ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC] CENTRALIA - KRISYEOL , EXO [SEASON 1]

    ลำดับตอนที่ #3 : [FIC] CENTRALIA - KRISYEOL , EXO - PART 2

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.77K
      12
      8 เม.ย. 65

    (ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ในเรื่องถูกสร้างขึ้นมาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับความเป็นจริง)

     

     

     

    CENTRALIA - PART 2

     

     

     



     

    "ชานยอล!!!!"

     

     


    "ชานยอล!!!!"

     

     


    "ชานยอล!!!!"

     

     


    "ปาร์คชานยอล!!!!"

     


     

    "ไอ้ชานยอล!!!!"

     

     


    "ตื่นสิเว้ย!! ตื่น!! ตื่น!!"

     

     



    ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียก รู้สึกได้ถึงแรงเขย่าแรงๆที่ตัวผม ผมลุกขึ้นมาอย่างตกใจและผมเห็นทุกคนมานั่งอยู่รอบๆผม หน้าตาแต่ละคนนี่ดูตกใจมาก ผมมองไปรอบๆห้องทุกอย่างมันก็ยังเหมือนเดิม

     


     

    "นี่กุฝันหรอวะเนี่ย แม่งเอ้ยตกใจแทบตาย" ผมถอนหายใจเบาๆ ดีแล้วที่มันเป็นแค่ความฝัน

     


    "ไงมึง ฝันถึงอะไรวะถึงได้ตกเตียงลงมาแบบนี้เนี่ย" จุนมยอนถาม

     


    "ฝันร้ายนิดหน่อยว่ะโคตรเหมือนจริง" นี่ถ้าไม่โดนปลุกก่อนนะ ผมคงโดนอะไรสักอย่างที่พุ่งมาตรงหน้ากระแทกแน่ๆ

     


    "ลุกเถอะมึง ขึ้นไปนั่งที่เตียงก่อน" จงอินกับเซฮุนช่วยกันผยุงตัวผมขึ้นมานั่งที่เตียง

     


    "เจ็บตรงไหนมั่งอ่ะมึง"

     


    "ปวดตัวไปหมดเลยว่ะ ฮุนมึงดูดิเขียวๆช้ำๆเต็มแขนกูเลย" ผมพูดพร้อมยื่นแขนให้มันดู

     


    "สงสัยออกท่าออกทางมากไปหน่อยแขนเขินฟาดไปทั่ว" จงอินหันไปหาเซฮุนพร้อมกับขำออกมาเล็กน้อย

     


    ผมก็คิดว่างั้นนะ ผมคงนอนดิ้นแล้วแขนคงไปฟาดกับหัวเตียงแล้วก็คงดิ้นจนตกเตียงลงมาแบบที่เห็น ไอที่ฝันว่าโดนเหวี่ยงอัดกับกำแพงนี่ก็คงเป็นเพราะผมตกเตียงล่ะมั้ง

     


    "ทำไมรู้สึกเปียกๆที่หลังวะ" พูดจบผมก็พยายามหันไปมองที่หลังตัวเอง

     


    "เฮ้ย!! มึงเลือดออกอะชานยอล" เซฮุนพูดพร้อมกับทำหน้าตกใจที่เห็นรอยเลือดเป็นทางยาวบนเสื้อ

     


    "เลือด! เลือดมาจากไหนวะ" ผมเริ่มเอามือจับด้านหลังไล่ๆไปก่อนที่ผมจะเลื่อนมือมาที่ศรีษะเหนือท้ายทอยไม่มากนัก นี่ไงชัดเลย

     


    "หัวกูแตกว่ะมึง มันรุนแรงขนาดหัวกูแตกเลยหรอวะ นี่ครั้งแรกของชีวิตเลยนะที่เกิดอะไรแบบนี้เนี่ย" ผมพูดพร้อมมองเลือดที่อยู่ในมือ มันไม่ได้เยอะหรอกแต่ยังพอมีเหลือติดมือมานิดหน่อยเหมือนว่าเลือดมันเริ่มหยุดแล้ว

     


    "เดี๋ยวกูมา กูไปหากล่องปฐมพยาบาลก่อน" จุนมยอนเดินออกจากห้องทันทีเพื่อไปหาสิ่งที่ต้องการพร้อมกับแบคฮยอนและคยองซู

     


    "นี่กูฝันแล้วดิ้นตกเตียงหรือกูไปวิ่งผ่านสมรภูมิรบมาวะได้รอยช้ำมาเพียบแถมหัวแตกอีก ถ้าเกิดว่ากูฝันว่าถูกยิงตื่นมากูไม่มีรอยโดนยิงเลยหรอ"

