Fic reborn (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #77 : คำขอของผู้ชนะ

“ขออภัยนะครับ รุ่นที่ 10 ที่เอาชัยชนะมาไม่ได้ แต่มินามิไม่ได้บาดเจ็บนะครับ”ผู้ที่บอกว่าตนเป็นมือขวารายงานพร้อมกับคำขอโทษ

“อือ ไม่เป็นไรหรอก โกคุเทระคุง ไม่มีใครบาดเจ็บก็ดีแล้วล่ะ”สึนะเอ่ยอย่างโล่งอกที่ไม่มีใครบาดเจ็บ(ไปมากกว่านี้)

“เอาล่ะ เมื่อแข่งครบทุกคู่แล้ว ก็มาให้รางวัลกับผู้ชนะ ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่าเนอะ งั้นเปลี่ยนที่คุยไปคุยที่ห้องอาหารในคฤหาสน์ดีกว่า”รีบอร์นเดินเข้ามา พร้อมกับเก็บเส้นเลเซอร์ แล้วเดินนำออกไป

ห้องอาหาร

เมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อย เบียงก็ยกเครื่องดื่มเย็นๆมาบริการทันที ทำเอาไม่มีใครกล้าแตะ แม้แต่คนเดียว จนรีบอร์นยืนยันไปหลายรอบนั่นแหละ ว่าเบียงกี้ไม่ได้ทำ จะเอาเวลาไหนไปทำ ก็ในเมื่อเธอเป็นคนตัดสินการประลอง ถึงได้ยอมดื่มกันแต่โดยดี

“สำหรับการประลอง 7 รอบ มีผู้ชนะคือ ยามาโมโตะ เรียวเฮ ฮิบาริ มุคุโร่ คาสึกิ ยูคิ โทโมกิ ให้ตายสิ เป็นบอสแต่ไม่ชนะ ห่วยจริงๆเลย”รีบอร์นประกาศ แถมกัดสึนะตอนท้ายๆ

“ช่างชั้นเหอะน่า”สึนะรีบสวนทันที

“สำหรับรางวัลที่บอกไว้ก็คือ ผู้ชนะสามารถสั่งอะไรก็ได้อย่างหนึ่ง แต่มีผลในระยะ 30 วัน ถ้าเป็นผลต่อเนื่อง ก็เลยตามเลย”

“อะไรคือเลยตามเลย”สึนะถามออกไป

“ก็อย่างเช่น ถ้าคาสึกิ ทำสัญญาขอเป็นบอสแทนสึนะ แล้วไม่ทำเรื่องยกเลิกใน 30 วัน ก็จะให้คาสึกิเป็นรุ่นที่ 10 แทนไปโดยปริยาย”รีบอร์น อธิบาย

“เฮ้ย!!”เสียงร้องจากคนที่โดนยกตัวอย่างทั้งคู่บวกกับว่าที่มือขวา ดังขึ้นมาพร้อมกันทันที

“แค่ยกตัวอย่าง ไม่ได้เอาจริงซะหน่อย แต่ถ้าจะเอาจริงก็คงไม่เป็นไร ยังไงก็คงดีกว่าเจ้าห่วยสึนะนั่นแหละ”รีบอร์นบอกกับตัวเอง แต่ว่าที่บอสรุ่นที่สิบดันได้ยิน

“อย่าแม้แต่คิดเรื่องนี้เชียว”แค่ตัวเขาก็ปวดหัวมากพอแล้ว อย่าดึงคาสึกิมาเกี่ยวมากกว่านี้เลย

ส่วนคาสึกิที่ฟังก็ถอนหายใจ พลางคิดไปว่า จะไม่ขออะไรแบบนั้นเด็ดขาด

“ถ้างั้นก็บอกความต้องการมา”รีบอร์นยิ้มให้

“ขอได้ทุกอย่างเลยเหรอ?”โทโมกิถามอย่างไม่แน่ใจ มันจะจริงเหรอ มันน่าจะมีขอบเขตบ้างนะ

“แน่นอนทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่วองโกเล่ทำให้ไม่ได้”รีบอร์นย้ำให้มั่นใจ

“ถ้างั้นของชั้นนะเจ้าหนู”ยามาโมโตะขอเป็นคนเริ่มก่อน

“ว่าไป ยามาโมโตะ”

ยามาโมโตะ หันไปยิ้มให้ยูคิ ก่อนจะพูดให้ได้ยินไปทั่วทั้งห้องอาหารว่า

“ฮานากาวะ ยูคิ ขอตัวและหัวใจให้ผมเถอะ”

