คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : [Vacation] : อนุกรมวิธาน 'ชองยุนโฮ'
-( : ตัวสวย - ตัวหล่อ : )- (vacation)
Author | Kyokoong Pairing | Yunho/Jaejoong ,Yuchun/Changmin/Junsu
Category | Romantic-Comedy , Rate | PG
ฟังเพลงกัน : )
Details : Jung Yunho Taxonomy
ค้นพบโดย คิมแจจุง ชั้นปีสาม โรงเรียนมัธยมปลายแทฮวาชิน
ผลการศึกษา:
ลักษณะทั่วไป : เป็นแฟนคิมแจจุง – ตัวใหญ่ยักษ์ สูง เท่ หล่อ เส้นผมบริเวณศีรษะสีดำสนิท ดวงตาเรียวคมสีเดียวกัน ตัวหนา บึก สูงประมาณ 186 เซนติเมตร น้ำหนักเยอะมาก เวลายิ้มน่ารักคล้ายสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าหมี เวลาทำหน้าบึ้งก็คล้ายสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าหมี เวลาหน้าเฉยๆ ก็เหมือนหมี
ปล.จากการสังเกตค้นพบว่าสิ่งมีชีวิตชนิดนี้เหมือนหมีมากแต่ไม่ใช่หมี แต่เนื่องจากยังไม่ทราบว่าเป็นตัวอะไรกันแน่ ผู้ศึกษาจึงขอเรียกย่อๆ ว่า ‘ตัวหล่อ’ ไปก่อนที่เป็นเข้าใจร่วมกัน
มือขาวบรรจงเขียนข้อความทั้งหมดจนเสร็จ ก่อนจะสะกิดคนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ข้างๆ กัน แล้วยื่นสมุดให้
ดวงตาเรียวคมทำเป็นเหลือบมองมาแค่หางตา ก่อนจะแทบสำลักกาแฟเมื่อเห็นข้อความในนั้น
อึ่ก! อั่ก! คั่ก แค่กๆๆๆ
“อะไรเนี่ย ตัวสวย ซนอีกแล้ว”
“ก็อนุกรมวิธานตัวหล่อไง”
ตั้งแต่ได้อ่านบันทึกของชองยุนโฮ คิมแจจุงก็ยกเรื่องพวกนี้ขึ้นมาล้อเลียนเขาเป็นครั้งที่ร้อยแล้วเห็นจะได้
“เพ้อเจ้อจริงๆ”
“ว่าตัวเองก็เป็นด้วย คนเรา”
วันนี้อากาศดี แดดไม่แรงแล้วฟ้าก็ไม่ครึ้ม แจจุงก็เลยชวนยุนโฮออกมานั่งเปลี่ยนบรรยากาศกันข้างนอกบ้าง
อันที่จริงนี่น่ะ ไม่ได้มาเพื่อนั่งเดท จู๋จี๋ พักผ่อนหย่อนใจอะไรเทือกนั้นหรอกนะ ที่เห็นอยู่นี่น่ะ...
-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)- กำลังติวหนังสือกันอยู่
มันเป็นช่วงปิดเทอมสุดท้ายของแจจุงในรั้วโรงเรียนแทฮวาชิน เขากำลังจะขึ้นปีสาม ในขณะที่พี่ยุนโฮเองก็กำลังจะได้เป็นนักศึกษาเฟรชชี่เต็มตัว
ถึงจะเป็นปิดเทอม แต่ยุนโฮกับแจจุงก็ไม่คิดว่าพวกเขาได้พักผ่อนเลยแม้แต่น้อย หลังจากสอบติด ชองยุนโฮก็เริ่มเกิดอาการหวาดระแวงชีวิตนักศึกษาเนื่องด้วยตารางกิจกรรมที่ตามมาเป็นพรวน แน่นอน – ทุกคนในโลกย่อมรู้ว่าเขาเกลียดการทำกิจกรรมมากขนาดไหน แต่สิ่งที่เขารับรู้ก็คือมหาวิทยาลัยคือสถานที่ที่อบอวลไปด้วยกิจกรรม และที่สำคัญ เราแทบไม่สามารถปฏิเสธมันได้เลย ถ้ายังไม่อยากใช้ชีวิตอย่างเหี่ยวเฉาโดยไร้มิตรตลอดหกปีที่เขาจะต้องอยู่ที่นี่นับจากนี้
รายชื่องานที่เขาต้องเข้าร่วมทยอยปรากฏมาเป็นระยะตั้งแต่เขายังไม่เปิดเรียนเลยด้วยซ้ำไป ซึ่งแน่นอนว่าถ้าให้ตัดสินใจเอง ชองยุนโฮก็คงเลือกที่จะฉีกหมายกำหนดการทั้งหมดนั่นทิ้งแล้วไปนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่บ้านคิมแจจุงตลอดทั้งปิดเทอม แต่อย่างที่คุณก็พอจะคาดเดาได้ – แน่นอนว่าตัวสวยไม่มีทางยอมให้เป็นแบบนั้น
ให้ตายสิ นี่เขายังไม่ทันได้เห็นตำราเรียนเลยสักเล่ม
นี่มันแทฮวาชินยูนิเวอร์ซิตี้ – กิจกรรมดี กิจกรรมเด่น เน้นกิจกรรมหรือยังไง!
