กับ JWC#2 กับชื่อ BeBe (ภาค 1)

แรก เริ่มเดิมทีแล้ว ก่อนที่เราจะได้ไปเข้าค่าย JWC#2

วัน หนึ่ง =>

My friend : เนี่ย บี มีค่ายทำเว็บ เค้าไปเจอมา เห็นอยากไป (ด้วยความปรารถนาดี)

Me : อืม เค้าเขียนเว็บไม่เป็นอ่ะ ปรางไปเหอะ (ด้วยความกลัว)

My friend : มันบอกว่าไม่จำเป็นต้องมีพื้นฐานการทำเว็บก็สมัครได้ (ด้วยความจริงใจ)

Me : เออ ขอบใจ ๆ ถ้าไงเดี๋ยวจะเข้าไปดูหรอก (ด้วยความโลเล)

ผ่าน ไปประมาณ เกือบ 2 อาทิตย์ เราก็เข้าไปใน hi5

แล้วไป เจอเว็บบอร์ดของค่ายซนคนทำเว็บ (หรืออะไรสักอย่างซึ่งตอนนั้นไม่ได้สนใจ)

นึก ขึ้นมาได้ว่า อ่อ อันนั้นนั่นเองที่เพื่อนบอกว่าจะส่งมาให้

ซึ่งใน ตอนนั้นเราอ่านรายละเอียดได้ประมาณว่า

“โครงการ นี้จัดขึ้นเพื่อสอนน้อง ๆ มัธยมปลายให้ทำเว็บไซด์ด้วยตัวเอง และแบ่งปันเทคนิคในการทำเว็บไซด์ให้ประสบผลสำเร็จ โดยน้อง ๆ สามารถนำไปต่อยอดเพื่อทำเว็บไซด์หลากหลายประเภท เช่น เว็บไซด์ทีวีออนไลน์ PowerOnTV ซึ่งเป็นผลิตผลจากน้องที่ผ่านการอบรมค่าย JWC ในปีที่แล้ว”

แล้ว เราก็คิดขึ้นมาว่า

“อัน ตัวเรานี้สมัครมาหลายค่าย ไม่เห็นติดสักที แล้วทำไมค่ายนี้ถึงจะติดล่ะ”

พอคิด ได้ดังนั้นเราก็คลิกกรอกข้อมูลทันที

=_= กรอกไปด้วยความสบายอกสบายใจ เพราะไม่ได้คิดอะไร

ผ่าน ไปเป็นอาทิตย์ อาทิตย์ และอีกอาิทิตย์

ซึ่ง เรา ไปเที่ยวสงกรานต์ เล่นเกมส์ เดินห้าง นอน ทำทุกอย่างที่มันมีสาระ (สำหรับเราคนเดียวเท่านั้น)

และ แล้้ว

เวลาก็ ล่องลอยถึงวันที่ประกาศผลไปโดยที่เรา “ไม่ได้รู้ตัวเลย”

และ ด้วยเหตุผล กลใดไม่ทราบได้

“ป๊อก เด้ง เราเข้าไปเช็คเมล์ในรอบหลายปี (หลายวันต่างหาก)”

ซึ่ง มันแน่นอนอยู่แล้วว่า เด็กจำนวน 300 กว่าคนจะได้รับอีเมล์ที่มีหัวข้อว่า

และตาม มาด้วย

เรียก ได้ว่านำเสนอ ความฮาก่อนเข้าค่ายของจริงกันเลยทีเดียว

ส่วนอี เมล์ฉบับที่สามนี้ เป็นฉบับที่เราเปิดอ่านเป็นฉบับแรกจากทั้งหมด

ซึ่ง หัวข้อมันเด็ดกว่าตรงที่มันเขียนว่า

ฮั่น แน่ !!! เป็นใครก็ต้องเปิดอ่านอันนี้ก่อนแน่ ๆ แหละนะ

โดยตอน แรกนั้น เรางงเต๊ก O_O ชนิดไก่ตาแตก ระเบิดตูม !! กันเลยทีเดียวว่า

พระ เจ้า กุไปสมัครค่ายอะไรไว้เนี่ย ไม่มี๊ ไม่มี อะไรเนี่ย ค่ายอะไรวะ นึกสิ ๆ คิดสิ ๆ

ให้ตาย เถอะ มาร์ธา สจ๊วต กุนึกไม่ออกจริง ๆ

แต่พอ เปิดเข้าไปหน้าเว็บหลักสีฟ้า ๆ นั่นแหละ

อันที่ ไปกรอกข้อมูลไว้อันแรกนั่นแหละ ถึงเกิดฟื้นฟูสติปัญญากลับมาได้ จำได้ซะงั้น

อ้าว พอจำได้ขึ้นมา โรคหัวใจก็กำเริบอีกนะสิ

ตื่นเต้น เหงื่อแตกพลั่ก หยดเป็นหยด กันเลยทีเดียว มือไม้สั่น ปากสั่น เกิดอาการอยากยา O_+ !! (ไมใช่แล้ว)

