คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [SF] You don't know love ::SEOKSOON::{17TEEN}
“ อันนี้น่าอร่อยจัง ”
“แต่ฮยองทานไปเยอะแล้วนะครับ ”
“งั้น อันนี้ก็ได้กินของหวานตบท้ายแล้วก็พอเลย”
“อะไรกันครับฮยอง มันมีแต่น้ำตาลไม่เห็นหรือไงกินมากเกินไปฮยองจะเป็นโรคเบาหวานเอานะครับ ”
“ถ้างั้นฉันขอกินไอศกรีมลูกนึงละกัน ”
“ไอศกรีมมันมีประโยชน์ตรงไหนเหรอครับฮยอง นี่ !! น้ำผลไม้มีประโยชน์กว่าเยอะเลย ”
“……………….”
“……………….”
“ถ้าอยากกินนายก็กินไปคนเดียวเซ่ !!!! ”
ผมหวีดร้องออกไปดัง ๆ ก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ลี ซอกมิน !! นายทำให้ความอดทนตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาของฉันหมดลงไปแล้ว !!
คนรักกันบ้าบออะไร เอาแต่คอยห้ามนู่นห้ามนี่ คนอย่างฉันมันคิดจะทำอะไรก็ไปผิดไปหมดเลยงั้นสิ
เหอะ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญอยู่คนเดียว ทำตามใจตัวเองให้พอใจไปเลยไป๊ ฉันจะไม่ยุ่งกับนายแล้ว !! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ยย
“ฮยอง ฮยองจะไปไหนครับ ”
มันรีบยื่นมือสาก ๆ ของมันมาคว้าข้อมือผมเอาไว้ ผมรีบสะบัดมันออกทันที
“อย่ามายุ่งกับฉัน !”
“ผมแค่แนะนำฮยองนิดเดียวเอง ทำไมแค่นี้ต้องโมโหด้วยหล่ะครับ ”
นิดเดียวงั้นเหรอ ?! แบบนี้เรียกว่านิดเดียวอย่างนั้นสิ เหอะ !! ก่อนจะพูดอะไรออกมานายใช้สมองคิดบ้างหรือเปล่าฮ๊ะ
“ แล้วยังไงฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ นายไม่ชอบก็เลิกยุ่งกับฉันซะสิ !”
ผมหันไปตวาดใส่มันอีกครั้ง ก่อนที่เสียงกระแอมดัง ๆ ของใครบางคนจะทำหน้าที่เป็นเครื่องช่วยเรียกสติของผมกลับคืนมา
แต่มันก็เป็นเพียงแค่เศษหนึ่งส่วนร้อยเท่านั้น
“ ซอกมินนายไปซื้อชาร้อนให้ฉันหน่อยสิ ”
“ตอนนี้เลยเหรอครับซึงซอลฮยอง ”
ไอ้เด็กซื่อบื่อมันหันไปถามซึงซอลฮยองที่กำลังส่งสายตาแปลก ๆ มาที่พวกเราสองคนก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาหัวด้วยใบหน้าแหย ๆ
ให้ตายเหอะ !! นายมันไม่วิจารณญาณในการฟังบ้างเลยเหรอ ลี ซอกมิน
“ อื้ม ฉันอยากกินตอนนี้”
“ แต่ซึงชอลฮยอง ... ”
“รีบไป แล้วปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปนอน !!”
ผมก้มลงไปตะโกนใส่หน้ามันอีกครั้งก่อนจะออกแรงสะบัดมือกร้าน ๆ ของมันออกจากข้อมือของผมอีกที ซอกมินมันเงยหน้าขึ้นมามอง
ผมด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนที่ร่างของผมจะปลิวออกไปจากห้องพร้อมกับคำล่ำลาที่เปล่งออกมาจากปากของมัน
“ งั้นเดี๋ยวผมจะรีบกลับมานะครับ ”
“ซอกมิน ปล่อยฉัน !!”
“..............................”
“ ฉันบอกให้ปล่อยไงหล่ะ !! ”
“……………………”
“ฉันบอกให้นายปล่อยฉัน ได้ยินไหม !!!! ”
“โอเคครับๆ ผมปล่อยแล้ว ”
ไอ้เด็กบ้ามันค่อย ๆ วางข้อมือผมลงก่อนจะลดสายลงมาจดจ้องผมใบหน้าผมด้วยสายตาซึม ๆ
คิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นเหรอ ? ขอโทษที ฉันรู้แล้วว่าการทำแบบนี้กับการมาตลอดหนึ่งอาทิตย์เต็มมันไม่ได้ทำให้นายเปลื่ยนตัวเองได้เลย
ซอกมิน !!
