LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #18 : Devil of love >>Part 3.

Devil of love. >>Part 3.





 

 

 

       ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ใต้ผ้านวมผืนหนากำลังเริ่มขยับตัวเบาๆ แสงแดดที่ส่องผ่านทำให้ดวงตาที่ปิดสนิทเริ่มยี๋ตาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้างัวเงี่ยของบอมมี่ คงต้องบอกว่าเป็นอีกครั้งของวันนี้ที่แสงแดดได้ปลุกเธอขึ้นมาอีกรอบ บอมมี่ค่อยๆลืมตา และเมื่อสายตาปรับรับกับแสงแล้วเธอก็เริ่มมองไปรอบๆห้องนอนของเธอ ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม ใช่เลยเธอภาวนาขอให้มันเป็นเหมือนเดิมจริงๆ เหมือนเดิมที่ว่านี้คือการที่เธอตื่นมาอารมณ์ดีเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่าน มาไม่ใช่วันที่มีฝันร้ายมาตามคอยหลอกหลอนเช่นก่อนหน้านี้ 

        บอมมี่ยังคงมองรอบห้องของตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนที่เธอจะพลิกตัวมาทางซ้ายมือแล้วนั่นก็ทำให้เธอแทบอยากจะกรี๊ดจนคลั่งอีกรอบ พร้อมกับสีหน้าที่เซ็งสลดทันที เมื่อยมฑูตหนุ่มนามว่าเทมยังคงนั่งไข่วห้างจ้องมองเธออยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเอง โอ้ย~ให้ตาย บอมมี่อยากจะบ้าตาย T^T ฝันร้ายช่างทำร้ายจิตใจเธอจริงๆ ทันทีที่พลิกตัวมาเจอกับเทม บอมมี่ก็แทบจะพลิกกลับมาอีกข้างแทบไม่ทัน ก่อนที่เธอจะนอนคว่ำหน้าลงกับหมอนนุ่มนิ่มใบใหญ่ แล้วกรี๊ดใส่หมอนนั่น อีกทั้งยังมีสองขาที่ตีกรรเชียงสลับขึ้นลงไปมาอยู่บนเตียง และอีกหนึ่งมือที่ตีพื้นที่นอนหนานุ่ม ดัง ตุ๊บ! ตุ๊บ! อยู่หลายครั้ง ท่าทางงอแงของบอมมี่ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจเวลาโดนปลุกให้ไปโรงเรียนยังไงอย่างนั้นไม่ผิดเพี้ยน 

       "ฮือๆ~ นี่เ่รื่องมันบ้าอะไรกันเนี่ย อ๊าก!! T^T" บอมมี่ยังคงโวยวายใส่หมอนใบด้วยเสียงอู้อี้ของเธอแทบจะฟังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ในขณะที่เทมยังคงนั่งมองยัยตัวน้อยนี่ตั้งแต่เป็นลมสลบไปจนกระทั่งตื่นมาทำท่างแปลกๆ จากที่นั่งหน้าเครียดมาสักพัก อยู่ๆยัยตัวน้อยนี่ก็ทำให้เค้าเผลอขยับยิ้มที่มุมปากออกมาอีกรอบ มนุษย์นี่ตลกดีแท้ เทมได้แต่นึกขำอยู่ในใจ แล้วยังไม่ทันทีเค้าจะได้เอ่ยอะไรออกไป บอมมี่ตัวน้อยที่ร้องงอแงก็สปริงลุกขึ้นนั่งมาทันที เธอเสยผมที่ปรกหน้าตาของเธอพร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะหันมาหาเทมด้วยท่าทางหาเรื่องพร้อมกับอาการหงุดหงิดแบบสุดๆ จากที่เ่คยกลัวและช๊อคสุดๆ จนตอนนี้เริ่มจะชินกับความช๊อคไปแล้วล่ะ

       "เมื่อไหร่นายจะออกไปจากความฝันบ้าๆบอๆของฉันสักทีเนี่ย?! >.< " บอมมี่ใส่อารมณ์ในทุกคำพูดกับยมฑูตหนุ่ม

       "ข้าจะออกไปได้ยังไง ในเมื่อข้าไม่เคยเข้าฝันเจ้าเลยนะ ปาร์ค บอม "

