Fic reborn (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #68 : กติกา

(แถมๆ)

ก่อนหน้าที่พวกคาสึกิจะกลับมาถึงคฤหาสน์ก่อนสักพัก

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก โอ้ย ในสุดก็หมดสักที โอ้ย เหนื่อย”โกทุเระบ่น พลางทรุดลลงนั่งกับพื้น เมื่อเจ้าหุ่นมอสก้าหมดพลังงาน แล้วหล่นตุบกับ พื้นไม่ขยับอีก

ร่างสูงผมเงินมองไปรอบๆ แล้วมองนาฬิกาของตน  เขาวิ่งหนีไป เกิน ชั่วโมงอีกนะเนี่ย

“แต่ว่า”โกคุเทระเหลือบมองไปทางหุ่น

“เจ้ามอสก้านี่ ฝีมือเจ้าสปาน่าเรอะ รึเจ้าอิริเอะวะเนี่ย เล่นเอาเกือบตาย(ผิดจ้า สองคนร่วมมือกันต่างหาก)

“คอยดูเหอะ กลับไปเมื่อไร จะตามไปบอมถึงบ้านเลย”โกคุเทระอาฆาตไว้ก่อน

ก่อนที่ประสาทสัมผัสจะตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหูได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างที่ใกล้เข้ามาอีก

หันดูรอบๆได้ไม่เท่าไร เจ้าต้นตอของเสียงก็ปรากฏให้เห็น

“มาจากไหนอีกเนี่ย!!”

ที่เขาเห็นคือมอสก้า อีกเครื่อง กำลังบินตรงมาทางเขา ไม่สิ มันพุ่งมาทางเขา แล้วกลับตัว 180 องศา พุ่งกลับไป ซึ่งก็สร้างความงงให้เขาไม่น้อย แต่ก็คิดได้ไม่ทันจบ คำตอบของข้อสงสัยก็พุ่งมา

แรมโบ้ เหยียบหัวมอสก้า แล้วพุ่งมาทางเขา

“โกคุเทระ ช่วยด้วยสิ”แรมโบ้ร้องไห้งอแง มาเกาะเอวโกคุเทระไว้

“แกเองเรอะ เจ้าวัวบ้า อย่ามาเกาะกันอย่างนี้สิ แล้วจะหนียังไง”โกคุเทระโวยวายพยายามแกะ มือคนเด็กกว่าออก แต่ดูเหมือนจะไม่มีเวลาอีกแล้ว เพราะมอสก้ามันพุ่งมาอีกแล้ว เผื่อความปลอดภัยในชีวิต โกคุจึงหิ้วอีกคนไว้กับเอว แล้วเผ่นทันที

ไปได้ไม่ไกล มอสก้าก็หมดพลังงาน ซึ่งทำเอาคนแบกต้องหอบแฮ่ก เหนื่อยกว่าเดิม

“ขะ ขอบใจ เจ้าบ้าเดระ รอดตายแล้ว”แรมโบ้บอก พร้อมหันไปมอง มอสก้าอย่างหวาดๆ

“ให้ตายเถอะ อย่าทำให้เหนื่อยกว่าเดิมจะได้มั้ย”คนตอบ นอนอย่างหมดแรงแล้วจริงๆ

“ว่าแต่ นี่มันตรงไหน ล่ะเนี่ย”แรมโบ้มองซ้าย มองขวา

“ไม่รู้เฟ้ย แค่หนี ก็เหนื่อยจะตายแล้ว ยังไม่มีเวลามาสนใจทิศหรอกเฟ้ย”

แต่ยังไม่ทันพักเหนื่อยดี ทั้งสองคนก็พลันได้ยินเสียงขึ้นมาอีก ซึ่งบอกได้เลยว่ารู้สึกไม่ดี

“โกคุเทระ เราเผ่นก่อนที่จะงานเข้าดีกว่านะ”แรมโบ้ชวน

“นานๆที เราจะมีความเห็นตรงกันนะเจ้าวัวบ้า ไปทางไหนดีล่ะที่นี้”โกคุเทระตอบรับ

“ทางนี้”โกคุเทระถามว่าทำไมต้องเชื่อ แต่บังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นแสง ที่แสดงถึงที่ตั้งคฤหาสน์ทางเดียวกับที่แรมโบ้ชี้พอดี เลยไม่ต้องเถียงกันให้เหนื่อย แล้วใส่ตีนผี เผ่นกลับให้ไว ก่อนที่เจ้าเสียงนั้น จะนำความซวยมาให้อีก

