LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #20 : Devil of love >>Part 5.

Devil of love >> Part. 5

 

 

       ณ บริษัทค่ายเพลงชื่ิอดังนักแต่งเพลงคนเก่งที่เธอทั้งยังสาวยังสวยและน่ารัก กำลังเดินไปที่ห้องอัดเพลงเพราะเธอนัดกับโปรดิวเซอร์มือทองของบริษัทเอาไว้ที่นี่ บอมมี่อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เธอ ขอร้องให้เทมยมฑูตหนุ่มรูปงามคอยตามเธอห่างๆ และไม่ปรากฎตัวให้เธอเห็นเพราะเธอต้องใช้สมาธิในการทำงานสูงมาก บอมมี่ประสาทเสียกับเทมมาแล้วตลอดทางถึงตอนนี้ถ้าให้เค้ามาคอยปั่นประสาทเธออีก มีหวังเธอต้องเป็นบ้าอีกแน่ๆ =0= ซึ่งเทมก็ยอมหายตัวไปแต่โดยดี เค้าเลิกแกล้งเธอต่อก็ได้

       บอมมี่ดันประตูเข้าห้องอัดไปก่อนที่จะพบกับความว่างเปล่า เท็ดดี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ตามทีนัดไว้ เอ๊ะ! หรือว่าเค้ายังไม่มากันแน่นะ ในระหว่างที่สมองกำลังลำดับความคิดสายตาของเธอที่กวาดมองไปรอบๆห้องก็ทำให้บอมมี่ ต้องเจอกับคนบางคนที่ทำเอาเธอคาดไม่ถึง เธอไม่คิดว่า'จี'คนรักของเธอจะอยู่ที่นี่ด้วย ถึงจะตกใจแต่ทว่าความดีใจกลับมีมากกว่า จีเป็นนักร้องอันดับหนึ่งของค่ายเค้ามีทัวร์คอนเสริ์ตทั่วโลก คิวงานแน่นเอี้ยด ซึ่งตอนนี้เค้าก็กลับมาจากทัวร์คอนเสริ์ตแล้ว เค้านอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาในห้องอัด ท่าทางอิดโรยน้อยๆ ทำเอาบอมมี่อดที่จะเดินเข้าไปใกล้และคุกเข่าลงนั่งข้างๆเค้า ก่อนที่จะอดใจไว้ไม่ไหวเธอยกมือบางของเธอขึ้นมาลูบทีี่ีใบหน้าตอบของแฟนหนุ่มเบาๆ ความรู้สึกแรกคือเธอดีใจมากที่เค้ากลับมา ส่วนอีกหนึ่งความรู้สึกก็คืือเธอสงสารเค้าเหลือเกิน การทำงานที่ต้องเดินทางไปไหนมาไหนตลอดเวลาโดยที่ไม่พักเนี่ยมันเหนื่อยแค่ไหน บอมมี่เข้าใจจียงดี 

       แต่เพียงบอมมี่ลูบแก้มของจีเบาๆสองสามที ชายร่างสูงบางก็สะดุ้งน้อยๆเค้าลืมตาตื่นมางัวเงียจ้องมองดูใบหน้าสวยหวานของบอมมี่ เมื่อสายตาของเค้าปรับรับแสงและโฟกัสไปจนภาพของบอมมี่ชัดขึ้นแล้วจีก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งทันทีเค้ายังคงดูเหนื่อยล้า ทั้งยังดูจะหงุดหงิดด้วยเล็กน้อยคงจะเป็นเพราะถูกยัยตัวน้อยนี่รบกวนแน่ๆ

       "ว้า~ แย่จังฉันทำให้นายตื่นซะแล้ว ^^" ปากก็บอกว่าแย่แต่บอมมี่กลับยิ้มร่าดีใจจะตายที่เค้าตื่นมา เธอรอเค้ามาร่วมเดือนแล้วในที่สุดก็ได้เจอหน้ากันสักที

