ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Devil of love >>Part 11.>>100%
Devil Of Love 11
กลุ่มควันขาวปนชมพูจางๆระยิบระยับสวยงามนุ่มนวลนั้น กำลังลอยละล่องจากร่างบางอ่อนโยนของหญิิงสาวที่หมดสติ สิ้นลมหายใจ จากที่ร่างกายของเธอนั้นมีผิวขาวใสอมชมพู แต่ทว่าในตอนนี้นั้นร่างกายที่น่าอิจฉากลับซูบผอมลงไปถนัดตา ผิวขาวเนียนละเลียดเริ่มซีดจางไร้ซึ่งสีของเม็ดเลือด เพียงช่วงเวลาแค่เสียวนาที ร่างกายของบอมมี่ก็ซูบตอบลงไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อ ลูซิเฟ่อร์ หรือซาตานในร่างของวิคเตอร์นี้ดูดกลืนเอาพลังงานความสามารถ และที่สำคัญ มันตั้งใจจะดูกลืนดวงวิญญานของเธอเพื่อเพิ่มพละกำลังให้กับร่างของตัวเอง
ลูซิเฟอร์พาร่างไร้วิญญานของบอมมี่บินหนีขึ้นไปยังท้องฟ้ากว้างด้วยปีกคู่ใหม่ที่ไม่ใช่ปีกแห่งยมฑูตเช่นเคยแล้ว ปีกนี้บนหลังของเค้านั้น คล้ายกับปีกค้างคาวสีดำทมึนขนาดใหญ่ ไม่ได้สวยงามดังเช่นปีกขนนกสีดำ ลูซิเซอร์พาร่างของบอมมี่ลอยหายเข้าไปในกลีบเมฆสีดำเพื่ออำพรางตัวจาก เจ้าชายเทมแห่งโลกเบื้องล่างที่ ณ บัดนี้เค้าได้อยู่ในร่างของปีศาจร้ายนัยน์ตาสีแดงสดไปเสียแล้ว
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่เมื่อร่างของยัยตัวน้อยนั้นกำลังถูกซาตานตัวร้ายดูดกลืนวิญญาน ทั้งเทมและองครักษ์ทั้งสองก็เข้ามาขัดขวางไว้ได้ทันการ
"ข้าจะฆ่าเจ้าลูซิเฟ่อร์! ข้าจะทำลายเจ้า!! " เทมคำรามคำขู่ออกมาอย่างน่ากลัว และในจังหวะเดียวกันนั้นเองที่โซลและดีไลท์ใช้โซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดตรึงร่างของวิคเตอร์ที่มี ลูซิเฟ่อร์สิงอยู่ไว้อีกครั้ง แทนที่จะวิตกกังวลกลัวพลาดท่าดั่งเช่นทุกที หากแต่คราวนี้ซาตานหนุ่มกลับอบยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ทันทีที่โซ่นั้นเข้าผูกรัดกับตัว ลูซิเฟอร์เจ้าเลห์ปล่อยร่างของบอมม่ร่วงหล่นสู่พื้นโลกลงมาทันที เทมไม่รอช้าเค้า รีบบินไปประคองร่างบางซีดเซียวที่ไร้ลมหายใจเลือดไหลอาบตัวไว้แนบอกก่อนที่จะพาลงมายังพื้นโลก
"บอมมี่..บอมมี่ ข้าขอโทษ ฟื้นสิเจ้าหญิงของข้าได้โปรด..ข้าขอโทษ.." เทมกอดร่างของบอมมี่ไว้แน่นแนบอกพร้อมทั้งพร่ำบอกคำขอโทษต่อเธออย่างอาลัยอาวรณ์ คล้ายคนเสียสติเค้าได้แต่คิดว่าถ้าหากเค้ามาเร็วกว่านี้สักนิด เรื่องเลวร้ายเช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น หัวใจของเทมแหลกสลายเมื่อยัยตัวน้อยของเค้าไม่ฟื้นคืนกลับมา ทุกอย่างมันสายเกินไป ตอนนี้เทมเสียใจจนคลั่ง สภาพของเค้าไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้ายที่กระหายเลือด สิ่งเดียวที่คิดได้ตอนนี้นอกจากความรู้สึกที่สุดแสนจะเสียใจแล้ว นั่นคือการฆ่า! เมื่อความตายจากซาตานตัวร้ายมาพรากเอาความรักและคนรักของเค้าไป ก่อเกิดเป็นความโศกเศร้าเสียใจและนำมาซึ่งหายนะและการทำลายล้าง ยมฑูตผู้พิทักษ์ผู้ที่เปรียบดั่งเหล่าทหารผู้ภัคดีของพระผู้เป็นเจ้า บัดนี้เค้าได้กลายร่างเป็นปีศาจร้ายไม่ต่างอะไรกับซาตาน!
"เจ้าหญิงของข้า...มันผู้ใดที่ทำร้ายเจ้า มันผู้นั้นจะต้องถูกทำลายสิ้น!! " เทมระเบิดความโกรธแค้นออกมาก่อนที่ ร่างอันบอบช้ำขององครักษ์ทั้งสองจะร่วงลงมากระแทกพื้น! โซลและดีไลท์บาดเจ็บหนัก พวกเค้าแทบจะพยุุ่งตัวเองจากพื้นแทบไม่ขึ้นเมื่อ ณ ตอนนี้ ซาตานตัวร้ายมีพลังมหาศาลยากที่จะต่อกรได้
"ไงเจ้าชาย..จะโศกเศร้าไปทำไมกัน ในเมื่อสุดท้ายต่อให้นางพ้นโทษฑัณท์ เจ้ากับนางก็ไม่ได้ครองรักกันอยู่ดี หึหึ " ลูซิเฟ่อร์บินลงมาอย่างใจเย็น ร่างของเค้ากระพือปีกลอยอยู่เหนือพื้น ทันทีที่ได้ยินเสียงและคำเยาะเย้ยของลูซิเฟ่อร์ เทมก็หันมาทางเค้าทันทีด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราดมันช่างเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
" โทษฑัณท์ของนางคือการมาเกิดเป็นมนุษย์ ไม่ใช่มาเป็นเครื่องสังเวยความต่ำช้าของเจ้า!"
