คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF : EXO] Persuades To Touch :: KRIS x TAO 2/2
Past 1 - 2
หลังจากวันนั้นดูเหมือนไอ้ตัวเล็กนี่จะเข้ามาวนเวียนในชีวิตผมมากขึ้น ตอนเที่ยงก็ไปกินข้าวด้วยกัน
ตอนเย็นถ้าว่างแล้วต่างคนต่างไม่ติดงานที่ไหนก็จะไปหาข้าว หาเหล้ากินกันจนเกือบครึ่งคืนตลอดแถมบาง
อาทิตย์ยังมาหาผมถึงห้องซื้อของมาเยอะแยะจนตู้เย็นที่ว่างโล่งๆ นี่แคบขึ้นมาถนัดตารวมถึงวันนี้ด้วยที่ผม
ต้องถ่อไปรับฮวางจื่อเทาที่หน้าสถานีน่ะ
" วันนี้ก็รบกวนด้วยนะ "
" ก็เห็นมารบกวนแทบทุกอาทิตย์อยู่แล้ว "
" นี่นายว่าฉันรึไงห๊ะ อู๋อี้ฟาน!!! "
" ฮ่าๆๆ เปล่าๆ อย่าขึ้นเสียงดิ่เดี๋ยวตีนกาขึ้นหน้านะ " แล้วผมก็รีบวิ่งหนีอีกคนที่ยกมือขึ้นฟาดใส่ผมไม่
ยั้งแถมวิ่งตามมาติดๆ นั่นอีกจนมาหยุดอยู่ที่หน้าคอนโด ผมเอื้อมไปกดลิฟภ์เพื่อพาทั้งผมและคนข้างตัวที่ยืน
ทำหน้าบูดอยู่ข้างๆ นี่ขึ้นไปยันชั้นบนสุดที่เป็นห้องพักของผมเอง
" ทำหน้าบูดไม่น่ารักเลยครับ " มือหนายื่นไปบีบจมูกรั้นที่เชิ่ดขึ้น ฮวางจื่อเทารีบยกมือขึ้นตีแล้วดันคน
ตัวสูงที่อยู่ใกล้ให้ออกห่างแต่ดูเหมือนยิ่งดันไอ้บ้าข้างๆ ก็ยิ่งขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว
" อ๊ะคุณป้าครับ! ของที่ฝากซื้อได้แล้วนะครับ " พอลิฟภ์เปิดออกผมรีบเดินไปหาคุณป้าซางจูที่อยู่ห้อง
ใกล้กัน
เพราะคุณป้าท่านแก่แล้วแถมลูกชายที่อยู่ด้วยกันก็ยังทำงานเช้าจดเย็นเห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้
บางวันผมก็ไปนั่งคุยกับคุณป้าบ้าง พาท่านออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ นี่บ้าง บอกตามตรงว่า
สงสารครับผมนับถือคุณป้าให้เป็นญาติของผมเลยล่ะ
" โอ้ ขอบใจมากเลยอี้ฟาน ถ้าไม่รบกวนเกินไปพรุ่งนี้มาช่วยป้าซ่อมชั้นหนังสือให้แจจินหน่อยได้ไหม
จ๊ะ ป้าทำคนเดียวไม่ไหว "
" ได้สิครับ " ผมยิ้มตอบกลับไปให้แล้วยื่นมือให้คุณป้าจับเพิ่อที่จะพาท่านกลับไปที่ห้อง
" อ้าว นั่นเพื่อนเหรอจ๊ะหน้าตาน่ารักมากเลยนะ " ผมเงยหน้ามองตามคุณป้าซางจูที่กำลังส่งยิ้ม
ทักทายกับผู้ชายรูปร่างโปร่งที่มาด้วยกันซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ากลับมาให้แถมยังเดินมาช่วยพยุงคุณป้าท่าน
อีกข้างเหมือนกัน
" เพิ่งรู้ว่าเก่งเรื่องงานช่างด้วยนะ "
" ก็ไม่ขนาดนั้น ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ แลกกับรอยยิ้มคนสูงอายุน่ะมันมีความสุขจะตาย พอได้ทำอะไร
แบบนี้แล้วคิดว่าถ้าได้ทำให้แม่บ้างก็คงจะดี "
" แล้วแม่นายไปไหนล่ะ ? "
" อยู่แคนาดาน่ะ แต่ไปกลับหากันทุกสองเดือนนะ ไม่ขาดความอบอุ่นแน่นอน " ถึงจะพูดไปแบบนั้น
แต่ผมก็คิดถึงแม่จริงๆ ล่ะนะ
