คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 4 Kings : Chapter 8
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ในการใช้ชวิตอยู่ในที่แห่งนี้ ชางบินเริ่มรู้สึกคุ้นชินกับการใช้ชีวิตมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเป็นโลว์คลาสของเขา การมีเพื่อนเป็นไฮคลาสอย่างจองอินกับพี่อูจิน และเพื่อนอีกคนที่ยังคงไม่โผล่ออกมาอีกเช่นเคย.. จนเขาก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าทำไมคิงชานถึงได้หวงขนาดนั้น.. แต่ก็ได้เพียงแค่คิด เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรอีกเป็นครั้งที่ 2 แน่ๆ คราวนี้หมอนั่นคงไม่เอาเขาไว้แน่ๆ.. การใช้ชีวิตในแต่ละวันของชางบินนั้นช่างยากลำบาก ไม่ว่าจะตกเป็นหัวข้อสนทนาสุดฮิตในโรงเรียน ตกเป็นเป้าหมายในการกลั่นแกล้ง การเรียนที่แตกต่างออกไปจากทุกที่ที่เคยเจอ ทั้งยัง.. พาร์ทเนอร์ที่สุดเเสนจะเอาแต่ใจ ที่วันๆจะคอยหาเรื่องแกล้งและยังใช้เขาเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์.. ในทุกครั้งที่เขาอยากติดต่อกับผู้เป็นพ่อ แต่ก็ได้เพียงข่มใจเอาไว้ เนื่องจากโทรศัพท์ของตนหายไปตั้งแต่วันแรกๆที่เข้ามาโรงเรียนแห่งนี้ เงินที่มีก็ไม่เพียงพอที่จะซื้อเครื่องใหม่ เขาต้องขอบคุณเพื่อนทั้งสองที่คอยให้ยืมเครื่องของตนเพื่อใช้ติดต่อกับพ่อ
ร่างเล็กเดินไปตามทางของโรงเรียน มุ่งหน้าไปยังร้านอโคจรของโรงเรียนตามที่ใครบางคนนัดเขาไว้.. ตั้งแต่ที่เขาได้เริ่มทำพันธะสัญญาเป็นพาร์ทเนอร์กันนั้น เขาก็ไม่ต่างจากทาสคนนึง ไม่ว่าอีกคนจะสั่งให้เขาทำอะไรเขาก็ต้องทำ แม้มันจะเสียศักดิ์ศรีเพียงใดก็ตาม..
เมื่อมาถึงหน้าประตูมือเล็กค่อยๆล้วงหยิบบัตรประจำตัวนักเรียนออกมาให้กับผู้รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน ก่อนที่คนหนึ่งจะนำบัตรเขาไปคีย์ ไม่นานนักก็เดินมาพร้อมกับไนท์คนหนึ่ง คนคนนั้นแนะนำตัวเพียงนิดก็บอกให้เขาเดินตามเข้าไปทันที ขาเล็กรีบก้าวตามเข้าไปอย่างไม่รอช้า
ภายในโซนนี้เท่าที่พี่อูจินอธิบายคงจะเป็นโซนของไฮคลาส เฟอร์นิเจอร์ต่างๆถูกประดับอย่างดี ทั้งที่เป็นเวลาหัวค่ำ แต่หลายๆโต๊ะก็เริ่มทยอยถูกจับจองกันอย่างคับคั่ง ชางบินพอจะรู้ได้จากประกาศของเว็บโรงเรียนและที่เพื่อนทั้งสองของเขาพูดถึง ทุกเสาร์แรกของแต่ละเดือน จะมีการเปิดประมูลสิ่งต่างๆ ซึ่งอาจรวมไปถึง มนุษย์อย่างเราๆ.. โลว์คลาสบางคนอาจถูกกลั่นแกล้งจากไฮคลาสถึงขั้นอาจถูกนำมาประมูล ณ ที่แห่งนี้ ทำเหมือนกับว่าคนคนนั้นเป็นของไร้ค่าก็ไม่ปาน..
