คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นักเรียนใหม่
เวลากลางคืน บ้านซาวาดะ
“นี่ สึนะ”รีบอร์นเรียกสึนะที่นอนกลิ้งเล่นอยู่ในห้อง
“มีอะไรเหรอ รีบอร์น”
“เรื่องเจ้าวัวบ้าน่ะ ให้จางนีนิตรวจสอบแล้ว”รีบอร์นพูดแล้วกระโดดไปยืนบนโต๊ะสึนะ
“ผลเป็นไง”สึนะเด้งตัวมานั่งทันที
“รู้สึกว่าบาซูก้าทศวรรษจะเสียจริงๆแล้วล่ะคราวนี้”
“แล้วไงอีก”
รีบอร์นถอนหายใจอีกหน่อย ก่อนจะพูดต่อว่า
“เพราะบาซูก้าทศวรรษเสีย และไม่มีทางซ่อมได้เลย ทำให้เจ้าวัวบ้าต้องเป็นแบบนั้นไปตลอดไป”
“ว่าไงนะ”สึนะ ตะโกนซะลั่นบ้าน
“อย่าให้พูดซ้ำสองได้มะ สรุปก็คือเจ้าวัวบ้าจะอยู่ในร่างแบบนั้นเป็นต้นไปนับจากวันนี้ แหม แต่มันก็ดีนะพอเจ้าแรมโบ้มันโตเป็นเด็กม.ปลายแบบนี้ เรื่องคู่หมั้นก็เลยโชคดีไป ดีจริง ๆ”
สุดท้ายเจ้ารีบอร์นมันก็คิดแต่เรื่องมาเฟียนี่หว่า สึนะนึกอยู่ในใจ กับเหนื่อยแล้วล่ะ กับความคิดของครูพิเศษคนนี้ และหวังว่าเจ้าแรมโบ้คงไม่สร้างเรื่องเดือดร้อนให้นะ
“สึน้า ชั้นต้องอยู่ในร่างนี้ต่อไปล่ะ กลับเป็นเด็กไม่ได้แล้ว แบบนี้อีกไม่นานก็จะได้ไปมหาลัยกับสึนะแล้วสิ แล้วเป็นแบบนี้ดีมั้ยน้า”
คิดยังไม่ทันจบ แรมโบ้ก็เข้ามาทันที พร้อมกับแม่นานะ
“แหม แรมโบ้คุงนี่โตแล้วหล่อจริงๆ เอาเป็นว่า เดี๋ยวแม่ไปติดต่อเรื่องเข้าเรียนม.ปลายให้เองนะ”
ไม่จริง นี่แม่ชอบรึเนี่ย งานนี้มีหวังอยู่ได้ไม่สงบแน่ แล้วยังเรื่องคู่หมั้นอีกเอาไงดีหว่า ช่างมันนอนดีกว่า
ตอนเช้า 7.42น.
“เจ้าห่วยสึนะ สายแล้วเฟ้ย”รีบอร์นพูดกับลูกศิษย์
“รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำ ถึงได้กำลังรีบอยู่ไง ขืนสายละก็ โดนคุณฮิบาริฆ่าแน่”สึนะว่าแล้วรีบวิ่งไปโรงเรียน
"สายแล้วๆ จะโดนคุณฮิบาริขย้ำไหมนี่เรา"
สึนะวิ่งสุดหูรูดไปมหาวิทยาลัย เนื่องด้วยกลัวจะเจอบุคคลไม่น่าพบ
"เฮ้อ ในที่สุดก็ถึงจนได้ โชคดีจัง คุณฮิบาริไม่อยู่" ว่าแล้วก็มองซ้าย - ขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เดินเข้ามหาวิทยาลัย..
"ซาวาดะ แกมาสายอีกแล้วนะ" เสียงเรียบของใครบางคนที่สึนะไม่อยากจะพบมากที่สุดดังขึ้น จากมุมๆ หนึ่ง
"ว้าก ขอโทษคร้าบบบ" ว่าแล้วสึนะก็รีบวิ่งหนี อย่างรวดเร็วจนมาถึงห้องเรียน...
"รุ่นที่ 10 ค้าบบบ...."
