คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : เตรียมตัว(2)
จากนั้นทุกคนก็มาพร้อมกัน ณ สถานที่นัด และเดินตามร่างเล็กของเจ้าครูฝึกสอน ที่กำลังวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ
“เจ้ารีบอร์นก็แจกอาวุธให้พวกนายด้วยเหรอ?” สึนะถามคาสึกิที่เดินอยู่ด้านข้าง เมื่อเขาเห็นว่านาโอยะที่เดินอยู่ข้างหลัง มีดาบติดมือมาด้วย แต่คนอื่นๆไม่เห็นมีไรเลย
“ใช่ เขาให้พวกเราเลือกกันตามความถนัดของตัวเอง” มือบางดึงปืนออกมาให้สึนะดู วัตถุสีดำขลับทั้งสองมือ ทำให้สึนะนึกถึงแซนซัส ไม่อาวน้า คู่หมั้นเค้า ทำไมต้องมามีอะไรคล้ายแซนซัสล่ะ!!!
“อย่านะ ไปไกลๆชั้น ชั้นเตือนแล้วนะ!!!” มือเรียวกระชับโซ่กันร่างกายไว้จากการโดนสัมผัส(หื่น) เนียนๆของคู่หมั้นตัวเอง
“ฮะ ฮะ ฮะ นายนี่ตลกเป็นบ้าเลยนะยูคิ” เจ้าบ้าเนียนถอยห่างร่างบางเพราะยังไม่อยากเปลืองแรง ยังมีเวลาให้กดอีกเยอะ ???!
“เห้ย แกได้อะไร” โกคุเทระที่ยังคงมีอาการเดินไม่ติดพื้น ก็ยังรักษามาดแบดบอย ส่งเสียงถามนาโอยะ
“ชั้นจำเป็นต้องบอกรึไง? แหกตาดูไม่รึไง ก็เห็นอยู่ว่าถือดาบ ก็ต้องใช้ดาบสิ สมบัติประจำตระกูลชั้น แต่มันคงไม่เข้าตานายสินะ ไอ้คนที่แพ้กระทั่งผู้หญิง” นาโอยะ โบกดาบในมือ พูดเหน็บโกคุ ซึ่งนั่นทำให้โกคุเกิดความดันขึ้น
“หนอย แก๊!!! ชั้นไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะเว้ย ” โกคุเริ่มเสียงดัง
“แต่แพ้ผู้หญิง???” นาโอยะขึ้นเสียงสูง เชิงเหน็บ ไหนๆสู้ไม่ได้ ขอเหน็บด้วยปากก็ได้
“แก.... ซักวันชั้นจะเอาอาหารของอาเจ๊ยัดปากแก!” อาเจ๊นะอาเจ๊ โผล่มาทำไมวะ หมดกัน ทั้งมาด ทั้งความเหี้ยม(?)ที่สร้างมา
“เอ้าพวกคู่หมั้น วันนี้จะมีคอสพิเศษสำหรับพวกแก ” เสียงรีบอร์นพูดขึ้น เมื่อพวกเขามาหยุดอยู่ที่ส่วนหนึ่งของป่า ซึ่งบริเวณนี้เป็นพื้นที่โล่ง แต่ทางด้านหน้านั้น กลับมีทางแยก 3 ทางแยก บวกทางที่พวกเขาเดินมาก็สี่แยกพอดี
“ห๊า!!!” (X12(ไม่นับฮิซังกับมุซัง)) ในความคิดแต่ละคนเริ่มจินตนาการว่า ต้องเจออะไรพิสดารอีกแหงๆ
“ก่อนอื่น พวกวองโกเล่ทุกคน.. ชั้นคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลาให้พวกแกใช้อาวุธ ทุกคนเอาอาวุธมาให้ชั้นซะ!!”
“แล้วให้ไปเอามาทามม๊าย ย ย ย???” สึนะบ่น แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่ายเพราะปืนเจ้ากรรมมันเล็งมาใส่หัวเค้านิสิ
เมื่องวองโกเล่ทุกคนเอาอาวุธ และกล่องฝากไว้ที่รีบอร์นเรียบร้อยแล้ว..
......
..
“อรุณสวัสดิ์ พวกเธอทุกคน” เสียงทุ้มกล่าวขึ้น จากทางด้านหลังของพวกเขาทุกคน
!!!!!!!!!!!!!!!!
สึนะ >>> มันมาอีกแหล่ว
โกคุ >>> หนอยย แก๊!!!
ยามะ >>> คุณ!!!!
แรมโบ้ >>> หา!!!
เรียวเฮ >>> มาอีกแล้วเว้ยเฮ้ย!!!
