FanFic Conan สึบารุ x ไฮบาระ (2)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

#แฟนฟิค #สนองนิ๊ดคนแต่ง  (ฮา)

#อาจมีสปอยล์ (ถ้าใครไม่เคยรู้มาก่อนว่า สึบารุ คือ........... นะ)

ชอบคู่นี้ จิ้นคู่นี้ ด้วยกันนะคะ >//<

*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน


(ต่อจากตอนที่แล้วนะคะ ตอนแรกจะจบแค่นั้น
แต่เห็นมีคนชอบ เลยจัดช็อตหวาน ๆ มาเสริฟค่า)

เนื้อเรื่อง

“ให้ตาย!  โตไว ๆ หน่อยนะไฮบาระ ฉันเริ่มจะรอไม่ได้แล้วล่ะ”

ถ้อยคำชวนให้ขัดเขินของสึบารุ ไม่ได้ทำให้ไฮบาระเขินอายอย่างที่คิด
ตรงข้ามเด็กประถมอย่างเธอกลับยื่นใบหน้ากลมมนเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม

“อนุญาต”  น้ำเสียงกึ่งขบขันเอ่ยคำอนุญาตให้ ทำเอาใบหน้าชายหนุ่มร้อนผ่าวไปหมด

“ยัยเด็กแสบ” 
สึบารุเอ่ยขึ้น พลางดึงอีกฝ่ายมากอดแน่นกว่าเดิม
เมื่อก้มลงไปสูดกลิ่นอายแชมพูบนเส้นผมสีน้ำตาลแดงนั้นอย่างอดใจไม่ไหว
อีกฝ่ายกลับดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมแขน พลางฉีกยิ้มหวานอย่างไม่น่าให้อภัย

“หมายถึง อนุญาตให้ 'รอ' ต่างหากล่ะ เรื่องแค่นี้นายทำไม่ได้เชียวเหรอ”

“โธ่”  ชายหนุ่มโอดครวญ  ใจคอไฮบาระคนนี้ช่างร้ายกาจ ใครจะเชื่อว่าที่พูดมาตอนแรก
ไม่ได้หมายถึงอนุญาตให้เขาจูบกันล่ะ แต่ว่าเขาจะอดทนไว้ก่อน
คอยดูเถอะได้กลับร่างเดิมเมื่อไหร่ จะเล่นงานคืนให้หายแสบเลยทีเดียว

***********************************

วันหยุดอันหมองหม่น ด้วยสายฝนพรำหลงฤดูที่เข้ามาสร้างความเหน็บหนาวแก่ผู้คน
สึบารุกระชับคอเสื้อแน่นขึ้นมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือร่มอันใหญ่

ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด และเขาเองก็มีเรื่องให้ทำ แต่กลับถูก FBI เรียกตัวอย่างกะทันหัน
กว่าการประชุมมอบหมายงานจะเสร็จสิ้นลง เวลาได้ล่วงเข้าบ่ายของวันเสียแล้ว
นัดดูหนังเป็นอันเลื่อนไปอีก ป่านนี้เด็กประถมหน้านิ่งอย่างไฮบาระคงโกรธจนไม่คุยกับเขาแน่
ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นอีก  เขาอยากอธิบายถึงเหตุผลที่ผิดนัดสักหน่อย

กรี๊ดดดดดดดดด!!

เสียงกรีดร้องทำให้เขาหันไปมอง  เห็นร่างของใครคนหนึ่งถูกรถบรรทุกของขนาดใหญ่พุ่งเข้าหา
เคราะห์ดีที่คนขับหักหลบไปได้  แต่เคราะห์ร้ายกลับมาตกอยู่ที่เขาคนนี้
ที่ดันอยู่ในเส้นทางหักหลบของรถเข้าพอดี ในชั่วพริบตานั้นความคิดของเขามีเพียงคนคนเดียว

“ไฮบาระ”

***********************************

เพล้ง!!

หลอดแก้วทดลองอันหนึ่งหลุดจากมือไฮบาระลงพื้น ด้วยความเร่งรีบและความหงุดหงิด
ที่ใครบางคนผิดนัด ทำให้ผลการทดลองพังเละไม่เป็นท่า ไฮบาระก้มลงเก็บใบยามาขยำ
ตัวอักษรบนกระดาษใบนั้นยับยู่ยี่ แต่ถ้าไม่ยับมันจะอ่านได้ว่า “ยา APTX4869 ขั้นสมบูรณ์”

“ออกไปตั้งแต่เช้า ไม่ฝากบอกใครด้วยซ้ำว่าไปไหน”  ไฮบาระบ่น

จริงอยู่มันไม่ใช่การเดทแบบหนุ่มสาว เพราะถ้ามองตามภาพที่คนส่วนใหญ่จะเห็น
คือ ชายหนุ่มคนหนึ่งจูงมือกับเด็กน้อยคนหนึ่งไปดูหนัง  แต่เธอรู้ดีว่านี่เป็นเดทแรก
หลังจากที่ได้เปิดเผยความในใจให้กันและกัน