“อรุณสวัสดิ์โกคุเทระคุง”
“โอ้ส สึนะ วันนี้มาสายนะ ดีที่อาจารย์ยังไม่มา..”
“อื้อ อรุณสวัสดิ์ยามาโมโตะ"สึนะหันไปทักทั้ง 2 คน
"จริงสิ รุ่นที่ 10 ครับ ผมได้ยินที่ห้องพักครูด้วยล่ะ ว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา"โกคุเทระหาเรื่องคุยทันที
“เอ๋ ? จริงหรอ แล้วจะย้ายเข้ามากี่คนล่ะ? ฉันไม่เห็นรู้เลย”
"เอ่อ เท่าที่ผมรู้ มีปี 4 3 คน ปี 3 3คน แล้วก็ปี 1 1 คนครับ”
แล้ว อาจารย์ก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องเรียน ทำเอาทั้งสามคนเงียบกริบ แล้วหันไปมองอาจารย์แทน แล้วสึนะก็ต้องช็อกอีกรอบ ก็ไอ้อาจารย์ที่เดินเข้ามาน่ะ มันรีบอร์นนี่หว่า
"เอ้า เงียบๆ ได้แล้ว วันนี้ เรามีนักเรียนมาใหม่ 3 คน ขอให้ทุกคนดูแลและแนะนำ นักเรียนใหม่ด้วย"รีบอร์นรีบพูดตัดหน้าก่อนที่สึนะจะโวยวายขึ้นมา
"เอาล่ะ พวกเธอเข้ามาได้แล้ว”
และประตูก็เปิดออก และแสดงให้เห็นภาพนักเรียนชาย 3 คน
ทำเอาพวกผู้ชายผิดหวังกันเป็นแถวเพราะนึกว่าจะเป็นผู้หญิง แต่พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ ดันพูดเป็นเสียงเดียวกันในใจ ว่า น่ารัก
"แนะนำตัวสิ"อาจารย์รีโบยามะสั่ง
"สวัสดีครับ ผมชื่อ มินามิ คาซึกิ"เด็กคนแรกแนะนำตัว
"ชั้นชื่อโฮมุระ นาโอยะ"คนต่อมาพูดเสียงห้วน ทำเอาเพื่อนอีก 2 คนต้องรีบดึงแขนทันที
นาโอยะที่ทำท่าขัดใจ แต่ก็ยอมพูดต่อ
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
ทำเอาอีก 2 คนถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ผมชื่อฮานากาวะ ยูคิ ขอฝากตัวด้วยนะครับ"คนสุดท้ายแนะนำตัว
หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จ ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้ไม่น้อยเลย
"โอเคงั้น มินามิ นั่งกับซาวาดะ สึนะนะ ที่หัวสีน้ำตาลน่ะ"รีบอร์นชี้ที่สึนะ
"แล้วก็โฮมุระ นั่งกับโกคุเทระ คนที่หัวสัเงิน"รีบอร์นชี้ที่โกคุเทระต่อ
"และฮานากาวะ นั่งกับยามาโมโตะคนที่หัวสีดำน่ะ"และรีบอร์นก็ชี้ที่ยามาโมโตะเป็นคนสุดท้าย
ทั้ง 3 คนพยักหน้าก่อนจะเดินที่นั่ง
(คำอธิบายเพิ่มเติม พวกสึนะนั่งข้างหลังก็จริง แต่นั่งที่เว้นที่)
“ฝากตัวด้วยนะ”คนมาใหม่ทั้ง 2 คนพูด ส่วนอีกคนก็แค่จ้องเฉยๆ
“อื้ม”สึนะตอบ ก่อนที่จะมองคนตรงหน้าดีๆ
“อ้าว นาย คนที่ชั้นชนเมื่อวานนี่นา”
“อ๊ะ จริงด้วย”คาซึกิที่เห็นหน้าสึนะก็นึกออกทันที
“แฮ่ ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร”
แล้วรีบอร์นก็เดินออกไป แล้วมีอาจารย์อื่นเดินเข้ามาสอนแทน
