ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic reborn (Yaoi)

    ลำดับตอนที่ #61 : ก่อนถึงเวลานัด(2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.06K
      14
      11 พ.ค. 57

    ห้องอรุณ

     

    ทันทีที่ก้าวเข้าห้อง เรียวเฮก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที แล้วหลับแบบปัจจุบันทันด่วน ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยสักนิด

     

    แกร๊ก

     

    “มืดแฮะ คุณเรียวเฮไม่ได้เข้าห้องรึเนี่ย”เรียวที่เดินกลับเข้าห้องมา กดสวิตช์ไฟแล้วมองไปรอบๆ

     

    ....แปลกจัง เมื่อกี้ลงไปข้างล่างมา ก็ไม่เห็นมีใครอยู่นี่นา แล้วเขาออกไปไหนล่ะเนี่ย ได้ยินแค่ว่าจะไปสำรวจคฤหาสน์ เองนี่นา....

     

    นึกอยู่คนเดียวได้ไม่เท่าไร สายตาก็พลันเห็นคน(ข้าว : ศพมากกว่ามั้ง มีหลายคนเลยล่ะ)ที่กำลังหาอยู่พอดี

     

    ....เอ่อ ไอ้สภาพนี้มันอะไรกันเนี่ย เหมือนมีคราบเขม่าติดตามตัว ไปสำรวจคฤหาสน์มาแน่เหรอ....

     

    “คุณเรียวเฮ คุณเรียวเฮ ตื่นได้แล้วครับ”เรียวเดินเข้าไปใกล้ แล้วนั่งลงข้างโซฟา เอื้อมมือไปเขย่าคนตรงหน้าเบาๆ

     

    “คุณเรียวเฮ คุณเรียวเฮ”เรียวพยายามปลุก

     

    “อืม.เคียวโกะ ขออีก 5 นาทีนะ”เสียงครางที่ตอบออกมา ทำเอาเรียวชะงัก

     

    ....ใครกันนะ เขาเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า...แล้วทำไมเขารู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้....

     

    “จะยังไงก็ตาม เก็บเรื่องนั้นไว้ก่อน”เรียวพูดคนเดียว แล้วปลุกคนขี้เซาผิดคาดให้ตื่น

     

    ซึ่งต้องใช้เวลาสักพักเลยทีเดียว

     

    “โทษทีนะเรียว พอดีถ้าหลับลึกขนาดนี้แล้ว จะปลุกยากหน่อยน่ะ”เรียวเฮหัวเราะแฮะแฮะ

     

    “ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ว่า ไปอาบน้ำสักหน่อยก็ดีนะ เปื้อนเขม่าไปหมดเลยนะเนี่ย ไปทำอะไรกันมาครับ ไม่ได้อยู่แต่คฤหาสน์เหรอ”เรียวอดถามออกไปไม่ได้ เมื่อเห็นสภาพของคนที่เพิ่งตื่นนอน

     

    “นี่น่ะเหรอ ผลจากการสำรวจคฤหาสน์ไงล่ะ”เรียวเฮตอบรวดเร็ว

     

    “สำรวจเนี่ยนะ ถึงมีสภาพแบบนี้ได้”เรียวทวน

     

    “อือ มีระเบิดนิดหน่อยน่ะ แต่แค่นี้น่ะสบายมาก ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”เรียวเฮยิ้มให้

     

    ....เอ่อ..ในคฤหาสน์นี้ มีระเบิดด้วยเหรอ ... อันตรายไปหน่อยมั้ง....

     

    “งั้นขออาบน้ำก่อนนะ”แล้วเรียวเฮก็ลุกขึ้น จะไปอาบน้ำ

     

    “คุณเรียวเฮ”แต่เรียวก็เรียกไว้ก่อน

     

    “อะไรเหรอ เรียว”

     

    “เอ่อ คือ...”

     

    ???

