ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic reborn (Yaoi)

    ลำดับตอนที่ #16 : ผู้ช่วยเหลือ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.4K
      22
      28 พ.ย. 54

    หลังจากที่โทโมกิกลับมาก็พักอยู่วันสองวันก็หายเป็นปกติ แล้วไปเรียนได้ แต่ยังโทโมกิเนี่ย ถึงจะหยุดก็ยังเอาแต่อ่านหนังสืออยู่ดี มันสนุกอะไรขนาดนั้นเนี่ย ไอ้หนังสือนี่น่ะ

     

    แล้วก็ พอวันต่อมาผมกับฮิคารุไปเรียน หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือ ผมไปเรียนส่วนฮิคารุเตรียมตั้งท่า จะเข้าไปยำโรคุโด มุคุโร่

     

    แต่พอจะก่อเรื่องปุบ หมอนั่นก็หายตัวไป เหมือนตอนที่ผมอยู่ที่สวนสนุกร้างเลย แต่พอๆได้เวลาเรียนหมอนั่นก็โพล่มา แถมยังอุตส่าห์มีเวลาไปตีกับฮิบาริ เคียวยะอีกต่างหาก ดูลึกลับจัง คนๆนี้

    วันนี้ผมออกมาช้ากว่าทุกวัน เพราะผมดันทำจานตกแตก เลยต้องเสียเวลาเก็บอีก แต่ยังไงก็มาทันแน่นอน ผมไม่อยากเป็นเหยื่อของฮิบาริ เคียวยะหรอก

     

    ในขณะที่ ผมเดินเข้าไปในมหาลัย ก็ได้ยินเสียงมาจากข้างหลัง

     

    “โอมุระ อรุณสวัสดิ์อย่างสุดหูรูด”ซาซางาวะ เรียวเฮ วิ่งเข้ามาในมหาลัยอย่างด่วนจี๋ อย่างกับวิ่งหนี ฮิบาริมางั้นแหละ

     

    “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณซาซางาวะ วิ่งหน้าตาตื่นเชียว มีอะไรรึครับ”ผมถาม

     

    เรียวเฮมาหยุดตรงหน้าเรียวก่อนจะตอบด้วยเสียงดังฟังชัดว่า

     

    “ไม่มีอะไรหรอก ชั้นแค่ซ้อมเช้าอย่างสุดหูรูดเท่านั้นเอง”

     

    “แล้วทำไมต้องวิ่งด้วยละครับ”

     

    “มันต้องตื่นตัวให้ได้อย่างนี้สิ ถึงจะสุดหูรูด”

     

    ทำไมต้องสุดหูรูดด้วยเนี่ย ไอ้คำนี้มันแปลว่าอะไรกัน ผมคิดอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็เดินไปที่ห้องเพื่อ ให้ทันคาบแรก

     

    กิจกรรมที่มหาลัยก็ยังเป็นเหมือนเดิม อาจารย์สอน ปิดท้ายด้วยการตีกับของฮิบาริกับโรคุโด ตีกันได้ทุกวัน นะสองคนนี้ โดยมีซาซางาวะเป็นกรรมการห้ามทัพ ให้ตายสิ ไม่กลัวบ้างรึไงนะ

     

    วันนี้ผมรีบกลับบ้าน เพราะเป็นเวรซื้อของ เอากระเป๋ากลับไปเก็บ แล้วหยิบโน้ตที่ต้องใช้ซื้อของขึ้นมา แล้วออกไปซื้อของที่ตลาด

     

    เมื่อซื้อเสร็จก็รีบตรงกลับบ้าน เพราะว่า มันช้ากว่าที่ผมคิดไว้แล้วน่ะสิ ทุกคนต้องเป็นห่วงแน่เลย ขาเล็กเร่งจังหวะการก้าวให้ไวยิ่งขึ้น เพื่อรีบกลับบ้าน

     

    “นี่ น้องสาว ให้พี่ไปส่งมั้ย ถือของคนเดียวเยอะแยะ มันอันตรายนะ”กลุ่มชายหนุ่มเดินเข้ามาล้อมเรียวไว้ มีประมาณ หกคน

     

    “เอ่อ ไม่ต้องครับ ขอบคุณ ผมรีบอยู่ขอทางด้วยครับ”เรียวพยายามหลีกหนี แต่ก็ไม่สำเร็จ ในระหว่างที่กำลังคิดหาทางออก ก็มีเสียงดังแทรกเข้ามา

     

    “เฮ้ย พวกแกน่ะ มีกันตั้งหลายคน รุมคนๆเดียว มันไม่ขี้ขลาดไปหน่อยเรอะ”เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา ทำเอาผมใจชื้นขึ้นเยอะ

     

    “แล้วจะทำไมล่ะ”นักเลงกลุ่มนั้นถาม

     

    “ก็ท่านซาซางาวะ เรียวเฮคนนี้ก็จะไม่ยกโทษให้ไงล่ะ”คนที่ปรากฏให้เห็นคือ ซาซางาวะ

     

    พอว่าจบ หมอนั่นก็โดดไปซัด กับนักเลงกลุ่มนั้นทันที โดยผมคอยหลบคนที่โดนหมอนั่นชก แล้วกระเด็นมาทางผม

