คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Part [10.] : อินฟิค 3
-( : ตัวสวย – ตัวหล่อ : )-
: X อินฟิค. 3
เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่ยุนโฮรู้สึกว่าสมองอันเป็นอัจฉริยะของตัวเองส่งผลเสียต่อตัวเขา
ยุนโฮรู้ดีว่าเขาเป็นคนความจำดี
เพราะเป็นอัจฉริยะ ไอ้อะไรที่ยากๆ สำหรับคนอื่นก็เลยง่ายสำหรับเขาไปเสียหมด ยุนโฮอ่านหนังสือเรียนรอบเดียวก็ทำความเข้าใจและจำเนื้อหาได้ทั้งหมดทั้งๆ ที่คนอื่นอาจจะต้องเสียเวลาอ่านซ้ำอย่างน้อยสองหรือสามครั้ง ใครๆ ก็ว่ามันเป็นโชคดีของเขาที่เกิดมามีมันสมองที่ดีเลิศ หากแต่ในตอนนี้ยุนโฮกลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าโชคร้ายชะมัด
“จัดการมันสิ...พี่ยุนโฮ”
อยากจะบ้าตาย!
ทั้งๆ ที่เป็นแค่ตัวหนังสือธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รบกวนจิตใจของเขามากมายนัก
ยุนโฮถอนหายใจ ทั้งๆ ที่อ่านไปแค่ครั้งเดียว หากแต่ทุกอย่างกลับจำติดตาราวกับเป็นความจริง จินตนาการอันแสนพิเศษของเด็กหัวดีอย่างเขาสร้างรูปลักษณ์ทั้งภาพและเสียงออกมาคล้ายกับยุนโฮประสบกับมันเองโดยตรง ทันทีที่ภาพของเขาและแจจุงในนิยายเรื่องนั้นโผล่วาบขึ้นมา ขนอ่อนที่ต้นแขนก็ลุกตั้ง หัวใจของเขาเต้นระรัวอีกครั้งอย่างไร้สาเหตุ
ทั้งหมดคือสิ่งที่หลอนประสาทของชองยุนโฮให้ไม่กล้าแม้แต่จะหลับตามาตั้งแต่เมื่อคืน
มือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองไปมา ไอร้อนๆ ที่แผ่กระจายออกมาบ่งบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองคงจะหน้าแดงมาก ความรู้สึกแปลกๆ ที่ยุนโฮไม่เคยสัมผัสค่อยๆ ก่อเกิดขึ้นยุบยิบจนน่ารำคาญไปหมดทั่วร่างกาย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เขาเป็นอะไรไป
พยายามจะคิดอะไรไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้สมองว่าง แต่ในทันทีที่เผลอ ภาพตัวสวยที่ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงชั้นในบางๆ ตัวเดียวก็ย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
> < !!!!
เพี๊ยะ!!
มือกว้างตบเข้าที่หน้าผากตัวเองฉาดใหญ่จนตาพร่า สมองมึนงงไปชั่วขณะ ไม่ใช่ว่ายุนโฮไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนิยายเรื่องนั้นคืออะไร มันมีอธิบายไว้ทั้งหมดในหนังสือสุขศึกษา ก็แค่เพียงถูกนำมาบรรยายให้เห็นกันชัดเจนกว่าก็แค่นั้น ยุนโฮไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เซ็กซ์คือการกระทำที่เป็นวิถีทางในการสืบพันธุ์ ในการดำรงเผ่าพันธุ์ในสิ่งมีชีวิต ทำไมยุนโฮจะไม่รู้จัก
แต่แน่นอน ยุนโฮไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นกับตัวสวยมาก่อน
ยุนโฮไม่เคยดูหนังโป๊ แม้แต่ระหว่างหญิงชายก็ไม่เคยคิดจะเปิด ไม่ใช่เพราะเป็นเด็กดีแต่เพราะไม่เคยสนใจมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เขารู้ว่าวัยรุ่นในวัยนี้กำลังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ที่มีความต้องการทางเพศ ยุนโฮรู้ว่าตัวเองเป็นยังไง และตัวสวยเป็นอะไร
ไม่มีอะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้
แต่ก็นั่นแหละ ... ไม่รู้จะอธิบายยังไง
นิ้วเรียวยาวยกขึ้นนวดที่ศีรษะที่มึนไปหมดจากการประทุษร้ายของตัวเอง หากแต่ไม่ทันไร ทันทีที่กลับมาอยู่ในสภาวะปกติ ภาพและเสียงที่ดูสมจริงราวกับเคยมีประสบการณ์มาก่อนก็ผุดขึ้นอีกครั้ง
“ผมพร้อมแล้วนะครับ พี่ยุนโฮ”
เพี๊ยะ!!