     

    “ไม่มีอะไรหรอกครับ รีบไปอาบน้ำเถอะครับ”เรียวบอกพร้อมกับยิ้มให้

     

    “โอ้”แล้วเรียวเฮก็เดินหายไปในส่วนห้องนอน

     

    “แล้วเราจะอยากรู้ไปทำไม มันเรื่องส่วนตัวของเขานี่นา จะไปยุ่งอะไรด้วยล่ะ”เรียวบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วจมอยู่กับห้วงคิดนั้นสักพัก

     

    แล้วนั่งรอเรียวเฮอาบน้ำต่อไป

     

    ไม่นานนักก็ออกมา

     

    “จริงสิ แล้วรู้ได้ไง ว่าชั้นไปสำรวจชั้น 1 มา”เรียวเฮเดินออกมาถาม พร้อมกับพันผ้าที่แขนออกมาด้วย

     

    “อ๋อ บังเอิญได้ยินน่ะครับ”

     

    “ได้ยินด้วยเหรอ ชั้นว่ามันไกลเอาเรื่องอยู่นา”เรียวเฮขมวดคิ้วมองอีกคนที่อยู่ในห้อง

     

    “เรื่องแบบนี้ ผมถนัดน่ะครับ”เรียวยิ้มให้

     

    “งั้นเราก็ไปกันเถอะ รีบไปแบบสุดหูรูด”แล้วเรียวเฮก็ดึงแขนเรียวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเรียวที่คิดอย่างปลงตก

     

    มันมาอีกแล้ว...สุดหูรูด...

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    ห้องวายุ

     

    เมื่อรอดออกมาจากฝีมือรีบอร์นได้ โกคุเทระก็แทบอยากสิ้นสตินอนกับโซฟาเสียให้ได้ แต่พอเห็นสภาพตัวเองในกระจก ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำก่อน เปื้อนเขม่าดินระเบิดขนาดนี้ ขออาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอนเอาแรงล่ะกัน

     

    เมื่อจัดการตัวเองเสร็จเรียบแล้ว ก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงทันที

     

    .........

     

    นาโอยะที่กลับห้องมา เมื่อปิดประตูแล้ว ก็สำรวจสองซ้ายที ขวาที อย่างระแวดระวัง

     

    แต่เมื่อสำรวจได้ว่าห้องมืด แถมเสียงก็เงียบสนิท ก็เลยปักใจเชื่อได้ว่า โกคุเทระไม่ได้อยู่ในห้อง เลยถอนหายใจอย่างโล่งอก

     

    “เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ถ้าไอ้บ้านั่นอยู่ในห้อง คงหนีแทบไม่ทันแหง คนบ้าอะไร แรงก็เยอะ ฝีมือก็มากอีก คิดแล้วเจ็บใจ ทั้งๆที่ก็ฝึกมาเยอะแล้ว ทำไมยังแพ้แรงเจ้าบ้าโรคจิต หัวทรงปลาหมึกได้อีกล่ะเนี่ย”นาโอยะโวยวายออกมาอย่างไม่เกรงใจ

     

    แล้วเดินไปเดินมาอยู่ในส่วนห้องรับแขก

     

    ก่อนจะงักเท้า เมื่อคนที่เขากำลังพูดถึงน่ะ นั่งอยู่บนเตียง พร้อมส่งสายตาอาฆาตมาทางเขาด้วย

     

    ....ไอ้ตัวตายยาก พูดถึงปุ๊บ ก็โพล่มาทันทีเลยเรอะ แต่ว่านะ ดูจากสายตาแล้ว เขาจะรอดมั้ยเนี่ย....

