คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : ย้อนยุค 30 (ภาคออกท่องยุทธภพ) : เหนือพญานก ยังมีจ้าวแห่งท้องนภา
ย้อนยุค 30
เหนือพญานก ยังมีจ้าวแห่งท้องนภา
‘เหนือหัว!!’
เขาหันไปตามเสียง
ร่างที่สูงเพียงอกของเขากระโดดกอดจากทางด้านหลัง นางแย้มยิ้มส่งเสียงสดใสร่าเริงเจื้อแจ้วชวนให้อบอุ่นหัวใจ
‘กำลังจะไปไหนหรือเจ้าคะ!’
‘เฮ้อ ข้าบอกแล้วนะ
ว่าอย่าเข้ามาทางด้านหลังเช่นนี้’
ดุด้วยอย่างใม่จริงจังนัก
เป็นอันรู้กันว่าท่านจ้าวปีศาจตนนี้มักตามใจปีศาจหงส์เสมอ
ใบหน้าน่ารักพองลมจนแก้มทั้งสองข้างเป็นซาลาเปา
‘ท่านจะทิ้งข้าไปอีกแล้วนี่เจ้าคะ’
‘ข้าจะไปทำงานต่างหาก หนูน้อย’
‘งั้นข้าไปด้วย!!’
ไม่รอให้คนรักตอบตกลง นางวี้ดว้ายวิงนำเขาทันที
เป็นอีกครั้งที่เหนือหัวจิ้งจอกทำได้เพียงส่ายหัว
ดวงตาสีฟ้าใสมองแผ่นหลังเล็กด้วยสายตารักใคร่
กลิ่นอายความสุขลอยอบอวนไปทั่วไปบริเวณ
จมูกโด่งสูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด
คนรัก อำนาจ ดินแดน
ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบ
.
.
.
จนเขาลืมไปว่า
.
.
.
‘ทำไม’
เรือนร่างที่เคยสูงสง่าในยามก่อน
บัดนี้กลับเต็มไปด้วยหยาดเลือด ราชาปีศาจกำหมัดแน่น หัวใจแหลกเหลวแทบเป็นเนื้อ
เมื่อเห็นคนรักเลือกที่จะทรยศ
‘ข้าถามว่าทำไม!!!’
‘...’
แผ่นดินลุกเป็นไฟ
ความร้อนจากเปลวเพลิงสีแดงสาดส่องใบหน้าเย็นชาของหงส์สาว เสียงหวยโหยของเหล่าผู้จงรักภักดีดังก้องไปทั่วบริเวณจนเขาที่ยืนอยู่บนบัลลังก์เหนือสุดของปราสาทยังได้ยิน
‘ท่านมันโง่’ นางพยุงร่างที่บอบช้ำไม่ต่างกันลุกขึ้นยืน
รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นมาบนใบหน้าน่ารัก ‘คิดหรือว่า...บนโลกใบนี้
หึ จะมีคนรักท่านจริง’
‘อะไรนะ?’
‘เหนือหัวเอ๋ย ทุกคนเขายำเกรงในพลังของท่านต่างหากเล่า!
แค่นี้ก็ยังดูไม่ออก ช่างโง่เง่านัก!!’
‘คนอย่างท่านไม่เหมาะที่จะอยู่บนบัลลังก์นี้หรอก!!’
.
.
...โลกนี้มันโหดร้าย...
‘นั่นท่านจะไปไหน เหนือหัว’
หมาป่าหนุ่มก้าวออกมาจากเงามืดของเสาต้นใหญ่ แสงจากดวงจันทร์กระทบใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา
เส้นผมสีเงินส่องประกายท่ามกลางความมืด เขาแอบจิ๊ปาก
ก่อนหมุนตัวฉีกยิ้มให้ลูกหมาที่ตัวไม่น้อยแล้ว
‘เดินเล่นจ้า เดินเล่น’
‘เดินเล่น?’ หมาป่าหนุ่มเลิกคิ้ว
มือใหญ่ชูแผ่นหยกขึ้น ‘เดินเล่นอีท่าไหน
ไอ้ตราอาญาสิทธิ์ถึงมาอยู่ใต้หมอนข้าได้ไม่ทราบ’
‘อุ้ยตาย จับได้ซะและ’
‘เหนือหัว!’
