คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Part [10.] : อินฟิค 1
-( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )-
: X อินฟิค.
“โหยยยยยยยยยย ไอ้เชี่ยยุน เห็นมีแฟนกูนึกว่าจะกระแสตก ดูโพลดิมึง แฟนคลับเพิ่มขึ้นมาตั้ง 20 %”
เสียงแหลมๆ ชวนให้ปวดหัวของปาร์คยูชอนดังขึ้นข้างๆ ทำให้ยุนโฮรู้สึกเวียนหัว มือใหญ่เลื่อนหนังสือที่ตั้งไว้กับขอบโต๊ะเข้ามาใกล้ๆ หน้าตัวเองมากขึ้นทั้งๆ ที่ยังวางคางเอาไว้ มือเรียวเคาะปากกาอย่างครุ่นคิด คิ้วเรียวขมวดมุ่น
“ดูดิ คนเค้านึกว่ามึงยอมเปิดโลกทรรศน์กว้างไกลมาเป็นมนุษย์โลกเต็มตัวแล้วนะ” ยูชอนพูดอย่างตื่นเต้น “ตอนนี้เรทติ้งมึงขึ้นสูงกว่ารุ่นพี่แทคยอนอีกอ่ะ สุดยอด นี่ขนาดตอนแรกพวกผู้หญิงโรงเรียนเราเชียร์พี่แกกับน้องแจจุงจะตายนะเนี่ย สุดยอดอ่ะเชี่ยยุน !” ชี้ไม้ชี้มือไปที่รูปเพื่อนรักกับแฟนคนสวยในหน้าหนังสือพิมพ์โรงเรียน หากแต่ยังไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของประเด็นแต่อย่างใด
“....”
“มาดูดิๆ“ เมื่อเห็นว่าเพื่อนยังเอาหนังสือบังหน้าแล้วนอนฟุบกับโต๊ะเงียบ ปากห้อยๆ ถึงได้หยุดพล่ามแล้วหันมาสนคนที่เงียบอยู่แทน “ทำไรอยู่อ่ะ”
ทำเป็นจะเลื่อนหนังสือที่ยุนโฮกางอยู่ออกเพื่อดูว่ามันแอบเขียนอะไรยุกยิกๆ อยู่ แต่ก็ต้องสะดุ้งไปเมื่อมือขาวๆ ของตัวเองถูกมนุษย์ดาวอังคารที่กลายพันธุ์ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ตีเข้าให้
เพี๊ยะ !
“เห้ย ตีกูไม”
“อย่ามายุ่ง”
“ไรว้า ขอดูหน่อยดิ นิดดดดดดดด เดียว ” เอานิ้วโป้งกับนิ้วชี้มาชนกันแล้วขยิบตาเพื่อให้คนตรงหน้ารับรู้ถึงความน้อยนิด หากแต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ปาร์คยูชอนยังคงที่คนที่ต้องซวยรับอาการหมางเมินจากยุนโฮอยู่วันยันค่ำ
“ถ้าเป็นตัวเปลี้ย นิดเดียวก็ไม่ได้”
เอาอีกล่ะ กูอีกล่ะ
บอกตรงๆ ตั้งแต่ได้ยินมันพูดคำนี้มา
กูยังไม่รู้เลยว่า ไอ้ “เปลี้ย” ที่ว่าเนี่ย มันหมายถึงอะไร
แต่คิดว่าต้องไม่ใช่คำดีแน่ๆ อ่ะ รู้สึกฟังแล้วอนาถชีวิตพิกลๆ
แต่เอาเหอะ ขี้เกียจเหวี่ยงใส่ ทำไมก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ กับไอ้มนุษย์หินนี่
“โห่ย ไอ้ยุน เพื่อนกันอย่าปิดเลยน่า ขอดูนิดเดียว” พยายามจะยื้อแย่งสมุดเล็กๆ ในมือเพื่อนหน้ามึนมา ยุนโฮทำหน้ามุ่ย ก่อนจะโยกตัวหลบ “ไม่ได้”
“แค่ของไร้สาระ เขียนถึงน้องแจจุงก็บอกมาเหอะ ขอดูหน่อย ! ”
“มั่วไรมึง ไม่ได้ไร้สาระนะ นี่งานวิจัยกู ความลับทางการศึกษาเว้ย” เขาพูดเสียงเรียบ หน้าตาจริงจัง ปาร์คยูชอนอ้าปากเหวอ “วิจัย? ของมึง?”
