[KHR] D18 ล้อเลียนแบบจัดเต็ม - Little Merman 3 100%
เขียนโดย
Kyoya11
ทว่า..เจ้าลูกคนนี้ที่พ่อแม่ห้ามนักหนาว่าอย่าออกไปเล่นน้ำทะเล มันก็ยังฝ่าฝืนคำสั่งไปเล่นสัปดาห์ละ 6 วันจนได้
" ท่านเคียว..ท่านฝ่าฝืนคำพูดราชินีมากี่ครั้งแล้ว? โดนเฆี่ยนตั้งหลายครั้งทำไมยังมาระริกระรี้ตรงนี้ได้อีกเล่าขอรับ? "
" คุซาคาเบะ...ปากดีนักนะเจ้านี่? ข้าก็แค่อยาก........ " " อยากอะไรรึ? "
คนกับปูพูดไปก็เหมือนกับรู้อยู่คนเดียว โดยเฉพาะไอ้ปูที่ชื่อคุซาคาเบะนี่..อยากจะฉีกก้ามทั้งแปดมากินแต่ก็ทำไม่ได้..ไม่งั้นว่ายไปในทะเลเกิดจะว่าเยี่ยงไร?
" ข้าอยากเจอ...เจ้าเงือกหนุ่มตนนั้น " " เงือกหนุ่มตนนั้น..หน้าตาเป็นอย่างไรรึขอรับ? "
" หน้าตาเหมือนคนยุโรปนั่นแหละ ผมสีทอง นัยน์ตาสีอำพัน ผิวขาวเนียน มีรอยสักตรงท่อนแขน ท่าทางเซ่อซ่า ซุ่มซ่ามนิดหน่อย "
" ครีบสีเขียวใช่รึเปล่าขอรับ? " " ใช่ ๆ "
" ตายห่าแล้วท่านเคียวเอ๊ย~ " " ทำไมรึ? ตายห่าทำไม? "
" เงือกหนุ่มตนนั้นมีนามว่า ดอน คาวัลโรเนครับ เป็นเงือกหนุ่มที่มีเสน่ห์แรงเลยทีเดียว แต่ก็เป็นเงือกหนุ่มที่แข็งแกร่งในหมู่เพชรฆาตเงียบพอควรเลยขอรับ "
" ตรงที่เจ้าว่ามานั่นข้าพอจะรู้อยู่บ้าง แต่ตรงเสน่ห์แรงนี่ทำไมข้าไม่เห็นมีผู้ใดมาห้อมล้อมเขาเลย? "
" ท่านนี่ช่างใสซื่อจริง ๆ เลยนะขอรับ ก็แค่ช่วงเวลาที่ตรงกับตอนเรามาเยือนก็ได้นะขอรับ แต่ความจริง..เขาก็มีส่วนที่น่ารักอยู่เหมือนกัน "
" เฮ้อ~ข้าว่าข้าใช้ปากพร่ำเพ้อมากไปหน่อย ข้าลาล่ะ " " อ้าว? รอด้วยสิขอรับ! "
วันนี้เคียวยะตัดสินใจหยุดพักการท่องโลกท้องทะเล เพราะอเลาดีไม่ได้ออกไปดำเนินพระราชกรณียกิจที่ไหนทั้งวัน
" แม่หวังว่าเจ้าจะไม่ออกไปเพ่นพ่านที่ไหนนะเคียวยะ? " " ท่านแม่...ท่านเคยบอกว่าท่านเคยเป็นเงือกมาก่อนใช่มั้ย? "
อเลาดีแอบแสดงอาการหน้าขึ้นสี เมื่อเคียวยะถามคำถามที่ไม่เคยนึกว่าจะมาถามตรง ๆ แบบนี้
" เอ่อ..เคียวยะ ลูกเชื่อนิทานปรัมปราที่แม่เคยกล่อมเจ้าด้วยเหรอ? ท่าทางเจ้าจะเพี้ยนตามพ่อเจ้าแล้วนะ? "
" แต่ข้าเห็น..... " " เห็นอะไร? "
" เอ่อ...ข้าเห็น..เอ่อ......... " " เอ่ออ่าเป็นคนติดอ่างอยู่ได้ เห็นอะไรกันเล่า? เพราะแม่ก็เดาที่ลูกจะพูดเองไม่ได้หรอกนะ "
" ท่านแม่..ถ้าข้าพูดไปท่านอย่าโกรธข้านะ? " " หากเจ้าพูดความจริงแม่ก็จะไม่โกรธเจ้า "