เขาหยุดยียวน นัยน์ตาสีฟ้าใสฉายแววจริงจัง ‘อย่างที่เห็น ข้าส่งมอบตำแหน่งเหนือหัวให้เจ้า
ต่อจากนี้ข้าไม่ใช่เหนือหัวอะไรนั่นอีกต่อไปแล้ว’
‘ไอ้ท่านอาจารย์!!’
ตำแหน่งจ้าวปีศาจไม่ใช่กางเกงในที่อยากถอดขว้างใส่หน้าใครก็ได้ซะหน่อย
ครั้งนี้เหนือหัวไร้สาระเกินไปแล้ว
โบกมือให้คนที่เป็นทั้งลูกศิษย์และญาติห่างๆ
‘เอาน่า ถ้าไม่ชอบคำว่าเหนือหัวจะเปลี่ยนเป็นท่านจ้าว
บอส ไทโจ ดราลิ้งค์ ยาหยีอะไรก็แล้วแต่เจ้าเห๊อะ’
‘ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ได้กังวลเรื่องนั้น’
ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก
นับหนึ่งถึงพันยับยั้งใจไม่ให้กระโจนเข้าไปขยุ้มคอเหนือหัว
‘ช้าเร็ว ข้าก็จะมอบตำแหน่งนี้ให้เจ้าอยู่แล้ว’ เขายกมือ
เสกลูกไฟสีน้ำเงินให้อีกฝ่ายดูแทนคำพูด เปลวไฟที่เคยยิ่งใหญ่เกรียงไกรและงดงามกว่าใคร
กลับบิดเบี้ยวเหมือนคนพิกลพิกาล
คนเป็นศิษย์เงียบไป
‘ไม่เหลืออีกแล้วล่ะ ...พลังของข้า’
หลังจากเหตุการณ์กบฎในครั้งนั้น
เขาใจอ่อนเกินไป
เกินกว่าที่จะทุ่มสุดตัวเพื่อฆ่านาง ปล่อยให้นางทำร้ายจนตนปางตาย
เขาถึงกลั้นความเจ็บปวดลงมือกับนางได้
‘ที่เหลือ... ฝากเจ้าด้วยนะ
เหนือหัวคนใหม่’
‘...’
แผ่นหลังกว้างของอดีตเหนือหัวของเหล่าปีศาจกระโดดลงจากระเบียง
หมาป่าหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ความความเงียบและสายลมไหลผ่าน
คำพูดมากมายติดอยู่ที่ลำคอ สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา
ความเหงาพาดผ่านดวงตาเพียงชั่ววูบ ก่อนร่างสูงใหญ่จะหมุนตัวกลับเข้าด้านใน
กาลเวลาไหลเวียนจนเขาขี้เกียจนับ
เขาพาตนเองท่องเที่ยวบนโลกมนุษย์ไปเรื่อยโดยใช้ชื่อว่าคังซือหาน
แฝงกายเป็นมนุษย์ใช้เวทปรับเปลี่ยนโครงสร้างให้ชราตามวัยเพื่อความสมจริง
ในเมื่อพลังปีศาจเป็นง่อยไปแล้ว เขาจึงใช้มันสมองและความสามารถในการหยั่งรู้อีกมิติมาดัดแปลงประดิษฐ์ข้าวของที่ทันสมัย
จนกลายเป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงในดินแดนมนุษย์
จนกระทั้งมาเจอแม่นางน้อยในชุดสีชมพูที่ริมผา
‘เหวลึกเช่นนั้นไม่เหมาะกับสาวน่ารักอย่างเจ้าหรอก’
ตอนแรกเพียงแค่จะหาอะไรทำแก้เบื่อ อย่างการเลี้ยงงู
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รอยยิ้มของนางเริ่มเยียวยาแผลเน่าในอดีต
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ตนเริ่มหัวเราะด้วยใจจริง
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ภาพของนางซ้อนทับกับผู้หญิงคนนั้น...
“เราชอบเจ้า
คังซือหาน”
‘ข้ารักท่าน เหนือหัว’
“เฮือก!!!”