ฮิบาริ >>> ......... (จิตสังหารกระจาย)
มุคุโร่ >>> มาทำไมนี่ครับ เสียอารมณ์จริงๆ
ร่างของวองโกเล่รุ่นที่หนึ่งและผู้พิทักษ์ทุกคนยืนอยู่ด้านหลัง ด้วยความที่ยังคงว่าง (สงสัยสวรรค์ไม่รับกลับ)
“วันนี้มีสองเรื่องที่ชั้นจะบอกพวกแกคือ หนึ่งวันนี้จะมีแบทเทิลเล็กน้อย โดยจะให้ฝั่งวองโกเล่สู้กับฝั่งคู่หมั้น เลือกคู่โดยการจับฉลาก! และสอง เนื่องจากคู่หมั้นทั้งหลายยังไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะต่อสู้กับพวกแก ชั้นจะให้วองโกเล่รุ่นที่หนึ่งและผู้พิทักษ์สอนให้”
“เห้ย!!!! ” ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกัน จะเล่นอะไรอีกเนี้ยยยย
“ไม่เอา จะให้นาโอยะไปอยู่กับคนอย่างแกเนี่ยนะ!!!” โกคุตะโกน ชี้หน้าจีอย่างไม่พอใจ เรื่องเมื่อวานแวบเข้ามาในสมอง ยิ่งคิดยิ่งอยากวิ่งไปถีบแรงๆ
“นั่นสิครับคุณรีบอร์น ผมจะแน่ใจได้ไง ว่าควรจะทิ้งคู่หมั้นที่น่ารักของผมไว้กับเจ้านี่” สับปะรดที่เงียบมานาน ในที่สุดก็เอ่ยปากขึ้นมา
“อยู่กับใครก็ดีกว่าอยู่กับแกหล่ะ!!” โทโมกิบ่นขึ้นมา
“แน่ใจหรือครับ คุณแน่ใจเหรอครับ ว่าปู่ของผมจะไม่ทำอะไรคุณ คึหึหึ” มุคุโร่ยิ้มเหยียดและส่งสายตาไม่พอใจไปทางสายหมอกรุ่นปู่..
โทโมกิหันไปมองทั้งสองโดยเริ่มจากฝั่งคุณหลาน แล้วหันไปมองคุณปู่... เออ นั่นสิ ดูแล้วไอ้ปู่หลานคู่นี้ก็ไม่น่าจะต่างกัน.. โอ้ยย ที่จริงยังไม่หายเจ็บจากไอ้สับปะรดบ้านี่เลย ยังต้องมาเจออะไรอีกเนี่ย?
“อย่ากล่าวหากันจะดีกว่านะครับ” เดมอนจ้องมุคุโร่กลับ ปากยิ้มเหยียดยั่วโมโหมุคุโร่ ตอนนี้ระหว่างทั้งสองคนมีกระแสไฟฟ้าบวกลบวิ่งสลับกันให้วุ่น อย่าให้ใครมาใกล้นะ อาจโดนช๊อต
“ชั้นเห็นด้วยกับเจ้าพืชไร่ ทำไมจะต้องฝากฮิคารุไว้กับเจ้านี่ด้วย” ฮิคาริพูดขึ้นนิ่งๆ พร้อมกับทอนฟาที่ลอยไปทางอลาวดี้ ร่างของเมฆารุ่นที่หนึ่งหายไป และซักพักก็ปรากฏขึ้นมา พร้อมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
นั่นสิ เราไม่กล้าไปกับคนพวกนี้ที่วางยานอนหลับเรา แถมคิดๆดูแล้ว คนที่น่าจะโวยวายน่าจะเป็นพวกเรานา ไหงพวกนั้นถึงแย่งพวกเราไปล่ะเนี่ย (เหล่าคู่หมั้น ที่คิดไปในทางทำนองเดียวกันหมด)
แต่พวกเขาไม่ทันได้คิดนาน คุณปู่ทั้งหลายก็ลากพวกเขาไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“เห้ยย ” พวกวองโกเล่หนุ่มๆขี้หวง(?) ทั้งหลายวิ่งตามพวกปู่ๆ ที่ลากคู่หมั้นของตัวเองไป
ปังง ง ง ง !!!!
กระสุนยิงเฉี่ยวหัวทุกคนไป ทำให้วองโกเล่ทุกคนชะงัก
“ก่อนที่พวกแกจะรู้สึกว่างมากจนต้องไปดูแลคู่หมั้น ชั้นว่าพวกแกเอาตัวให้รอดก่อนเถอะนะ” รีบอร์นยิ้ม พร้อมทำตาเป็นประกาย
“หา... แกหมายความว่าไงรีบอร์น??” สึนะหันมาถามอย่างงุนงง
แต่ยังหันได้ไม่ทันไร คำตอบมันก็มาหาเอง
ตึก ตึก ตึก !!! เสียงฝีเท้าอันดังและพื้นดินสั่นสะเทือน...
“เห้ยยย ย ??!!!!”