       "แย่..หรือตั้งใจกันแน่ ทำไมเธอถึงชอบกวนตอนฉันนอนหลับจังนะบอมมี่" จีพูดไปพร้อมกับยื่นมือของเค้ามาบีบจมูกของแฟนสาวเบาๆก่อนที่เค้าจะดึงบอมมี่ให้ขึ้นมานั่งข้างๆเค้า ตามมาด้วยสองแขนที่โอบรอบเอวของเธอ และเค้าก็หอมแก้มเธอฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง

       "คิดถึงที่รักจังครับ" 

       "คิดถึงนายเหมือนกัน รู้มั๊ยฉันเหงามากเลยไม่เจอนายตั้งนานแน่ะ แล้วนี่กลับมาก็ไม่ยอมบอกฉันอีกนะ -0- " พูดแล้วก็น่างอนเค้าดีนักกลับมาถึงก็ไม่ยอมบอกเธอสักคำแถมยังไม่ยอมไปหาเธออีก

       "ไม่เอาน่า~ ฉันมาถึงก็ต้องมาทำงานต่อเลยนะ เข้าใจหน่อยสิครับคนดี" จีอ้อนบอมมี่ด้วยการหอมแก้มเธอไปอีกฟอดแต่ทว่าตาของเค้ายังคงลืมไม่เต็มที่มันพร้อมจะปิดลงตลอดเวลาแล้วสำหรับตอนนี้ ความจริงเค้ากลับมาถึงตั้งแต่วันก่อนแล้วแต่เค้ากลับไม่ยอมบอกให้บอมมี่ได้รู้

       "แน่ใจหรอ? ว่าเพิ่งมาถึง เมื่อวานนายก็ไม่รับสายของฉัยเลยทั้งวันเลยนะ จีนายมีอะไรปิดฉันหรือเปล่าเนี่ย? -"- ?" บอมมี่ดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของจีซึ่งมันก็น่าแปลกที่คราวนี้เค้ายอมปล่อยเธอง่ายๆต่างจากทุกที บอมมี่ขยับตัวออกห่างเค้าเล็กน้อย จากรอยยิ้มที่ดีใจมากตอนนี้รอยยิ้มนั้นเริ่มจางหายไป บอมมี่เริ่มนั่งหน้าบึ้งแก้มพองลมออกเล็กน้อยในแบบของเธอ เธอกอดอกมองหน้าจีที่ตอนนี้เค้าแสดงท่าทีหงุดหงิดและเบื่อหน่ายออกมาอย่างชัดเจน เค้าถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนที่จะหันสีหน้าที่หงิกงอไม่แพ้บอมมี่มาทางเธอด้วยเช่นกัน

       " อย่าหาเรื่องน่ะบอมมี่ ฉันเหนื่อยนะ เข้าใจฉันบ้างสิ"

       " ฉันเข้าใจนายเสมอแหละ แต่ที่ฉันไม่เข้าใจก็คือทำไมนายถึงไม่รับสายฉันเลย กลับมาก็ไม่ยอมบอกกันบ้าง ฉันก็เป็นห่วงนายเหมือนกันนะ นายก็ควรเข้าใจฉันบ้างสิ" จากคู่รักหวานแหวแต่ทว่าตอนนี้เริ่มจะออกรสขมขึ้นมาบ้างแล้ว บอมมี่น้อยใจที่จีทำเหมือนกับไม่ใส่ใจเธอเหมือนแต่ก่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งช้ำเมื่อก่อนหน้านี้เค้าเองที่ตัวติดอยู่กับเธอแทบจะตลอดเวลาที่ว่าง แต่พักหลังมานี้กลับเป็นบอมมี่ซะมากกว่าที่คอยแต่เฝ้าโทรหาเค้า ค่อยเป็นห่วงและเข้าใจเค้าอยู่เพียงคนเดียวตลอดเวลา แล้วจู่ๆตอนนี้ก็กลายเป็นว่าจีเริ่มห่างจากเธอออกไปทุกทีๆ ท่าทางมากมายของเค้าที่เริ่มเปลี่ยนไปทำเอาบอมมี่ใจสั่น เธอรู้สึกน้อยใจเค้าอย่างบอกไม่ถูกและที่สำคัญเธอรู้สึกกลัวเหลือเกิน เธอกลัวว่าจะเสียเค้าไป..