....
คุณนายชองเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะอาหารขึ้นมองนาฬิกาแขวนลายหมีหน้าโหดที่ติดอยู่บนผนังบ้านแล้วก็ให้เลิกคิ้ว อาหารเช้าถูกจัดวางไว้นานมากเสียจนเริ่มจะเย็นชืด เธอเอียงคอน้อยๆ อย่างสงสัย
“แปดโมงครึ่งแล้ว ตายุนไม่ไปโรงเรียนหรือไง?”
ในขณะที่กำลังคิดจะเดินขึ้นไป ร่างสูงๆ ของลูกชายคนเล็กของบ้านที่นับวันจะแปลกคนเข้าไปทุกวันก็เดินสโลเสลลงมาให้เห็น ดวงตาที่ปกติก็ไม่ได้โตอะไรอยู่แล้วตอนนี้กลับดูตี่ขึ้นไปอีกสิบเท่า ท่าทางง่วงงุนของลูกชายที่แม้แต่สูทนักเรียนยังใส่ลวกๆ ท่าทางไม่เนี้ยบเหมือนทุกวันทำให้คุณนายชองต้องขมวดคิ้ว
“นี่ ตายุนโฮ เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายเหรอ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม ในขณะที่มองลูกชายเดินเซไปชนขาโต๊ะกับข้าวจนได้
ปั้ก!!
“ตายแล้ว ระวังหน่อยสิเรา” เธอถอนหายใจ “ไม่ไหวก็ไปนอนมั้ย วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอกมั้ง ... แล้วนั่นหน้าผากไปโดนอะไร แดงเชียว”
“เปล่าอ่ะ~” เด็กปากหนักตอบมาห้วนๆ อย่างที่เคย “ไม่ได้เป็นอะไร”
“อย่าฝืนเลยน่า ไม่เรียนซักวันไม่ตายหรอก ป่ะ ขึ้นไปนอน เดี๋ยวแม่โทรไปบอกยชอนกับหนูแจจุงให้” ยิ้มอย่างใจดี “เดี๋ยวบอกให้หนูแจจุงแวะมาเยี่ยมตอนเย็นดีมั้ย?”
“ไม่!!!”
ทันทีที่ได้ยินคำนั้นจากปากแม่ ชองยุนโฮก็ร้องลั่นราวกับจะมีใครเอาไฟมาเผาบ้าน แต่สาบานได้ว่าที่คุณแม่พูดน่ะ เพราะหวังจะเอาอกเอาใจลูกชายสุดๆ ไม่ได้คิดจะแกล้งหรืออะไรเลย
“ทำไมล่ะ หรือทะเลาะกับน้องเค้ามา?” ชองอินฮวาพยายามหาเหตุผลของอาการให้ลูกชาย แต่ยุนโฮที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไปก็ได้แต่แก้ตัวไปด้วยท่าทางไม่สู้ดีนัก
“เปล่า...แม่ เมื่อคืนแค่นอนดึกไปหน่อย ไปก่อนนะ“
ยุนโฮเดินออกจากบ้านไปแล้ว ในขณะที่คุณแม่ได้แต่เอียงคอ
“เป็นอะไรของมันนะ”
.......
การเรียนดูจะเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยยุนโฮได้ในตอนนี้
ตอนที่ยุนโฮเดินเข้ามา เขาก็ถูกจับจ้องเป็นสายตาเดียวจากเพื่อนร่วมห้อง เป็นที่รู้กันดีว่า ชองยุนโฮรุ่นพี่คนดังสุดหล่อของโรงเรียนคนนี้ แม้จะไม่ได้ออกผลงานโดดเด่นอะไรมากในเรื่องความเป็นเด็กเรียน แต่ก็ไม่เคยทำผิดกฏโรงเรียนสักอย่างแม้แต่จะมาสายก็ไม่เคย ถูกเรียกเข้าห้องปกครองเพียงหนึ่งครั้งตั้งแต่อยู่โรงเรียนนี้มาเพราะเหตุผลที่ว่าใส่ชุดบาสโรงเรียนไปซ้อมบาสงานกีฬาสี ทำให้สาวๆ กรี๊ดความหล่อจนก่อให้เกิดความวุ่นวายในโรงเรียนเนื่องจากสนามบาสอยู่ใกล้อาคารผู้อำนวยการ และทำให้การประชุมครูต้องเลื่อนออกไป
แต่วันนี้ยุนโฮมาโรงเรียนสาย
เขาก้าวพรวดๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉยอย่างเช่นเคยไปที่ที่นั่ง ที่ถูกล้อมด้านหน้าด้วยชองยงฮวาและขวามือคือลีมินโฮ ปิดท้ายด้วยวีไอพีสุดน่ารำคาญซ้ายมือปาร์คยูชอน ทั้งสามหันมามองหน้าเพื่อนรักทันทีที่ยุนโฮกระแทกก้นนั่ง แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร
ก็ดูท่าทางอารมณ์บูดขนาดนั้น
จะมีก็แต่ปาร์คยูชอนล่ะมั้ง ที่ไม่เคยดูสถานการณ์อะไรออกเอาเสียเลย
“เป็นไรอ่ะไอ้ยุน หน้าตูดเชียวมึง ตัวสวยมีกิ๊กเหรอ?”
“เชี่ยเปลี้ย เงียบไปเลยมึง”
อุ้ย...ดุจัง
ปาร์คยูชอนแทบจะเอามือตะครุบปากไม่ทัน หน้าเหวอไปหากแต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจจากอีกสองหนุ่มแต่อย่างใดเพราะเล็งเห็นว่ามันทำตัวเอง
เวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนพักกลางวัน ในทีแรกยุนโฮก็เดินไปกับพวกยงฮวาดีๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอาจจะต้องเจอกับใคร เขาก็หันหลัง แล้วพูดในสิ่งที่ทำให้เพื่อนทั้งสามได้แต่เอียงคอยักไหล่ใส่กันด้วยความไม่เข้าใจ
“พวกมึงไปก่อนเลย ... วันนี้กูไม่กิน”
..........
“มึงว่าไอ้ยุนโฮมันเป็นไรของมันวะ”
ยงฮวาพูดในขณะที่เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่แปลกที่พอพักกลางวันพวกเขาก็จะมากินข้าวกันแค่สามคน เพราะยุนโฮมักจะหลบหายตัวไปคนเดียวเสมอๆ แต่เพราะตั้งแต่รู้จักแจจุง ก็เลยกลายเป็นว่าเจ้าตัวต้องหาเรื่องมาเจอหน้า ‘ตัวสวย’ ทุกวัน อย่างน้อยตอนพักก็ยังดี เรียกได้ว่าอาการหนัก ซึ่งแจจุงก็ดูจะชอบเหมือนกันที่เป็นแบบนั้น คอยเดินมาทัก มาเจอกลุ่มเขาที่โรงอาหารตลอดพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคนคนนั้น ก็คือเด็กผู้ชายตัวสูงๆ ท่าทางเหมือนบอดี้การ์ด กับเจ้าตัวเล็กน่ารักที่ไอ้ยูชอนมันชอบทำเป็นชวนทะเลาะเพราะเรียกร้องความสนใจให้ตัวเอง
“กูจะรู้มั้ยล่ะ ก็อยู่กับพวกมึงเนี่ย” ยูชอนว่าก่อนจะก้มลงไปสูดเส้นบะหมี่เสียงดัง “สงสัยแม่งจะบ้า เมื่อเช้าเห็นมันตบหน้าผากตัวเองประมาณสิบรอบได้ ตบจนสมองกลับไปแล้วมั้ง ไม่รู้เป็นไร”
บ่นพลางเงยหน้าขึ้นมาแล้วเลิกคิ้วเมื่อเห็นมินโฮกำลังเงยหน้าดูอะไรซักอย่างดู “มองไรวะมึง”
“อืม.....”
