ใครที่หลงเข้ามา Blog นี้
โดยที่ยังมีแกนความคิดเสี่ยว ๆ แบบว่า นี้เป็นการเทิดทูนมหาลัยดัง ๆ
หรือคิดว่าเป็นการ comment อย่างอคติ
มันไม่ใช่ นะ มันไม่ใช่
มันเป็นการที่เราอยากจะเน่า กับชีวิตในมหาวิทยาลัย
ใน feel แบบว่า โลกของกุคะ โลกของกุ ที่จะขายมัน
ขอต้อนรับคุณเข้าสู่ อะไรสักอย่างที่มัน
ฮา แบบตลกฝืดที่รู้สึกกลืนไม่เข้า คายก็ไม่ออก
อาจจะเกิดจากอาการงง อารมณ์ด่าคนเขียนหน่อย ๆ
ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวตามด่าคืน (อ้าว !)
อยากจะเริ่มต้นว่า คนที่อยู่ในมหาลัยเนี่ยนะ
มันก็จะมีหลายประเภทขึ้นมามากกว่าที่โรงเรียนหน่อย ๆ
แต่ที่เป็นจุดเปลี่ยนนี้คือ อิสระเสรีที่โหยหามานานแสนนาน
ใช่ อยู่มหาลัย เข้ามหาลัยนี้ อิสระจริง ๆ
อิสระหน้าทิ่มกันไปเลยทีเดียว
เราเคยเจอคนประเภท เรียบร้อยสุดชีวิตและสุดตรีน
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก เธอกระดกเหล้า แบบไร้เซ็นเซอร์กันเลยทีเดียว
อย่างงี้เป็นต้น
อิสระที่รุ่นพี่มักจะเอามาเล่าให้ขนลุกคือโดน เชิญออก!
ติด Pro!
ติด Warn! (วอนซะแล้ว)
เส้นทางสู่การถูกเชิญออกนั้นลำบากและยากเย็น
(อย่า อย่าได้คิดว่ามันจะง่าย)
หากคุณไม่หลงระเริงกับแสงสีและ freedom
หลบเรียนจนหลังอาน
อ่านหนังสือกลับหัว
จั่วข้อสอบแบบไพ่แล้วใช้ปากกาจิ้มเลยเนี่ย
ให้ตายเถอะ ไม่ได้ออกไปไหนหรอก
คือเข้าใจนะ ว่าเรียนในระบบมหาลัยเนี่ย
"หลบเรียนก็ไม่มีใครว่า (ถึงจารย์จะเช็กชื่อ บางคนก็ไม่สน)"
"อยากลงเรียนอะไรก็ได้ (ไม่ตรงกะที่เค้าบังคับก็กุจะลงใครจะทำไม)"
"บางวันตารางว่างทั้งวัน งี้ก็ปกติเลย"
"เทอมนี้ขี้เกียจ ไว้ลงเทอมหน้าละกัน (จบ 10 ปีแน่เลยแก)"
ก่อนอื่นนะคะ ข้างบนนั้น บางข้อ เราไม่มีอะ เราเด็กเรียน 555
ไม่เกี่ยวหรอก อย่างเรางี้ก็ ตารางว่างก็มี
เรียนเฉพาะบ่าย หรือเฉพาะเช้าก็มี
แต่อันที่บอกว่า หลบนี้ ก็ไม่มีนะ
เทอมนี้ขี้เกียจไว้ลงเทอมหน้า ก็ไม่มี มีแต่ลงไม่ได้ มันเต็ม
เลยต้องผลัดไปเรียนเทอมหน้า (จะบ้าเรียนไปไหนแก)
แต่อันที่อยากทำมากนี้คือ อยากลงไรก็ลง
เค้าไม่ให้เรียนกุจะเรียนใครจะทำไม
คืออันนี้อยากทำมาก
เพื่อนเรียน Javascript
ก็อยากเรียนมั้ง แต่นะ ทำไงได้ ไม่กล้าจริง ๆ
เกิดเรียนแล้วไม่ผ่าน ฮาละสิทีนี้ เด็กบริหารโผล่มาเรียน Java ได้ไง
เอิ่ม ดังนั้น ต้องค่อยเป็นค่อยไปนะ
ความคิดเห็น