ชีวิตอันปกติสุขดีก่อนไปสอบ
เราเข้าไปดูคะแนนเหมือนกี้นี่ เหมือนฟ้าถล่มทับหัว ไม่ถึงครึ่งสักวิชาเดียว
จริง ๆ แล้วสมควรจะเสียใจและสำนึกผิด แต่ไม่ใช่กับคะแนนหรอกนะ กับความงี่เง่าและบ้าบิ่นของตัวเองต่างหาก วันแรกทีสอบภาษาไทย อ่านภาษาไทยแบบบ้าคลั่ง ณ ตอนนั้น ทำข้อสอบไปราว 500 ข้อ อาจจะไม่เยอะสำหรับหลาย ๆ คน แต่สำหรับเรา เยอะโฮก นี้คือความตั้งใจหนึ่ง
พอไปสอบ กลายว่าเป็นข้อสอบวิเคราะห์ ความรู้ที่อ่านมา สูญไปภายในเวลาไม่ถึง 10 วิ (เว่อมะ มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะ ที่เราอ่านกับที่ได้ทำ ไม่เกี่ยวข้องกันเลย) เอาใหม่ ยังมีเวลาอีก 3 ชั่วโมง (โง่คิดไปเอง จริง ๆ ชั่วโมงครึ่ง อีกครึ่งที่เหลือเอาไว้สอบอังกฤษ แต่ตอนนั้นไม่รู้ ครูคุมสอบไม่บอก ไม่มีประกาศ) อ่านวิธีทำไปแล้วชั่วโมงนึง ยังงง ?
ยังนั่งยิ้ม ไรวะ เหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมง ชิวโคตร ชิวจนเหาะได้นู้น ผ่านไป 15 นาที เริ่มทำบทความที่หนึ่งด้วยความสบายใจ กระดาษคำตอบมี 2 แผ่น แต่เอ๊ะ มันมีให้ทำแค่แผ่นเดียว หรืออีกแผ่นนึงให้ฝนอีกรอบวะ
ลองถามอาจารย์คุมสอบ "ให้นักเรียนศึกษาด้วยตัวเองค่ะ" น่าน เอาแล้วมั้ยละ
อยู่ดี ๆ ก็ประกาศว่า อีก 15 นาทีหมดเวลา ก่อนหน้านี้ไม่เห็นบอก บัดซบ โทษตัวเองที่อ่านเวลาด้านหน้าไม่ชัดไปก่อน แต่ก็ไม่มีข้อไหนบอกนะว่าให้กระดาษคำตอบอีกอันมาทำไม ทีนี้ คนที่นั่งข้างเรา เป็นอาจารย์ละมั้ง แก่แล้ว แกฝนใส่สองแผ่น
บัดซบ ไม่มีทางเลือก ต้องฝนตามแล้ว ณ ตอนนั้น อีกบทความนึง โยงอย่างมั่ว ฝน ๆ เสร็จแผ่นแรก แผ่นสองเสร็จไปครึ่งนึง เริ่มข้องใจกับกระดาษคำตอบอีกแผ่นอย่างมาก ฝนได้ครึ่งเดียวอาจารย์เดินเก็บ จบกัน มันจะอะไรก็ช่าง ท่องไว้ มันผ่านไปแล้ว ๆ
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ตอนบ่ายมาสอบคณิต เลื่อนลอย มั่วตั้งแต่ข้อแรก ยันข้อสุดท้าย
วันต่อมา วิทยาศาสตร์ ทำได้ราว ๆ 40 ข้อ ที่เหลือเดาจากใจจริง ไม่ได้อ่านหนังสือ ตอนนั้นเสียใจกับภาษาไทยมาก เป็นอะไรที่ทำได้ดีพอสมควรถ้าเทียบจากวิชาทั้งหมดนะ แต่มันล่ม
สุดท้ายสอบพื้นฐานวิศวกรรมศาสตร์ ก่อนหน้านี้เคยเจอข้อสอบมาก่อนเเล้ว นอนมาเลย ไม่ได้อ่าน คงจะพอ ๆ กับคณิตละ คิดในใจ ทำไปได้บ้างไม่ได้บ้าง(คณิตไม่ได้เลยเหอะ) ต้องโทษตัวเองส่วนนึง จริง ๆ ตั้งใจไม่อ่านหนังสือมาอยู่แล้ว ซื่อบื้อบริสุทธิ์