     


    "กูว่ามึงคงฝันว่าไปม่อสาวๆแล้วผัวเค้าตามมากระทืบแน่ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ"

     


    "กุก็คิดเหมือนจงอินว่ะ" จากนั้นมันก็หัวเราะกัน นี่ผมหัวแตกมันยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก

     


    "แล้วเมื่อกี้มึงฝันว่าไรวะ" จงอินถามผมอย่างจริงจัง ผมก็เล่าความฝันทั้งหมดให้มัน2คนฟัง ผมเห็นว่ามัน2คนทำหน้าเหมือนตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ผมเล่า

     


    "สงสัยกูจะดูหนังมากเกินไป ก็แค่ฝันฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกแฟนคลับกูนะเว้ย สาวๆรู้กูนี่อายยันลูกโตอะ ขอร้องพวกมึงเลยนะเว้ยห้ามเอาไปพูดเด็ดขาด" ผมต้องห้ามมันไม่งั้นมัน2คนเอาผมไปขายแน่ๆ

     


    "เออๆก็แค่ฝันกู2คนไม่เอามึงไปขายสาวๆมึงหรอก แต่ถ้ามึงกวนตีนนี่ก็ไม่แน่นะ" เซฮุนมันพูดพร้อมยักคิ้ว ผมพลาดละ นี่เป็นอีกเรื่องที่มันต้องเอาไปล้อแน่ๆ

     



     


    . . ด้านนอกห้อง . .

     




    "กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหนวะ คยองซูไปหาตรงนั้นหน่อย แบคฮยอนมึงไปหาตรงนั้นนะ" จุนมยอนพูดพร้อมชี้ไปยังจุดที่เค้าให้เพื่อนทั้ง2ไปหา

     


    "จุนมยอน" แบคฮยอนเดินมาหาจุนมยอนด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักก่อนที่จะหยุดอยู่ข้างๆจุนมยอน

     


    "มีไรทำไมทำหน้าแบบนั้น"

     


    "จะดีหรอวะเรื่องที่เราคุยกันก่อนหน้านี้อ่ะ"

     


    "กูว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้ อย่าพึ่งบอกอะไรมันทั้งนั้น"

     


    "ถ้ามันรู้ทีหลังมันคงรับไม่ได้"

     


    "แล้วมึงคิดหรอว่าถ้ามันรู้เร็วแล้วมันจะรับได้"

     


    "จะรู้ตอนไหนมันก็มีค่าเท่ากัน!"

     


    "……………." แบคฮยอนยืนนิ่งพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ

     


    เขาอึดอัดมากเขาไม่อยากปิดบังเพื่อนแต่ในเมื่อจุนมอนบอกว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดมันก็น่าจะดีที่สุดเพราะจุนมยอนมีเหตุผลเสมอและมีเหตุผมมากที่สุดในบรรดากลุ่มเพื่อน

     


    "กูรู้ว่ามึงไม่อยากทำแบบนี้ แต่มึงรอก่อนได้มั๊ยวะ ค่อยบอกมันทีหลังก็ได้รอเราถึงโรงเรียนก่อนค่อยหาทางบอกมัน"

     


    "มึงเชื่อกูนะ" เมื่อพูดจบจุนมอนก็เดินเข้าไปกอดเพื่อนของตน

     


    "ถึงตอนนั้นชานยอลไม่โกรธมึงหรอกเชื่อกู" คยองซูเอ่ยขึ้นเดินมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ

     


    "ไปเถอะไปทำแผลให้มันก่อนเดี๋ยวมันจะเลือดออกหมดตัวตายก่อนพอดี นี่ก็จะถึงเกาะแล้วด้วย" คยองซูพูดจบก็เดินมุ่งไปที่ห้องนอนทันที

     

     

     




    Chanyeol Part



     

    ในขณะที่พวกผมกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติคยองซูก็เดินถือกล่องปฐมพยาบาลเข้ามา

     


    "นี่พวกมึงว่าน้ำกลับไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาจากบ้านรึไงวะนานชิบ"

     


    "เลือดชานยอลมันจะหมดตัวอยู่ละ"

     


    "เว่อร์ ไปครับคุณจงอิน ไม่ได้เป็นเจ้าของเรือนี่หว่าถึงจะได้รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนของเรือแล้วอีกอย่าง แค่ตกเตียงเลือดก็คงไม่ได้ออกเยอะอะไรขนาดนั้น แผลแห้งไปแล้วมั้งนั่นน่ะ"

     


    "เปิดผมดิ๊จะทำแผลให้" พูดพร้อมกับถืออุปกรณ์ทำแผลไว้ในมือ

     