“อืม”
“วิชาไรวะ?”
“ชีวะ”
“เฮ้ยจริงดิ? สำคัญมาก? ทางการมาก?”
“ใช่ ห้ามดูเด็ดขาด มันยังไม่เสร็จ” เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น จนคนเป็นเพื่อนได้แต่ยกมือเกาหัวแกรกๆ นี่มึงอยู่ปีสองหรือเรียนจบแล้ววะเนี่ย? “เออ ไม่ดูก็ได้ โห่ นึกว่าเรื่องน้องแจจุง ถ้ารู้ว่าเป็นเรื่องวิชาการงี้ไม่เสือกให้เหนื่อยหรอก ทีหลังก็บอกกันก่อนสิวะ”
“ก็มึงไม่ถาม” ตอบหน้าตาย
“คือกูผิดใช่ป่ะสรุป?” ขอประชดหน่อยเหอะ
“อื้ม”
= _______________ =
ไอ้ห่า กูประชดโว้ยยยย !
“เออๆ จะทำไรก็ทำไป งั้นกูไปเข้าห้องน้ำก่อนละ เจอกันคาบบ่าย อั้นไม่ไหวละ เต็มลิมิต” คนดวงซวยโบกมือให้เพื่อนไวๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยุนโฮมองตามไปสักพัก ก่อนจะกลับมานั่งเขียนอะไรยุกยิกต่อคนเดียว
“ปวดฉี่วุ้ยยยยยยย”
คนท่อจะแตกวิ่งเหยาะๆ พลางเอาขาหนีบมือกุมเป้าไปตลอดทาง ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูทะเล้นยู่เข้าหากันก่อนคิ้วเรียวจะขมวดมุ่นเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
“อ้าว ลืมถามมันเลยอ่ะ ว่ามันทำวิจัยเรื่องอะไร”
….
- งานวิจัยการค้นพบสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ การจัดอนุกรมวิธานของ “ตัวสวย” -
ตัวหนังสืออธิบายความหมายของสิ่งที่เจ้าของงานวิจัยกำลังขะมักเขม้นวิเคราะห์อยู่เป็นเดือนเป็นวันนั้นถูกเขียนแปะไว้บนหัวกระดาษด้วยลายมือหวัดๆ ร่างสูงของคนที่กำลังนั่งนึกอะไรบางอย่างอยู่จนคิ้วขมวดกันเป็นปมนอนราบไปกับพื้นโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะพูดพึมพำกับตัวเองในขณะที่มองกระดาษในมือ
“ดื้อ ซน เดี๋ยวนี้ฉลาดขึ้นเยอะ ตาโตขึ้นนิดนึงด้วย” เสียงทุ้มเอ่ยเสียงงุ้งงิ้ง ตอนนี้ข้อมูลใหม่ที่เขาต้องจดเกี่ยวกับแจจุงมีน้อยลงทุกทีจนยุนโฮแทบไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรแล้ว
ไอ้ที่จะต้องเขียนน่ะมันก็พอมีอยู่บ้าง
แต่ว่าช่วงนี้รู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีอะไรต้องทำเลยนี่สิที่น่าเบื่อ
ถึงจะเป็นตัวหล่อแต่ก็ใช่ว่ายุนโฮจะไม่รู้ว่าเรื่องของตัวเองกับแจจุงนั้นเป็นที่นิยมในสังคมโรงเรียนมากแค่ไหน ในชั่วพริบตาที่รู้สึกว่าชีวิตตัวเองไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ยุนโฮเองก็รู้สึกผิดพลาดนิดๆ ที่เป็นคนทำทุกอย่างเปิดเผยออกมาด้วยตัวเอง
ไม่ใช่ว่าอยากปกปิด
ไม่ใช่ว่าชีวิตวุ่นวายขึ้นเลยเซ็ง
ที่มันน่าเบื่อน่ะมีเรื่องเดียว
‘ความนิยม’ ของตัวสวยน่ะสิ ที่มันพุ่งขึ้นเร็วพรวดพราดเสียจนยุนโฮเหนื่อยใจ
จากคิมแจจุงเด็กใหม่นางฟ้าของน้องปีหนึ่งสายวิทย์ ตามปกติยุนโฮก็คิดว่าคนที่ชอบแจจุงก็เยอะพอดูอยู่แล้ว แต่หลังจากที่ทุกคนรู้ว่า “คิมแจจุง” คือบุคคลหนึ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงตัวเขาได้ และเป็นแฟนของชองยุนโฮ ตัวสวยก็ไม่ใช่นางฟ้าของน้องปีหนึ่งสายวิทย์อีกต่อไป
แต่กลายเป็นนางฟ้าของคนทั้งโรงเรียนแทน
ริมฝีปากรูปกระจับถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขายกมือขึ้นบิดกายไปมา ก่อนจะเอียงคอซ้ายขวาแล้วครุ่นคิด แจจุงมีคนชอบเยอะๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? แบบนี้ก็แสดงว่าเชื่อง แล้วก็เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม
เออเนอะ...