       "นี่บอมมี่! ฉันทำงานเป็นนักร้องต้องทัวร์คอนเสริต์ทั่วโลกนะ ฉันไม่มีเวลามานั่งใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้แบบเธอหรอกน่า! ฉันเหนื่อยกับงานก็มากพอแล้ว อย่าให้ฉันต้องมาเหนื่อยกับเธออีกได้มั๊ย?! " แล้วคำตอบของจีก็ทำบอมมี่ถึงกับต้องสะอึก น้ำตาใสๆเริ่มคลอขึ้นตามดวงตาทั้งสองของบอมมี่..เรื่องของเธอมันคงเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเค้าสินะ..ทำไมนะ..ทำไม..มันถึงได้เจ็บปวดจัง

       "เรื่องเล็กน้อยอย่างนั้นหรอ?..สำหรับนายเรื่องของเรา มันคงเล็กมากสินะตลอดเวลาที่ผ่านมานายถึงไม่เคยใส่ใจกับอะไรเลยน่ะ" น้ำเสียงของบอมมี่เริ่มสั่นเธอแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไร เธอไม่ได้อยากจะหาเรื่องเค้า เธอผิดด้วยหรอที่เป็นห่วงเค้า เธอผิดมากใช่มั๊ยที่ถามออกไปแบบน้ัน บอมมี่ยิ่งไม่เข้าใจหนักเข้าไปอีกเมื่อจีตวาดเธอกลับมาเสียงดังลั่น ความน้อยใจมากมายที่แน่นอยู่ในอกของบอมมี่ต้องนี้มันได้กลายสภาพเป็นน้ำใสๆตรงบริเวณดวงตาที่ร้อนผ่าวของบอมมี่เข้าเสียแล้ว

       "แยกแยะหน่อยสิบอมมี่ นี่มันคนละเรื่องกันนะ! " จียังคงเสียงดังใส่เธอ..เอาอีกแล้วบอมมี่กลายเป็นผู้หญิงขี้แยอีกแล้ว..จีได้แต่คิดเสียงดังอยู่ในใจของตัวเอง ความจริงเค้าก็ไม่ได้อยากจะตวาดใส่เธอแบบนี้ เค้าพลั้งปากตะคอกเธอเพราะเค้ารู้สึกหงุดหงิดที่ถูกกวน เวลาพักผ่อนของเค้ามันช่างมีน้อยเหลือเกิน เค้าเหนื่อยกับงานมากไปจริงๆอีกทั้งเค้ายังไม่เข้าใจด้วยว่าบอมมี่จะมาคาดคั้นอะไรจากเค้าตอนเวลาแแบบนี้ 

       "...ฉันชักไม่แน่ใจแล้วด้วยซ้ำว่ามันยังเป็นเรื่องของเราอยู่มั๊ย?.." บอมมี่พูดจบพร้อมกับลุกขึ้นเดินหนีจีออกมาก่อนที่่น้ำตาใสๆหยดหนึ่งจะไหลลงมาอาบแก้มเนียนสวยของเธอช้าๆ บอมมี่เดินไปแล้วหยุดอยู่ที่หน้าประตูก่อนที่จะเปิดออก เธอพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาทำเอาจีถึงกับสะอึก

       " และฉันก็เหนื่อยที่จะต้องตามนายแล้วเหมือนกัน...พอกันที.." พูดจบบอมมี่ก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องอัดนี้ทันทีพร้อมกับน้ำตาที่กลั้นไว้มันเริ่มไหลอาบแก้มบางของเธอและก่อนที่มันจะไหลลงมามากกว่านี้ บอมมี่จึงหนีมานั่งร้องไห้พร้อมกับแบกรักความรู้สึกมากมายอยู่คนเดียวตรงบันไดหนีไฟ ไร้ผู้คน 