“ว่าจะโชว์ความคืบหน้าของตัวยาสักหน่อย แต่ตอนนี้..ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

ใบยาถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีลงถังขยะ ไฮบาระเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องทดลองอย่างขัดใจ

***********************************

“อะไรนะ ขอชื่อโรงพยาบาลอีกทีสิ”  ดอกเตอร์อากาสะรับสายด้วยใบหน้าตระหนก
ขณะเดียวกับที่ไฮบาระเดินเข้ามาในห้องรับแขกและได้ยินพอดี

“ใครอยู่โรงพยาบาลคะ ดอกเตอร์”

“มะ.. ไม่มีอะไรหรอก ไอจังไปพักผ่อนก่อนเถอะ” 

อากาสะบ่ายเบี่ยงด้วยเหตุผลบางอย่าง  แต่คนแบบดอกเตอร์โกหกให้คนจับได้ยากเสียที่ไหน

ไฮบาระจึงถือวิสาสะ ปีนขึ้นเก้าอี้มาแนบหูข้างโทรศัพท์ เสียงปลายสายอ้อมแอ้มออกมาเพียงนิดหน่อย

แต่พอเดาได้ว่าใคร เธอจึงฉวยโทรศัพท์ออกมาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“นายไปทำอะไรที่โรงพยาบาลกันล่ะ..”

ยังไม่ทันได้ต่อว่าต่อขาน เสียงหวานปนน่ารักของใครบางคนดังเข้ามาในสายสนทนา

“ใส่เสื้อนะคะ แล้วกลับบ้านได้เลยค่ะ”

ใส่เสื้อเหรอ หมายความว่ายังไง นายทำอะไรอยู่กันแน่!!

ไฮบาระกระแทกหูโทรศัพท์ดังโครม ก่อนจะเชิดหน้าอย่างขุ่นเคือง
เธอไม่เคยหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน..
ทำไมเรื่องเล็กน้อยถึงทำให้เธอโกรธได้มากขนาดนี้ ไม่เข้าใจจริง ๆ

อากาสะทำท่าจะเข้ามาคุยด้วย แต่ไฮบาระกลับเบรคเขาไว้เสียก่อน

“ดอกเตอร์คะ ขออยู่คนเดียวได้ไหม” 

แววตาขอร้องของเธอทำให้อีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ  เขาผงกหัวรับพลางติดใจสงสัยในท่าที
ใจร้อนแบบแปลก ๆ ของไอจัง แต่ก็ไม่คิดจะถามหรือหาคำตอบใด
อากาสะตรงไปยังรถเต่าส่วนตัว พลางขับออกไปกินลมชมวิวข้างนอก
คิดในใจว่ากลับดึกสักหน่อยคงจะดี

ไฮบาระอยู่คนเดียวในห้องรับแขก นัยน์ตาว้าวุ่นในที 

พอเวลาผ่านไปสักพัก ใจเธอเริ่มเย็นขึ้น  สุดท้ายจึงเริ่มคิดได้ว่า
ชายหนุ่มตัวตนเหตุความขุ่นเคืองนั้น อาจมีเหตุผลบางอย่างก็ได้
ใครจะไปทำอะไรบ้า ๆ เรื่องอื่นที่โรงพยาบาลกัน

เด็กน้อยเดินไปรินน้ำหวานมาดื่มแก้เหงา แต่เพราะความคิดเรื่อยเปื่อยทำให้เผลอตัว
หยิบขวดไวน์มาเทลงแก้ว พร้อมดื่มไปอึกใหญ่

“บ้าจริง”  ไฮบาระบ่นพลางรู้สึกขมในคอ “นี่มันไวน์นี่นา”

แม้จะรู้ตัวแล้วว่าหยิบเครื่องดี่มผิด  แต่นอกจากไม่เทไวน์ในแก้วทิ้ง เธอยังคงจิบมันต่อเรื่อย ๆ

ร่างกายแบบเด็กไม่ถูกกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สักเท่าไหร่  

เลยทำให้คนดื่มรู้สึกเวียนหัว  ทั้งที่มันเพิ่งพร่องไปครึ่งแก้ว

“ฉันโกรธนายแล้วจริง ๆ นะ” 

ไฮบาระพึมพำก่อนที่อาการมึนจะฉุดร่างเธอให้เอนกายนอนบนโซฟา

***********************************

สึบารุกลับมาบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน ความจริงอุบัติเหตุไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด
เขาหลบรถคันนั้นทัน เพียงแต่เสียหลักไปโดนป้ายอลูมิเนียมที่กำลังซ่อมแซมอยู่แถวนั้นบาดเอา
กว่าจะทำแผลที่หน้าอกเสร็จ เขาจึงโทรมาหาด๊อกเตอร์อากาสะให้ช่วยคุยกับไฮบาระให้
ผิดคาดที่เจ้าตัวดันมารับสาย และได้ยินเสียงหวานใสของพยาบาลสาวเข้าพอดี

