... เรื่องเล่าจาก - - ในวัง - -....

                                                                  อ่านซักนิด  เผื่อติดใจ


                มีเรื่องที่จะเล่าให้ฟังอยู่เหตุการณ์หนึ่งซึ่งเป็นเรื่องจริงเหตุการณ์เกิดทีจังหวัดตาก

> > เมื่อพระเทพทรงเสด็จไปเยี่ยมราษฏรตามที่ต่างๆ
  และได้ทรงเสด็จไปเยี่ยมประชาชนในตลาดสด
  และถามความเป็นอยู่กับบรรดาแม่ค้าในตลาด แต่ก็มาถึงแม่ค้าปลา
> > ซึ่งพระองค์ทรงตรัสถามว่า ' ปลาพวกนี้ขายอย่างไงจ๊ะ '
> > แม่ค้าตอบว่า ที่สวรรคตแล้ว กิโลละ 40 บาท
   และที่เสด็จไปเสด็จมากิโลละ 80 บาทจ๊ะ ' เหตุการณ์นี้ ทำให้ข้าราชบริพารที่ตามเสด็จหัวเราะกันทุกคน

                     เช้าวันหนึ่ง เวลาประมาณ 7 โมงเช้า
> > นางสนองพระโอษฐ์ของฟ้าหญิงองค์เล็ก ได้รับโทรศัพท์เป็นเสียงผู้ชาย ขอพูดสายกับฟ้าหญิง
  ทางนางสนองพระโอษฐ์ ก็สอบถามว่าใครจะพูดสายด้วย
  ก็มีเสียงตอบกลับมาว่า คนที่แบงค์
  นางสนองพระโอฐก็ งง...งง ว่าคนที่แบงค์ทำไมโทรมาแต่เช้า แบงค์ก็ยังไม่เปิดนี่หว่า
  แต่พอฟ้าหญิงรับโทรศัพท์แล้วถึงได้รู้ว่า คนที่แบงค์น่ะ
  ก็ที่แบงค์จริงๆนะ ไม่เชื่อเปิดกระเป๋าตังค์
  แล้วหยิบแบงค์มาดูสิ ............ ขนลุกเลย ทรงตรัสกับในหลวงท่านอยู่นั่นเอง

                       อีกครั้งหนึ่งที่ภาคอีสาน
> > เมื่อเสด็จขึ้นไปทรงเยี่ยมบนบ้านของราษฎรผู้หนึ่ง
  ที่คณะผู้ตามเสด็จทั้งหลายออกแปลกใจในการกราบบังคมทูล
  ที่คล่องแคล่วและใช้ราชาศัพท์ได้อย่างน่าฉงน
  เมื่อในหลวงมีพระราชปฏิสันถารถึงการใช้ราชาศัพท์ได้ดีนี้ จึงมีคำกราบทูลว่า
  มาถึงตอนสำคัญที่ทรงพบนกในกรงที่เลี้ยงไว้ที่ชานเรือน
> > ก็ทรงตรัสถามว่า เป็นนกอะไรและมีกี่ตัว. .
> > พ่อลิเกเก่ากราบบังคมทูลว่า
       "  มีทั้งหมดสามตัว พระมเหสีมันบินหนีไป 
  ทิ้งพระโอรสไว้สองตัว ตัวหนึ่งที่ยังเล็ก ตรัสอ้อแอ้อยู่เลย
  และทิ้งให้พระบิดาเลี้ยงดูแต่ผู้เดียว "
> > เรื่องนี้ ดร.สุเมธเล่าว่าเป็นที่ต้องสะกดกลั้นหัวเราะกันทั้งคณะ ไม่ยกเว้นแม้ในหลวง


              ....เมื่อครั้งท่านพระชนม์มายุ 72 พรรษา มีการผลิตเหรียญที่ระลึกออกมาหลายรุ่น
               เจ้าของกิจการนาฬิกายี่ห้อหนึ่งได้ยื่นเรื่องขออนุญาตนำพระบรมฉายาลักษณ์ของท่านมาประดับที่หน้าปัดนาฬิกาเป็นรุ่นพิเศษ
> > ท่านทราบเรื่องแล้วตรัสกับเจ้าหน้าที่ว่า ' ไปบอกเค้านะเราไม่ใช่มิกกี้เมาส์ '

            เรื่องการใช้ราชาศัพท์กับในหลวง ดูจะเป็นเรื่องใหญ่ที่ใครต่อใครเกร็งกันทั้งแผ่นดิน และไม่เว้นแม้กระทั่งข้าราชการชั้น        ผู้ใหญ่ ที่   ได้เข้าเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาทถวายรายงาน
> > ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนมี ข้าราชการระดับสูงผู้หนึ่งกราบบังคมทูลรายงาน
> > ว่า ' ขอเดชะ ฝ่าละอองธุลีพระบาท ปกเกล้าปกกระหม่อม
  ข้าพระพุทธเจ้าพลตรีภูมิพลอดุลยเดช ขอพระราชทานพระบรมราชานุญาต กราบบังคมทูลรายงาน ฯลฯ '
> > เมื่อสิ้นคำกราบบังคมทูลชื่อ ในหลวงทรงแย้มพระสรวล อย่างมีพระอารมณ์ดีและไม่ถือสาว่า
> > ' เออ ดี เราชื่อเดียวกัน... ' ข่าวว่าวันนั้นผู้เข้าเฝ้าต้องซ่อนหัวเราะขำขันกันทั้งศาลาดุสิดาลัย
   เพราะผู้รายงานตื่นเต้นจนจำชื่อตนเองไม่ได้
 
