝั่ง
อี้ฟานกำลังเดินหาคนตัวเล็กให้ทั่วบริเวณ เดินไปจนถึงห้องเรียนของเจ้าตัวด้วยซ้ำ
" เซฮุน เพื่อนนายไปไหน " เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่ายหัวไปมา
" สงสัยโดด ลองไปหาดูอยู่แถวนี้แหล่ะ "
" อืม ขอบใจนะ "
" นี่! ขอพูดอะไรอย่างสิ "
" ว่ามา " อี้ฟานยืนมองอีกคนนิ่งก่อนจะคิ้วขมวดเข้าหากัน
" อย่าปล่อยให้มันอยู่คนเดียวมากๆ นายก็รู้ว่าไอ้เทามันบ้าแล้วมันก็ชอบทำอะไรเกินตัวถ้าคิดจะดูแลมันก็อย่า
ปล่อยมันให้อยู่คนเดียวอีก " คนตัวสูงพยักหน้ากลับมาให้ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป
ความจริงก็ไม่ได้อยากทิ้งให้อยู่คนเดียว ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ
ถึงจะเถียงอีกคนในใจยังไงเค้าก็ต้องยอมรับผิดอยู่ดีว่าคราวนี้ปล่อยให้อีกคนอยู่คนเดียวนานไป ขายาวก้าวไป
ตามทางเดินก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังเดินขึ้นมาข้างกันเป็นเด็กผู้หญิงที่ดูยังไงสภาพแบบนั้นก็รู้ว่าไปทำอะไร
กันมา
" อ๊ะ! อี้ฟาน " หญิงสาวด้านหลังรีบจับเสื้อนักเรียนของตัวเองให้เข้าที่เมื่อเห็นอีกคนมองมา สายตาคมที่มองมา
แบบนั้นทำเอาคนตัวเล็กต้องหลีกไปหลบอยู่ด้านหลังของจื่อเทา
" ช่างเถอะ กลับห้องเรียนกัน " จื่อเทาว่าแล้วดึงแขนคนด้านหลังให้เดินตาม ก้าวไปจนถึงจังหวะที่ต้องสวนกับใคร
บางคนที่ยืนมองเค้านิ่ง สายตาแบบนั้นมันน่ากลัวในความรู้สึกไม่รู้เหรอไงแต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้หลังมือหนา
ของใครบางคนก็แตะเข้าที่ท้ายทอยจนเค้าสะดุ้งสุดตัว
" ตัวเย็นนะ แสดงว่ายังไม่ได้ทำอะไรค่อยยังชั่วหน่อย " เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง คนตัวเล็กยืนกำมือแน่นปล่อยให้
อีกคนแผ่ความร้อนจากปลายนิ้วเข้ามาจนรู้สึกเจ็บจี๊ดไปหมด
" ไม่เกี่ยวกับนาย " พอได้สติอีกคนก็รีบปัดมือออก
" ทำไม ก็เราเป็นแฟนกัน " แขนยาวดึงคนที่กำลังจะเดินหนีให้หันกลับมา
" ก็บอกไปแล้วไงว่าเลิกกัน!! อย่ามาทำท่าทางใจเย็นแบบนี้ได้ไหมมันน่าหงุดหงิด!! " คนตัวเล็กตวาดออกมา
เสียงดังจนคนตัวสูงที่ยืนมองอยู่ต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบ
" มีเรื่องอยากพูดแค่นั้นใช่ไหมจื่อเทา ? " คนตัวเล็กนิ่งไป มือขาวกำเข้าหากันแน่น
" ยังมีเรื่องที่อยากพูดอีกไม่ใช่เหรอ พูดมาสิจื่อเทา "
