ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ณ ที่แห่งนี้นิทราในฝัน : ศิลาปฐพี
“ จงตายตามพ่อแม่ของเจ้าไปซะกษัตริย์ผู้โง่เขลาที่คิดก่อกรกับปิศาจเอ๋ย ” แม่ทัพแห่งโลกปิศาจบอกเสียงนุ่มพลางขยับดาบในมือให้กรีดลึกเข้าไปในผิวเนื้อช้าๆ
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ”
ร่างของเฟอร์โรเรนทิ่มถลาลงมาตรงกลางวงล้อมอย่างได้จังหวะเหมาะเหม็ง
“ เรน!! ” ลิมินท์ยูร้องขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา “ เจ้ามาได้ยังไง... อึก!... หนีไป... ”
“ ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้งฝ่าบาท ” หนึ่งในปิศาจตาเดียวที่จับยึดเขาไว้พูดขึ้น “ คอจะขาดในอีกไม่กี่อึดใจนี้แล้วยังจะปากดีห่วงคนอื่นอีก ”
ทันใดนั้นเปลวไฟสีน้ำเงินสดก็พุ่งเข้าอัดเต็มแรงที่ท้องน้อยซัดเจ้าปิศาจตาเดียวกระเด็นลอยละลิ่วตกจากสะพานสูงลงสู่กระแสธารร้อนระอุที่หลอมละลายหินได้เบื้องล่าง
“ ก็ลองทำดูสิ... ”
ปิศาจตาเดียวอีกตัวที่ก้มหลบได้ชนิดเฉียดแผงหลังคอไหม้เกรียมไปทั้งแถบผงกหัวขึ้นมองหาต้นตอด้วยความแค้น แล้วมันก็ทันได้เห็นเด็กสาวร่างสูงเพรียวในชุดเสื้อคลุมยาวสีเข้มกำลังกรีดนิ้วเล่นลูกไฟในมือราวกับเล่นลูกบอล
“ ...ข้าจะทำให้เจ้าแน่ใจว่าจะไม่ได้ไปผุดไปเกิดอีกเลย ” เฟอร์โรเรนพูดลอดไรฟันแต่นั่นก็ดังพอที่จะทำให้คู่สนทนาได้ยินความอาฆาตแค้นที่แฝงไว้ในน้ำเสียงเต็มที่ก่อนที่ร่างของมันจะถูกซัดด้วยบอลลูกที่ว่ากระเด็นตกตามเพื่อนของมันไป
“ พอแค่นั้นแหละเจ้าหนู!! ”
เสียงหนึ่งเยียบเย็นดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับคมดาบที่ฟันลงกลางศีรษะ เฟอร์โรเรนสลายลูกไฟแล้วเปลี่ยนเป็นโล่ลมกางขึ้นตั้งรับดาบของแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ
“ รีบไปเอาคัมภีร์เร็วเข้าข้าจะถ่วงเวลาพวกมันไว้เอง!! ” เฟอร์โรเรนหันไปตะโกนบอกลิมินท์ยูที่พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล พร้อมกับเสกไฟขึ้นขวางทางพวกปิศาจที่พยายามจะยกโขยงตามไป
“ ฝีมือไม่เบานี่ ” ควอร์ซิสเอ่ยปากชม “ แต่ก็ยังห่างชั้นนักถ้าเทียบกับพ่อของเจ้า... ถ้ายังไงมาอยู่กับข้าไหมจะช่วยฝึกปรือให้แล้วเจ้าจะได้เป็นทั้งนักดาบและจอมเวทย์ที่เกรียงไกรที่สุดในประวัติศาสตร์... ไม่ใช่แค่สายเลือดต้องสาปที่ต้องหนีตายหัวซุกหัวซุนไปวันๆ อย่างหมาขี้เรื้อนข้างถนนแบบนี้ ”
“ ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่ยอมไปอยู่กับพวกชั่วช้าอย่างเจ้า ”