"ฮ่าๆๆ น่าขันนักข้าต่างหากที่ช่วยนาง ปล่อยให้นางหลุดพ้นจากโทษฑัณท์ เจ้าต้องขอบคุณข้าเสียด้วยซ้ำเจ้าชาย"
"เจ้ามันชั่วช้า..ลูซิเฟ่อร์"
"แล้วไม่่เพราะความชั่วช้าของข้าหรือไรที่ทำให้เจ้าทั้งสองได้ครองรักกัน...เหอะ! เรื่องราวยิ่งกว่าเทพนิยาย..ความรักของเจ้าชายผู้เป็นยมฑูตกับธิดาสวรรค์เจ้าหญิงของเหล่าเทวดา ข้าล่ะสะเทือนใจจริงๆ หึหึ พวกเจ้ามันน่าสมเพชริอาจมีความรักทำตัวดั่งเช่นมนุษย์ผู้ต้อยต่ำ น่ารังเกียจ และถ้าหากไม่เป็นเพราะเจ้าขัดขวางข้าเมื่อสองร้อยปีก่อนนั่น เจ้าก็คงไม่ต้องมาโศกเศร้าเสียใจเช่นนี้หรอกเจ้าชาย...เพราะเจ้าจะไม่มีวันได้พบเจอกับสิ่งที่เรียกว่าความรักเช่นนี้ไงล่ะ!! ย๊ากก!!>0<" หลังจากพ่นคำพูดดูถูกเหยียดหยามเทมสิ่งที่ตามมาท้ายประโยคคือเสียงคำรามอย่างโกรธแค้นก่อนที่ลูซิเฟ่อร์จะพ่นไฟร้อนนับหมื่นองศาลงมาแผดเผาเทมและร่างของบอมมี่!
"เจ้าชาย! / เทม!!" ดีไลท์และโซลต่างร้องขึ้นด้วยความตกใจ ทั้งๆที่ตัวนอนเจ็บไม่สามารถกระทำสิ่งใดได้นอกจากนอนดูเจ้าชายของเค้าถูกเผาไหม้ไปกับเพลิงทำลายล้างนั่น แต่ทว่าอยู่ดีๆไฟของลูซิเฟ่อร์ก็หยุดลงไปเสียดื้อๆ ท่าทางของวิคเตอร์ที่เค้าสิงร่างอยู่นั้นเกิดกระตุกเกรงและมีอาการชักขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ลูกตาทั้งสองเหลือกขึ้น นิ้วมือเกิดหงิกงอผิดรูป นี่มันอะไรกัน!? เกิดอะไรขึ้นกับร่างของเจ้าชายน้อยกันแน่!!
ปีกแห่งยมฑูตของเทมกางออกอีกครั้งหลังจากที่มันช่วยปกป้องร่างของเค้าและบอมมี่ไว้ เพลิงนั้นยังคงทำอะไรเทมไม่ได้ ทันทีที่เห็นว่าเจ้าชายของตนปลอดภัย องครักษ์ทั้งสองก็พยุ่งร่างที่บาดเจ็บของตัวเองเข้ามาคุ้มกันเทมไว้แต่กลับเป็นพวกเค้าเสียเองที่ถูกเทมขังไว้ในบาเรียที่เค้าสร้างขึ้น
"ไม่นะเทม..ปล่อยพวกข้าออกไป!" โซลท้วงขึ้นหลังจากที่เค้าตกอยู่ในบาเรียของเทมรวมกับร่างของบอมมี่และดีไลท์
"เจ้าชายอย่าทำเช่นนี้ คนที่ต้องคุ้มกันคือข้าไม่ใช่ท่าน! เทมได้โปรด"
"ดูแลร่างของนางไว้ นี่คือคำสั่ง! หน้าที่ของพวกเจ้าหมดลงแล้วเพื่อนข้า ต่อจากนี้ไปคือภาระหน้าที่ของข้า" เทมพูดออกมาในขณะที่เค้ายังคงจ้องมองดูร่างที่ผิดเพี้ยนชักงอของวิคเตอร์ แทนที่เค้าจะจู่โจมตอนนี้แต่ทว่ามีบางอย่างกลับทำให้เทมต้องชะงักไว้...น้องชายของเค้า...เค้าสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างในร่างนั้น
" แต่ตอนนี้พลังของเจ้าสู้ซาตานนั่นไม่ได้ มันได้พลังจากนางไปแล้วความแข็งแกร่งของมันอาจจะทำลายล้างเจ้าได้นะเทม"...โซลเอ่ยออกมาอย่างหมดหวังเมื่อเทมไม่มีท่าทียอมฟังคำขอของเค้า..
"ต่อให้ข้าต้องสลายไปพร้อมกับความชั่วร้ายของมันข้าก็ยอมโซล..ข้าจะช่วยวิคเตอร์กลับมา และนำวิญญาณของนางคืนมาให้ได้..และเมื่อถึงเวลานั้น...พวกเจ้าทั้งสองต้องรีบพาเค้ากลับไปยังโลกของเรา พวกเจ้าจะปลอดภัย.."
"แล้วท่านล่ะพี่ข้า...ท่านจะเป็นเช่นไรเมื่อถึงตอนนั้น" ดีไลท์ถึงกับหลั่งน้ำตาเมื่อเค้ารู้ดีว่าชะตากรรมของเทมจะต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร...เทมเปรียบเสมือนพี่ชายของเค้า...และมันก็ยังเร็วเกินไปถ้าเทมจะต้องสลายไปในเวลานี้
"...ข้าจะยอมเป็นดังเช่นที่ชะตากำหนดไว้...ขอแค่พวกเจ้าและวิคเตอร์ปลอดภัย..แค่นี้ก็เพียงพอ.."