คนตัวเล็กยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วหันไปทุบราวบันได ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะปล่อยตัวยืนพิงกับ
ขอบบันไดเพื่อทรงตัวเอาไว้
" ขอร้องล่ะ.. อย่าไปใจดีกับคนอื่นให้มากนัก มองแค่ฉันคนเดียว ใจดีกับฉันคนเดียวได้ไหม คิดถึงฉัน
เหมือนอย่างที่ฉันคิดถึงนายบ้างสิอี้ฟาน.. " คนตัวเล็กพูดเสียงเบา ใบหน้าหวานมุ่ยลงจนเห็นได้ชัดมันไม่ได้มาจาก
อาการหงุดหงิดมันเป็นอาการของคนขี้หึงที่ทำเอาคนตัวสูงต้องยิ้มออกมา
" ถ้าเรื่องนั้นก็พูดมาตั้งแต่แรกสิ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ " เสียงทุ้มบ่นขึ้นแล้วขยับตัวเข้าไปหาคนที่ยืนก้มหน้าตัวสั่น
เทา พยายามซ่อนเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้
" เฮ้อ.. น่ารักเกินไปแล้วฮวางจื่อเทา! " สิ้นเสียงชมคนตัวสูงก็คว้าคนตัวเล็กเข้ามาจูบปิดปาก กดลิ้นแทรกไปทั่ว
ริมฝีปากนิ่มดูดดึงจนอีกคนร้องครางออกมา มือเล็กยกขึ้นจับชายเสื้อนักเรียนอีกคนจนยับลิ้นร้อนยังคงทำหน้าที่กวาด
น้ำลายหวานลงคอก่อนจะปล่อยให้อีกคนได้เป็นอิสระ มือหนากดหัวทุยซบที่อกแล้วกระชับกอดอีกคนแน่นก่อนจะเบน
สายตามามองบุคคลที่สามที่ยังไม่ไปไหน
" ขอโทษนะซอนเฮ ที่เผลอปล่อยหมอนี่ให้คลาดสายตาไปยังไงก็ยกโทษให้ด้วยแล้วกัน " คนถูกขอโทษพยักหน้า
ให้รัว แต่ก่อนจะถอยหลังออกไปก็ต้องแอบกลืนน้ำลายใส่คนตัวสูงที่มองมา
อี้ฟานก้มมองคนตัวเล็กที่เค้ากอดเอาไว้ด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะค่อยเผลอยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่คนมองต้อง
ขนลุกแน่นอน เพราะมันเหมือนกำลังดูหนังโรคจิตสักเรื่องที่ตัวร้ายจะต้องยิ้มแบบนี้ เลียปากแบบนี้แล้วกดสายตามองมา
ที่เหยื่อก่อนจะทำการปลิดชีพ แค่คิดก็ทำให้ขนที่แขนลุกขึ้นมาซะดื้อๆ
" เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนหมอนี่เองว่าไม่ให้ไปยุ่งกับคนอื่นนอกจากฉันเป็นครั้งที่สอง! "
.
.
.
.
เสียงครางหวานดังขึ้นภายในห้องวิทยาศาสตร์ เสื้อผ้านักเรียนของคนตัวเล็กถูกถอดออกกองกับพื้นก่อนจะถูก
จับแยกขาออกกว้างแล้วแทรกตัวลงกลางหว่างขาขาวสำรวจพื้นที่ด้านในที่เป็น พื้นที่ส่วนตัวเฉพาะของฮวางจื่อเทา
ที่มีแค่อู๋อี้ฟานเท่านั้นที่ได้ครอบครอง!
