Fic reborn (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #87 : เช้าที่สงบหรือวุ่นวาย(1)

ห้องอรุณ

แสงสว่างที่ลอดเข้ามาในห้อง ปลุกให้เรียวรู้สึกตัว เขาพลิกตัวบิดขี้เกียจ ก่อนจะรู้สึกตัวได้ว่าอยู่คนเดียว เรียวยันตัวขึ้น มองไปรอบๆ ก็ปรากฏว่าเขาอยู่คนเดียวในห้องนอนจริงๆด้วย

เรียวจึงลุกจากเตียง ออกจากห้อง เพื่อหาเรียวเฮ ก่อนจะเจออีกคนซ้อมชกมวยอยู่ตรงระเบียงด้านนอก

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเรียวเฮ ตื่นเช้าจังนะครับ ยังไม่หกโมงครึ่งเลย”เรียวทัก เมื่อเปิดประตู

“โอ้ อรุณสวัสดิ์เรียว นายก็ตื่นเช้าเหมือนกันนิ”เรียวเฮตอบกลับมา หยุดการซ้อมเช้าไว้แค่นั้น เหงื่อหยดตามไรผมทำให้เรียวเฮต้องยกแขนเช็ด

“ปกติตื่นเช้าขนาดนี้เลยรึครับ เหงื่อออกเยอะขนาดนี้ น่าจะซ้อมมานานแล้วสินะครับ”เรียวยิ้มๆ พลางมองคนตรงหน้าไป

“ก็นะ”เรียวเฮตอบ แต่ในใจน่ะ

.....ไม่กล้าพูด ตอนใกล้สว่างลุกมาเข้าห้องน้ำ แต่พอจะกลับมานอนต่อ(กับเรียว) ดันตื่นเต้นจนนอนไม่หลับซะงั้น เพื่อดับอาการฟุ้งซ่าน เลยหนีมาชกมวยตั้งสมาธิ....

“งั้นคุณไปอาบน้ำเถอะครับ แล้วลงไปข้างล่างกัน อากาศเช้าๆแบบนี้ น่าไปเดินเล่นนะครับ”เรียวที่รู้สึกได้ถึงลมย็นๆ เดินไปที่ขอบระเบียง แล้วหันมาชวนอีกคน

“อือ ได้สิ งั้นขออาบน้ำแปปนะ”เรียวเฮตกลง

“ครับ”เรียวยิ้มให้ แล้วเดินเข้าห้องไปพร้อมกัน แต่ก่อนที่เรียวเฮจะเดินไปอาบน้ำ ก็ดึงมือเรียวไว้ก่อน

“อรุณสวัสดิ์นะ คุณหมอของผม”เรียวเฮว่า พลางจูบที่หน้าผากเบาๆ แล้วเดินหายไปในห้องน้ำ ส่วนเรียวก็หน้าแดงก่ำ แล้วทรุดลงนั่งลง ซุกหน้าไว้กับเข่าของตน

....อึก คุณเรียวเฮทำแบบนี้เป็นด้วย จะเขินตายก่อนมั้ยนะชั้น....

ส่วนคนที่เดินหนีมาอาบน้ำก็

.....ทำลงไปจนได้ คิดมาตั้งหลายตลบ..ในที่สุดก็ทำสำเร็จ..ได้กำไรที่เห็นเรียวหน้าแดงน่ารักแต่เช้าด้วย....

*****ห้องอรุณ จีบกันแต่เช้าและตกลงกันได้*****

ห้องอัศนี

“อือ”เสียงครางเบาๆกับความรู้สึกว่ามีคนขยับเข้ามาซุกอก ทำให้แรมโบ้ลืมตาตื่นขึ้นมา

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ยูกิพลิกตัวมา แล้วซุกเข้ามาหาไออุ่นจากตัวเขา ท่าทางจะขี้หนาวน่าดู งั้นขอกอดเพิ่มความอบอุ่นให้ล่ะกันนะ

เมื่อคิดจบก็ตีเนียนกอดยูกิเลย แล้วหลับไปอย่างพอใจอีกรอบ

..........

.....

..

