คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Part [9.] : เด็กวิทย์จีบกัน .
-( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )-
: IX เด็กวิทย์จีบกัน.
NOTE : ถึงจะไม่ใช่เด็กวิทย์ก็มานั่งเขินด้วยกันได้นะคะ ><!!!!!
เสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นเป็นระยะในขณะที่ชางมิน จุนซู และแจจุงกำลังกินข้าวกันอยู่ เป็นเรื่องน่าตลกที่ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน ก็เหมือนกับว่านาฬิกาแห่งความสงบสุขในชีวิตของแจจุงจะหยุดทำงานไปซะอย่างนั้น
ดวงตากลมมองซ้ายขวา
“นายว่า...คนเค้ามองมาที่โต๊ะเราหรือเปล่าน่ะ?”
“ขนาดนี้แล้ว เค้าไม่ได้มองมาที่โต๊ะเราหรอกแจจุง ไม่เลย” จุนซูว่าในขณะที่เอาแต่เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ “แต่เค้ามองมาที่เรา มองมาที่แจจุงเลยต่างหาก”
ทันทีที่ได้ยินคำตอบ แก้มขาวๆ ก็พองออกอย่างแสนงอน จนชางมินได้แต่หัวเราะ “ฮ่าๆ มียศถึงขั้นเป็น ‘แฟนคนแรกและคนเดียว’ ของชองยุนโฮเชียวนะ คนไม่มองสิแปลก”
“ชางมินอ่ะเงียบไปเลย ! ยิ้มตาก็ไม่เท่ากัน เชอะ”
คนที่ดูเหมือนจะทำงอนแก้เขินซะมากกว่าเอ่ยพาดพิงคนตัวสูงหน้าโหดที่สาบานได้ว่าถ้าถูกใครว่าอย่างนี้แขนล่ำๆ นั่นคงส่งแรงฟาดออกไปจนสลบไม่เหลือสติ แต่แน่นอนว่าเพราะเป็นคิมแจจุงที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาชางมิน ต่อให้แจจุงตบชางมินจนหัวทิ่มร่างสูงก็คงแค่หยิกแก้มด้วยความหมั่นไส้เท่านั้น
ท่าทางที่ทำให้จุนซูได้แต่ฮึดฮัด
‘เลือกปฎิบัติว่ะ ไอ้โย่งงงงงง แง่งงงงงงงงง’
ก็เป็นซะแบบนี้ กระแสมินแจมันถึงได้ถูกเข้าใจผิดไปจนได้ไง
แต่ว่าก็ว่าเหอะ น่ารักซะขนาดนี้ ใครไม่เอ็นดูก็คงแปลกน่ะสิ
.....
เรียวขายาวของหญิงสาวหลายคนที่ผ่านเข้ามาในห้องตลอดทั้งวัน แทบจะทำให้ใบหน้าสวยๆ ห่อเหี่ยวลงเรื่อยๆ จนน่าสงสาร ทั้งๆ ที่เป็นเลขาประธานคนขยันแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมปาร์คจียองถึงอยากแต่จะกลับบ้านท่าเดียวอย่างนี้
“จียอง ให้ตายเถอะ นี่ฉันก็เข้าใจผิดมาตั้งนานนึกว่าแฟนยุนโฮน่ะเธอซะอีก”
“รู้หรือยังเรื่องยุนโฮมีแฟนแล้วน่ะ ! ที่สำคัญเป็นเด็กผู้ชายด้วยนะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ชอบมาตั้งห้าปี นี่เธอยังไม่ได้คบกับยุนโฮอีกเหรอ?”
และอีกหลายคำถามที่ทำให้เจ้าหญิงแห่งแทฮวาชินอยากจะตะโกนร้องไห้ดังๆ แล้วกลับบ้านมันเสียตอนนี้
ตอนที่รู้เรื่องยุนโฮกับแจจุงที่รุ่นน้องวิ่งมาเล่าให้ฟังถึงห้อง จียองเองก็สงสัยอยู่แล้วว่า ‘เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักมาก’ ที่รุ่นน้องพูดถึงน่ะ คงจะหมายถึงแจจุงแน่ๆ แต่เมื่อในที่สุดถูกความจริงตอกย้ำหลายๆ ทีแบบนี้ บางทีผู้หญิงอย่างเธอก็แทบจะยอมรับความเจ็บปวดไม่ไหว
ชองยุนโฮที่เธอหลงรักมาตลอดตั้งแต่เข้าเรียนที่แทฮวาชิน
กับคิมแจจุงที่เป็นรุ่นน้องแสนน่ารักของเธอ
ไม่อยากจะเชื่อ...