       "อ๊าก!>0< ฉันอยากจะบ้าตาย!" ว่าแล้วบอมมี่ก็ทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งเหยิงคล้ายคนบ้า = ="

       "แล้วท่าทางเมื่อครูนี้คืออะไรล่ะ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นบ้าไปแล้วซะอีก หึหึ น่าขำชะมัด " =0=^ จบประโยคของเทม บอมมี่ก็หยุดทึ้งหัวตัวเองพร้อมทั้งหันควับมามองเขาทันที -"-? ยมฑูตนี่กวนประสาทคนเป็นด้วยหรอเนี่ย?! 

       " วะ ว่าไงนะ นี่นายว่าฉันบ้าหรอ!? >0<" บอมมี่ที่อารมณ์ขึ้นเธอหงุดหงิดแบบสุดๆแว๊ดใส่ยมฑูตอย่างไม่มีความเกรงกลัวใดๆเหลืออยู่เลยเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนหน้านี้ที่เธอสลบไป ทั้งยังคว้าเองหมอนของเธอเควี้ยงใส่หน้าเทมเข้าทันทีด้วยความรวดเร็ว แต่ทว่าหมอนยังไม่ทันจะโดนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาหมอนใบนี้ก็ลอยกลับมากระแทกใส่หน้าบอมมี่จนหน้าหงาย 

       "โอ๊ย~ >//<"

       "มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้ หึ๊? ยัยตัวน้อย" ยมฑูตตัวใหญ่ยิ้มมุมปากกลับอย่างยียวนยิ่งชวนให้บอมมี่นั่งลูบหน้าตัวเองอยู่นั้นต้องกระฟัดกระเฟียดอีกรอบ เพราะนอกจากเค้าจะตามมาหลอกหลอนเธอแล้ว เค้ายังทั้งกวนประสาทและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเธอไม่สามารถทำอะไรเค้าได้เลยสักนิด >"< 

       "นี่! ฉันเจ็บนะ!"

       "เจ้าทำตัวเอง" 

        "นายมันบ้าที่สุดเลย! >0< เฮ้อ~! แล้วนี่ฉันจะต้องทำยังไงล่ะเนี่ย ชีวิตฉันต่อจากนี้จะต้องมาโดนนายตามหลอกตามหลอนตลอดไปเลยรึ๊ไงกัน!?" บอมมี่ตัดพ้อและน้อยใจในชะตาของตัวเอง เธอเริ่มงองแงเหมือนเด็กๆอีกแล้ว ก่อนที่เทมจะเริ่มทำหน้าเซงจิตอีกครั้ง

       "จะต้องให้ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งกันว่าข้าไม่ใช่ภูตผีปีศาจอะไรนั่น และข้าก็ไม่ได้มาตามหลอกเจ้า หากแต่ข้าต้องอยู่เพื่อคอยช่วยเจ้าคอยปกป้องเจ้าต่างหาก ปาร์ค บอม"

       " หึ ปกป้องบ้าอะไรเมื่อคืนนายยังจะฆ่าฉันอยู่เลย นายทำอะไรกับฉันเมื่อคืนบอกมานะ - -* นายเอาอะไรของฉันไปบอกมาเดี๋ยวนี้เลย" พอคิดได้บอมมี่ก็ยิ่งเจ็บใจหนักกว่าเก่าเรื่องเมื่อคืนตอนที่เธอกับเค้าเจอกัน เค้าก็แทบจะฆ่าเธอตายแล้วด้วยซ้ำ บอมมี่หยุดลูบหัวตัวเองก่อนที่จะหันมาหาเทมด้วยใบหน้าที่สงสัยปนหงุดหงิด เทมได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้คล้ายกับเด็กที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ มองดูแล้วน่าหมั่นไส้ทั้งยังหันหน้าหนียัยมนุษย์จอมจับผิดตัวน้อยนี่ทันทีเมื่อสิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมดมันคือเรื่องจริง บอมมี่แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะยมฑูตในความคิดของเธอนั้น ไม่ได้มีมุมที่น่ารักน่าหยิกทั้งยังน่าหมั่นไส้แบบนี้อยู่เลยด้วยซ้ำ เทมจำเป็นจะต้องฆ่าเธอโดยการดูดเอาพลังชีวิตหรืออีกนัยหนึ่งก็คืออายุขัยของเธอเพื่อฟื้นฟูตัวเอง แต่ทว่า 