ไออุ่นที่ดูคุ้นเคย ทำให้ยูกิซุกตัวเข้ามา เพราะนึกว่าเป็นพี่ยูคิ สมัยเด็กๆ เวลาหนาวๆเขาชอบหนีมานอนกับพี่ยูคิบ่อยๆ ซุกตัวนอนกอดกันกลม เห็นคุณแม่บอกว่า น่ารักจนดุไม่ลงบ่อยๆด้วย

ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ไม่ได้นอนกับพี่ยูคินี่ ทำเอาลืมตาตื่นทันที

“อึก..”ใบหน้าที่เห็นระยะประชิดทำเอาตาสว่างในทันที เกือบร้องแล้วดีนะปิดปากตัวเองทัน ถ้าร้องล่ะก็แรมโบ้ตื่นแน่ รีบชิ่งตอนนี้เลยดีมั้ย ทำไมเรามานอนอยู่ในท่านี้ได้ล่ะเนี่ย ละเมอว่าเป็นพี่ยูคิอีกแล้วเหรอ

แต่ทางที่ดีตอนนี้ จรลีออกก่อนดีกว่าแหะ แล้วยูกิก็ค่อยๆดึงมือแรมโบ้ออก แล้วลุกจากเตียงให้เบาที่สุด

ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ

“ตื่นแล้วเหรอครับ นอนต่ออีกหน่อยก็ได้นี่นา”เสียงที่ได้ยินกะทันหัน ทำเอายูกิสะดุ้งเฮือก แล้วค่อยๆมองกลับมา

“อะ อือ อยากไปเดินเล่นสักหน่อยน่ะ แรมโบ้นอนต่อก็ได้นะ”ยูกิพูดพลางยิ้มแหยๆ

“อือ งั้นขอนอนต่ออีกหน่อยนะ จะลงไปเดินเล่นก็ใส่เสื้อคลุมด้วยนะ”พูดจบ ก็ซุกตัวลงนอนต่อ

ทำให้ยูกิถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้ ขอเวลาให้เขาทำใจอีกหน่อยกับคำสารภาพรักเมื่อคืนก่อนเถอะ

เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย ยูกิก็เดินมาดูอีกคน ว่ายังหลับอยู่รึเปล่า

.....โอ้ย..มองแค่นี้ก็เขินแล้ว..มีคนหล่อแบบนี้มาสารภาพรักเหรอเนี่ย.....

ยูกินั่งลงข้างเตียง พวกพี่ๆของเขาก็หน้าตาดี แต่ไหงแพ้พวกมาเฟียนี่ได้ล่ะนี่(ความหล่อเหรอ : ข้าว) ยูกิรีบสะบัดหัวไล่ความคิด แล้วลุกจากข้างเตียง หมายจะออกไปเดินเล่น แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นรอยแดง บนผ้าปูที่นอน

ทำเอาต้องรีบปลุกแรมโบ้ขึ้นมาคุยทันที

“มีอะไรครับ จะไปเดินเล่นไม่ใช่เหรอ”แรมโบ้งัวเงียขึ้นมา

“ตอนนี้ต้องทำเรื่องอื่นก่อนต่างหาก ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ”ยูกิ เขย่าตัวเบาๆ

“ตื่นแล้วครับ ว่าไงครับ”แรมโบ้ว่ายันตัวขึ้นมานั่ง พลางจับมือยูกิไว้

“เอ่อ..”ยูกินิ่งไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก

“ว่าไงครับ”แรมโบ้ถามซ้ำ พลางยิ้มให้

“ปะ ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย”

“หืม แต่ผมยังอยากนอนต่อนี่นา ไม่เอาอ่า”แรมโบ้พูดจบก็ทำท่าล้มตัวจะนอนต่อ

“ไม่ได้นะ ต้องลุกเดี๋ยวนี้”

“ทำไมล่ะ ขออีกนิดน้า”

“ไม่ได้ ให้ตายสิ ไม่รู้ตัวเหรอ”ยูกิถามแบบเหนื่อยใจ

“หืม รู้ตัว ?”

“ใช่สิ แผลเก่าที่แขนน่ะ มีเลือดซึมออกมาอีกแล้วนะ ไปอาบน้ำแล้วมาทำแผลใหม่เลย”ยูกิบอก ทำให้แรมโบ้มองแขนตัวเอง

“ไม่เอา ผมจะนอน”ว่าจบก็ล้มตัวลงทันที

“ตื่นนะ”

“ม่าย”

*****ห้องอัศนี ยังคงถกเถียงกันต่อไป...ลืมอะไรรึเปล่าเนี่ย*****

ห้องมฆา

ฮิบาริลืมตาขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่าฮิเบิร์ดมาปลุกเขาแล้ว(ข้าว : เป็นคน เอ้ย นกที่กล้าหาญที่สุดในเรื่องแล้ว)