“ ก็แล้วมนุษย์อย่างแม่หรือพ่อมดอย่างพ่อของเจ้ามันวิเศษวิโสนักหรือไง... ปากก็พูดดีว่าต่อสู้เพื่อสันติภาพ... ว่าปิศาจอย่างพวกเราต่ำทรามทั้งที่ตัวเองน่ะต่ำช้าซะยิ่งกว่าสัตว์ที่ไล่เข่นฆ่าพวกเดียวกันได้ลงคอ!! ฆ่าคนที่เลือดในกายครึ่งหนึ่งเป็นของมัน!! ” ควอร์ซิสฟาดดาบลงมาไม่ยั้งอย่างเดือดดาล ใบหน้าซีกขวาที่ไม่มีหน้ากากเงินบดบังบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกลียดมากมายที่สุมแน่นอยู่ในอก
“ อยากพล่ามอะไรก็เชิญ ” เฟอร์โรเรนว่า “ ยังไงข้าก็จะฆ่าเจ้าอยู่ดี ”
“ คิดรึว่าฝีมืออ่อนหัดอย่างเจ้าจะทำได้ ” ควอร์ซิสตวัดดาบเก็บข้างตัวแล้วใช้แค่หมัดซ้ายเพียวๆ อัดเฟอร์โรเรนกระเด็นลอยไปไกล “ ขนาดสิงห์ซ้ายที่ว่าแน่ ข้ายังฆ่ามาแล้วนับประสาอะไรกับลูกครึ่งไร้น้ำยาอย่างเจ้า ”
“ เจ้าว่าอะไรนะ!! ” เฟอร์โรเรนตะโกนก้องด้วยความแค้นพลางใช้หลังมือปาดเลือดออกจากมุมปาก “ เจ้าบอกว่าเจ้าฆ่า... ”
“ สิงห์ซ้าย... ” ควอร์ซิสย้ำพลางสะบัดปอยผมดำยาวให้พ้นตา “ หรือถ้าจะให้ถูกก็คือ... ซิริอัส เกรซัสยังไงล่ะ ”
“ ข้าไม่เชื่อคำโกหกของเจ้าหรอก!! ”
เฟอร์โรเรนกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเป็นรอยลึกในอุ้งมือเมื่อควอร์ซิสวาดดาบออกเตรียมพร้อมแล้วพุ่งเข้าใส่ สติที่ไม่อยู่กับตัวทำให้คมดาบฟันโดนข้อมือเต็มๆ เพราะไม่ทันได้กางอาคมรับ
“ ตามใจ... ”
-----------------------------------------------------------------------------
ลิมินท์ยูโผไปที่แท่นสูงรองรับพระศพเอเกอร์ ตอนนั้นเองที่จิตของเขาสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่อบอวลอยู่รอบตัว
“ ข้า... ในนามของเลโอเรียน ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย กษัตริย์แห่งมวลมนุษย์ผู้ครองฟีเลเซีย ” เขาตะโกนก้องพร้อมกับใช้กริชเวทย์กรีดข้อมือตัวเองเอาเลือดเซ่นบูชาผ่านลงไปในปากของโครงกระดูกที่อ้าค้าง “ ...ขออัญเชิญผู้สร้างแห่งปฐพีจากที่พำนักสู่หัวใจของสรรพสิ่งเพื่อมอบสันติภาพที่แท้จริงให้กลับคืนมาอีกครั้ง... ”
กล่องเหล็กที่อยู่บนตักของเอเกอร์เปล่งแสงเจิดจรัสแล้วลอยขึ้นช้าๆ
“ ...ด้วยเลือดและวิญญาณแห่งข้า... ขอวิงวอน... ”
ลำแสงแผดจ้าขึ้นทุกทีในขณะที่ร่างของลิมินท์ยูทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้นอย่างอ่อนแรงจนต้องใช้ทั้งแขนพาดพยุงตัวไว้กับแท่นบรรทม นัยน์ตาหรี่ปรือลงและหอบหายใจรวยริน
“ ...ด้วย... เลือดและ... วิญญาณ... ”
ควอร์ซิสผละจากเฟอร์โรเรนแล้วกระโจนเข้าใส่อะไรก็ตามที่ลอยอ้อยอิ่งออกจากกล่อง หมุนตัวเตะลิมินท์ยูที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเข้าที่หน้ากระเด็นไถลตกจากขอบสะพานไปเกาะต่องแต่งอยู่ด้วยมือเพียงข้างเดียว ...ซ้ำยังบาดเจ็บ!!