เขาเองก็แปลกใจไม่ต่างกันเมื่อยัยตัวน้อยนี่แค่เป็นลมสลบไปด้วยความเพลียของร่างกายเท่านั้น -"-

       "บอกมา!!" เมื่อเห็นว่าเทมทำท่าทางน่าหมั่นไส้กวนประสาทเธออีกครั้งบอมมี่ก็ตะคอกพร้อมทั้งชี้หน้ายมฑูตหนุ่มตนนี้กลับทันที สาบานได้ว่าความหวาดกลัวที่เคยมีตอนนี้ได้แปลเปลี่ยนไปหมดแล้ว 

       " ...อ่า~ เจ้านี่น่ารำคาญเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าข้าบอกอะไรเจ้าแล้ว เจ้าห้ามสติแตกเป็นลมไปอีกก็แล้วกัน ข้าเป็นยมฑูตที่ไม่เหมือนกับยมฑูตตนอื่นๆ ร่างกายของข้าจะอ่อนแอกว่าเดิมเมื่ออยู่บนโลกมนุษย์นี่ ฉะนั้นข้าจึงจำเปนต้องใช้พลังชีวิตจากมนุษย์อย่างเจ้าเพื่อที่ข้าจะได้อาศัยอยู่บนโลกมนุษย์นี่ได้ " หนักกว่าเดิมอีกคราวนี้บอมมี่ยิ่งไม่เข้าใจใหญ่เลย

       "พลังชีวิต?..คืออะไร แล้วนายก็ไม่เห็นว่าจะอ่อนแอตรงไหนเลย "

       " พลังชีวิตก็..อายุขัยของมนุษย์ ควา

มจริงถ้าเป็นมนุษย์ทั่วไปเมื่อคืนนี้เจ้าก็คงตายไปนานแล้ว เพราะข้าบาดเจ็บหนักขนาดนั้น แต่กับเจ้าไม่ใช่เจ้าไม่เหมือนกับมนุษย์ทั่วๆไป ความจริงการที่สูบเอาอายุขัยของมนุษย์มาก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าพวกเค้า ข้าก็ไม่ได้อยากทำหากแต่ข้าก็ไม่มีทางเลือก ข้าได้รับโทษฑัณต้องคำสาบเพราะทำผิดกฏบางอย่าง และที่ข้าต้องขึ้นมาที่นี่ก็เพราะมีความจำเป็นจริงๆ ข้าต้องตามล่าซาตานตัวนั้นก่อนที่มันจะฆ่ามนุษย์ทุกคนเช่นเดียวกับที่ข้าทำ " ...o_o? ..เขากำลังหมายถึงอะไรกันแน่เนี่ยบอมมี่ไม่เข้าใจ แต่ว่านะ...เค้าสูบเอาอายุขัยของเธอไปอย่างนั้นหรอ? พอสมองส่วนที่ยังคงมีสติของบอมมี่เริ่มเรียบเรียงคำพูดและแปลความหมายของเทมได้เธอก็ถึงกับหน้าเหวอขึ้นมาทันที 

       "มะ หมายความว่ายังไงนะ นายสูบเอาอายุขัยของฉันไปงั้นหรอ งั้น งั้นก็แปลว่า ฉันก็จะต้องตายเร็วขึ้นน่ะสิ! " บอมมี่ถึงกับช็อคเมื่อรู้ว่าความตายกำลังจะก้าวเท้าเข้ามาหาเธอเร็วขึ้นกว่าเดิม

       "อืม...ก็ประมาณนั้น แต่-" ยังไม่ทันที่เทมจะได้อธิบายอะไรเพิ่มยัยตัวน้อยก็ร้องงองแงโวยวายขึ้นอีกครั้ง จนเทมถึงกับกุมขมับพร้อมทั้งถอนหายใจยาวอีกตามเคย