“อืมห่าไร กูลุ้น สาวเหรอ?” แค่คิดหางก็กระดิกไปมา
“เปล่าเว่ย กูกำลังดูทีวีอยู่” มินโฮพูดพลางเงยหน้ามองจอโทรทัศน์ของโรงอาหารที่ติดเอาไว้อย่างจดจ้อง ยงฮวาก็เลยเงยหน้าดูด้วยบ้าง พอเห็นว่าเป็นโฆษณาละครก็ได้แต่ทำหน้างง
“มึงดูเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”
ยูชอนเองก็มอง เห็นโลโก้ติดหน้าจอโทรทัศน์ตัวเบ้อเริ่มว่า ‘Boys over flowers’
“เปล่าอ่ะ แค่กำลังคิดว่า...” มินโฮขมวดคิ้ว “ไอ้พระเอกนี่หน้าเหมือนกูจัง”
“ถุ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ทันทีที่ได้ยินเพื่อนรักพูด ปาร์คยูชอนก็ถุ๊ยออกมาเสียงดังลั่นก่อนจะหัวเราะ “กล้ามากอ่ะมึง นั่นเค้าพระเอกละครเลยนะเว้ย วู้ ถ้ามึงเหมือนลีมินโฮ กูก็คงเหมือน มิกกี้ TVXQ! แล้วล่ะ ห่า” พูดพลางขำยกใหญ่
ยงฮวาหันหน้ามามอง “กูว่ามึงก็เหมือนนะ”
“หืม”
ครางรับเบาๆ โดยที่ไม่ทันตั้งตัว ฝ่ามือใหญ่ของยงฮวาก็ยกขึ้นมาเสยผมเขาทันที “ตรงนี้อ่ะมึง หน้าผากมึงโคตรเหมือนมิกกี้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ห่า เชี่ยเลวยงฮวา ไอ้ตาตี่”
“มึงตาโตจังเลย” ขำกันหนักจนโต๊ะสั่น ยงฮวายกมือแท็คกับมินโฮอย่างสะใจ สามเพื่อนซี้นั่งรุมปาร์คยูชอนผู้ที่แม้ยุนโฮจะไม่อยู่แต่ก็ยังโดนแกล้งอย่างสนุกสนาน ก่อนจะชะงักไปเมื่อเสียงๆ หนึ่งอันคุ้นเคยดังขึ้น
“หวัดดีฮะ พี่~”
“ตัวสวย! / น้องแจจุง! / จุนซูว~”
สามเสียงครางรับในทันทีด้วยสรรพนามที่ต่างกัน ไม่แปลกที่พวกเขาสามคนจะเรียกแจจุงว่า ‘น้องแจจุง’ กับ ‘ตัวสวย’ ตามยุนโฮจนติดปากไปแล้ว หากแต่เมื่อพูดขึ้น ก็มีอันต้องหันไปมองเสียงที่สามพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย เมื่อคนที่ควรจะเรียกแจจุงเหมือนกันกลับเรียกสรรพนามที่แปลกไปกว่าทุกที
จุนซู?