แล้วนี่เราจะเซ็งทำไม?
คิ้วเรียวขมวดมุ่น ในแง่ทฤษฎี การที่ตัวสวยมีคนมาชอบเยอะๆ ไม่เห็นจะมีข้อเสียซักอย่าง พฤติกรรมน่ารักสดใสเป็นที่รักของคนรอบข้างและระบบนิเวศแวดล้อม ไม่ว่าจะนั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิดยังไง มันก็เป็นเรื่องดี
แต่ที่ยุนโฮสงสัยคือในทางปฏิบัติ ในฐานะผู้เป็นเจ้าของงานวิจัยอย่างเขา ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจอย่างที่ควรจะเป็นในทฏษฎีล่ะ
ทุกครั้งที่มีคนมาชอบตัวสวย ยุนโฮสังเกตได้ว่าอารมณ์เขาไม่ค่อยดี
ทุกครั้งที่มีคนมาเข้าใกล้ๆ ตัวสวย ยุนโฮก็รู้สึกว่าเขาเซ็ง แล้วก็เบื่อ
ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้ล่ะ?
คิดได้อย่างนั้น มือใหญ่ก็ตวัดข้อมือแล้วเขียนหัวข้อที่เขาคิดออกแล้วว่าควรจะต้องทำอะไรหลังจากนี้ลงไปบนกระดาษ
งานวิจัยเสริม : หาเหตุผลที่ตัวหล่อไม่ชอบให้ใครเข้ามาใกล้ๆ ตัวสวย
ยุนโฮถอนหายใจ ตัวสวยนี่ร้ายกาจมาก ลำบากเขานั่งศึกษาไม่พอ นี่ยังลามมาทำให้เขาติดเชื้อประหลาดจนต้องมานั่งวิเคราะห์ตัวเองอีก
นึกในใจก่อนจะนั่งพลิกกระดาษในสมุดทดเลขของตัวเองไปมา แล้วอ่านสรุปของที่เขียนวันนี้อีกที
Details : Kim Jaejoong Taxonomy
’
ผลการศึกษา:
กินเก่งขึ้น อยู่ในช่วงควบคุมน้ำหนัก (ไม่ให้น้อยไปกว่านี้) เป้าหมายคือต้องหนักขึ้น 3 กิโลกรัมให้ได้ในสองอาทิตย์ !
นอกจากการกินแล้ว ด้านนิสัย ดื้อแล้วก็ซนขึ้น ตอนนี้เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมดีมีแต่คนมาชอบ เวลาอยากได้อะไรชอบมาทำตาโตใส่ ยิ่งช่วงหลังๆ เอาแต่ใจจนตัวหล่อเริ่มตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก จำเป็นต้องหาทางดัดพฤติกรรมในขั้นตอนต่อไป
งานวิจัยเสริม : หาเหตุผลที่ตัวหล่อไม่ชอบให้ใครเข้ามาใกล้ๆ ตัวสวย
. ยุนโฮอ่านแล้วก็พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง
ถึงจะบันทึกได้น้อยหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรคืบหน้าแหละนะ
เกือบจะพลิกสมุดปิดไปอยู่แล้ว ถ้าสายตาเรียวคมไม่ไปสะดุดกับบรรทัดว่างๆ ที่เว้นอยู่ในบันทึกเสียก่อน
อ้าว ลืมเขียนวันที่แฮะ !
วันนี้ วันที่...
