บันทึกที่เคยเขียนเมื่อนานมาแล้ว

การเขียนบันทึกนี่มันก็ดีเหมือนกันนะ

เพราะพอเวลาเรากลับมานั่งอ่านบันทึกของตัวเอง

มันทำให้เรานึกถึงเรื่องบางเรื่องที่เราอาจลืมไปแล้ว

รวมถึงลืมไปแล้วว่าเราเคยเขียนบันทึกเรื่องบางเรื่อง

พอกลับมาอ่านอีกทีมันทำให้รู้สึกว่า อ้าว นี่เราเขียนหรอ ???

เราเคยมีความคิดแบบนี้ด้วยหรอ  เราเคยมีความรู้สึกแบบนี้หรอ

มันเป็นการทบทวนความทรงจำที่ดีทีเดียวเลย  บันทึกฉบับนี้ก็เหมือนกัน

ฉันสามารถบอกได้เลยว่า  วันนึงเมื่อฉันเปิดบันทึกนี้ จะมีคำถามเดิมๆ

ที่ฉันถามตัวเอง  อ้าว เขียนไรของเราฟ่ะเนี่ย  เราเขียนเรื่อยเปื่อยได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

ฉันมั่นใจว่าเมื่อฉันอ่านมันอีกครั้ง ฉันจะคิดอย่างนี้  ความทรงจำของคนเราเนี่ยนะ

มันไม่ยั่งยืนจริงๆแหละ ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราจะไม่มีวันลืมวันนี้ แต่สุดท้ายแล้วเราก็ต้องลืมมันอยู่ดีแหละ

ไม่มีใครหรอกที่จะไม่ลืม แต่กลับกัน ถ้าเรารู้สึก เฮ้ย ไม่อยากจำเลยว่ะ  อยากลืมไปให้หมดเลยเรื่องนี้

มันกลับฝั่งลึกอยู่ในความทรงจำของเราอย่างไม่มีวันลืม  หรือเพราะเราลืมไม่ได้ ที่เราลืมไม่ได้เพราะ

เราพยายามที่จะลืมมันมากเกินไป  มันเลยยิ่งทำให้เรายิ่งจำมันขึ้นใจ จำมันอยู่ตลอดเวลา อย่างไม่มีวันลืม

 (((   วันนี้ วัน ศุกร์ ที่ สิบแปด กุมภาพันธ์ สองห้าห้าสี่    )))   วันนี้เป็นวันมาฆบูชา       วันจันทร์ที่จะถึงสอบปลายภาค

เราใกล้จะอยู่ มอ หก  แล้วสิ นะ

to be continue   >> เมื่อเราอยากเขียน  ^^

ปัจฉิมลิขิต.

1.ชอบเพลงนี้จังวะ (ไม่รู้จักชื่อเพลงด้วยซ้ำ T^T)



2.ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับบันทึกที่เขียนเลย แค่ไปเจอลิงก์มาแล้วรู้สึกชอบ ฟังไม่ออกหรอกว่าความหมายเพลงคืออะไรแต่ชอบดนตรี ทำนอง จังหวะ คือฟังแล้วมันเกิดความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถ
บอกใครให้เข้าใจได้ว่ามันคืออะไร เพราะตัวเราเองก็ยังไม่รู้เลยยยย 555555