คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 4 Kings : Chapter 14
เวลาล่วงเลยมาได้หลายชั่วโมงหลังจากที่ชางบินได้แยกกับเพื่อนของเขาทั้งสาม ร่างเล็กนั่งอ่านหนังสือเล่นอยู่บนโซฟาภายในห้องพักส่วนตัวของคิงเจ้าอารมณ์อย่างฮยอนจิน เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นอยู่ด้านหน้าทำให้ดวงตากลมต้องละสายตาจากหนังสือขึ้นมามอง
“น้ำสำหรับว่าที่ควีนครับ คืนนี้คุณต้องใช้พลังงานอย่างมาก คงต้องบำรุงกันเยอะเลยทีเดียว” คนตรงหน้ากล่าวพร้อมกับยื่นแก้วน้ำในมือของตนมาให้ ชางบินวางหนังสือลงก่อนจะรับมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เดี๋ยวก็ไข่ เดี๋ยวก็วิตามิน นู่นนี่นั่น ฉันบอกว่าไม่ต้องมาดูแลฉันไง” ร่างเล็กบ่นกลายๆ ตั้งแต่ที่เขาเจอคนตัวสูงตรงหน้า เขาก็ได้รู้ว่าอีกฝ่ายคือไนท์คนสนิทของคิง แถมยังเอาแต่พล่ามบอกว่าต้องคอยดูแลว่าที่ควีนตลอด อดไม่ได้ที่ร่างเล็กจะรู้สึกรำคาญกับคนตรงหน้าเล็กน้อย
ทำตัวเป็นคุณแม่บ้านไปได้ ..
“ผมได้รับคำสั่งมาจากคิงว่าให้มาดูแลว่าที่ควีนอย่างดีที่สุด ผมก็มิอาจขัดคำสั่งได้” เมื่อพูดจบ ร่างสูงก็ส่งรอยยิ้มมาให้คนตัวเล็กทันที ร่างเล็กมองใบหน้าที่ดูจะออกกวนๆนั่นก่อนจะยู่ปากเล็กน้อย พร้อมกับยกแก้วน้ำในมือขึ้นดื่ม
ทั้งคิงทั้งไนท์คนสนิท คล้ายกันอย่างกับแกะ
ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น ยองฮุนละสายตาจากคนตรงหน้า ก่อนจะกดรับสายที่พึ่งโทรเข้ามา ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้เอ่ยทักทาย อีกฝ่ายก็ยิงคำถามใส่เขาทันที
( ตอนนี้กระต่ายของฉันทำอะไรอยู่ )
“กำลังนอนอ่านหนังสือเล่นอยู่บนโซฟาห้องนาย คิงมีอะไรหรือเปล่า” ยองฮุนรายงานกับปลายสายพร้อมกับหยิบแก้วน้ำที่ถูกยกดื่มจนเกลี้ยงขึ้นมาไว้ในมือ ขายาวก้าวเปลี่ยนทิศทางไปยังโซนครัว มืออีกข้างขยับโทรศัพท์ให้เข้าที่
( ไม่มีดื้ออะไรใช่มั้ย )
“ว่าที่ควีนหรือลูก” กล่าวถามพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังออกมาเล็กน้อย
( อยากเข้าห้องมืดก็ไม่บอกนะนาย )
“ล้อเล่นหน่า.. ว่าแต่คิงพร้อมกันแล้วหรอ ฉันจะได้ให้ว่าที่ควีนเตรียมตัว”
( เหลือเวลาอีกแค่ 2 โมง เดี๋ยวพิธีจะเริ่ม ให้เตรียมตัวไว้เลยก็ดี )
“ไม่คุยกับกระต่ายของคิงหน่อยหรอ ดูท่าเจ้าตัวก็เหมือนจะรอฟังเสียงนายอยู่นะ” ใบหน้าคมหันไปมองยังเจ้าของดวงตากลมที่บัดนี้รีบหันกลับไปยังหน้าหนังสือที่เจ้าตัวอ่านไว้เมื่อครู่..