" พอเถอะอี้ฟาน นายอย่าเปลี่ยนฉันไปมากกว่านี้เลย " คนตัวเล็กว่าแล้วพยายามดันอีกคนให้ออกห่าง
" ไม่มีทาง ต่อไปนี้ฉันจะสอนนายเอง ปากก็บอกว่าถนัดเรื่องเล่นเป็นแฟนกับคนอื่นแต่ตัวเองกลับไม่เคยชินกับ
ความรักแบบจริงจังสักที นายรู้ไหมว่าฉันพยายามมากแค่ไหนเพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับนาย ถ้านายอยากรู้ว่าฉันจริงจัง
แค่ไหนฉันจะแสดงให้ดูเอง! " เป็นครั้งแรกที่เค้าได้ยินอี้ฟานพูดอะไรยาวๆ แบบนี้ แล้วไหนจะไอ้หน้าตาท่าทางน่ากลัวนั่น
อีก ไม่เคยเลย ไม่เคยเห็นอีกคนแสดงท่าทางน่ากลัวแบบนี้ออกมา
คนตัวสูงพูดเสียงเรียบแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกก้มลงกัดที่หัวไหล่มน ลากปลายลิ้นดูดดุนไปทั่วร่างขาวที่
ส่งเสียงครางออกมาทุกครั้งที่เค้าสัมผัสบนร่างกายนั้น ไม่ว่าจะตรงไหน ส่วนไหน เค้าจะแสดงให้อีกคนดูเองว่าเค้าใส่ใจ
และจริงใจกับคนตรงหน้ามากแค่ไหน
" อ๊ะ.. ข เข้าไปแล้ว.. อื้อ ออ " เสียงหวานดังขึ้นข้างหู พร้อมกับลมหายใจร้อนที่รดอยู่กับใบหน้าคม
อี้ฟานจับอีกคนลุกขึ้นมานั่งซ้อนบนตักกดทับแกนกายเข้าไปจนมิดด้าม ปล่อยให้อีกคนผ่อนลมหายใจออกมา
ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักที่นุ่มนวลสลับดิบเถื่อนจนเสียงครางที่ผ่อนแรงลงต้องหวีดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคนบีบแน่นที่โคน
ขาแล้วกระแทกใส่เข้ามาไม่ยั้งจนรู้สึกจุกไปหมด
" รู้สึกดีใช่ไห..ม "
" อ.. อื้ออ ดี.. ดีมากเล.. เลยย "
" จะไม่พูดแล้วใช่ไหมว่าเลิกกัน " ร่างของคนใต้ร่างพยักหน้ากลับมาให้ก่อนที่คนตัวสูงจะพลิกอีกคนให้นอนหงาย
มือบีบปลายคางแน่นแล้วกดสายตามองอีกคนนิ่ง
จื่อเทาปรือตาหวานขึ้นมอง เสียงหอบเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับเม้มริมฝีปากแดงร้อนเข้าหากันเมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป
ก่อนจะเหลือกตาโตขึ้นมองคนตัวสูงที่กดสายตามองเค้านิ่ง นัยต์ตาคมจ้องจนร่างเค้าแทบทะลุและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
บอกเลยว่ากลัว.. กลัวสายตาแบบนี้ของอี้ฟานมากจริงๆ!
" ลองพูดอีกสิว่าจะหนีไปจากฉัน จะฆ่าทิ้งให้ดู! " คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอแล้วมองอีกคนด้วยสายตา
หวาดๆ
" ไม่ไป.. ไม่ไปไหนแล้วอี้ฟาน อ๊ะ..! " เสียงหวานครางกระเส่าอีกครั้งเมื่อคนตัวสูงยิ้มรับกับคำสัญญาที่อีกคนมอบ
ให้ว่าจะไม่ไปจากเค้าเด็ดขาด
ในเมื่อเค้ายอมปรับเปลี่ยนอะไรหลายๆ อย่างเพื่อให้จูนเข้ากันได้แล้วก็อย่าหวังเลยว่าอีกคนจะได้ตีตัวหรือทิ้งเค้า
ไปเพราะตอนนี้ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ ยังไงฮวางจื่อเทาก็ต้องเป็นของอู๋อี้ฟานคนเดียวเท่านั้น!
" ฉันรักนายนะ จื่อเทา "
" ฉันก็รักนาย อี้ฟาน "
END
ความคิดเห็น