เอา เป็นว่าตื่นเต้นแบบทั่วไปที่คนอื่นเขาเป็นกันนั่นแหละ นะ

เหตุการณ์ ต่อมาเรียกได้ว่าเป็นจุด Climax กันเลยทีเดียวสำหรับการเปิดอ่านอีเมล์ฉบับประกาศผลที่พูดถึงกันนั้น

ซึ่ง รายละเอียดข้างในก็มีการประกาศ

แน่นอน ที่สุด ไม่ต้องเดาให้ยาก

เราคลิ กเข้าหัวข้อ รายชื่อตัวสำรอง ทันที ซึ่งมีทั้งหมด 30 คน

ใจ หายวาบ !!!!!!!!!

ทั้ง 30 คนนั้น ไม่มีชื่อเรา

เอา ละหว่า เอาละเว้ย ทีนี้

เรากด ออกจากหน้านั้นทันที (อ้าว ! ออกเลยเหรอ)

แต่ อย่าเพิ่งตกใจ หากคุณคลิกเข้าไปใหม่ ภายในวันนี้ คุณจะพบว่า ….?

ไม่ รู้สิว่าจะพบอะไร เพราะเราไม่ได้เข้าไปอีก

เรา เล่นเกมส์ต่อจนถึงตอนเย็น และในทันใดนั้นเอง

เสด็จ แม่กลับมาจากฮ่องกง เลยโทรมาอวดทันทีที่ลงจากเครื่องกันเลยทีเดียว

“โอ้ ท่านแม่ ช่างประเสริฐจริง ๆ โทรมาเม้าท์ว่าฮ่องกงสุดยอด”

ไม่ ได้คิดเลยเรอะ ว่าจะอิจฉากันมั้งมั้ย จะอยากไปมั้งป่าว

แล้ว เราก็บอกรายละเอียดของอีเมล์นรก อกสั่นนั้น ให้แม่ฟัง

My mom : แล้วทำไม บีไม่เปิดดูละลูก ? (น้ำเสียงประมาณ ลูกบ้ารึป่าวจ้ะ)

Me : เอิ่ม เปิดไปก็ไม่มีหรอกแม่ (น้ำเสียงจริงจังสุดโต่ง)

My mom : อ้าว (อ้าว แค่เนี้ย)

Me : อืม เดี๋ยวโทรกลับ

และ แล้ว

ใช่ เราตัดสินใจเปิดดูชื่อตัวจริง

ทั้ง ๆ ที่ลุ้นว่าจะผิดหวังแน่ ๆ

แต่ก็ อยากเปิด มันเหมือนกับว่า “กลัวจะผิดหวัง แต่ก็อยากมีหวัง ที่เป็นจริง”

แล้ว ถ้าเปิดไปไม่มีละ ความคิดร้อยแปดในแง่ที่ว่า

“ตัว สำรองยังไม่ติด ตัวจริงก็อย่าหวังเลย”

“สมัคร มาตั้งไม่รู้กี่ค่าย ไม่เคยเห็นได้สักที ยังจะสมัครอีกเหรอ”

“นี้ ค่ายคอม ค่ายทำเว็บ ทำไม่เป็นสักอย่าง ยังอยากติดกับเค้าอีกเหรอ”

โอ้ โห ! มาถึงตรงนี้ ใครจะว่าเราโรคจิตก็ไม่แปลก

จะว่า จิตตก ก็ไม่แปลกอีกอ่ะ

จะว่า เป็นพวกคิดมาก พวกจริงจัง ไม่แปลกเลยที่จะคิดแบบนั้น

ก็ มันจริง

ช่าง ปะไร ไหน ๆ ก็กดเปิดมาแล้ว อ้าว ! ไหนขอดูหน่อยสิ

O_O

O_+

+_+

30  อภิชญา  บุราชรินทร์

เวร !! ทำไงดีเนี่ย

พูด เป็นเล่นอะ นั้นมันชื่อซ้ำกันป่าว

หรือ ว่า ชื่อมันสลับกันกับคนที่ได้ เอาแล้วไงทีเนี่ย งานเข้า ๆ

=_= บ้าป่าวบี ชื่อมันชื่อแกนะแหละ

คิดมาก ไปถึงไหนแล้วนิ

พอ ๆ โทรกลับไปบอกเสด็จแม่ได้แล้ว

มา ถึงหน้า

อ่าหะ

เนื้อหา ข้อมูลก็ประมาณ โอนตังค์มัดจำ ภายในวันนั้น-นี้ ประมาณนี้แหละนะ