ร่างเล็กเดินตามขึ้นไปยังชั้นสอง ปรากฏเป็นโถงทางเดินขนาดพอดีที่ถูกปูด้วยพรมอย่างมีระดับ ไฟประดับทั้งสองข้างทำมาจากแก้วซึ่งดูปราณีตอย่างที่สุด เพียงไม่นานก็พบกับประตูบานใหญ่บานหนึ่งที่มีไนท์ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูทั้งสองข้าง ไนท์คนที่นำทางเคาะประตูก่อนจะกล่าวถึงการมาของเขาให้คนในห้องได้รู้ พร้อมกับเปิดประตูให้ตัวเขาได้เข้าไป
ภายห้องขนาดใหญ่ที่มีเฟอร์นิเจอร์ประกอบเป็นชุดอย่างครบครัน บาร์ขนาดย่อมที่ถูกยกมาจัดไว้ในห้องโดยมีเครื่องดื่มมึนเมาหลากหลายชนิดตั้งอยู่เบื้องหลัง โต๊ะบิลเลียดที่ถูกวางไว้มุมข้างๆ ชางบินค่อยๆมองสำรวจภายในห้องขณะที่ขาก็ก้าวไปยังคนตัวสูงที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่บนโซฟากลางห้อง เบื้องหน้าโซฟานั้นปรากฏเป็นเวทีที่อยู่เบื้องล่างอย่างชัดเจน โดยมีกระจกใสขนาดใหญ่กั้นไว้เพียงเท่านั้น นี่คงเป็น.. ห้องของคิงแน่ๆ..
“ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยก่อนมาหาฉัน” ร่างสูงพูดขึนมาในขณะที่ยังคงก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่เช่นนั้น
“เดี๋ยวนายก็บอกว่านานเกิน”
“ไปเปลี่ยนชุดซะ หลังโต๊ะบิลเลียดมีห้องอาบน้ำอยู่ เดินเข้าไปที่ตู้สีฟ้าแล้วหยิบชุดในนั้นมาใส่ซะ อาบน้ำให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“ไม่เห็นจะต้อง..”
“ฉันให้เวลานาย 10 นาที ถ้ายังไม่เรียบร้อย โชว์บนเวทีคืนนี้จะกลายเป็นนายซะเองชางบิน” พูดจบก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาโดยตรง เมือ่ได้เห็นแววตาคู่นั้นที่จ้องมาขาเล็กก็รีบจ้ำไปยังโต๊ะบิลเลียดอย่างรู้หน้าที่
ไม่นานนักร่างเล็กก็ออกมาจากห้องน้ำโดยสภาพสวมเสื้อแขนยาวสีเนื้อที่ช่วงแขนยาวจนเลยแขนของเขาไปหมด ชายเสื้อที่ยาวเลยลงมาเกือบถึงหัวเข่า นี่มันไซส์คนแน่ๆหรอ.. คนตัวเล็กได้แต่บ่นอุบในใจ กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลที่ตัดกับสีผิวจนทำให้ช่วงขาของอีกคนยิ่งน่ามองมากยิ่งขึ้น ร่างเล็กเดินมายังโซฟาก่อนจะค่อยๆนั่งลงตรงหน้าของอีกคน
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง” คนตรงหน้าถามขึ้นโดยไม่เงยหน้ามองเขาสักนิด
“ตามที่นายให้แนวมา ออกแบบนั้นหมดเลย” ต้องขอบคุณแนวข้อสอบของคนตรงหน้าที่ให้เขามาอ่าน เมื่อคืนเขาโดนอีกฝ่ายเรียกไปปรนนิบัติเช่นทุกครั้ง แต่ด้วยเช้าวันนี้เขามีควิซสำคัญจึงไม่สะดวกและได้ขออีกฝ่ายไว้ คนตรงหน้าจึงมีข้อเสนอมาแลกกับเขาเช่นทุกครั้ง นั่นคือแนวควิซสำคัญ.. เขาจึงเลี่ยงไม่ได้ เพื่อคะแนนและความอยู่รอดในที่แห่งนี้ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องยอมอีกคนอยู่ดี ไม่ว่าจะทางใดหรือทางหนึ่งก็ตาม
“ก็ดี ฉันไม่อยากมีพาร์ทเนอร์ที่มีปัญหาด้านการเรียนหรอกนะ อย่าลืมสิ่งที่นายใช้แลกเปลี่ยนล่ะ”
“รู้แล้วหน่า” พูดจบก็สะบัดหน้าออกไปมองนอกกระจก พร้อมกับทำหน้ามุบมิบเป็นเชิงไม่พอใจ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่..