( ฉันไปล่ะ ดูแลให้ดี ห้ามมีแม้แต่รอยข่วนเด็ดขาด ) ยังไม่ทันที่ยองฮุนจะได้กล่าวตอบอะไร ปลายสายก็ตัดบทสนทนาทิ้งทันที ขายาววางของในมือลงก่อนจะเดินกลับไปยังโซฟาที่คนตัวเล็กกำลังนั่งอยู่
“อีกสองชั่วโมงพิธีจะเริ่ม ผมว่าว่าที่ควีนรีบไปเตรียมตัวเถอะครับ” เมื่อชางบินได้ยินดังนั้นจึงวางหนังสือลงพร้อมกับลุกขึ้นเดนออกมา แต่ไปได้เพียงไม่กี่ก้าวคนตัวเล็กก็หันกลับมาหาไนท์คนสนิทที่ถูกส่งมาดูแลตนพร้อมกับเอ่ยออกมาเบาๆ..
“คิง..เอ่อ.. เขาทำ..”
“เหล่าคิงทั้ง 4 กำลังตรวจความปลอดภัยครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวช่วงพิธีมอบสร้อยก็ได้เจอกันแล้วครับ” เสียมทุ้มกล่าวตัดคนตัวเล็กทันที ใบหน้าคมคลี่ยิ้มออกมา ดูก็รู้ว่าว่าที่ควีนของเขาน่ะ..
กำลังคิดถึงคิงแน่ๆ..
“วันนี้คิงไม่อยู่ทั้งวัน ไม่แปลกที่ว่าที่ควีนจะคิดถึง” ร่างเล็กหันขวับทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตากลมโตขึ้นด้วยความตกใจ แก้มทั้งสองขึ้นสีอย่างชัดเจน ปากเล็กขยับเล็กน้อยเตรียมที่จะเถียงออกไป แต่ก็ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปเมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดอีกครั้ง..
.
.
“ไม่ต้องกลบเกลื่อนหรอกครับ ใครๆก็อยากเป็นคนที่คิงรักทั้งนั้น ไม่แปลกที่คนที่ได้มาเป็นควีนอย่างคุณจะรู้สึกรักและคิดถึงเป็นธรรมดา”
ท้องฟ้ามืดลง ความหนาวเย็นเริ่มเข้ามาปกคลุม เวลายิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ คิงฟีลิกซ์ที่ตอนนี้กำลังตรวจเช็คสถานที่บริเวณปะรำพิธีโดยมีไนท์คนสนิทอย่างซน เอริคคอยช่วยงานอยู่ไม่ห่าง ร่างเล็กเดินตรวจสอบวนไปมาจนลืมสังเกตรอบข้างไปเสียสนิท อาจเป็นเพราะเจ้าตัวไม่ทันระวังเนื่องจากบริเวณโดยรอบมีแต่ไนท์ของที่นี่เท่านั้น สองเท้าของใครบางคนเริ่มก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานนักคนตัวเล็กก็รู้สึกได้ถึงผู้มาเยือน ใบหน้าหวานหันกลับไปเผชิญหน้ากับแขกผู้มาเยือนตรงๆ
“จะมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อน” ร่างเล็กพูดใส่ทันทีโดยไม่รอให้อีกคนได้กล่าวอะไร
“ทำไมคุณหนูยังไม่ไปทานข้าวครับ” อีกฝ่ายไม่ตอบแต่กลับยิงคำถามใส่อีกคนแทนอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจของอีกฝ่าย ฟีลิกซ์ชักสีหน้าอย่างขัดใจก่อนจะเอ่ยกับอีกฝ่าย
“ทำไมนายไม่ตอบฉัน”
“คำตอบยังคงไม่ต่างจากทุกที ถ้าผมโทรมาบอกคุณหนูก่อน คุณหนูก็คงจะดื้อหนีผมไปอีก”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ! แล้วฉันก็ไม่ได้ดื้อ!” ร่างเล็กโวยวายใส่ผู้ดูแลของตนทันทีที่โดนกล่าวหา เอะอะก็หาแต่ว่าเขาดื้อ ทั้งที่จริงเขาออกจะเรียบร้อยที่สุดในกลุ่มแล้วเหอะ
“คุณหนูยังไม่ตอบผมเลยนะครับ” เมื่อฟีลิกซ์ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องชะงัก
อ่า.. นี่เราลืมกินข้าวนี่หน่า..