ชองยุนโฮภาวนาขอให้อย่างน้อย ประเทศนี้ต้องการแพทย์ที่มีความสามารถมากพอจนต้องยอมให้พวกเขาตั้งใจเรียนกันเสียให้มากๆ แล้วลดทอนการเข้าร่วมกิจกรรมลงไปบ้างก็เท่านั้น
แน่นอนว่าตัวหล่อไม่ได้รักจะเรียนขนาดนั้น
ก็แค่การมีมนุษยสัมพันธ์เป็นจุดด้อยที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตของเขาเท่านั้นเอง
เห็นชีวิตตัวหล่อในช่วงปิดเทอมวุ่นวายขนาดนี้ ใช่ว่าตัวสวยเองจะน้อยหน้า
อย่างที่คุณรู้ คิมแจจุงกำลังจะขึ้นมัธยมปลายปีสาม
นอกจากความเปลี่ยนแปลงในเรื่องของการที่เขาต้องขึ้นเป็นรุ่นพี่พี่โตสุดของโรงเรียน – การเลื่อนตำแหน่งจากกรรมการขึ้นมาเป็นประธานนักเรียนเต็มตัว และการไม่มีชองยุนโฮยืนอยู่เคียงข้าง
ก็คือแจจุงจะต้องเข้าสู่สนามสอบเอนทรานซ์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว
อาจจะเหมือนอีกนานเป็นปี แต่ในความเป็นจริง พอเปิดเทอมขึ้นปีสามได้ไม่นานเขาก็จะเริ่มสอบกันแล้ว
และนั่นทำให้แจจุงรู้สึกกังวลระดับไม่เจอตัวหล่อหนึ่งอาทิตย์
นั่นก็คือ จะว่าสบายใจก็ไม่ใช่ จะว่าเครียดมากจะเป็นจะตายก็ไม่เชิง แค่ ณ เวลานี้เขายังตัดสินใจอะไรๆ ได้ไม่ชัดเจนก็แค่นั้น
1. จะเรียนคณะอะไร
2. จะเข้ามหาวิทยาลัยไหน
ทำเป็นบ่นพี่ยุนโฮตอนที่เจ้าตัวบอกว่ายังไม่ได้คิด เอาเข้าจริงแม้แต่แจจุงจะพยายามคิดแล้ว ก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี
ถ้าเป็นไปได้แน่นอนว่าแจจุงอยากจะเรียนที่มหาวิทยาลัยแทฮวาชินที่เดียวกับพี่ยุนโฮอยู่แล้ว แต่ก็อย่างว่า มหาวิทยาลัยที่คนอยากเข้าที่สุดก็ที่นี่เหมือนกัน และเพราะแจจุงไม่ใช่อัจฉริยะแบบตัวหล่อ ไอ้เรื่องที่นึกอยากจะเข้าก็เข้าได้ง่ายๆ คงทำแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้ว
สรุปที่ทำได้ตอนนี้ก็คืออ่านหนังสือให้เยอะๆ
ส่วนตัวหล่อน่ะเหรอ รายนั้นไม่ต้องบอกก็ดึงดันจะให้แจจุงเข้าแทฮวาชินให้ได้อยู่แล้ว
จะว่าไป แจจุงก็เคยปรึกษาตัวหล่อเรื่องนี้แบบจริงจังอยู่เหมือนกัน
แล้วพี่ยุนโฮก็บอกว่า...
‘พี่ยุนโฮ พี่ยุนโฮว่าแจจุงเข้าที่ไหนดีอ่ะ’
‘เข้า? เข้าไหน?’
‘มหาลัยอะ เข้าที่ไหนดี’
‘แทฮวาชินไง มาเรียนที่เดียวกันดิ’
‘โหย มีแต่คนอยากเข้าเยอะแยะ แจจุงกลัวสอบไม่ติดอะ มีที่อื่นดีๆ อีกมั้ย เผื่อเป็นตัวเลือก ช่วยคิดหน่อยสิ ซักสามที่’
‘1.แทฮวาชิน 2.แทฮวาชิน 3.แทฮวาชิน’
‘พี่ยุนโฮ! ใช่เวลาเล่นมั้ยเนี่ย’
‘ยังไงตัวสวยก็ต้องเรียนที่นี่อยู่แล้วนี่’ ว่าแล้วก็ทำหน้าบึ้ง
‘รู้ ก็จะพยายามสอบเข้าอยู่นี่ไง ก็หมายถึงว่าเผื่อแจจุงสอบไม่ติด’
‘ต้องติดอยู่แล้ว’
‘เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องเลย’
‘พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะ’ เขาแย้ง ก่อนให้เหตุผลประกอบตามหลักวิทย์-คณิต ‘เพราะยังไงตัวสวยก็ต้องอยู่กับตัวหล่ออยู่แล้วนี่นา’
ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งนั้น บางทีแจจุงก็ไม่รู้ว่าชองยุนโฮมีอะไรอยู่ในหัวบ้าง ความรู้ ความคิด ความมึน ความกวนประสาท ความจริงจัง ความจริงใจ
หรือไม่บางทีก็อาจจะมีแค่ความรัก
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม -(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)- ถึงต้องมานั่งติวหนังสือกันตอนปิดเทอมอยู่แบบนี้
“จากตรงนี้ ก็อย่างที่พี่บอก เห็นเปล่าว่าหมู่ฟังก์ชันมันคล้ายกัน จำง่ายๆ เปลี่ยนปลายพันธะเอชเป็นแอลคิล ก็จะเปลี่ยนเป็นอีกหมู่หนึ่งละ จำง่ายขึ้นมั้ย แต่มาถึงตรงนี้ก็อย่าเพิ่งลืม 4 กลุ่มแรกที่พี่สอนไปนะ มันต้องเอามาใช้พิจารณาด้วย เข้าใจมั้ยตัวสวย? – ตัวสวย? แจจุง?” เขาก้มหน้าก้มตาพูดพลางเขียนรูปภาพประกอบคำอธิบายไปพลาง ก่อนจะต้องคิ้วขมวดอีกครั้งเมื่อส่งเสียงเรียกใครอีกคนไปเพื่อทวนความเข้าใจแต่กลับไม่มีสัญญาณตอบรับอะไรส่งกลับมา
กว่าจะรู้ตัวอีกที คอขาวๆ ก็พับไปตรงหน้าเขาแล้ว
“ตัวสวย...”
“...”
“ฟังพี่อยู่หรือเปล่า?”
แล้วศีรษะทุยก็ผงกไปมาให้เขาสองสามที
ฟังอยู่สินะ...
ซะเมื่อไหร่กันล่ะ?!!!
“ตัวสวย ตัวสวย อย่าเพิ่งหลับสิ”
ร่างสูงใหญ่เอื้อมตัวเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม...ดวงตากลมใสแจ๋วที่มักจะทำสายตาอ้อนๆ มาให้เขาบัดนี้กลับปิดสนิท มืออวบๆ ข้างหนึ่งยังกำดินสอสองบีเอาไว้ ในขณะที่อีกข้างก็ยกขึ้นมาเท้าคางมนๆ เอาไว้เบาๆ ริมฝีปากอิ่มพรูลมออกมาน้อยๆ – ตัวสวยกำลังนั่งหลับ...ซึ่งชองยุนโฮผู้ที่เป็นนักวิทยาศาสตร์เยาวชนคนเก่งก็ทำหน้าที่นักสังเกตได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เขาเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ๆ คนหลับในทันที – แล้วทำการทดสอบ
1. เอามือปัดๆ ไปมาตรงหน้าใสๆ – ไม่มีปฏิกิริยาตอบ
2. เอานิ้วเขี่ยๆ ผม – ไม่มีปฏิกิริยาตอบ
3. หอมแก้มเบาๆ ทีนึงแล้วกัน – หอมดี แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบ
ผ่านวิธีทำไปสามขั้นตอน จึงเข้าสู่กระบวนการวิเคราะห์ผล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ก่อนจะครุ่นคิด – สงสัยจะหลับจริงแฮะ...