ตาคมละจากหน้าจอสมาร์ทโฟนของตนมองไปยังร่างเล็กในชุดโคร่งยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเด็กที่ขโมยเสื้อพ่อมาใส่ ดูภายนอกก็ดูเป็นหุ่นผู้ชายทั่วไปที่ส่วนสูงต่ำกว่าเกณฑ์ แต่เมื่อเขาได้ลองสัมผัสแล้วนั้น คนตรงหน้าจัดได้ว่าหุ่นคล้ายผู้หญิงเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ติดไหล่ที่กว้างกว่าผู้หญิง กับปั้นกล้ามเนื้อที่มีอยู่เล็กน้อย เอวที่คอดเว้า ผิวที่เนียนนุ่ม เมื่อได้สัมผัสเพียงครั้งก็ยากที่จะหยุด คนตัวเล็กข้างหน้าขยับตัวเปลี่ยนท่านั่งเล็กน้อย ตากลมจ้องไปยังเวทีเบื้องล่างที่ตอนนี้มีการแสดงเล็กน้อยอย่างสนอกสนใจ
ร่างสูงลุกออกจากที่นั่งไปยังเคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะหยิบขวดไวน์ชนิดที่ตนชอบเดินกลับมายังโต๊ะพร้อมแก้วเปล่าอีกหนึ่งใบ มือหนาค่อยๆรินของเหลวในขวดลงในแก้วทั้งสองก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า
“ฉันไม่ดื่ม”
“ปฏิเสธคิงแบบนี้มันไม่ดีเอานะชางบิน ฉันอุตส่าบริการให้นายเป็นพิเศษเชียวนะ” กระตุกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับยกแก้วของตนขึ้นมาดื่ม จริงๆแล้วเขาแค่ไม่อยากขัดเวลาที่คนตัวเล็กกำลังสนใจบางอย่าง แววตาที่เป็นประกายใสเหมือนลูกแก้ว ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึก..
น่ารัก..
“ไม่”
ได้ยินเช่นนั้นฮยอนจินจึงวางแก้วลงพร้อมกับลุกขึ้นจากที่ของตนขยับไปนั่งด้านข้างของคนตัวเล็ก มือหนาจับแขนคนตัวเล็กเป็นเชิงล็อคอีกคนไว้ ก่อนจะประกบปากจูบอีกคน ของเหลวในปากของคนด้านบนถูกส่งต่อมายังปากหวาน กลิ่นหอมละมุนทั่วโพรงปาก รสชาติหวานฝาดของแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปทั่ว ลิ้นร้อนค่อยๆตวัดเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นนุ่ม มือหนาค่อยๆล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวยาวพร้อมกับลูบวนหน้าท้องน้อย มือเล็กทั้งสองดันอกแกร่งออกเป็นเชิงขัดขืนพร้อมกับส่งเสียงเป็นเชิงประท้วงอยู่ในลำคอ ทันทีที่ริมฝีกปากหนาถอนออก ร่างเล็กจึงรีบหอบหายใจเข้าอย่างรีบร้อน ใบหน้าหวานขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์หรือเพราะวิธีป้อนแอลกอฮอล์กันแน่..
“อยากให้ป้อนก็ไม่บอกดีๆ”
“นี่! บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ตอนอยู่ข้างนอก!” ปากเป็นอิสระได้ก็โวยวายทันที
“นั่นสินะ ห้องนี้ก็เป็นห้องส่วนตัวซะด้วย ไม่ได้อยู่ด้านนอก งั้นก็คงได้แหละ”
“ไม่ต้องเลย! แล้วก็ลุกขึ้นไปด้วย มันหนัก!”
“นี่นายสั่งฉันหรอ?”
“...”
“คนเป็นทาสเนี่ย เขาต้องพูดกันยังไงกับเจ้านายนะ”
“...”