แจจุงหัวเราะคิกคัก มองหน้าเพื่อนตัวเล็กที่วิ่งไปหลบหลังชิมชางมินให้เหลือแต่ตาให้โผล่ออกมามองคนที่เรียกตัวเองเสียงเพ้อ ก่อนจะหันหน้ามาหาพวกยงฮวาแล้วได้แต่ทำหน้าสงสัย
อ้าว...ตัวหล่อไปไหนอ่ะ
“พี่ยุนโฮอ่า?” แจจุงถามไปเสียงซื่อ เรียกความสนใจจากคนทั้งโต๊ะได้ในทันที ในขณะที่รุ่นพี่สามแสบได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำไง แต่ก็ยอมตอบไปอย่างที่ทำให้แจจจุงต้องสงสัยมากกว่าเดิม
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะครับ”
ไปไหนอ่ะ?
.....
นานมากแล้วเหมือนกันที่ยุนโฮไม่ได้ปีนต้นไม้
ทั้งๆ ที่ตามปกติต้นไม้สูงๆ ในโรงเรียนคือที่อยู่ประจำการของชองยุนโฮ เพื่อใช้หลบเรื่องราววุ่นวายต่างๆ ในโรงเรียน มานอนหลับ ฟังเพลง หรืออ่านหนังสือเงียบๆ คนเดียว เวลายุนโฮขึ้นมา ก็จะไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แม้แต่ถ้าจะไปถามยูชอน มินโฮ หรือยงฮวาก็ไม่มีใครให้คำตอบได้ เป็นเพราะยุนโฮเกลียดการที่มีผู้คนคอยจับจ้องตลอดเวลา ถึงได้ทำแบบนี้
จนกระทั่ง...
“ตัวอะไร...ทำไมสวย”
ยังจำได้ตอนนั้นยุนโฮนอนอยู่ดีๆ บนต้นไม้ ก้มลงมาก็เห็นตาแป๋วๆ ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนอยู่ ตอนนั้นยุนโฮไม่แน่ใจว่านั่นคือตัวอะไร สีขาวๆ แถมยังน่ารักมากๆ ยิ่งพอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ ...
เป็นตัวสวยนั่นเอง
นึกแล้วก็ยิ้มออกมากับตัวเอง ตอนนั้นเขาทั้งบ้าทั้งมึน ไม่รู้ทำไมรู้แต่แค่ว่าอยากคุยกับตัวสวย อยากรู้ให้มากกว่านั้นว่าวันๆ ทำอะไรบ้าง กินอะไรบ้าง ทำไมถึงสวยขนาดนั้น แล้วก็มีความรู้สึกว่าถ้าเก็บมาเลี้ยงได้ก็คงดี พอรู้จักกันไปก็ติดชอบ พอตัวสวยน่ะ ทั้งน่ารัก ใจดี เหมือนนางฟ้าไม่มีผิด
...ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร...
ตอนตัวสวยยิ้ม มีความสุข ยุนโฮก็รู้สึกมีความสุขเหมือนกัน
ตอนตัวสวยเจ็บ ร้องไห้ ยุนโฮก็รู้สึกเหมือนจะตายไปเหมือนกัน
เป็นเพราะได้รู้จักตัวสวย หลังจากนั้นยุนโฮก็ไม่ค่อยได้ปีนต้นไม้อีก เพราะต้องใช้เวลาว่างทั้งหมดในการตามหาตัวสวย และไปหาตลอดเวลา จนลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเกลียดการที่ต้องมีชีวิตต้องวุ่นวายแบบนี้มากขนาดไหน
“พี่ยุนโฮ”
ในขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆ นั้นเอง เสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นก็ทำเอายุนโฮสะดุ้ง
“พี่ยุนโฮ อยู่แถวนี้รึเปล่า” ยุนโฮตัวแข็งทื่อ เกาะกิ่งไม้บนต้นแน่นแทบไม่หายใจ ดวงตาเรียวคมลอบมองคนหน้าตาน่ารักที่มายืนทำตาแป๋วอยู่ข้างล่างแล้วก็หัวใจเต้นตึกตัก ที่มาหลบอยู่บนนี้ก็เพราะยังไม่กล้าเจอหน้าแจจุงไม่ใช่หรือไง?
จะให้ตัวสวยเห็นไม่ได้เด็ดขาด...