     

    “มาถึงห้อง ก็แหกปากเชียวนะ เก็บกดมากนักรึไง”โกคุถามเสียงเรียบ

     

    ....เก็บกดมาจากแกนั้นแหละ....เขาโหยหวนในใจ

     

    “ไม่เถียงกลับแหะ เพราะนายแท้ๆเลยตื่นเลย”โกคุบ่นอย่างหัวเสีย

     

    “มันเป็นเพราะชั้นได้ไงเล่า”นาโอยะเถียงกลับทันที

     

    “ก็นายมาส่งเสียงดังให้ชั้นตื่นนี่”โกคุเทระลุกขึ้นมาจากเตียง เดินออกมาจากส่วนห้องนอน มาทางฝั่งห้องรับแขกที่อีกฝ่ายยืนอยู่

     

    “ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นห้องมันมืด เงียบด้วย ปกติเขาก็ต้องนึกว่าไม่มีใครอยู่นะสิ”นาโอยะยังไม่ยอมแพ้

     

    “แล้วใครนอน เขาเปิดไฟกัน ไม่ได้กลัวความมืดซะหน่อย อีกอย่าง คนหลับคงไม่ส่งเสียงหรอกมั้ง”โกคุถาม

     

    ซึ่งนั่น ก็ทำให้นาโอยะเถียงไม่ออก

     

    “ขอโทษล่ะกัน”แล้วนาโอยะ ก็เดินหนี ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ถูกอีกคนคว้าแขนไว้ได้ก่อน

     

    “ทำคนอื่นตื่น แถมยังด่าไว้ฉอดๆ แต่ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยเหรอ”โกคุถามเสียงเรียบ

     

    “ด่าอะไร ตอนไหน ว่าอะไร”นาโอยะบ่ายเบี่ยง และ พยายามแกะมือที่จับแขนเขาไว้

     

    “เมื่อกี้ไง ชั้นตื่นตั้งแต่นายถอนหายใจแล้วล่ะ ทั้งบ้า หัวปลาหมึก โรคจิต ได้ยินทุกคำเลยล่ะ”โกคุยิ้มเหี้ยมให้

     

    ซึ่งคนเห็น ก็แทบกลืนน้ำลายไม่ลง มองอย่างขยาดทันที แต่ก็ยังไม่วาย หาทางเถียงกลับไปจนได้

     

    “จูบคนอื่น ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมนอนกอดทั้งคืน ไม่เรียกโรคจิตแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”

     

    ปึด...

     

    เหมือนความอดทนที่ร่างสูงกว่ามีจะหมดลงซะแล้ว นอกจากอารมณ์เสีย เพราะถูกปลุกแล้ว ยังมาถูกคนตรงหน้าว่าเอาๆ อีก(ข้าว : แต่มันก็เรื่องจริงไม่ใช่เหรอ ....หนีระเบิด)

     

    “งั้น ไหนๆก็โดนด่าแล้ว ก็ขอโรคจิตต่ออีกสักหน่อยล่ะกัน”ร่างสูงยิ้มเหี้ยมให้ร่างบางที่ยังดิ้นไม่หลุดจากมือเขา

     

    คนที่ได้ยินถึงกับหน้าซีด

     ........


     

    ในขณะที่ถูกอีกฝ่ายกระชากเข้ามา เพื่อให้อยู่ภายใต้การควบคุม มือบางก็ชักมีดสั้นที่ซ่อนเก็บไว้ออกมาถือไว้ แล้ววาดลงมาใส่แขนที่กำลังจับเขาไว้อยู่

     

    “อันตรายๆ”โกคุเทระพูดเบาๆ แล้วชักมือหลบ มองอีกฝ่ายอย่างไม่หยี่ระ

     

    ซึ่งนั้นก็เรียกความโกรธจากนาโอยะได้เป็นอย่างดี เขากระชับมืดในมือให้แน่นขึ้น แล้วพุ่งใส่อีกฝ่ายทันที

     

    มีดในมือพุ่งเข้าใส่ร่างสูง ที่ยืนรออยู่อย่างใจเย็น หมายจะให้โดนกลางลำตัว แต่ก็ถูกโกคุเทระปัดออกทัน ก่อนที่จะถึงตัว

     

    “ชิ”เขาสบถ แล้วรับชักมือกลับ แล้ววาดมือขึ้นไปตรงๆ ทำให้อีกคน ต้องถอยหลังไปหลายก้าวเลยทีเดียว

     

    แล้วในจังหวะนั้น นาโอยะก็รีบประชิดตัวโกคุเทระ แต่มือข้างที่ถือมืดนั้น ก็ถูกอีกคนปัดจนมีดหลุดจากมือ ในขณะที่กำลังจะหยิบอาวุธชิ้นใหม่

     

    ปัง!