"อ๊ากกกกก!!! " คำพูดคล้ายคำสั่งเสียของเทมถูกขัดขึ้นด้วยเสียงร้องจากร่างของวิคเตอร์ จากที่ต้องชักเกร็ง กระตุกไปทั้งร่างตอนนี้ร่างของเค้าก็ล้มลงคุกเข่าอยู่ที่พื้นและเมื่อเค้าเงยหน้าขึ้นมานัยน์ตาทั้งสองก็ส่องแสงสีม่วงขึ้นทันทีพร้อมกับเงาดำขนาดใหญ่ที่ค่อยๆลอยขึ้นจากแผ่นหลังของเค้าเอง!
ทุกคนต่างมองดูเหตุการณ์ประหลาดนี้ด้วยความตกตะลึง เมื่อปีกรูปทรงน่ากลัวบนหลังของวิคเตอร์นั้นเริ่มขยับ มันกระพือออกพร้อมกับดึงเอาบางสิ่งจากตัวของวิคเตอร์ มีเงาดำที่ว่านั้นลอยขึ้นๆ จนเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นรูปเป็นร่าง ..และเมื่อลอยสูงขึ้นไปจนหมด..แสงในดวงตาของวิคเตอร์ก็ดับลงเหลือไว้เพียงนัยน์ตาสีม่วงอเมทิสสีสวย ใบหน้าที่เคยมีรอยบากสีดำก็เหลือไว้เพียงใบหน้าเนียนใส แก้มซูบตอบซีดเซียวและร่างกายที่เริ่มกลับมาเป็นวิคเตอร์คนเดิมแล้ว!!
"วิคเตอร์!!!" เทมร้องเรียกชื่อของน้องชายออกมาสุดเสียงเค้าบินตรงไปยัังร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของวิคเตอร์ทันที ในขณะที่ตอนนั้นเองเงาดำของซาตานลูซิเฟอร์ที่แท้จริงก็กลายร่างเป็นมังกรขนาดยักษ์! ปีกดำใหญ่ มีเกร็ดสีนิลห่อหุ้มทั้งตัว นัยน์ตาสีแดงเพลิงเป็นรูปทรงวงรีคล้ายกับตาของงู ร่างของลูซิเฟ่อร์เป็นดั่งเช่นมังกรในเทพนิยายกรีกโบราณ ช่างดุดันโหดร้ายและน่าหวาดกลัว!
"หึหึหึ เจ้าชายน้อยวิคเตอร์ เจ้าบังอาจต่อกรกับข้า เพราะความโกรธแค้นในตัวเจ้าสินะที่ผลักดันข้าออกมาจากร่างของเจ้าได้ พลังแฝงของเจ้านี่ช่างน่ากลัวจริงๆ หากแต่มันก็สายเกินไปแล้วเจ้าชาย ฮ่าๆๆๆ" เสียงทุมใหญ่ของมังกรร้ายดังกังวาล เทมส่งพลังทำลายล้างลูกใหญ่ใส่ร่างของมังกรนั่นก่อนที่เค้าจะพาร่างของวิคเตอร์ออกห่างจากลูซิเฟ่อร์คุ้มกันร่างของน้องชายให้ปลอดภัย เทมกำลังสร้างบาเรียขึ้นอีกเพื่อคุ้มกันวิคเตอร์แต่เค้ากลับถูกวิตเตอร์ยกมือขัดขวางไว้อย่างเหนื่อยอ่อน
"หยุดเถอะพี่ข้า..พลังของท่านแทบจะไม่เหลือแล้วอย่าเสียเวลากับข้าอีกเลย ข้าทำร้ายท่านมากมากนะพี่ชาย"
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยทำร้ายข้าวิคเตอร์ ซาตานนั่นมันแค่อาศัยร่างของเจ้าก็เท่านั้น ทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับร่างของเจ้า ข้าก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับเช่นกันข้าถึงยังเชื่อว่าเจ้าไม่ได้กลายเป็นซาตานหากแต่ซาตานร้ายนี้ต่างหากที่สิงร่างของเจ้า"
"เพราะข้าที่ทำให้ท่านต้องฝืนดวงชะตาของตัวเอง ท่านต้องโทษห้ามขึ้นมาบนโลกมนุษย์นี้ แต่ท่านก็ยอมฝืนเพราะช่วยข้า...เทมข้าขอโทษ.." น้ำตาของวิตเตอร์ไหลหยดลงบนมือของพี่ชาย ความรู้สึกที่ทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ ทั้งละอายและรู้สึกผิดมันกลืนกินหัวใจของเค้ามายาวนานเหลือเกิน
"หมดเวลาอาลัยอาวรณ์สั่งเสียกันแล้วเจ้าชาย จะช้าหรือเร็วพวกเจ้าก็ต้องตายตามกันไปอยู่ดี! ย๊าก!!" เจ้ามังกรร้ายลูซิเฟ่อร์พ่นไปใส่ร่างของพวกเค้าทั่งคู่อีกครั้ง ซึ่งคราวนี้พลังของมันมีมากมายมหาศาลยิ่งกว่าครั้งแรก จนเทมต้องหันมาเผชิญหน้าสร้างบาเรียป้องกันเป็นกำแพงแก้วสีน้ำเงินใสปะทะกับเพลิงไฟทำลายล้างลูกใหญ่ และเมื่อลูซิเฟ่อร์รู้ตัวว่าไฟนั้นทำร้ายเทมไม่ได้มันจึงเลือกที่จะเข้ามาจู่โจมกับเค้าโดยตรง กรงเล็บยักษ์บนอุ้งเท้ามังกรร้ายตะครุบเอาตัวเจ้าชายเทมและบินลอยสูงขึ้นไปยังท้องฟ้า
"ไม่นะ! เทม!!!" วิคเตอร์ทำได้แค่ร้องเรียกชื่อของพี่ชายออกมาอย่างสุดเสียงไม่ต่างกันกับโซลและดีไลท์ที่ต้องเฝ้ามองดูเหตุการณ์อยู่ภายในบาเรียหนาไม่สามารถช่วยอะไรได้
