คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #1 โซ่พิศวาส
สอเือนถัมา...
อาารพะอืพะอมลื่นไส้และอาเียนอย่ารุนแรในอนเ้าอพราวรุ้ในหลาย
ๆ วันที่ผ่านมาประอบับอาารเบื่ออาหารและอยารับประทานอเปรี้ยวที่พราวรุ้ไม่เยโปรปรานมา่อน
ทำให้นเป็นแม่อย่ารารีรู้สึเป็นห่วระนไปับวามสสัยเพราะอาารัล่าวอบุรสาวล้ายอาารอนที่อยู่ในสภาวะั้รรภ์
วามหวาระแวทำให้นเป็นแม่อไม่ไ้ที่ะเลียบเียถามลูึ้นอย่าแนบเนียน
“พันี้แูอาารไม่่อยีเหมือนนเลือลมเินไม่ปิเลยยายรุ้
ประำเือนมาีทุเือนหรือเปล่าหืม...”
พราวรุ้เยหน้าึ้นาานมะยมลุะปิหวาน
มอมาราแล้วอบ “รุ้็ลืมไปเลยว่าประำเือนรุ้ไม่มาเือบสอเือนแล้วริ ๆ ้วย่ะแม่”
ำอบอลูทำให้ใบหน้าอรารีเผือี
หล่อนเม้มปาและถลันัวึ้นาเ้าอี้ รีบเินมาหยุยืนใล้ ๆ
บุรสาวแล้วหันรีหันวามอโยรอบนแน่ใว่าไม่มีใรอยู่ในบริเวใล้ ๆ
ึหันมาึาุใส่บุรสาวพร้อมับทำเสียุ่นระิบถาม้วยวามโรธ
“นี่แไปปล่อยัวับใรมาฮะยายรุ้
บอันมานะว่าใรเป็นพ่ออเ็ในท้ออแฮะนัลูไม่รัี”
ำถามุันอมาราทำเอาหัวใอพราวรุ้วูบโหวเหมือนหล่นหายไปั่วะ่อนะระอนลับึ้นมาเ้นโลถี่รัวอยู่ในอ
วาระหนเบิโพลึ้นอย่าหวั่นไหวแล้วรีบปิเสธเสียหล “ไม่ริ! ไม่รินะแม่ รุ้ไม่ไ้ท้อ”
“ะบ้าเหรอ
แะแหปาไปทำไมฮะ เี๋ยวพ่อแ็มาไ้ยินเ้าหรอ”
รารีรีบะรุบปิปาบุรสาวพร้อมับเอ่ยุ ๆ
“รุ้ไม่ไ้ท้อนะแม่”
เธอส่ายหัวแล้วปิเสธอีรั้้วยน้ำเสียแผ่วเบาล
“อาารมันฟ้อนานี้
บอันมาเี๋ยวนี้นะว่าแไปนอนับใรมา”
รารีึาุมอบุรสาวแล้วหรี่าลพร้อมับถาม “ผู้อธามใ่ไหม”
รารีนึถึเรืออาาศเอธมร หรือผู้อธาม
นายทหารอหน่วยอมมอนโอาาศโยธิน
รุ่นน้อที่มีวามสนิทสนมเป็นพิเศษับนาวาอาาศเออาหาผู้เป็นสามีอนา
ไปมาหาสู่ันนเ้านอออในที่บ้านบ่อย ๆ พลอยให้พราวรุ้สนิทสนมับธมรไป้วย
สร้าวามริษยาให้ับมยุเรศที่มีใให้ับธมร มยุเรศเป็นบุรสาว่าทิวับนามยุรา
หรือพี่ิ๋ม่าเสริมสวยที่ใ้บ้านพั้าราารทหารลัษะรึ่ึรึ่ไม้สอั้นเปิเป็นร้านเสริมสวย
ใร ๆ ่ารู้ัแในานะพี่ิ๋ม้อปาแเพราะถ้านามยุรารู้เรื่ออะไรอใรเป็นอันรู้ันไปทั้อบิน
“ไม่่ะ