“พี่ยุนโฮ”
อย่าเรียกสิตัวสวย!
ยุนโฮหลับตาปี๋ อยากกระโดดลงไปหาแทบแย่แต่ก็กลัวว่าถ้าเจอตัวสวยอาการแปลกๆ จะกำเริบขึ้นมาอีก ความเงียบยังคงเข้าปกคลุมอยู่ตรงนั้น ยุนโฮหรี่ตา มองเห็นแจจุงที่เดินวนไปวนมาอยู่ข้างล่างซักพักก่อนจะเดินออกไป เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
โดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนเฝ้ามองเหตุการณ์ตรงหน้านั้นอยู่
ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มอย่างนึกสนุกขึ้นมา เมื่อคิดอะไรบางอย่างได้
.....
“ฮยอนชอลจ๊ะ เอาเอกสารนี่ไปให้อาจารย์แทอูที่ตึกวิทย์ ม.ปลาย ให้ครูหน่อยสิ”
“อ่ะ ครับ”
นักเรียนปี 3 รุ่นพี่ของแทฮวาชินฝ่ายมัธยมต้นอย่างปาร์คฮยอนชอลยิ้มรับให้อาจารย์ ก่อนจะรับซองเอกสารสีน้ำตาลมาจากมือ แทฮวาชินเป็นโรงเรียนชื่อดังขนาดใหญ่ที่มีเปิดการเรียนการสอนตั้งแต่ระดับมัธยมต้น โดยที่มีอณาบริเวณกว้างขวางมาก ซึ่งจะแบ่งโลกของเด็กมัธยมต้นและไฮสคูลอย่างชัดเจน และมีกิจกรรมร่วมกันเฉพาะอย่างกีฬาสี หรืองานต่างๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น พื้นที่ของโรงเรียนก็สามารถเดินเชื่อมไปถึงกันได้ด้วยระยะทางไม่ไกลนัก
เพราะฉะนั้น จึงไม่แปลกที่จะเห็นเด็ก ม.ต้น มาเดินเอ้อระเหยอยู่ในฝ่าย ม.ปลาย บ้างบางครั้ง เช่นอย่างกรณีนี้แหละ
เป็นเพราะมีพี่สาวเป็นถึงเจ้าหญิงของโรงเรียน จึงไม่แปลกที่ฮยอนชอลจะเป็นที่รู้จักของนักเรียนทางฝั่งรุ่นพี่ไปด้วย หลายครั้งที่เขามาหาจียองที่นี่ และนั่นเป็นจจุดกำเนิดที่ทำให้เขาได้พบกับรุ่นพี่ท่าทางเย็นชาที่ชื่อชองยุนโฮ
การพบกันครั้งแรกนั้นแสนน่าประทับใจ และฮยอนชอลก็ตกหลุมรักเขาในทันที
โดยปกติแล้ว คนที่รู้จักเขาส่วนใหญ่มักจะเรียกเขาว่า ‘คารัม’ มากกว่าฮยอนชอลเพราะนั่นเป็นชื่อเล่น คารัมเป็นเด็กเรียนเก่ง หัวดีแถมยังหน้าตาน่ารัก เขาได้พูดคุยกับยุนโฮครั้งแรกตอนที่เข้ามาสอนการบ้านให้ในขณะที่คารัมกลังนั่งทำงานรอพี่สาวเลิกเรียน เขาเป็นเด็กหัวไวและมีความคิดค่อนข้างเชื่อมั่นในตัวเองสูง เพราะเป็นแบบนั้นคารัมจึงไม่ค่อยชอบพี่สาวตัวเองนักเพราะหล่อนช่างเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยและขี้ขลาดเกินไปจนน่ารำคาญ แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น สำหรับคารัมจียองก็ยังเป็นพี่สาวแสนดีของเขาเสมอ