“คงไม่เข้าใจผิดนะ ยัยตัวแสบ”  

เมื่อมองไปยังบ้านที่อยู่ติดกัน กลับไม่เห็นแสงไฟในบ้านเปิดทั้งที่มืดค่ำมากแล้ว
ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงถือวิสาสะเข้าไป

ในห้องรับแขกมีร่างเด็กน้อยคนหนึ่งนอนหลับราวกับเจ้าหญิงนิทราในวัยเยาว์
เป็นไฮบาระนั่นเอง ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นพริ้มตาอย่างไม่มีทีท่าว่าได้ยินเสียงรอบข้าง
บนโต๊ะกระจกยังมีแก้วน้ำวางไว้ เมื่อเข้าใกล้จึงได้กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยออกมา

“ดื่มไวน์ด้วยเหรอ”  เขาพึมพำอย่างแปลกใจ “แต่แบบนี้ก็ดูไร้พิษสงดีนะ”

สึบารุโน้มตัวลงไปใกล้ร่างเล็ก ยากที่จะอดใจไม่ให้ฉวยโอกาสได้  
เขาจุมพิตเบา ๆ บนหน้าผาก ฝ่ายที่รับสัมผัสครางฮือแต่ยังหลับพริ้มอยู่เหมือนเก่า
จนชายหนุ่มทอดถอนใจ “ถือว่ามัดจำไว้เท่านี้ก่อน”

เขาขยับไปที่โซฟาอีกตัว พลางนั่งมองใบหน้าน่ารักแบบเด็กประถมจนเผลอหลับไป

***********************************

ไฮบาระตื่นมาด้วยอาการมึนหัวเล็กน้อย แต่ร่างของใครบางคนกลับแก้อาการมึนได้ฉับพลัน

“นาย..”

ส่งเสียงได้เพียงคำเดียว สายตากลับพุ่งไปเห็นผ้าพันแผลบนร่างของชายหนุ่ม
แผลนั้นมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ไฮบาระขยับตัวไปแตะอย่างแผ่วเบา

“ถอดเสื้อ.. เพราะอย่างนี้สินะ” 

เด็กน้อยพึมพำ หากแต่ใบหน้ากลับเผลอยิ้มออกมาอย่างหมดความกังวลใจในบางอย่าง

เธอไล่มือไปตามบาดแผลของเขาอย่างลืมตัว กระทั่งอีกฝ่ายใช้มือมาจับมือของเธอไว้

“อ๊ะ”

“แอบแต๊ะอั๋งกันแบบนี้ ฉันจะลงโทษเธอนะ ไฮบาระ”

น้ำเสียงและคำพูดหยอกล้อส่งผลให้ไฮบาระตีสีหน้าไม่ถูก จะเขิน จะโกรธ
หรือจะต่อว่าเขาที่ผิดนัด ไม่สามารถทำได้ดังใจสักอย่างเลย
หลังจากนั้นเธอได้รู้เพียงว่าตัวเองถูกดึงไปจมอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว

“ไม่เจ็บแผลหรือไง”

“ถ้าได้กอดอยู่แบบนี้ คงไม่เจ็บเท่าไหร่”

“นายนี่มัน..”

คำพูดกระเง้ากระงอด แต่ไฮบาระกลับไม่ได้ผลักไสท่อนแขนแข็งแกร่งของคนคนนี้ออกไปอย่างที่เคย

“กอดให้แน่นกว่านี้สิ”

แทนคำตอบรับ อ้อมแขนของสึบารุได้รัดร่างเธอแน่นขึ้นอีก แน่นจนเกือบหายใจไม่ออก
เขาซบหน้าลงข้างไหล่ของเธอ พลางกระซิบเสียงแหบแห้งที่ข้างหู

“ขอโทษนะ โดน FBI เรียกตัวแต่เช้า แถมยังไปอยู่ผิดที่ผิดทางทำให้ได้แผลมาอีก

เป็นคำแก้ตัวพื้น ๆ แบบนี้ เธอจะยอมยกโทษให้ไหม”

“คิดเอาเองสิ ให้กอดขนาดนี้แล้ว”

คำตอบของไฮบาระ ทำให้สึบารุยิ้มกว้างออกมา เขาขยับตัวเล็กน้อย พยายามจับร่างอีกฝ่าย
ให้หันมาสบสายตา แม้ร่างเล็กจะอิดออด แต่กลับยอมสบตาด้วยดี

“อนุญาต”  เขาพูดพลางประทับริมฝีปากกับอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

ร่างเล็กสั่นสะท้านราวกับถูกไฟช็อต เธอกลัวว่าเขาจะทำเกินกว่านั้น
และเธอยังไม่พร้อมสำหรับร่างกายแบบนี้ ขณะที่คิดไปร้อยแปดตลบ
เขากลับทำเพียงถอนริมฝีปากที่แตะกันอยู่ออกไป และยิ้มให้อย่างร้ายกาจ

“ตอนนี้ อยากเป็นฝ่ายโตไว ๆ แล้วสินะ?”

***********************************