“ลืม..” ไม่เพียงแค่เสียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ถูกส่งออกมา ซ้ำยังได้ยินเสียงกระเพาะของเจ้าตัวส่งเสียงประท้วงออกมาพร้อม ใบหน้าหวานที่ตอนนี้ถูกแต้มด้วยสีแดงระเรื่อทั่วใบหน้าก้มหน้างุด ร่างหนาตรงหน้าแค่นหัวเราะออกมาเล็กน้อยให้กับความน่าเอ็นดูตรงหน้า
“คุณหนูไปพักเถอะครับ ผมจอดรถรอไว้ด้านหน้า เอริคน่าจะเตรียมตัวอยู่ที่รถแล้ว เดี๋ยวผมรับช่วงต่อเอง” กล่าวจบจึงถือวิสาสะหยิบวิทยุสื่อสารขนาดพกพาในมือเล็กมาไว้กับตัว ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินออกไปดี มือเล็กเอื้อมออกมาจับแขนแกร่งของคนตรงหน้าไว้ อูจินหันกลับมามองเจ้านายของตนอย่างสงสัย แต่ก็ยังไม่ทันได้ถามอะไรอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
“พาฉันไปที ฉันจะไปกับนาย”
“แต่เอริค..”
“เอริคพักตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว อีกอย่างฉันอยากไปกับนาย” กล่าวออกมาอย่างเอาแต่ใจเช่นทุกที ร่างเล็กเดินนำอีกคนออกมาพร้อมกับมือเล็กที่ยังคงดึงรั้งให้อีกฝ่ายตามตนมาติดๆ อูจินที่เห็นเจ้านายของตนเป็นเช่นนั้นก็ยากที่จะขัด จึงได้แต่ตามคิงตัวเล็กตรงหน้าไปอย่างไม่ขัดขืนใดๆ
“เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียว เริ่มกระจายกำลังไนท์ได้ ที่เหลือฉันฝากนายด้วยควานลิน”
“ครับ” คิงทิศใต้ออกคำสั่งกับหัวหน้าเขตรับผิดชอบก่อนที่จะเดินออกมาจากพื้นที่บริเวณป่าที่ตนได้ตรวจความปลอดภัย ขายาวก้าวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อคมที่บัดนี้กลับเรียบตึงไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ คิงซึงมินขึ้นชื่อเรื่องความโหดไม่แพ้คิงฮยอนจินและคิงชานเช่นกัน แต่เรื่องที่ขึ้นชื่อสุดๆก็คงไม่พ้น..
‘ว่าที่ควีนยาง จองอิน ผู้สามารถเปลี่ยนคิงซึงมินได้ราวกับมีเวทมนต์’
ใช่แล้ว.. ยาง จองอินเป็นคนเดียวที่ซึงมินยอมให้ทุกอย่าง เพื่อให้อีกคนยอมรับในตัวเขาและมีเพียงแต่เขาเท่านั้น
นับตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้าไปยังร้านตัดเสื้อของตระกูลยางวันนั้น วันที่เขาได้เห็นร่างบางของใครคนหนึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าเข้าในราวสีเงินที่ถูกประดับด้วยของตกแต่งต่างๆอย่างสวยงาม ช่างรับกับใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างเป็นที่สุด..
