พันธสัญญาหัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ร้อยตรีกรัณย์  

ผู้หมวดหนุ่มจำต้องรับผิดชอบดูแลชีวิตสาวน้อยวัยสิบเจ็ด เพราะหนทางเดียวที่จะทำให้เด็กสาวมีสิทธิ์ดูแลมรดกของตนเองได้คือเธอต้องบรรลุนิติภาวะโดยปริยายด้วยการแต่งงาน แต่หลังจดทะเบียนสมรสกับเด็กสาวแล้ว กรัณย์ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับกลุ่มคนร้าย เขาถูกส่งตัวกลับไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพฯ และนับจากนั้นเขาก็ได้แต่ส่งค่าเลี้ยงดูฝากสิบตรีวัลลภเพื่อนสนิทของจ่าวสันต์ให้ช่วยดูแลแก้วกิริยาแทน 

แก้วกิริยา 

เกษตรกรสาวผู้มีความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาที่ดินของตนเองตามวิถีเกษตรพอเพียงจึงไม่ยอมขายที่ดินให้กับนายทุน ปฐมบทของเรื่องเกิดขึ้นเมื่อพ่อของแก้วกิริยาเอาชีวิตตัวเองเข้าแลกเพื่อปกป้องร้อยตรีกรัณย์ เป็นเหตุให้ตนเองได้รับบาดเจ็บสาหัส และก่อนสิ้นลมได้ขอร้องให้กรัณย์ดูแลบุตรสาววัยสิบเจ็ดของตนด้วยการจดทะเบียนสมรสเพื่อปกป้องไม่ให้บรรดาญาติพี่น้องที่จ้องจะฉกฉวยขอเป็นผู้ดูแลมรดกของบุตรสาว จึงเกิดเป็นพันธสัญญาผูกมัดกรัณย์กับแก้วกิริยาไว้ด้วยกัน

**************************************

ตย.

          “อุ๊ย!” เสียงร้องอุทานด้วยความตกใจของแก้วกิริยาเรียกรอยยิ้มบนริมฝีปากหยัก ใบหน้าตื่นตกใจของเธอทำให้เขาเผลอหัวเราะขำเบา ๆ

            “พี่กรัณย์! เล่นอะไรบ้า ๆ แต่เช้าก็ไม่รู้ แก้วตกใจหมดเลย นึกว่าเจอไอ้เข้เข้าแล้วเสียอีก” เธอฟาดฝ่ามือลงบนต้นแขนคนแกล้ง

            “หึๆๆ ถ้าพี่เป็นไอ้เข้ก็ขอเป็นชาละวันก็แล้วกัน แต่ชาละวันจะไม่คว้าตะเภาทองนะเพราะจะคาบแม่ตะเภาแก้วคนนี้ลงไปกินในถ้ำเสียให้สมรัก” เขาเอ่ยกระเซ้าพลางมองเธอด้วยแววตาเจ้าชู้ ตวัดวงแขนโอบรัดรอบเอวที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าซิ่นผืนบางที่เปียกแนบอยู่กับลำตัวจนไม่สามารถบดบังส่วนโค้งเว้าของร่างละมุนในอ้อมแขนได้มิด

            แก้วกิริยารู้สึกราวหัวใจโผออกมาเต้นระทึกอยู่นอกอก เมื่อเอวคอดกิ่วถูกฝ่ามือใหญ่โอบกระชับแล้วรั้งดึงตัวเธอเข้าไปชิดลำตัวแกร่ง แนบสนิท สัญชาตญาณสั่งให้มือคู่เล็กยกดันแผ่นอกกว้างไว้อัตโนมัติ ดวงตาสีนิลตวัดมองรอบตัวอย่างหวาดวิตกและกังวลเกรงว่าจะมีใครผ่านไปผ่านมาเห็นเข้าให้ได้อายเขาไปทั้งตำบล

            “ปล่อยแก้วค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าอายเขาตายเชียว” แก้วกิริยาเอ่ยปรามเสียงพร่า

            “มาแอบเล่นน้ำคนเดียวไม่ชวนพี่ อย่างนี้ต้องลงโทษ”

            ไม่เพียงแต่ไม่ทำตามคำสั่งของเธอ เขายังแสร้งทำเฉไฉลงโทษเธออย่างไม่สนใจน้ำเสียงหวั่นวิตกของภรรยา กรัณย์ไม่แคร์ว่าใครจะผ่านมาเห็นหรือไม่ เพราะเขาไม่ได้ทำความผิดใด ๆ จึงต้องอับอาย ในเมื่อเขาเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของหญิงสาว แค่หยอกเย้าภรรยาหาเศษหาเลยกันตามประสาผัวเมียไม่ใช่เรื่องเสียหายให้คนนินทาเอาได้

            ชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามาใกล้แล้วฉกริมฝีปากหอมนวลแก้มนั้นฟอดใหญ่อย่างมันเขี้ยว ฝ่ามือกว้างโอบรัดเอวกลมกลึง รั้งดึงตัวเธอเข้ามาชิดแนบเรือนกายยิ่งขึ้น เบียดเนื้อตัวเสียดสีร่างระหงใต้แผ่นน้ำอย่างซุกซนแล้วขยับตัวเดินพาเธอเดินลงไปในน้ำที่ลึกขึ้นกระทั่งปลายเท้าหญิงสาวไม่สามารถหยั่งถึงพื้นดินข้างใต้ผืนน้ำ ต่างกับเขาที่สามารถยืนอย่างสบาย

            “อื้อ...พี่กรัณย์อย่าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็น แก้วอายเขาตายเลย” เธอพยายามจะเบี่ยงตัวออกห่าง ขัดขืนทัดทานด้วยความหวั่นไหว

            “ไม่เห็นมีอะไรต้องอาย ใคร ๆ เขาก็รู้กันว่าเราเป็นผัวเมียกัน ว่ายน้ำเล่นด้วยกันแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”

            “ถ้าเล่นน้ำเฉย ๆ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่นี่...อื้อ”