“เฮ้ย !!!”(X7)

“โอเค จัดไปอย่าให้เสีย เดี๋ยวใส่พานถวายให้”

“เอ้ย!!!”(X9) (เขียน 9 ไม่ผิดหรอก แถมสึนะกับแรมโบ้ให้อีก)

“ให้กันอย่างนี้เลยเรอะ เจ้าตัวยังไม่ยอมอีกต่างหากนะ”สึนะโวยวายทันที

“กฎก็คือกฎ ผู้ชนะ สามารถขออะไรก็ได้ ต้องเป็นไปตามนั้น ต่อไปเป็นใคร”รีบอร์นตัดจบ แล้วหันไปถามคนอื่นต่อ

“ของชั้นก็..เอาเป็น เรียวทำแผลเก่ง เพราะงั้น มาเป็นหมอประจำตัวให้ผมอย่างสุดหูรูดไปตลอดชีวิตเถอะ”เรียวเฮพูดบ้าง

ส่วนคนโดนเอี่ยวก็ใบ้กิน หน้าแดงไปแล้ว

.....มันเหมือนขอแต่งงานเลยนะเนี่ย...แต่คิดอีกที...มันรู้ความหมายของประโยคที่พูดรึเปล่านี่....(X10)(+ทูน่า/ปลาหมึก/ฮิซัง)

คำขอที่ได้ยินทำเอาฝั่งคาสึกิเริ่มพูดอะไรไม่ออก ส่วนสึนะก็เริ่มกุมขมับ

“คุฟุฟุ ถ้าอย่างนั้น ของผมก็ขอให้โทโมกิมาจดทะเบียนสมรส แล้วแต่งงานกับผมก็พอครับ”

“หะ..”โทโมกิร้องได้แค่นั้น เพราะช๊อก(ซ้ำซ้อน)ไปแล้ว

.....ไอ้นี่หนักกว่า เจ้าสับปะรด ขอแต่งงานเอาดื้อๆเลยแหะ....(X9)(ทูน่า/ปลาหมึก)

“ขอมาแต่ละคนน่ะ คิดว่าพวกชั้นยอมเรอะ”นาโอยะโวยวายขึ้นมาทันที เมื่อทนฟังได้แค่สามคน(และตั้งสติได้)

“ยอมไม่ยอม ไม่รู้ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ ยังไงพวกนายก็เปลี่ยนไม่ได้ แทนที่จะโวยวาย น่าจะหาวิธีรับมือ เพื่อแก้ไขในเวลา 30 วันดีกว่านะ แต่ไม่ต้องแก้ก็ดี เพราะยังไงพวกนายก็ต้องเป็นของเจ้าพวกนี้อยู่แล้ว ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”รีบอร์นอธิบายแบบไม่สะทกสะท้าน

“เป็นมากเลยต่างหาก”นาโอยะกับฮิคารุโวยวายแทนเพื่อนของตนที่พูดไม่ออกไปแล้ว แต่เด็กทารกก็ทำเป็นไม่สนใจอีกรอบ แล้วหันไปถามคนอื่นต่อทันที

“งั้นของชั้นขอเป็น ภายใน 30 วันนี่ ห้ามให้ยามาโมโตะมามาเข้าใกล้ชั้นเด็ดขาด เอาออกไปจากชีวิตได้ยิ่งดี”ยูคิบอกด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ ทำเอายามาโมโตะถึงกับจ๋อย

“อืม...”รีบอร์นเงียบไป พร้อมกับคิดอยู่ชั่วครู่แล้วตอบมาว่า

“ถ้าอย่างนั้น คำขอมันก็สวนทางกันสิ เพราะงั้นชั้นให้สิทธิคนพูดก่อน ทำให้คำขอของยูคิเป็นโมฆะ เลยยกผลประโยชน์ให้ยามาโมโตะล่ะกันนะ”

“เฮ้ย ได้ไง”(X5)(เว้นเรียวกับคาสึกิ)

ซึ่งคนได้รับประโยชน์ก็ยิ้มทันที

.....แล้วแบบนี้จะชนะไปเพื่ออะไรฟะ..ยังไงก็เสียให้ไอ้บ้านี่อยู่ดี.....(ยูคิ)

จากคำที่ได้ยินนั่น ทำเอาคาสึกิกับโทโมกิต้องคิดหนัก แปลว่าขอที่ขัดกับอีกฝ่ายไม่ได้สินะ แล้วจะหาทางดิ้นยังไงล่ะ คาสึกิน่ะไม่เท่าไร แต่โทโมกิเนี่ยสิ ขอแต่งงานเลยนะ