     

    เสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นข้างหู ทำเอาเขาหูอื้อ ต้องยกมือขึ้นมาปิดหูข้างขวาทันที

     

    ซึ่งก็ประจวบเหมาะกับที่โกคุเทระ ฉวยโอกาส ดึงร่างเล็กกว่ามากอดไว้จากด้านหลังทันที

     

    “นะ.นาย เมื่อกี้..มันอะไร.”นาโอยะถาม แต่ร่างกายยังคงอยู่นิ่งอยู่ เพราะยังสติได้ไม่ทัน

     

    “อ๋อ ระเบิดขนาดจิ๋ว ของเล่นใหม่ชั้นเอง”โกคุเทระ

     

    “ระเบิด งานอดิเรกแปลกเหลือเกินนะ”นาโอยะยังไม่วายกัดจิกอีก

     

    “ไม่ใช่งานอดิเรก แต่เป็นอาวุธของชั้นต่างหากล่ะ”ว่าแล้ว ก็หยิบระเบิดแบบที่ว่าให้ดู มันเป็นทรงกระบอกขนาดเล็กสัก 2 เซนติเมตรได้

     

    “อันแค่นี้น่ะนะ”นาโอยะถาม พร้อมกับมองอย่างสนใจ เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน

     

    “แค่นี้ก็พอทำให้คนตกใจได้แล้วล่ะน่า วิธีใช้ก็ง่ายๆ หักตรงกลาง เดี๋ยวมันก็ระเบิดเอง ไม่ต้องจุดไฟให้เสียเวลา”โกคุเทระตอบ และเสริมประโยคด้านหลังให้ เหมือนอีกคนมองอย่างสนใจ

     

    “อ่าฮะ น่าสนใจดี เอ้ย ไม่ใช่สิ ปล่อยนะ”เมื่อตั้งสติได้ นาโอยะก็เริ่มดิ้นหนีทันที แต่มันช้าไปแล้วคนด้านหลังเขา ล็อกตัวเขาไว้อย่างแน่นหนาเลย

     

    “ค่าตอบแทนที่กล้าด่าชั้น เป็นชุดๆ”โกคุพูดเบาๆที่ข้างหู

     

    “ยะ.หยุดนะ...”นาโอยะที่เริ่มหมดแรงหนีแล้ว จึงเปลี่ยนวิธีมาเป็นพูดห้ามแทน

     

    “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ชั้นไม่ทำอะไรมากมายหรอก”โกคุหันมากระซิบใส่หูอีกข้าง

     

    ปัดผมสีน้ำตาลเล็กน้อย แล้วกดจูบหนักๆที่หลังคอ ทำให้นาโอยะถึงกับสะดุ้งเฮือก

     

    “อย่านะ..ตรงนั้น...มะ.”ร่างเล็กสั่นระริก พยายามห้ามด้วยเสียงสั่นๆนั้น

     

    “หืม ไม่ชอบให้ยุ่งแถวคอเหรอ”ร่างสูงถาม

     

    “อึก..”อีกคนไม่ยอมตอบ ทำให้โกคุเทระตัดสินใจ ใช้มือข้างหนึ่ง ดึงด้านหลังคอเสื้อ แล้วกดจูบสร้างรอยแดงไว้

     

    “อือ..”นาโอยะร้องเบาๆ แล้วทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เมื่อโกคุเทระคลายแขนออก