ครั้งแรกที่คารัมรู้ว่าพี่สาวของตัวเองแอบรักชองยุนโฮ ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ดีใจ และคิดว่าคนสวยๆ แบบจียองนั้นไม่มีทางที่ยุนโฮจะไม่ชอบ ถ้ายุนโฮเป็นแฟนกับพี่สาวของเขาคารัมก็คงมีโอกาสที่จะได้สนิทกับพี่ยุนโฮที่เขาปลื้มมากขึ้น
แต่สุดท้ายยุนโฮก็ดันมีแฟนเป็นคนอื่นไปเสียได้ นั่นสิ ที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดในความไม่ได้เรื่องของพี่สาวตัวเอง
คารัมยังเด็กนัก เพราะฉะนั้นเขาจึงขี้แกล้งและมีการจัดการทางอารมณ์ที่ไม่โตเป็นผู้ใหญ่พอ แม้ว่าอันที่จริงแล้วเขาก็เป็นแค่เด็ก ม.ต้น ธรรมดาๆ ที่มีอารมณ์ มีความคิดซนๆ เหมือนแบบเด็กคนอื่นเท่านั้น
แต่คารัมเป็นเด็กฉลาด
และการกระทำที่แสดงออกมาในครั้งนี้ ก็ดูท่าว่าจะสร้างปัญหาให้ –( : ตัวสวย - ตัวหล่อ : )- ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
ในขณะที่กำลังคิดว่าจะวางซองงานที่อาจารย์ฝากมาไว้ตรงไหนดี ดวงตากลมของคนตัวเล็กก็เงยขึ้นไปสบเข้ากับจุดที่มีเสียงประหลาดบางอย่างดังขึ้นในต้นไม้ที่อยู่ติดกับหน้าต่างห้องพักครูเสียก่อน เขาจ้องอย่างสงสัยด้วยความอยากรู้อยากเห็นอยู่ซักพัก ก่อนจะต้องตาโตเมื่อกลายเป็นคนที่ไม่คาดฝัน
รุ่นพี่ยุนโฮนี่!
“พี่ยุนโฮ”
ในขณะที่กลังมอง เสียงหวานๆ ที่ดังขึ้นจากข้างล่างก็ทำให้คารัมรู้สึกตัวเสียก่อน เขาก้มลงไป ก่อนจะเห็นเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง อันที่จริงจะบอกว่าแค่น่ารักธรรมดาก็ไม่ได้ เพราะคนที่ว่านั่นจัดได้ว่ามีหน้าตาที่สวยมาก แถมยังน่ารักมากอย่างที่คารัมไม่เคยเห็นมาก่อน และถ้าให้เขาใช้เซ้นส์ที่มีอยู่เต็มไปหมดในสมองเดาล่ะก็ เด็กผู้ชายคนนี้ก็คงจะเป็น
‘คิมแจจุง’ นางฟ้าของแทฮวาชินแฟนของรุ่นพี่ยุนโฮคนที่พี่สาวพูดถึงเป็นแน่
เขาจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสงสัยเพราะไม่รู้ว่าชองยุนโฮกับคิมแจจุงกำลังเล่นอะไรกันอยู่แน่ ท่าทางรุ่นพี่ยุนโฮที่ดูเหมือนจะหลบกันแบบนั้น และในทันทีที่คิมแจจุงหาไม่เจอและเดินออกไป เขาก็ถอนหายใจ
เหอะ ก็อยู่บนเนี้ย หาแค่นี้ก็ไม่เจอ เจ้าโง่เอ้ย
นึกๆ อยู่กับตัวเองแบบนั้น ก่อนจะเผลอคิดอะไรดีๆ ขึ้นออก เขาชักรู้สึกหมั่นไส้คิมแจจุงอะไรนั่นซะแล้วสิ ลองแกล้งดูหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะ
มือขาวยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์โทรออกที่คุ้นเคยด้วยรอยยิ้มมุมปาก
“ฮัลโหล พี่จียองเหรอ มาที่สวนสุขภาพหลังตึกวิทย์ ม.ปลาย หน่อยสิ ผมจะยืมของ เดี๋ยวไปรอที่นั่นนะ”
….