        น้ำตาของความผิดหวังอย่างไหลไม่ยอมหยุดจนกระทั่งมีไอเย็นๆมากระทบที่ใบหน้าของบอมมี่ ไอเย็นนั้นวนเวียนอยู่ที่แก้มเนียนสวยทั้งสองข้างของเธอ มันเป็นสัมผัสที่เบาบางแต่ก็พอที่จะทำให้บอมมี่รู้สึก เธอเงยหน้าขึ้นมาเพื่อพยายามมองหาความรู้สึกแปลกประหลาดนี้ แต่ก็ไม่พบสิ่งใดเลยแล้วจากน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย มันก็ค่อยๆแห้งไปเองช้าๆอย่างน่าประหลาดใจ บอมมี่ลูบที่ใบหน้าของตัวเอง ไอเย็นนั้นยังคงอยู่ ความจริงเธอน่าจะตกใจกลัวเหมือนกับทุกครั้งแต่พอคิดได้ว่าอาจเป็นเขา...ไอเย็นที่ว่านี้ก็กลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาซะเฉยๆ...ไร้เหตุผลที่จะอธิบายความรู้สึกนี้...น้ำตาของบอมมี่ค่อยๆจางหายเธอหยุดร้องไห้ให้กับความผิดหวังครั้งนี้อย่างง่ายดาย...

       "...ฉันอ่อนแอมากเลยใช่มั๊ย...แถมยังเป็นยัยมนุษย์งี่เง่าที่โง่มากด้วย...นายเองก็คงคิดแบบนั้นใช่มั๊ย?...เทม.." ไร้เสียงตอบรับใดๆกลับมาบอมมี่รู้สึกได้แค่ว่าเทมอยู่ข้างๆเธอแถวนี่แน่เธอมั่นใจ เพราะเรื่องมหัศจรรย์พันลึกต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอก็มาจากเค้าคนเดียวเท่านั้น

       บอมมี่นั่งชันเข่าและก้มหน้าลงกอดเข่าทั้งสองข้างไว้อีกครั้ง เพื่อซ้อนน้ำตาของตัวเองที่มันเริ่มไหลรินลงมาอีกรอบ และคราวนี้ไม่เพียงแค่ไอเย็นบางเบาบนใบหน้าเท่านั้นแต่ทว่า ไอเย็นนั้นกลับกระจายวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอ...แทนที่จะรู้สึกหนาวเย็นแต่สัมผัสที่ได้รับนั้นมันกลับเย็นสบาย และทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้น...ถึงแม้ร่างกายจะเย็นเฉียบแต่ทว่าภายในใจกลับสั่นไหวและอบอุ่นอย่างน่าประหลาด บอมมีี่ไม่รู้ว่าเค้าทำอะไรกับเธอ แต่เธออยากขอบคุณเค้าเหลือเกิน ที่อย่างน้อยๆเค้าก็ไม่ทิ้งให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง เหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา

       หญิงสาวนั่งก้มหน้ากอดเข่าของตัวเองไว้แน่นเหมือนกับท่าทีของเด็กน้อยที่ร้องไห้อย่างเดียวดายยามถูกเพื่อนๆรังแก แต่ทว่าพื้นเบื้องล่างที่เงาของเธอทอดตัวลงมานั้นกลับไม่ได้มีแค่เธอเพียงคนเดียว เงาที่ถอดยาวลงมาตามขั้นบันไดนั้น เงาหนึ่งเป็นของเธอเองแต่อีกเงากลับเป็นเงาของชายร่างสูงนั่งอยู่ข้างเธอและสองแขนของเค้าโอบกอดตัวของเธอคนนี้เอาไว้...มันเป็นเงาของชายคนหนึ่งที่กำลังกอดปลอบหญิงสาวตัวเล็กๆ...เค้ากำลังปลอบโยนเธอ...เทมยังคงอยู่เคียงข้างบอมมี่เสมอไม่เคยหนีหายไปไหน..