“วันนี้ฉันอุตส่าอารมณ์ดีเตรียมของมาให้นายที่สอบได้คะแนนดีสักหน่อย สงสัยคงต้องได้เปลี่ยนอารมณ์กันสักหน่อยละมั้ง” พูดจบจึงโน้มตังลงไปอีกครั้ง ใบหน้าหวานหันหลบทันทีพร้อมกับมือเล็กที่ขยับมาดันเขาไว้
“นะ..นายลุกขึ้นได้มั้ย ฉ..ฉันหนัก.. นะ”
“ก็แค่นั้น”
ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหยิบของบนโต๊ะที่ตั้งห่างออกไป ก่อนจะเดินกลับมา ในมือถือสมาร์ทโฟนเครื่องหนึ่งขนาดไม่ใหญ่มาก ด้านหลังมีสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนโปเกมอนตัวโปรดที่เขาชื่นชอบ ใช่แล้ว.. นั่นมันโทรศัพท์ของเขานี่!
“โทรศัพท์นั่น!”
“ฉันเจอตอนไปช่วยกระต่ายบางตัว ว่าจะเก็บไว้คืนเจ้าของสักหน่อย แต่ดูท่าเจ้าของมันดื้อเกินที่จะปราบได้ สงสัยคงต้องเก็บเอาไว้ก่อน”
“น..นายคือ.. ฉันขอคืน.. ได้มั้ย..”
“แลกกับอะไรดีล่ะ?”
“....”
“ว่าไงชางบิน ฉันมีธุระที่ต้องคุยกับนายอีกนะ”
“พ่อนายโทรมาหลายสายเลยนี่ ทำยังไงดีนะถ้าไม่ได้คุยกับพ่อ”
“..แลกเหมือนเดิม.. ฉัน.. จะนอนกับนาย..”
“ฉันไม่โอเคกับข้อแลกเปลี่ยนนี้ ยังไงนายก็ต้องมานอนกับฉันอยู่แล้วชางบิน”
“แล้วนายต้องการอะไรอีก ตัวฉันมันก็มีค่าแค่นี้ ฉันมันก็แค่เด็กยากจนคนนึงเท่านั้นแหละ คงไม่มีอะไรดีๆให้นายหรอกนะฮยอนจิน”
“มีสิ ฉันยังสนุกกับนายไม่พอเลยนะชางบิน อีกอย่างตัวนายน่ะ ถ้าลองได้ประมูลอยู่บนเวทีตรงนั้นแล้ว.. คงได้มูลค่าอยู่พอควรเลยนะ” รอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายถูกส่งมาจากใบหน้าอันหล่อเหลาตรงหน้า บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจในการกระทำของคนตรงหน้า บางครั้งก็เหมือนจะปกป้อง บางครั้งก็ทำเหมือนเขาเป็นเพียงแค่ของเล่น แต่ดูแล้วคงจะเป็นอย่างท้ายมากกว่า ไม่มีทางที่คนตรงหน้าจะอยากปกป้องเขาแน่นอน..
“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันยังไม่เบื่อนายง่ายๆ เอาเป็นว่าฉันมีข้อเสนอดีๆให้นายอย่างนึง ถ้านายตกลง ถือว่าข้อเสนอของฉันกับนายเป็นอันตกลง”
“...”
“ว่าไงชางบิน ฉันบอกแล้วไงว่า..”
“ตกลง ฉัน.. ตกลง..”
“อย่างนี้สิเด็กดี..”
ยังไงสุดท้าย เขาก็ต้องยอมอีกฝ่ายอยู่ดี ไม่ว่าทางใดก็ทางนึง ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม แบบนี้แหละเขาคิดว่าดีที่สุดแล้ว..
หลังจากที่คุยธุระกันเสร็จคิงตะวันตกก็พาร่างเล็กมาส่งยังหอพักก่อนจะกลับไปยังห้องพักของตนเอง ร่างเล็กเดินไปตามทางเพื่อไปยังห้องของตนเอง ระหว่างนั้นก็ได้กลิ่นแปลกๆลอยมาจากห้องๆหนึ่ง เมื่อเห็นดังนั้นชางบินจึงรีบเข้าห้องของตนไป เมื่อถึงภายในห้องร่างเล็กรีบวางข้าวของลงกับเตียงแล้วจึงเดินไปยังระเบียงห้อง หัวทุยหันซ้ายขวามองรอบข้างก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงระเบียงห้องออกไป จากที่ตัวเล็กอยู่แล้วก็ยิ่งเล็กลงไปอีกเพราะเจ้าตัวต้องค่อยๆย่อตัวลงเดินไปยังห้องเป้าหมายโดยไม่ให้มีคนเห็น ใช่แล้ว.. ห้องต้นกลิ่นแปลกๆนั่นเอง..
เสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากหน้าต่างบานตรงหน้า ชางบินค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้พร้อมกับมือที่ปิดจมูกของตนอยู่ กลิ่นหญ้าไหม้ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เนื่องจากชั้น 1-3 จะเป็นชั้นของเด็กทุน เวลามีเสียงหรือกลิ่นอะไรแปลกๆมารบกวนจึงไม่มีใครกล้าไปแจ้งยังไนท์ เพราะคิดว่าตนเป็นเพียงแค่เด็กทุน เมื่อถึงยังหน้าต่างห้องเป้าหมาย ร่างเล็กจึงค่อยๆเงยหน้าแอบดูเช่นเคย วันนี้แหละที่เขาจะต้องจำหน้าตาเพื่อไปหารายชื่อมาให้ได้ เขาจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกอีกคนให้ได้ เรื่องแบบนี้มันผิดกฏของโรงเรียนอาจเสื่อมเสียชื่อเสียงได้ ภายในห้องที่มีของเกลื่อนกระจัดกระจายเต็มห้อง ควันที่ลอยคละคลุ้งไปทั่ว มีผู้ชายอยู่ในห้องประมาณ 4-5 คน กำลังถือบางอย่างคล้ายกระบอกค่อยๆสูดดมพวกนั้นอย่างมีความสุข
เมื่อจดจำใบหน้าได้ ร่างเล็กจึงค่อยๆหันตัวกลับหลังเพื่อจะกลับไปยังห้องตนเอง แต่ก็ต้องร้องตกใจเมื่อมีกิ่งไม้ตกลงมาตรงหน้าของเขา เสียงร้องนั้นทำให้คนในห้องรู้สึกตัวจึงรีบวิ่งออกมา
“เห้ย! นั่นมันเด็กห้องบีนี่หว่า ไอเหี้ย! ไปจับมันเร็วเดี๋ยวมันเอาไปฟ้องไนท์!” ไม่นานนักก็มีเสียงคนกระโดดลงมาจากหน้าต่างห้อง เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนตัวเล็กจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปยังห้องของตนพร้อมกับรีบปีนขึ้นไป แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมีมือหนึ่งคว้าแขนของเขาเอาไว้ได้ ร่างเล็กรีบสะบัดออกแล้วจึงวิ่งหนีไปตามทางระเบียงเรื่อยๆจนเริ่มสุดทาง เมื่อหันไปยังด้านหลังก็พบว่าคนพวกนั้นเริ่มวิ่งตามมาจนใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เื่อเห็นดังนั้นร่างเล็กจึงตัดสินใจกระโดดลงจากระเบียงลงมายังพื้นข้างล่าง ดีว่าตยเองอยู่ชั้นสองจึงไม่ค่อยสูงมาก แต่ก็ทำเอาคนตัวเล็กเจ็บข้อขาอยู่ไม่น้อย ร่างเล็กวิ่งกะเผลกออกมาจากด้านหลังตึกหวังจะให้ไนท์ได้เห็น แต่เหมือนว่าจะไม่ทันการ เมื่อมีใครบางคนรั้งตัวของเขาไว้ คนตัวเล็กถูกกระชากไปจนทำให้เสียหลักล้มลงไปกับพื้น
“เสียเวลาฉิบหาย”
“ช่วยด้วย!! อุบ!! อ่อยอะเอ้ยยยย!!!!” ร่างเล็กร้องตะโกนออกมาทั้งที่ถูกปิดปากไว้ พร้อมกับส่งแรงดิ้นออกมาอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผล
“เอามันไปไว้บนห้องก่อน แล้วค่อยจัดการมัน ตอนนี้มันเกิน 4 ทุ่มแล้ว เดี๋ยวพวกไนท์มันเดินเวร ไปเหอะ”เมื่อพวกมันตกลงกันเสร็จจึงค่อยๆอุ้มคนตัวเล็กไปยังบรรไดด้านหลังตึก แต่ก็ได้เพียงไม่กี่ก้าว..