ใบหน้าคมคายครุ่นคิด ก่อนจะบรรจงเขียนลงไปเหมือนปกติ
วันศุกร์ที่ 15 เมษายน 2011
ปลายปากกาถูกยกขึ้นจากกระดาษนานแล้ว หากแต่ความรู้สึกของตัวหล่อยังคงติดตรึงอยู่กับเลขวันที่นั้น ริมฝีปากกระจับเม้มเข้าอย่างใช้ความคิด ก่อนสุดท้ายจัดสินใจพลิกไปที่กระดาษหน้าแรกเพื่อต้องการจะพิสูจน์อะไรบางอย่างให้แน่ใจ
Details : Kim Jaejoong Taxonomy
ค้นพบโดย ชองยุนโฮ ชั้นปีสอง โรงเรียนมัธยมปลายแทฮวาชิน
วันศุกร์ที่ 15 ตุลาคม 2010
ผลการศึกษา:
ลักษณะทั่วไป : เป็นแฟนชองยุนโฮ - ตัวสีขาว ผิวนุ่ม น่ารัก เส้นผมบริเวณศีรษะสีดำสนิท ตากลมใสสีเดียวกัน ลำตัวเพรียว สูงประมาณ 176 เซนติเมตร แต่ชอบใส่รองเท้านักเรียนเสริมส้น น้ำหนักเบา เวลายิ้มน่ารักคล้ายสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมว ร้องเสียงใส กังวาน ตัวหอมฟุ้ง กินราเมงและไอศกรีมเป็นอาหาร ยังระบุไม่ได้ว่าอาศัยอยู่ที่ใด
ปล. เนื่องจากยังไม่ทราบว่าเป็นตัวอะไรกันแน่ ผู้ศึกษาจึงขอเรียกย่อๆ ว่า ‘ตัวสวย’ ไปก่อนที่เป็นเข้าใจร่วมกัน
จริงๆ ซะด้วย !
ข้อความดังกล่าวเป็นครั้งๆ แรกที่ยุนโฮเริ่มเขียนเรื่องของตัวสวย ... และเป็นวันเดียวกันกับที่เขาเริ่มความสัมพันธ์ประหลาดๆ กับคำว่า “แฟน” กับแจจุง
ยุนโฮมองหน้ากระดาษนั้นด้วยสายตาเหม่อลอย ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
วันศุกร์ที่ 15 ตุลาคม 2010…
วันศุกร์ที่ 15 เมษายน 2011...
6 เดือน...
นี่เขา...
เป็นแฟนกับตัวสวยมาครึ่งปีแล้วเหรอเนี่ย!???
.....
“พี่จียอง นี่มันเรื่องอะไรกัน !”
เสียงหวานแหลมเล็กของเด็กชายเอ่ยขึ้นย่างเกรี้ยวกราด ในขณะที่เขวี้ยงหนังสือพิมพ์ของชมรมหนังสือพิมพ์แทฮวาชินฝ่ายมัธยมปลายลงไปบนโต๊ะ เรียกความสนใจจากเจ้าหญิงคนสวยที่กำลังจมปลักกับหนังสือเรียนในมือให้หันมามองใบหน้าหวานราวกับถอดพิมพ์เดียวกันมากับเธอของน้องชายในสายเลือดอย่างสงสัย
“หืม ทำไมล่ะ?”
“ข่าวนี่ไง ชองยุนโฮมีแฟนแล้วเนี่ยมันเรื่องบ้าอะไรกันฮะพี่ ? “
“แล้วมันแปลกตรงไหน”
“พี่บอกผมว่าพี่ชอบเขานี่ !” คนเป็นน้องเอ่ยอย่างกราดเกรี้ยว
“แต่เขาไม่ได้ชอบพี่นี่แล้วจะให้ทำยังไง? ” จียองยิ้มเศร้าๆ เธออยู่ในระหว่างทำใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เสียใจ แต่การฟูมฟายอะไรไปก็ไม่ใช่ทางออกที่มีประโยชน์ จียองแค่รักของเธอเอง และไม่ได้คาดหวังจะเอาอะไรจากยุนโฮ แค่เขามีความสุขเธอก็โอเคแล้ว
เธอถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะลูบศีรษะน้องชาย “ไม่ต้องโมโหแทนพี่หรอก พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว”
คำพูดนั้นทำให้เด็กชายแสยะปาก
ยัยบ้าเอ๊ย ฉันไปห่วงเธอเมื่อไหร่กัน
ฉันโกรธที่เธอมันโง่ แค่จับพี่ยุนโฮเป็นแฟนแค่นี้ก็ไม่ได้ต่างหากเล่า !
