คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : ทีมเยี่ยมไข้
หลังจากที่ผมคุยกับรีบอร์นจบ ผมก็จัดการหาข้าวเช้ากับยาให้สุดที่รักของผมที่รออยู่บนห้อง
อันที่จริงผมเห็นเพื่อนของเขากำลังจะเดินตามมาด้วยล่ะ แต่ถูกฮิบาริคว้าไว้ก่อน ดีจริงๆ ผมจะได้ไม่เหนื่อยในการไล่ เอ้ย หลอกล่อให้ไปทางอื่น ไม่งั้นผมก้อเสียเวลาในการอยู่กับภรรยา(?)หมดสิ
ผมถือถาดอาหารเข้ามาในห้อง วางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปดูคนที่กำลังหลับต่อรองสอง อย่างสบายเชียว
...อ่า เห็นแล้วอยากกดอีกสักรอบจริงๆ..
(ข้าว : เฮ้ย!! อย่านะ !! ไม่อนุญาตต. แค่นี้ นายก้อไปไกลว่าคนอื่นจะแย่แล้ว)
...แต่ รอกลางคืนก่อนก็ได้....
“โทโมกิๆ ตื่นเถอะครับ”มุคุโร่ปลุก
“อือ..”โทโมกิลืมตากำลังเรียบเรียงสติ เพื่อให้สามารถประมวลผลได้
“ตื่นไปอาบน้ำ มากินข้าวกินยาแล้วค่อยนอนต่อนะครับ”มุคุโร่ว่า
แต่คำว่าอาบน้ำ ก็ส่งผลให้อีกคนได้สติทันที ลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองคนพูดอย่างหวาดระแวง
“ทำไมมองผมอย่างนั้นล่ะครับ มีอะไรรึเปล่า”มุคุโร่ถาม ก่อนจะนึกออก
“อ้อ อยากให้ผมช่วยอาบให้รึครับ”
“มะ ไม่ต้อง ชั้นอาบเองได้”โทโมกิตอบกลับทันที
“เอ แต่ยืนไหวรึครับ ฟุฟุ”
“ไหวสิ”โทโมกิ ตอบเสียงหนักแน่น แต่มุคุโร่แค่ยักไหล่ แล้วลุกขึ้นยืน
“งั้นก้ออาบน้ำเร็วๆนะครับ เดี๋ยวอาหารเช้าจะเย็นหมด”
แล้วมุคุโร่ก็เดินหายไปจากส่วนห้องนอน
โทโมกิ เลยขยับช้าๆ ลุกจากเตียงไปอาบน้ำ
ปกติ เขาจะอาบน้ำ ค่อนข้างเร็ว แต่เจออาการเจ็บนี่ไป ทำให้ขยับไม่สะดวก ความคล่องตัว เลยตกลงฮวบฮาบ
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำออกมา เดินไปหามุคุโร่ที่กำลังยืนรออยู่ที่โต๊ะ
“เร็วกว่าที่คิดนะ”มุคุโร่ว่าเบาๆคนเดียว
โทโมกิเดินมาถึงโต๊ะ ซึ่งมุคุโร่ก็เป็นสุภาพบุรุษ เลื่อนเก้าอี้ให้อีกฝ่ายนั่ง และตัวเองก็นั่งลงข้างๆ
ร่างบางมองอาหารเช้าเขา ข้าวต้ม แถมมียาใส่ถ้วยเล็กๆไว้อีก 2 เม็ดหมอนี่เห็นเขาเป็นคนป่วยเหรอ
“ไม่ชอบเหรอครับ”มุคุโร่ถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้ว ไม่ยอมกิน
“ชั้นไม่ใช่คนป่วยนะ”โทโมกิตอบ
“แหม อย่าคิดมากเลยครับ ผมบอกคนอื่นไปอย่างนั้นนี่ครับ จะให้ผมพูดอย่างอื่น คุณคงเสียหายมากแน่”
“.....”