โกคุเทระกับแรมโบ้กลับมาถึงคฤหาสน์เป็นคนที่ 4 กับ 5 เมื่อเห็นว่า สึนะไม่ได้บาดเจ็บอะไรหลังจากเข้าไปถามไถ่แล้ว ก็ทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยล้า

(จบย้อนความ)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

จบคำบรรยายจากรีบอร์น หนุ่มๆฝั่งวองโกเล่ก็ต้องมานั่งปลอบใจที่รักของตน(?) ที่กำลังจิตตก ที่โดนให้เข้าคอร์สสะใภ้จนได้

“น่ะ น่า คาสึกิไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ต้องคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของรีบอร์นหรอก เจ้านั่นก็แกล้งคนไปเรื่อยล่ะ”สึนะปลอบคาสึกิที่นั่งเงียบ ไม่พูดกับเขาเลย

“อืม...จะพยายามไม่คิดมากนะ”คาสึกิหันมาตอบ

“ไม่มีอะไรต้องคิดหรอกน่า กับเรื่องน่าปวดหัวของรีบอร์นน่ะ”สึนะพูดสบายๆเพราะเจอมาบ่อยจนชินแต่อีกคนกลับเถียงอย่างรวดเร็ว

“ไม่คิดได้ไง เป็นคู่หมั้นไม่พอ คราวนี้มาแบบลูกสะใภ้เลยนะ โฮย แค่คิดว่า ถ้าเรื่องดังออกไปนี่ ชั้นถูกแฟนคลับสึนะกระโจนใส่แหง”

“เห ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ไมต้องกังวลหรอก ผมจะปกป้องคาสึกิเอง แล้วขอถามหน่อยเถอะ รีบอร์นให้ทำอะไรเหรอ ไม่อันตรายใช่มั้ย แต่ดูแล้วนอกจากนาโอยะคุง คนอื่นก็ไม่เห็นมีแผลเลยนี่นา ไปทำอะไรมาเหรอ คงไม่ใช่ไอ้แบบแม่ศรีบ้านศรีเรือนนะ”สึนะถาม อีกคนก็สงบสติก่อนเล็กน้อยแล้วตอบ

“ถ้าให้เป็นแม่ศรีเรือนล่ะก็นะ ป่านนี้พวกชั้นเผ่นไปแล้วไม่กลับมาหรอก ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า”

“...........”สึนะเกิดอาการใบ้กินเล็กน้อย ลงทุนน่าดูแหะ

“ถ้าถามว่าทำอะไร ก็คุณปู่สอนให้ใช้ไฟดับเครื่องชนน่ะ”คาสึกิหันไปมองสึนะที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้าง

“คุณปู่อีกแล้วเรอะ พวกเขาว่างกันมากใช่มั้ยเนี่ย”สึนะโหยหวน ทำอะไรคาสึกิของเขาอีกรึเปล่าเนี่ย

เหมือนจะอ่านใจสึนะออก คาสึกิรีบบอกปัดทันที ว่าไม่มีอะไร

“แล้วคาสึกิใช้ไฟดับเครื่องชนได้แล้วเหรอ”สึนะถามอีก

“อืม”

“เก่งจังน้า ใช้ได้ภายในชั่วโมงเดียว ผมน่ะ กว่าจะใช้ได้ก็แทบแย่เลย”สึนะชม แล้วนึกถึงตอนที่รัล มิลจิ สอนเขา โอ้ยสยอง แค่มีชีวิตรอดกลับมาได้เนี่ยก็บุญแล้วมั้ง

“ชั้นก็แทบแย่เหมือนกัน ชักมีความรู้สึกเหมือนว่าฟลุกยังไงก็ไม่รู้ ที่ใช้ไฟได้เนี่ย”คาสึกิบอก

“เอาเถอะ ผ่านมาได้ก็ดีแล้วล่ะ”

“อื้ม”

“ที่นี้เรามาภาวนากันดีกว่า ว่าให้ไอ้การแบทเทิ่ลอะไรนั่นของรีบอร์น เป็นของที่ปลอดภัยกับชีวิตของพวกเราทุกคน”สึนะบอกพร้อมกับเหลือบตาไปทางเจ้าครูพิเศษตัวดี ที่สรรหาเกมส์มาให้เสี่ยงตายได้ทุกเวลาเลย