ถึงแม้จะถูกตะครุบและบีบร่างแต่เทมก็ยังคงแข็งแกร่งเค้าระเบิดพลังออกใส่อุ้งเท้าของมังกรร้ายจนกลายเป็นบาดแผลเวอะ จนลูซิเฟอร์ที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวต้องปล่อยร่างของเทมทันที ทำให้เทมสามารถบินวนเหนือร่างมังกรได้อีกครั้ง ไม่รอช้าเค้าเริ่มบินรอบตัวของของลูซิเฟ่อร์พร้อมทั้งปล่อยพลังใส่อย่างไม่ยั้งมือ มังกรร้ายเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันมันพ่นไฟใส่ตามร่างของเทมที่บินวนไปวนมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนิ่งจน ณ ตอนนี้บนท้องฟ้าจากที่เคยดำมืดเพราะมีพายุร้ายกลับมีแสงสีน้ำเงินวาบเป็นระยะๆถี่ติดกันสลับกับแสงเพลิงที่ดูน่ากลัวสว่างวาบขึ้นบนท้องฟ้า
ในตอนนี้สถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีเมื่อเทมเริ่มอ่อนแรง พลังของเค้าใกล้หมดเต็มทีเค้าพลาดท่าถูกหางของมังกรร้ายลูซิเฟ่อร์ฟาดเข้าเต็มแรง! ร่างของเจ้าชายลอยคว้างล่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง! ฝุ่นควันฟุ้งกระจายจนดูเหมือนแรงระเบิดขนาดย่อม เทมกระอักเลือดออกมาทันทีและในจังหวะที่เค้ากำลังจะลุกขึ้น กรงเล็บยักษ์ของมังกรร้ายก็ล๊อคเค้าไว้ทั้งตัวทำให้เทมดิ้นหนีไปไหนไม่ได้ เจ้าชายแย่แล้ว เค้ามาถึงทางตันเสียแล้ว..ไร้พลังต่อสู้ ไร้หนทางหนีชะตากรรมของเค้าดำลังจะดับสิ้นลงแล้ว!!
"ตายซะเถอะเจ้าชาย จงสลายหายไปดังเช่นที่เจ้าทำไว้กับร่างของข้าเมื่อสองร้อยปีก่อน!! บัดนี้แค้นของข้ากำลังจะได้ชำระแล้ว! ด้วยพลังเพลิงของข้าเจ้าจงหายไปซะ!!" ลูซิเฟ่อร์คำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราดเค้าระเบิดความโกรธแค้นที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจออกมาพร้อมกับพลังเพลิงที่พ่นออกมาใส่ร่างของเทมที่อยู่ใต้อุ้งเท้าทันที! ...เทมได้แต่เบิกตาโพล่งขึ้นด้วยความช๊อค! เมื่อเพลิงไฟพวยพุ่งลงมาที่เค้า! สิ่งที่เค้าทำได้คือสองมือที่ยกขึ้นมาป้องกัน...เทมไม่เหลือพลังใดๆอีกแล้ว...ร่างของเค้ากำลังจะสลายหายไปพร้อมกับเพลิงมหาการนี้แล้ว!! และเสียงสุดท้ายของเทมดังขึ้นภายในจิตใจของตัวเอง...อย่างหมดหวัง..
...เธอยังรอฉันอยู่ใช่มั๊ย?...บอมมี่ที่รัก...
"อ๊ากกก!!!! " เสียงรัองโหยหวนดังขึ้นอีกครั้ง! เปลวเพลิงที่พุ่งลงมาสู่ร่างของเทมนั้นก็เปลี่ยนทิศไปทันที เมื่อมีเคียวสีดำตกผลึกเงาวับเหมือนดั่งเพชรด้ามหนึ่งถูกใครบางคนส่งมาพุ่งเข้าใส่ร่างของลูซิเฟ่อร์ เคียวด้ามนี้ปักอยู่ตรงท้ายทอยของมังกรร้าย ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครแค่พริบตามันก็บินตรงลงมาดักหน้าของเค้าไว้ทันทีอย่างโกรธแค้น
"ข้าจะไม่มีทางยอมให้เจ้าได้ทำร้ายพี่ข้าได้อีกแล้ว ลูซิเฟ่อร์!" ที่แท้ก็เป็นเจ้าชายน้อยวิคเตอร์ที่ยืนหยัดขึ้นอย่างอาจหาญ ถึงแม้จะถูกยึดร่างมาเป็นเวลายาวนานจนวิญญาณของเค้านั้นแทบจะสลายไปแต่ทว่าความโกรธแค้นที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจกลับมีมากกว่าและนั่นก็ได้แปลเปลี่ยนมาเป็นพลังที่มีความโกรธแค้นเป็นแรงผลักดันให้พลังแห่งความแค้นนั้นปะทุเกินกว่าท่จะควบคุมได้ในเวลานี้
"ถ้าเจ้าอยากที่จะตายก่อนข้าก็จะสงเคราะห์ให้!" ว่าแล้วลูซิเฟ่อร์ก็พ่นไฟลงมายังร่างของวิคเตอร์ทันที ไม่รอช้าเช่นกันวิคเตอร์กระโดดหลบได้ทันถึงแม้จะไม่มีปีกแห่งยมฑูต เจ้าชายกระโดดขึ้นไปอยู่บนร่างของมังกรร้ายอย่างไม่กลัวอันตรายใดๆแล้วจากนั้นเค้าก็พลิกวิกฤตให้กลายเป็นโอกาส เคียวที่ปักอยู่ตรงท้ายทอยของลูซิเฟ่อร์ลอยกลับเข้าสู่มือของวิคเตอร์อีกครั้งก่อนที่เค้าจะฝังมันลึกลงไปจนมิดด้านคมของเคียวเรียกเสียงร้องทรมานของลูซิเฟอร์ได้อย่างโหยหวนอีกครั้ง และเมื่อเป็นเช่นนั้นวิคเตอร์จึงกระโดดลงมาทางด้านหลังของมังกรร้ายพร้อมทั้งยังลากเคียวที่ปักอยู่ลงมาด้วย รอยบอบช้ำที่เกิดจากแรงระเบิดของเทมเมื่อก่อนหน้านี้ทำให้เกิดเป็นแผลฉกรรจ์ขนาดใหญ่ลึกลงบนตัวของมัน! วิคเตอร์คล่องแคล่วว่องไวทันทีที่เขากระโดดลงถึงพื้น เค้าก็หันกลับไปพร้อมกับส่งพลังทำลายล้างสีม่วงลูกใหญ่ใส่บาดแผลลึกนั้นอย่างรวดเร็ว! แรงระเบิดยังคงรุนแรงมังกรยักษ์ลูซิเฟ่อร์ถึงกับล้มลงอย่างหมดท่า เช่นเดียวกันกับร่างของเจ้าชายวิคเตอร์ที่เค้าทรุดนั่งลงมากับพื้นพร้อมกับหายใจหอบอย่างอ่อนแรง