อกหักแล้วเหรอ?
จียองแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายุนโฮไปรู้จักกับแจจุงเมื่อไหร่ คบกันตอนไหน ทั้งๆ ที่เธอเฝ้ามองเขาอยู่ตลอด แต่มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เธออาจจะเฉยๆ กับถ้อยคำที่ใครๆ ต่างพูดกึ่งไม่มีมารยาทใส่เธอว่าเข้าใจผิดว่าเธอเป็นแฟนกับยุนโฮ จียองไม่ได้ใส่ใจในเรื่องพวกนั้น เป็นเพราะยุนโฮเป็นคนไร้สังคมที่ถูกสังคมสนใจมากเกือบมากที่สุดในโรงเรียน ก็ไม่แปลกที่ใครๆ อยากจะเพ่งเล็งถึงเด็กหนุ่มในทุกๆ เรื่อง
จียองตกใจ แม้จะสงสัยอยู่ได้สักพัก แต่เธอก็คิดว่ามันเป็นแค่สมมติฐาน เพราะถึงจะยังไงแจจุงก็เป็นผู้ชาย และถึงยุนโฮจะดูเพี้ยนๆ ไปบ้างแต่เขาก็ไม่ได้เป็นอื่นแน่ๆ ถึงจียองจะไม่เคยเห็นยุนโฮมองผู้หญิงคนไหน แต่ก็ใช่ว่าผู้ชายยุนโฮจะสนใจ ความเป็นจริงก็คือชองยุนโฮไม่เคยสนใจอะไรเลยในโลกนอกจากหนังสือเรียน เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คนที่ไม่รู้จักยุนโฮดีจึงได้แต่ตีความไปต่างๆ นานา ยิ่งแฟนของยุนโฮเป็นผู้ชายด้วยแบบนี้อีก ผู้หญิงหลายคนทำหน้าไม่อยากเชื่อในแบบที่ดูไม่พอใจ ในขณะที่หลายๆ คนก็ยอมรับความจริงที่ว่า คิมแจจุงสวยเกินกว่าที่จะปฏิเสธ
คนเป็นเกย์ วัดกันที่ตรงไหน?
ถ้าวัดกันที่ว่าชอบผู้ชายด้วยกัน แล้วคิมแจจุงที่สวยและน่ารักเหมือนผู้หญิงนั่นล่ะ?
ถ้าผู้ชายเห็นสิ่งสวยงามแบบนั้นแล้วรู้สึกชอบ จะถือว่าเป็นเกย์ได้ยังไง?
มือบางยกขึ้นปาดเหงื่อที่ขมับ ดูท่าเธอคงจะเครียดจนประสาทไปแล้วที่มานั่งวิเคราะห์อะไรแบบนี้ ต่อให้ยุนโฮเป็นยังไงจียองก็รู้ดีว่าเธอก็ยังคงจะรัก เหมือนกับตลอดห้าปีที่ผ่านมาที่เธอเห็นยุนโฮที่ดูท่าทางเพี้ยนๆ นั่นแล้วคิดว่าน่ารักดีนั่นแหละ
คนจะมีความรัก ห้ามให้มันไม่เกิดได้ยังไงล่ะ...
เสียงประตูที่ดังขึ้น เรียกสายตาที่ดูเหนื่อยล้าของหญิงสาวให้ออกจากกองงานท่วมหัวขึ้นมาสบตากับผู้มาใหม่ ก่อนจะต้องชะงักไปเมื่อเห็นดวงตากลมเป็นลูกแมวนั่นหลบตากันทันทีที่เห็นเธอ
“อ่...เอ่อ เอาเอกสารมาส่งครับ..”
หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรออกไป จนคนที่รู้สึกผิดอยู่แล้วทำหน้าเศร้าจนน่าสงสารกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ก่อนมือเล็กจะรีบกุลีกุจอวางของแล้วออกจากห้องไป ไม่ได้ทักทายแล้วมอบรอยยิ้มให้เหมือนแต่ก่อนอีก
จียองยิ้มเศร้า
เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว แจจุง พี่ขอโทษ แต่พี่คงยังทำใจคุยกับเราปกติไม่ได้จริงๆ ...ขอเวลาพี่ซักหน่อยแล้วกันนะ..
...
“ที่หน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์มีคนเอาชื่อกับเบอร์ตัวเองมาแจกแล้วนะแจจุง”
“หือ?” ตากลมหันไปมองเสียงเล็กๆ ที่เจื้อยแจ้ว ในขณะที่ฝ่ามือขาวยกแก้วน้ำตาลสดเย็นเจี๊ยบชื่นใจขึ้นจิบ คิมจุนซูยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่แจจุงยังคงทำหน้าไม่เข้าใจ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันอ่ะ?”
“ก็คงจะไม่เกี่ยวหรอก ถ้าเขาไม่บอกชื่อพร้อมเบอร์แล้วลงท้ายกระดาษว่า ‘จาก แฟนบอยน้องแจจุงสุดสวยนะครับ’ น่ะ”
พรูดดดดดดด !
“ผ่านไปหนึ่งวันหลังจากหน้านายแปะลงไปบนหน้าข่าวเด็ดประจำวันของชมรมหนังสือพิมพ์ ชมรมสถิติก็ตั้งโพลปัญญาอ่อนเกี่ยวกับความนิยมของนาย รู้ป่ะ ผลเป็นไง?”
“ ??? “
“ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ แม้แนวโน้มรักร่วมเพศในโรงเรียนเราจะต่ำ แต่พบว่าจากผลสำรวจสุ่มเด็กผู้ชายมัธยมต้นหนึ่งร้อยคน และมัธยมปลายหนึ่งร้อยคน ร้อยละ 85 ของเด็กมัธยมต้น ‘แอบปลื้มพี่แจจุงคนสวย’ ร้อยละ 75 ของเด็กมัธยมปลาย ‘หลงรักนายตั้งแต่แรกเห็น’”
“แค่กๆๆๆๆ” แจจุงเริ่มสำลัก แต่คิมจุนซูยังคงพูดสิ่งที่ท่องจำมาต่ออย่างแม่นยำ
“ร้อยละส่วนใหญ่ที่ว่า พบว่ามาจากเด็กผู้ชายทั่วไปที่บางส่วนก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วด้วย ส่วนอีก 5-10 เปอร์เซ็นต์ที่ตอบว่า ‘เฉยๆ’ กับนายเป็นพวกเด็กเนิร์ด และอีก 5-15 เปอร์เซ็นต์ที่บอกว่า ’เกลียด’ นายเป็นพวกตุ๊ด กะเทย และเกย์ควีน”
“ง่ะ”
“ส่วนเหตุผลที่เกลียดก็คงไม่ต้องถาม เพราะนายสวยแล้วก็เป็นแฟนชองยุนโฮไง”
“เง้ออออออออออ”
“ส่วนเด็กผู้หญิง เอารวมๆ เลยก็คือ 70 เปอร์เซ็นต์ชอบนาย 20 เปอร์เซ็นต์ไม่ชอบ 10 เปอร์เซ็นเฉยๆ”
“โพลละเอียดจังนะ”
“70 เปอร์เซ็นต์ที่ว่ามาจากแฟนคลับชองยุนโฮรวมกับสมาชิกชมรมนิยม Y แล้วก็รวมกับแฟนคลับนายและเพื่อนร่วมชั้น 20 เปอร์เซ็นต์คงไม่ต้องถาม พวกแฟนคลับอกแทคยอนและแฟนคลับชองยุนโฮกูบางส่วน ส่วน 10 เปอร์เซ็นต์ ก็คือพวกไร้สังคม ติสท์แตก ไม่ก็บ้าหลุดโลกจนไม่สนความเป็นไปในโรงเรียน”
“ชมรมนิยม Y คืออะไร? ทำไมโรงเรียนนี้มีชมรมประหลาดๆ เยอะจัง” แจจุงขมวดคิ้ว ในขณะที่จุนซูหัวเราะ
“ก็ชมรมของเด็กผู้หญิงที่นิยมชายรักชายน่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทันทีที่ได้ยิน แจจุงก็แทบจะพ่นน้ำตาลสดแสนหวานที่เริ่มจะเฝื่อนคอเสียแล้วเพราะสำลักบ่อย แก้มป่องๆ พองขึ้นอย่างแสนงอน ในขณะที่เพื่อนรักหน้ากลมยิ้มแป้นแล้น
“ของนายน่ะยังดีแค่อันเดียว ของพี่ยุนโฮน่ะชื่อขึ้นเป็นสิบโพลในชมรม อย่างที่นายคิด ตอนนี้ท่าทางจะได้วุ่นวายสุดๆ แน่แล้วล่ะตัวสวยตัวหล่อเอ๊ย”
“งื่อออออ”
“ไม่ดีใจเหรอ นายมีแฟนคลับกับเขาแล้วนะแจจุง !” จุนซูพูดอย่างตื่นเต้น “แจจุงของฉันดังซะแล้ว !”