สองตาเบิกกว้าง คังซือหานหอบหายใจถี่รัว
เหงื่อเย็นมากมายหลั่งโซมกาย ชายชราปรับลมหายใจ ก่อนจะขยับลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน
กึก
ลมหายใจร้อนที่ฝ่ามือทำให้คังซือหานชะงัก
ดวงตาฝ้าฟางมองไปข้างตัว เสวี่ยอิงซบหน้าหลับตาพริ้ม
นางขมวดคิ้วราวกับไม่ค่อยพอใจกับท่านอนตอนนี้นัก
คังซือหานนิ่งไปอย่างชั่งใจ
ในที่สุดมือเหี่ยวย่นก็ยื่นไปเขย่าไหล่เสวี่ยอิง
“ตื่นได้แล้ว”
“อือออออ หือ?” นัยน์ตาสีชมพูปรือขึ้นเล็กน้อย
ก่อนจะเปิดกว้างจนแทบถลน “เจ้าฟื้นแล้ว ซือหาน!!!”
“อา ถ้าตื่-“
“เจ็บตรงไหนหรือไม่! หิวน้ำหรือเปล่า!!
ระ เราจะไปเรียกท่านหมอก่อนนะ!!”
ปีศาจงูทำท่าจะลุกไปลากคอท่านหมอจากโรงยา
คังซือหานรีบคว้าท่อนแขนกลมกลึง “ใจเย็น เสวี่ยอิง ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”
“จะ จริงนะ?”
“อืม”
เสวี่ยอิงถอนหายใจ นางนั่งลงข้างเตียง
พอเห็นสภาพอ่อนล้าของคังซือหาน น้ำตาก็รื้นขึ้นมาที่ขอบตา
นางพยายามกล้ำกลืนมันลงไป “เรา...ขอโทษ”
“รู้ก็ดี” ชายชราสวนทันควัน เขายังจำเหตุการณ์สุดท้ายก่อนจะสลบได้อยู่
คิดแล้วก็เกิดอาการอึดอัดที่กลางอก จนต้องสถบมันออกมา
“ข้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเข้าไป เจ้าคิดว่าตัวเองจะสู้พวกนั้นได้รึไง??”
“ตะ แต่มันเป็นเรื่องของเรา จะให้อาสือ...”
“อ๋ออออออออออออ”
คังซือหานร้องเสียงสูงขัดปีศาจงู
เท้าคางมองใบหน้าน่ารักนั้นอย่างดูแคลน “จริงด้วยสิน้า
เดิมที่เรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นก็เป็นเพราะเจ้านี่เน้อ”
“!!!”
“ถ้าเจ้าไม่ตามข้าเป็นขี้ติดตูด
ป่านนี้ข้าคงเดินชิวๆออกท่องเที่ยวอย่างเป็นสุขไปแล้ว คงไม่ต้องมานอนตัวช้ำบนเตียงเช่นนี้! ฮ้า!! เจ้านี่มันตัวนำโชคจริงๆ!!!”
“...เพราะเรา...”
ไหล่เล็กสั่นสะเทา หัวทุยก้มต่ำ
มือนิ่มกุมเข้าหากัน คังซือหานเผลอเม้มปากแน่น บ้าชิบ ข้าจะไปรู้สึกผิดทำไม
คนบนเตียงกำลังจะอ้าปากกระแหนะกระแหนนอีกรอบ เสวี่ยอิงก็เงยหน้าขึ้นเสียก่อน
“เราขอโทษ”
“อาฮะ นั่นเจ้าพูดแล้ว”
“ขอโทษที่เรามาสร้างความเดือดร้อนให้มากมาย...
ต่อจากนี้เราจะไม่มากวนเจ้าแล้ว”
“จะขอโทษอะไรมากมา- เมื่อครู่ว่าอย่างไรนะ?”
เสวี่ยอิงยิ้มขื่น หยดน้ำใสไหลกลิ้งลงมาที่แก้มใส
นางรีบปาดมันทิ้ง พูดเน้นทีละคำ “เราจะกลับ”
ชายชรานิ่งไป สักพักจึงหัวเราะในลำคอ
“อ้อ กลับไปหาไอ้คู่หมั้นนั่นน่ะเหรอ ดี ก็ดี”
“...”