“ฉันจะกลับหอ !”
“ฮยองฟังผมก่อนไม่ได้หรือไง ”
“นายจะให้ฉันฟังอะไรหล่ะ ! คำบ่น คำด่า คำห้าม หรือสิ่งที่นายต้องการจะให้ฉันทำดี ?!”
“ซูนยองฮยองมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“พอเหอะ ซอกมินฉันไม่อยากได้ยินเสียงนายแล้ว !!”
ผมหันไปตะคอกให้หน้าซีด ๆ ของมันอีกครั้งก่อนจะออกวิ่งทันที
พลั๊ค !!!!
“ โอ๊ยยยยยย ”
ผมส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทันทีที่รู้สึกว่าร่างทั้งร่างของตัวเองล้มไปกองกับพื้นทันทีที่รู้สึกว่าปลายเท้าสัมผัสเข้ากับก้อนหิมะ
แข็ง ๆ ที่รวมกลุ่มกันอยู่บนพื้นถนน
ลี ซอกมิน !!! เพราะแก เพราะแกคนเดียว !!!!
“ซูนยองฮยอง !! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ”
ซอกมินมันรีบวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับร้องถามด้วยความเป็นห่วง ?
เป็นห่วงงั้นเหรอ ? ถ้านายเป็นห่วงฉันจริงนายคงไม่ลากฉันออกมาตอนหิมะกำลังตกหนักแบบหรอก จริงไหม ?!!
“ปล่อย !! อย่ามายุ่งกับฉัน ”
“แต่ซูนฮยอง ...”
“เป็นเพราะนาย ! นายทำให้ฉันเจ็บ ฉันเกลียดนายที่สุดเลย ลีซอกมิน !!”
ผมพุ่งเข้ากระชากเสื้อมันอย่างบ้าคลั่ง ผมกำลังจะร้องไห้แล้ว ความน้อยใจที่มันจุกอยู่บนอกของผมมันกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว
“ผมคงผิดมากสินะ”
มันส่งเสียงออกมาเบา ๆ พร้อมกับก้มหน้าลงไปจนชิดอก ผมรีบเบือนหน้าหนีจากภาพตรงทันที
“ นี่นายยังไม่รู้ตัวอีกงั้นเหรอ ?”
“ ผมไม่รู้ ฮยองช่วยบอกผมทีได้ไหม ?”
มันค่อย ๆ เงยใบหน้าซึม ๆ ขึ้นมามองผมช้า ๆ ผมรีบฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นจากแผ่นหิมะเย็นเชียบเบื้องล่างอย่างจำใจ
“ นายจะให้ฉันพูดจริง ๆ เหรอ ?”
“……………………”
“อย่าเลย นายโตแล้วนายควรจะรู้ว่าตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่ ”
ผมก้มลงไปพูดกับมันอีกครั้งก่อนจะรีบพาร่างช้ำ ๆ ของตัวเองออกไปจากตรงนั้นทันที
คนที่ไม่รู้จักความรักอย่างนาย มันคงไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก ซอกมิน
“ ซูนยอง ”
“……………”
“ซูนยอง !”
“…………..”
“ซูนยอง !!!!! ”
“หะ ๆ ๆ ”
ผมรีบสะดุ้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มห้าวของใครบางคนดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างชัดเจน
จอน วอนอู แกมานั่งอยู่บนที่นอนของซอกมินได้ยังเนี่ย ?!