“วุ่นสุดๆ สิไม่ว่า“ คนน่ารักได้แต่ทำหน้ากังวล “หวังว่าฉันจะชินเร็วๆ นี้นะ ว่าแต่ทำไมคนที่มาจีบฉันถึงมีแต่ผู้ชายอ่ะ ฉันก็เป็นผู้ชายนะ”
“ก็อยากสวยเองทำไมอ่ะ”
“ง่ะ”
“ดูดิ หัวก็กลม ตัวก็ขาว ตากลมบ๊อก ปากกลมอีก” จุนซูพูดก่อนจะวิ่งโร่เข้าไปกอดแล้วเอาแก้มถูไปถูมากับแจจุง “น่ารักกกกกกกกก”
“มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรดีใจซักนิด”
แจจุงถอนหายใจ นี่หรือเปล่าที่โบราณเค้าว่าลูกชายมักจะหน้าเหมือนแม่
แต่ว่า..เฮ้อ เหมือนไปหน่อยก็ไม่ดีนะ ...
แก้มใสๆ พองป่อง
“เพราะพี่ยุนโฮอ่ะแหละ มึนไม่ดูสถานการณ์เล้ยยยย”
“เอาน่า ยังไงซักวันคนก็ต้องรู้อยู่ดีนี่ อิยะ อิยะ” จุนซูหัวเราะอย่างสะใจ ในขณะที่แจจุงได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
“แหม เหมือนพี่ยูชอนกับจุนซูใช่ป่าว”
“อัยย่ะ ! อะไรฉันกับตัวเปลี้ยนั่นอ่ะ !”
ทันทีที่ได้ยินชื่อที่ไม่พึงประสงค์ คนน่ารักก็ดูเหมือนจะหงุดหงิดขึ้นมาซะอย่างนั้น เจ้าบ้า ตัวเปลี้ย ชอบเปลี้ยมาทำคนอื่นเขิน ! นึกว่าหล่อตายอ่ะ !
“ฉันว่าพี่ยูชอนต้องชอบจุนซูแน่เลย” แจจุงยิ้ม “เห็นชอบมาป้วนเปี้ยนบ่อยๆ ตอนเรียนพละฉันเห็นพี่ยูชอนชะเง้อคอหานายใหญ่เลยด้วย ฮ่าๆๆ”
“คิดไปเองแล่ว” จุนซูหน้ามุ่ย “ฉันกับเจ้าเปลี้ยนั่นน่ะเกลียดขี้หน้ากันจะตาย สงสัยมองหาเพราะอยากจะแกล้งฉันมากกว่า”
“เค้าแกล้งเพราะเค้าชอบรึเปล่า ฮิฮิ”
“ย่าห์ ! คิมแจจุง เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเหอะ”
เริ่มรู้ตัวว่าเริ่มเถียงไม่ไหว คิมจุนซูผู้น่ารักจึงได้แต่ทำโวยวายกลบเกลื่อนอาการเขินซะอย่างนั้น ก่อนจะหันหลังให้เพื่อนที่ตัวเท่าๆ กัน แล้วรีบวิ่งหนีไป “ไปลอกการบ้านชางมินก่อนดีกว่า !”
เขินตัวเองก็ยอมรับมาดีๆ เหอะน่า ฮ่าฮ่าๆๆ
.....