    "อ่ะ เสร็จแล้ว"

     


    "เตรียมตัวกันได้ละเราจะถึงเกาะแล้ว ไปหยิบกระเป๋าไป" สิ้นเสียงจุนมยอนทุกคนก็เดินไปหยิบสัมภาระของตัวเอง ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น

     


    จากนั้นไม่นานทุกคนก็ขนสัมภาระของตัวเองแล้วเดินลงจากเรือมารวมตัวกันที่หาด ในขณะที่ผมก้าวออกจากตัวเรือสิ่งที่รู้สึกคือลมเย็นๆ มันเย็นมากทั้งๆที่มันไม่ใช่หน้าหนาวเลยสักนิด เย็นยะเยือกแปลกๆ ลมแบบนี้กับบรรยากาศแบบนี้มันทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัวจริงๆนะ แล้วมันมองอะไรไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เพราะหมอกพวกนั้น

     


    "หูยยยยยย บรรยากาศโคตรน่ากลัวเลยว่ะ ทำไมหมอกมันปกคลุมทั่วทั้งเกาะแบบนี้วะ" ผมพูดขึ้นในขณะที่สายตาผมยังคงมองบรรยากาศรอบๆ ตัว

     


    "นั่นดิบรรยากาศมันแปลกๆ" เซฮุนพูดขึ้นพร้อมเอามือลูบแขนตัวเอง

     


    "ก็นี่มันมืดแล้วหนิไม่ใช่กลางวันนะจะได้สว่างสดใส"

     


    มันก็จริงอย่างที่จงอินพูดนั่นแหละเพราะตอนนี้มันมืดแล้ว ก็คงเป็นบรรยากาศตอนกลางคืนของที่นี่มั้ง ตอนเช้าอากาศคงจะดีเองแหละผมว่านะ

     


     

    "ไปกันเถอะ รีบๆเข้าไปในโรงเรียนเหอะว่ะ" แบคฮยอนเร่งเพื่อนๆ

     

     

    ผมพยายามมองหาทางที่จะไปโรงเรียน แต่มันก็มองอะไรไม่ค่อยชัดเท่าไรนัก ก็เพราะไอพวกหมอกนี่แหละ

     


    "แล้วไม่มีคนมารับเราหรอ ไม่เห็นมีใครมารอรับเราสักคน" แบคฮยอนพูดพร้อมมองหาคนของโรงเรียนที่น่าจะต้องมารอรับกลุ่มนักเรียนแลกเปลี่ยนอย่างพวกเขาแล้วสิ แต่นี่ก็ไม่เห็นมีใครมารอรับเลยสักคน

     


    "อย่าบอกนะว่าจะให้พวกเราลากกระเป๋าเดินขึ้นไปกันเองอะ โหยยยยกูไม่เอานะ กูร้าวไปทั้งตัวแล้วเนี่ย" ผมพูดขึ้น ก็มันร้าวไปทั้งตัวจริงๆอะ จะให้เดินขึ้นไปมันก็ไม่ไหวหรอก บรรยากาศแม่งก็น่ากลัวซะขนาดนี้

     


    "นั่นๆมีแสงไฟอยู่ตรงนั้น" คยองซูพูดพร้อมชี้ไปทางที่มีแสงไฟ แต่ว่าเมื่อกี้ผมว่าผมมองรอบแล้วนะทำไมไม่เห็นแสงไฟ

     


    หลังจากที่คยองซูพูดจบเราก็เดินไปยังที่ที่มีแสงไฟทันที เมื่อผมไปถึงเราเห็นแค่ลุงแก่ๆคนนึง กับรถม้า

     


    "จะไปไหนกันล่ะพ่อหนุ่ม" ลุงคนนั้นเอ่ยถามพวกผม

     


    "กำลังจะไปโรงเรียนแต่ไม่รู้จะไปยังไง" จุนมยอนตอบลุงคนนั้น

     


    "จะไปจริงๆหรอ" ลุงคนนั้นถามกลับมาพร้อมกับสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

     


    "จริงสิครับ พวกผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนครับลุง พึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง" จุนมยอนตอบลุงคนนั้นกลับไปอีกครั้ง

     


    "จะไปทั้งหมดนี่เลยหรอ" ลุงคนนั้นถามขึ้นอีกครั้งพร้อมทั้งจ้องมาที่ผม ทำไมลุงต้องจ้องผมอย่างนั้นด้วยล่ะ

     


    "ครับ เราจะไปกันทั้งหมดนี่เลย ลุงพาเราไปหน่อยได้มั้ยครับ" จุนมยอนพูด

     


