คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Part [4.] : The romance of มนุษย์ดาวอังคาร
-(: ตัวสวย – ตัวหล่อ :)-
: The romance of มนุษย์ดาวอังคาร
นับวันผ่านไป ... ชองยุนโฮยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแปลกไปทุกที
ผ่านไปหลายสัปดาห์แล้ว แต่ยุนโฮก็ยังไม่ค่อยได้เจอกับแจจุงอยู่เหมือนเดิม
และมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเท่าไหร่ ถ้าการไม่ได้เจอตัวสวยไม่ได้ทำให้ยุนโฮเกิดอาการแปลกๆ บ่อยๆ แบบนี้
ชองยุนโฮรู้สึกเบื่อ ไม่รู้ว่าทำไมเวลาตัวสวยมาหาทีไรตัวเองต้องเริ่มมึน มีไข้ ไม่สบาย เวียนหัวอยู่ตลอดทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วชองยุนโฮเป็นคนแข็งแรงมาก แต่พอถามใครปาร์คยูชอนก็บอกแค่ว่า เป็นเพราะยุนโฮอยากให้แจจุงเอาใจ ร่างกายยุนโฮตอบสนองโดยการสำออยอย่างอัตโนมัติ ซึ่งถึงยุนโฮจะคิดว่ามันไร้สาระ แต่ทฤษฎีของปาร์คยูชอนก็เกิดขึ้นบ่อยๆ แบบที่ยุนโฮหาเหตุผลมาลบล้างไม่ได้จริงๆ
ชองยุนโฮรู้สึกเบื่อ เวลาที่ตัวเองมักจะคอยเหลือบมองไปที่ห้องของปีหนึ่งเวลาเดินผ่าน หรือเดินอ้อมผ่านโรงอาหารเสมอทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็น เพียงแค่เพราะว่ายุนโฮอยากบังเอิญเห็นหน้าสวยๆ น่ารักๆ ของคนบางคนที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกัน บางทีก็หาจนปวดคอ เมื่อยขา บางทีทั้งๆ ที่ยุนโฮไม่ได้อยาก แต่ขาของยุนโฮก็ขยับเดินไปเกือบรอบโรงเรียน ก่อนสุดท้ายจะได้แต่นั่งเหนื่อยเพราะไม่ได้พบกับใครคนนั้นเลย
แต่น่าแปลก เพราะถ้าบังเอิญฟลุ้คได้เจอล่ะก็ วันนั้นไม่เห็นเมื่อยขาเลยสักนิด
มีอีกหลายเหตุการณ์ที่ยุนโฮรู้สึกงงๆ แล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่
แต่ที่ยุนโฮมั่นใจแน่ๆ ก็คือ ถ้าหากตอนนี้เขาไม่ทำอะไรสักอย่าง อย่างเช่นการโทรไปหาตัวสวย หรือหาคิมแจจุงให้เจอตอนนี้
เขาต้องบ้าตายแน่ๆ
แย่แล้ว ชองยุนโฮกำลังแย่
ชองยุนโฮห้ามตัวเองให้กดโทรศัพท์ไปหาแจจุงไม่ได้
แต่ตอนนี้ยุนโฮก็รู้ว่ามันเป็นเวลาเรียนของแจจุง ยุนโฮจำได้ว่าวันนี้คาบสุดท้ายแจจุงเรียนฟิสิกส์ ยุนโฮจำได้ว่าวันนี้แจจุงเลิกเรียนช้ากว่ายุนโฮ และยุนโฮก็รู้ว่าแจจุงคงจะรับโทรศัพท์เขาไม่ได้
นี่เขาเป็นอะไรไป?
ทั้งๆ ที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน มีเบอร์โทรติดต่อกัน จะไปหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ยุนโฮก็ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเวลาที่เขาจะได้เจอกับตัวสวยมันหายากจัง
ร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทของโรงเรียนเต็มยศยังคงยืนนิ่งๆ หาคำตอบให้ตัวเองอยู่ที่หน้าตึกเรียนของสายวิทย์ท่ามกลางสายตาของรุ่นน้องรุ่นพี่ที่ต่างก็ให้ความสนใจกับชองยุนโฮ หนุ่มฮ็อตคนดังของโรงเรียน ไม่ใช่แค่ตอนนี้ที่มีคนมองยุนโฮ ไม่ว่าเมื่อไหร่ทุกคนก็เอาแต่คอยมองชองยุนโฮ
แต่คงเป็นเพราะการที่เห็นชองยุนโฮคนลึกลับคนนั้นยืนอยู่ในที่ที่พบตัวเจอได้ง่ายๆ ล่ะมั้ง มันเลยดูเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นไปซักหน่อย
ยุนโฮไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรตรงนี้
ทำไมยุนโฮต้องมายืนอยู่หน้าตึกวิทย์ทั้งๆ ที่ยุนโฮเลิกเรียนไปตั้งสองชั่วโมงแล้ว
ทำไมยุนโฮถึงยังอยู่ที่โรงเรียนทั้งๆ ที่ปาร์คยูชอน ชองยงฮวา และลีมินโฮ กลับบ้านไปแล้ว
ทำไมชองยุนโฮถึงมาอยู่ในที่ที่คนเต็มไปหมดทั้งๆ ที่เขาไม่ชอบคนพลุกพล่าน
และลึกๆ แล้วยุนโฮก็รู้ดี...