       หลังจากคุยงานกับเท็ดดี้เสร็จบอมมี่ก็ขอตัวกลับบ้าน วันนี้บอมมี่ออกมาจากบริษัทโดยไร้เงาของคนคุ้นเคยอย่างจีที่ปกติแล้วเค้าจะชอบแต่งตัวมิดชิดปิดหน้าปิดตาเดินไปส่งเธอ ทั้งสองมักใช้เวลานี้ด้วยกันการที่ได้เดินจับมือของคนรักทามกลางอากาศที่หนาวเย็นมันช่างเป็นสิ่งที่ทำให้บอมมี่รู้สึกดีมีความสุขมากทุกครั้ง และเธอก็มักระบายความรู้สึกนี้ผ่านเพลงต่างๆที่เธอแต่งขึ้นให้กับคนอื่นๆได้รับรู้ โดยทีี่มีจีเป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกนี้ของเธอ..เพลงดังมากมายของจี ส่วนใหญ่มาจากอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริงของบอมมี่..คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเค้า

       ยิ่งคิดถึงเค้าก็ยิ่งเจ็บใจ และยิ่งมองเห็นคู่รักคนอื่นๆมากมายบนท้องถนนก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกที่แสนเศร้้าของเธอมากขึ้นไปอีก บอมมี่มองคนพวกนั้นอย่างเหม่อลอย เธอยังคงเดินผ่านตามทางที่มีคู่รักนับสิบคู่อย่างเดียวดาย มันอดไม่ได้หรอกที่จะไม่คิดถึงเค้า บอมมี่ยังคงเดินจมอยู่กับอดีตอันแสนหวานของตัวเองมาเรื่อยๆอย่างไร้ทิศทาง จนกระทั้งเสียงแตรรถดังสนั่นขึ้นเรียกสติของเธอกลับมา

       ปรี้น!!!!! ปรี้น!!!! 

       บอมมี่สะดุ้งโหยงตกใจกับเสียงแตรนั่น เธอหันหน้าไปมองตามเสียงทันทีก่อนที่จะพบว่ารถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาหาเธอด้วยความเร็ว เธอกำลังยืนช๊อคนิ่งอยู่กลางถนน! ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากมันรวดเร็วจนไร้ทางหนีทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาเพียงเสี้ยวนาที ความเร็วที่ยากจะเบรคของรถคันนี้พุ่งตรงเข้ามาหาร่างของบอมมี่อย่างรวดเร็ว! ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นสองขาที่ควรจะก้าวถอยหนีก็คล้ายกับว่ามีบางอย่างมาตรึงไว้ไม่ให้ก้าวไปไหนได้ แย่แล้ว! ชนแน่! เธอไม่รอดแน่งานนี้! >"<  

       "กรี๊ด!!!!!>0<" รถคันนี้พุ่งเข้าหาบอมมี่พร้อมกับเสียงบีบแตรที่ดังลั่นแข่งกับเสียงกรี๊ดของเธอ ทำเอาผู้คนที่พบเห็นแถวนั้นต่างพากันตกใจกรีดร้องไปตามๆกันกับเหตุการณ์สยองที่กำลังจะเกิดขึ้น! ด้วยสัญชาตญาณ ยัยมนุษย์ตัวน้อยยกมือขึ้นป้องกันพร้อมกับหลับตาปี๋ทั้งหันหน้าหนีแสงของไฟหน้ารถที่พุ่งทยานเข้ามาจนถึงตัว!! 

       โครม!!!!!

       บอมมี่ถูกชนจนร่างเธอลอยกระเด็นกลิ้งขึ้นไปบนกระจกหน้ารถที่ยุบตัวลงก่อนจะแตกเป็นรอยร้าวละเอียดยิบ แล้วร่างบางของเธอก็กลิ้งตกลงมาหัวกระแทกพื้นอย่างแรงรอยแผลแตกสดๆมีเลือดอาบไหลซึมออกมานองเต็มพื้นทันทีอย่างรวดเร็ว!! 

       มันควรจะเป็นแบบนี้แต่ทว่าเสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียง

       พรึ่บ!!!!!  