มือเรียวเล็กกำเขาหากันแน่น เขาทำได้เพียงคิดในใจ
ความฝันที่จะได้ใกล้ชิดรุ่นพี่ยุนโฮผ่านทางพี่สาวเป็นอันต้องพังทลาย เพียงเพราะความไม่เอาไหนของพี่สาวเขาคนเดียว ดวงตากลมน่ารักจ้องมองภาพร่างสูงคนดังแห่งแทฮวาชินอย่างสนใจ ก่อนจะเอ่ยปากถามพี่สาวอีกคำ
“แล้วแฟนเขาเป็นใครกันล่ะ?”
“นายจะรู้ไปทำไม ที่มันเรื่องของฝ่ายไฮสคูล ถึงรู้ไปที่ฝ่ายมัธยมต้นเขาก็ไม่เก็บไปก็อสซิบกันหรอกนะ”
“นั่นมันเรื่องของผมน่า ยังไงปีหน้าผมก็ต้องเข้าปีหนึ่งอยู่แล้ว จะรู้เรื่องของไฮสคูลไว้ซักหน่อยมันจะเสียหายอะไรล่ะพี่” เขาให้เหตุผล จียองถอนหายใจให้กับความเอาแต่ใจของน้องชายตัวเอง ก่อนจะพูดไปส่งๆ
“คิมแจจุง รุ่นน้องพี่เอง”
“สวยมั้ย?” เขาถามซื่อๆ
“พี่ไม่อยากจะบอกนายเลยว่าแจจุงเป็นผู้ชาย” จียองพูด ก่อนจะรีบต่อ “แต่สาบานได้ เขาสวยมากๆ สวยที่สุดกว่าทุกคน”
“มากกว่าผมรึเปล่า?”
เสียงใสๆ ที่สวนกลับมาทันทีนั้นทำให้จียองหัวเราะ
“อะไรกัน เดี๋ยวนี้อยากจะสวยขึ้นมาแล้วหรือไง ลูกผู้ชายป่ะเนี่ยเรา” เธอลูบศีรษะเขาอย่างเอ็นดู “แล้วแต่มุมมองล่ะมั้ง สำหรับพี่ยังไงคารัมก็น่ารักที่สุดอยู่แล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มอมยิ้ม...
ก่อนจะต้องสบถออกมาเบาๆ เมื่อพี่สาวพูดประโยคถัดมา
“แต่พี่สงสัยว่า สำหรับยุนโฮน่ะ แจจุงอาจจะเป็นสิ่งที่สวยที่สุดในโลกสำหรับเขาก็ได้นะ”
ยัยพี่บ้าเอ๊ย ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ !
หึ คิมแจจุงเหรอ..
มันจะซักแค่ไหนกันเชียว ?
.......
“ฮัดเช้ย”
“แจจุงเป็นหวัดเหรอ?”
“ไม่รู้ดิ จู่ๆ ก็จะจามอ่ะ” มือเล็กยกขึ้นถูกจมูก ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาวิ่งมาแต่ไกล แจจุงอมยิ้ม ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนรัก “พี่ยุนโฮมาแล้วล่ะ งั้นแจจุงกลับก่อนนะ บ๊ายบายจุนซู ชางมิน”
“บาย”
มือเล็กยกขึ้นโบกไปมาๆ อย่างน่ารักจนคนใกล้ๆ แถวนั้นโดนรัศมีความน่ารักแผ่กระจายจนเริ่มละลายเป็นของเหลวซึมไปกับพื้นทีละคนสองคน
ก่อนจะควบแน่นจนแข็งเป็นตัวกันขึ้นมาในวินาทีถัดมาเมื่อชองยุนโฮส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้
“แฮ่กๆ”
คนรีบวิ่งมาหอบอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็วจนแจจุงต้องอมยิ้มแซว ดวงตากลมจ้องมองตัวหล่อที่ไม่รู้ว่าจะรีบร้อนอะไรขนาดนั้นแล้วเอ่ยแซว “จะรีบวิ่งไปแข่งโอลิมปิกเหรอไงฮึ?”
“ขอโทษที ช้าไปหน่อย”
“หน่อยเหรอ? เลทสองชั่วโมงเนี่ย ตลกจริงๆ ตัวหล่อ” แจจุงพูดก่อนจะหัวเราะเสียงใส เขาไม่ได้โกรธอะไรยุนโฮซักหน่อย มาทำหน้าสำนึกผิดขนาดนั้น เดี๋ยวเขินใส่ซะเลย “ป่ะๆ กลับบ้านกัน”
มือเล็กๆ ฉุดร่างสูงของคนที่เอามือเท้ากับเข่าให้ลุกขึ้นมา แต่ยุนโฮกลับแสดงท่าทีกระอักกระอ่วนราวกับมีอะไรบางอย่าง จะพูด แจจุงเอียงคอ
“เอ่อ... คือ...” ‘ไปเดินเที่ยวกันก่อนกลับมั้ย’
“คือ?”