       "สุดท้ายนายก็จะฆ่าฉันตายอยู่ดีใช่มั๊ยนายยมฑูต !? ฮือๆ ขอร้องล่ะอย่าเพิ่งทำอะไรฉันเลยนะ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันยังไม่ได้แต่งงาน ฉันยังไม่ได้ทำตามฝันไว้เลย ขอร้องล่ะอย่าเพิ่งฆ่าฉันเลยนะ T^T นะๆๆ " เป็นอีกครั้งเช่นกันที่เทมลุกเดินเข้ามาใช้มือเย็นๆของเค้าจับแก้มทั้งสองข้างของบอมมี่ไว้ทั้งยังก้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ ส่วนทางบอมมี่เธอสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่มือเย็นเฉียบของเทมสัมผัสเข้าที่แก้มป่องๆทั้งสองข้างของเธอ บอมมี่ตกใจเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเทมและถึงแม้ว่ามือของเค้ามันจะเย็นสักแค่ไหนแต่นัยตาสองสีของเขาที่จ้องมองลึกลงมากลับให้ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันแค่ไม่กี่นิ้วเท่านั้น

       "สติแตกอีกแล้วยัยตัวน้อย^^" เสียงทุ้มนุ่มของเทมบอกบอมมี่ทั้งยังยิ้มให้เธออย่างใจดี เพราะเค้ารู้ดีว่าตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัวเค้ามากแค่ไหน ตอนนี้เค้าพยายามที่จะทำให้เธอหายกลัวเค้าและอยากให้เธอยอมร่วมมือกับเค้าดีๆโดยที่เค้าไม่ต้องการที่จะบังคับและเขาก็ไม่อยากทำร้ายเธอ 

       "ฟังคำของข้าให้ดี ข้าจะไม่มีทางทำร้ายเจ้าอีก ข้าให้สัญญา " 

       "..จริงๆนะ.." บอมมี่ยังคงจ้องมองดวงตาสองสีนั่นไม่ยอมกระพริบสองมือของเธอถูกยกขึ้นมาจับที่ข้อมืิอของเค้าโดยไม่รู้ตัว เทมพยักหน้ายิ้มตอบกลับไปอย่างใจดี 

       "อืม..แต่ว่า ถึงยังไงข้าก็ยังต้องใช้พลังชีวิตของเจ้าอยู่ดี" =.=" เหมือนบอมมี่จะรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ พอเทมพูดจบเธอก็ทำหน้าเซงอย่างเห็นได้ชัดทั้งยังสะบัดมือของเทมออกและถอยหนีออกมาทันที

       "แล้วมันต่างกันตรงไหนเล่าตาบ้า! >0< "

       "ต่างสิ ยัยตัวน้อยเพราะวิญญาณของเจ้ามีพลังเหนือกว่ามนุษย์ทั่วไปบนโลกนี้ ข้าใช้พลังชีวิตจากเจ้าแค่ไม่กี่ปีร่างกายของข้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว อีกอย่างเมื่อถึงเวลาที่ข้าจะต้องใช้พลังชีวิตจากเจ้าก็ต่อเมื่อพลังยมฑูตของข้าเริ่มอ่อนแรงลงเท่านั้นแหละ"

       "แล้วถ้าเกิดฉันอายุสั้นล่ะ -0-"

       "เจ้าจะตายตอนเจ้า อายุ 79 ปีของมนุษย์ ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่าทันทีที่ข้าและเหล่ายมฑูตจัดการกับซาตานตนนี้ได้เมื่อไหร่ ข้าจะกลับไปยังยมโลก ข้าจะคืนพลังชีวิตทั้งหมดให้กับเจ้า ทีนี้หายข้องใจได้หรือยัง เจ้ายังอยู่เป็นยายแก่หน้าเหี่ยวไปได้อีกนานเลย"

       "ยมฑูตบ้า...แล้วนายจะดูดเอาพลังอะไรนั่นจากฉันยังไง ยะ..อย่า บอกนะว่า...?" ยังไม่ทันจะหายสงสัยภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็วิ่งเข้ามาในหัวบอมมี่ทันทีแทนคำตอบนั้นแล้วมันก็มาพร้อมกับใบหน้าของเทมที่ยื่นใกล้เข้ามาหาเธออีกครั้งเค้ายิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์จนสาวน้อยตรงหน้าถึงกับตกใจผงะเล็กน้อย