     

    “คิก คิก....นายน่ารักดีนะ นั่งรอไปก่อนแล้วกัน จะได้เวลาแล้ว ขอชั้นเตรียมตัวก่อน”โกคุหัวเราะ แล้วบอกอย่างอารมณ์ดี ที่ได้เอาคืน แล้วเดินหายเข้าไปในส่วนของห้องนอน

     

     นาโอยะเอื้อมมือไปจับ ตรงบริเวณที่ถูกจูบ มันยังรู้สึกร้อนๆอยู่เลย ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แล้วยันตัวขึ้นมา หมายจะเดินออกไปหาเพื่อนคนอื่นก่อน แต่ก็ถูกเสียงทุ้มนั้นกล่าวดักคอไว้

     

    “ถ้านายออกไปก่อนล่ะก็ คราวนี้จะไม่จบแค่คิสมาร์คแน่ เข้าใจนะ”

     

    เมื่อได้ยินดังนั้น นาโอยะ จึงทำใจ นั่งลงกับโซฟาอย่างเสียไม่ได้ เพื่อรอที่จะออกไปพร้อมกับคนที่กำลังเตรียมตัวอยู่

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    ห้องพิรุณ

     

    เมื่อยามาโมโตะกลับมาถึงก็จัดการกับตัวเอง แล้วล้มตัวลงนอนกับเตียง

     

    ยูคิเมื่อกลับมาถึงห้อง เขาก็จัดการสำรวจห้องด้วยความระมัดระวังเต็มที่ ก่อนที่เขาจะเจอเป้าหมายนอนอยู่บนเตียง

     

    ยูคิเข้าใกล้ให้เงียบที่สุด มองดูใกล้ๆเมื่อเห็นว่าอีกคนหลับอยู่ จึงพยายามอยู่ให้ห่างๆที่สุด ไว้ใกล้ถึงเวลานัดค่อยเรียกล่ะกัน

     

    ยูคินั่งรอเวลาไปเรื่อยๆ จนอีก 20 นาที ถึงเวลานัด เขาจึงจำใจ เดินเข้าไปปลุกคนที่กำลังนอนอยู่

     

    “นี่ จะได้เวลาแล้ว ตื่นได้แล้ว”ยูคิเรียก แต่ยังไม่เข้าใกล้คนที่นอนอยู่บนเตียง ชนิดที่ว่า ห่างจากเตียง 3 เมตรเลยทีเดียว

     

    “อืม..ได้เวลาแล้วเหรอ ยูคิ”ยามาโมโตะถามเสียงงัวเงีย แต่ยังไม่ยอมลืมตา

     

    “ใช่สิ ตื่นได้แล้ว”ยูคิย้ำ

     

    “ม่ายอาว ยูคิปลุกหน่อยสิ”

     

    “ก็ปลุกอยู่นี่ไง”

     

    “ปลุกด้วยจูบนะ ยูคิ”

     

    ประโยคที่ได้ยิน ทำเอาคนฟังหน้าแดงเถือก ถอยหลังไปไกล ส่วนคนที่กำลังนอนอยู่พอเห็นเข้า ก็หัวเราะร่าอย่างชอบใจ แล้วลุกจากเตียง

     

    “อีกกี่นาที จะถึงเวลานะยูคิ”ยามะหันไปถาม

     

    “อะ อีก 15 นาที”ยูคิพูดจบก็รีบหันหลังซ่อนใบหน้าที่แดงเถือก เดินออกจากส่วนห้องนอนไป

     

    ยามาโมโตะที่เห็นอาการนั้นก็ยิ้มคนเดียวแล้วเดินเข้าห้องน้ำจัดการกับสภาพตัวเอง

     

    เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็เดินออกมาจากห้องนอน ก็เจอยูคินั่งอยู่ที่โซฟา(หันหลังให้) เลยเดินเนียนๆ(แบบย่องเบา)เข้าไปประชิดตัว ก่อนที่มือปลาหมึกจะเริ่มทำงาน เลื้อยไปกอดคนที่อยู่จากทางด้านหลังไว้

     

    ส่วนคนที่ถูกกอดก็สะดุ้งสุดตัว เขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ เจ้ามือหนวดปลาหมึกนี่มาจากไหน คลานย่องเบามาเรอะ

     

    “นาย..ปล่อยเลยนะ”ยูคิที่ตอนเริ่มเปลี่ยนโหมด หันมาพูดเสียงเย็นใส่

     

    “อย่าเพิ่งเปลี่ยนโหมดสิ”ยามะยิ้มให้

     

    “กับคนอย่างนายโหมดปกติใช้ไม่ได้หรอก มันต้องโหมดนี้สิ ถึงจะรับมือนายได้”ยูคิยิ้มเย็นให้ คนมองเห็นก็แอบหวาดเสียวเหงื่อตกเล็กน้อย

     

    “เอ่อ ใจร่มๆนะ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”ยามะพยายามกล่อม

     

    “ไม่ได้ทำ แต่ไอ้มือนี่มันอะไร”

     

    “โอเคๆ จะได้เวลาแล้ว ไปกันเถอะ”ยามาโมโตะยิ้มให้ แล้วถือวิสาสะจูงมืออีกคนเดินออกจากห้อง

     

    แต่อยู่ดีๆยูคิก็ทรุดลงนั่ง

     

    “ยูคิ เป็นอะไรมั้ย”ยามาโมโตะถามเสียงตื่น

     

    แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เป็นไร ลุกขึ้นได้ทันที

     

    “ไม่เป็นไร แต่ชั้นเกลียดคนเนียน”แล้วยูคิก็เดินนำลิ่วออกไป ร่างสูงที่ลุกตาม ก็ล้มโครมใหญ่ ด้วยความงุนงง

     

    เมื่อยันตัวลุกขึ้น มองหาสาเหตุที่ทำให้ล้ม ก็หาไม่เจอ แต่สายตา เหลือบไปเห็น อะไรแวบๆออกจากห้องไป เขาหรี่ตามองนิดหน่อย แต่ก็รีบตามยูคิไปในทันที

    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

     ห้องเมฆา

     

    เมื่อแต่ละคนแยกย้ายแล้ว เขาก็กลับมาที่ห้อง ลองสำรวจรอบห้องอย่างเงียบเชียบที่สุด เดี๋ยวเขาจะไม่ได้ตายดี

     

    เมื่อปลอดภัยดี ก็ทิ้งตัวลงนั่งกับเตียง

     

    “เฮ้อ เหลือเวลาอีก 45 นาทีสินะงั้น”ฮิคารุมองดูนาฬิกาที่ข้างฝาผนัง

     

    แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับกางเกงมา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

     

    ใช้เวลาไม่นาน ในการอาบน้ำ เพราะเขากะจะรีบๆลงไป เผื่อฮิบาริเข้ามาใกล้ เขาจะได้มีตัวช่วยบ้าง(ไม่อยากตายคนเดียวอ่ะ)

     

    แต่ดูเหมือน พระเจ้าจะไม่ประทานพรให้ตามที่ขอ

     

    เพราะคนที่เขาต้องการหลีกเลี่ยงที่สุด นั่งอยู่บนเตียงง่ะ (พระเจ้าช่างใจร้าย)

     

    “กลับมานานรึยัง”ฮิบาริถาม

     

    “สักพักแล้ว”ฮิคารุตอบ พลางเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนพร้อมกับหาเสื้อมาใส่

     

    “ฮิคารุ ฮิคารุ แฟนฮิบาริ”เสียงที่ได้ยิน ทำเอาสติสตังอยู่ไม่ครบ เสื้อที่อยู่ในมือร่วงลงไปกับพื้น หันไปมองตัวต้นเสียง

