คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #บทนำ วันไนท์สแตน
วามสใส
สะอาสะอ้านอหิสาวทำให้เาหลลืมารป้อันไปเสียสนิทเมื่อวามพรั่พร้อมเิึ้นอย่าะทันหันั้แ่เ้าอวันเ่นนี้
“อ๊า...”
พราวรุ้เผลอหายใหอบระเส่าทันทีที่สัมผัสถึวามอึอัในวามับแบอย่าะทันหันนเธอ้อยับายอย่ายาลำบาเพื่อลทอนวามทรมานที่่านเสียวใน่อท้อ ัหวะที่เาโน้มใบหน้าเ้ามาประบริมฝีปาบยี้ลีบปาอิ่มอเธออย่าุันอย่ามีั้นเินในที่สุ็สามารถยุิาร่อ้านอนอ่อนประสบาร์ลไ้อย่าราบาบ เาถอนริมฝีปาาลีบปาอ่อนนุ่มไร้เลยไปามนวลแ้มพลาระิบสั่เสียแหบพร่าแ่อ่อนเบา
“ยับัวอบรับผม้วยสินี แล้วุะมีวามสุมาว่าที่เยมีในีวิสาวน้อย”
“มะ...ไม่ พอแล้ว ออไปาัวัน อื้ม...” เธอปิเสธเสียสั่นพร้อมับส่ายหน้านเส้นผมหยัอ่อนปลิวระายแ่วาลม่ำหวานหรี่ปรือะัริมฝีปาอย่าพยายามระับวามรู้สึ่านเสียวทีู่่โมโถมเ้าใส่เธออย่าไม่ปรานี
“ให้ายเหอะ...ทำไมุถึไ้แน่นนานี้ฮะ ุทำให้ผมรู้สึีเป็นบ้าเลยรู้ไหมนสวย” เสียแหบพร่าเอ่ยแผ่ว่ำอย่าื่นม
“อื้ม...อ๊า
ไ้โปร” เธอราระเส่าอย่านอารม์สับสน
ไม่รู้ะ่อ้านามำสั่อสมอที่ยัหลเหลือสิหรือเรียร้อามบารอร่าายที่อยู่ในอำนาวาม้อารามธรรมาิ
ภาพหิสาวที่พยายามบเม้มริมฝีปา่มลั้นอารม์ปรารถนาอย่าสุสามารถแม้ในะที่เผลอโยายอบสนอเาับฝ่ามือเล็ที่เหนี่ยวรั้สะโพแร่ยามยายึ้นสอประสานอย่าไม่อา่อ้าน
ส่ผลให้นที่มีอำนาเหนือว่าเอื้อเอ็นูน้อ้มลไปบูบริมฝีปานุ่มนั้นอย่าอบใ
“บอผมสิสาวน้อย
ว่าผมทำใหุ้รู้สึีหรือเปล่า”
เาับร่าระทวยพลิหายึ้นเหนือายแร่เมื่อเธอไม่อา่อ้านเาไ้อี
ฝ่ามือว้า้อนบั้นท้ายนุ่มวบุมและบารไปในัหวะที่เา้อาร
“มะ...ไม่”
เสียแหบสั่นเอ่ยแผ่ว ๆ ะหอบหายใสะท้าน ฝ่ามือนุ่มไร้ำลัวาแปะอยู่บนบ่าว้า
เรือนร่าแนบสนิทอยู่บนร่าแร่ำยำ
วา่ำปรือประสานวาโนไฟพิศวาสอเาอย่าหวั่นไหว
“หืม...ไม่อะไร
ไม่ีอย่านั้นเหรอ”
มุมปาหยับิเป็นรอยยิ้มหยอยั่วะที่ฝ่ามือว้าที่ยึบั้นท้ายลมลึอเธอไว้เริ่มยับและวบุมให้เธอทำามบารอเาอย่าไม่อา่อ้าน
“ถ้าอย่านั้น็บอผมสินสวย ทำให้ผมูสิว่าุอบและ้อารให้ผมทำยัไ”
“อ๊า...ัน
ไ้โปร...” เธอสะุ้และสั่น่านึ้นอย่าสยิวในทุัหวะที่เาบาร
ร่าายอ่อนำลัและไม่ประสีประสานไม่สามารถัารับวามรู้สึวาบหวามที่แทร่านไปทั่วร่าอนไ้
“ผมโปรุแน่ที่รั
แุ่้อบอผม่อนสิว่าุอบที่ผมทำให้ไหม”
เาระิบแผ่วพร่าะหยอล้อเธอ้วยปลายลิ้นที่วัไล้ใบหูนุ่มอเธอเล่นอย่ายั่วเย้า
“ว่าไ...”