“สวัสดีค่ะท่านผู้หญิง ช่วงนี้ดูท่านราศีจับมากเลยนะคะ” หญิงสาวมีอายุท่านหนึ่งเดินออกมาต้อนรับทันทีที่ซึงมินก้าวเข้าไปในร้านตัดเสื้อตามมารดาของตน เมื่อทั้งคู่เจอกันก็เกิดบทสนทนาที่เขาเองก็อดจะเบื่อไม่ได้ ก็เป็นไปตามภาษาเหล่าแม่บ้านมีอายุคุยกันทั่วไป ระหว่างนั้นสายตาคมก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายคนนึงผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้าหวานที่เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะอยากลองชมใกล้ๆ.. หางตาที่ดูเฉี่ยวแต่ดันรับกับดวงตาหวานคู่นั้น ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว เขาคิดว่าคนตรงหน้าคงอาจจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเป็นแน่ ระหว่างที่เจ้าตัวกำลังสนใจกับบุคคลตรงหน้าอยู่นั้น เสียงของมารดาก็ดังขึ้นจนทำให้เขาต้องละความสนใจจากตรงหน้าทันที
“ลูกเหม่ออะไรน่ะ ทำไมไม่ทักทายคุณน้าเขาล่ะ มารยาทไม่ดีเลย” เสียงดุของมารดาของเขาดังขนาดที่ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังสนใจอยู่กับผ้าในราวต้องหันมามองเขาทันที โดยที่เจ้าตัวไม่เพียงแค่หันเปล่า ซ้ำยังหัวเราะออกมาเล็กน้อย..
คุณแม่นะคุณแม่..
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันไม่ถือ” คุณน้าหันมายิ้มให้เขาทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา เขายิ้มตอบกลับไปตามมารยาทก่อนจะรู้สึกได้ถึงดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังมองมา เมื่อซึงมินหันไปก็พบว่าร่างบางที่เขาสนใจกำลังมองมาที่เขา ทั้งคู่สบตากันโดยตรงทำให้เจ้าของดวงตาคู่นั้นรีบหันกลับไปทันที..
น่ารัก..
“พอคุณหนูซูมินจบก็เป็นรุ่นของคุณหนูซึงมินต่อเลย ดีจังเลยที่ลูกชายของดิฉันเข้าปีนี้พร้อมคุณหนูซึงมินพอดี รู้สึกหายห่วงขึ้นมาบ้างเลยค่ะ”
“จริงหรอ? ลูกชายของเธอเข้าปีนี้พอดีเลยหรอ? ฉันนึกว่ายังเรียนเกรด 8 อยู่เลย” มารดาของเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ คุณน้าตอบปฏิเสธพร้อมกับหันไปเรียกใครบางคนที่อยู่ท่ามกลางคนงานในร้าน..
“จองอินครับ ลูกมาทักทายท่านผู้หญิงหน่อยครับ”
“ครับคุณแม่”ใบหน้าคมหันไปตามเสียงขานรับนั่น ก่อนจะต้องตกใจกับภาพเบื้องหน้า.. เจ้าของร่างที่สามารถดึงความสนใจของเขาไปได้วางของในมือต่างๆลงบนโต๊ะ ก่อนจะรีบก้าวมายังเบื้องหน้าของเขา.. รูปร่างหน้าตาที่ค่อยๆขยับเข้ามาอยู่เบื้องหน้าของเขา ซึงมินมองสำรวจอีกคนทันทีที่เจ้าตัวหยุดยืนตรงหน้า ยิ่งเข้ามาใกล้.. ยิ่งทำให้เขารู้สึกอย่ากสัมผัสกับคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น..
“สวัสดีท่านผู้หญิงคิมกับคุณหนูคิมด้วยลูก” คุณน้ากล่าวกับลูกชายของตนทันทีที่คนตัวเล็กมายืนขนาบข้าง ร่างเล็กที่กำลังโค้งทักทายต้องชะงักเมื่อมารดาของเขากล่าวขัดขึ้น
“เรียกคุณน้าดีกว่าลูก”
“แต่ว่า..”