อเลาดีใช้ความใจเย็นค่อย ๆ ให้เคียวยะพูดในสิ่งที่เขาจะพูดออกมา
" ข้าเห็นเงือกอยู่ในท้องทะเล " " หา! "
อเลาดีตกใจเล็กน้อยที่ลูกเห็นเงือกว่ายอยู่ในทะเลตามที่อยากให้ลูกเชื่อว่าเงือกเป็นเพียงนิทานปรัมปราเท่านั้น ทั้งนี้..อเลาดีก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อในสิ่งที่เคียวยะพูดทั้งหมด
" นี่เจ้า...ไปเที่ยวในทะเลอีกแล้วเรอะ!? " " ข้าบอกแล้วนะว่าอย่าโกรธข้า! "
" มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่โกรธเจ้า! แล้วเจ้ารู้จักเงือกตนนั้นได้เยี่ยงไร? "
" ก็...ข้าเจอเขาตอนที่ขาว่ายไปในทะเลจริง ๆ แต่เขาไม่รู้จักข้าหรอก เพราะข้าเห็นเขาตอนที่หัวเขาชนหินโสโครก "
" เจริญพร! แล้วเขาเห็นเจ้ามั้ย? " " น่าจะไม่นะขอรับ? "
" ไอ้คำว่า 'น่าจะ' นี่....ข้าว่ามันไม่ใช่นะ? เอ้อ! แล้วจี้ที่ตาให้กับเจ้านั้นยังอยู่รึเปล่า " " ก็ยังอยู่ดีนี่ไงขอรับ "
" ก็ดีแล้ว เก็บรักษาไว้ให้ดี ๆ นะ " " ประโยคนี้เขาพูดกันทั้งตระกูลกันแล้วล่ะท่านแม่ ข้าฟังจนหูชาแล้ว! "
" ใครพูดก็ไม่สำคัญเท่าข้าพูด เพราะเมื่อใดที่เจ้าเจอเงือก...อันตรายก็เข้าใกล้เจ้ามากขึ้นเมื่อนั้น "
" อันตราย? แค่เงือกตนเดียวนี่นะ? " " นั่่นแหละ! ข้ารู้ว่าเจ้าดื้อแพ่งมาแต่ไหนแต่ไร แต่ขอให้ครั้งนี้เจ้าฟังแม่สักครั้งเถิด "
" ข้าฟังตลอด แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านแม่จะเชื่อข้า " " หรือสิ่งที่เจ้าพูดมานั้นเป็นเพียงเรื่องโกหกที่อยากจะล้อเล่นแม่? "
" มิใช่นะ! ข้าที่ข้าอยากจะบอกท่านก็คือ....... " " คือ..อะไร? "
อเลาดีนั่งรอฟังลูกอย่างใจเย็นและไม่กดดันในตัวเคียวยะ แต่สิ่งที่เขาขอคือ...อย่าให้เคียวยะได้โกหกเขาก็พอ
" ข้าคิดว่า....ข้าเริ่มจะหลงรัก..เงือกหนุ่มตนนั้นเสียแล้วสิ "
" พรืด!! ..แค่ก ๆ "
อเลาดีที่กำลังจิบน้ำชาก็สำลักจนน้ำชาพุ่งออกมาจากปากทันควันจนแทบปิดไม่มิด เมื่อลูกเอื้อนเอ่ยประโยคดังกล่าวด้วยท่าทีเขินอาย เคียวยะที่ตกใจกับท่าทางของอเลาดีก็บอกไปว่า
" ท่านแม่! ใจเย็น ๆ ข้าเพียงแค่ล้อเล่น " " ล้อเล่นรึ!? เจ้าลองเอื้อนเอ่ยคำนั้นออกมาอีกทีซิ! "
อเลาดีเริ่มจะโกรธเคียวยะขึ้นมาจริง ๆ เพราะคำว่า 'ล้อเล่น' ของเคียวยะมันไม่มีความเป็นไปได้เลยว่าจะเป็นจริงอย่างที่บอกว่าเขา 'ล้อเล่น' แน่นอน