       "ก็..แบบนี้ไง" พูดจบเทมก็ประกบริมฝีปากของเค้าลงไปกับริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังจะขยับของบอมมี่ทันทีสองมือหนาของเค้าประคองใบหน้าสวยเอาไว้แล้วจากนั้นไม่นาน ยัยตัวน้อยที่ตกใจที่เตรียมจะดิ้นโวยวายก็ สงบลงเมื่อความรู้สึกแปลกๆบางอย่างได้เข้ามาแทนที่ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างหลุดลอยออกไปจากตัวเธอ สัมผัสของเทมนั้นนุ่มนวลอ่อนโยนต่างจากครั้งแรกที่เค้าได้เจอกับเธอ จากดวงตาหวานกลมโตที่เบิกโพล่งก็ค่อยๆปิดลงบอมมี่รู้สึกว่าตัวเธอเบาหวิวบางอย่างค่อยๆล่องลอยออกไปช้าๆ เรี่ยวแรงที่เคยมีก็กลับค่อยๆจางหายไปนั่นรวมไปถึงลมหายใจของเธอด้วย แต่น่าแปลกตรงที่ว่าเธอกลับไม่รู้สึกถึงความทรมานเลยสักนิด ตรงกันข้ามลึกๆแล้วรสสัมผัสนี้กลับทำให้บอมมี่รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด หลังจากนั้นไม่นานเกินอึดใจเทมก็ค่อยๆถอยห่างจากเธอ เค้าได้พลังจากบอมมี่เพียงพอแล้วเค้าจึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้ถอยห่างจากใบหน้าสวยน่ามองของบอมมี่มากนัก

       เมื่อความรู้สึกแปลกประหลาดหายไปบอมมี่ก็ได้สติเธอค่อยๆลืมตาขึ้น จ้องมองในตาสองสีของเทมก่อนที่จะกระพริบตาปริบๆ แก้มทั้งสองข้างเริ่มอุ่นขึ้นทั้งยังแดงระเรื่อขึ้นช้าๆ ในเวลานี้หลังจากที่รู้ว่าเค้าได้ทำอะไรกับเธอ ยัยตัวน้อยก็แทบช็อคเพราะวิธีของเค้ามันไม่ต่างอะไรกับการที่เค้าและเธอต้องจูบกันเลย แบบนี้จะให้บอมมี่ไม่เขิลก็เกินไปล่ะ! >///<

      เพี๊ยะ! ฝ่ามือเล็กเรียวบางไปไวดั่งใจคิดบอมมี่ตบเข้าที่ใบหน้าซีดขาวเย็นเฉียบของเทมเข้าทันทีโดยที่เค้าเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันด้วยระยะห่างอันแสนสั้นระหว่างเค้ากับเธอจึงทำให้ยมฑูตหนุ่มที่ไม่ทันระวัง หน้าหันไปตามแรงตบ สีหน้าเหวอเพราะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ก่อให้เกิดความเจ็บใดๆกับเค้าเลยแม้แต่น้อย เทมหันกลับมามองบอมมี่ด้วยความอึ้งเล็กเพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่เค้าจะยิ้มน้อยๆและหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างชอบใจ พลางคิดไปว่ายัยมนุษย์ตัวน้อยคนนี้ช่างกล้าจริงๆแทนที่เธอจะหวาดกลัวเค้าอย่างที่เค้าคิดเอาไว้ แต่นี่นอกจากความกลัวจะหายไปแล้วความกล้าที่เธอมียังทำให้เค้าอดที่จะแปลกใจเสียไม่ได้ ให้ตายเถอะ ยัยตัวน้อยนี่กล้าตบหน้ายมฑูตอย่างเค้าด้วยซะงั้น บอมมี่ปรับอารมณ์ไปไวเหลือเกิน 