“เธอไม่ต้องเกรงใจหรอกหน่า” หญิงสาวทั้งสสองที่พึ่งตกลงกันได้จึงหันไปบอกคนตรงหน้า ร่างบางโค้งให้หญิงสาวผู้มีศักดิ์สูงกว่าพร้อมกับเอ่ยทักทาย “สวัสดีครับคุณน้า”
“ทักทายคุณหนูด้วยลูก” มารดาของคนตัวเล็กกล่าวขึ้นพร้อมกับผายมือมาทางคุณหนูของตระกูลคิม คนตัวเล็กที่หันมาเตรียมตัวจะทักทายเขาก็ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อคุณหนูคนเล็กเเห่งตระกูลคิมอย่างคิม ซึงมินร้องทักขึ้นมาก่อน
“เรียกฉันว่าซึงมิน.. คิม ซึงมิน.. จะดีกว่า..” มารดาของคนตัวเล็กมีสีหน้าตกใจก่อนจะยกมือปัดป่ายไปมาเพื่อปฏิเสธ
“ไม่ได้นะคะคุณหนู!”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” พูดจบจึงหันไปยิ้มให้คนตัวเล็กตรงหน้า เมื่อคนตัวเล็กเห็นเช่นนั้นจึงก้มหน้างุดลง “ไม่เป็นไรหรอก ลูกชายฉันพูดขนาดนี้แล้ว แปลว่าต้องมีอะไรถูกชะตากันแน่ๆ ไหนๆก็เรียนปีเดียวกันด้วย เอาเป็นว่าเรียกแบบนี้แหละ” มารดาของคนตัวเล็กมีท่าทีอึกอักก่อนจะกล่าวออกมาเสียงอ่อน
“งั้นให้เรียกว่าพี่จะดีกว่าค่ะ เพราะว่าจองอินเกิดช้าไปปีนึง แต่ได้เรียนก่อนเกณฑ์ค่ะ” พูดอธิบายจบจึงหันไปกล่าวกับลูกชายของตนที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ทักทายพี่เขาแล้วอย่าลืมแนะนำตัวด้วยนะครับ” ร่างเล็กพยักหน้าตอบก่อนจะโค้งทักทายเขา..
.
.
.
“สวัสดีครับพี่ซึงมิน ผมยาง จองอิน ขออนุญาตฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
และนั่น.. เป็นครั้งแรกและเพียงไม่กี่ครั้งที่คนตัวเล็กเรียกเขาด้วยสรรพนามว่า ‘พี่’ ขึ้นต้น และยังเป็นเพียงยาง จองอินที่บริสุทธิ์ไร้ซึ่งพิษสงใดๆ…
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
เพียงไม่นานขายาวก็ก้าวออกมาพ้นบริเวณเขตแนวป่า ก่อนจะรีบเดินไปยังที่ใดที่หนึ่งโดยไม่สนสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย.. ร่างสูงตรงไปยังเป้าหมายทันทีที่พบ เจ้าตัวเล็กที่ทำให้เขาต้องรีบปั่นงานข้างในป่าเพื่อรีบออกมาหานั่นเอง..
“จองอิน ยังไม่ถึงเวลาทำไมเราถึงมาที่นี่” ถามขึ้นเสียงดังทั้งที่ตัวยังเดินไม่ถึงอีกฝ่ายก็ตาม เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกรีบหันมายังต้นเสียงทันทีที่ได้ยิน ไม่นานนักร่างสูงก็เข้าชาร์จควีนของตนทันที
“ฉันบอกว่ายังไง ทำไมไม่ฟัง วันนี้มันอันตรายเราก็รู้ แล้วนี่ถ้าลูคัสมันไม่กลับมาจากจีนพอดีจะเป็นยังไง” คนตัวเล็กที่ถูกดุมีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อน
“ก็นัดกับพวกจีซองไว้ ไม่คิดว่าจะมาเร็วเกิน..”
“แล้วทำไมไม่โทรบอก”
“ก็เห็นว่ายุ่งอยู่เลยไม่อยากกวน..”
“เรานี่มั..”
“แล้วทำไมต้องดุด้วยอ่ะ! พูดดีๆไม่ได้หรอ!”
“ก็เพราะเป็นห่วงไง!”
“แล้วไม่คิดว่าฉันจะตกใจหรือไง!!”