ว่าคำตอบของเรื่องราวทั้งหมดอาจจะสามารถหาได้หลังจากออดคาบสุดท้ายของเด็กปีหนึ่งดังก็เป็นได้...
ออดดดดดดด
ทันทีที่เสียงสัญญาณนั้นดัง หัวใจของชองยุนโฮก็เต้นระรัวอย่างไม่มีสาเหตุ เขาเฝ้ามอง เขาอยากยิ้ม นี่เขาใกล้จะบ้าแล้วหรือเปล่า?
แต่คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้ได้ดีเท่ายุนโฮ
ก็ยุนโฮมันเป็นมนุษย์ดาวอังคารนี่นา
ตัวสวยบอก
“อืม วันอาทิตย์นี้น้องแจจุงว่างรึเปล่าครับ?”
เสียงทุ้มไม่คุ้นของใครสักคนดังขึ้นมาจากทางบันได หากแต่ชื่อที่อยู่ในบทสนทนานั้นกลับเป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ยุนโฮที่นั่งรากงอกอยู่ที่ระเบียงชั้นหนึ่งข้างบันไดตึกวิทย์อยู่นานต้องตัวสะดุ้งโหยง ไม่รู้เพราะอะไร อะไรบางอย่างสั่งให้ยุนโฮแอบไปหลบอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พร้อมๆ กับแอบมองบุคคลที่เดินลงบันไดนั้นมาด้วยกันอยู่ใกล้ๆ
“ทำไมเหรอครับพี่แทคยอน?”
เสียงหวานใสที่เป็นเอกลักษณ์นั้นยุนโฮจำมันได้ดี เขาหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นตัวสวยที่แสนน่ารักของเขากับใครอีกคนที่ตัวสูงกว่ามากเดินลงมาด้วยกัน ไม่มีวี่แววของชางมินและจุนซูที่ตรงนั้น ยุนโฮขมวดคิ้ว
นั่นใคร?
มนุษย์โลกตัวสูงที่ดูท่าทางจะไม่ใช่คนธรรมดาๆ นั้นถือกระเป๋าถือของแจจุงเอาไว้ในมือ ใบหน้าหล่อเหลาอย่างโดดเด่นนั้นยิ้มหวานให้กับคนที่เขาคุยด้วย ร่างสูงโปร่งดูสูงกว่าแจจุงราวๆ เกือบสิบเซ็นต์ อาจจะสูงเท่ายุนโฮหรือสูงกว่านิดหน่อย ยุนโฮรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้ พอดีกับทีเขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นช้าลง
เต้นช้าลงจนมันปวดนิดๆ
ชองยุนโฮไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรกันแน่?
“พอดีพี่เพิ่งได้ตั๋วหนังมาสองใบ เลยอยากจะชวนแจจุงไปดูด้วยกันน่ะ”
คำเอ่ยชวนที่แสนเป็นมิตรนั้นดังขึ้น แจจุงคงได้ยินเหมือนๆ กับที่ยุนโฮได้ยิน เขาไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่ไม่รู้ทำไมมันได้ยินเองนี่นา
ที่สำคัญ ยุนโฮรู้สึกไม่ค่อยชอบคำพูดแบบนั้นเอาเสียเลย ยุนโฮนึกออกแล้วว่านั่นคือ อกแทคยอน รุ่นพี่ปีสามที่เป็นเจ้าชายของสายศิลป์ หนุ่มฮ็อตติดอันดับที่เป็นประธานชมรมเคนโด้ ว่าแต่ทำไมเจ้าชายของสายศิลป์ถึงมาอยู่ที่ตึกวิทย์ได้? อ่า จริงสิ
ห้องประชุมกรรมการนักเรียนอยู่ที่ตึกวิทย์...
เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่ายุนโฮไม่ชอบงานกรรมการนักเรียนเลย
ยุนโฮได้แต่แอบมองใบหน้างุนงงของตัวสวยที่เขากำลังศึกษาอยู่ด้วยหัวใจที่สั่นเล็กน้อย ทำไมกันนะ? ทำไมเขาถึงรุ้สึกว่าอยากจะไปดึงตัวสวยเอามากอดไว้แน่นๆ ? มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องรู้สึกไม่ชอบขี้หน้ามนุษย์โลกที่ชื่ออกแทคยอนคนนั้น? แล้วมีเหตุผลอะไร...
ที่เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้?
“เอ่อ ขอโทษนะครับ แต่ว่าเอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า พี่แทคยอนเอาไปชวนรุ่นพี่คนอื่นเถอะครับ” แจจุงยิ้มแหยๆ นึกเกรงใจไม่น้อยที่รุ่นพี่คนดังจะให้เกียรติเขาถึงขนาดนี้ แต่ไม่เอาดีกว่า ขืนไปก็เกร็งแย่
“แต่พี่อยากให้แจจุงไปด้วยกันจริงๆ นะ”
“เอาครั้งหน้าค่อยไปละกันครับ” แจจุงยิ้มขอบคุณ เรียกรอยยิ้มที่แสนงดงามของเจ้าชายขึ้นมาไว้บนใบหน้าได้ “แจจุงสัญญากับพี่แล้วนะ?”
“ฮ่าๆ ครับ คราวหน้าพี่ชวนชางมินกับจุนซูไปด้วยกันด้วยนะ” แจจุงยิ้ม ก่อนจะตอบรับเสียงใส หากแต่อกแทคยอนกลับได้แต่ยิ้มจางๆ ให้
ชางมินกับจุนซูเหรอ? พี่อยากไปกับแจจุงแค่สองคนต่างหากล่ะ..
“ครับ ถ้างั้นผมกลับบ้านก่อนนะครับ” แจจุงหันไปขอกระเป๋าจากรุ่นพี่ “ขอบคุณที่ถือให้ครับ”
“อ่า .. อือ ไม่เป็นไร” พี่เต็มใจ ... อยากจะต่อออกไป ให้รุ่นน้องที่แสนน่ารักคนนั้นได้ฟัง แต่ทันทีที่แจจุงรีบหมุนตัวเดินออกไปทั้งๆ อย่างนั้น แทคยอนก็ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ
...เอ้อ ...ไอ้แทคยอนเอ้ย แค่จะบอกเค้าว่า ให้พี่ไปส่งมั้ย? แค่เนี่ย ทำไมพูดไม่ได้วะ..
เขาคิดก่อนจะหัวเราะให้กับความประหม่าของตัวเองเบาๆ
แจจุงที่รีบเดินเพราะเห็นว่านาฬิกาตอนนี้บอกเวลาว่าเย็นมากแล้ว รอยยิ้มหวานๆ จางลง นึกไม่ชอบวันนี้เอาเสียเลยที่พอเวียนมาถึงทีไรตอนกลับบ้านช้าทุกที
แล้วก็เลยไม่ได้เจอพี่ยุนโฮทุกที...
เป็นเพราะแจจุงอยู่ปีหนึ่ง ก็เลยมีคาบเรียนที่เลิกเร็วกว่ายุนโฮอยู่หลายวัน ถึงจะต้องมีงานกรรมการนักเรียนให้ทำต่อ แต่มันก็ยังมีเวลาว่างให้แจจุงได้พักสายตาไปชะเง้อคอมองหน้ามนุษย์ดาวอังคารแสนน่ารักคนนั้นบ้าง
แอบมองพี่ยุนโฮตอนเรียน หรือตอนนั่งเหม่อๆ บ้าง ตั้งใจเรียนบ้าง ดูไปดูมาก็เพลินดี
แจจุงอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ที่เก็บไว้ในกระเป๋านักเรียนขึ้นมาเพราะเพิ่งนึกออกว่าย้ายของในกระเป๋ากางเกงไปเก็บไว้ในกระเป๋านักเรียนหมดตั้งแต่คาบพละ ...แย่จัง มีคนโทรมารึเปล่าก็ไม่รู้...
57 missed call
ชื่อที่ถูกเมมอันคุ้นตากับจำนวนสายที่ไม่ได้รับทำให้แจจุงตาโตทันทีที่มองเห็น เขาขมวดคิ้วก่อนจะรีบยกมันขึ้นโทรกลับทันที แทบไม่ทันรู้สึกตัว เสียงสัญญาณในหูแจจุงก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับที่เสียงรอสายอันคุ้นหูของโทรศํพท์อีกเครื่องที่เหมือนจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลดังขึ้นเหมือนกัน
(.............)