“เอาล่ะๆ มาเริ่มกันได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะไม่จบในคืนนี้”รีบอร์นว่า พลางกระโดดมานั่งบนหัวสึนะ

“การแบทเทิ่ลสินะ เจ้าหนู ก็ดีจะได้มีของแก้เบื่ออย่างอื่นบ้าง”ฮิบาริว่าพลางมองคนที่ยืนข้างๆ ซึ่งคนโดนมองก็สะดุ้งเล็กๆ พลางอดคิดไม่ได้ว่า จากที่พูดนั่น เข้าเป็นหนึ่งในของแก้เบื่อมั้ยเนี่ย

“แล้วกฎ กติกา มารยามสากลละครับ อัลโกบาเล่โน่”มุคุโร่พูดต่อด้วยความคึกนึกสนุกไม่แพ้กัน บางที เขาอาจจะหาช่องยึดร่างของซาวาดะ สึนะโยชิด้วยก็ได้

“ก็ชื่อก็บอกอยู่แล้วนะ ว่าแบทเทิ่ล เพราะฉะนั้นก็เลยเป็นการจับคู่ต่อสู้ธรรมดานั่นแหละ”รีบอร์นอธิบาย แถมด้วยสึนะที่ตัดมุขอย่างรวดเร็ว

“แค่ขึ้นชื่อว่าต่อสู้ ก็ไม่ธรรมดาแล้วเว้ยครับ”

“อย่าโวยวายนักเลยน่า เจ้าห่วย ยังไงพอเข้าโหมดดับเครื่องชนแล้ว ชั้นก็ไม่เคยเห็นแกแพ้ซะที”รีบอร์นพูดพร้อมแปลงร่างเลออนเป็นพัด แล้วตบหัวสึนะเบาๆ ทำเอาคนเป็นศิษย์ได้แต่คอตก แล้วหันไปมองคนอื่นๆ

“อืม ต้องยืดเส้นยืดสายอย่างสุดหูรูดแน่”(เรียวเฮ)

“คงได้เคลื่อนไหวร่างกายบ้างล่ะนะ”(ยามาโมโตะ)

“เฮ้อ ได้ขยับบ้างก็ดี เห็นอาเจ้แล้ว อยากขว้างระเบิดขึ้นมาตะหงิดๆ(โกคุเทระ)

“พวกคุณต้องถูกขย้ำอยู่ที่นี้”(ฮิบาริ)

“น่าสนุกซะแล้วสิครับ ขอให้คู่วองโกเล่”(มุคุโร่)

“อยากยำรีบอร์นอ่ะ”(แรมโบ้)(ข้าว : ช่างไม่กลัวตายซะเลย)

“หึหึ งานนี้ต้องสนุกแน่เลย ได้สู้บ้างซะที หนีแต่ผีคุณปู่จนเซงแล้วเนี่ย”(นาโอยะ)

“ขอให้มันแก้เครียดบ้างล่ะกัน”(ฮิคารุ)

“ขอให้มันตายคาที่ไปเลย”(ยูคิ)

“ชักรู้สึกไม่ค่อยดีเลย”(โทโมกิ)

“ขออย่าให้บาดเจ็บกันหนักเลยนะ”(เรียว)(ข้าว : ยังไงก็น่าจะเจ็บสินะ)

“ไม่อยากสู้อ่ะ”(ยูกิ)

“งานนี้มีคนตายแหง”(คาสึกิ)

.....เหมือนจะเตรียมพร้อมแล้วแหะ....(สึนะ)

“ดีล่ะ งั้นมาจับฉลากแบ่งคู่เลยแล้วกัน แข่งแค่คนละรอบ ผู้ชนะจะมีรางวัลให้ล่ะนะ”รีบอร์นว่าพลางส่งยิ้มให้ แต่นั่นก็มากพอทำให้โทโมกิสะดุ้งได้

.....รางวัลน่ะ คงไม่ใช่แบบที่เขาโดนหรอกนะ.....(โทโมกิ)

แล้วไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร รีบอร์นก็จัดการ จับฉลากเอง เขียนผลการจับเองเฉยเลย

