ตอนที่ 44 : เจ้าพ่อบ๊องปะทะเจ้าพ่อบื้อ
44
เจ้าพ่อบ๊องปะทะเจ้าพ่อบื้อ
ฟับ!! เฟี้ยว!! ฟ้าว!!
เสียงดาบซามูไรเสียดสีจากแรงของดาบเล่มยาวอีกด้ามที่ตวัดลงมาทำให้เกิดเสียงกระทบแสบแก้วหู ยากุซ่าหนุ่มทั้งสองต่างก็ไม่มีใครยอมใคร นี่ขนาดแค่เป็นเพียงการฝึกเท่านั้นแต่ดูๆแล้วเหมือนกับว่าทั้งสองกำลังจะฆ่ากันก็ไม่เชิง
“เพลงดาบของแกไม่ใช่ย่อยเลยนะ ไอ้ลูฟ”
“ฉันน่ะไม่มีเพลงดาบพิโรธบ้าๆ แบบแกหรอก ฉันใช้สัญชาติญาณต่างหากไอ้เคียว”
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อแกหรอก แล้วทำไมฉันถึงล้มแกไม่ได้สักทีฟ่ะ”
“ก็แกเอาแต่บุกกับประชิดตัวอย่างเดียวเลย มันทำให้ฉันรู้ช่องโหว่ในการต่อสู้ของแกไงล่ะ”
“ช่องโหว่บ้าอะไรของแก บ้านฉันใช้ไม้สักโบราณของดีนะเฟ้ย มันจะไปมีช่องโหว่ได้ยังไงเล่า”
“พอๆ ได้แล้ว พี่กับลูฟ ฉันทนฟังมานานแล้วนะ”
“จุ้นจ้านอะไรด้วย ยัยคานะ แล้วแกเข้ามาทำเจ๋ออะไรในโรงฝึกห๊ะ”
“ก็เอาน้ำชามาให้นายท่านทั้งสองไงล่ะเจ้าคะ ฝึกซ้อมฟันดาบอะไรกัน ฉันเห็นแต่เถียงกันอยู่ ไร้สาระสิ้นดี”
คานะใส่ชุดยูกาจะสีฟ้าอ่อนลายดอกโบตั๋นสีขาวเดินเข้ามาพร้อมกับชุดน้ำชา หญิงสาวค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งจากนั้นก็จัดแจงรินน้ำชาใส่ถ้วยแก้วปั้นดินเผาสีดำมันวาว และส่งให้ยากุซ่าเลือดร้อนทั้งสองคนได้ดื่ม
“ขอบคุณนะคานะ” ลูฟรับถ้วยน้ำชาและส่งยิ้มหวานให้หญิงสาว
“ออกไปได้แล้วน่ะแก” คานะส่งถ้วยน้ำชาให้เคียวจิแต่กลับโดนพี่ชายขับไสไล่ส่งให้ออกไปแทน
“ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ให้กำลังใจลูฟ” คานะทำหน้าหงิกใส่เคียวจิก่อนจะหันไปยิ้มร่าให้แฟนหนุ่ม
“แก ไอ้น้องบ้า แกอยากตายหรือไง”
“เอาดิ ถ้าพี่อยากฆ่าฉันก็ใช้ดาบพี่ฟันลงมาเลยสิ” คานะลุกขึ้นแล้วกอดอกพร้อมกับเชิดหน้าใส่อย่างไม่เกรงกลัว
“อย่ามาท้าฉันนะ”
“ฉันรู้ว่าพี่หงุดหงิดเพราะยัยวีย่าช่วยงานที่บ้านเยอะ เลยไม่มีเวลาให้ แต่พี่ก็ไม่ควรมาพาลใส่คนอื่นแบบนี้นะ ไอ้พี่ประสาทกลับ”
ป้าบ!! คานะพูดจบก็เดินเข้าไปตบบ่องหูของพี่ชาย
“อ๊าก! ไอ้น้องซาดิสม์ผีบ้ากลับชาติมาเกิด แกๆ กล้าดียังไงมายุ่งกับหูของฉันห๊ะ”
“หูพี่มันเป็นหูเอเลี่ยนหรือไง ฉันถึงจะแตะไม่ได้
ย๊าก!! “ไอ้คานะ แก” เคียวจิลุกพรวดจะเข้าไปเตะคานะ แต่ดันโดนลูฟยื่นขาสกัดการเคลื่อนไหวไว้ก่อน นั่นจึงทำให้ยากุซ่าหนุ่มจอมบ้าดีเดือดล้มหน้าคมำไปอย่างหมดสภาพ
ปั้ก!!