“พวกแกกลับมาเมื่อไรค่อยมาเริ่มกิจกรรมแบทเทิลกันนะ”
สิ่งที่เกิดขึ้นหน้ารีบอร์นตอนนี้ คือ โกร่า มอสก้า เครื่องรุ่นไหนไม่รู้ ตัวใหญ่กว่าที่เคยเห็นมา วิ่งหรือบินไล่พวกเขาไปกันคนละทิศคนละทาง อาวุธหนักที่ติดตั้งบนตัวของพวกมัน ถูกเล็งมาที่พวกเขาอย่างไม่มีเวลาให้พักถามเจ้าอาจารย์ตัวป่วน แกไปเอามาจากไหนวะรีบอร์น!!!!!!!
“แผนสูงนะครับอัลโกบาเลโน่ ถึงได้ยึดอาวุธพวกผมก่อน!!” มุคุโร่พูดอย่างมีอารมณ์! ไม่เป็นไร ผมสร้างขึ้นมาใหม่ก็แล้วกัน
มุคุโร่รวบรวมจิตจะสร้างสามง่ามขึ้นมา แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
“เขตงดใช้พลังจิตนะครับ หึหึหึ” เดมอนลอยอยู่เหนือหัวเขา ยิ้มแสยะมองเขาอย่างสนุก
“แหมม ว่าแล้ว อัลโกบาเลโน่ไม่มีทางเปิดช่องให้จริงๆสินะครับ” มุคุโร่พูดพลางสายหัว แต่ในใจ.. ไอ้บ้าเอ้ยย แล้วจะจัดการไอ้ตัวหนักอึ้ดนี้ยังไงเนี้ย?? และเขาก็วิ่งหนีต่อ...
โกร่า มอสก้าต่างไล่วองโกเล่แต่ละคนที่ไม่มีอาวุธ ให้เข้าป่าลึกไปเรื่อยๆ ถ้ามีอาวุธคงง่ายที่จะกำจัด แต่ถ้าไม่มีอาวุธหล่ะ?พวกแกจะทำยังไง? รีบอร์นยิ้ม และซดชาเขียวร้อนเข้าไปอย่างสบายอารมณ์
“โว้ย ใครจะยอมง่ายๆล่ะ”เรียวเฮสบถ ก่อนจะหยุดวิ่งแล้วตั้งหลัก หันมาเผชิญหน้ากับโกร่ามอสก้า
“แม็กซิมั่ม แคนนอน”เรียวเฮชกหมัดสวนไปทันที แสงสว่างจ้าที่มาจากหมัดของเรียวเฮทำทุกอย่างหยุดชะงัก หยุดดูผลงานของเขา
โกร่ามอสก้าหยุดนิ่ง แขนตกลงข้างตัว ไฟที่ดวงตาดับวูบลงไป
“เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว”เรียวเฮถอนหายใจ แต่ดูเหมือนจะโล่งใจได้ไม่นาน เพราะอยู่ดีๆไฟที่ตาก็กลับเริ่มติดอีกครั้ง
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่ได้ผลเรอะ”เรียวเฮเริ่มเหงื่อตก
“อ้อ ชั้นลืมบอกไปว่า มอสก้ารุ่นนี้ เป็นรุ่นสั่งทำเป็นพิเศษ พูดก็พูดเถอะนะ ชั้นสั่งมาแบบให้มันทนทานการโจมตีจากไฟดับเครื่องชนได้น่ะ ส่วนเจ้าตัวที่เรียวเฮชก ก็เป็นแบบเฉพาะที่เคลือบด้วยไฟธาตุอัสนีน่ะ เพราะงั้นมันไม่พังหรอกนะ”
“แล้วแกสั่งของพรรค์นี้มาทำมาย !!”สึนะหวยหวน
“สั่งมารังแก พวกแกโดยเฉพาะ เพราะงั้นก็หนีกันต่อไปเถอะ เอาตัวรอดให้ได้นะ”แล้วรีบอร์นก็ซดชา ปิดท้ายประโยค
ซึ่งนั่นก็เป็นสัญญาณให้เหล่าหนุ่มหล่อทั้ง 7 วิ่งต่อโดยอัตโนมัติ ขนาดคุณพี่ที่เก่งการสู้โดยใช้มือเปล่า ยังเอาไม่อยู่ พวกเขาที่ตอนนี้ไม่มีอาวุธ ก็คงต้องขอบายตามระเบียบล่ะ
ทางด้านคู่หมั้นทั้ง 7
“พวกคุณไม่ต้องสอนอะไร ผมต่อสู้เป็น” นาโอยะพูดขึ้นอย่างหัวเสีย หลังจากเจอหน้าคนที่จูบตัวเองเมื่อวาน
“ใครว่าพวกเราจะมาสอนเรื่องการต่อสู้ล่ะ ?” จ๊อตโต้ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหรูกล่าวขึ้น
“แล้วคุณพาพวกผมมาทำอะไร?” คาสึกิถาม
“มาเข้าคอส สะใภ้วองโกเล่ไง” ปู่ตอบยิ้มๆ
“สะใภ้วองโกเล่!!! X7”
ความคิดเห็น