"วิคเตอร์! ถอยออกไป หนีไปซะตอนนี้น้องข้า!!" เทมลุกขึ้นมองดูการต่อสู้ของน้องชายอย่างวิตกกังวล ถึงแม้ว่าวิคเตอร์จะทำผลงานได้ดีแต่พลังชั่วร้ายของลูซิเฟ่อร์ก็ไม่ได้หมดลงเพียงเท่านี้ เมื่อเห็นว่าเทมสามารถลุกขึ้นได้วิคเตอร์พยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อไปหาร่างของพี่ชาย เช่นเดียวกันกับเทมที่เค้ามุ่งตรงไปหาน้องชายทันทีแต่ทว่า กลับมีบางอย่างที่ทำให้เค้าต้องหยุดชะงักไป
' เจ้าชาย...' เสียงเรียกของหญิงสาวร่างโปร่งแสงส่องสว่างใสอยู่เบื่องหน้าของเทมนั้นทำให้เค้าต้องตกตะลึงไปอีกครั้ง
"บอมมี่.." ร่างของเทมสั่นไหวไปทั้งร่างเค้าจ้องมองดูวิญาณของคนรัก ที่ค่อยๆก้าวเดินมาหาเค้าช้าๆ ก่อนที่ร่างโปรงใสนั้นจะเริ่มชัดขึ้นมานิดหน่อยจนเค้าสามารถสัมผัสกับเธอได้ รอยยิ้มจางๆของบอมมี่มาพร้อมกับหยดน้ำตาของเธอ ไม่รอช้าเทมดึงร่างที่เปราะบางของเธอเข้ามากอดไว้ทันทีอย่างแนบแน่น
"ขอโทษ..ขอโทษที่ฉันรักษาชีวิตเธอไว้ไม่ได้บอมมี่ ฉันขอโทษ"
"พอแล้ว...ไม่ต้องขอโทษแล้ว ฉันกลับมาหานายแล้วนี่ไง ^^" ยัยตัวน้อยผละออกมาจากออมกอด เธอส่งยิ้มสดใสคืนกลับไปให้เทม วิญาณของบอมมี่ปรากฎตัวขึ้นอย่างปาฎิหารย์ ด้วยเพราะวิญญาณของเธอไม่ได้ถูกลูซิเฟ่อร์กลืนกินเข้าไปถึงแม้เธอจะตายและสูญเสียงพลังวิเศษในตัวไปแต่วิญญาณของบอมมี่ยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเทมเสมอ
"ไม่..บอมมี่ฉันทำให้เธอต้องตาย...ฉันขอโทษ.." เทมถึงกับร่ำไห้น้ำตาหยดหนึ่งไหลหยดลงมาอาบแก้มตอบและเมื่อน้ำตาหยดนั้นกำลังจะไหลรินลงสู่พื้น มันก็ได้แปลสภาพกลายเเป็นเพรชรูปหยดน้ำสีเหลืองทองสวยงามทันที เมื่อเห็นว่าเค้าเสียใจมากแค่ไหนยัยตัวน้อยส่ายหัวเบาๆส่งยิ้มให้เค้าอย่างอบอุ่นก่อนที่จะกอดเค้าไว้อีกครั้ง
" เทม..ต่อไปนี้ให้ฉันปกป้องนายบ้างนะ..ได้โปรดรับพลังของฉันไปที...หยุดซาตานร้ายนั่นให้ได้..ช่วยโลกนี้กับทุกคนไว้ที..ที่รักของฉัน.." พูดจบร่างบางของบอมมี่ก็เริ่มโปร่งใสอีกครั้งสัมผัสที่เทมได้รับเริ่มแปลเปลี่ยนไป
"เธอจะทำอะไร บอมมี่..ไม่นะ..บอมมี่! "
"ฉันอยู่กับนายเสมอนะ...จะอยู่กับนายตลอดไป...ที่รักของฉัน.." แล้วจากนั้นร่างที่โปร่งใสของบอมมี่ก็ส่องแสงสว่างวาบขึ้นเป็นสีชมพูอ่อนๆระยิบระยับสวยงาม ไม่เหลือเคล้าโครงของยัยตัวน้อยอีกต่อไป...ตอนนี้มีเพียงสัมผัสอบอุ่นของเธอและมันก็ค่อยๆไหลเวียนรอบตัวเทม ซึมซับเข้ามาตามร่างของเค้าแล้วเรียบร้อย..เธอกับเค้ากลายเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว..บอมมี่สละสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือวิญาณของเธอ...เธอยอมเป็นพลังให้กับเค้า...และกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเค้าเพื่อต้องการที่จะปกป้องเค้าไว้ด้วยเช่นกัน
"..บอมมี่...ฉันรักเธอ.." ตอนนี้เหลือแค่เพียงร่างของเทมที่ต้องยืนกุมหัวใจของตัวเองอยู่อย่างเดียวดายพร้อมกับน้ำตาของเค้าอีกหยดที่ไหลรินลงมาด้วยความเจ็บปวด เช่นกันกับหยดที่แล้วเพียงแต่น้ำตาหยดนี้กลายเป็นพลอยสีฟ้าสวยสดใสเค้ารับมันไว้ก่อนที่จะกำมันแน่นแล้วมันก็ค่อยๆฝังตัวลงไปที่ฝ่ามือของเค้า ในเมื่อคนที่เค้ารักยอมเสียสละตัวเองจนหมดสิ้นเทมก็ไม่หวังสิ่งใดแล้วนอกจากต้องทำลายซาตานนี้ตามคำขอสุดท้ายของเธอและพลังที่เธอมอบให้..ปีกแห่งยมฑูตของเทมปรากฏขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกางออก...เจ้าชายอยู่ในร่างที่สง่างามสมบรูณ์แบบพร้อมด้วยพลังอำนาจที่กลับคืนมาด้วยปาฏิหารย์ของคนรัก ในตอนนี้เค้าจับจ้องไปที่เป้าหมายยังร่างมังกรยักษ์ของลูซิเฟ่อร์ทันที ด้วยสายตาดุดันแข็งกร้าวก่อนที่เค้าจะพุ่งร่างเข้าไปหามังกรร้ายนั่นอย่างรวดเร็ว! เทมคว้าร่างของวิคเตอร์หลบหนีอุ้มเท้าของลูซิเฟ่อร์ได้อย่างทันท่วงที เมื่อเจ้ามังกรยักษ์นี้ฟื้นตัวขึ้นและเตรียมตะครุบร่างของวิคเตอร์ที่ระเบิดพลังใส่มันอย่างโกรธแค้น
