ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic reborn (Yaoi)

    ลำดับตอนที่ #57 : แยกย้าย

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.29K
      11
      1 ม.ค. 57

    “ระ เรื่องประกาศเหรอ”สึนะถามอย่างเหงื่อตกหน่อยๆ เพราะยังไงมันคงไม่ใช่เรื่องดี สำหรับพวกเขาแน่ๆ

     

    “ใช่ สำหรับวันนี้ ชั้นมีแพลนให้พวกนาย คือ...”

     

    “คือ..”(x12)

     

    “ชั้นตั้งใจว่าจะให้ พวกนายได้พักน่ะ มีเรื่องมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่นา”รีบอร์นว่า

     

    “งั้นก้อรีบบอกให้เร็วกว่านี้เซ่”นาโอยะโวยวายขึ้นมา เมื่อฟังจบ

     

    “ก้อรอให้ พวกนายลุ้นสติแตกมันมนุกกว่านี่นา”

     

    “........”เลิกเอาคนอื่นมาเป็นของเล่นซะทีเซ่ นี่คือเสียงที่ทุกคนโวยอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าพูออกไป เมื่อเจอนาฬิกาปลุกเมื่อเช้า




     

    “งั้นก้อแยกย้ายได้ มาเจอกันตอน หก โมงเย็น ส่วนข้าวเที่ยง จะมีให้ ที่ห้องนี้แหละ จะมากินตอนไหนก็แล้วแต่ แต่อย่าให้เกิน บ่ายโมงครึ่งล่ะ”รีบอร์นว่าจบ ก้อเดินหายไปจากห้องอาหาร

     

    เพราะอยู่ดีๆ ก้อหมดลุ้นซะอย่างนั้น  แต่ละคนจึงนั่งกินข้าวของใครของมันไป เงียบๆ

     

    หลังจากที่ทานกันเสร็จ

     

    “คาสึกิ จะไปไหนมั้ย ไปเดินเล่นเปล่า”สึนะชวน

     

    “อืม คิดว่าไม่ได้ไปไหนนะ งั้นก้อตกล...”คาสึกิกำลังจะตกลง ก็มีเสียงแทรกเข้ามาซะก่อน

     

    “เขาจะไปกับชั้น พวกนายห้ามลากไปไหนทั้งนั้น”นาโอยะแทรกเข้ามาทันที ทันควัน

     

    “หา”

     

    “จะไปไหนเหรอ นาโอยะ”เรียวหันมาถามอย่างสนใจ

     

    “พวกเรา น่าจะไปเยี่ยมโทโมกิซะหน่อยนะ”นาโอยะตอบ

     

    “จะว่าไปแล้ว ก้อยังไม่เห็นเลยนะเนี่ย วันนี้”เรียวหันไปมองรอบๆ

     

    “เด็กนั้นบอกว่า โทโมกิไม่สบาย มีเจ้าพืชสับปะรด ตาสองสีดูแลอยู่”

     

    “งั้นเราก้อน่าจะไปดูซะหน่อยนะครับ”ยูกิเห็นด้วย

     

    “แต่ไปห้องคนอื่นเขาแบบเนี้ย จะไม่เป็นไรเหรอ”คาสึกิถาม

     

    ไม่เป็นไรหรอก รีบๆไปดูเถอะ ทิ้งไว้กับมุคุโร่ ตั้งแต่ก่อนนอนอีกนะ เผื่ออีกคนจะเป็นศพไปแล้ว (นี่คือ ความคิดของฝั่งวองโกเล่ที่แอบฟังอยู่)

     

    “ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไง ถ้าไม่ได้เห็นก้อไม่สบายใจอยู่ดี”ยูคิเสริม

     

    “งั้น ก็อย่าช้า ให้ไวเลย เอห้องของโทโมกิรู้สึกจะเป็น..”ฮิคารุนึก

     

    “ชั้นสอง”คาสึกิตอบ แล้วทั้งหกคนก้อยกโขยง ย้ายที่ไปหาโทโมกิ

     

    ฮิบาริเหลือบมองนิดหน่อย แต่พอคิดว่า มีคนอื่นไปด้วย ก็วางใจ แล้วเดินออกจากห้องอาหารไป

     

    “แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ”สึนะหันไปถามคนอื่นๆ(ที่ถูกทิ้งไว้ด้วยกัน)

     

    “นั่นสิน้า พอไม่มีอะไรทำ ก็ไม่รุจะทำอะไรดีแฮะ”ยามะว่า

     

    “งั้นเราลองไปสำรวจคฤหาสน์หลังนี้กันดีมั้ยครับ”โกคุเทระเสนอ

     

    “โอ้ เป็นข้อเสนอที่ดีเจ้าหัวปลาหมึก”เรียวเฮตอบรับ

     

    “ก็น่าสนุกนะ แต่ว่าชั้นยังไม่อยากคิดน่ะ ว่าจะเจอกับดักอะไรจากรีบอร์นรึเปล่า”สึนะบอก พร้อมอาการเหงื่อตกหน่อยๆ

     

    “เอ่อ ข้อนี้เห็นด้วยกับพี่สึนะ นะ หาความคิดปกติจากรีบอร์นน่ะ คงไม่ไหวหรอกมั้งครับ พี่โกคุ”แรมโบ้เสริมด้วยใบหน้าที่เห็นด้วยสุดๆ

     

    แต่แค่คำพูดนั้น ก็ทำให้บรรยากาศตึงเครียดกันขึ้นมาได้ ไม่อยากจินตนาการอ่ะ แค่เกมส์วันแรกก็แทบขาดใจแล้วเชียว

     

    “อ้อ ใช่ ชั้นแถมให้นิดนึง สำหรับเจ้าพวกว่างงาน”

     

    “เฮ้ย !!!

     

    วงแทบแตก เพราะไอ้คนที่กำลังพูดถึงดันโพล่ออกมา

     

    “ร้องทำไม คนเขาไม่ใช่ผีนะ”รีบอร์นว่า

     

    แกบอกว่าไม่ใช่ผี แต่เล่นโพล่มาในชุดผีฝรั่งนะแก ชุดแฟรงเก้นสไตล์เนี่ยนะ(มีเลออน แปลงเป็นหัวติดน็อต) เข้ากับบรรยากาศไปมั้ย (สึนะคิด)

     

    “แล้วจะแถมอะไรให้เหรอ เจ้าหนู”เรียวเฮถาม

     

    “ชั้นที่พักอาศัย พวกแก สำรวจไปคงไม่ได้อะไรหรอก ชั้นอนุญาตให้ได้ชั้นแรก แต่ห้ามเข้าห้องที่มีสัญลักษณ์ของชั้นเด็ดขาด”

     

      “ทำไมอ่ะ แล้วสัญลักษณ์อะไรอีก”แรมโบ้โพล่งถามออกไป

     

    “ไม่ใช่เรื่องพวกแก”รีบอร์นว่า พลางเปลี่ยนเลออนให้กลายเป็นปืน เล็งไปทางพวกสึนะ

     

    “จ้า เข้าใจแล้ว”สึนะรีบตอบรับทันที

     

    “ส่วนสัญลักษณ์ พวกแกเห็นก็จะรู้เอง”แล้วรีบอร์น ก้อเดินหายไปอีกรอบ

     

    “เอาไง ยังจะไปเดินสำรวจอยู่มั้ย”ยามะถาม

     

    “ยังไงก้อไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไปกันเถอะ”สึนะว่า พลางออกเดินนำ ขอให้ลางสังหรณ์ของเขาทำงาน ก่อนเวลามีเรื่องด้วยเท้ออออ.....

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×