       เสียงเหมือนกับพลังงานบางอย่างกระจายตัวระเบิดออกจากกัน จนทำให้เกิดเป็นหมอกควันจางๆและความหนาวเย็นก็ฟุ้งกระจายแทน! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? เธอตายแล้วจริงๆใช่มั๊ย!? ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร!? 0.0 ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยสักนิด หรือแม้แต่แรงกระแทกสักหน่อยก็ไม่มี!? นี่มันอะไรกันสายลมเย็นเฉียบที่พัดวูบเข้ามากระทบกับตัวเธออย่างรวดเร็วมันคืออะไรกัน!? 

       "...เธอไม่ได้อ่อนแอหรอกบอมมี่..แต่เธอแค่ไม่มีสติก็เท่านั่นเอง.." เสียงทุ้มดังกังวาลอยู่ในโสตประสาทของบอมมี่อย่างชัดเจนเธอจำเสียงนี้ได้ดีขึ้นใจเสียงของยมฑูตหนุ่มที่เฝ้าติดตามเธอตลอดเวลา บอมมี่ลืมตาขึ้นมาช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่จะพบว่าตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง และพอเงยหน้าขึ้นมาสายตาของเธอก็เจอเข้ากับสายดุๆอย่างตำหนิของเทม เธอช็อคยิิ่งกว่าครั้งไหนๆเมื่อคราวนี้คิดว่าตัวเองคงจะตายไปแล้วจริงๆ

       "...เทม...ฉัน..ฉันตายแล้วใช่มั๊ย? T T" บอมมี่ถามเทมเสียงสั่นเครือระคนหวาดกลัวตัวสั่นเทิ้มอยู่ในอ้อมกอดของเทม 

       "..เธอนี่มันจริงๆเล้ย~ ซุุ่มซ่ามแบบนี้ฉันจะปล่อยเธอไว้คนเดียวได้ยังไงล่ะบอมมี่" น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของเทมทำเอาบอมมี่สงสัยอยู่ไม่น้อยเลย จากที่ประโยคแรกทั้งดุดันและน่ากลัวแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่ายมฑูตจอมกวนประสาทเค้ากลับมาหาเธออีกครั้งแล้ว บอมมี่มองหน้าเทมอย่างงงๆ ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆตัวแล้วสิ่งที่เห็นก็ทำเอาบอมมี่แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง O.O! 

       แขนข้างหนึ่งของเทมยังคงโอบเอวรั้งเธอไว้ในขณะที่มือข้างที่ว่างเปล่าอีกมือนั้น กลับมีแสงออร่าสีน้ำเงินพุ่งออกมาจากมือหนาของเค้า เทมยยกมือขึ้นมาหยุดรถคันที่จะชนบอมมี่ไว้ได้อย่างเฉียดฉิว ลำแสงนั้นพุ่งออกจากมือของเค้ามันกระจายไปทั่วทิศทาง มีเส้นสีน้ำเงินเรืองแสงเปล่งประกายเป็นเส้นเล็กๆเรียงรายจากมือของเค้าไปทั่วทั้งถนนและบริเวณนั้น ทุกอย่างถูเชื่อมโยงถึงกันจากเส้นสายสีน้ำเงินนั่น ดูคล้ายกับใยแมงมุมสีน้ำเงินสวยมันเชื่อมต่อจากมือของเทม รถคนนั้นตรงหน้าและกระจายไปยังทุกคนทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณนั้นทั้งหมด