    "ได้ งั้นขึ้นมาสินั่งเบียดๆกันหน่อยนะรถม้ามันเล็กไปหน่อย" ลุงคนนั้นพูดแต่ลุงก็ยังคงจ้องมาที่ผม ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าจะจ้องผมทำไมหรือว่าหน้าผมมันไปเหมือนลูกลุง

     


    หลังจากที่พวกผมขึ้นรถม้านั้นมา รถม้าก็เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆไม่มีใครสักคนเอ่ยพูดอะไรกันเลยสักประโยคตลอดที่รถม้านั้นเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะรอบๆตัวผมนั้นมันดูน่ากลัวมาก มันเป็นทางขึ้นแคบๆที่ผ่านได้ก็คิดว่าน่าจะแค่รถม้านี่แหละ ก็เหมือนกับถนนเลนเดียวแคบๆที่2ข้างทางเป็นป่า แต่มองไม่ค่อยเห็นอะไรเลยเพราะหมอกปกึลุมไปทั่ว แถมอากาศก็หนาวๆเย็นๆทั้งที่มันก็ไม่ใช่ฤดูหนาว อย่าให้บรรยายเลยเพราะมันน่ากลัวมากพูดแล้วก็ขนลุก ผมพยายามจะไม่คิดแต่มันก็อดจินตนาการไปต่างๆนาๆไม่ได้ 'ผี' ผมว่ามันต้องมีผมเชื่อแบบนั้น ขอเลยนะอย่ามาให้เห็นไม่เช่นนั้นผมต้องสติแตกแน่ ตอนนี้ผมได้แต่นั่งภาวนาให้ถึงที่หมายสักที

     


    เวลาผ่านไปไม่นานนักรถม้าก็หยุดลง พวกผมทยอยกันลงจากรถม้าแล้วสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้านั่นมันเหี้ยอะไรวะ!

     


    "อย่าบอกนะว่านี่คือโรงเรียนที่เราต้องมาแลกเปลี่ยน?!" แบคฮยอนพูดพร้อมชี้ไปที่โรงเรียน ทุกคนสีหน้าไม่ต่างกันเลย เพราะตกใจกับโรงเรียนที่เราต้องมาอยู่ ผมว่ามันไม่เหมือนโรงเรียนเลยสักนิดมันเหมือนปราสาทเก่าแก่ของยุโรปซะมากกว่า เหมือนพวกผมมากันผิดยุคสมัยก็ไม่ปาน ซึ่งมันน่ากลัวมากบวกกับบรรยากาศในตอนนี้ทำผมขนลุกไปหมด นี่มันต่างจากที่ผมคิดไว้มากกกก มากถึงมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

     


    "เปลี่ยนใจยังทันป่ะวะ" จงอินพูดขึ้น นั่นดิผมก็เห็นด้วยกับมันนะ ในขณะที่ต่างคนต่างพูดถึงสิ่งที่เห็นตรงหน้าผมก็รู้สึกเหมือนมีคนจ้องพวกเราอยู่ นี่ผมรู้สึกจริงๆนะ รู้สึกมาตลอดตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้วแหละ แม้กระทั่งตอนนี้ที่เรากำลังคุยกันอยู่ผมยิ่งรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมาที่ผมพร้อมกับความรู้สึกอึดอัด

     


    "รีบเข้าไปเหอะว่ะ ยืนตรงนี้แม่งน่ากลัว" จุนมยอนพูดขึ้นพร้อมหันมาหาลุงที่ขับรถม้าขึ้นมาส่ง

     


    "ขอบคุณมากนะครับลุง ถ้าไม่ได้ลุงขึ้นมาส่งนี่แย่เลย"

     


    "ไม่เป็นไรหรอก ปกติลุงก็คอยรับส่งคนในเกาะนี้อยู่แล้ว" เมื่อลุงพูดจบเราทุกคนก็ก้มหัวขอบคุณลุงอีกครั้ง แต่ช่วงที่ผมกำลังเดินผ่านลุง ลุงก็ได้พูดกับผมว่า

     


    "ในทุกๆวันฟ้าจะเปิดบ่ายโมงตรง มันจะเปิดเพียงแค่1ชั่วโมงเท่านั้นดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าไว้ใจใครอย่าเชื่อใครเข้าใจมั๊ยพ่อหนุ่ม" ผมได้แต่งงว่าที่ลุงบอกผมมันคืออะไร ผมได้แต่ส่งยิ้มบางๆไปให้ลุงแล้วผมก็รีบเดินเข้าไปภายในบริเวณโรงเรียนทันที

     

     


     

    * - * - * C E N T R A L I A * - * - *



    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------


    SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×