คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : ทีมสำรวจ
“ดูๆไปแล้ว ชั้นหนึ่งนี่ก็กว้างเหมือนกันนะ”สึนะพูด หลังจากสำรวจที่ทางชั้นหนึ่งได้สักพักแล้ว แต่เขายังยืนยันคำเดิมว่า ของใช้ ของอำนวยความสะดวกพวกนี้ จัดอยู่ในเกณฑ์ เลิศมาก แต่บรรยากาศให้ความรู้สึกติดลบ เป็นบ้านผีสิง รีบอร์น แกช่วยปรับหน่อยไม่ได้เหรอ
“นี่ห้องอะไรเนี่ย”ยามาโมโตะหยุดมองหน้าห้องที่เป็นประตูเหล็กหนา อย่างดี กว้างสัก สองเมตรครึ่งมั้ง เหมือนประตูที่ฐานทัพวองโกเล่ในโลกอนาคตเลย
“น่าสงสัยสุดหูรูด”คุณพี่ว่า พลางเดินมองทั่วๆ
“เอ เราผ่านห้องโถง ห้องครัว ห้องอาหาร ห้องรับแขก ทางเดินไปชั้นใต้ดินมาแล้วสินะ”แรมโบ้ไล่
“งั้นนี่มันห้องอะไรล่ะ”โกคุเทระว่าพลางสำรวจ
สึนะที่กำลังมองอย่างตรวจตรา ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเจอสติกเกอร์หน้ารีบอร์น ติดอยู่ที่มุมประตูขวาด้านล่าง
นี่เรอะสัญลักษณ์แก หาแบบธรรมดาบ้างได้มั้ย เจ้าครูพิเศษติ๊งต๊องนี่ เห็นแวบแรกทำเอาสะดุ้ง
“ห้องที่รีบอร์นว่าไงล่ะ ไปเหอะ ไปแตะต้องเอา เดี๋ยวจะไม่ครบ32”
“ฮะ ฮะ ฮะ สัญลักษณ์ที่ว่า นี่คือสติเกอร์เหรอเนี่ย”ยามะว่า พลางก้มลงมอง
“รีบอร์นเนี่ยนะ ใช้สัญลักษณ์แบบนี้ หมอนั้นเพี้ยนไปแล้วเรอะ”แรมโบ้ว่า
โกคุเทระใจกล้า แงะสติกเกอร์ออกมาหน่อย แล้วติดไว้ตามเดิม
“ดูเหมือนจะมีเครื่องอัดเสียงขนาดเล็กติดไว้น่ะครับ สงสัยจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ของจางนินิ ขนาดสัก 2 คูณ 2 เซนได้ล่ะมั้งครับ รุ่นที่10 “โกคุเทระรายงาน
“ช่างสรรหาของแปลกได้เก่งเหมือนเดิม”สึนะว่าเบาๆ
“งั้นเราก็เลยไปเหอะ ไปสำรวจกันต่อแบบสุดหูรูด”แล้วเรียวเฮก็เดินนำไปต่อ
ทำให้ทุกคนเดินตามกันต่อไป
เดินไม่ถึง 5 เมตร ก็พบเจออีกห้อง เพียงแต่ เมื่อเห็นประตูแล้ว แต่ละคนก็ต้องชะงัก
