Fic reborn (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #32 : กิจกรรมกลางคืน รอบแรก หาตะเกียง(1)

ตัดมาในห้องอาหาร ซึ่งรีบอร์นดัดแปลงให้เป็นห้องบัญชาการไปเรียบร้อยแล้ว มีหน้าจอต่างๆ มาคอยดู ผู้เล่นเกมส์ ผ่านกล้องวงจรปิด

“หึหึ เอาล่ะ จะหาเจอกันครบมั้ยน้า”รีบอร์นพูด เมื่อแต่ละคู่เข้าไปในห้องเรียบร้อย กวาดตาดูด้วยความสนุกสนานเต็มที่..

อ้อ.. ลืมบอกไป ว่าการแข่งขันครั้งนี้ห้ามเอาอาวุธเข้าไป.. เขาได้ยึดอาวุธทุกอย่างทั้ง ถุงมือ ยาดับเครื่องชน ดาบ ระเบิด ทอนฟา หรืออะไรก็แล้วแต่เอาไว้หมดแล้ว(ส่วนไอ้สามง่าม ช่างหัวมัน หาทางแย่งไม่ได้)

“แยกย้ายกันไปแล้วรึ ? ชักน่าสนุกแล้วสิ...” ร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาภายใต้ชุดคลุมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์..

“ตอนนี้อย่าเพิ่ง.. ตอนที่พวกมันออกไปข้างนอกฉันให้อิสระพวกนายเต็มที่.. ”เด็กทารกที่นั่งอยู่พูดขึ้น..

“แล้วเจ้าจะมั่นใจได้เช่นไร.. ว่าพวกนั้นจะหาตะเกียงได้ไม่ครบ?? ”ดวงตาสีท้องฟ้าจ้องมอนิเตอร์อย่างพินิจพิเคราะห์

“ยิ่งกว่ามั่นใจ.. หึหึ.. ” ร่างเล็กตอบ พร้อมยิ้มอย่างที่ใครเห็นก็รู้ว่า มันต้องมีอะไรแน่ๆ..

เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นแล้ว พลันร่างของวองโกเล่ พรีโม่ได้หายไป...

“หึหึ.. จะหาครบได้ไงล่ะ.. ก็ในเมื่อฉันวางตะเกียงไว้แค่ 9 อัน.. ได้ครบพวกแกโดนเชือดแน่!”

...............

ในบรรยากาศอันน่าวังเวง แต่ละคู่ต่างช่วยกันหาตะเกียงอย่างสุดกำลัง.. เพราะไม่มีใครต้องการจะออกไปข้างนอก.. แสงสว่างในห้อง มาจากคบไฟ ที่อยู่ตามมุมห้อง ทำให้แสงสลัวๆ เงาของสิ่งของในห้องทาบทับไปยังกำแพงหินของปราสาท.. มีเถาไอวีแห้งกรังเกาะอยู่.. ดูยังไง ก็ไม่น่าอยู่นานเลยซักนิด!

“สึนะ.. นั่นไง ตะเกียงอีกอัน..” คาสึกิดึงแขนเสื้อสึนะ.. พลางชี้ให้ดูตะเกียงอีกอัน..

สึนะ เมื่อเห็นตะเกียงอันที่ 2 ส่องแสงอ่อนๆอยู่ที่ง่ามนิ้วของโครงกระดูกอันนึง.. จึงพยามรวบรวมความกล้า? ย่องเข้าไปพยามจะหยิบ แต่....

“ว๊ากกกก ก ก !!!” สึนะร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆไอ้โครงกระดูกบ้ามันดันจับข้อมือเขาไว้.. แล้วลุกขึ้น เอาขากรรไกรแหว่งๆ งับหัวของสึนะ..

“รีบอร์น.. แก๊!!!!” สึนะร้อง(กรี้ด)สุดเสียง พยามสลัดโครงกระดูกออกจากตัว แต่ไม่หลุด คาสึกิจึงวิ่งเข้ามาพยามดึงโครงกระดูกออกจากตัวสึนะ..

ทันใดนั้น โครงกระดูกที่เหมือนมีชีวิตเมื่อกี้ ก็ร่วงหล่นลงสู่พื้น เหมือนไม่มีชีวิต(มันจะมีได้ไงล่ะ?)

สึนะและคาสึกินั่งหอบอยู่มุมห้อง.. ต่างคนมองหน้ากัน แล้วลงความเห็นเหมือนกันว่า.. คงจะได้หัวใจวายตายก่อนที่จะหาตะเกียงครบเป็นแน่แท้...