“คือ...” ‘ไปเดินเที่ยวกันก่อนกลับมั้ย’ พูดไปดิวะ
“อะไรเหรอพี่ยุนโฮ?”
“เอ่อ...” ‘ไปเดินเที่ยวกันก่อนกลับมั้ย’ พูดดิแม่งงงงงงงงงงง
ไปกินข้าวเย็นกับตัวสวยก็เคยแล้ว
ไปเดินเที่ยวกับตัวสวยก็เคยอีกเหมือนกัน
แต่ทุกครั้งตัวสวยจะเป็นคน “ชวน” ไป
แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี...?
“พี่ยุนโฮ มีอะไรหรือเปล่า...?”
ในที่สุด สิ่งที่ยุนโฮทำได้ทีเพียงการหันหลังให้แจจุง ก่อนจะพูดเสียงเบาๆ ในถ้อยคำที่ฟังยังไงก็ดูอ้อมโลก “ยังไม่อยากกลับบ้านเลย...”
แจจุงอมยิ้ม เขาหัวเราะเมื่อเข้าใจอาการแปลกๆ ของมนุษย์ดาวอังคาร ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยคำนั้นที่ยุนโฮต้องการด้วยตัวเอง
“พี่ยุนโฮ ไปเดินเที่ยวก่อนกลับบ้านกันนะ”
ให้ทำไงได้ ก็มนุษย์ดาวอังคารยังกลายพันธุ์ไม่สมบูรณ์นี่
สงสัยต้องฝึกภาษาชาวโลกให้อีกซักหน่อยมั้ง : )
ทั้งๆ ที่ตอนแรกยุนโฮคิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายชวนแจจุงไปเที่ยว แต่ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นว่าเป็นแจจุงที่พายุนโฮเดินเที่ยวไปทั่วจนได้ อย่างว่า ชองยุนโฮเดินเที่ยวอะไรแบบนี้เป็นที่ไหนกันล่ะ
ร่างบางพายุนโฮเดินไปนู่นไปนี่ ชี้ของกิน ของใช้ไปตามเรื่อง แจจุงหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางเปิ่นที่ดูไม่รู้เรื่องของยุนโฮในทุกๆ ครั้งที่เขาเข้าออกร้านแปลกๆ เวลาล่วงเลยผ่านไปกว่าสองชั่วโมง จนเมื่อมันเริ่มมืด แจจุงที่เริ่มรู้สึกเหนื่อยถึงได้ลากตัวหล่ออกมานั่งพักด้วยกันที่ม้านั่งข้างๆ กันสองคน ก่อนเอ่ยออกมาเบาๆ
“ฮ้า สนุก แต่ก็เหนื่อยจัง มืดแล้วกลับบ้านกันยังพี่ยุนโฮ?”
ได้เวลาแล้ว...
คราวนี้ ยุนโฮถึงเป็นฝ่ายที่อมยิ้ม
“ตัวสวย รู้รึเปล่าว่าวันนี้วันอะไร?”
“หืม? วันศุกร์ไง” เขาตอบแบบไม่คิด “ศุกร์ 15...เอ่อ เมษา..” ดวงตากลมกะพริบปริบๆ
หรือว่าจะเป็นวันพิเศษเหรอ? วันอะไรล่ะ???
วันเกิด ? ก็ไม่ใช่นี่นา
“ไม่ใช่สักหน่อย” ตัวหล่อทำหน้ามุ่ยแบบไม่ได้จริงจัง ในขณะที่แจจุงได้แต่งง เป็นเพราะมันมืดแล้ว ยุนโฮถึงได้โล่งอกเพราะรู้สึกว่าปรอทความกล้าของเขาค่อยพุ่งสูงขึ้นหน่อย “จำไม่ได้บอกให้เอาป่ะ?”
“ลีลสอ่ะ บอกมาเลยดิ นึกไม่ออก”
“หลับตาก่อนดิ”
“ทำไมอ่ะ”
“หลับก็หลับสิ ดื้อ !”