     

    “มีอะไร”ฮิบาริถาม บนมือของฮิบาริ ยังคงมีฮิเบิร์ดเกาะอยู่

     

    “ไม่มี แต่นายช่วยทำอะไร กับคำพูดพวกนั้นหน่อยได้มั้ย ถ้ามีคนอื่นได้ยินเข้าจะว่ายังไง”ฮิคารุว่า แล้วเก็บเสื้อที่หล่นลงไป

     

    “ไม่เห็นเป็นไรนี่ ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องของชั้นหรอก ส่วนที่เจ้านี่พูด มันผิดตรงไหนล่ะ”ฮิบาริหันมาถาม

     

    ส่วนคนฟังก็หน้าแดงเรื่อ มือที่กำลังใส่เสื้ออยู่ชะงักค้าง พร้อมกับตอบอย่างรวดเร็วว่า

     

    “ชั้นไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไร ไม่ทราบ”

     

    “อืม....ตั้งแต่เมื่อไรเหรอ”ฮิบาริทำท่าคิด และลุกขึ้นจากเตียง ตรงมาที่คนที่ยังยืนข้างอยู่

     

    ฮิคารุถอยหลังทันที แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า ข้างหลังมันตู้เสื้อผ้านิ ทางตัน!!

     

    สายตาส่องหาทางหนีอื่น แต่ก็ไม่ทันแล้ว เมื่อฮิบาริยกมือกั้น ปิดทางหนีไว้

     

    “ไม่ทำอะไรหรอกน่า แต่ถ้านายโต้ตอบมาล่ะก็ จบไม่สวยแน่”ฮิบาริเอ่ยเบาๆ

     

    “ถ้าถามว่า เมื่อไร ชั้นคงตอบว่า ตั้งแต่นายไปนอนค้างที่บ้านชั้น เพราะชีวิตนี้ ชั้นไม่เคยให้นอื่นเข้าบ้านมาก่อน เพราะฉะนั้น นายจึงเป็นของชั้น”

     

    “อึก..นั่นนายตัดสินใจเองนี่ ชั้นไม่ได้ตกลงซะหน่อย”ฮิคารุพูดเสียงเบาหวิว ไม่กล้าสบตาอีกคน

     

    “ดิ้นรนไป ก็เปล่าประโยชน์ เพราะชั้นไม่ยอมให้นายไปหาคนอื่นแน่”

     

    “......”

     

    “แล้วก็..”ฮิบาริพูดค้างไว้แล้ว เอื้อมมือมาติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ 2 เม็ดบน

     

    “แต่งตัวให้เรียบร้อยสิ ชั้นไม่ใช่คนใจเย็นขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวหาว่าไม่เตือน”แล้วผละออกไป เดินออกไปจากส่วนห้องนอน

     

    “ชั้นรอข้างนอก เร็วๆล่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันนัด อีกอย่างนะ มีนายเป็นคนแรกที่เจ้านี่สนิทได้เร็วขนาดนี้”แล้วฮิเบิร์ดก็บินลงมาเกาะที่หัวฮิบาริ ก่อนจะออกจากห้องไป

     

    ฮิคารุพิงตู้เสื้อผ้าข้างหลังอย่างหมดแรง

     

    “โอย แล้วจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ แบบนี้ จะฆ่ากันรึไง แถมยัง แฟน”ฮิคารุพูดกับตัวเองก่อนจะหน้าแดงกว่าเดิม

     

    “โอ้ย ! พอ พอ เลิกคิด ไม่งั้นต้องเตลิดกว่านี้แน่”ฮิคารุสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนั้นไป รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วออกจากห้องไปพร้อมกับฮิบาริเมื่อใกล้ถึงเวลานัด

     



    - - - - - - - - - - - - - - - - - -
    อัพให้เพิ่มแล้วน้า

    เพื่อฉลองวันเกิดให้ข้าว 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×