“ ซอกมินอยู่ไหน”
“………………”
“ฉะ ฉันหมายถึงสามชิกทุกคนหน่ะ เข้าบริษัทกันหมดแล้วเหรอ”
ผมรีบพลิกลิ้นทันทีที่สังเกตเห็นสายตาแปลก ๆ ที่เจ้าวอนอูส่งมาให้ผม
อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองฉันนะวอนอู เพื่อนแกหน่ะมันเข้มแข็งจะตายไป แค่คืนเดียวมันไม่มีทางพ่นชื่อคนที่ตัวเองเกลียดขี้หน้ามาก
ที่สุดออกมาหรอก แม้ว่าคน ๆ นั้น จะเป็นคนที่มัน”เคย”รักมากก็ตาม
“อื้ม ไปกันหมดแล้วหล่ะ”
“อ่อ ๆ งั้นเดี๋ยวฉันรีบไปอาบน้ำก่อนนะ ว่าแต่ขอบใจนะที่รอ”
ผมหันไปฝืนยิ้มให้มันเบา ๆ ก่อนจะถีบตัวเองลงมาจากเตียงด้วยความรู้ตื้อตันที่จุกกันอยู่บนอก
ลี ซอกมิน นายก็เอาแต่ทำในสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ
แล้วสิ่งที่ฉันต้องการ นายจะไม่ลองคิดจะทำมันหน่อยเหรอ ?
ปลุกฉันและรอฉันเหมือนที่วอนอูมันทำ ชาตินี้ทั้งชาติฉันจะได้สิ่งนี้จากนายไหม .... ?
“ซูนยอง”
“หื้ม ?”
ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปบนที่ที่ผมพึ่งลงมาทันทีที่ได้ยินเสียงอันคุ้นหูที่ดังออกมาจากปากของคนด้านบน วอนอูมันนอนเกยคางอยู่กับขอบ
เตียงพร้อมกับส่งสายตาตี่ ๆ ที่แฝงไปด้วยความจริงจังมาให้ผมจนผมอดที่จะหลบหน้าหนีมันไม่ได้
อย่ามองหน้าฉันแบบนั้นสิวอนอู อย่าใช้สายตาจับผิดของแกมองฉันแบบนั้น
“ แกทะเลาะกับเจ้านั่นเหรอ ?”
“ปะ เปล่า ”
“อย่ามาโกหก ถึงฉันจะไม่รู้ว่าพวกแกทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ฉันก็พอจะเดาจากท่าทางของพวกแกออก”
“…………..”
“เลิกกับเจ้านั่นไหม ?”
“ทำไม !”
ผมเผลอเงยหน้าขึ้นไปขึ้นเสียงใส่มันอย่างลืมตัว วอนอูมันสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากบาง ๆ นั่นจะแย้มรอยยิ้มเล็ก ๆ
ออกมาโดยไม่คำนึงถึงอารมณ์ของผมเลยแม้แต่น้อย
“ เพื่อที่แกจะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ๆ ไง แกอยากได้ไม่ใช่เหรอ ? จะกินอะไรก็กิน จะทำอะไรก็ทำ ไม่มีใครคอยห้าม
คอยขัดขวาง ดีออก ที่สำคัญจะได้ไม่มีเจ้านั่นมาทำให้รำคาญด้วยไง”
“ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น ”
“แต่แกกำลังบอกซอกมินว่าแกกำลังต้องการในสิ่งที่ฉันพูด”
“.......................”
“ ถ้าไอ้การที่แกมีคนรักที่เอาแต่คอยห่วง คอยแคร์ คอยเอาอกเอาใจมันทำให้แกทุกข์ใจขนาดนั้นหล่ะก็ แกสองคนเลิกกันเถอะ
ให้ซอกมินมันไปเจอกันคนที่ต้องการในสิ่งที่มันอยากให้ และเพื่ออิสระสำหรับตัวแกด้วย ”
“วอนอู ?”
“สายละ งั้นฉันไปก่อนนะ แกค่อยตามไปที่หลังก็แล้วกัน บาย”
เจ้านั่นมันรีบกระโดดลงมาก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปจากห้องทันที
คนที่ต้องการในสิ่งที่มันอยากให้งั้นเหรอ ? เหอะ แค่คิดผมก็อยากจะบ้าตายแล้ว
ถ้าแลกกับการปล่อยมันไปให้คนอื่น ผมสู้ปรับตัวและทำความเข้าใจในสิ่งที่มันทำให้ผม
มันไม่ง่ายกว่าเหรอ ?
แกร๊ก !!!
“ ซอกมิน !!”
ผมรีบยกมือขึ้นมาอุดปากตัวเองเอาไว้ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนออกไปแล้วเจอร่างยาว ๆ ของใครบางคนนอนพาดอยู่บนโซฟา
ไหงเจ้าเจ้าวอนอูมันบอกว่าซอกมินออกไปแล้วไง แล้วหมอนี่มันใครกันหล่ะหา !!!