“ขอโทษ..” เป็นฝ่ายคิงที่ยอมสงบลงเช่นเคย คนตัวเล็กมีสีหน้าที่ออกจะไม่พอใจเล็กน้อย ปากเล็กง้ำงอคล้ายปลาชนิดหนึ่ง
“นี่..” ระหว่างนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของคนตัวเล็ก ปรากฎเป็นร่างสูงของใครบางคน ใบหน้าติดกวนที่เป็นเอกลักษณ์ ขายาวก้าวเข้ามาหยุดอยู่ระหว่างเขาทั้งสอง
“คุณควีนจองอิน เรื่องนี้คุณผิดนะรู้มั้ย ลดความดื้อลงบ้าง คิงเขาเป็นห่วงก็คงไม่แปลก ถ้าผมไม่ไปเจอป่านนี้คงถูกสอยไปไหนแล้วแน่ๆ” ร่างสูงพูดกับควีนก่อนจะหันมากล่าวกับคิงของตนต่อ “วันนี้ฉันกลับมาเอาเอกสารเฉยๆ ช่วงนี้คงจะอยู่ช่วยดูแลคุณควีนที่กุมอำนาจฝั่งทิศใต้ไม่ได้หรอกนะ”
“ไม่เป็นไร วันนี้ก็ขอบใจละกัน แล้วนายจะกลับมาวันไหน ส่งใบลาแล้วใช่มั้ย”
“อยู่บนโต๊ะนายเรียบร้อย เหนื่อยหน่อยละกันนะ ทิศใต้ขาดไนท์คนสนิทที่แสนหล่อเหลาไป”
“ขนาดโดนงานหนักขนาดนั้นยังคงคาแรคเตอร์ไม่เปลี่ยน นับถือใจเลย” ซึงมินพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ทั้งสองต่างพูดคุยกันได้เพียงเล็กน้อย ก่อนที่ไนท์คนสนิทจะได้รับโทรศัพท์จากทางบิดาของตนพร้อมกับขอตัวออกไป ซึงมินหันกลับมายังควีนของตนก่อนจะขยับตัวลงมานั่งข้างๆ
“ก่อนออกมาไม่ได้โทรถามพวกนั้นก่อนหรอ”
“จีซองบอกว่ากำลังจะออก พี่อูจินก็มาไม่ได้เพราะโดนคิงฟิลิกซ์ลากไปทานข้าวด้วย ส่วนชางบินฉันติดต่อไม่ได้” พูดไปก็ยู่ปากไป อดไม่ได้ที่ซึงมินจะยื่นมือไปบีบปากเล็กๆนั่น
“โอ้ยย เจ็บนะ!” คนตัวเล็กมีสีหน้าเหวี่ยงใส่ทันทีที่โดนแกล้ง แต่รู้สึกเหมือนเจ้าตัวจะไม่สะทกสะท้านอะไร
“แล้วทำไมไม่โทรบอกให้ฉันไปรับ บอกแล้วไงเดี๋ยวฉันจะเป็นคนไปรับเอง”
“ก็เห็นว่ายุ่งอยู่ ไม่อยากรบกวน ไม่อยากให้เป็นห่วง”
“แต่ก็รู้ว่าทำแบบนี้ฉันยิ่งเป็นห่วง”
“ก็พยายามเเอบแล้ว แต่ลูคัสมาเห็นเอง..” เล่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง มือหนายื่นมาลูบหัวคนข้างๆเบาๆก่อนจะวางมือพาดไว้บนไหล่อีกคน
“อ๋ออ ลูคัสมันผิดใช่มั้ยที่มาเจอเราพอดี” หัวกลมพยักหน้าหงึกๆ ซึงมินที่เห็นดังนั้นจึงหัวเราะออกมา พร้อมกับโยกหัวอีกคนไปมา
“เดี๋ยวจะโดน ผิดแล้วงอแงตลอด” หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองจึงคุยกันถึงเรื่องเส้นทางต่างๆภายในป่าที่คืนนี้คนตัวเล็กต้องไป ด้วยความผิดที่คนตัวเล็กสร้างไว้ก่อนมาหาคิงบวกกับคนตรงหน้าที่ดูจริงจังมากทำให้จองอินไม่กล้าที่จะขัดหรือดื้อใส่คนตรงหน้าเท่าไหร่ ออกจะตั้งใจฟังอย่างดีซะมากกว่า เนื่องจากสภาพกิจกรรมคืนนี้ที่ขนาดตัวเขาเองยังไม่แน่ใจว่าจะทำได้มั้ยสักเท่าไหร่..