คาบว่างตอนบ่าย แจจุงเจอยุนโฮที่ห้องสมุดโดยบังเอิญเหมือนทุกที แต่ทั้งๆ ที่ปกติคงต้องไปหาที่เงียบๆ ซักมุมในห้องสมุดนั่งด้วยกัน วันนี้กลับไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เมื่อทันทีที่แจจุงเดินเข้ามาในห้องสมุด ใกล้กับที่ที่ยุนโฮนั่งอยู่ ทุกสายตาก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว
แจจุงรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย ที่ดูเหมือนว่าแม้ว่าแต่ละคนจะทำเหมือนไม่สนใจ แต่ที่จริงก็คงแอบรอดูอยู่แน่ๆ และในทันทีที่เขากำลังคิดว่าจะเดินหันหลังออกจากห้องสมุดดีรึเปล่า คนหน้ามึนที่นั่งทำการบ้านหรืออะไรสักอย่างอยู่ได้ตั้งนานก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วกวักมือเรียกเขา
ทำหน้ามุ่ยๆ ราวกับจะบอกว่า ‘เมื่อไหร่จะมานั่งซักที’ อีกต่างหาก...
แสดงตัวกันขนาดนี้แล้วแจจุงจะเดินหนีไปไหนได้
แจจุงหลุดยิ้ม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขาจะหลบยุนโฮไปทำไมกัน ยังไงคนก็รู้กันหมดแล้วนี่ สู้เป็นเหมือนเดิมแล้วทำตัวให้ชินดีกว่า ดูอย่างตัวหล่อสิ เคยรู้สึกอะไรกับเขาที่ไหน นั่งอยู่ท่ามกลางคนที่เพ่งเล็งมาที่ตัวเองตลอดเวลาอย่างงี้ได้ยังไงนานสองนาน
มนุษย์ดาวอังคารนี่น้า…
ขาเรียวเดินเข้าไปหารุ่นพี่เหมือนอย่างปกติ แจจุงไม่ได้สนใจสายตาของใครๆ อีก เขานั่งลง ก่อนจะชะโงกหน้ามองดูหนังสือของยุนโฮ
“ไงตัวหล่อ ทำอะไรอยู่”
“ดูไม่รู้เหรอไง ตัวสวย ! ทำโจทย์น่ะสิถามได้”
ตอบกวนๆ ก่อนจะเอามือไปขยี้ผมนุ่มๆ จนฟู แจจุงอมแก้มป่อง “มากวนรึไง ไปก็ได้”
ทำท่าจะลุกขึ้นจริงๆ จนคนขี้แกล้งต้องดึงเอาไว้ “จะไปซนที่ไหนอีก มานั่งดีๆ เลย”
“ใครเค้าซนอ่ะ”
“เดี๋ยวนี้ดื้อนะ เมื่อก่อนเลี้ยงง่ายให้อาหารง่ายแท้ๆ”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องเลี้ยงสิ ! “ ทำหน้ามุ่ยใส่ ก่อนจะทำเป็นหันไปทางอื่น ท่าทางที่ทำให้คนเลี้ยงต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรอ่ะ”
นอกจากจะไม่ยอมหันหน้ามาดีๆ แล้ว ยังทำเป็นฟุบลงไปกับโต๊ะเป็นแมวขี้งอนอีกต่างหาก แต่ด้วยเพราะตัวหล่อยังไม่รู้สึกตัว ร่างสูงเลยได้แต่เขย่าชายเสื้อคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยสีหน้างงงวยเท่านั้น
“ตัวสวย เป็นไรอ่ะ งอนเหรอ”
ก็ยังดีที่พัฒนามารู้จักคำว่า ‘งอน’ แล้วอ่ะนะ
ใบหน้าหวานยังไม่ยกขึ้นมา เพราะเป็นโต๊ะกระจก ตากลมๆ จึงได้แต่ก้มมองทะลุกระจกไปเห็นรองเท้าของคนตัวสูงที่เขี่ยเท้าของเขาไปมาเบาๆ ราวกับจะง้อกัน
ดูทำเข้า..