และเมื่อผลการทดลองออกมาเป็นเอกฉันท์
ดังนั้น เขาจึงสรุปผลการทดลองได้ว่า
“ตัวอะไร...ขนาดหลับยังสวยเลย”
♥
ช่วงปิดเทอมที่แสนวุ่นวาย ไม่ได้จบไปง่ายๆ เพียงแค่การติวหนังสือแล้วก็จีบกันทุกวันของ -(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-
ถ้าชองยุนโฮผู้เป็นนักศึกษาเฟรชชี่มีกิจกรรมรออยู่เยอะเท่าใด คิมแจจุงผู้เป็นประธานนักเรียนคนปัจจุบันของแทฮวาชินก็คิวรัดตัวแน่นไม่ต่างกัน
วันแรกที่แจจุงมาบอกยุนโฮว่าเขาได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียน ใบหน้าหล่อเหลาหัวเราะเขายกใหญ่ก่อนจะบอกเขาว่า ‘ตัวแค่นี้จะไปคุมอะไรเขาได้’ ซึ่งแจจุงก็ได้แต่เถียงกลับคอเป็นเอ็นว่าเขาตัวใหญ่จะตาย
แม้ว่าในขณะนั้น เขาจะกำลังเงยคอขึ้นเพื่อคุยกับชองยุนโฮหมียักษ์อยู่ก็ตาม
เพราะเป็นคนที่รู้งานดีที่สุดอีกทั้งยังมีแฟนคลับติดตามเป็นกระบุง ในฐานะกรรมการนักเรียนที่ขยันขันแข็งที่สุด – นางฟ้าของสายวิทย์ – และคุณแฟนคนสวยของรุ่นพี่ยุนโฮ จึงไม่แปลกเลยที่คะแนนโหวตเลือกแจจุงเป็นประธานนักเรียนรุ่นต่อไปจะท่วมท้นแบบไม่ต้องลุ้นให้เสียเวลา
ซึ่งแจจุงเองก็ไม่ได้กดดันอะไรนัก แม้พวกรุ่นพี่ยุนโฮจะเรียนจบไปแล้ว แต่เขาก็ยังมีชางมินและจุนซูที่คอยให้กำลังใจและพร้อมจะช่วยเหลืออยู่เสมอ
ประเด็นก็คือ หลังจากรับตำแหน่งมาได้ไม่นาน ประธานนักเรียนคนสวยก็ต้องรับหน้าที่ใหญ่เสียแล้วตั้งแต่ยังไม่เปิดเทอม นั่นก็คือ การจัดงานคืนสู่เหย้า เลี้ยงรุ่นแทฮวาชินฝ่ายมัธยม ซึ่งจะจัดในช่วงปิดเทอมของทุกปี และนิยมจัดหลังพวกปีสามในปีการศึกษานั้นๆ รู้ผลคะแนนและที่เรียนของตัวเองแล้ว
และแน่นอนว่าเพราะคิมแจจุงเป็นประธานนักเรียน...งานเลี้ยงรุ่นปีนี้ก็เลยคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกปีเพราะมีแต่แขกคนดังมากันให้เต็มงาน ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มของประธานคนก่อนอย่างอ๊กแทคยอน เจ้าหญิงของโรงเรียนอย่างปาร์คจียอง กลุ่มรุ่นพี่สุดฮ็อทอย่างปาร์คยูชอน ลีมินโฮ ชองยงฮวา....และคนสำคัญที่สุด ที่คงไม่มีทางปรากฏตัวที่นี่แน่หากไม่ใช่เพราะคนจัดงานนี้มีชื่อว่าคิมแจจุง
ชองยุนโฮ รุ่นพี่สุดอัจฉริยะคนดังที่สุดในประวัติศาสตร์ก๊อสซิบแห่งโรงเรียนแทฮวาชิน
ยิ่งบรรยายก็ยิ่งดูอลังการมาก แต่เอาเข้าจริงแล้ว ตลอดหกปีที่ผ่านมา ชองยุนโฮก็ไม่เคยรู้หรอกว่าเขาเป็นรุ่นพี่ สุดหล่อ สุดอัจฉริยะบ้าบออะไรนั่นน่ะ - * -
ข่าวลือที่ว่าชองยุนโฮจะมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นด้วยส่งผลให้ยอดบัตรเข้างานพุ่งสูงขึ้นหลายเท่า ทั้งรุ่นพี่ตั้งแต่สมัยชองยุนโฮเพิ่งเข้าเรียนมัธยมต้นปี 1 ก็พลันแห่กันมาดูหน้าตารุ่นน้องคนดังที่ปัจจุบันโตเป็นหนุ่มฮ็อตสุดหล่อกันให้แน่นขนัด สรุปได้ว่างานนี้ก็ประสบความสำเร็จกันถล่มทลาย แต่ใครเล่าจะรู้ ท่ามกลางความชื่นชมของประธานนักเรียน ที่เจ๋ง เจ๋ง เจ๋ง ว่าสามารถพาชองยุนโฮมาร่วมงานนี้ได้เนี่ย แจจุงต้องลำบากไปมากเท่าไร...
ก็คนอย่างตัวหล่อ ถ้าไม่ได้แกล้งตัวสวยซักวันก็คงจะต้องป่วยเป็นแน่!
“คนเยอะอ่ะ ไม่ชอบเลย” เสียงทุ้มบ่นอุบอิบตลอดทาง ในขณะที่มือใหญ่ก็ไม่อยู่สุข ดึงๆ จับๆ สูทของตัวเองไม่หยุด “แล้วนี่ชุดอะไรเนี่ย แต่งตัวเว่อร์แบบนี้อายคนเขาตายชัก”
“ไม่เห็นน่าอายเลย หล่อจะตาย หยุดบ่นซะทีเหอะน่า” คนตัวเล็กที่ต้องยิ้มสู้คนมาตลอดทั้งวันเอ่ยกระซิบตอบ ในขณะที่ยังวุ่นวายอยู่กับการแจกรอยยิ้มให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในงาน
“ทีตอนใส่สูทเอาดอกไม้มาให้แจจุง ไม่เห็นอายเลย”
ว่าแล้วก็ขุดเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาพูดให้ฟังอีกรอบ และแน่นอนว่าถึงจะนานแค่ไหนชองยุนโฮก็ลืมไม่ลงหรอกว่าวันนั้นเขาเขินจนแทบมุดลงไปใต้ดินแค่ไหน “ไม่อายที่ไหนล่ะ!”