“ฮ่ะๆๆ” ทั้งลูฟและคานะต่างก็หัวเราะกับท่าทางเก้กังของเคียวจิ
“ฉายาดาบพิโรธ ฉันว่าพี่เปลี่ยนชื่อฉายาดีกว่าป่ะ เปลี่ยนเป็นดาบสะดุดดีไหม ฮาดีอ่ะ”
“จริงด้วยนะ คาลอส ฉันว่าแกเปลี่ยนเถอะ อาจจะดังระเบิดกว่าชื่อเดิมก็ได้นะ”
“หุบปากไปเลยพวกแก เดี๋ยวก็เอาบาทายัดปากซะหรอก”
“จ้าๆ” ลูฟกับคานะขานรับพร้อมกัน
“แกนี่มันต๊องเหมือนเดิม เจ้าเคียว”
ระหว่างการสนทนาของทั้งสามคนก็มีเสียงที่สามแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งสามหยุดชะงักและหันไปดูยังต้นเสียงของชายแก่ที่แทรกเข้ามากลางคัน
“พ่อ!” คานะกับเคียวจิเรียกชื่อพร้อมกัน
“คุณโทดะ คาซึสะ” ลูฟเรียกชื่อบ้าง
“นายสินะทาคาฮาชิ ยูวี” สิ้นการตอบรับจากชายวัยกลางคน เสียงหัวเราะก็ดังลั่นระงมโรงฝึก
“กร๊าก! ฮ่ะๆ พ่อยังบ๊องเหมือนเดิมเลย” เคียวจิหัวเราะปากกว้างและเอามือข้างหนึ่งตีพื้นด้วยความสนุก
“พ่อ เขาคือทาคาฮาชิ ลูเซียค่ะ ไม่ใช่ยูวี พ่ออ่ะ เรียกชื่อคนที่หนูรักผิดได้ไงคะ” คานะเดินเข้าไปเขย่าแขนพ่อ
“เอ่อโทษที ลูเซียคุง คนแก่ก็อย่างเนี้ย เลอะเลือน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ซีเรียสหรอกครับ”
“ถ้างั้นลูเซียคุงก็คงไม่ซีเรียสเรื่องการประลองกับฉันด้วยล่ะสินะ”
“ว่าแต่ทำไมพ่อถึงมาโดยมาบอกก่อน พวกเราเตรียมตัวไม่ทันเลยนะ แล้วอีกอย่างนี่ก็ยังไม่เปิดเทอมเลยด้วย ไหนพ่อบอกว่าให้หนูกับลูฟหมั้นกันให้เสร็จก่อน พ่อจึงจะมาหลังจากนั้น แล้วนี่มันอะไรกัน” คานะหยีตาให้ด้วยความสงสัยเพื่อแค่นเอาคำตอบจากพ่อของเธอ
“ก็เพราะว่าไอ้เจ้านั่นมันกลับมาที่นี่”
“ไอ้เจ้าไหน อ๋อ หรือว่าจะเป็นไอ้บูตะ มันหายไปสามวัน แต่เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้ สภาพงี้ยังกะหมาขี้เรือนเลย”
“ไอ้ลูกต๊อง ฉันหมายถึงคนไม่ใช่หมาเฟ้ย” พ่อของเคียวจิตวาดเสียงดังและเอามือลูบหนวดที่ริมฝีปากบนของเขาไปมา
“แล้วมันใครล่ะ ผมจะไปรู้ไหม”
“ไอ้ดังโงะ”
“ดังโงะ” ลูฟกระซิบเรียกเสียงเบาและทำหน้าคิดทบทวน
“ใครดังโงะคะพ่อ”
“ก็ไอ้ทาคาฮาชิ ลูฟี่ไงล่ะ”
“พ่อผมชื่อลูกะ ไม่ใช่ลูฟี่ครับ”
“ไอ้ชื่อลูฟี่น่ะมันพระเอกในการ์ตูนเรื่องวันพีชแล้วพ่อ” เคียวจิบอก