“หนึ่งในกฎหลักของที่นี่คือห้ามยุ่งหรือแตะต้องของของคิงนอกจากจะได้รับอนุญาตเท่านั้น ฉันว่าฉันก็ระบุชัดเจนแล้วนะ”
เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่เขาคุ้นเคยดังขึ้น ชางบินรู้สึกโล่งใจและดีใจอย่างบอกไม่ถูก ในทุกๆครั้งที่เขาเจอเรื่องที่อันตรายมักจะมีอีกคนมาช่วยทุกครั้ง คนพวกนั้นปล่อยตัวเขาลงพร้อมกับวิ่งหนีไป พร้อมกับไนท์ที่วิ่งตามกันไปเป็นทาง ไม่นานนักร่างสูงก็เดินมาหาเขา ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้พูดอะไรก็โดนอีกฝ่ายชิงพูดตัดเสียก่อน
“บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าหลัง 4 ทุ่มห้ามออกไปไหน แล้วฉันบอกว่าจะมารับแล้วทำไมไม่อยู่ห้อง ทำไมชอบดื้อทำอะไรแผลงๆตลอด ฉันต้องลงโทษจริงจังใช่มั้ยนายถึงจะเชื่อฟังชางบิน”
“ขอโทษ.. แล้วก็.. ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กพูดเสียงแผ่ว ทำเอาคนตัวสูงชะงักไปเล็กน้อย ตากลมหลุบลงต่ำพร้อมกับใบหน้าสำนึกผิดอย่างที่ปกติไม่เคยเห็น ฮยอนจินมองใบหน้านั้นจู่ๆก็รู้สึกจุกอยู่ที่คอ คำพูดทุกอย่างถูกกลืนหายไป ก่อนจะตัดสินใจจับแขนอีกคนค่อยๆดึงขึ้น
“โอ้ย ขอฉันขยับขานิดนึง มันเจ็บ” คนตัวเล็กยั้งมือของเขาที่กำลังดึงไว้ ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองยืนขึ้น
“เจ็บขาหรือไง พวกมันทำอะไร”
“ป..เปล่า ฉันกระโดดลงมาเอง พอดีไม่มีทางหนี..”
“กระโดด! จากไหน?”
“ชั้นสอง..เอง.. แหะๆ” คนตัวเล็กส่งยิ้มแห้งมา คนตัวสูงได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้กับอีกฝ่ายก่อนจะอุ้มอีกคนขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าสาวก่อนจะเริ่มเดินออกไป
“เห้ยๆ ไม่ต้องอุ้ม! ฉันเดินเองได้!”
“ถ้าปล่อยให้นายเดิน ชาติหน้าคงถึงห้องพอดี แค่นี้ฉันก็เสียเวลามากพอแล้ว คืนนี้ก็เอาทั้งๆที่ยังเจ็บนี่แหละ”
“ไม่ได้!”
“เงียบ แล้วอยู่เฉยๆซะ”
“คืนนี้ขอผลัดก่อนไม่ได้หรอ.. คือฉันเจ็บขาอ่ะ นะฮยอนจิน ยังไงฉันก็ทำตามข้อตกลงเมื่อเย็นแล้ว ฉันมาอยู่กับนายแล้ว ยังไงนาย.. ก็.. ก็จะท..ทำตอนไหนก็ได้ คือว่า..”
“ถ้ายังไม่หุบปากจะไม่มีการปราณีใดๆทั้งสิ้น แล้วคืนนี้จนถึงวันพรุ่งนี้นายจะไม่ได้พักอีกนาน”
เมื่อได้ยินดังนั้นคนตัวเล็กจึงรีบงับปากตัวเองสนิททันที ยิ่งใจดีก็ยิ่งเหลิง นับวันยิ่งดื้อยิ่งพูดจ้อ นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ยื่นข้อเสนอให้คนตัวเล็กมาอยู่กับเขา แต่ก็นะ มันดีที่ตรงเรียกใช้ง่าย อยากได้ก็ได้ภายในไม่กี่นาที ไม่ต้องรออะไรให้ขัดใจมากมาย
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ความคิดเห็น