“ประตูนี้ มันแปลกๆนะเนี่ย”แรมโบ้ว่าพลางมองสำรวจโดยละเอียด เป็นประตูแบบเปิดสองบาน เป็นไม้แกะสลักอย่างดี เป็นสัญลักษณ์วองโกเล่ พร้อมด้วยสัญลักษณ์ธาตุทั้ง 7 อัน ล้อมเป็นวงกลม ถ้าพูดตามตรงก็คือ เป็นประตูที่สวยงามมาก แต่ที่มันแปลกคือ ด้านล่างตรงกลางของประตูมีช่องขนาด 1 ฟุตครึ่ง
มันมีไว้ทำไม ประตูแมวเหรอ (นี่คือ ความคิดของผู้พบเห็น)
สุดท้ายแล้ว ด้วยความอยากรู้ (แต่ไม่อยากเสี่ยง) โกคุเทระจึงหยิบกล่องขึ้นมา จุดไฟบนแหวน เปิดกล่องสัตว์ เรียก อุริ ออกมา(เอ่อ ในเรื่อง ขอให้ยังมีกล่องสัตว์อยู่นะ ไม่อยากให้มาอยู่ในรูปของแหวนน่ะ)
“เมี้ยว”เจ้าแมวตัวเหลือง ออกมาจากกล่อง พร้อมกับบิดขี้เกียจ หันมามองคนเรียก แล้วส่งสายตาดังชิ้ง !! ก่อนจะกระโจนเข้าข่วนเจ้าของ
ยังไม่เชื่องเหมือนเดิมเลยแฮะ สึนะคิดพลางเหงื่อตก
“ฮะ ฮะ เจ้านี่ยังสบายสินะ”ยามาโมโตะว่า พลางหัวเราะ
“เจ้าหัวปลาหมึก เลี้ยงสัตว์ ยังไง มันถึงกระโจนเข้าหาตัวเนี่ย”เรียวเฮบ่นบ้าง
“แต่ชั้นว่า ช่วยโกคุเทระคุงก่อนดีกว่านะ”สึนะบอกกับอีกสองคน ที่มองอย่างสบายๆ
ยามาโมโตะ หัวเราะ อย่างอารมณ์ แต่เดินเข้าช่วย จับเจ้าเหมียวที่กำลังข่วนเจ้าของ ได้ในทีเดียว ให้อยู่เฉยๆ แถมพอจับออกมาได้แล้ว ยังเชิดใส่เจ้าของอีก
“เป็นอะไรมั้ย พี่โกคุเทระ”แรมโบ้เข้าไปดูอาการ
“ไอเจ้านี่ ยังเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้วเลยนี่หว่า เจ็บชะมัด เล็บจะคมไปถึงไหนฟะ”เจ้าของว่า พลางลุกขึ้น
หยิบถุงเล็กๆจากกระเป๋า ด้านหลัง ซึ่งส่งผลให้อุริ หันขวับมามองด้วยความรวดเร็ว แถมยังสายตามอง อ้อนวอน ตากลมแป๊ว ชวนให้คนมองหลงรัก มาให้อีกต่างหาก
“เปลี่ยนความรู้สึกไว ไปมั้ยพี่”สึนะร้อง
“ชั้นจะให้แกกิน ถ้าแกเข้าไปสำรวจในห้องให้ว่า ห้องนี้ปลอดภัยมั้ย”โกคุเทระว่า พลางหยิบมาทาทาบิ ออกมาชิ้นหนึ่ง
“เมี้ยว”เจ้าแมวตอบรับอย่างรวดเร็ว ยามาโมโตะเลยวาง อุริลงบนพื้น โกคุเทระก้มลง วางมาทาทาบิให้ชิ้นหนึ่ง
“ถ้าสำรวจเสร็จ จะให้กินเพิ่ม โอเคนะ”