เฟอร์โรเรนพยายามสกัดด้วยคาถาแต่แม่ทัพหนุ่มกลับปัดมันทิ้งได้ง่ายดาย มือข้างหนึ่งยื่นออกไปข้างหน้า ไขว่คว้าเข้าไปในกลุ่มแสงและทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส แสงสว่างก็แปรเปลี่ยนรูปร่างเป็นสิงโตหินตัวใหญ่ยักษ์กระโจนเข้าขย้ำคอแม่ทัพแห่งโลกปิศาจที่กลับตัวกลางอากาศหลบไปได้หวุดหวิดชนิดถากเส้นผมนุ่มสลวยที่แสนภาคภูมิใจนักขาดร่วงลงพื้นปอยใหญ่ ควอร์ซิสหมุนตัวกลับเข้าประจัญอีกครั้งพร้อมกับดาบที่กำมั่นในมือ
สิงโตหินคำรามก้องจนผนังทั้งสี่ทิศสั่นสะเทือน ขนแผงคอสะบัดตามแรงลมคำราม มันตะกุยพื้นหินแตกกระจุยเป็นร่องลึกยาวแล้วโผร่างเปรียวเข้าใส่
เฟอร์โรเรนกุมมือชุ่มเลือดที่มนตร์รักษาเริ่มสมานตัวไว้แน่นพร้อมกับวิ่งไปที่ขอบสะพาน “ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ” เขาถามพลางส่งมือให้ลิมินท์ยู
“ อืม... เรน!! ข้างหลัง!! ”
เฟอร์โรเรนหันขวับไปแต่ไม่ทันเสียแล้ว กรงเล็บของหมาป่าวิญญาณตะปบข่วนแก้มซ้ายเป็นทางยาวและเกือบแทงทะลุอก โชคดีที่เขาพลิกตัวหลบได้ทันแต่ก็เกือบโดนลูกหลงจากการโจมตีของสิงโตหินที่รุกไล่แม่ทัพโลกปิศาจอย่างไม่ลดละในขณะเดียวกันก็สามารถจัดการปิศาจตาเดียวได้ง่ายดายโดยการเหยียบจนร่างกายแหลกเหลว หรือกัดกระชากเป็นชิ้นๆ แล้วเหวี่ยงตกขอบเหวไปตัวแล้วตัวเล่าจนไม่เหลือ
เขาพยายามจะเข้าไปช่วยลิมินท์ยูอีกครั้งแต่ฝูงหมาป่าวิญญาณก็กรูกันเข้ามารุมล้อมไว้ทุกทิศทาง มันแผ่กรงเล็บตะกุยพื้นแล้วกระโจนเข้าใส่ เฟอร์โรเรนวาดมือออกข้างตัวกางเวทย์ลมขึ้นป้องกันตัวเอง แต่ก็ต้องทุ่มพลังจนสุดตัวเพื่อแลกกับการต้านไว้ได้เพียงชั่วคราว เขี้ยวเล็บของมันแทงทะลุผ่านสายลมเข้ามาสร้างรอยแผลบนตัวเขารอยแล้วรอยเล่า
เลือดที่ไหลซึมจนชุ่มทำให้มือของกษัตริย์หนุ่มเลื่อนหลุดออกจากขอบหินที่เกาะไว้ช้าๆ นิ้วทั้งห้าชาจนไร้ความรู้สึกและไม่อาจทนรับน้ำหนักตัวได้อีกต่อไป
“ ลิมินท์ยู!! ”
เฟอร์โรเรนร้องเสียงดังพร้อมกับพุ่งตัวฝ่ากรงเล็บออกไปที่ขอบสะพาน มือข้างหนึ่งสะบัดสร้างสายลมขึ้นเป็นเกลียวเชือกพันยึดต้นแขนขวากษัตริย์หนุ่มไว้ได้ทันก่อนที่ร่างจะสัมผัสกระแสธารเดือดเบื้องล่าง ในขณะที่มืออีกข้างเกร็งจิกขอบหินไว้แน่น ทั้งแขนโดยเฉพาะฝ่ามือครูดไถลไปกับสะพานเลือดไหลซิบไปเป็นทาง