“นั่นสิ ลืมอีกแล้ว”
ด้วยท่าทางและพฤติกรรมประหลาดกับความบ๊องของเจ้าพ่อยากุซ่าผู้เป็นตำนานทำให้ทั้งสามคนอดที่จะมองหน้าและแอบหัวเราะอย่างเงียบๆ ไม่ได้
“ว่าแต่ทำไมต้องเป็นดังโงะ”
“ก็พ่อฉันทำขนมดังโงะอร่อยมาก พ่อเธอคงจะติดใจรสชาติของดังโงะฝีมือพ่อฉันล่ะมั้ง”
“งั้นหรอ อยากลองชิมบ้างจังเลย” คานะเอานิ้วชี้แตะริมฝีปาก
“ลองชิมฉันก่อนไหม” ลูฟยื่นหน้าเข้าไปแล้วทำแก้มป่องเหมือนปลาทองให้คานะ
“บ้า หัวนายคิดแต่เรื่องพรรค์นั้นหรือไงห๊ะ ทาคาฮาชิ ลูเซีย”
“ก็แหมตั้งแต่เธอไปอยู่กับไอ้ชั่วนีล ฉันก็โหยหาที่จะ…”
ปั้ก!!
“โอ๊ย ไอ้คาลอสแกชกปากฉันทำไมฟ่ะ”
“ฉันยื่นอยู่ทนโถ่ แกจะพูดจะทำอะไรก็หัดเกรงใจฉันบ้างไอ้ลูฟ”
“ทีตอนคานะถูกไอ้นีลจับไป แกไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนบอกให้ฉันปล้ำน้องแกหรือจะทำอะไรกับคานะก็ได้”
“ว่าไงนะ พี่เองหรอที่บอกให้ลูฟทำกับฉันแบบนั้นน่ะ ไอ้พี่วิตถาร”
“แต่ที่ฉันทำก็เพราะเป็นห่วงแกนะเฟ้ย คานะ”
“ถ้าพี่เป็นห่วงฉันจริงล่ะก็ พี่ก็ควรโผล่หน้าไปช่วยฉันสิ แต่ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยแคร์ฉันเลย ตั้งแต่ฉันไปอยู่ออสซี่พี่ก็ทำตัวประหลาดเข้าไปทุกวัน ฉันเกลียดพี่” คานะพูดจบก็เดินคว้าข้อมือของลูฟออกจากโรงฝึกไป
“ฉันเนี่ยนะประหลาด” เคียวจิพึมพำกับตัวเอง
“ก็แกเหมือนฉันไงไอ้ลูกชาย”
“เฮ้ยพ่อ ยังไม่ไปอีกหรอ”
“แล้วแกเห็นฉันไปหรือยังล่ะไอ้เคียว”
“พ่อไอ้ที่คานะมันบอกว่าผมประหลาด มันยังไงกัน อธิบายหน่อยสิพ่อ”
“แกนิมันบื้อชะมัด ตั้งแต่คานะไปอยู่ออสเตรเลียแกเคยไปหาน้องบ้างไหมล่ะ โทรไปหากี่ครั้ง ถึงสิบหรือเปล่า”
“เท่าที่จำได้ โทรไปหาทุกๆ ปีใหม่และช่วงคริสต์มาส นอกนั้นผมก็ไม่โทร”
“แกไม่รู้จักคำว่าเอาใจเขามาใส่ใจเราเลยหรือไงไอ้ลูกห่วย”
“ไม่อ่ะ ผมเพิ่งรู้ก็ตอนเอ่อ…ชั่งมันเถอะ”
“อ๋อแม่สาวครึ่งปุ่นครึ่งเศสน่ะหรอ สวยใช้ได้นะ น่ารักดี”
“ศัพท์ต่างดาวอีกแล้ว ญี่ปุ่น-ฝรั่งเศส ต่างหาก พูดบ้าอะไรอยู่ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”
“อ้าวก็แฟนแกน้องสาวเจ้านีโอไง ทำเป็นโง่ไปได้ ไปดีกว่า อยากจะกินหม้อไฟร้อนจะแย่อยู่แล้ว ลั้ล ลา”