"เทม!...พี่ข้า...นี่มันปาฏิหารย์จากสวรรค์หรือไงเนี่ย พลังของท่านฟื้นคืนกลับมา!" เพราะมัวแต่หนีอุ้งเท้าของลูซิเฟ่อร์วิคเตอร์จึงไม่ได้รับรู้ถึงวิญญาณของยัยตัวน้อย ต่างจากองครักษ์ทั้งสองที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง โซลหันกลับมามองร่างที่นอนแน่นิ่งของบอมมี่ก่อนที่เค้าจะเอื้อมมือออกไปสัมผัสที่แก้มเนียนของเธอเบาๆ...
"ขอบคุณ..เจ้าหญิง.." เช่นกันกับดีไลท์ที่เค้าเองกันมาก่อนที่จะก้มหัวให้กับร่างของบอมมี่ด้วยเช่นกัน
"ฟังข้าให้ดีนะวิคเตอร์ เจ้าต้องหนีไปตอนนี้ กลับโลกของเราไปโดยเร็วตอนที่เจ้ายังปลอดภัย ทางนี้ข้าจะจัดการเอง"
"ไม่! ข้าจะไม่มีทางทิ้งพี่ิเป็นอันขาด!"
"งั้นเจ้าก็ตายด้วยกันเลยสิเจ้าชาย! ย๊าก!!!" มังกรร้ายบินตามขึ้นมาพ่นไฟใส่เจ้าชายทั้งสองทันที เทมประคองร่างของวิคเตอร์หลบได้ทันก่อนที่เค้าจะบินโฉบลงมาสู่พื้นแล้วทิ้งร่างของน้องชายไว้เบื้องล่าง
"ข้าจะฟ้องพ่อ..ว่าเจ้าดื้อกับข้า..เจ้าชายน้อย" เทมหันกลับมาบอกน้องชายพร้อมกับคำพูดล้อเลียนน้องชายทั้งยังกระตุกยิ้มขึ้นให้กับวิคเตอร์ เพื่อต้องการให้วิคเตอร์นั้นคลายความกังวลลง และทำให้วิคเตอร์เชื่อใจในตัวเค้าว่าเค้าจะสามารถเอาชนะซาตานร้ายตนนี้ได้
"ข้าก็จะฟ้องพ่อเช่นกัน...ว่าท่านบังคับข้าอีกแล้ว พี่ชาย.." วิคเตอร์ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน แล้วบรรยากาศในวัยเด็กของทั้งสองก็จบลงเมื่อเทมบินกลับไปต่อสู้ฟาดฟันกับมังกรยักษ์นั่นอีกครั้ง คราวนี้นี้เทมจับจุดอ่อนของลูซิเฟ่อร์ได้ เทมจะไม่พลาดท่าเสียทีให้กับซาตานตัวร้ายนี้ได้อีกแล้ว เค้ายังคงปล่อยพลังใส่มังกรร้ายตรงบาดแผลลึกที่วิคเตอร์สร้างไว้ พร้อมทั้งยังบินหลบหนี เปลวเพลิงที่พุ่งตามเค้ามาตลอดเวลา บินวนหลบอุ้งเท้า และหางของมันไปเรื่อยๆด้วยเช่นกัน ลูซิเฟ่อร์ตอนนี้ต่อสู้ด้วยความโกรธแค้นจนขาดสติ ขนาดตัวที่ใหญ่จึงตกเป็นเป้าได้ง่าย เมื่อคิดได้เช่นนั้นเทมก็บินลอยสูงขึ้นไปก่อนที่เค้าจะเสกเอาธนูสีดำออกมาโดยหัวสรของธนูนั้นเป็นเพชรสีนิลแข็งแกร่ง ว่าแล้วเค้าก็เล็งเป้าไปที่ดวงตาของมังกรร้ายทันที ฉึก!! ลูกดอกนั้นปักเข้ากลางดวงตาของลูซิเฟ่อร์ มังกรยักษ์ร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานวิถีการมองลดลงแต่ความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทำให้มันโกรธแค้นจัด พ่นไฟไปอย่างไม่รู้ทิศ เจ้ามังกรกำลังบ้าคลั่งจนเทมต้องบินโฉบไปมาเพื่อหลบเปลวเพลิงที่ว่านั้น และเมื่อมีจังหวะโจมตี เค้าก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป ไฟนั้นหยุดลงเทมก็บินมาหยุดอยู่หน้ามังกรยักษ์ตัวร้ายเมื่อเจ้ามังกรนี้ลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาอีกข้าของมันจ้องมองเทมอย่างโกรธแค้น เค้ากำลังใช้แผนการที่แสนจะอันตรายถ้าพลาดครั้งนี้เค้าจะต้องดับสลายไปพร้อมกับเปลวไฟทำลายล้างนี้แน่ๆ
"เจ้ากล้ามาที่ทำร้ายข้า! เจ้าอย่าได้หวังว่าจะหนีรอดไปได้! ข้าจะทำลายทุกอย่างที่เจ้ารัก ข้าจะทำลายโลกใบนี้!" เทมเอียงหัวเล็กน้อยมองลูซิเฟ่อร์กลับไปอย่างกวนๆยั่วยุอารมณ์โกรธ
"งั้นมาลองดูกันอีกสักครั้งมั๊ยล่ะ...ว่าเจ้าจะทำได้มั๊ย...ข้าจะไม่หนีไปไหน ข้าอยู่ต่อหน้าเจ้าตรงนี้ดูสิว่าพลังของคนรักข้าที่เจ้าขโมยไปจะทำลายข้าได้หรือไม่"
"อวดดีเกินไปแล้วเจ้าชาย ข้าจะทำให้เจ้าได้ตายสมใจ!!"