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นพรมเอนตัวพิงเบาะโซฟาตัวยาวเอาไว้ ขายาวเหยียดออกแล้วกดรีโมตเปิดทีวี
ปล่อยให้หน้าที่การหาของกินเป็นของอีกคนที่ดูจะชินกับการใช้ห้องผมเหมือนเป็นห้องตัวเองไปแล้ว เพราะ
ไม่ว่าผมจะเก็บเครื่องครัวไว้ตรงไหนเจ้าตัวก็จะรู้หมด หยิบจับเลือกออกมาใช้เหมือนเป็นห้องตัวเองไปแล้ว
น่ะแหล่ะ
ผมเหลือบมองคนข้างตัวที่หยิบน้ำอัดลมมาโยนให้แล้วนั่งลงข้างผม กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่สัมผัสได้ผม
ว่ามันแปลกไปจากเดิม ? มันไม่ใช่กลิ่นยาสระผมแน่นอน
" เทานายเปลี่ยนแชมพูเหรอ ? "
" เปล่านี่ ทำไมเหรอ ? "
ผมรู้สึกว่ามันมีกลิ่นอื่นนอกจากกลิ่นแชมพูด้วยนี่นา เป็นกลิ่นที่เชิญชวนให้ผมต้องยื่นมือไปจับที่
เส้นผมนิ่มนั่นเบาๆ แต่ก่อนที่อีกคนจะรู้ตัวว่าผมเผลอไปจับผมนั่นอีกแล้วก็ต้องรีบชะงักมือแล้วดึงกลับมา
" คริส คัมไป.. "
" นี่มันน้ำอัดลมชัดๆ มาพูดเหมือนกินเหล้างั้นแหล่ะ " รู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่ยังได้
กลิ่นนั้นอยู่ตลอดเวลาแต่ดูเหมือนคนข้างตัวจะไม่รู้เรื่องอะไรเพราะเจ้าตัวเอนหน้าซบลงบนหัวเข่าตัวเองที่
ชันขึ้นมาแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตานิ่ง
" เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาช่วยนะ "
" ไม่เป็นไร ฉันคนเดียวสบายมาก "
" อย่าพูดมากน่า ทำสองคนยังไงมันก็เสร็จเร็วกว่าน่ะแหล่ะ " และดูเหมือนผมจะเถียงสู้ความดื้อของ
เจ้าตัวไม่ได้เลยล่ะ..
วันรุ่งขึ้นผมเดินมาพร้อมกับเครื่องมือช่างที่มีไว้ติดห้องมาเคาะห้องของป้าซางจูที่รอไม่นานเจ้าของ
ห้องก็เดินมาเปิดให้พวกผมทั้งสองคนได้เข้าไป สวนทางกับแจจินที่กำลังจะออกไปทำงานพอดี
" ผมฝากหน่อยนะนี่อี้ฟาน รบกวนด้วยนะครับ "
" เออๆ ไม่เป็นไร ตั้งใจทำงานล่ะเดี๋ยวพี่ดูแลคุณป้าให้ "
" ขอบคุณมากครับ " แล้วเจ้าของห้องหน้าสวยก็ออกไป ผมกับคนตัวเล็กข้างๆ ถึงเดินไปหยุดอยู่หน้า
ชั้นหนังสือที่ขามันหลุดไปข้างนึง
" คุณป้าไปนั่งดูทีวีรอเถอะครับ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว " คุณป้าซางพยักหน้ามาให้ก่อนจะค่อยๆ เดิน
ออกไปจากบริเวณนั้น
" นี่มันเป็นงานของช่างใหญ่เลยนะ "
" อย่าเพิ่งบ่นเลยน่า มาช่วยกันทำให้เสร็จๆ เถอะ " ผมฉุดมือให้อีกคนนั่งลงข้างตัว เปิดฝากล่องเครื่อง
มือแล้วหยิบพวกไขควงออกมาซึ่งคนข้างตัวก็ทำตามแบบไม่มีติดขัดสงสัยคงจะมีฝีมือเรื่องการช่างมาบ้าง
" ไขตรงนี้ให้แน่น " ผมจับส่วนที่หลุดออกมาจ่อกับแผ่นไม้ด้านบนปล่อยหน้าที่ไขสว่านให้เป็นของคน
ตัวเล็กข้างๆ
หืมม.. กลิ่นนี้มาอีกแล้ว พอผมยิ่งขยับตัวใกล้คนตัวเล็กนี่มากขึ้นกลิ่นมันก็ยิ่งชัดเจนในความรู้สึก
มากเท่านั้น นี่มันคงไม่ใช่กลิ่นแชมพูอย่างที่ผมเข้าใจ.. แต่มันเป็นกลิ่นของฟีโรโมนต่างหากล่ะ..