     

    ใช้เวลาไม่นานนัก คนกลุ่มนั้นก็ลงไปนอนกองกับพื้นหมด เก่งจังแฮะ

     

    “อ้าว โอมุระเองเหรอ นึกว่าใคร ปลอดภัยอย่างสุดหูรูดเลยใช่มั้ย”ซาซางาวะตะโกนถาม

     

    “อือ ปะ ปลอดภัยดี ขอบคุณนะ”

     

    “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่นี้เอง”เขายิ้มแล้วตอบกลับมา

     

    แล้วพวกนักเลงที่ถูกเรียวเฮซัดก็ลุกขึ้นมา พรเอมกับฝากคำพูดไว้ว่า

     

    “ฝากไว้ก่อนเถอะ พวกแก ชั้นจะต้องมาแก้แค้นคืนให้ได้”แล้วพวกมันก็วิ่งหายไป

     

    “อืม แบบนี้เรียกว่าปลอดภัย ดีมั้ยเนี่ย”เรียวเฮบ่นพึมพำ(เหลือเชื่อ ไม่ได้ตะโกนบ้านแตกรึเนี่ย)

     

    “เอ่อ ขอบคุณนะ”หลังจากที่ผมมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าจบแล้ว ก็คิดว่าต้องกลับแล้ว แต่ต้องขอบคุณเขา ที่อุตส่าห์มาช่วย แถมยังชนะแบบไร้ริ้วรอยอีกต่างหาก

    สมควรแล้ว ที่เป็นคนๆเดียวที่สามารถห้ามศึกระหว่าง ฮิบาริ เคียวยะ และ โรคุโด มุคุโร่ ได้

     

    “ไม่เป็นไร แค่นี้เอง สบายมาก”เขาหันมาพูดกับผม

     

    “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ทุกคนรอผมอยู่”แล้วผมก็เดินออกจากตรงนั้น แต่ว่า ซาซางาวะก็คว้าแขนผมไว้ก่อน

     

    “เดี๋ยวชั้นไปส่ง เผื่อพวกมันกลับมาอีก อันตราย”เขาว่า แล้วแย่งของจากมือผมไปเกือบหมดไปถือ

     

    “แล้วบ้านนายไปทางไหนล่ะ”เขาถามพร้อมกับออกเดิน ซึ่งผมก็ต้องทำใจ แล้วนำเขาไป อันที่จริงผมก็กลัวนะ ผมทำได้แค่การสืบข่าวเพราะตัวเบา แต่อย่างอื่นทำไม่ได้เลย ผมสู้ไม่เก่งอย่างพวกฮิคารุด้วย

     

    เดินมาซักพัก ก็มาถึงบ้าน ผมเปิดประตู แล้วเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน

     

    “รบกวนหน่อยนะ”ผมได้ยินเขาพูด แล้วเขาก็ตามผมเข้ามาในครัว วางข้าวของลงบนโต๊ะ ผมหยิบน้ำเทใส่แก้ว แล้วส่งให้เขา

     

    “ขอบใจอย่างสุดหูรูด”เขารับแก้วไปแล้วดื่ม แต่ไอ้สุดหูรูดมันกลับมาอีกแล้ว

     

    “กลับมาแล้วเหรอ เรียว ไปนานจัง”โทโมกิ เดินเข้าถามผมในครัว ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเรียวเฮ แล้วตามด้วยฮิคารุ

     

    “ทำไมนายกลับมาพร้อมกับ ซาซางาวะ เรียวเฮ ห้ะ เรียว”


    “เขามาช่วยฉันจากพวกนักเลงที่มาหาเรื่องฉันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ” เรียวตอบ

     

    “ไปทำยังไงให้พวกนั้นมาหาเรื่อง ขอบคุณนายมากนะซาซางาวะ แต่.. ขอเสียมารยาทนะ เราต้องการพักผ่อน นายน่ะกลับไปได้แล้ว..” โทโมกิพูดเสียงกร้าว

     

    “โอเค ขอบใจสุดหูรูด ฉันกลับล่ะ กลับบ้านสุดหูรูดดดด” เรียวเอ ลุกขึ้นพูดเสียงดังแล้วเดินออกไป

     

    “ทำไมไปไล่เขาแบบนั้นล่ะ โทโมกิ เขาช่วยผมนะ” เรียวถามอย่างสงสัย

     

    “เขามีอะไรที่ไม่น่าไว้ใจนะ.. ดูสิ เขาไม่ใช้คนธรรมดาแน่ๆ เขาสามารถห้ามศึกระหว่างฮิบาริ เคียวยะ กับโรคุโด มุคุโร่ได้ ท้งๆที่ไม่มีใครกล้าพอที่จะทำ” โทโทกิพูดขึ้นมา

     

    “โอมุระ เรียวเหรอ น่ารักดีนะ.. แบบนี้ต้องตีสนิทแบบสุดหูรูดดดดดดดด !!!!” เรียวเฮ พูดกับตัวองระหว่างทางกลับบ้าน.. และแน่นอน.. คนทั้งซอยได้ยินกันหมด!!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×