       บอมมี่มองภาพที่เห็นด้วยความตะลึง ทุกคนและทุกอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวกลับนิ่งสนิทเหมือนกับถูกสต๊าฟไว้เธอมองไปรอบๆตัวอย่างอัศจรรย์ใจ ไม่เพียงแค่รู้สึกได้ว่าตัวเองยังไม่ตาย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้มันเหลือเชื่อมากๆ เธอเห็นสีหน้าตกใจของแต่ล่ะคน แม้กระทั่งชายคนขับรถที่พุ่งตรงมาหาเธอ ถัดไปบนถนนชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังจะข้ามถนนถึงกับทำแก้วน้ำหลุดมือ แก้วน้ำนั้นลอยค้างอยู่กลางอากาศรวมไปถึงน้ำที่กระเด็นออกมาให้เห็นเป็นหยดใสๆลอยกระจัดกระจาย บางคนก็ชี้นิ้วมาที่เธอด้วยใบหน้าที่อึ้งเหวอ บางคนอ้าปากค้างเพราะตกใจจนส่งเสียงกรี๊ดออกมา ไม่เพียงแค่นี้แต่ถัดไปไม่ไกลกัน เด็กที่กำลังแตะบอลอยู่ในท่วงท่าที่สวยงามลูกบอลนั้นลอยค้างอยู่กลางอากาศ นักสเก๊ตบอร์ดคนหนึ่งก็โชว์ลีลาค้างอยู่บนราวเหล็กเล็กๆข้างทาง ทุกอย่างหยุดนิ่งและมีใยแมงมุมเรืืองแสงสีน้ำเงินสวยของเทมเชื่อมอยู่ 

       ยัยตัวน้อยยังคงตัวสั่นน้ำตาคลอเพราะอาการช็อคแบบไม่ทันตั้งตัว เธอหันกลับมามองเทมอีกครั้งแล้วน้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลรินลงมาอาบแก้มเธอในที่สุด

       "...เทม...T^T.." บอมมี่โผลเข้ากอดเทมไว้แน่นทั้งยังปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างสงสาร เธอสกัดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกที่ช๊อคและเจ็บปวดไม่ไหวอีกต่อไป เทมเข้าใจความรู้สึกของเธอดีเค้ากอดปลอบเธอตอบทันทีโดยไม่รั้งรอ มือข้างที่โอบเธอไว้เลื่อนขึ้นมาลูบหัวปลอบโยนเธออย่างใจดี เค้าก้มหน้าลงพร้อมกับจูบลงเบาๆที่เรือนผมสวยของบอมมี่อย่างถนุถนอม

       "เธอปลอดภัยแล้วบอมมี่..ตราบใดที่ฉันยังอยู่เธอจะไม่มีวันเป็นอะไรเด็ดขาด..ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ..ฉันสัญญา" บอมมี่สัมผัสได้ถึงไอเย็นที่ตัวของเทมแต่ว่าประโยคที่เค้าพูดออกมากลับทำให้หัวใจเธอเต้นรัวเพราะเธอรู้สึกถึงไออุ่นจากเค้า 

       "ขอบคุณ..ขอบคุณนะเทม.." เธอกอดเค้าแน่นอีกครั้งด้วยความขอบคุณ น่าแปลกที่เพียงได้้้เห็นหน้าเค้าอีกครั้งในเวลาแบบนี้เธอกลับรู้สึกยินดียิ่งกว่าครั้งไหนๆ บอมมี่รู้สึกว่าเธอเองคงไม่ต้องอ้างว้างอีกต่อไปแล้ว การที่มีเค้าอยู่เคียงข้างแบบนี้มันช่างอบอุ่นและสุขใจเหลือเกิน....เธอขอถอนคำพูดได้มั๊ย?...ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเค้ามาให้กับเธอถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เธอก็อยากขอบคุณ..จากใจ..

       "...แย่แล้ว!! บอมมี่รีบออกไปจากตรงนี้ซะเร็วเข้า!" จู่ๆเทมก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นตรึงเครียดขึ้นมาทันที 

       "กะ..เกิดอะไรขึ้น!? " สีหน้าของเทมบ่งบอกถึงความผิดปกติบางอย่างในตัวของเค้ารวมไปถึงเส้นสายสีน้ำเงินที่เป็นใยแมงมุมมหัศจรรย์เรืองแสงนั่นก็กำลังกระพริบไม่ป็นจังหวะคล้ายกับหลอดไฟที่ติดๆดับๆ..ตอนนี้สีหน้าของเทมดูเจ็บปวด...เค้ากำลังกลั้นความรู้สึกบางอย่างในตัวอยู่

       "เทมนายเป็นอะไร!? เกิดอะไรขึ้น? เทม!?" 