“ก็สรุปได้ดังนี้ล่ะนะ แหม จะเรียกว่าโชคดี ดีมั้ยนะ ฝั่งสึนะ สู้กับ ฝั่งคาสึกิครบพอดี แบบไม่เจอกันเอง”

ซาวาดะ สึนะโยชิ VS มากามิ โทโมกิ

ยามาโมโตะ ทาเคชิ VS โอมุระ เรียว

โกคุเทระ ฮายาโตะ VS มินามิ คาสึกิ

ฮิบาริ เคียวยะ VS โฮมุระ นาโอยะ

โรคุโด มุคุโร่ VS ฮายาเสะ ฮิคารุ

ซาซางาวะ เรียวเฮ VS ฮานากาวะ ยูกิ

แรมโบ้ VS ฮานากาวะ ยูคิ

“ล้อกันเล่นใช่มั้ย  จับคู่แบบเนี้ย”พอเห็นผล สึนะก็ร้องทันที  ปกติก็แทบไม่อยากสู้อยู่แล้ว เจอแบบนี้เข้าไป ยิ่งไม่อยากสู้เข้าไปใหญ่ แถมแต่ล่ะคู่ก็ช่าง..หมดคำบรรยาย

 “โอเช จับคู่ได้ล่ะ ต่อไปก็สนามประลอง” รีบอร์นพูดขึ้นแล้วหยิบกล่องประหลาดที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนออกมา ข้างในกล่องเป็นลูกบอลสีเงิน มีประมาณ 6 – 7 ลูก

“เอาไว้ทำอะไรน่ะรีบอร์น”

“คอยดูล่ะกัน ผลงานสิ่งประดิษฐ์ใหม่ของจางนีนิ”เด็กทารกยิ้มให้

“ของจางนีนิ/เจ้าจางนีนิเหรอ”ว่าที่บอสและว่าที่มือขวา กรีดร้องทันที ของแบบนั้นมันใช้งานได้จริงเหรอ ถึงจะผ่านไปนานแค่ไหน จางนีนิ ก็ยังเป็นจางนีนิอยู่ดีนั่นแหละ

“คอยดูล่ะกัน”ทั้งสองคนจะห้ามก็คงไม่ทันแล้ว เพราะรีบอร์นจัดการโยนลูกบอลหนึ่งลูกในนั้น ขึ้นฟ้าไป แล้วดูมันตกลงมา เมื่อมันกลิ้งจนหยุดอยู่กับที่ ลูกบอลสีเงินก็เริ่มสั่น แล้วแตกตัวออกมา สี่ทิศเป็นแท่งเหล็กทรงกระบอกกลม หนาประมาณ 1 เซนต์ ยาวประมาณ 10 เซนต์ ปักฝังลงกับพื้นดิน จากนั้นก็เกิดแสงเลเซอร์สีแดง เชื่อมต่อแท่งเหล็กทั้งสี่ จนกลายเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัส กว้างยาวด้านล่ะ ประมาณ 10 เมตรได้

“โอเค เวทีเรียบร้อย”รีบอร์นว่า แล้วยิ้มอย่างพอใจ เมื่อลูกบอลสามารถทำงานได้ดี ตรงหน้าเขาตอนนี้มีเส้นสีแดงสูงจากพื้นประมาณ 5 เซนต์ แบ่งแยกเป็นอาณาเขตต่อสู้กลางลานกว้างแล้วเรียบร้อย

“ไม่ต้องเป็นห่วง เลเซอร์นั่น เป็นแค่เลเซอร์ที่ใช้ตรวจสอบ ถ้ามีคนออกนอกสนามเท่านั้นเอง ไม่มีผลใดๆแน่นอน รับรองได้ ว่าไม่บาดเจ็บ”รีบอร์นเสริมขึ้น เมื่อเห็นอาการของสึนะ ที่จ้องมองไปยังพื้นที่ต่อสู้อย่างไม่ไว้วางใจ

“กติกานั่นง่ายมาก แค่จัดการอีกฝ่ายจนออกนอกสนาม รึกดอีกฝ่ายไว้กับพื้นได้เกิน 5 วินาที ก็เป็นฝ่ายชนะ”

  “การแบทเทิ่ลเริ่มต้นได้”รีบอร์นประกาศ

“ส่วนคู่แรก ก็ขอเป็น....”เบี้ยงกี้เกิดมีอาการอยากเป็นคนตัดสิน เลยมาร่วมวงด้วยซะเลย