“ก็นั่นแหละ วันนั้นแต่งตัวประหลาดเกินหน้าชาวบ้านเขาขนาดนั้น วันนั้นคนแต่งตัวเหมือนกันเต็มไปหมดขนาดนี้ก็ไม่ต้องเกร็งหรอกน่า” ริมฝีปากอิ่มเจื้อยแจ้วในขณะที่ก้มลงขี้เสื้อตัวเองแล้วทำตาแป๋ว
“เห็นไหม แจจุงยังใส่เลย หล่อเลย”
“หูย หล่อจังเลย” ชองยุนโฮมองคนตัวเล็ก ในชุดสูทที่ตัวเล็กๆ เหมือนเจ้าตัวแล้วก็ได้แต่ขำ “ตัวอะไรไม่รู้ ชอบทำหน้าแบ๊วๆ แล้วก็บอกว่าตัวเองหล่อด้วย”
แซวไม่ขาดปาก จนคนเป็นต่อชักจะเขินขึ้นมาบ้าง “ก็เออไง ตัวสวยนี่แหละหล่อ จะทำไม”
“ไม่ทำไม แต่อย่าลืมค่าจ้างวันนี้ด้วยแล้วกัน” ชองยุนโฮตอบหน้าตาย ในขณะที่แก้มใสๆ เริ่มร้อนหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ค่าจ้างไร” เสียงใสเอ่ยเรียบๆ ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“ค่าจ้างมางานวันนี้ไง”
“อะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง”
ทำตาโต ปากพอง หน้าตาเหรอหราน่าหมั่นเขี้ยวเสียจนยุนโฮอยากจะจับแก้มนุ่มๆ มายืดไปยืดมาเสียตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด “อย่ามาทำไก๋ ตัวสวย สิบจูบ ห้าจุ๊บ สามหอม ห้ามต่อรอง”
“โหย เยอะไปอะ!!! แจจุงหน้าช้ำกันพอดี”
“ไม่งั้นพี่กลับบ้านละ”
“โอ้ยพี่ยุนโฮอ่า”
“.....”
“ห้าจูบ สามจุ๊บ หอมเดียว”
“สิบจูบ ห้าจุ๊บ สามหอม”
“ห้าจูบพออออ เดี๋ยวปากช้ำ”
“แปด ห้ามต่อแล้ว”
“เยอะไป!” เสียงใสร้องเสียงหลง ในขณะที่ชองยุนโฮหันหลัง ทำท่าทำทางจะเดินออกจากงานเต็มที่
แผนสูงเหลือเกินนะตัวหล่อ!
“อ่ะ แปดก็แปด! ห้ามขอเพิ่มแล้วนะ” สุดท้ายก็ต้องยอม...ใบหน้าใสแดงเถือกเหมือนลูกมะเขือเทศในขณะที่พูดคำนั้นออกไป ซึ่งสิ่งที่ได้รับตอบกลับมาก็มีเพียงรอยยิ้มหายากจากชองยุนโฮ และสัมผัสนุ่มๆ บนศีรษะ
ตัวหล่อลูบหัวเขา
“เป็นเด็กดีมากเลยยย”
โอ้ย ตัวแสบ ฝากไว้ก่อนเหอะ!
นั่นเป็นที่มาที่ว่าทำไมเราจึงมีโอกาสได้เห็นชองยุนโฮเดินหล่อเรียกเรตติ้งอยู่ในงานเลี้ยงที่เขาเกลียดแสนเกลียดด้วยใบหน้าอารมณ์ดีได้เสียขนาดนั้น
งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป ในขณะที่แจจุงก็ยังคงขยันแจกยิ้มให้ผู้ที่มาร่วมงานเป็นระยะ ซึ่งตั้งแต่เข้างานมา นี่เป็นรายที่สิบเอ็ดเห็นจะได้ที่ยุนโฮจับพลังได้ว่าน่าจะโดนน็อคเอ้าท์ด้วยรอยยิ้มพระอาทิตย์นี่ไปอีกคนแล้ว
และกิริยาล้นเสน่ห์นั้นก็เริ่มทำให้ตัวหล่อรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ ฟีโรโมนแรงเกินไปแล้วแบบนี้
“ละนี่จะยิ้มอีกนานมั้ยเนี่ย คนมองหมดแล้ว” สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว บ่นไปจนได้
ซึ่งตัวสวยตัวร้ายกลับตอบกลับมาหน้าตาเฉย “เอ๊า ก็ยิ้มให้คนมองไง”
“โอ๊ยๆ ไม่เอาอ่ะ ไม่ต้อง”
“หึงอีก คนเรา” พูดหน้าตาเฉย ในขณะที่คนหน้าตายเริ่มร้อนตัว “หึงเหิงไรเล่า แค่กลัวแก้มจะฉีกไปซะก่อน ยิ้มอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวหน้าเหี่ยวเร็วนะ” สิ่งมีชีวิตเข้าใจยากพยายามอธิบาย ในขณะที่แจจุงได้แต่หรี่ตามอง
จอมแถเอ้ย!
“ถ้าพี่ยุนโฮเบื่อ ก็ไปนั่งหาอะไรกินกับพวกพี่ยูชอนก่อนก็ได้ แจจุงยังไปทักทายพวกรุ่นพี่กรรมการนักเรียนเก่าๆ ไม่ครบเลย” เสียงใสบอก ในขณะที่ยุนโฮทำหน้ามุ่ย ไม่วายบ่น
“โหย สตรีหมายเลขหนึ่งป่ะเนี่ย”
“แล้วตัวเองเป็นประธานาธิบดีหรือเปล่าล่ะ?” คนถูกกล่าวหาว่าเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งถามหน้าตาย
“เปล่า” เขาตอบงงๆ
“งั้นแจจุงก็ไม่ใช่สตรีหมายเลขหนึ่งเหมือนกันแหละ”
“?”