จนหมดช่วงคาบเช้า
“จริงสิไปกินข้าวด้วยกันมั้ย มินามิคุง”สึนะชวนคนข้างๆ
“เอ่อ คือว่า..”คาสึกิพูดไม่ทันจบก็โดนแทรกขึ้นมาซะก่อน
"รุ่นที่10 ออกปากชวนขนาดนี้พวกแกต้องไปด้วยนะ" โกคุพูดสั่งขึ้น
"นายเป็นใคร มาสั่งพวกเรางี้ได้ไง ไอ้หัวเงิน!" นาโอยะพูดขึ้นอย่างมีอารมณ์
"เอาน่า นาโอยะ ไม่เป็นไรหรอก ขอโทษด้วยนะ ซาวาดะคุง" คาสึกิ พูดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็เรียกชื่อชั้นก็ได้ เรียกนามสกุลมันแปลกๆน่ะ”สึนะตอบ
“อื้อ เอางั้นก็ได้ แต่ว่า ผมนัดกับคนอื่นไว้ ขอโทษนะที่ไปด้วยไม่ได้ พวกนายไปเถอะ ผมพอจำทางได้แล้ว เมื่อวานลองมาเดินสำรวจดู”
สึนะพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไปกับยามาโมโตะ และโกคุเทระ
“นาโอยะ ยูคิ ไปเถอะ คนอื่นคงรอแล้วมั้ง”คาซึกิพูด แล้วเดินออกไปจากห้อง
มาที่สวนด้านหลังโรงเรียน และเจอกับเพื่อนๆคนอื่นของเขา
“ไง พวกนายมาช้านะ”เด็กหนุ่มอารมณ์ดีบ่น
“โทดทีนะ เรียว อาจารย์ปล่อยช้าน่ะ”ยูคิตอบ
“ช่างเถอะ พวกนายเป็นไงบ้าง คนในห้องน่ะ”โทโมกิถาม
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ก็ปกติดี คนที่นั่งด้วยก็ใจดีออก แล้วพวกนายล่ะ”คาซึกิตอบ
ทั้ง 3 คนไม่มีใครตอบ ตายูกิดันตอบเสียงใสเลย
“สนุกมากเลยล่ะ”
-*- (X 6) ไม่ใครเค้าถามนายหรอก นายมันปรับตัวง่ายนี่
“ชั้นถาม 3 คนนู่นต่างหาก”นาโอยะบอก
... เงียบ ทั้ง 3 คนไม่มีใครตอบเลยสักคน
“เป็นอะไรไปเหรอ”นาโอยะถาม
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่..”
.....ย้อยกลับไปตอนเช้า นักเรียนปี 4 .....
“วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา ดูแลเพื่อนใหม่ให้ดีล่ะ”อาจารย์ที่พูดก็ไม่ใช่ใครอื่น รีโบยามะเจ้าเก่า
แล้วนักเรียนใหม่ก็เดินเข้ามา 4 คน
“อ้าว มี 4 คนนี่นา สงสัยชั้นจะจำผิด เอ้าแนะนำตัวสิ”รีบอร์นสั่ง
“สวัสดีครับ ผมชื่อโอมุระ เรียวครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”คนแรกที่แนะนำตัวดูเป็นคนสบายๆ
“หวัดดี ฮายาเสะ ฮิคารุ”คนต่อมาก็พูดห้วนซะจนอีกคนต้องเรียกชื่อเบาๆ
“ยินดีที่ได้รู้จัก”เขาต่ออย่างไม่เต็มใจเท่าไร
“ผมชื่อ มากามิ โทโมกิ ยินดีที่ได้รู้จัก”คนที่ 3 แนะนำแค่นี้ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆในห้องได้ไหมน้อยดังพอๆกับปี 3 นั้นแหละ ทำเอาฮิบาริกับเรียวเฮที่นั่งอยู่ในห้องต้องเอามืออุดหูข้างนึงเลย