เพียงไม่กี่ครั้งสัญญาณปลายสายนั้นก็ถูกกดรับ เพียงพอดีกับที่แจจุงหันกลับไปข้างหลัง
ชองยุนโฮยืนถือโทรศัพท์อยู่ตรงนั้น
“ฮัลโหล” แจจุงยิ้ม ก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังสบตากับยุนโฮ “ว่าไงครับ?”
(............)
ชองยุนโฮไม่ตอบ เพียงแต่ถือหูโทรศัพท์ และยืนมองแจจุงนิ่งๆ
“ห้าสิบเจ็ดมิสคอล มีอะไรหรือเปล่าครับตัวหล่อ?” แจจุงยิ้ม ก่อนจะหัวเราะให้กับคำพูดของตัวเอง แต่โดยที่ไม่ได้ทันตั้งตัว ร่างสูงของคนที่โทรมา 57 สายแต่กลับไม่ยอมพูดอะไรก็วิ่งตรงมาก่อนจะสิ้นสุดด้วยการรั้งเขาเข้าไปกอดแน่น
รอยยิ้มของแจจุงจางลงไป
เมื่อยุนโฮกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ตอบอะไรเขาเลย
“พี่ยุนโฮ....” แจจุงพยายามเอื้อมมือไปกอดยุนโฮตอบ “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ยุนโฮยังคงกอดแจจุงอยู่นิ่งๆ แบบนั้น
“...คิด...” เสียงเบาๆ นั้นเอ่ยอู้อี้ที่หัวไหล่ที่ยุนโฮซบลงไป แจจุงทวนคำ “หือ?”
“... คิดถึงตัวสวย ...”
สิ้นเสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างไม่มั่นใจนั้น แจจุงก็ยิ้มกว้างขึ้นและกอดยุนโฮตอบแน่นๆ กลับไป
“คิดถึงเหมือนกันนะ”
เย็นวันนั้นของคิมแจจุงจบได้ไม่เลวกับการได้นั่งกินไอศกรีมถ้วยโตสองต่อสองกับยุนโฮที่ร้านๆ หนึ่งใกล้บ้านของแจจุง
“ทำไมวันนี้กลับบ้านช้าล่ะ?” แจจุงถาม ก่อนจะเริ่มเอาแต่ถามคำถามที่ตัวเองสงสัยอยู่ต่อเป็นพรวนกัน “แล้วทำไมถึงโทรมาตั้ง 57 สาย? แล้วทำไมถึงไปอยู่หน้าตึกวิทย์ได้? คนมันเยอะนี่นา? หรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?”
แจจุงเอาแต่ถามคำถามที่ยุนโฮหาคำตอบไม่ได้
ยุนโฮส่ายหน้า ก่อนจะตอบ “ไม่มีอะไรหรอก พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเลิกเรียนแล้วไม่ยอมกลับบ้าน ทำไมพี่ต้องโทรหาตัวสวยห้าสิบเจ็ดสาย ทำไมพี่ต้องไปนั่งรอจะเจอตัวสวยตรงนั้นทั้งๆ ที่พี่ก็ไม่ชอบที่คนเยอะๆ แล้วตัวสวยรู้มั้ยว่าทำไม?”
คำตอบของยุนโฮทำเอาแก้มใสแดงเรื่อเป็นสีแดง ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่ายุนโฮทำหน้าไม่เข้าใจจริงๆ
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ... สงสัยเพราะตัวหล่อรักตัวสวยมากมั้ง”
ยุนโฮฟังคำนั้นแล้วอึกอัก ก่อนจะเอามือเกาหัวแล้วขมวดคิ้ว แสหน้าไปทางอื่น “ตัวสวยมั่วอีกละอ่ะ”
แจจุงหัวเราะ
ดวงตาคมลอบมองคนที่กำลังกินไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อยพลางยิ้มกว้างๆ ไปด้วยแล้วก็ได้แต่นึกสงสัย มือใหญ่สองข้างยกขึ้นบีบเข้าหากันเบาๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงถามไป “นี่...”
“หือ?”
“ตัวสวยคิดว่าอกแทคยอน เป็นยังไงเหรอ?” ทันทีที่คำถามถูกปล่อยออกไปตรงๆ ทั้งๆ ที่ยุนโฮคิดว่าตัวเองถามอ้อมมากๆ แล้วดังออกมาจากปาก แจจุงก็เบิกตาโต ก่อจะเอียงคองง “พี่แทคยอน ทำไมเหรอ?”