เธอหายใหอบระเส่าพลายับัวอย่าเอะเินประสานอ่อนประสบาร์ที่ยัไม่รู้วิธีว่าะัารับวาม้อารที่บีบรัอย่าทุรนทุรายอนไ้อย่าไร
ึใ้อวิวอนร้ออให้เา่วยและรู้ว่า้อแลเปลี่ยนที่เาเรียร้อาเธอืออะไรทำให้เธอำ้อยอมพ่ายแพ้แ่้อเรียร้ออเา้วยารเอียใบหน้าหลบสายาเร่าร้อนู่นั้นแล้วระิบอบเสียแผ่วพร่า
“อบ...ันอบทีุ่ทำทุอย่า
ไ้โปร...”
วามพราวไป้วยวามสุสมหวัหลัา้ออทน่อวาม่านเสียวเย้ายวนอหิสาวที่เลื่อนัวเสียสีอยู่บนร่าแร่อนอย่าไร้เียสา
เมื่อไ้ำอบที่ถูใ ร่าอรรึถูับพลิายนอนหายลลาเียอีรั้เพื่อให้เาไ้มอบราวัลให้ับนว่านอนสอน่ายเ่นเธออย่าอ่อนโยน
แ่เร่าร้อนเป็นัหวะประสานไปับวามุันและล้ำลึที่แทรสอเ้าใส่เรือนายสาวอย่า่านสยิวนเธอแทบหมวามวบุม
เผลอเพริไปับวามปรารถนาลึึ้ที่เาปรนเปรอ วามสุสมระนรวร้าวที่เิึ้นอย่าะทันหันอีระลอส่ผลให้ร่าายที่บอบบาอพราวรุ้บอบ้ำพอสมวรันั้นอย่าว่าแ่หลบหนีไปาที่นี่เลยแม้แ่ะยับัวเบา
ๆ เธอยัทำไ้อย่ายาลำบาประอบับวามอ่อนล้าึทำให้เธอหลับไปอย่า่ายายหลัถูเาัววาม่ำหวานไปนเธอสิ้นเรี่ยวแร
พอลืมาื่นึ้นอีรั้เธอ็ไม่รู้เลยว่าัวเอหลับไปนานแ่ไหนและเาออไปาห้อนี้ั้แ่เมื่อไร
ั้สิไ้พราวรุ้็รีบฝืนสัารลุึ้นหอบหิ้วร่าายที่อิโรยหอบเสื้อผ้ายับยู่ที่ถูรวบึ้นมาวาอรวมันไว้รปลายเียเ้าไปในห้ออาบน้ำ
่อนะลับออมาหลัำระาบาวที่ถูเาฝาฝัไว้ทั่วเรือนร่าออนสิ้นา
แม้เธอะอยู่ในสภาพที่เรียบร้อยึ้นแ่็ยัหลเหลือเ้าวามอิโรยและบอบ้ำที่ยัพอสัเเห็นไ้อย่าแ่มั
านั้นพราวรุ้ึ่อย ๆ เินย่อออมาาห้อนอนสีวันบุหรี่หม่น และออไปาบ้านหลันี้อย่ารวเร็ว
 |
|
ความคิดเห็น