       "รีบไปบอมมี่! ไป!!!" เทมตวาดจนบอมมี่สะดุ้งน้อยๆ เค้าดันตัวเธอออกมาจากอ้อมกอดก่อนที่จะหันหน้ามาเผชิญกับรถคันนี้ที่เริ่มสั่นอย่างแปลกๆจากที่หยุดนิ่งค้างไป บอมมี่ถอยร้นออกมาจากตัวเทมทันทีตามที่เค้าสั่ง ใจเธออยากจากยืนอยู่ข้างเค้าด้วยซ้ำ แต่เหมือนกับร่างกายของเธอมันถูกบางอย่างบังคับให้พาตัวเองวิ่งออกมาจากกลางถนน ตอนนี้เธออยู่ในระยะที่ปลอดภัยแล้วแต่ทว่าเค้าล่ะ เทมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่เพียงแค่พลังจากมือเค้าที่มันกระพริบร่างกายของเค้าก็ด้วยเช่นกัน! 

       ณ ตอนนี้ สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้วทุกอย่างรอบตัวเธอเริ่มสั่นไหวพร้อมกับร่างกายของเทมที่เริ่มพร่าและจางลงตามแรงตามการกระพริบนั่น ใจของบอมมี่เต้นรัวอีกครั้งมันสั่นไหวด้วยความกลัวที่มีมากกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่า เกิดอะไรขึ้นกับเทม สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้านี้มันคืออะไร!? นี่เค้ากำลังจะหายไปใช่มั๊ย ไม่นะ! บอมมี่ไม่ต้องการแบบนั้น! 

       ทุกอย่างที่เคยหยุดนิ่งเหมือนถูกสต๊าฟไว้นั้นเริ่มสั่นไหวแรงขึ้นอย่างน่ากลัว ก่อนที่เทมจะค่อยๆลดมือลงพร้อมกับเส้นสีน้ำเงินแรืองแสงสีสวยนั้นก็ค่อยๆจากหายไปอย่างรวดเร็วทีละเส้น ที่ละเส้น! จนกระทั้งเส้นสุดท้ายมันเชื่อมโยงกับรถยนต์คันตรงหน้าที่ระยะห่างของมันทำเอาบอมมี่ใจกระตุกวาบ เมืิ่อรถคันนั้นสั่นไหวรุนแรงขึ้นอย่างน่ากลัว! ทุกอย่างกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนกับเหตุการเดิมก่อนหน้านี้ที่บอมมี่เจอ! เธอรู้สึกได้ถึงพลังของเทมที่ลดลง ไอเย็นเริ่มจางหาย แต่ทว่าเทมยังคงยืนเผชิญหน้าอยู่กับรถที่ความเร็วสูงอยู่กลางถนนแล้วทันใดนั้นจังหวะที่เค้าหันหน้ามาหาเธอ ทุกอย่างก็เคลื่อนไหวอย่างเป็นปกติแล้ว! แก้วน้ำที่ลอยค้างตกลงมากระแทกพื้น ลูกบอลที่ลอยนิ่งก็ล่วงลงมายังเท้าของเด็กน้อย นักสเก็ตบอร์ดที่ลอยค้างอยู่บนราวเหล็กบอร์ดของเค้าเริ่มเคลื่อนไหวสไลด์ลงมาที่พื้นอย่างสวยงาม และรถที่ถูกสต๊าฟตรงหน้าของบอมมี่ไว้เมื่อครู่ก็พุ่งตรงเข้าชนร่างของเทมทันทีอย่างรวดเร็ว!

       "ไม่นะ!! เทม!!!!"

 

 

       
,,,
,,,,
,,,,,
Chocola~Say; ฝากติดตาม Part ต่อไปกันด้วยนะคะ ^^ สนุกไม่สนุกคอมเม้นบอกไรท์เตอร์กันบ้าง นะคะ #รักรีทเดอร์ทุกคนค่า~ ^3^ #@ChocolaVipChoi