หลังจากดูคะแนน บอกยากว่าเสียใจ หรือ เฉย ๆ บอกยากมาก เราไม่รู้ว่าเพื่อนอ่านเยอะแค่ไหน เจออะไรบ้างในการสอบ ตอนแรกเราเสียใจ ตกใจ ใจหาย เหมือนฟ้าถล่มทับหัว มือสั่น จนรู้สึกได้ แต่ต่อมาก็คิดว่า เฮ้ย อ่านหนังสือแล้วเหรอ แล้วนี่เสียใจเรื่องอะไร
เรื่องคะแนนได้น้อยเหรอ ! เฮ้ย ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน ก็เราทำเล่น ๆ เองนี้หว่า ตั้งใจไปให้เป็นประสบการณ์ เพราะลงเรียนวิชาต่าง ๆ ไว้หลังจากสอบ เสร็จ ตั้งใจเอา กค กะ ตค แล้วนี่น้ำตาซึมเพราะอะไร
มันตอบยาก คนกำลังเสียใจ ว่ามั้ย บางทีมันก็ไม่มีเหตุผล รู้อยู่แก่ใจยังเสียใจอยู่เลย
แต่นะ เวลานั้นมันผ่านมาได้ราว ชั่วโมงนึงละ
ตอนที่เราสอบเสร็จ เราก็ไปเรียนพิเศษ วิชาคณิต เรียนกะ อ.สมัย ที่ชอบยืนบังกระดานอ่ะ ชีว กับ เจ้บีม ณ BIO BEAM ส่วนที่เหลือรอเรียนอีกในเดือนหน้า ตอนที่เรียน เราได้เฉลยในวิชาชีวเกือบหมด (ตอนนั้นคิดว่า ชีวิตมันช่าง เอิ้ม เอาแน่เอานอนไม่ได้ คำตอบอยู่ปลายขี้เล็บ รู้อยู่กับอกว่าข้อที่ตอบไปมันผิด ตอนที่เห็นคะแนน ทำไมมันช่าง เอิ้ม เสียใจอะไร รู้ตัวอยู่)
เคยฟังเพลง Big Ass ไหม ที่บอกว่า "อย่างน้อยก็เหลือหัวใจที่มันยังคงเต้นอยู่ บอกให้รู้และเตือนว่าเธอยังไม่ตาย"
ประเด็นก็คือเพราะหัวใจมันเต้นแหละ เลยยิ่งรู้สึกเจ็บโคตร ๆ เลย แล้ว ประเด็นต่อมาก็คือ ถ้ามันไม่เจ็บ คงจะดีกว่านี้ โอ๊ย พูดไปแล้วแน่นหน้าอก อ๊ากกกกก
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี้จะว่าไปแล้วนะ คะแนนคิดวิเคราะห์ ของเรามันคงไม่น้อยหรอก เนอะ ถ้าไม่ลบ 3 คะแนน (น่าน เริ่มเข้าข้างตัวเองละ ไม่ใช่อย่างนั้น เราคิดว่าถ้าไม่ติดลบ คงจะได้สัก 50+ กว่านี้เนอะ เพื่อน ๆ เป็นเหมือนกันมั้ย)
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ! ก.ค. ที่จะถึงนี้ เราจะตั้งใจอ่านหนังสือให้มาก ๆ และจะต้องได้คะแนนเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน ถ้าเราตั้งใจ เชื่อเรามั้ย (แกล้ง ๆ เชื่อกันไปก่อนก็ยังดีนะ ๆๆ)
และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ! เราจะต้องสอบติดมหาวิทยาลัยสักที่ ๆ หนึ่ง ขอบคุณจ้ะ
GooD LucK
--
ความคิดเห็น