[FIC] F.T Island ...ReFrain...

ลำดับตอนที่ #23 : ...เส้นแบ่ง...

“ฮงกี!!!” วอนบินตะโกนเรียกสุดเสียง   แต่ไม่เกิดผลได้    เขาพยายามจ้องมองผิวน้ำหวังทุกลมหายใจว่าจะเห็นฮงกีว่ายขึ้นมา   

“นาย” เสียงตะโกนมาจากอีกฝั่งของธารน้ำ   ผู้เรียกเป็นเด็กชายไว้เดียวกัน

ใบหน้าของคนที่ตะโกนเรียกนั้นซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด    ทั้งแววกังวลรุ่มร้อนแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับสงบและแฝงแววเคร่งเครียดอย่างคนที่คุมสติตัวเองได้ดีทุกเมื่อ    อาการดังกล่าวทำให้วอนบินเย็นลงได้อย่างไม่รู้ตัว

ต้องตามคนมาช่วย

“ไปตามคนมา   เร็ว” เสียงร้องสั่งจากคนแปลกหน้าพ้องกับความคิดในใจของตัวเอง

วอนบินพยักหน้าเร็วๆ    เพราะเห็นด้วยแต่ยังไม่ยอมไปเพราะห่วงคนที่ตกน้ำลงไป    จนได้ยินเสียงสำทับเขาจึงรีบหมุนตัวกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ไปเร็วสิ   เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนหรอก”

ชอยจนฮุนมองตามหลังคนที่วิ่งไปตามคนมาช่วยก่อนจะจ้องมองผิวน้ำที่เป็นระลอกไหวด้วงใจกังวลรุนแรงเสียจนน้ำตาปริ่ม     แม้ภายนอกเขาจะดูสงบนิ่งเยือกเย็นอย่างไรแต่แท้ที่จริงเขายังเป็นแค่เด็กที่รู้ว่า    ความตายคืออะไร

“รีบขึ้นมาสิ” จงฮุนร้องเสียงเบา    เมื่อเห็นฟองของน้ำผุดพลายชั่วครู่ก่อนหายไปอีก    ราวกับว่าคนที่อยู่ข้างใต้พยายามกลั้นหายใจเต็มที่แต่ก็ใกล้จะถึงที่สุดเต็มที

เหงื่อเย็นซึมชื้ตามฝ่ามือที่กำแน่นส่วนหนึ่งไหลไปตามไรผม   

เด็กชายเหลือบตามองไปทางธารน้ำฝั่งตรงข้ามหวังว่าจะเห็นใครซักคนรีบมาช่วย    แต่ก็ยังว่างเปล่าเมื่อเหลียวกลับหลังยิ่งไม่มีหวังเพราะทางนั้นเป็นป่าทอดลึกไม่ใช่บริเวณตั้งแคมป์

จงฮุนกัดริมฝีปากตัวเองแน่น   เขาตัดสินใจ

เด็กชายก้มลงถอดรองเท้าด้วยสถิติที่ถือว่าเร็วที่สุดในชีวิตก่อนกระโดดน้ำตามลงไป

ไม่รู้ใครว่าอย่างไรแต่นั่นถือเป็นครั้งแรกที่ชอย   จงฮุนทำลงไปแล้วเมื่อมองจากอนาคตกลับมาเมื่อไหร่เขาก็ต้องอมยิ้มให้กับความใจร้อนอย่างไม่น่าเชื่อของตัวเองในขณะนั้น   อีกทั้งยังต้องเสียงแปลบทุกครั้งเมื่อย้อนระลึกถึง

หายเขาตัดสินใจช้ากว่านั้นเพียงเสี้ยววินาที

หรือว่าเขาว่ายน้ำแข็งน้อยกว่านั้นซักหน่อย

ไม่เพียงหนึ่งชีวิตที่จะต้องหลุดลอยหากแต่เป็นหัวใจของเขาด้วยที่ตายลงพร้อมกัน

…

เมื่อแรกที่จมน้ำฮงกีกลั้นหายใจและหลับตาทันควันด้วยสัญชาตญาณ    น้ำเย็นเฉียบกลบมิดหัวเขาในวินาทีต่อมาดันร่างเล็กให้จมลงใต้น้ำ    ที่ลึกกว่าที่เห็นมาก!!!

ฮงกีพยายามกวักแกว่งมือเท้าเต็มที่เพื่อดันตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ    แต่ไม่เป็นผลแรงตกยังคงดึงเขาในจมลึกลงเรื่อยๆพร้อมความ
ตระหนกตกใจที่ทวีขึ้นแล้วเริ่มเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวมื่อเห็นท่อนไม้ที่อดีตเคยถูกใช้ไม่ต่างสะพานข้ามธารน้ำตกตามลงมาทับขาเขาไว้

ฮงกีอ้าปากร้องด้วยความเจ็บปวด    แต่ไม่มีเสียงเปล่งออกมาซักนิดกลับกันน้ำกลับทะลักเข้าสูหลอดลมเขาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวจบแสบร้อนไปหมดทั้นคอ

ฮงกีรีบตั้งสติกลั้นลมหายใจและงอตัวไปดันท่อนไม้นั้นออก   แต่ไร้หวัง    มันหนักเกินไปสำหรับแรงของเด็กคนหนึ่ง    เขาพยายามทั้งดึงทั้งดันอย่างเต็มที่    หากท่อนไม้นั้นไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว   

อากาศกำลังจะหมด   ปอดเล็กๆที่ยังโตไม่เต็มที่ของเขากรีดร้องของอากาศอย่างทรมาณ    เขาสำลักน้ำไปหลายอึกแต่ก็พยายามกลั้นหายใจต่อ

จงฮุน   ฮงกีร้องในใจ    ช่วยด้วย

วอนบิน…

สติเขากำลังจะหลุดหาย    ริมฝีปากอ้าออกเตรียมสูดลมหายใจเต็มที่เพราะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ก่อนทีตาเขาจะปรือหลังลง    ภาพของใครคนหนึ่งก็ใกล้มา

มืออุ่นแตะที่แก้มของฮงกีบังคับให้เงยขึ้นก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะทาบลงมาส่งต่อลมหายใจให้เขาภายในวินาทีสุดท้ายที่เขาเกือบจะทนไม่ได้

…