ส่วนคนสุดท้ายที่เดินเข้ามานั้น ทันทีที่ฮิบาริเห็นหน้า แทบจะกระโจนเข้าใส่ ถ้าเรียวเฮไม่ฉุดไว้ก่อน(2 คนนี้นั่งใกล้กัน ไม่ตายรึเนี่ย) เพราะคนๆนั้นผมยาวสีน้ำเงิน มีกระจุกด้านบนเหมือนสับปะรด กับตา 2 สีอันเป็นเอกลักษณ์ของชายคนนี้
“โรคุโด มุคุโร่ครับ”จบการแนะนำตัวสั้นๆผู้หญิงในห้องก็เกิดอาการกรี๊ดกร๊าดกันอีกรอบ
มุคุโร่โปรยยิ้มให้กับสาวๆในห้อง ทำเอาฮิบาริเดือดซะ
ทำไมไอ้หมอนี่ ถึงมาอยู่ห้องนี่ได้ ทำไมไม่ไปอยู่อีกห้อง(นักเรียน 1 ปี จะมี 2 ห้องค่ะ)
“เอาล่ะพอแล้วๆที่นี้ก็ที่นั่งสินะ อืม โอมุระ ไปนั่งข้างๆซาซางาวะ เรียวเฮ คนที่ผมสีเงินนะ”รีบอร์นพูดแล้วชี้ไปที่เรียวเฮ
“แล้วคุณฮายาเสะ ไปนั่งข้างฮิบาริ เคียวยะ คนผมสีดำน่ะ”รีบอร์นพูดแล้วชี้ไปที่ฮิบาริเช่นกัน ทำเอาคนในคิดเป็นเสียงเดียวกันแล้ว ว่าพวกเขาจะเรียนรู้เรื่องมั้ยนะ
“ส่วนคุณมากามิ คุณโรคุโด ไปนั่งที่ที่ว่าง 2 โต๊ะด้านหลังนะ”หลังจากที่รีบอร์นสั่งพวกเขาก็แยกย้ายกันไปนั่ง และเริ่มเรียนโดยมีจิตสังหารของฮิบาริลอยอยู่เต็ม เพราะ หนึ่งแค่มีคนมานั่งข้างเขาไม่พอ สองให้เจ้าพืชไร่ตาสองสีมาหลังเขาอีก หงุดหงิดว้อย
เมื่อหมดเวลาเรียนเช้า พออาจารย์ออกไปฮิบาริก็ตั้งท่าเตรียมตีกับมุคุโร่ทันที แต่มุคุโร่ก็หนีไปก่อน ทำเอาฮิบาริ ฉุนจัด เดินออกไปด้วยความน่ากลัว และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้พี่แกในระยะ 10เมตร
เรียวเฮก็ชวยนักเรียนใหม่ไปกินข้าวเหมือนกันแต่ถูกปฎิเสธเลยจ๋อยไปกินข้าวคนเดียว
.....จบการย้อนความ.....
“เอาเถอะ อย่างน้อย เราก็ไม่มีปัญหาอะไรล่ะนะ”โทโมกิพูด
“แต่ว่านะ ชั้นยังคาใจอยู่”ยูกิพูดขึ้นมา
“เรื่องอะไร”คาสึกิถาม
“ก็เรื่องแหวนที่เราเก็บได้ไง เมื่อคืนชั้นทำหายไป แต่พอตอนเช้ามันมาโผล่บนเตียงเฉยเลย”ยูกิ พูดเสียงใส
“นั่นสินะ”ฮิคารุว่า พลางหยิบสร้อยที่เขาห้อยคอออกมา ซึ่งคนอื่นก็เอาออกมาเช่นกัน
“อืม ดูดีๆแล้ว มันมีลายนี่นา ดูออกไหมว่าลายอะไร”โทโมกิว่าพลางมองดู
“อืม ของชั้นคล้ายๆ พระอาทิตย์อ่ะ”
“คล้ายๆพายุมั้ง”
“เหมือนหยดน้ำ”
“สายฟ้ามั้ง สายฟ้า”
“ก้อนเมฆ”
“ไม่รุสิ ดูไม่ค่อยออก”สองคนที่เหลือ ยื่นให้คนอื่นดู
“อืม เหมือนหมอกกับท้องฟ้าชอบกลนะ”
“ก็คงงั้น”
แล้วพอหมดพัก ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้องเรียน
โดยไม่รู้ว่า ที่บนดาดฟ้าบนตึกเรียน มีเด็กทารกนั่งบนขอบรั้วใช้กล้องส่องทางไกลมองมาทางพวกเขาอยู่ เด็กคนนั้นแสยะยิ้มเล็กน้อย เมื่อเป้าหมายที่เขามองอยู่นั้น แยกย้ายไปเข้าห้องเรียน
ความคิดเห็น