รออยู่ซักพักจนเมื่อแน่ใจแล้วว่าคนตัวเล็กกว่าข้างๆ จะไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกันดีๆ แน่ คนง้อไม่เป็นถึงได้หยิบโพสอิทในถุงดินสอของแจจุงมานั่งเขียนอะไรยุกยิกๆ อยู่ซักพัก ก่อนจะเลื่อนเอากระดาษสอดใต้โต๊ะไปบดบังทัศนวิสัยในการศึกษาหลักการหักเหแสงผ่านตัวกลางโต๊ะกระจกของแจจุง
และทันทีที่เห็นข้อความที่อยู่ในกระดาษใต้โต๊ะตรงกับสายตา ริมฝีปากกลมก็อมยิ้มนิดๆ
‘ยิ้มๆ หน่อยสิตัวสวย’
รูปวาดตลกๆ ที่กลายเป็นว่าเป็นยุนโฮเองที่วาดมันบ่อยเสียจนคล่องมือสะท้อนดูด้านล่างกระจกใสของโต๊ะ แจจุงยิ้มกว้างมากจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพราะกลัวตัวหล่อจะเห็นว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหน
เขินนะ
ตัวหล่อบ้าว่ะ !
ชองยุนโฮขมวดคิ้ว เมื่อ รออยู่แล้วซักพักคนน่ารักก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีก
อะไรอ่ะ อุตส่าห์เขียนใส่กระดาษแล้วนะ
ตัวสวยดื้อจริงๆ เลย!
นั่งมึนแบบไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดีอยู่ได้ซักพัก ทั้งเอาเท้าเขี่ยก็แล้ว เขียนกระดาษง้อก็แล้ว ถ้ายังไม่ยอมอีกเขาจะไม่สนใจแล้วจริงๆ ด้วยนะ !
ไม่สนใจแล้วนะ
ทำโจทย์ต่อแล้วนะ
เงียบ…
ยุนโฮขมวดคิ้ว
ทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาซักทีล่ะ!
“ตัวสวย...หายงอนเหอะ”
ยอมอีกแล้ว ต้องยอมมันทุกเรื่องเลยใช่มั้ย
หมดกันชองยุนโฮ...
คนน่ารักค่อยควบคุมตัวเองจนในที่สุดก็กลั้นหัวเราะสำเร็จ สุดท้ายเมื่อเห็นว่าทำเสียงน่าสงสารใส่กันขนาดนั้น คนที่พอจะหุบยิ้มลงได้บ้างแล้วถึงได้ยอมเงยหน้าขึ้นมาดีๆ “โอเคๆ ไม่ได้งอนอะไรแล้ว”
ยุนโฮยิ้มนิดๆ ก่อนแจจุงจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“แล้วนี่พี่ยุนโฮทำโจทย์อยู่เหรอ ขยันจัง”
“ก็ทำเยอะๆ ไง จะได้ฉลาด ไม่เหมือนตัวสวยหรอก ดื้อแล้วก็เป็นแมวขี้เกียจ”
“ชิ ใช่สิ เจ้าคนฉลาด เก่งนักสินะ”
แจจุงมุ่ยปาก ก่อนจะยิ่งหมั่นไส้เมื่อเห็นใบหน้ามั่นใจๆ ของคนที่ทำเป็นยิ้มล้อเลียนเขา
เออ อัจฉริยะดีนักใช่มั้ย
งั้นมาลองกันซักตั้ง
แจจุงลุกขึ้น ก่อนจะเดินดุ่มๆ ตรงไปยังชั้นหนังสือโดยที่ไม่ได้พูดอะไรจนยุนโฮต้องหันไปมอง ก่อนจะรีบหันหน้ากลับมานั่งทำโจทย์ต่อเมื่อคนน่ารักหันมาแลบลิ้นใส่แล้วทำมือชิ่วๆ ใส่เขา
มือเล็กไล่หยิบหนังสือข้อสอบในโซนของปีสามขึ้นมา แจจุงเปิดๆ ไปมาอยู่ซักพัก รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าหวานเมื่อจู่ๆ ก็คิดอะไรดีๆ ออกขึ้นมา แจจุงก้มหาดินสอกับกระดาษในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะยืนจดอะไรบางอย่างยุกยิกๆ อยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานพอสมควร
หึหึ อย่าคิดว่าน่ารักได้คนเดียวนะ
...