“เฮ้อ รำคาญตัวหล่อจัง ไปนั่งกับพวกพี่ยูชอนเลยไป” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็หันหลังให้ ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเดินหนี หวังจะซ่อนแก้มแดงๆ ให้พ้นจากสายตาตัวหล่อจอมมึนให้ได้
บ้าอ่ะ พูดอะไรออกไปเนี่ยเรา!
>///<
“อ่าว เฮ้ย ตัวสวย รอด้วย” คนที่ยังงงๆ กับมุกของสิ่งมีชีวิตที่วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากสวยเอ่ยทัก ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ประธานาธิบดีกับสตรีหมายเลขหนึ่งนี่มัน...ผัวเมียกันนี่หว่า”
กว่าจะนึกได้ คนขี้อาจแต่ทิ้งระเบิดเวลาลูกใหญ่เอาไว้ก็เดินหนีไปไกลแล้ว
และไม่ว่าจะเมื่อไร ยุนโฮก็ทำใจให้ชินกับความรู้สึกเขินๆ เหมือนตัวจะระเบิดพวกนี้ไม่ได้สักที
5-4-3-2-1 บู้ม!
“ตัวแสบเอ้ย กลับไปจะจับจูบซะให้เข็ด!”
♥
ดูเหมือนเพราะแรงเขินจะทำให้เดินหนีออกมาเร็วไปหน่อย จากที่จะหลบไปเล่นๆ ก็เลยกลายเป็นว่าคลาดกับพี่ยุนโฮจริงๆ เสียได้
แต่เพราะในขณะที่กำลังจะเดินกลับไปหา ดันเจอกลุ่มรุ่นพี่กรรมการนักเรียนรุ่นเก่าเสียก่อน คนที่ถูกแซวว่าเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งก็เลยต้องหยุดคุยราวกับเป็นหนุ่มสังคมไปจริงๆ โดยปริยายอย่างเลี่ยงไม่ได้
กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ ก็ใกล้เวลางานเลิกเต็มที
ขาเรียวจ้ำเร็วๆ ไปที่โต๊ะที่เขาจำได้ว่าเป็นของพวกพี่ยูชอน คิดเสียว่าอย่างไรถ้าตัวหล่อหาเขาไม่เจอก็คงจะเดินกลับไปหาพวกพี่ยูชอนเป็นแน่ เพราะดูจากในโทรศัพท์มือถือก็ไม่มีมิสคอลสักสาย – ไม่ใช่ว่าหนีกลับบ้านไปแล้วหรอกนะ
คิดอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด แต่สาบานเถอะว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้มันอยู่เหนือความคาดหมายของตัวสวยแล้วจริงๆ
“งืมๆๆๆๆๆ”
ร่างสูงในชุดสูทที่เสื้อตัวนอกค่อนข้างหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อยเหมือนตอนเข้างานไปสักหน่อยกำลังนั่งกดเกมในโทรศัพท์เงียบๆ อยู่คนเดียวอย่างเอาเป็นเอาตาย ปากก็พึมพำอะไรจับความไม่ได้ศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้แจจุงประหลาดใจได้เท่ากับตอนที่รุ่นพี่ยูชอนเดินทำหน้าตาตื่นมาหาเขา
“อ๊า น้องแจจุงมาแล้ววว น้องแจจุงช่วยด้วย” สุ้มเสียงอันคุ้นเคยเอ่ยดังขึ้นมาทันทีที่เห็นเขา แจจุงหันไปมอง ก่อนจะเห็นเป็นกลุ่มพวกพี่ยูชอน พี่ยงฮวา พี่มินโฮ รวมถึงจุนซูและชางมินที่มากันพร้อมหน้า ใบหน้าใสฉายความงงงวยในทันที
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“ก็กด Trachea ตรงนี้ถูกแล้ว แล้วไมบอกไม่ถูกละวู้!”
“...”
“Vermiform Appendix”
“...”
“Fibula ตรงไหนวะ? โอ้ย ไมวันนี้มึนหัวจังเลย...”
เสียงทุ้มคุ้นเคยที่เอ่ยโวยวายอะไรคนเดียวอยู่สักอย่างเรียกความสนใจจากแจจุงกลับไปอีกครั้ง ดวงตากลมโตหันไปมองคนตัวโตๆ ที่นั่งจ้องวัตถุสี่เหลี่ยมในมือเขม็ง ในขณะที่ปาร์คยูชอนรีบรุดตัวมาเฉลยสาเหตุของอาการประหลาดของชองยุนโฮด้วยน้ำเสียงหงอยๆ
“น้องแจจุง คืองี้...พวกพี่อ่ะกะจะแกล้งยุนโฮมัน เพราะมันปากดีมาก ก็เลยแอบผสมเหล้าให้มันกิน อยากรู้ว่าตอนเมามันจะเป็นไง”
“.....”
“คือตอนแรกก็กะจะให้จิบนิดเดียวอ่ะ...แต่จู่ๆ ไอ้ยุนโฮมันก็หิวน้ำ พอดีแก้ววางอยู่แถวนั้น มันนึกว่าน้ำอัดลมก็เลยซดพรวดไปอึกเดียวหมดแก้วเลยอ่า”
“.....”
“พวกพี่ก็ตกใจนะที่เห็นมันซัดเข้าไปเยอะขนาดนั้น แต่ที่ตกใจกว่าก็คือ มันนิ่งไปเลยพักนึงแล้วอยู่ๆ ก็หยิบเกมขึ้นมาเล่นเป็นบ้าเป็นหลังตั้งแต่ตะกี้แล้ว ชวนคุยอะไรก็ไม่ฟัง นี่มันเมาอะไรของมันก็ไม่รู้เนี่ย” ชองยงฮวา สีหน้าของเดอะแก๊งค์รู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่แจจุงถอนหายใจ
“แต่ว่าพี่ยุนโฮไม่ได้แพ้แอลกอฮอล์ใช่ไหมครับ?”
“อื้อ ก็ดูมันยังดีๆ อยู่นะ” มินโฮตอบ ในขณะที่แจจุงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนที่เอาแต่เล่มเกมไม่หยุด ยูชอนเอ่ยตาม
“มันเล่นอะไรไม่รู้น้องแจจุง เห็นแว้บๆ เป็นโครงกระดูก จริงจังเกิน”
“Anatomy lite?” เสียงใสพึมพำ ก่อนจะได้ยินคนเมาโวยวายชื่ออวัยวะในร่างกายขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงหัวเราะออกมา “โหย เล่นอนาโตมีไลท์จริงๆ ด้วย”
“อนาโตมีไลท์?”