"หรือไม่ก็อาจจะเป็นเจ้าที่ต้องดับสลายไป..ลูซิเฟ่อร์.." มังกรร้ายอ้าปากออกอีกครั้งก่อนที่ลูกไฟภายในตัวจะพวยพุ่งออกมาใส่ร่างของเทม แต่ทว่าในจังหวะเดียวกันนั้นเองเทมก็ปลดปล่อยพลังทำลายล้างลูกใหญ่ที่สุดออกมา พลังนั้นพุ่งตรงเข้าปากของมังกรยักษ์ตัวร้ายไปทันทีก่อนที่เปลวเพลิงนั้นจะพุุ่งมาหาเค้าเสียอีก
"อ๊ากกกกกก!! เจ้า! เจ้าทำอะไรกับข้า!! อ๊ากกกก!!!" เมื่อพลังของเทมพุ่งเข้าสู่ร่างภายใน เกล็ดภายนอกที่ห่อหุ้มร่างของเจ้ามังกรร้ายนี้ก็เริ่มปริแตก หลุดร่อนออกจากตัว ตรงที่มีบาดแผลฉกรรจ์ก็มีลำแสงสีน้ำเงินเปล่งประกายออกมาจากภายใน
"..ก็ฆ่าเจ้าไง..เจ้าจงดับสูญไปอีกครั้งเถอะ ลูซิเฟ่อร์!!!!" แล้วเทมก็ปล่อยพลังลูกสุดท้ายออกมาพร้อมกับร่างของมังกรยักษ์ลูซิเฟ่อร์ที่ตัวปริแตกออกเกิดเป็นแรงระเบิดขนาดใหญ่
"อ๊ากกกกก!!!!" บึ้ม!!!! แรงระเบิดของมันสั่นสะเทือนแผ่นดินสั่นไหว จนเกิดเป็นรอยแยกกระจายไปรอบทิศทาง ทำให้วิคเตอร์ที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงหนีต้องพลัดตกลงไปในรอยแยกที่ตอนนี้เป็นเหมือนร่องเหวลึกทันที! หากแต่โชคดีเหลือเกินที่พี่ชายของเค้าบินโฉบมาช่วยไว้ได้ทันการ แรงสั่นสะเทือนนั่นหยุดลงแล้วเศษซากของลูซิเฟ่อร์กระจายไปทั่วทิศ ก่อนที่มันจะเผาไหม้ตัวเองจนเกิดเป็นกลุ่มควันลอยสูงขึ้นและหายไปจนไม่เหลือซากใดๆเลยในที่สุด
เทมปลดปล่อยดีไลท์และโซลออกมาจากบาเรียของเค้าเมื่อเค้าพาวิคเตอร์มาถึง เจ้าชายเทมไม่รอช้าเข้าตรงดิ่งลงไปประครองร่างของบอมมี่ หญิงสาวคนรักไว้ทันที
"เพราะพลังของนางที่ทำให้ท่านทำลาย ซาตานนั่นได้ใช่มั๊ยพี่ข้า" วิคเตอร์ถามขึ้นพพร้อมกับบีบไหล่ของพี่ชายไว้แน่น เค้ารู้ดีว่าตอนนี้เทมรู้สึกเสียใจมากแค่ไหน
"อืม...เพราะนาง..คำขอของนาง พลังของนาง ความรักของนาง วิญญาณของนาง..นางช่วยพวกเราและโลกนี้ไว้" เทมว่าแล้วจากนั้นเค้าก็โอบกอดร่างบอมมี่ไว้แนบอกของตัวเองอีกครั้งอย่างเจ็บปวด...เทมจูบลงบนหน้าผากเนียนสวยสีซีดของบอมมี่เบาๆ ก่อนที่เค้าจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...เพื่อเธอ...คนรักของเค้า
"วิคเตอร์..พี่มีอะไรอยากจะขอเจ้า.."
"ข้ายินดีเสมอพี่ชาย ต่อให้ท่านไม่ขอข้าก็ยินดีทำหากนั้นเป็นความต้องการของท่าน.."
"หวังว่าเจ้าคงไม่ขออะไรโง่ๆนะเทม..." อยู่ๆโซลก็ขัดขึ้น..อย่างรู้ทันอะไรบางอย่าง..เพราะโซลอ่านใจและมองเห็นอนาคตและอดีตได้...ตอนนี้ก็เช่นกันเค้ารู้สึกได้ถึงชะตากรรมของเทม...เทมละสายตาจากร่างของบอมมี่หันมามองโซลก่อนที่เค้าจะยิ้มจางๆให้โซล
"..ขอให้ข้าได้ทำสิ่งที่ข้าควรจะทำเถอะเพื่อนข้า..เจ้ารู้ดีว่ายังไงก็หยุดข้าไม่ได้.." จบประโยคของเทมโซลถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ออกมาอย่างหมดหวัง เค้าถึงกับหันหน้าหนีแววตาขอร้องของเพื่อนรัก..โซลกำลังพยายามกลั้นน้ำตาและความเจ็บปวดของตัวเองไว้..เค้าเห็นภาพของเทมในอนาคตอันใกล้นี้แล้ว.. ท่าทีของเทมและโซลที่เปลี่ยนไปกับคำพูดที่น่าสงสัยของทั้งสองทำเอาวิคเตอร์และดีไลท์ต่างมองด้วยความสงสัย
"เทม...พี่จะขออะไร -"-?"