" ถ้าจะตอกอันนี้ต้องใช้แรงมากนะ "
" อ่ะ เอ่อ อืมจะตอกละนะ " ผมคว้าค้อนมาแต่เหมือนสายตาผมจะไม่ได้โฟกัสที่จุดเดิมเท่าไหร่ ผม
รู้สึกว่าผมมองตามคนข้างตัวที่ขยับตัวไปมาแต่มือผมกลับยกค้อนขึ้นตอกลงไปกะให้โดนไม้แต่มันดันพลาด
ไปโดนฝ่ามือนิ่มนั่นเข้าจังๆ!
" โอ๊ยเจ็บบบบบ!!! "
" เห้ยเทา ฉันขอโทษ!!! "
" นายนี่มันซุ่มซ่ามชะมัดเลยไอ้บ้าคริส " เจ้าตัวว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปนั่งอีกฝั่งนึงมือข้างที่โดนผมตอกค้อน
ใส่มีผ้าพันแผลเอาไว้
" ขอโทษๆ แต่ไม่ใช่ข้างที่ถนัดก็โอเคแล้วล่ะนะ "
" ฮัดเช่ยย!! หวาา เหม็นตัวเองชะมัดมีทั้งกลิ่นเหงื่อกลิ่นเลือด ขอยืมใช้ห้องน้ำห้องนายหน่อยนะ "
" ไปรอที่ห้องก่อน เดี๋ยวฉันทำตรงนี้เสร็จจะตามไป "
คนตัวเล็กพยักหน้ารับกลับมาแล้วเดินสะบัดมือที่มีผ้าพันแผลอยู่นั่นออกไป ผมถึงกลับมาโฟกัสกับ
ชั้นวางหนังสือนี่ต่อจนเสร็จ คุณป้าซางจูท่านเลยให้ขนมกลับมากินที่ห้องพอเดินเข้ามาก็เจออีกคนนั่งดูไขว้
ขาดูทีวีอยู่ ก่อนที่สายตาจะหันมาสบกัน
" ฉันอยากอาบน้ำแต่ว่านี่อ่ะ " ไอ้นี่อ่ะที่ว่าของเจ้าตัวคือมือข้างที่มีผ้าพันแผลอยู่ คิ้วที่ขมวดเข้าหากัน
แล้วแกว่งไปมาเหมือเด็กน้อยทำเอาผมยิ้มออกมา
" พันผ้าขนหนูเอาไว้แล้ว คงไม่เป็นไรหรอกมั้งอย่าเผลอแก้ผ้าตามความเคยชินล่ะ " ผมเดินพันผ้า
ขนหนูไว้ที่เอวแล้วพาอีกคนเดินเข้าห้องน้ำก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนขอบอ่างอาบน้ำ ส่วนอีกคนที่สภาพไม่ต่างกัน
นั่งลงกับพื้นวางมือพาดไว้บนขอบอ่าง
ผมเปิดน้ำฝักบัวแล้วราดลงไปบนหัวเล็กนั่นมือก็ขยี้ให้หัวพอเปียกๆ หยิบแชมพูที่ชอบใช้ขึ้นมาขยี้
เบาๆ แล้วลูบลงบนเรือนผมนิ่มนั่นเสียงสายน้ำจากฝักบัวที่สาดลงมาเปียกทั้งผมทั้งคนตัวเล็กที่กำลังสาง
มือลูบฟองแชมพูออกจากใบหน้าคม จมูกและปาก..