ชางมินทวนคำ ในขณะที่แจจุงส่ายหน้าแล้วยิ้ม “เกมของพวกว่าที่หมอน่ะ ฉันเห็นพี่ยุนโฮเล่นทุกวันเวลานั่งเบื่อๆ หรือไม่มีอะไรทำ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเอามากขนาดนี้นะเนี่ย ฮ่าๆ”
“ว่าแต่นี่เราจะเอายังไงกับมันดี” มินโฮยกมือขึ้นเกาศีรษะ ในขณะที่พยายามเรียกยุนโฮเป็นครั้งที่ร้อย แต่ไอ้เพื่อนตัวดีก็ไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจกันเลย “งานใกล้จะเลิกแล้วซะด้วยนะครับ” จุนซูที่นั่งเงียบไปนานเอ่ย
“ยุนโฮ ยุนโฮ!”
“งืมๆๆๆๆๆ”
"หนึ่งบวกหนึ่งเป็นเท่าไร?"
"สองงงง"
เอ๊ะ แม่งตอบได้นี่
"{3^(n+4)-6^(3n+1)}/3^(n+2)x7 + {6x2^n-4x2^(n-2)}/2^(n+1)+2^(n-1) --- n = ?"
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง...ก่อนจะเอ่ย
"สามมมม"
"เชี่ย ถูก!!!" ยงฮวาร้องอย่างตกใจ ในขณะที่ปาร์คยูชอนเหวอไปแล้ว นี่เมาจริงเหรอวะเนี่ย!! เทพเกิน!
"!#@$)%$$@$% =?" มินโฮลองอีกรอบ
"@$%($)){..."
"ถูก!!! ไอ้สัดด" ตาเพื่อนรักแทบถลนเป็นไข่ห่าน ก่อนจะเป็นฝ่ายถามคำถามที่คิดว่ามีสาระของตัวเองบ้าง "หมีออกลูกเป็นอะไร?"
คราวนี้ยุนโฮนิ่งไปอีก..
"เยลลี่"
พ่องงงงงงง!!! หมีออกลูกเป็นเยลลี่
-*-
"แมวอะออกลูกเป็นอะไร"
"หมี"
-*-
ท่าทางจะไม่ได้การณ์แล้ว
เพราะกลายเป็นว่าถ้าเรียกยุนโฮคุย เจ้าตัวก็ไม่ตอบ ต้องถามโจทย์หรืออะไรสักอย่างเท่านั้นถึงจะยอมคุยด้วย แต่ถึงคุยแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะรู้เรื่องเลย คราวนี้จึงเป็นคนตัวเล็กบ้างที่เดินเข้าไปใกล้ แจจุงนั่งลงข้างๆ ว่าที่คุณหมอที่เกิดเป็นเด็กติดเกมขึ้นมากะทันหันแถมยังคิดว่าหมีออกลูกเป็นเยลลี่ ก่อนจะเอ่ยเรียก
“พี่ยุนโฮ”
“งืมๆๆ”
“พี่ยุนโฮ ตัวหล่อ”
“.....”
“ตัวหล่อ นี่ตัวสวยมาแล้วนะ”
ราวกับเสียงหวานๆ นี้มีอำนาจทะลุเข้าไปในจิตใจของใครอีกคนได้ จากกว่าสิบกว่าร้อยครั้งที่พวกยูชอนเรียกยุนโฮ ไม่มีสักครั้งที่ไอ้เพื่อนตัวแสบจะหันมาสนใจ แต่ในทันทีที่คิมแจจุงออกปากเรียกเขาไม่กี่ครั้ง ดวงตาคู่คมถึงยอมเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์เสียจนได้
“.....” ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยเรียบเฉยแดงก่ำ แม้จะไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา ดวงตาคู่คมที่ฉ่ำน้ำไปหมดนั้นก็บ่งบอกอาการของตัวหล่อในเวลานี้ได้เป็นอย่างดี
พรุ่งนี้สลบเหมือดแน่
“พี่ยุนโฮ กลับบ้านกันนะ”
“กลับ? กลับหนาย? ไม่กลับ” แล้วเขาก็ทำหน้ามุ่ย “ตัวสวยบอกให้อยู่ที่นี่”
เพราะชองยุนโฮไม่เคยกินเหล้า แม้แต่จะแตะแอลกอฮอล์สักนิดก็ไม่เคย ดังนั้นไม่ว่าเจ้าตัวจะเต็มใจหรือไม่ มันก็คงไม่แปลกที่เดอะแก๊งค์จะรู้สึกผิดอยู่ดีที่ทำเพื่อนตัวแสบมึนจนพูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้ ซึ่งในความเห็นของแจจุง ถ้าตัวหล่อไม่แพ้เหล้า หรือยังมีอาการปกติดีก็ถือว่ายังโอเค แต่ที่น่าจะลำบากก็คือหากเทียบเอาจากนิสัยปกติของตัวจริงแล้วล่ะก็ ชองยุนโฮตอนเมาก็คงจะรับมือด้วยไม่ง่าย เพราะปกติก็ไม่ใช่คนจะพูดรู้เรื่องอะไรอยู่แล้ว แถมยังเมาแบบนี้ รับรองว่าความดื้อคงระดับสามเท่าของเวลาปกติแน่ๆ
ซึ่งแจจุงก็ได้แต่คาดหวังว่าความเชื่องต่อตัวสวยของเขาจะหนักเป็นสามเท่าของเวลาปกติเช่นกัน
ด้วยเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร แจจุงจึงได้แต่พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“พี่ยุนโฮ ก็นี่ไงแจจุง แจจุงตัวสวยไงที่บอกให้กลับบ้าน”
“....”
“นะ กลับบ้านกัน” ท่ามกลางสีหน้าลุ้นๆ ของคนข้างหลัง ชองยุนโฮที่ไม่มีสติพอจะรับรู้อะไรก็ได้แต่เอ่ยต่อไป “นี่ตัวสวยหรอ”
“อื้อ แจจุงไง”
“มีหลักฐานหรือเปล่า” คำถามนั้นทำเอาคนน่ารักนั่งงง ก่อนจะเอ่ยออกไป “หลักฐานอะไรอ่ะ อ๊ะ!”
ไม่ทันได้ตั้งตัว ฝ่ามือใหญ่ก็ประกบเข้าที่แก้มใสดังหมับ!