“ก็เปล่า แค่ลองถามดู...” ยุนโฮก็ไม่รู้ว่าทำไม อะไรยังไงเหมือนกัน ทำไมต้องถามตัวสวยล่ะ?
“เขาก็เป็นคนดีนะ ใจดีมากด้วย” แจจุงยิ้ม “เพอเฟ็คแบบนั้น ใครก็ชอบแหละ”
คำตอบนั้นทำให้ยุนโฮนิ่งไป
เป็นอีกครั้งที่หัวใจของเขาเต้นช้าลง....
ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาอีกแล้ว?
แจจุงเอียงคอมองเมื่อเห็นยุนโฮเงียบไป ดวงตากลมจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูกังวลและไม่สดชื่นนั้น ก่อนจะอมยิ้มเมื่อพอจะนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวหล่อของเขา “พี่ยุนโฮ หน้าบึ้งเชียวนะ? เป็นอะไรเหรอ?”
“เปล่า...”
“หรือว่าพี่ยุนโฮ หึงเหรอ?”
แจจุงถามพลางอมยิ้มน้อยๆ พลางจินตนการต่อไปว่ายุนโฮจะต้องรีบทำหน้าแดงแล้วโบกปัดๆ หาว่าเขามั่วอีกแน่ๆ
แต่เปล่า...
ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและกังวล ยุนโฮหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ เขารู้เพียงแค่ว่าเขารู้สึกไม่ดีเลย “พี่ยุนโฮ...”
“ตัวสวย... ระหว่างมนุษย์โลกกับมนุษย์ดาวอังคาร ตัวสวยชอบอะไรมากกว่ากันเหรอ?”
คำถามนั้นช่างดูน่ารัก แต่ก็ต๊องๆ ในเวลาเดียวกัน
แต่สำหรับตัวสวย ที่เข้าใจตัวหล่อมากกว่าใคร
แจจุงเข้าใจความรู้สึกที่ไม่มั่นใจนั้นของยุนโฮดี
“ถามได้...ก็มนุษย์ดาวอังคารน่ะสิ”
“มนุษย์ดาวอังคารไม่แปลกเหรอ?”
“แปลกสิ แต่ก็น่ารักที่สุดในระบบสุริยะเลยน่ะ แจจุงก็เลยชอบ”
คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มจางๆ ให้ปรากฏขึ้นบนหน้าของยุนโฮได้
ยุนโฮเริ่มจ้องหน้าแจจุงทั้งๆ ที่ตัวเองยังยิ้มค้างอยู่แบบนั้น จนแจจุงที่เอาแต่หัวเราะเริ่มจะเขินขึ้นมาบ้างเพราะยุนโฮเอาแต่จ้องเขาไม่เลิก มือเล็กรีบยกไปปัดๆ ที่ด้านหน้าของตัวหล่อ “นี่ จ้องอะไรอยู่ได้ ไปเช็คบิลกัน จะได้กลับบ้าน”
ยุนโฮยังคงยิ้มและยิ้ม
ถึงจะดูเหมือนประหลาด ที่ชองยุนโฮคนนี้จะยิ้มบ่อยๆ ถึงจะดูแปลกๆ ที่ผู้ชายไม่โรแมนติกคนนี้ทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้านเขาเท่าไหร่
แต่แจจุงก็ชอบยุนโฮมากที่สุด
ทันที่ที่ตัวสวยลุกขึ้น ร่างนุ่มนิ่มก็ถูกวงแขนกว้างของใครบางคนคว้าเข้ามากอดเอาไว้จนแน่น ยุนโฮยิ้มกว้างกว่าเดิม โดยที่ไม่มีเหตุผล เขากอดแจจุงแน่นๆ อยู่อย่างนั้น “อะไรเล่า ตาบ้า ออกจากร้านก่อนสิ”
“.....”
“ยิ้มอยู่ได้ บ้ารึเปล่าเนี่ย”
“ชอบมนุษย์ดาวอังคารที่สุดจริงๆ นะ”
“อ่ะ....เออน่า จะมนุษย์ดาวอังคาร ตัวหล่อ หรืออะไรที่ชองยุนโฮเป็นน่ะชอบหมด พอใจยัง! ปล่อยเร็ว!”
: )))))))
อย่างน้อยตัวหล่อยิ้มก็ยังดีกว่าหน้ามุ่ยและเนอะ
ความคิดเห็น