ผมยืนเรียบเรียงความคิดของตัวเองอย่างเครียดแค้นก่อนจะรีบหันไปมองร่างสูง ๆ ของคนบนโซฟาอีกที
ซอกมินตื่นแล้ววว ม่ายยย ผมยังไม่พร้อมมม ผมยังไม่พร้อมที่จะสารภาพผิดอะไรตอนนี้น้า !!!!!
“ซะ ซูนยองฮยอง”
“ หืม ? ตื่นแล้วเหรอ ”
“คะ ครับ”
ไอ้เด็กนั่นมันเกาหัวเก้อ ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปจนชิดอก
อะไร ยังไง ต่อดีวะเนี่ย ??!!
“ว่าแต่นายมานอนอะไรอยู่ตรงนี้อ่ะ ก็อาบน้ำแล้วหนิทำไมถึงยังไม่เข้าบริษัทอีก”
ผมหันไปพูดกับมันก่อนเดินไปนำหน้าไปที่ประตู ซอกมินมันรีบแทรกตัวออกไปยืนอยู่ด้านนอก
ทันทีที่ผมเปิดประตูออกแล้วส่งสัญญาณให้มันออกไปยืนรอข้างนอกก่อน
“ปะ เปล่าครับ”
“เปล่าอะไร ? ”
“มะ ไม่มีอะไรครับ”
ซอกมินมันหันมาพูดกับผมตระกุกตระกักก่อนจะรีบออกไปเดินนำหน้าผมไปทันที
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ยย แกจะรีบไปไหนเนี่ยฮ๊ะ !!!
ผมคิดกับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะรีบกดล็อคประตูแล้วรีบวิ่งตามมันออกไปทันที
“ ที่ฉันถามนายว่าทำไมถึงยังไม่เข้าบริษัทนายยังไม่ตอบฉันเลยนะ ”
ผมส่งเสียงออกไปยังคนที่เดินสาวเท้าอยู่ด้านหน้า
…. ไร้เสียงตอบรับ ......
ให้ตายเหอะ !! เดี๋ยวนี้นายหัดหยิ่งกับฉันงั้นเหรอลีซอกมิน !!
“ โอ๊ยยย ”
ผมแกล้งแหกปากร้องออกมาดัง ๆ ทันทีที่เดินไปแตะกองหิมะกองเล็ก ๆ ที่กองอยู่ตรงหน้า
….. ไร้ปฏิกริยาตอบรับ ….
เหอะ !! ฉันร้องเสียงดังขนาดนี้นายยังไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมามองเลยงั้นเหรอ !!!!!
ปั๊ค !!!!!!
“หายโกรธฉันได้แล้วววววว !!!!”
ผมก้มลงปั้นก้อนหิมะให้มีขนาดพอเหมาะก่อนจะปาไปที่หัวทุย ๆ ของคนตรงหน้าอย่างเหลืออด
ทนได้ทนไป !! ถ้านายทนได้นายทนไปเลยลีซอกมิน !!
“หันหน้ามาหาฉัน ! ไม่อย่างนั้นฉันจะปามันใส่หัวนายอีก แล้วคราวนี้ก้อนใหญ่กว่าเดิมด้วยเอ๊า !”
ผมพูดยังไม่ทันขาดคำเจ้านั่นมันก็รีบหันมาหาผมอย่างรวดเร็ว เหอะ !! ที่นี้หล่ะหันเร็วจังนะ !!
“กลัวฉันปาหิมะใส่อีกเหรอไงถึงหันเร็วขนาดนี้หน่ะ !”
ผมรีบเดินเข้าไปหามันก่อนจะใช้นิ้วดีดหน้าผากมันไปทีนึงให้หายแค้น ซอกมินมันรีบยกมือขึ้นมาถูหน้าผากตัวเองไปมาอย่างเจ็บปวด
ก่อนที่ใบหน้าหล่อ ๆ ของมันจะเผยยิ้มน่ารัก ๆ ออกมาให้ผมได้เห็นอีกครั้ง
“ผมไม่ได้กลัวหิมะหรอก แต่ผมแค่อยากทำอะไร ๆ พี่ที่ต้องการบ้างเฉย ๆ ”
“พึ่งรู้หรือไงว่านายควรทำแบบนั้น”
ผมรีบเบือนหน้าหนีสายตาแวววับของคนด้านบนที่ทอดมองมายังใบหน้าของผมไม่ลดละ
“ว่าแต่ ... นายหายโกรธฉันแล้วเหรอ ?”