นางไม่ตอบกลับอะไรเพียงลุกขึ้นยืนทันควัน จนคังซือหานผงะ
เสวี่ยอิงจ้ำอ้าวออกนอกห้องพัก ไม่สนเสียงยียวนยั่วอารมณ์จากด้านหลัง
“เออ อยากไปก็ไปเลย! เจ้าไม่อยู่ข้าดีใจม้ากมากกกก!!”
ปัง
ลับร่างปีศาจสาว คังซือหานก็ขว้างหมอนลงพื้นอย่างหงุดหงิด
มือเหี่ยวย่นขยี้หัวจนผมสีดอกเลายุ่งเหยิง นางจากไปได้ก็ดี ข้าจะโมโหทำไมกัน!?
“โถ่เว้ย!!”
กลับไปหาผู้ชายที่พึ่งทำร้ายตัวเองเนี่ยนะ ยัยนั่นบ้ารึไง!
ตุบ
ทันทีขาก้าวพ้นบานประตู เสวี่ยอิงก็ทรุดลงพื้นทันที
สองมือยกมือกุมอกเผื่อจะบรรเทาความเจ็บปวดนี้ไปได้บ้าง น้ำตาที่กลั้นไว้กลิ้งจากนัยน์ตาสีชมพูคู่สวยไม่ขาดสาย
คังซือหาน
เราน่ะ... เพื่อเจ้าแล้ว...
“ฮึก”
“มานั่งตรงนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“!”
เด็กหนุ่มหน้าหนวดก้มลงมาประคองร่างบอบบางของปีศาจสาว
มือหยาบกร้านจับนางอย่างอ่อนโยนผิดกับใบหน้า เสวี่ยอิงคลายความตกใจ
ปล่อยตัวไปตามแรงจับจูงนั้น “ไม่บอกความจริงกับตาแก่นั้นไปล่ะ?”
สือโถวเปิดบทสนทนาก่อน
เมื่อพาเสวี่ยอิงมานั่งพักที่บันไดหน้าโรงเตี้ยมหลังเล็ก ใบหน้าน่ารักหมองลง
นางยิ้มสมเพชให้กับตนเอง
“บอกไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี”
“จำเป็นต้องไปจริงๆหรือ?”
เสวี่ยอิงพยักหัว เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแน่น ทำให้เขาดูดุดันมากขึ้นไปอีก
“เจ้าก็เห็นแล้วว่าไอ้ลอร์ดไม่มีจมูกนั่นมันเลวขนาดไหน
อนาคตต้องตบตีเจ้าหลังมื้ออาหารสามเวลาแน่ๆ! รู้อย่างนี้แล้วยังจะ-”
“สัญญาต้องเป็นสัญญา เราไม่เคยเสียสัจจะ”
“โอ้มายก็อต”
สือโถวพึมพำ ยกมือตบหัวตัวเองดังผลัวะ ไม่ต้องให้แม่หมอที่ไหนมาฟันธง
เขาก็ฟันเองได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้!
ปีศาจงูสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกกำลังใจ นางวางมือบนไหล่ของเด็กหนุ่ม
“ที่ผ่านมาขอบคุณมาก... แล้วก็ขอโทษ...ที่ทำให้เจ้าต้องบาดเจ็บ”
“...”
“ลาก่อนนะ”
ตึก ตึก ตึก
หมับ!
“!?”
ก้าวได้เพียงสามก้าว
มือหยาบกร้านก็คว้าต้นแขนจนนางตัวลอยถอยหลังกลับไป นัยน์ตาสีชมพูกระพริบตาปริบๆ
มองสือโถวอย่างสงสัย
สือโถวเม้มปากแน่น “ไม่จำเป็นต้องขอโทษ แค่แผลแมวข่วน ห้าวิก็หายแล้ว”
“เอ่อ...?” ใครที่ไหนจะหายเร็วเช่นนั้นกัน
“โว้ย ไม่ใช่สิ! ข้าไม่ได้จะพูดเรื่องนี้สักหน่อย ”
เด็กหนุ่มปล่อยมือมาเกาต้นคอตนเอง “ข้าน่ะนะ แข็งแรงมาก!