" คริส.. นายรู้สึกได้กลิ่นอะไรหอมๆ นอกจากกลิ่นแชมพูบ้างไหม ? " คนด้านใต้เชิ่ดหน้าขึ้นเหมือนจะ
สูดกลิ่นหอมที่ว่านั้นเข้าไป นัยต์ตาคมเล็กหรี่ลงจ้องมองมาที่ผม
" นายก็ได้กลิ่นสินะ รู้สึก.. ติดใจแปลกๆ "
กว่าจะรู้ตัวอีกทีผมก็ยื่นมือไปประคองหน้าสวยนั่นให้เข้ามาใกล้ก้มลงจนชิดริมฝีปากนิ่มแทรกลิ้น
กวาดไปทั่วปากอุ่นชื้น มือเอื้อมลงกอดอีกคนไว้เลื่อนตัวลงนั่งแทรกด้านหน้ากับร่างบางที่เปลือยเปล่า
ริมฝีปากร้อนคุกคามไปทั่วลำตัวขาวสลับกับเสียงครางหวานที่คนด้านใต้ส่งเสียงออกมาไม่หยุด
" ห่ะ อ๊ะ.. อ่าา.. " เสียงครางหอบหายใจเบาหวิวจากคนด้านบนที่ไม่รู้ว่าขึ้นไปนั่งคร่อมทับตัวเค้าไว้
ตอนไหน สองแขนยาวโอบกอดรอบคออีกคนเอาไว้พร้อมกับเชิ่ดหน้าขึ้นครางหวิวทุกครั้งที่ผมสอดใส่
แกนร้อนกระแทกเข้าจนสุด
ร่างกายมันร้อนรุ่มจนเวียนหัว มัวเมาในกลิ่นนี้จนยากจะถอนตัว.. เสียงครางหวานดังกระตุกออกมา
อีกครั้งก่อนที่คนด้านบนจะถูกผมปิดปากด้วยรสจูบร้อนแรงที่แลกลิ้นกันภายในปากอุ่นร้อนสลับดูดดึง
ริมฝีปากนิ่มนั่นไม่ห่าง..
.
.
.
" นี่ซูยอง เธอเคยได้กลิ่นอะไรแปลกๆ จากเทาบ้างไหม ? "
" กลิ่นแชมพูน่ะเหรอ ? "
" ไม่ใช่ "
" หรือว่าคุณฮวางใส่น้ำหอมเหรอคะ ? " เหมือนจะพูดกับผมแต่ก็ไม่ใช่เพราะเจ้าตัวหันไปถามคนที่
กำลังก้มๆ เงยๆ เขียนแบบอยู่ไม่ห่างจากพวกผมเท่าไหร่
" ไม่ได้ใส่ครับ "
คนตัวเล็กตอบกลับมาให้แล้วส่งยิ้มเขินๆ มาให้ผมก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเมื่อเห็นว่าผมยิ้ม
กลับไปให้แล้วหันไปจ้องกระดานเขียนแบบของตัวเองแทน
" สงสัยจะมีแค่ผมที่ได้กลิ่นคนเดียวสินะ "
ผมมองคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้วางมือจับลงบนกระดานเขียนแบบแล้วก้ม
ลงมองคนตัวเล็กที่เงยหน้าขึ้นมามองสบตากันพอดี
" ผมให้ เผื่อวันไหนอยากมาค้างด้วยกัน " ผมกระซิบเสียงเบาแล้ววางกุญแจห้องที่ไปปั๊มมาให้มัน
เลื่อนจากบนสุดของขอบกระดาษที่ผมจับไว้ลงไปตามแนวลาดของกระดานนอนนิ่งอยู่ที่ขอบกระดานอีกฝั่ง
ที่มีขอบยื่นออกมานิดหน่อยให้พอกุญแจไม่ตกลงไป
ฮวางจื่อเทาส่งยิ้มเขินๆ กลับมาให้ผมก่อนจะหยิบกุญแจที่ว่านั่นใส่กระเป๋าเสื้อตัวเองแล้วยืดตัวเต็ม
ความสูงยกมือขึ้นจับที่แก้มผมลูบไปมาเบาๆ
" แล้วเจอกันแน่นอนครับ "
แค่นั้นก็ยิ้มแก้มจะแตกแล้วล่ะครับ ความสัมพันธ์ที่ยังไม่มีชื่อเรียกแค่ให้มันพิเศษกว่าเพื่อนร่วมงาน
ค่อยๆ พัฒนากันไปก็พอถึงจะมีบางขั้นตอนที่ก้าวกระโดดไปซักหน่อยแต่มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปล่ะนะ
_______________________________________________________
Talk Talk Talk.... แฮ่.. แอบมาลง SF ไว้แล้วเดี๋ยวจะกลบมาพบกันอีกทีวันเสาร์เลยนะ
ความคิดเห็น