เคียวจิได้แต่ทำตาปรือพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายในพฤติกรรมบ๊องของพ่อตัวเอง
เมื่อยากุซ่าวัยกลางคนเดินออกไป ก็เหลือเพียงเคียวจิที่ยืนงงแบบฉบับบโง่บรมอยู่คนเดียวเท่านั้นในโรงฝึกก่อนที่เขาจะเดินตามออกไปบ้าง
ยากุซ่าหนุ่มถูกยากุซ่าสาวลากมาเรื่อยๆ จนถึงห้องนอนของเธอ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าลากชายหนุ่มเข้ามาในห้องของตัวเอง
“คานะ เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ เธออยากมีลูกมากขนาดนั้นเลยหรือไง”
“อะไรของนาย” คานะหันหน้าไปแล้วก็ตกใจที่ลูฟเข้ามายืนอยู่ในห้องของเธอ จากนั้นคานะก็รีบสะบัดข้อมือที่จับข้อมือของชายหนุ่มอยู่ทิ้งทันทีด้วยความเขินอาย “นายมายืนเสล่ออะไรอยู่ตรงนี้มิทราบ”
“อ้าว ยัยบ้องตื้น เธอเป็นอัลไซเมอร์ไปแล้วหรอ ก็เธอนั่นแหละที่คว้าข้อมือของฉันลากเข้ามาทำมิดีมิร้าย ยัยประสาทกลับ” ลูฟพูดก็ทำหน้ายักษ์ให้คานะ
“ไม่ต้องมาทำหน้าอยากกินเนื้อหรอก ฉันขอโทษที่ดึงนายเข้ามาในนี้”
“แต่ฉันอยากเข้ามาอยู่แล้ว” ลูฟพูดจบก็คว้าเอวของคานะเข้ามาแล้วโน้มใบหน้าขาวอมชมพูเข้ามาประชิดกับใบหน้าสวยของคนรัก
“พ่อฉันอยู่นะ นายไม่กลัวโดนพ่อฉันเอาดาบวิ่งไล่แทงนายหรือไงกัน อีตาลูเซียจอมลามก”
“ไม่เลยสักนิด เพราะว่าฉันต้องการเธอคานะ และฉันจะไม่ยอมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปอีกแล้ว”
“ฉันก็ไม่ยอมเสียนายไปเด็ดขาด ทาคาฮาชิ ลูเซีย” คานะพูดจบก็กอดชายหนุ่มแนบแน่น
ก๊อก! ก๊อก!
“คุณหนูครับ คือว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับตอนนี้ รีบออกไปดูเถอะครับ คุณลูฟด้วยครับ”
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกแตกตื่นของทากุโร่แล้ว ทำให้คานะกับลูฟรีบพากันเดินออกมาจากห้องทันที
“มีอะไรหรอ กุโร่” คานะรีบขมวดคิ้วด้วยความเครียด
“นั่นสิ หรือว่าไอ้นีลมา” ลูฟเองก็รีบทำท่าจะควักปืนออกมาจากชุดยูกาตะสีดำ
“ไปดูเองเถอะครับ” ทากุโร่พูดจบก็ผายมือเชิญทั้งสองคนไปที่สวนบอนไซประจำบ้านด้วยความเร่งรีบ
วงAKB48 บัดนี้ได้จบการศึกษาไปแล้ว)