ถึงจะไม่เก่งเท่าพวกตงฉินแต่ก็พอต่อยตีกับชาวบ้านเขาได้ เพราะงั้น...
ให้ข้าเป็นคนดูแลเจ้าได้หรือไม่?”
สายลมเย็นจากยามเช้าพัดผ่านร่างของคนทั้งคู่
เสวี่ยอิงจ้องใบหน้าดุดันที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของสือโถว แม้จะมีหนวดบดบัง
แต่นางแอบเห็นว่ามีริ้วสีแดงพาดบนใบหน้านั้น
ชั่วเวลาเทียบกับน้ำชาเย็น เสวี่ยอิงถึงหาเสียงของตนเจอ
“หมายความว่ายังไง”
“คือ ขะ ข้า”
“...”
“ความจริงข้า ชะ ชอ-”
“อุ๊บ ฮ่ะๆๆๆ” เสวี่ยอิงเผลอหลุดหัวเราะออกมา
“มุกตลกของเจ้านี่จะจริงจังเกินไปแล้ว”
สือโถวเงียบไปสักครู่ ก่อนจะหัวเราะตามบ้าง
“คลายเครียดดีไม่ใช่หรือ แต่ข้าพูดจริงนะเสวี่ยอิง เรื่องที่พร้อมจะช่วยเจ้า”
“อือ ไม่เป็นไรหรอก” เซ่นคุณมีลูกน้องอีกมาก
สือโถวสู้พวกนั้นไม่ได้หรอก
อีกอย่าง เรื่องนี้เป็นเรื่องของนางด้วย
จะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกไม่ได้
“ขอบคุณนะอาสือ เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา
เราดีใจนะที่ได้เจอเจ้า”
“เฮ้อ ไม่ว่าจะยังไงก็จะไปให้ได้สินะ” สือโถวถอนหายใจยาว “ตามใจ
เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็ส่งข่าวมาบอกละกัน”
“อือ ไปก่อนนะ”
นางโบกมือให้เป็นครั้งสุดท้าย
ก้าวลงบันไดไปอย่างมุ่งมั่นทิ้งให้อีกคนยืนยกมือค้างอยู่เพียงลำพัง
สือโถวทิ้งแขนลงข้างลำตัว เงยหน้ามองท้องฟ้ายามเช้า
“มุกตลก...งั้นเหรอ”
“มาตรงเวลาดีนี่”
“เราไม่เคยผิดสัญญา”
“หึ”
เซ่นคุณแค่นคอ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เส้นผมเหลือบเขียวปล่อยสยายลากพื้น
เหล่าสาวใช้ต่างมองเซ่นคุณด้วยสายตาหลงใหล ผิดกับเสวี่ยอิง
สำหรับนางแล้วถึงหน้าตาของเซ่นคุณจะไม่ได้เรียกว่าแย่ แต่นิสัยของเขากลบความเป็นหนุ่มรูปงามจนไปหมด
เทียบกันแล้ว นางยังคิดว่าสือโถวดีกว่าบุรุษผู้นี้เสียอีก!
“รู้งานเช่นนี้ตั้งแต่แรก เรื่องก็ไม่ต้องมายุ่งยากถึงเพียงนี้”
“...”
เสวี่ยอิงกำหมัดแน่น ภาพคังซือหานที่นอนหายใจโรยรินอยู่บนพื้นผุดขึ้นมา
เห็นว่าที่คู่หมั้นมีท่าทีเจ็บปวด ดวงตาเรียวหรี่ลงอย่างเยาะเย้ย
“ไอ้แก่นั่นคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแทนเจ้า หึ”
“เราไม่อยากพูดเรื่องนี้ อยากพาตัวเรากลับไม่ใช่หรือ นำไปสิ”
“อ่าฮะ แต่ก่อนอื่น-“
ฟึ่บ
“โอ้ย!!”
มือใหญ่บีบคางมนไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก เซ่นคุณเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบเฉียดใกล้กัน
เส้นสีดำในดวงตาบีบเล็กลงเป็นเส้นเดียว
ตรวจสอบไอวรยุทธของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว เซ่นคุณถึงกับต้องสถบในลำคอ
“พลังของเจ้าหายไปไหน!!”
บัดซบ หรือนังนี่จะมอบมันให้กับไอ้แก่ใกล้ตายนั่น!?