       "ตาบ้าเอ้ย! น่ะ..นายจูบฉันงั้นหรอ?! ยมฑูตบ้า! นายมันฉวยโอกาส >0<" บอมมี่โวยวายลั่นทันทีทั้งยังพยายามที่จะทุบตีเทมรัวๆเลย ส่วนยมฑูตหนุ่มเองก็ได้แต่นั่งหัวเราะนิ่งๆปล่อยให้บอมมี่ตีอยู่อย่างนั้น เธอคนนี้ช่างกล้าเกินมนุษย์ทั่วๆไปจริงๆด้วย เทมนึกขำอยู่ในใจ และคราวนี้เทมก็รวบมือบางทั้งสองข้างของบอมมี่ไว้บ้าง ทำเอายัยตัวน้อยนี่ต้องพยายามดิ้นหนีอย่างขัดใจ

       "ข้าดูดพลังจากเจ้า ไม่ได้จูบเจ้าสักหน่อย"

       "แล้ววิธีมันต่างกันตรงไหนล่ะยะ! >"< "

       "มันไม่ต่าง แต่เจ้าก็ไม่ต้องทรมานแบบเมื่อคืนนะ"

       "แต่ฉันยังไม่อนุญาตให้นายมาดึงวิญญาณดึงอายุขัยของฉันไปนะ! อย่างน้อยๆฉันก็ควรที่จะมีสิทธิ์ตัดสินใจสิ " บอมมี่เถียงกลับหน้ามุ้ย แก้มป่องออกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ซึ่งอาการแบบนี้แทบจะกลายเป็นเอกลักษณ์ขอเธอไปซะแล้ว 

       "แต่ตอนนี้ชีวิตของเจ้าขึ้นอยู่กับข้านะ ฉะนั้นเจ้าต้องยอมรับ เฮ้อ~ ข้าไม่เถียงกับยัยมนุษย์พูดมากอย่างดีกว่า " ว่าแล้วยมฑูตหนุ่มก็ลุกไปจากเตียงหน้าตาเฉย เหมือนกับว่าไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลยก่อนหน้านี้ เค้ากะลังจะเดินผ่านประตูออกไป แต่บอมมี่ก็เควี่ยงหมอนใบใหญ่ตามหลังเค้าไปอีกครั้ง และผลก็เป็นเช่นเดิมเมื่อหมอนใบที่ว่านั้นลอยกลับมากระแทกใบหน้าสวยของบอมมี่เข้าอย่างจัง

       "โอ้ย!~" เทมทิ้งให้ยัยตัวน้อยบอมมี่นั่งวีนเหวี่ยงโวยวาย ดิ้นพล่านอยู่คนเดียวบนเตียงนอนของเธอเอง

       " ฝากไว้ก่อนเถอะนายยมฑูตบ้า!! >0<" เทมหน้ากลับมายิ้มที่มุมปากคล้ายจะเยาะเย้ยบอมมี่อีกครั้งก่อนที่เค้าจะเดินผ่านทะลุประตูออกไป บอมมี่หน้าเหวออึ้งไปอีกครั้ง เพราะถึงจะรู้ว่าเค้าเป็นยมฑูตมีพลังวิเศษมากมายแต่การเห็นอะไรแบบนี้มันก็ไม่ชินตาเธออยู่ สำหรับมนุษย์อย่างเธอก็ไม่ต่างอะไรกับการเห็นผีดีๆนี่เอง ~.~"

 

 

 

 

 

 

,,,

,,,,

,,,,,

Chocola~ Say : อุ๊บส์! เป็นยังไงบ้างคะรีทเดอร์ หลงรักยมฑูตเทมสุดหล่อของไรท์เตอร์กันแล้วรึ๊ยังเอ่ย ^_^ ถ้าชอบก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ shortfic เรื่องนี้อาจจะมีหลาย Part. สักนิดส์นึงเพราะความเป็นแฟนตาซีของเรื่อง ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะคะ ^(+++)^ #ไรท์เตอร์คนนี้รับประกันความฟินแน่นอนค่ะ คอมเม้นท์ติชมกันแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันมาได้นะคะ #ทุกคอมเม้นท์สร้างแรงบันดาลใจและกำลังใจดีๆค่ะ ^^ #ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ #รักรีทเดอร์ทุกคนค่ะ! ^3^ @ChocolaVipChoi ฟอลมาคุยทักทายกันได้นะคะ ^^