“ผม ?”
“ก็ใช่ไง เมื่อกี้นายยังทำเป็นไม่สนใจฉันอยู่เลย แล้วเมื่อคืน ... เมื่อคืนฉันก็ว่านายไปเยอะด้วย ”
ผมรีบพูดก่อนจะก้มหน้าลงงุดอย่างรวดเร็ว อย่าใช้สายตาอ่อนโยนแบบนั้นมองฉันสิซอกมิน นายต้องโกรธฉันไม่ใช่เหรอ ?
ฉันดูถูกความรักที่นายมีให้ฉันไปตั้งเยอะนะ !!
“ ไม่ครับ”
“นั่นไงฉันว่าแล้ว ! นายนี่มัน ....”
“ผมไม่หายโกรธฮยองเพราะผมไม่เคยโกรธฮยองเลย ผมต่างหากที่เป็นคนผิดผมมันเอาแต่ใจ ต้องการอยากได้แล้วก็เอาแต่บังคับให้
ฮยองเป็นอย่างที่ตัวเองอยากจะให้เป็น ผมมันเห็นแก่ตัว ผมแค่กลัวว่าฮยองจะโกรธเลยไม่กล้าจะหันไปมองหน้า ผมขอโทษนะครับ
ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำตัวบ้า ๆ แบบนี้ ผมสัญญา”
“……….…….”
“……………..”
“ ไม่ ถ้านายเลิกทำตัวแบบนี้นายต้องเลิกยุ่งกับฉันด้วย”
“ซูนยองฮยอง ?”
“ทำตัวแบบนี้ต่อไปหน่ะดีแล้ว ใครหล่ะที่อยากได้แฟนที่ไม่เอาใจใส่คนรักกัน ..... ”
ผมพูดเบา ๆ พร้อมกับความรู้สึกร้อน ๆ ที่ค่อย ๆ คลื่นตัวขึ้นมาสุมบนแก้มทั้งสองข้าง
ตื่นเต้นชะมัด ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังสารภาพผิดพร้อมกับสารภาพรักไปในตัวอย่างนี้หล่ะเนี่ยย >//////<
“ฮยองอยากได้แบบนั้นเหรอ ?”
“อะ อื้ม ”
“งั้น ... เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”
ซอกมินมันพูดก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ๆ ให้ผมอีกที ผมรีบเบือนหน้าหนีมันทันทีที่รู้สึกถึงมือเย็น ๆ ที่ค่อย ๆ สอดเข้ามาในมือของผม
ผมไม่ได้จับมือคู่นี้ของเจ้านี่มานานเท่าไหร่แล้ว อาจจะเป็นตั้งแต่หนึ่งอาทิตย์ที่แล้วที่ผมโดนเด็กวิญญาณเอาแต่ใจที่ไหนซักแห่งเข้าสิง
ละมั้ง
“ฮยองยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่ไหม งั้นเราไปหาอะไรกันกินดีไหม”
“อื้ม ๆ เอางั้นก็ได้ ฉันกำลังอยากกินไก่ทอดอยู่พอดีเลย”
“ไก่ทอด ?!”
“อื้ม ที่หน้าบริษัทไงรีบไปกันเถอะฉันหิวแล้ว”
ผมเอ่ยเร่งคนด้านข้างอย่างกระตือรือร้น ซอกมินมันหันมามองผมอย่างง ๆ ก่อนจะยื่นมืออกเขกผากผมเบา ๆ
“กินของทอดมากมันจะอ้วนรู้ไหม ไม่ต้องเลยมีร้านคีบับอยู่ใกล้ ๆ นี่เดี๋ยวผมไปซื้อให้นะครับ มีประโยชน์แถมยังอิ่มท้องกว่าตั้งเยอะ”
ซอกมินมันหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะเดินนำหน้าออกไปทันที
ให้เตายเหอะ !! ถ้าการทำพันธะสัญญาครั้งนี้จะทำให้ผมต้องตัดขาดกับไก่ทอดของผมไปตลอดชีวิตละก็ .....
.
.
.
แสดงว่าผมพลาดแล้วหล่ะ U………….U
ความคิดเห็น