อุริพอกินหมด ก็เดินเข้าไปทางประตูแมวอย่างรวดเร็ว
“พี่โกคุเทระ เอาอุริมาด้วยเหรอ”แรมโบ้หันไปถาม
“ต้องเอามาสิ นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับวองโกเล่นะ ทั้งแหวน กล่องอาวุธ กล่องสัตว์ เอามาหมดแหละ รึแกไม่ได้เอามา”โกคุเทระถามกลับไป
“เอ่อ แหะ แหะ”แรมโบ้ยิ้มให้เป็นคำตอบ
“โอย ไอ้วัวบ้า แกนี่มันเซ่อซ่าจิงวุ้ย นั่นของสำคัญนะ”โกคุเทระหันไปโวยวายทันที
“อ้อ ถ้ากล่องของแรมโบ้ล่ะก็ ชั้นหยิบติดมาด้วยน่ะ เพื่อความไม่ประมาท น่ะนะ”สึนะบอก
“พี่สึนะ เอากิวด้งมาด้วยเหรอ”แรมโบ้เปลี่ยนคู่สนทนาทันที
“อืม แต่อยู่บนห้องน วางไว้คู่กับนัทสึน่ะ”
“แหม สมกับเป็นรุ่นที่ 10 ละเอียดรอบคอบ มากเลยครับ แล้วพวกแกสองคนล่ะ”โกคุเทระพูดกับสึนะ ด้วยเสียงชื่นชม ก่อนจะหันไปพูดเสียงเขียวกับอีกสองคน
“ฮะ ฮะ เอาไว้บนห้องน่ะ ไม่ได้เอาไว้ติดตัว”ยามาโมโตะตอบ
“ชั้นก็เหมือนกัน การิว ป่านนี้คงนอนไปแล้วล่ะมั้ง”เรียวเฮตอบบ้าง
“แล้วไป ถ้าพวกแกทำหายล่ะ มีเรื่องแน่”
“อ๊ะ อุริกลับมาแล้ว”แรมโบ้พูด ทำให้ทุกคนหันไปสนใจที่ประตูแมว
“เป็นไงบ้างอุริ”โกคุเทระก้มลงไปถาม
“เมี้ยว !!”เจ้าเหมียวตอบเสียงยาน เหมือนจะตอบว่าเรียบร้อย ปลอดภัยดี
โกคุเทระวางมาทาทาบิให้เพิ่มอีก เอาส่วนที่เหลือเก็บไว้ แล้วลุกขึ้นเปิดประตู แล้ว ทั้ง 5 คนก็เดินเข้าไปในห้อง
“มืดจังเลย”แรมโบ้ว่า พลางเกาะแขนสึนะที่ยืนข้างแน่น
“ไม่เห็นอะไรเลยแฮะ สวิตซ์ไฟอยู่ไหนเนี่ย”เรียวเฮพยายามมองไปรอบๆ
สึนะเดินเข้าไปอีกหน่อย ก็ได้ยินเสียง
“กริ๊ก”
พลัน ลางสังหรณ์ของเขา ก็เตือนขึ้นมาว่าไม่ปลอดภัยซะแล้ว
“มีคนบุกรุก มีคนบุกรุก มีคนบุกรุก”เสียงนั้นเป็นเสียงของรีบอร์น ที่ได้ยินมาจากในความมืดข้างหน้า
ตุบ !! ตุบ!! ตุบ!!
เสียงเหมือนมีอะไรหล่น ดังมาจากที่ไม่ไกล และก่อนที่จะได้กัน ว่ามันเป็นเสียงอะไร คำตอบก็มาก่อน
ตูม !! ตูม !! ตูม !!