“สัญญากับฉันได้มั้ย ถ้าเกิดไปรวมกันแล้วเกิดเหตุจำเป็นที่อูจินไม่สามารถช่วยพวกเราได้ อย่าพึ่งห่วงใคร ห่วงตัวเองก่อนได้ม้้ย” ดวงตาคมจ้องมายังนัยน์ตาของคนตัวเล็ก แววตาที่ดูมุ่งมันและจริงจังที่ถูกส่งมาทำให้คนตัวเล็กไม่กล้าที่จะทำเล่นออกไป..
“แล้วถ้าเกิดสามคนนั้นอยู่ในอันตรายล่ะ ให้ฉันเห็นแก่ตัวฉันทำไม่ได้”
“นั่นไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว แต่ถ้าอูจินล้มลง ฉันเชื่อว่าเรา ชางบินและจีซองไม่สามารถเอาพวกนั้นได้อยู่แน่ๆ และถ้ายังฝืนกันอยู่แบบนั้น พวกนายจะโดนรวบทั้งสาม ทำให้การช่วยเหลือจากพวกฉันลำบากขึ้น แต่ถ้าเหลือออกมาได้สักคน พวกฉันทั้งสี่จะได้ลงไปช่วยได้ทันโดยไม่ต้องรอเวลา เข้าใจมั้ย”
“...”
ร่างเล็กนั่งนิ่ง สีหน้าที่ดูเป็นกังวลปรากฏขึ้น เขาไม่ตอบอะไรกลับไป ในหัวของคนตัวเล็กตอนนี้มันตีกันไปหมด มือหนาทั้งสองเปลี่่ยนมาจับต้นแขนทั้งซ้ายและขวาของเขาเอาไว้แน่น
“จองอิน ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย ขอร้องล่ะ คืนนี้อย่าดื้อเด็ดขาดถ้าไม่อยากให้ฉันฟิวส์ขาดแบบครั้งนั้น”
“ฉัน.. สัญญา” ทันทีที่เขาเอ่ยออกไป คนตรงหน้าก็ดึงเขาเข้าไปกอดทันที แขนแกร่งโอบรอบตัวเขาไว้แน่น มือข้างหนึ่งของซึงมินขยับขึ้นมาลูบหัวเขาเอาไว้
“ขอร้องนะ ฉันไม่อยากให้เรามีอันตรายแม้แต่นิดเดียว แค่มีชื่อเราเป็นพาร์ทเนอร์ลงแข่งแค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดมากแล้วที่โยนนายลงไปในกรงนรกขนาดใหญ่นี้ ถ้าเราเป็นอะไรไปอีกฉันคงไม่กล้ามาสู้หน้าเรากับคุณน้าแน่ๆ” เมื่อจองอินได้ยินดังนั้นก็อดที่จะรู้สึกผิดกับเจ้าตัวไม่ได้
เพราะความเอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียวเลยยาง จองอิน..
คิดได้เช่นนั้นคนตัวเล็กจึงยื่นมือออกมากอดอีกคนไว้แน่น น้อยครั้งเขาจะทำแบบนี้ ก่อนจะกล่าวกับอีกคนด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น
“ฉันสัญญาว่าคืนนี้ฉันจะไม่ดื้อ ฉันจะทำตามที่นายบอกทุกอย่าง ฉันจะต้องปลอดภัยจนกว่านายจะมา ฉันจะรอนายที่บ้านซิสเตอร์ตามที่ตกลงกันไว้ ฉันไม่อยากให้นายรู้สึกผิด และไม่อยากให้นายเปลี่ยนไปเป็นแบบไหนทั้งนั้น ฉันอยากให้นายเป็นคิม ซึงมิน..”
.
.
.
“คิม ซึงมินที่คอยตามใจยาง จองอินตลอดเวลา..”
♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣『4 K i n g s 』♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣♣
ความคิดเห็น