“พลังเราจะมีหรือไม่มี ไม่เกี่ยวกับเจ้า ในเมื่อเจ้าอยากแต่งกับเรานัก
เราก็จะแต่งให้” นางแสยะยิ้มอย่างสะใจที่เห็นเซ่นคุณเป็นฝ่ายเดือดบ้าง
“แต่เจ้าจะไม่มีวันได้พลังของเราเด็ดขาด!”
“นังผู้หญิงน่ารังเกียจ!!”
พลั่ก
เสวี่ยอิงเซไปด้านหลังตามแรงผลักของปีศาจหนุ่ม คนหนึ่งแค่นฟันจนแทบหัก
ส่วนอีกคนฉีกยิ้มสะใจนักหนา เหล่าข้ารับใช้มองเจ้านายสลับกันไปมาอย่างลำบากใจ
“จะเล่นเช่นนี้หรือ ได้! อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน”
จุดประสงค์ตั้งแต่แรกที่เขารับเสวี่ยอิงมาก็เพื่อให้นางมอบพลังนั้นให้ในสักวัน
ในเมื่อนางไม่มีพลังนั้น ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บไว้ใกล้ตัวอีก!
ช่างน่าอดสูนัก เสวี่ยอิง
เจ้าคิดหรือว่าครอบครัวจะยังมีเยื่อใยยอมช่วยเหลือเจ้า
“เด็กๆ จับตัวสตรีคนนี้ไปขัง!!”
“อ่ะ เอ๊ะ? ตะ แต่ว่า”
“คิดจะขัดคำสั่งข้ารึ!?”
“มะ ไม่ขอรับ!”
บ่าวผู้ชายเด้งตัวขึ้น ลุกลี้ลุกลนมัดเสวี่ยอิงด้วยเชือกเส้นหนา ก่อนจะพาตัวออกนอกห้องโถงไป
เสวี่ยอิงพอเดาเรื่องทั้งหมดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปตั้งแต่ตอนที่ตัดสินใจยกพลังให้คังซือหานไปแล้ว
นางจึงสงบนิ่ง ยอมถูกพาไปแต่โดยดี
ความเงียบเข้าปกคลุมโดยรอบ ปีศาจงูคนสนิทมองไปยังทิศทางที่เสวี่ยอิงพึ่งจากไป
ก่อนจะก้าวมาหยุดอยู่ข้างเซ่นคุณที่ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง
“จะเอาอย่างไรกับนางต่อหรือขอรับ”
จริงอยู่ว่านางเป็นบุตรสาวของสตรีผู้นั้น แต่ดูจากฐานะแล้ว... การจะฆ่าทิ้งก็ไม่เป็นปัญหา
“ข้าไม่ยอมขาดทุนเช่นนี้หรอก”
เซ่นคุณกัดฟัน ความเจ็บแสบจากบาดแผลบนไหล่ยังวูบวาบไม่หาย เขาไม่หยุดแค่นี้เเน่ ชายหนุ่มเชิดหน้าขึ้น “เอานางไปขาย!”
“ท่านหมายถึง...”
“หึ ในดินแดนมนุษย์
พวกปีศาจขายได้ราคาดีเลยมิใช่รึ?”
โดยเฉพาะอวัยวะของปีศาจงู
เจ้ามนุษย์พวกนั้นต้องให้ราคางามแน่ๆ
“คิดจะมาลองดีกับเซ่นคุณผู้นี้
นางคิดผิดแล้ว!!”
.............................................................100%........................................................
ความจริงชื่อเรืองนี้คือ 'เป้าหมายของข้าคือ ตัวประกอบ!' ต่างหาก ต้องขออภัยทุกท่านที่ทำให้เข้าใจผิดนะคะ ถุ้ย 555555
หายไปน้านนาน ค่ตนานนนนนนนน ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เเม้ว่าไรท์จะนิสัยเสียขนาดนี้ก็ตาม 555
เเฮ่ม นี่เป็นการปูเรื่องก่อนที่ 'เเขก' อีกคนของเราจะโผล่มาค่ะ รับรองเเซ่บพอๆกับที่เหลือ อุคริ <3
ความคิดเห็น