ผ่านไปประมาณสิบห้านาที แจจุงก็เดินกลับมานั่งที่ข้างๆ ยุนโฮอีกครั้ง
ตัวหล่อเงยหน้าขึ้นมอง อยากจะรู้เหมือนกันว่าตัวดื้อที่เลี้ยงยากขึ้นทุกวันหายไปไหนมาตั้งนานสองนาน แต่คนน่ารักกลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“เอาโจทย์มาให้ทำ ของปีสามนะ แน่จริงกล้าทำป่าว”
ชองยุนโฮแค่นยิ้มทันที ใช่ชองยุนโฮอยู่ปีสองก็จริง แต่...
กะอีแค่โจทย์ของปีสาม...คิมแจจุงคิดว่าเขาเป็นใครกันฮึ ?
“กล้าสิ”
“มันไม่ใช่โจทย์ธรรมดานะ”
“ไม่เกี่ยงหรอกน่า”
“มั่นใจว่าทำได้? แคลคูลัสเลยนะ”
“ระดับนี้แล้ว”
“เหรอ...งั้นไหนลองดู”
แจจุงยื่นกระดาษในมือตัวเองให้ยุนโฮดู ก่อนดวงตาเรียวคมจะอ่านโจทย์ในนั้นแล้วเริ่มขมวดคิ้ว...
แคลคูลัส...???
“กำหนดให้ ฟังก์ชันความรักเอ็กซ์เท่ากับโจทย์ , ถ้าความรักมีความต่อเนื่องบนช่วงติดลบอนันต์ถึงอนันต์แล้ว ยุนโฮบวกแจจุง มีค่าเท่ากับเท่าใด”
นี่มันโจทย์อะไรกันเนี่ย !?
ยุนโฮถึงกับชะงัก ก่อนจะค่อยๆ ทำใจเย็นแล้วค่อยแก้สมการไปทีละขั้นตามความรู้ที่มี
โดยที่มีคนน่ารักตัวแสบนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ทั้งแบบนั้น
มาดูสิว่าใครจะเขินใครได้มากกว่ากัน
.......
ผ่านไปประมาณสามนาที ยุนโฮก็ส่งกระดาษคำตอบให้แจจุง
กระดาษคำตอบ...ที่ทำให้แจจุงหน้าร้อนเกือบระเบิด
ตอบ
ยุนโฮบวกแจจุงเป็นหนึ่ง
X P
“เก่งนี่ ตอบถูกด้วย”
“คำถามบ้าๆ ! “
“ทำไมต้องคิดอะไรมากมาย โจทย์ข้อนี้นะ แจจุงไม่ต้องจับปากกาทดด้วยซ้ำอ่ะ ยังไงยุนโฮบวกแจจุงก็ต้องเป็นหนึ่งอยู่และ ฮิฮิ ตัวหล่อโง่ ! ”
“ยังไงก็คิดออกแล้วกันน่า”
ดูสีหน้าคนแก้โจทย์ที่แดงเถือกแบบนี้ก็พอจะรู้ได้ว่ายกนี้ใครชนะ ก่อนแจจุงจะยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูใกล้ๆ “ตอบยังถูกไม่หมดหรอกนะ โจทย์ข้อนี้น่ะมันมี 2 คำตอบ...”
“ตลก ไม่มีแล้ว ทำถูกแล้ว”
“ฮึ ทฤษฎีน่ะ ยุนบวกแจเป็นหนึ่ง...”
“...”
“แต่ปฏิบัติน่ะ อย่าลืมสิว่าเป็นแฟนกันด้วยนะ คิก
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !
ชองยุนโฮระเบิดตัวตายแล้ว.
------------------
Talk :
แฮ่ ออออ แบงค์มาแล้ว ! ^^
- เปิดจองตัวสวยฯ แล้วค่า >< สนใจดูรายละเอียดที่นี่นะจ๊ะ http://kyokoong.exteen.com/20110702/fanfiction-no-5-8211
- ลิ้งค์รูปตุ๊กตาตอนที่วันเกิดพี่ยุนโฮกับแจจุง (ตุ๊กตา-นางฟ้า-ตัวสวย 3) แก้แล้วนะคะ ^^
- แวะเอารูปปกหน้ามาแปะให้ดู ><
เจอกันตอนหน้าจ้า !
..
ความคิดเห็น