แรงระเบิดทำให้ทั้งหมด กระเด็น กลิ้งกันออกมาข้างนอก พร้อมด้วยประตูปิดเองอีกต่างหาก
“โอย คฤหาสน์นี้มันยังไงเนี่ย”สึนะว่า ตามตัวมีแต่เขม่า เนื่องด้วยไม่ได้อยู่ใกล้มาก จึงไม่มีแผล มีแต่เขม่าติดตามตัวเท่านั้น
“ชั้นบอกไปแล้วนะ ว่าห้ามเข้าห้องของชั้นเด็ดขาด”
“รีบอร์น”
“ไม่ใช่ห้องของนายสักหน่อย ไม่เห็นมีสัญลักษณ์เลย”สึนะโวยกลับทันที ซึ่งคนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วย
“โหย เจ้าพวกตาถั่ว”รีบอร์น เดินเข้าไปใกล้ตรงช่องประตูแมว เคาะเบาๆ ก็มีแผ่นไม้บางหล่นลงมาปิดทับ พร้อมกับสัญลักษณ์ รูปรีบอร์น
ทำเอาแต่ละคน ถึงกับค้าง
“แต่ อุริเข้าไปก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา”โกคุเทระบอก พลางหันไปมองเจ้าเหมียวที่หลับสบายอยู่ข้างประตู
“สัญญาณของชั้นบอกว่า มีคนบุกรุก แต่อุริเป็นสัตว์นี่นา มันจะเป็นอะไรได้ไง”รีบอร์นตอบหน้าตาย พร้อมกับเริ่มแผ่รังสีอำมหิตออกมา
“พวกแก กล้าบุกรุก เตรียมใจไว้รึยัง”รีบอร์นว่า พลางเปลี่ยน เลออน เป็นปืนลูกซอง
ทำให้แต่ละคนเตรียมพร้อม เข้าประจำที่
เมื่อมีเสียงลั่นไกมา พวกเขาก็ออกวิ่งทันที
เมื่อหนี จากกระสุนปืนแล้ว พวกเขาก็มายืนหอบ อยู่ที่สุดทางเดิน
ห้องที่เจอ ก็เป็นที่มีประตูลักษณะคล้ายห้องที่แล้ว ทำให้สึนะต้องลงมือสำรวจหาสัญลักษณ์ของรีบอร์นก่อน อย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม
เมื่อเขามั่นใจแล้วว่า ไม่มีสติกเกอร์ หรือภาพแล้วแน่นอน
เขาก็เปิดประตูเข้าไป
ห้องนี้ เป็นห้องเหมือนฐานทัพใต้ดินของวองโกเล่ ที่พวกสึนะไว้ใช้ซ้อมต่อสู้กัน มีพื้นกว้างมากหลายสิบเมตรทีเดียว เป็นทรงสีเหลี่ยมจัตุรัส ผนังมีสีขาว และแต่ละด้าน มีประตูอยู่ ตรงกลางกับด้านซ้าย มีลักษณะเหมือนกัน ส่วนอีกด้าน เป็นไม้แกะสลักลายวองโกเล่
พวกเขาตัดสินใจ ไปดูห้องด้านซ้ายก่อน มันดูเหมือน ห้องซ้อมเหมือนกัน มีขนาดสัก 10 ตารางเมตรได้
แล้วพวกเขาก็ไปดูประตูตรงกลาง ซึ่งก็มีลักษณะเหมือนกันทุกประการ แต่เมื่อมาถึงห้องทางขวา พวกเขาก็ต้องเหงื่อตกเล็กๆ มันเหมือนกำลังจะเกิดเดจาวูเลยอ่ะ ลางสังหรณ์มันบอก แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่าอ่ะ
สึนะจึงค่อยๆแง้ม ประตูดู หลังจากที่สำรวจแล้วว่าไม่มีสัญลักษณ์รีบอร์น
เมื่อมองไปข้างในก็ต้องตาค้าง เปิดประตูออกกว้างอย่างตกใจ
ทำไม บรรยากาศโดยรอบมันถึงเหมือน คฤหาสน์ของผู้ดีอังกฤษล่ะ ทั้งสภาพห้อง เครื่องใช้ การตกแต่ง
“ดูเหมือนเราจะมีแขกนะขอรับ”เสียงที่ไม่คุ้นหู ทำให้พวกสึนะหันไปมอง