“อื้ม...แก้มนุ่ม”
แล้วเขาก็เปลี่ยนไปจับที่เอว “เฮ้ย”
“อื้ม...เอวเล็ก”
แล้วก็มาแนบที่แก้มใหม่ ก่อนจะจับโครงหน้ามนหมุนซ้ายขวายกขึ้นลงราวกับเป็นหุ่นตุ๊กตาอะไรสักอย่าง “อื้ม...สวย”
“.....” รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะได้แต่นั่งทำแก้มแดงแข่งกับคนเมาเมื่อเจอประโยคพูดไม่รู้เรื่องแต่เขินสุดๆ ของคนตรงหน้า
“สวยแบบนี้...สงสัยตัวจริง”
สุดท้ายชองยุนโฮที่ยังพูดไม่รู้เรื่องแถมยังทำท่าจะเดินไม่ไหวก็ยอมให้เพื่อนและรุ่นน้องหิ้วปีกขึ้นรถไปส่งบ้านจนได้ ในขณะที่อยู่บนรถ เพื่อความปลอดภัย ปาร์คยูชอนที่นั่งประกบเพื่อนรักก็ถือถุงพลาสติกเอาไว้ในมือมั่น กะพร้อมรองรับบุญจากเพื่อนอย่างทันท่วงทีหากชองยุนโฮเกิดอาการเมารถหรือผิดสำแดงขึ้นมากะทันหัน แม้กระนั้น เขาก็ยังไม่วายเล่นตลก ด้วยการชวนคนเมาคุย
“เฮ้ ไอ้ยุน ตัวสวยนี่สวยมากเปล่าวะ” แกล้งหลอกถาม ในขณะที่แจจุงยังนั่งรถอยู่ข้างหน้าข้างคนขับ พี่ยงฮวากับพี่มินโฮเอารถมาก็เลยกลับไปก่อนแล้ว ตอนนี้ในรถจึงเหลือแค่ ชางมินที่เป็นคนขับ แจจุงนั่งข้างคนขับ แล้วก็พี่ยุนโฮ พี่ยูชอน จุนซูนั่งด้วยกันข้างหลัง
ซึ่งตัวหล่อที่นั่งนิ่งเงียบไปนานพอได้ยินคำว่า ‘ตัวๆ’ อะไรสักอย่างก็ราวกับมีเรดาร์ เขาลุกขึ้นมาตอบอีกครั้ง
“สวยมาก สวยมากๆ”
“ฮ่าๆ เหรอๆ แล้วตัวหล่อนี่หล่อเปล่าวะ”
“หล่อดิ” ตอบมาหน้าตาเฉย แทบทำเอาเพื่อนต้องแอบหันไปโก่งคออ้วกขำๆ ก่อนหนุ่มทะเล้นจะหันกลับมาทำหน้าเป็นแล้วถามต่อ “แล้วตัวเปลี้ยอะๆ หล่อปะ”
ทั้งๆ ที่ก็รู้แก่ใจว่าเมา แต่ไม่รู้ทำไมคำถามหลอกถามนั้นถึงใช้กับชองยุนโฮไม่ได้
ใบหน้าหล่อเหลานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา “กาก”
“หะ”
“ตัวเปลี้ยกาก”
“ไอ้สัด” ปาร์คยูชอนถึงกับสบถออกมา ก่อนคนในรถทั้งคันจะหัวเราะ ไม่เว้นแม้กระทั่งจุนซู ยูชอนจึงกระแอม พยายามรวบรวมสมาธิแล้วถามใหม่ “เอาใหม่ๆ เอางี้กูถามมึงใหม่นะ ปาร์คยูชอนหล่อมะ”
“อืม...” เขาทำท่าคิดอีกรอบ
และเพื่อนรักก็ลุ้นตัวโก่ง
“อืมมม...”
ก่อนจะได้แต่เตรียมเอาถุงพลาสติกที่เตรียมไว้คลุมหัวเพื่อนตัวเองแทนเมื่อได้ยินคำตอบของคนเมา...ที่จิตใต้สำนึกยังชัดเจน
“กากอ่ะ”
ไอ้สัดดด!
♥
กว่าจะมาถึงบ้านแจจุง ก็เล่นเอาทุกคนทุลักทุเลกันไปหมดด้วยน้ำหนักตัวที่ไม่ใช่น้อยๆ เลยของคนเมา
เป็นเพราะดึกมากแล้ว แล้วก็กลัวคุณแม่ของพี่ยุนโฮจะช็อคไปเสียก่อนหากได้เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองในสภาพแบบนี้ เดอะแก๊งค์ทั้งหมดก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตัดสินใจพาตัวหล่อมาที่บ้านของแจจุงก่อน
และก็นั่นแหละ ถึงต่อให้คุณนายชองไม่ตกใจ คุณนายคิมก็ช็อคแทนไปก่อนแล้ว
พวกพี่ยูชอนขอโทษขอโพยกันใหญ่ที่เผลอไปทำให้ลูกเขยของบ้านคิมเมาเละเสียผู้เสียคนขนาดนี้ ซึ่งเตี่ยกับคุณแม่ของแจจุงที่ตกใจในคราแรกที่เห็นสภาพของพี่ยุนโฮก็ได้แต่ขำเมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด และไม่ถืออะไร วุ่นวายกันอยู่พักใหญ่จนในที่สุดก็ลากมนุษย์ที่ตัวโตไม่ต่างจากหมียักษ์ขึ้นไปนอนบนห้องของแจจุงจนได้ แขนขายาวนอนแผ่บนเตียงกว้าง ในขณะที่คนตัวเล็กลงไปล่ำลาชางมิน จุนซู พี่ยูชอนเสร็จก็ราตรีสวัสดิ์พ่อกับแม่ ก่อนจะขึ้นมาบนห้องนอนตัวเอง เดินเข้าไปหยิบกะละมังใบเล็กใส่น้ำ พร้อมกับผ้าขนหนู ก่อนจะเดินออกมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วชะโงกหน้าไปดูอาการคนที่นอนหงายเป็นปลาดาวอยู่บนเตียงชัดๆ
ก่อนกระซิบ
“พี่ยุนโฮ หลับแล้วหรอ”
“.....”
“ตื่นมาอาบน้ำไหวมั้ย”
“.....”