             มีอยู่ครั้งหนึ่งทรงเสด็จไปพระราชทานปริญญาบัตรให้กับนักศึกษาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในระหว่างที่ทรงเปลี่ยนในครุย ทรงโปรดสูบมวนพระโอสถ แต่ว่าทรงหาที่จุดไม่ได้ ทางอธิการบดีซึ่งเฝ้าอยู่ก็จุดไฟให้พร้อมทูลว่า 
          ' ถวายพระเพลิงพระเจ้าข้า '
> > ในหลวงทรงชะงัก ก่อนจะแย้มสรวลน้อยๆ กับอธิการบดีว่า
> > ' เรายังไม่ตายถวายพระเพลิงไม่ได้หรอก '

              เคยมีเรื่องเล่าให้ฟังว่า ในหลวงเสด็จไปในถิ่นทุรกันดารเพื่อเยี่ยมเยียนราษฎร
> > อยู่ครั้งหนึ่งพระองค์ท่านทรงแจกพระเครื่องให้กับราษฎรจนหมดแล้ว
     แต่ ราษฎรผู้หนึ่งกราบบังคมทูลขอรับพระราชทานพระเครื่องว่า
> > ' ขอเดชะ ขอพระหนึ่งองค์ '
> > ในหลวงทรงตรัสว่า ' ขอเดชะ พระหมดแล้ว '


                วันหนึ่งพระองค์ท่านเสด็จเยี่ยมเยียนพสกนิกรของท่านตามปกติที่ต่างจังหวัด
> > ก็มีชาวบ้านมาต้อนรับในหลวงมากมาย
 พระองค์ท่านเสด็จพระราชดำเนินมาตามลาดพระบาท
 ที่แถวหน้าก็มีหญิงชราแก่คนหนึ่งได้ก้มลงกราบแทบพระบาท
 แล้วก็เอามือของแกมาจับพระหัตถ์ของในหลวง แล้วก็พูดว่า
> > ' ยายดีใจเหลือเกินที่ได้เจอในหลวง '
> > แล้วก็พูดว่า ยายอย่างโน้น ยายอย่างนี้ อีกตั้งมากมาย
 แต่ในหลวงก็ทรงเฉยๆ มิได้ตรัสรับสั่งตอบว่ากระไร
 แต่พวกข้าราชบริพารก็มองหน้ากันใหญ่ กลัวว่าพระองค์จะทรงพอพระราชหฤหัย หรือไม่
 แต่พอพวกเราได้ยินพระองค์รับสั่งตอบว่ากับหญิงชราคนนั้น
 ทำให้เราถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว เพราะพระองค์ทรงตรัสว่า
> > ' เรียกว่ายายได้อย่างไร อายุอ่อนกว่าแม่ฉันตั้งเยอะ ต้องเรียกน้าซิถึงจะถูก '


                ครั้งหนึ่งหลายๆ ปีมาแล้ว
> > พระเจ้าอยู่หัวทรงประชวรนิดหน่อยเกี่ยวกับพระฉวีมีพระอาการคัน
  มีหมอโรคผิวหนังคณะหนึ่งไปเข้าเฝ้าฯ เพื่อถวายการรักษา
  คุณหมอเป็นผู้เชี่ยวชาญทางโรคผิวหนังแต่ไม่ได้เชี่ยวชาญทางราชาศัพท์
> >  ก็กราบบังคมทูลว่า ' เอ้อ - ทรง... อ้า-ทรงพระคันมานานแล้วหรือยังพะยะค่ะ "
> > พระเจ้าอยู่หัวก็ทรงพระสรวล ตรัสว่า ' ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนี่จะท้องได้ยังไง '
 แล้วคงจะทรงพระกรุณาว่า หมอคงจะไม่รู้ราชาศัพท์ทางด้านอวัยวะร่างกายจริงๆ ก็พระราชทานพระบรมราชานุญาตว่า เอ้า พูดภาษา   อังกฤษกันเถอะ เป็นอันว่าก็กราบบังคมทูลซักพระอาการกันเป็นภาษาอังกฤษไป

               เรื่องนี้รุ่นพี่ที่จุฬาฯเล่าให้ฟังว่า
> > มีอยู่ปีนึงที่ในหลวงทรงเสด็จพระราชทานปริญญาบัตร
  อธิการบดีอ่านรายชื่อบัณฑิตแล้วบังเอิญว่า มีเหตุขัดข้องบางประการ
  ทำให้อ่านขาดตอน ก็ต้องรีบหาว่าอ่านรายชื่อไปถึงไหนแล้ว
  ปรากฏว่า ในหลวงท่านทรงจำได้ ท่านเลยตรัสกับอธิการไปว่า
> > ' เมื่อกี้นี้ (ชื่อ....) เค้ารับไปแล้ว '
> > และมีอีกปีนึงขณะที่พระราชทานปริญญาบัตรอยู่ดีๆ ไฟดับไปชั่วขณะ...
   ทำให้บัณฑิตคนหนึ่งพลาดโอกาสครั้งสำคัญในการถ่ายรูป
   พอในหลวงทรงพระราชทานปริญญาบัตรเรียบร้อยแล้ว
   ก่อนที่จะให้พระบรมราโชวาท
   ท่านทรงให้อธิการบดีเรียกบัณฑิตคนนั้นมารับพระราชทานอีกครั้ง
   เพื่อจะได้มีรูปไว้เป็นที่ระลึก ตื้นตันกันถ้วนทั่วทั้งหอประชุม
         >>>>>   ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน   <<<<<<

              ***************...อ่านกันจบรึป่าวคัฟ...******************

              ------------- ------ --  เปนรื่องจิง  ถ้ารักท่าน -- ---- ------------  ก็ช่วย  ลง คห. นะคัฟ   ..