“เปล่าซักหน่อย ! ”
พูดไปก็ทำแก้มป่องไป ก่อนจะยอมหลับตาลงจนได้ รออยู่ประมาณห้านาที เสียงทุ้มที่ทำให้ความทรงจำค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาให้สมองของแจจุงก็ทำให้เขารู้สึกร้อนๆ ที่กระบอกตาจนได้
“ตัวสวย...พาพี่ไปซื้อของหน่อยสิ พี่อยากซื้อหน้ากาก”
“...”
“ตัวสวยต้องเป็นคนเลือกด้วยนะ”
เหมือนเลย...
เหมือนกับวันนั้น
“พี่อยากซื้อหน้ากากน่ะ”
“เอาเหอะน่า พี่บอกให้เลือกก็เลือกเหอะ เอาที่ชอบเลย”
“วันนั้น แจจุงซื้อหน้ากากช้างดัมโบ้ให้ แต่พี่เอาไปใส่ให้แจจุง วันนั้นน่ะ พี่เริ่มเลี้ยงตัวสวยไปวันนึงแล้วนะ แล้วก่อนหน้าวันนั้น ก็เป็นวันที่ 15 ตุลาคม...”
“....”
“ตัวสวยรู้มั้ย ตอนนี้พี่เลี้ยงตัวสวยมาครึ่งปีแล้วนะ”
แจจุงลืมตาขึ้นมาอีกครั้งทั้งๆ ที่คราบน้ำตายังคงชื้นอยู่ที่แพขนตา ริมฝีปากอิ่มยิ้มกว้าง เมื่อเห็นเค้กก้อนเล็กมากๆ แต่ดูน่ารักที่สุดในความรู้สึกอยู่บนมือยุนโฮพร้อมกับเทียนหนึ่งเล่ม เขาได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ พร้อมด้วยท่าทางประหม่า
“...ก็ทำได้แค่นี้แหละ...”
ยุนโฮไม่ได้ตาฝาด เขาเห็นตัวสวยยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
พร้อมกับริมฝีปากอุ่นที่จรดลงที่ข้างแก้มเขาแผ่วเบา
“ทำได้แค่นี้ แจจุงก็ยอมให้เลี้ยงไปทั้งชีวิตแล้ว”
-------
หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม
หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม หอมแก้ม
ตัวสวยหอมแก้มเขา !
ตู้มมมมมมมมมมมม บึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม !!!!
....
ตั้งแต่ยุนโฮกลับถึงบ้าน เขาก็เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า
ร่างสูงเดินวนไปเวียนมาอย่างหนูติดจั่น สัมผัสนุ่มๆ ที่ข้างแก้มกำลังจะทำเขาเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ตัวสวยร้ายกาจมาก ร้ายกาจที่สุด เดี๋ยวนี้ชักจะทำอะไรที่เกินกว่าที่เขาจะทนรับไหวได้มากขึ้นทุกวัน
ขายาวเดินวนไปเวียนมา อย่างที่ใครมาเห็นคงพูดได้คำเดียวว่าเวียนหัว ยุนโฮไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลย จนกระทั่งคนร่างสูงตัดสินใจ นึกครึ้มเปิดโน้ตบุ้คของตัวเองที่แทบไม่ค่อยได้ใช้ขึ้นมาบ้าง เหตุผลเดียวก็เพื่อที่ว่าจะทำให้หัวใจที่มันเต้นแรงจนจะฆ่าเขาตายอยู่ตอนนี้เลิกเต้นเป็นเจ้าเข้าสักที มันเต้นแรงจนยุนโฮเหนื่อย
เขาส่ายศีรษะไปมา
พอๆๆ ไอ้ยุนโอ เลิกบ้าได้แล้ว
ร่างสูงต่ออินเตอร์เน็ตไร้สาย ก่อนจะคลิกเข้าที่โปรแกรมเอมเอสเอน เขายังมีสมาธิไม่พอ ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้อความของเพื่อนสนิทเด้งขึ้นมาเรียกความสนใจให้ความเขินนั้นทุเลาลงไป
6002themicky กูรู้มึงอยู่หน้าคอมฯ แต่ตั้ง AWAY says
: เฮ้ย ไอ้ยุน โหย ออนเอมเหรอวะ ชาตินึงเจอกันทีนะเนี่ย หวัดดีๆ
JUNGYUNHO says
: อืม วันนี้ว่าง
6002themicky กูรู้มึงอยู่หน้าคอมฯ แต่ตั้ง AWAY says
: มึงมาก็ดีละ ตะกี้กูเข้าไปสืบเว็บแฟนคลับมึงอ่ะ โหย จะบอกว่าสุโค่ยยยยย !