มาทางด้านของห้อง ยามาโมโตะ..

.

“ว๊ากกกก ก ก อย่าเข้ามานะ!”.... เสียงยูคิ โวยวายลั่น.. แต่ไม่ใช่เพราะผีกระดูกอะไรจำพวกนี้หรอก.. แต่มันเพราะคนที่อยู่ในห้องกับเขานี่สิ!! ตอนเขากำลังหยิบตะเกียงอันที่4 ขึ้นมา.. มันกอดเขาจากด้านหลังเฉยเลย...

“ก็ฉันกลัวพวกโครงกระดูกมันจะทำร้ายนาย เลยกอดนายเอาไว้ไง..” ยามะพูดติดสกิลเนียน..

“โครงกระดูกมันจะขยับได้ยังไง นายอย่ามามั่วนิ่มน่า ไปหาตะเกียงเลย เวลายิ่งแต่น้อยๆ.. ฉันหาฝั่งนี้ นายไปฝั่งโน้นเลยไป!! ” ยูคิโวยลั่น.. เจ้าบ้านั่นเนียนไปไหนเนี้ย?

“เอาน่าๆ ฉันไปหาทางนั้นก็ได้..” จากนั้นยามะก้มลงกระซิบเบาๆข้างหูของยูคิ.. แล้วพูดต่อว่า.. "เราจะได้เข้านอนกันไวๆไง..” ยูคิฉวยแส้? ได้จะฟาดยามะ แต่ด้วยประสบการณ์ของยามาโมโตะ ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ จึงอ้อมเข้ามาด้านหลังยูคิ ฉวยแส้พันตัวยูคิและดึงยูคิให้แนบชิดกับร่างสูงของตัวเอง.. พลางก้มสูดกลิ่นกายหอมจากเส้นผม ไล่ไปถึงซอกคอ..

“อึก..นายหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ยูคิพยามดิ้นออกจากร่างสูง แต่ไม่พ้น.. ยามะกระชับกอดให้แน่นขึ้น เป่าลมเข้าหูของยูคิ พลางพูดขึ้นว่า.. “ใครบอกให้นายฟาดฉันล่ะ? ถ้านายหยิบอะไรแบบนี้ขึ้นมาอีก ฉันอาจจะทำมากกว่านี้ก็ได้.. ฉันอยากลอง sm มานานแล้ว.. ”ยูคิสะดุ้งเฮือก.. รู้สึกถึงรังสี nc หรือ sm ก็ไม่รู้ ลอยออกมาจากคนที่กอดเขาอยู่..

“เรามาช่วยกันหาเถอะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวซะก่อน” ไม่วาย ยามะทิ้งระเบิดส่งท้าย ให้ยูคิโกรธจนหูแดง(หรืออายก็ไม่รู้)

ก่อนจะแยกย้ายกันหาตะเกียงต่อ.. ยูคิตอนนี้อยากจะหาอาวุธซัดไอ้บ้าเนียนนั่นซักสองสามที.. แต่ทำไมไอ้อาวุธในห้องนี้ มันมีแต่.... แส้.. เทียน กุญแจมือ....ไอ้ของพวกนี้มัน... เอ่อ.. ไปหาตะเกียงต่อดีกว่า..

ตัดมาที่ห้องของเรียวเฮ...

“หาตะเกียงสุดหูรูดดดดดดดด”พี่แกวิ่งหาตะเกียงทั่วห้องจนห้องแทบจะระเบิดมาได้ระยะนึงแล้ว..

แต่เรียวก็แค่ยิ้ม แล้วช่วยหา ตรงที่เรียวยังไม่ได้หา แต่ตะเกียงมาเพิ่มอีก 2 อัน

(สงสารคู่หมั้นพี่แกจริงๆจากใจ..)

“โอ้ เรียว เจออีกแล้วเหรอ”เรียวเฮหยุดหันมามอง

“ครับ ที่นี้ก็เป็น 5 อันแล้ว”

“โอเคครึ่งทางแล้ว อีก 5 อัน หาต่ออย่างสุดหูรูด”แล้วเรียวก็ออกวิ่งใหม่

โดยนิสัยแล้วเรียวเป็นคนง่ายๆสบายๆ แต่ดันต้องมาเจอกับคนเบรกแตกแบบนี้.. คำเดียวสั้นๆ.. “เหนื่อย!”