รีบอร์นที่เห็นอีกสองคนกำลังคิดหนัก เลยหันไปถามฮิบาริแทน

“ฮิบาริล่ะ ว่ายังไง จะเอาอะไร”

“ชั้นไม่เอาถึง 30 วันหรอกเจาหนู ขอแค่ตั้งแต่วันนี้จนไปถึงเที่ยงคืนวันพรุ่งนี้ ให้เจ้านั่นทำตามที่ชั้นสั่งพอ”ฮิบาริพูดเรียบๆ แล้วมองไปที่เจ้านั่นที่เขาพูดถึง

ฮิคารุสะดุ้งทันที เอ่อ เขากลัวตายนะ ถึงจะดีที่ขอแค่ 2 วัน แต่มันก็มีสิทธิตายอ่ะ

“ตามใจนายล่ะกันฮิบาริ 2 วันนะ คืนนี้กับคืนพรุ่งนี้”รีบอร์นย้ำ

“อา”แล้วฮิบาริก็นั่งเงียบเหมือนเดิม

แต่อีกฝั่งน่ะ ใกล้บ้าแล้ว เงื่อนไขมาแต่ละอัน อยากร้องไห้ชะมัด

“คาสึกิกับโทโมกิล่ะว่าไง”เด็กทารกถาม เมื่อเหลือสองคนสุดท้าย

สองคนที่เหลือมองหน้ากัน พยักหน้าตกลงตามที่เตี้ยมไว้

“เอาเป็นว่า หลังแต่งงาน จดทะเบียนสมรส ก็ต้องมีฮันนีมูนใช่มั้ย”โทโมกิถามมุคุโร่

“เฮ้ย โทโมกิ ยอมรับได้ไง”นาโอยะโวยวาย

“แน่นอนครับ ผมไม่พลาดหรอก ฟุฟุ”มุคุโร่ตอบยิ้มๆ

“งั้นหลังจากเสร็จอะไรเรียบร้อยแล้ว ก่อนไปฮันนีมูนกับนาย ขอไปเที่ยวกับเพื่อนให้สบายใจก่อน ขอทริปแบบดีที่สุดที่หาได้ของต่างประเทศด้วย”พูดจบก็หันไปหาเด็กทารกใส่สูท

“โอเช เดี๋ยวจัดให้ คนสุดท้ายล่ะว่าไง”

“ในระหว่างไปเที่ยว ห้ามพวกนายทุกคน แอบตามมาเด็ดขาด ทุกคนต้องอยู่ในนามิโมริเท่านั้น”คาสึกิพูดปิดท้าย ทำเอาพวกสึนะค้างไปตามๆกัน

.....หนีไม่ได้ ก็เอาแบบนี้เลยเหรอ....(ทูน่า)

“จัดให้ตามนั้น กำหนดการเรียบร้อยเมื่อไร จะจัดให้ทันที”รีบอร์นรับคำ

เมื่อเห็นรีบอร์นรับคำ คาสึกิกับโทโมกิก็ถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อย ขอหนีไปตั้งหลักก่อนล่ะ

“เอาล่ะๆงั้นก็ครบแล้ว แต่ยูคิก็อุตสาชนะ เสียดายรางวัล งั้นเอางี้ล่ะกันนะ”รีบอร์นหันไปคุยกับยูคิ หลังจากที่พูดเองเออเองเรียบร้อย

“อะไรอีก”ยูคิถามพลางมองอย่างหวาดระแวง

“ไหนๆก็ชนะ คำขอของนายก็เกี่ยวกับยามาโมโตะ ฉะนั้น ชั้นจะให้สิทธินาย ให้สามารถสั่งอะไรกับยามาโมได้ตามใจ เป็นเวลาสามวันล่ะกัน ขอบเขตใน 30 วันเหมือนคนอื่น จะเริ่มวันไหนก็บอกชั้นล่ะกัน”

เมื่อฟังจบ ยูคิก็ค่อยฟื้นคืนชีพขึ้นมาหน่อย หันไปแสยะยิ้มให้ยามาโมโตะขนลุกเล่น

“งั้นก็แยกย้ายไปพักได้ พรุ่งนี้ ไม่มีเรื่องอะไรหรอก อนุญาตให้พักตามสะดวก”แล้วรีบอร์นก็เดินหายไปจากห้องอาหาร