ตัวสวยเดินไปแล้ว
ยุนโฮถอนหายใจโล่งอก เมื่อกี้ตอนที่เห็นหน้าขาวๆ นั้นเดินมา อยู่ๆ ภาพที่ตัวสวยที่ถอดเสื้อผ้าออกหมดพลิกตัวลงไปนอนคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้นมาใส่เขามันก็ดันวูบขึ้นมาอีก
เพี๊ยะ!!
ไอ้ยุนโฮ คนเลวววว!!!
ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ตอนนี้ยุนโฮกลับรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้าเอาให้ได้ หลับตาทีไรก็คิดถึงแต่นิยายเรื่องนั้นทุกที จะว่าไป เป็นแบบนี้แล้วจะกลับไปอ่านต่อได้ไงล่ะ อยากอ่านก็อยากอ่าน แต่ถ้าอาการนี้ยังไม่หายก็คงยังอ่านฟิคชั่นไม่ได้ไปอีกซักพัก
เฮ้อ เซ็ง
คิดในใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่าตัวเครื่องกลับปิดสนิท
อ้าว ... ถึงว่าทำไมตัวสวยไม่โทรมา ที่แท้ก็ลืมเปิดเครื่อง
ยุนโฮยกมือเกาศีรษะน้อยๆ ก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงจากต้นไม้ เป็นเพราะเวลาผ่านไปแบบเขาไม่รู้เรื่อง ก็เลยไม่แน่ใจว่าตอนนี้จะหมดพักกลางวันแล้วหรือยัง ดวงตาเรียวคมมองซ้ายขวา ก่อนจะกระโดดลงมาด้วยความเคยชิน
ซุ่บ!
พลั่ก!
“ว้ายยย!” เสียงที่ดังขึ้นทำเอายุนโฮตกใจ ด้วยความที่ไม่คิดว่าจะมีใครมายืนอยู่ใต้ต้นไม้ที่เขากำลังอยู่ และเมื่อมองจากมุมข้างบนก็ไม่เห็นเสียด้วย ร่างสูงที่ไม่ทันระวังจึงกระโดดลงมาทับร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งจนล้มไม่เป็นท่า ต้นหญ้าที่ปูเป็นพื้นตรงนั้นแยกออกจากกันในทันที พร้อมๆ กับร่างของยุนโฮที่ทับคร่อมลงไปบนตัวของเจ้าของเสียงนั้นเต็มๆ
“.....”
พร้อมด้วยริมฝีปากที่ทาบทับกันสนิท
แชะ!
ดวงตาตี่ๆ เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ยุนโฮรีบถอยออกมาราวกับถูกของร้อน ในขณะที่เขาจ้องมองผู้หญิงคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ยุนโฮจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชอบเขา “ปาร์ค...จียอง”
“หยะ ยุนโฮ..” ดวงตากลมโตของจียองเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ดูราวกับว่าเธอพูดอะไรไม่ออก น้ำมันท่วมปากไปหมด ไม่มีใครคาดขึ้นว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น “เรา..เอ่อ ขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
ยุนโฮยังคงนิ่งเงียบ เขาไม่พูดอะไรออกมา และเงียบไปจนน่ากลัว
จียองรีบลุกขึ้น เธอละล่ำละลั่ก “เรา..ไม่...”
ถ้าการที่ริมฝีปากชนกันเรียกว่า “การจูบ”
แล้วเมื่อกี้...
ยุนโฮยังคงช็อค เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
จูบแรกของเขางั้นเหรอ?
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่” ยุนโฮพึมพำกับตัวเองเบาๆ ใบหน้าของคิมแจจุงเป็นสิ่งแรกที่ลอยเข้ามาในห้วงความคิด อารมณ์ความรู้สึกที่แปรปรวนไปหมดเริ่มจู่โจมเข้าทำร้ายยุนโฮอีกครั้ง
เพราะความรู้สึกของคิมแจจุงคือสิ่งที่ยุนโฮนึกถึงมากที่สุด
“ยุน..”
“ออกไป”
“ฉันไม่ได้..”
“ไปให้พ้น”
TBC.
ความคิดเห็น