หนูไม่เยมีอะไรับอาธาม” เธอส่ายศีรษะพร้อมับปิเสธเสียรัว
“อย่ามาโหันนะยายรุ้
แสนิทับผู้อธามนถูนันยูมันเอาไปโพนทะนาว่าแแย่นรัอมัน
นาประาศัเพื่อนับแแบบนั้นและที่สำัแ็ไม่มีเยให้วามสนิทสนมับผู้ายนไหนเท่าเามา่อน
อย่านี้แล้วถ้าไม่ใุ่ผู้อแล้วแะไปท้อับใรไ้อีฮะ”
“ไม่ใ่อาธามริ
ๆ ่ะแม่” พราวรุ้ปิเสธเสียสั่น
รู้สึเ็บุในอเมื่อไ้ยินื่อมยุเรศาปามารา
มยุเรศเป็นเพื่อนร่วมห้อเรียนเียวับพราวรุ้มาั้แ่ระับั้นอนุบาลนถึมัธยม้นึแยย้ายันไปเรียนามวามถนัหลับมัธยมศึษาปีที่สาม
แ่ทั้สอ่า็พัอาศัยอยู่ในโนบ้านพั้าราารทหารในอบิน
แม้ะอยู่่าอยัน็ามเพราะบ้านพัอบิาเธออยู่อย้น ๆ ึ่เป็นบ้านพัโนผู้บัับบัาส่วนมยุเรศอยู่โนลา
ๆ ที่เรียไ้ว่าเป็นโนเศรษิอนในอบิน
เป็นศูนย์ลาาร้าารายทำให้เธอับมยุเรศยัไ้พบปะันสม่ำเสมอ
ระทั่มยุเรศเริ่มมาผิใเธอเมื่อเรืออาาศเอธมรย้ายมาประำที่อบินและพัอยู่ที่บ้านพัโนท้ายสุึ่ถือว่าเป็นโนนโสถึแม้บานะมีภรรยาแล้วแ่ส่วนให่็ไม่่อยมีภรรยาิามมาพัอยู่้วย
“ถ้าอย่านั้นแ็บอมาสิ
ว่าแไปนอนับใรมา ันะไ้ให้พ่อแไปลาอมันมารับผิอบลูในท้อแถู”
รารีฟามือีแนบุรสาวแร ๆ ้วยวามโมโห
“หนูไม่รู้้ะแม่
หนูไม่รู้ว่าเาเป็นใร” เธออบเสียเือ้อนสะอื้นที่แล่นปรี่ึ้นมาุอยู่ในอ
น้ำาที่เิึ้นาอารม์ที่ถูบีบั้นพรั่พรูเป็นสายผ่านหาาลสู่นวลแ้มีเผืออเธออย่าไม่าสาย
“หมายวามว่ายัไ
นี่แไปปล่อยัวเป็นผู้หิใ่ายนอนับผู้ายที่แยัไม่รู้ัเาไ้ยัไฮะนัลูไม่รัี
ันวระีแให้ายใ่ไหมฮะ”
วามเสียใและผิหวัในัวบุรสาวทำให้รารีเอ่ยถามอย่าใส่อารม์ที่รุ่นไป้วยโทสะ
“ฮือ
ๆ หนูอโทษ่ะ หนูอโทษ”
พราวรุ้โผเ้าอเอวมาราพลาเอ่ยเสียสะอื้น้วยวามรู้สึเสียใที่ทำลายวามภาภูมิใอมารา
แ่เธอ็ไม่สามารถที่ะบออะไรับมาราไ้ริ ๆ
ในเมื่อผู้ายนนั้นเป็นใรเธอเอ็ไม่รู้ัเาเ่นัน
มีเพียมยุเรศนเียวเท่านั้นที่ะสามารถบอไ้ว่า น ๆ
นั้นเป็นใรแ่เธอะไม่มีทาถามมยุเรศหรือบอให้มารารู้อย่าเ็าว่านที่ประาศัาวามเป็นเพื่อนับเธอือนทีุ่มวามลับอเธอไว้และเป็นนที่ทำลายวามภาภูมิใอเธอลนหมสิ้น
 |
|
ความคิดเห็น