โทโมกิ คิดไม่ตกกับคำพูดอีกฝ่าย มันก็จริงน่ะนะ ที่หมอนี่พูด แถมไม่อยากยอมรับเลยว่า บนตัวเขา ยังมีร่องรอยที่คนข้างๆทำไว้เมื่อคืนอยู่เลย นึกถึงเมื่อคืนแล้วเพื่อนๆเขาเป็นไงบ้างเนี่ย ตั้งแต่ไปเล่นเกมส์ข้างนอกล่ะ น่าเป็นห่วงจัง ครบ 32 มั้ยเนี่ย
“ถ้าคุณไม่ยอมกิน ผมป้อนให้นะ”มุคุโร่พูดจบ ก็จัดการดึงช้อนออกมา ตักข้าวขึ้นมา เป่าเล็กน้อย แล้วยื่นไปตรงหน้าร่างบาง
มุคุโร่ที่อีกคนยังนั่งนิ่ง เลยขู่สำทับไปด้วยว่า “ถ้าคุณไม่กิน ผมจะป้อนด้วยปากล่ะนะ”
โทโมกิเลยยอมกินแต่โดยดี ซึ่งทำให้มุคุโร่ยิ้มอย่างพอใจ แต่ป้อนได้ 2 -3 คำ ก็มีเสียงเคาะประตู
“ใครมาเป็นมารผจญตอนนี้ล่ะเนี่ย”มุคุโร่บ่นคนเดียว แตก็ยอมลุกไปเปิดประตู
“พวกคุณ”มุคุโร่พูด เมื่อเจอกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“พวกเรา มาหาโทโมกิ”นาโอยะพูดจบ ก็เดินนำดุ่มๆเข้าห้องไป โดยไม่รอคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง
“เดี๋ยวสิครับ”มุคุโร่ร้องห้าม แต่คงจะไม่มีผลซะแล้ว เพราะอีกห้าคนที่เหลือ เดิมตามเข้าไปซะแล้ว
“พี่โทโมกิ”ยูกิร้องทักทันทีที่เห็นเป้าหมายนั่งกินข้าวอยู่
“ทุกคน”โทโมกิทักทายทันที ที่เห็นแขกเข้ามาในห้องเขา
“ไม่สบาย เป็นอะไรมั้ย”เรียวถาม พร้อมกับที่ยูกิที่เดินเข้าไปถึงตัวก่อน ยกมือทาบที่หน้าผาก
“ไข้ก็ไม่มีนี่นา เป็นไรมากเปล่า”ยูกิถาม
“ไม่เป็นไรหรอก แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”โทโมกิตอบ
“แน่นะ”ฮิคารุถามซ้ำอีก
“อือ”
“ไม่ใช่ว่าโดนเจ้านั้นทำอะไรเหรอ”ยูคิถามดักคอ เพราะเขารู้สึกว่ามาเฟียกลุ่มนี้มันจะออกเนียน หื่นกันซะส่วนใหญ่นะเนี่ย
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ พูดแบบนั้นมันเข้าข่ายใส่ร้ายนะครับ”มุคุโร่เดินเข้ามาแทรกกลางบทสนทนา
แล้วยูคิพูดผิดตรงไหน โทโมกิถามในใจ
“แต่ชั้นว่า ยูคิพูดไม่ผิดนะ”คาสึกิพูดเสริมขึ้นอีก ทำให้คนที่เหลือ เริ่มแผ่รังสีอาฆาตใส่มุคุโร่
ทำให้ผู้ใช้มายาเริ่มเหงื่อตกเล็กๆ ไม่อยากทำร้ายเพื่อนภรรยาอ่ะ
“เอ่อ งั้นฝากดูแลเขาด้วยนะครับ ผมขอตัวดีกว่า”มุคุโร่ยิ้มให้
“รีบไปให้ไวเลย เพื่อนเรา เราดูแลเองได้”นาโอยะตอบ
“งั้น เดี๋ยวผมมานะครับ พักเยอะนะครับ”มุคุโร่หายตัว แล้วมาปรากฏกายข้างโทโมกิ แถมท้ายด้วยขโมยหอมแก้มคนที่นั่งอยู่ด้วย
“นาย..”
“อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้นนะ”นาโอยะหยิบส้อมแทงใส่พร้อมกับฮิคารุฟาดสันมือใส่มุคุโร่ทันที แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว มุคุโร่อันตธานหายไปจากตรงนั้นซะแล้ว
“ชิ หายไปอีกแล้ว น่าจะได้สักแผล”ยูคิว่า
“ช่างเหอะ นายโอเคนะ”คาสึกิหันไปถามโทโมกิ
“อือ”
“งั้นทานข้าวต่อเถอะครับ จะได้ทานยา”เรียวว่า
“ว่าแต่ว่า นี่ยาอะไรล่ะเนี่ย”ยูกิยกยาขึ้นมาดู
“ไม่ใช่ยาพิษหรอกน่า”ว่าจบก็แย่งยามากจากยูกิ แล้วโยนเข้าปากเลย
“เฮ้ย อยู่ดีๆกินเข้าไปได้ยังงายยย...”ฮิคารุโวยวาย
“น่าไม่เป็นไรหรอก”โทโมกิว่า หมอนั้นคงไม่คิดฆ่าเราเอาตอนนี้หรอกมั้ง อุตสาดูแลตั้งแต่ตื่นแล้วนี่นา จัดว่าเป็นสามีแล้วซะด้วยซ้ำ
“โทโมกิ นายคงไม่ได้คิดอะไรกับเจ้านั้นใช่มั้ย”ยูคิถามพร้อมคาสึกิที่จ้องจะเอาคำตอบ
“ชั้นไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า”แต่หมอนั้นน่าจะคิดนะ คาดว่าคงคิดไปไดลแล้วด้วย
“งั้น นายก็พักผ่อนเหอะ เดี๋ยวพวกเราดูแลเอง”เรียวว่า
“อือ”โทโมกิลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปที่เตียง โดยมีคนอื่นนั่งอยู่รอบๆ
“ว่าแต่ พวกนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เกมส์ด้านนนอกน่ะ”โทโมกิถาม เมื่อเขานั่งบนเตียง
คำถามที่ได้ยินทำเอาแต่ละคนสะอึกไม่ใช่น้อย
“เหอ..”คนบนเตียงไล่มองหน้าเพื่อนของตนแต่ละคน
“อีแบบนี้ สงสัยไม่นาน เราคงได้เรื่องแน่”
“เรื่องอะไรเหรอ พี่โทโมกิ”ยูกิถาม
“สงสัยถ้าอยู่แบบนี้ต่อไป พวกเราได้ตกหลุมกลายเป็นคนของพวกนั้นแหงเลย”
“คนของพวกนั้น เรื่องคู่หมั้นสินะ”คาสึกิถาม
“เอ๋ ไม่ดีเหรอ พวกนั้นก็นิสัยดีออกนะ หล่ออีกต่างหาก ไม่พอใจตรงไหนเหรอ”ยูกิถาม เขาว่าแรมโบ้ก้อดูโอเคอยู่นะ แต่เด็กกว่าเขานี่ล่ะที่ติดใจ แถมสูงกว่าอีกต่างหาก
ส่วนคำตอบที่ได้รับคือ...
“ไม่เอา”พร้อมกับพี่ชายที่มะเหงกลงหัวเสียงดังโป๊ก
“แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”(ฮิคารุ)
“ถ้ามากกว่านี้ เราไม่ตายเรอะ”(นาโอยะ)
“อย่าหาเรื่องใส่ตัวน่า”(ยูคิ)
“แค่นี้ก็มีปัญหามากแล้ว”(เรียว)
“พวกนั้นเป็นคนดังจะตาย เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนวัยอันควรหรอก”(คาสึกิ)
“แถมพวกเราก็มีปัญหาเรื่องที่จะมีคนมากดอยู่เรื่อย ชั้นยังไม่อยากมีสามีตอนนี้หรอกนะ แถมกำหนดตัวมาพร้อมเสร็จสรรพเชียว”นาโอยะว่า
“ครับ”ยูกิพูดได้แค่นั้น หลังจากที่โดนร่ายยาว
“เฮ้อ.. เอาเหอะ ตอนนี้เราอยู่รวมกัน ยังไงแต่ละคนก็พักเอาแรงกันเถอะนะ”คาสึกิเสนอ
“เดี๋ยวตอนเย็นต้องออกไปรบมือกับพวกนั้นอีก พักเหอะๆ”ยูคิว่า
“อือ นั่นสินะ พวกนายก็พักในห้องนี่ล่ะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”โทโมกิพูด
แล้วแต่ละคนก็แยกย้ายพักผ่อนตามสบาย นอนบ้าง อ่านหนังสือบ้าง จนถึง..........
อัพให้คนที่รอคอย 2 ตอนรวด
ต้องยังขอบคุณที่ยังมีคนติดตามอ่านอยู่ เพราะข้าวก็พลุบๆโพล่ๆ อัพบ้าง ไม่อัพบ้าง ต้องขอบคุณมากที่ยังตามอยู่
สุดท้ายนี่ก็ สวัสดีปีใหม่ 2014 นะครับ
ขอให้ผู้อ่านทุกคนมีความสุขมากๆนะครับ
ความคิดเห็น