"..จากนี้ไปดูแลพ่อ..และโลกของเราร่วมถึงโลกนี้แทนข้า..เจ้าจะทำได้มั๊ยน้องข้า?.." แล้วคำขอของเทมก็ทำให้วิคเตอร์ถึงกับช๊อคค้างเช่นเดียวกับดีไลท์...หมายความว่ายังไงกัน..?
"มะ..หมายความว่ายังไง ข้าไม่เข้าใจ..ท่านพูดเหมือนกับว่า..ท่าน.."
"ท่านกำลังจะ..สลายไปอย่างนั้นแหละ" ดีไลท์เสริมขึ้น น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือภาวนาขอให้สิ่งที่คิดไว้อย่าเป็นจริงเลย...
"ไม่จริงใช่มั๊ยพี่ข้า...เทม.."
"...ชีวิตของนางสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด"
"แต่-"
"ข้าตัดสินใจแล้ววิคเตอร์...ไม่ว่าช้าหรือเร็วเวลานี้ก็ต้องมาถึง...โทษฑัณท์ของข้ามันร้ายแรงนัก..เจ้าเองก็รู้ดีต่อให้ข้ากลับไปข้าก็หนีโทษนั้นไม่พ้นอยู่ดี...ข้าจะคืนชีวิตให้กับนาง..." วิคเตอร์เบิกตาโพล่งด้วยความช๊อคเค้าพูดอะไรไม่ออกจริงๆเช่นกันกับดีไลท์ที่เข่าทั้งสองข้างของเค้าทรุดลงกับพื้นดิน..สิ่งที่ทีได้ตอนนี้คือการปล่อยให้น้ำตาของเค้ามันไหลลงมาอาบแก้ม
"อย่าลืมสัญญาของพี่นะวิคเตอร์..." เทมหันไปยิ้มเศร้าๆและสบตาน้องชายอีกครั้งก่อนที่เค้าจะก้มหน้าลงไปประกบปากที่เย็นเฉียบของบอมมี่โดยที่วิคเตอร์ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกมา มือที่บีบไหล่เทมอยู่นั้นถึงกับต้องร่วงหล่นพร้อมกับสองขาของเค้าที่ทรุดลงกับพื้นเช่นกัน..
ตอนนี้วิคเตอร์รู้ดีแล้วว่าเทมต้องการอะไร...เค้ากำลังจะจากไป...เทมกำลังจะหายไปแล้ว...
ริมฝีปากของเค้าสัมผัสกับของเธอได้ไม่นาน ร่างของเทมและบอมมี่นั้นเกิดมีกลุ่มควันจางๆสีขาวปนกับสีชมพูอ่อนส่องแสงระยิบระยับลอยวนเวียนอยู่รอบตัวจากที่เบาบางก็เริ่มมีมากขึ้นจนยมฑูตทั้งสามสัมผัสได้ถึงไออุ่นประหลาด...แล้วควันที่ว่านั้นก็ลอยเข้าสู่ร่างของบอมมี่ซึมซับเข้าไปทันที ครั้งแรกที่เจอเธอกลุ่มควันประหลาดนี้ลอยจากตัวเธอไปหาเค้าหากแต่คราวนี้มันกลับลอยเข้าสู่ร่างของบอมมี่แล้วไม่นานร่างกายของยัยตัวน้อยก็เริ่มเปลี่ยนไปจากที่ซีดเผือด ซูบผอมก็กลับมามีสีผิวสดใสอมชมพูเช่นเดิม พวงแก้มนุ่มนิ่มก็เริ่มกลับมา และที่สำคัญบาดแผลลึกที่ตัดเข้าขั้วหัวใจเธอนั้นมันเริ่มสมานแผลกันเองอย่างปาฎิหารย์
เทมยังคงไม่ยอมถอนริมฝีปากของเค้าออกไปถึงแม้ว่าตอนนี้ยัยตัวน้อยนั้นจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้วก็ตาม..เทมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับบอมมี่แล้ว เค้าคืนพลังชีวิตกลับไปให้เธอแล้ว..แต่ทว่า..ทันทีที่เค้าเริ่มถอนจูบออกไปนั้น..ไอเย็นมากมายไหลวนอยู่รอบตัวเทมแทนและความเย็นก็เริ่มเย็นขึ้นๆเรื่อย
เทมช่วยให้บอมมี่ฟื้นคืนจากความตายด้วยการคืนพังและวิญญาณทั้งหมดในตัวเค้าให้กับเธอไป บอมมี่เริ่มขยับตัว นิ้วเรียวเล็กๆนั้นเริ่มกระดิกได้ ก่อนที่ดวงตากลมโตทั้งสองจะค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก
" ทะ...เทม...เทม" ...ในที่สุดบอมมี่ก็ฟื้นขึ้นมาราวกับปาฏิหารย์...
,,,
,,,
,,,,,
Chocola~Say~: เย้!! ซาตานตายแล้ว ^0^ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเทมอีกเนี่ย 0.0? แล้วบอมมี่เป็นใครกันแน่? -"- มีเฉลยใน Part. ต่อไปแน่นนอนค่ะ! ยังไงก็อย่าลืมติดตาม Part. สุดท้ายตอนจบของเรื่องนี้กันด้วยนะคะ ^^ #เรทติ้งดี #คอมเม้นเยอะ #ฟิคอัพไวนะจ่ะ ^3^ อิอิ #Thx.ทุกๆคอมเม้นค่ะ ^0^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น