" ข้าขอโทษ...แต่ข้าชอบเขาจริง ๆ " " นั่นไง...คนอย่างเจ้าแม่เคยจับโกหกไม่ได้บ้างมั้ย? เจ้ากล้ามากนะเคียวยะที่พูดคำนั้นออกมาได้! "
" ท่านแม่..... " ตอนนี้เคียวยะเริ่มจะกลัวอเลาดีบ้างแล้ว เขาสังเกตสีหน้ากับน้ำเสียงของอเลาดี..ก็รู้เลยว่าอเลาดีกำลังโกรธเขามาก
" แม่ว่าเจ้าคงจะสับสนระหว่างท่อนบนกับท่อนล่างของเงือกนะ ถึงแม้ท่อนบนเขาจะเหมือนมนุษย์..แต่ท่อนล่างนี่ไม่ใช่เลยนะลูก "
" แล้วท่านแม่ล่ะ...ข้างล่างของท่านพ่อกับท่านแม่ไม่เหมือนกันแล้วทำไมยังรักกันอยู่อีกล่ะ? "
อเลาดีเริ่มเหนื่อยกับการเกลี้ยกล่อมลูกให้กลับมาชอบพวกเดียวกัน เพื่อหวังไม่ให้ประวัติศาสตร์การข้ามสายพันธุ์ของตนกับดันเตซ้ำรอย
" จุกเลยล่ะสิ? ถ้าอย่างนั้นข้าต้องทำเช่นไรเล่า? " หลังจากที่เคียวยะพูดเสียดแทงใจ ก็ถามถึงการทำเรื่องที่ไม่น่าเหลือเชือให้เป็นไปได้อีก
ไม่นานนัก..อเลาดีก็ลุกขึ้นพร้อมกับตบโต๊ะ แล้วหันมามองเคียวยะด้วยส
" วันนี้ตอนสองชั่วยามเจ้ามาพบข้าที่ห้องนี้ แล้วอย่าให้รู้นะว่าระหว่างนี้เจ้าออกไปเที่ยวทะเล หากขัดขืนคำสั่งล่ะก็...ข้าจะกักขังเจ้าไว้ในคุกใต้ดิน! "
สิ้นเสียงอเลาดี ประตูก็ปิดลง ทิ้งให้เคียวยะนั่งอยู่ข้างในนั้น โดยตั้งใจปล่อยไว้ให้ทบทวนและคิดถึงเหตุและผล..ก่อนที่หลวมตัวไปรักเจ้าเงือกหนุ่มผู้นั้น จนเหตุการณ์ต่าง ๆ สายเกินแก้
ในขณะที่อเลาดีเดินออกมาถึงสวนหย่อมในพระราชวัง ดันเตก็ตรงเข้ามาหาทันทีทันใด
" วันนี้สีหน้าเจ้าไม่ีดีเลยนะ เกิดอะไรขึ้นรึ? " " ข้ากลัว..... "
" กลัว? เจ้ากลัวอะไรรึ? " " ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย...การรักกันข้ามสายพันธุ์ "
" เดี๋ยวก่อน! เจ้าหมายความว่าไง? " ดันเตลุกลี้ลุกลน อเลาดีพูดต่อขึ้นมาตัดความสงสัยทันที
" ตอนนี้เคียวยะ...เริ่มสนใจในเจ้าเงือกหนุ่มในท้องทะเลแล้ว!! "
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
8 ต.ค. 54
697
3
ความคิดเห็น
รักแรกพบสินะ♥
ดีโน่สเน่ห์แรงซะด้วยยย //เคลิ้มมม
หนูเคียวหลงรักโน่เสียเเล้ว...
ห้ามอะไรก็ห้ามได้...เเต่ห้ามรักเนี่ย ห้ามไม่ได้จริงๆค่ะ!!>////<(ริยาสติหลุด...)
(ตกใจไปกับท่านแม่)
ค..คุณฮิ... //เสียงสั่น
โอ้ว เฮ้ย เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
สุดยอดดด =w=
ม้าโน่คงดีใจตาย 55+ ภาคนี้เป็นคนไม่ดีเรอะ จะมาทำอะไรหนูฮิไหมนะ T T
เจ๊เอลาดี้ก็โหดวันโหดคืนเหลือเกิน T T