“จะไปบินเล่นเหรอ”ฮิบาริถาม พลางลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างตรงระเบียงให้ ซึ่งนกตัวเหลือง ก็บินออกไปอย่างเริงร่าเลยทีเดียว

เมื่อไม่เห็นนกน้อยบินหลับตาไปแล้ว ก็เดินกลับมาที่เตียง มองคนที่ยังหลับอยู่

นัยน์ตาสีนิล เหลือบมองนาฬิกา  ตอนนี้เพิ่งหกโมง นอนต่อดีกว่า เมื่อคืนนี้ กว่าจะนอนกัน ก็เกือบตี3(กี่รอบน้า)

ฮิบาริล้มตัวลงนอนข้างฮิคารุ พร้อมมองผลงานตัวเองไปด้วย ถึงเมื่อคืนนี้เขาจะพาฮิคารุไปล้างตัวและใส่ชุดเรียบร้อยแล้ว แต่รอยแดงมันก็ยังมีให้เห็นชัดอยู่

คนผิดดำเหยียดยิ้ม และก้มลงจูบช้าๆที่ริมฝีปาก อย่างห้ามใจไม่อยู่

แต่นั่นก็เป็นการรบกวนคนที่กำลังนอนอยู่ ฮิคารุจึงเริ่มดิ้นหนี แต่ฮิบาริก็ใช่จะยอมเลิกราง่ายๆ ยังคงซุกไซร้ตามซอกคอไม่หยุด หนำซ้ำยังสร้างรอยเพิ่มอีก

ฮิคารุที่เริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนกวนการนอนของอยู่ ก็ลืมตาขึ้นมาพยายามขยับตัวหนี แต่ก็พบว่าทำไม่ได้ เนื่องจากระบมจากเรื่องเมื่อคืน

“อืออ.อ.พอแล้ว.ยังเหนื่อยอยู่เลย...”ฮิคารุห้ามด้วยเสียงแหบแห้ง เขายังไม่ฟื้นตัวเลย กี่รอบเขาก็จำไม่ได้แล้ว

“ก็นอนไปสิ”ฮิบาริพูด แต่มือกลับอยู่ไม่สุข ปลดกระดุมเสื้อนอนของคนด้านใต้อย่างรวดเร็ว

“ไม่เอา..พอก่อนนะ..ยังปวดอยู่เลย”ฮิคารุพยายามห้าม แต่สภาพร่างกายไม่เอื้อเลยแม้แต่นิด

“เขาว่า ถ้าเมื่อย ออกกำลังกายหักโหมอีกรอบจะหายนะ”คนด้านบนพูดด้วยรอยยิ้ม

แต่นั่นเป็นรอยยิ้มซาตานสำหรับคนเห็นจริงๆ

“ห้ามไปก็เท่านั้นใช่มั้ย ชั้นยังต้องเชื่อฟังนายอยู่นิ”ฮิคารุบอกปลงๆ

“ตามนั้นแหละ”คนด้านบนยิ้มอย่างพอใจ ที่มีของหวานให้กินแต่เช้า

“โธ่ ฮิบาริหยวนให้หน่อยไม่ได้เหรอ”ฮิคารุยังพยายามหาทางรอด ถ้าต้องทำติดต่อกันเขาต้องตายก่อนแน่เลย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

“เมื่อคืนผมบอกว่าไง จำได้มั้ยครับ”คนผมดำถาม

“หะ ให้เรียกชื่อครับ”ฮิคารุเริ่มซีด กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากทันที

“แล้วผมต้องทำยังไงดี”ฮิบาริถาม

“คะ..เคียว..เคียวยะ ยกโทษให้ผมด้วย..”ฮิคารุขอโทษขอโพยทันที แต่ก็ไม่มีการยกโทษให้แต่อย่างใด

ในวันนี้ฮิคารุยังต้องเชื่อฟังฮิบาริ  แถมมีความผิดซ้ำอีกที่เผลอเรียกนามสกุลอีกฝ่าย เพราะฉะนั้น การลงโทษจึงไร้ความปราณีอย่างที่คุณกรรมการรักษาระเบียบพูดไว้จริงๆ

ในห้องจึงมีเพียงเสียงครางหวานแผ่วเบาของคนผมม่วงและเสียงหอบหายใจของทั้งคู่เท่านั้น

*****ห้องเมฆา ไม่น่าจะมีคนออกมาจากห้องในตอนเช้าแน่*****