ที่ชุดโซฟารับแขก(ที่เข้าบรรยากาศห้องของผู้ดีอังกฤษ) มีกลุ่มบุคคลนั่งอยู่ และมีอีกคน ที่แต่งตัวเหมือนพ่อบ้านในชุดสีดำ ยืนถือชุดน้ำชา ดูเหมือนว่า กำลังเติมชาใส่ถ้วยอยู่
“อ้าว พวกหลานๆนี่เอง มาดื่มชาด้วยกันมั้ย”คนที่นั่งอยู่หันมามอง ทำให้แต่ละคนนิ่งไปอีกรอบ โดยมีสึนะเป็นคนโวย
“พวกปู่มาอยู่อะไรที่นี่ ล่ะคร้าบบบบบบ”
“อ๋อ ก็มันว่างนี่นา ก็เลยชวนทุกคนมาดื่มชาด้วยกัน ว่าแต่พวกหลานไปทำอะไรกันมาถึงเปื้อนแบบนี้”จีอ๊อตโต้ตอบเสียงใส พร้อมถามกลับ แต่คนฟังก็กุมขมับ ไม่มีแรงตอบเอาดื้อๆ เพิ่งรังแกพวกเขาไปเมื่อคืน กลางวันมานั่งดื่มชากันสบายเชียวนะ
“น่ารำคาญ แถมแต่ละคน ยังมอมแมมอีกต่างหาก เซบาสเตียน ไล่พวกนั้น ออกไปซะ”เดม่อนหันไปบอกคนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ
“เยส มายมาสเตอร์”
แล้วเซบาสเตียนก็พุ่งมาด้วยความรวดเร็ว คว้าตัวแขกที่เพิ่งเข้ามาไว้ได้ทีเดียว 5 คน แล้วเหวี่ยงออกไปนอกห้อง ด้วยความที่ได้ยินว่าเป็นหลานของรุ่นที่ 1 จึงทำแค่นี้ ถ้าเป็นศัตรูคงตายคาที่แล้วล่ะ
แล้วพวกสึนะก็กลับมาอยู่ที่ทางเดินอีกครั้ง
“โอย อะไรกันนัก อะไรกันหนาเนี่ย”โกคุบ่น
“จู่ๆมาเหวี่ยง กันแบบนี้มันเจ็บสุดหูรูดเลย”เรียวเฮบ่นตาม
“ฮะ ฮะ แต่เมื่อกี้มองตามไม่ทันเลยนะ”ยามะชม
“พวกคุณปู่ เป็นผี แล้วมาอาศัยอยู่ที่นี้เหรอเนี่ย”แรมโบ้ว่า
“มีคนรับใช้เป็นพ่อบ้านด้วยนะ”สึนะเพิ่มเติม
“เริ่มเหนื่อยแล้วสิ กลับห้องมั้ย”แรมโบ้ชวน
ซึ่งทุกคนก็ตกลง เดินกลับทางเดิม แล้วรีบผ่านห้องที่สัญลักษณ์ของรีบอร์นด้วยความรวดเร็ว เดี๋ยวจะหาว่าบุกรุกอีก จนมาถึงห้องอาหาร
“นึกว่าจะไม่โพล่มากินข้าวเที่ยงซะแล้ว”รีบอร์นทัก เมื่อเห็นพวกสึนะเดินเข้ามา
“มีอะไรกินเหรอ เจ้าหนู”เรียวเฮถาม เพราะตอนนี้เขาเริ่มหิวล่ะ
“ตักเอาจากโต๊ะนั้นล่ะกัน”รีบอร์น พลางทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่สึนะก็เรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยว รีบอร์น พวกคาสึกิล่ะ”
“แหม ห่างคู่หมั้น เข้าหน่อย ถามเชียวนะ”รีบอร์นแซว
“เอ่อ ก็นั่น ห้องมุคุโร่ไม่ใช่เหรอ”
“พวกนั้น ลงมาตักข้าว ขึ้นไปกินบนห้องมุคุโร่แล้วล่ะ คงไม่ลงมาแล้ว”รีบอร์นตอบ แล้วเดินหายไปจากห้องอาหาร
ทำให้พวกสึนะต่างเดินไปตักข้าวมากินเงียบๆ แล้วเดินหายขึ้นห้องใครห้องมันไปพัก ด้วยความเหนื่อยอ่อน จากเรื่องต่างๆที่พวกเขาได้เจอมา ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง
ความคิดเห็น