JUNGYUNHO says
: แฟนคลับอะไรมึง
6002themicky กูรู้มึงอยู่หน้าคอมฯ แต่ตั้ง AWAY says
: เว็บแฟนคลับมึงไง โห่ย กาก ไม่เคยเข้าเหรอวะ เค้าอุตส่าห์ทำให้มึงนะ
JUNGYUNHO says
: มีด้วยเหรอ ของแบบนั้น
เสียงปาร์คยูชอนหัวทิ่มคีย์บอร์ดที่ไหนสักแห่ง
6002themicky กูรู้มึงอยู่หน้าคอมฯ แต่ตั้ง AWAY says
: นี่ๆ เอาไปๆ หัดเข้าไปเปิดหูเปิดตา ดูอะไรที่มันเป็นมนุษย์โลกเค้าทำกันบ้างนะมึง เอาลิ้งค์ไปๆ http://jyhfans.2.forumer.com/index.php?showforum=
JUNGYUNHO says.
: ??????
6002themicky กูรู้มึงอยู่หน้าคอมฯ แต่ตั้ง AWAY says
: อย่าลืมเปิดดะ แกต้องปลื้มแน่ ไปก่อนนะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยว่ะ เน่าละ บายๆ เจอกันที่โรงเรียน
6002themicky กูรู้มึงอยู่หน้าคอมฯ แต่ตั้ง AWAY is offline
ยุนโฮนั่งกะพริบตาปริบๆ อยู่หน้าคอมฯ ในขณะที่สถานะของเพื่อนรักเปลี่ยนเป็นออฟไลน์ไปแล้ว เขาจ้องไปที่ลิ๊งค์ ก่อนจะกดเข้าไปเพราะยังไงก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว
ก่อนลิ้งค์แนะนำในเบราเซอร์เขาที่มีชื่อเว็บนี้อยู่แล้วจะทำให้ยุนโฮขมวดคิ้ว
ทำไมขึ้นแบบนี้ล่ะ เราเคยเข้าเว็บนี้มาแล้วเหรอ?
เมื่อไหร่กัน?
หัวข้อต่างๆ ที่ปรากฏขึ้นทันทีที่เขาคลิกเข้าไปทำให้ยุนโฮแปลกใจเล็กน้อย มีรูปของเขาเต็มไปหมดบนหน้าเว็บนี้
เขาพอจะเคยเห็นอะไรแบบนี้ในหน้าเว็บของดาราที่เห็นพวกเพื่อนผู้หญิงเปิดกันที่โรงเรียนก็จริง แต่ยุนโฮไม่เคยรู้มาก่อน ว่ามมันแบบนี้ที่เป็นรูปเขาด้วย
เขาเลื่อนเคอเซอร์ผ่านๆ มองกระทู้ที่มีแต่ชื่อของเขาถูกพูดถึงเต็มไปหมดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่เห็นจะน่าชอบเหมือนอย่างที่ไอ้ปาร์คโม้เลย น่าเบื่อจะตาย ทำไมต้องมายุ่งอะไรกับเขาเยอะแยะด้วยนะ
เขาเกือบจะปิดหน้าต่างนั้นลงไปอยู่แล้ว หากสายตาเรียวคมไม่ไปสะดุดเข้ากับข้อความหนึ่งบนหน้าเว็บนั้น
“ยินดีต้อนรับสมาชิกสู้ฟอรั่มใหม่ของเรา ห้อง fiction เปิดให้สมาชิกที่มีคอมเม้นท์มากกว่า 50 เข้าได้แล้ววันนี้”
กฎทั่วไป : ที่นี่รวบรวมฟิคชั่นเฉพาะคู่พี่ยุนโฮกับคิมแจจุง ใครรับไม่ได้กรุณาอย่าเข้า ! เพราะเรารักพี่ยุนโฮ พี่ยุนโฮรักใครเราก็รักคนนั้นด้วย
มีชื่อตัวสวยด้วย ? !
ตัวสวยมาเกี่ยวอะไรล่ะ?
ว่าแต่...
Fiction นี่มันคืออะไร ?????
----------------
จะเปิดโอนพรุ่งนี้ละน้า >< ดูรายละเอียดรวมเล่มที่หน้าหลักบทความนะคะ ^^
.
ความคิดเห็น