“เช็ดตัวก็ยังดี นะ ตื่นหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่สบายนะ” เสียงใสเอ่ยเรียก ในขณะที่เอามือน้อยๆ เขย่าคนตัวโตไปด้วย ในเวลานี้แจจุงรู้สึกเหมือนเขากำลังคุยกับก้อนหินยักษ์ พี่ยุนโฮตัวโตมากแถมยังหนักจนแค่จะดันเขายังไม่มีแรงพอ
“พี่ยุนโฮ พี่ยุนโฮ”
เสียงใสเอ่ยแจ้วๆ สัมผัสรบกวนร่างสูงใหญ่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนคนเมารู้รำคาญ เขาพึมพำ
“อือออ จะนอน”
“เช็ดตัวก่อนนะพี่ยุนโฮ...อ้ะ!” พยายามออกแรงดึงคนตัวโตสุดแรง แต่กลับกลายเป็นว่าโดนคนไม่ยอมตื่นฉุดจนล้มลงไปนอนบนตัวโตๆ นั่นเสียแทน แก้มใสแดงเรื่อ
“พ..พี่ยุนโฮ”
“นิ่มจัง นอนกัน” แล้วแขนโตๆ ก็วาดมากอดร่างบอบบางเอาไว้ทั้งตัว ในขณะที่แจจุงเริ่มออกแรงดิ้น “อื้อ ไม่เอาพี่ยุนโฮ ปล่อยดิ แจจุงเหม็นเหล้า”
“งืมๆ นอนๆ”
“พี่ยุนโฮปล่อยนะ แจจุงเหม็นเหล้า...อื้อ ตัวสวยเหม็นพูดไม่รู้เรื่องรึไง!”
เสียงใสร้องดังพลางออกแรงดันอย่างแรงจนคนเมากล้ามเนื้อกระตุกและยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระ ตัวหล่อเด้งกายขึ้นมานั่งตัวตรง ในขณะที่แจจุงหันไปมองงงๆ “พี่ยุนโฮ?”
“ตัวสวยเหม็น ตัวสวยเหม็น”
บ่นไรอีกเนี่ย
“พี่ขอโทษ”
แจจุงก็เกือบจะซึ้งอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ยินยุนโฮพูดแบบนั้น
...กับหมอนข้าง
-*- โอเค สัญชาตญาณสินะ
เห็นว่าได้ทีที่ตัวหล่อลุกขึ้นมานั่งแล้ว ไม่ว่าจะรู้สึกตัวหรือไม่ แต่เขาก็ต้องฉวยโอกาสนี้เช็ดตัวให้คนเมาก่อนให้ได้ – คิดได้ดังนั้นจึงขยับเข้าไปประชิดตัว ก่อนจะอมยิ้มพลางหยิบผ้าเช็ดตัวที่ชุบน้ำหมาดๆ แตะลงไปที่ต้นแขนคนตัวโต
“ฮื้อ...เย็น”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนั้น ในขณะที่แจจุงบรรจงเช็ดต้นแขนทั้งสองข้างให้ พอไปถึงลำคอ ฝ่ามือใหญ่ก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเขาในทันที ดวงตากลมโตจับจ้องที่การกระทำคนตรงหน้า ก่อนจะเอียงคอ “หือ มีอะไรเหรอพี่ยุนโฮ”
“ตัวอะไรเนี่ย”
“???”
“ทำไมสวย...”
เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาแบบเพ้อๆ นั้นทำเอาแจจุงหลุดหัวเราะ เขาดึงมือออกจากการเกาะกุม ก่อนจะเช็ดลำคอแกร่งให้ต่อแล้วเอ่ย
“ก็ตัวสวยไง”
“อ่อ...” แล้วคนเมาก็เงียบไปอีก
“ว่าแต่นี่ใครเนี่ย ตัวไม่หล่อเหรอ หน้ามึนจัง” เสียงใสเอ่ยแซว ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาในแทบจะทันที
“ไม่ๆ นี่ตัวหล่อ”
ดูทำเข้าสิ...
นานๆ จะได้เห็นพี่ยุนโฮโหมดแบ๊วแบบนี้ แจจุงเลยอดไม่ได้ที่จะแกล้ง
“ตัวหล่อแฟนตัวสวยอ่ะเหรอ” พูดไปเสียงเบาๆ แล้วก็เช็ดตัวไปด้วย
เพียงแค่นั้นก็ดูเหมือนจะทำให้คุยกับคนเมารู้เรื่องได้..
“ใช่ๆ” คนเมาๆ ก็ยังตอบมึนๆ
“แฟนตัวหล่อสวยมากป่าว”
“มากกกกก”
“น่ารักด้วยมั้ย”
“น่ารักด้วยยยย”
“แล้วตัวหล่อรักมั้ย?”
“รักมากกกกก” เสียงทุ้มตอบแบบไม่ต้องคิด และแม้เขาจะไม่เหลืออะไรติดตัวอีกแล้วแม้แต่สติหรือสัมปชัญญะ แต่ประโยคที่ออกมาก็ยังคงเป็นแบบเดิมทุกครั้ง
เหมือนทุกครั้งที่เขารู้สึก นึก และคิด ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกับคนๆ นี้
“ตัวหล่อรักตัวสวยมาก...มากที่สุดในโลก”
สรุปผลการศึกษา : อนุกรมวิธาน ‘ตัวหล่อ’
- เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทำอะไรไม่เป็นนอกจากหล่อและรักคิมแจจุงเท่านั้น.
fin. ♥
Note :
ยังไม่ได้พรู๊ฟเลยค่ะ ถ้าคำผิดเยอะขออภัยมากๆ เผามาก 555+++
อันนี้เป็นตอนพิเศษ รวมพล็อตกากๆ ที่ทิ้งไว้นานแล้วและไม่สามารถยัดไปในเนื้อเรื่องปกติได้ เอามาแต่ง
(ตอนอัพลำบากมากเลยค่ะ เน็ตหลุดแล้วหลุดอีกเหมือนไม่อยากให้อัพ)
เป็นตอนสั้นๆ จบในตอนนะคะ เป็นของขวัญให้แฟนตัวสวยฯ ทุกคน อ่านเมนท์ในเด็กดีซึ้งมากเลยค่ะ
หวังว่าทุกคนจะคิดถึงตัวสวยตัวหล่อตลอดไป : ) ขอบคุณที่สนับสนุนฟิคเรื่องนี้มาโดยตลอดค่ะ
(ฉากในรถคีพไฟว์มาก ทงบังชินกิมาก 55 นั่งกัน 5 คน)
FB: https://www.facebook.com/Kyokoong
Blog: http://kyokoong.exteen.com
Twit: @KyokoongBank
ความคิดเห็น