กษัตริย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสายลมที่รวมตัวเป็นเกลียวเชือกพันรัดรอบต้นแขนของตนอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะมองไล่ขึ้นไปสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ทิ้งตัวนอนราบกับพื้นใช้มือเพียงข้างเดียวกำยึดปลายสายอีกด้านของเชือกลมไว้แน่นพยายามยื้อชีวิตของเขาไว้สุดกำลัง แม้ชีวิตของตัวเองจะตกอยู่ภายใต้กรงเล็บและคมเขี้ยวของสัตว์ร้ายสี่ขาที่ผงาดเงื้อมอยู่บนแผ่นหลัง ...เขาจำเป็นต้องสลายกำแพงลมเพื่อสร้างเชือกเวทย์ให้แข็งแรงพอ
“ ไม่เป็นไรใช่ไหม ”
“ ปล่อยมันซะเรน!! ”
เลือดหยดหนึ่งไหลเรื่อยจากไรผมผ่านดวงตาที่ยิบหยีลงมาตามคาง “ เรื่อง! ” เฟอร์โรเรนตอบเสียงแผ่วทว่าหนักแน่น “ แน่จริงท่านก็อย่าตายละกัน ”
ดวงตาของกษัตริย์หนุ่มเบิกกว้างก่อนจะแย้มยิ้มออกมา แต่แล้วภาพหนึ่งก็เกือบหยุดหัวใจเขา “ เรน!! ”
เฟอร์โรเรนเหลียวมองไปข้างหลัง
ควอร์ซิสยืนตัวตรงตั้งดาบขึ้นตรงหน้า มืออีกข้างกางออกข้างลำตัวแล้ววาดเป็นวงเข้าหาตัวใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางกรีดผ่านปลายลงมาถึงคอดาบให้เลือดย้อมใบมีดกลายเป็นสีดำสนิท ตัวอักษรสามคำเปล่งประกายแสงเจิดจ้าขึ้นบนพื้นสีหมึกอ่านได้ว่า...
“ อัญ – เชิญ – จิต ”
ละอองไอแห่งความมืดมิดที่แผ่ออกปกคลุมร่างรวมตัวกันกลายเป็นหมาป่าไฟตัวใหญ่ผงาดเงื้อมขึ้นเบื้องหลัง ควอร์ซิสฟาดดาบลงเบื้องหน้า สะพานแตกเป็นหลุมกว้างก่อนจะปริร้าวแล้วแยกออก เศษเล็กเศษน้อยลอยหวือขึ้นกลางอากาศ ดวงตาสีเลือดของหมาป่าโชนกล้าขึ้นแล้วพุ่งทะยานเข้าใส่สิงโตหิน
เขาตวัดดาบอีกครั้งพร้อมกับโผทะยานขึ้นกลางอากาศ หมาป่าลอยละลิ่วตรงเข้าขย้ำคอสิงโต ร่างของทั้งคู่ปะทะกันกลางอากาศรวดเร็วจนมองแทบไม่ทันครั้งแล้วครั้งเล่าเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
หมาป่าไฟพลาดท่าถูกสิงโตหินตะปบเข้าที่แสกหน้า อึดใจต่อมาร่างของมันก็ถูกฉีกขย้ำกลืนหายเข้าไปในท้องของสิงโต
แม่ทัพโลกปิศาจลงสู่พื้นพร้อมกับสิงโตที่สะบัดหางเป็นวงแล้วกลับตัวเตรียมจู่โจมเมื่อแสงอ่อนจางทอลอดออกมาตามรอยกะเทาะที่ผิวตัว ...ที่ลามร้าวมากขึ้นทุกทีๆ
สิงโตหินแผดร้องกึกก้องเมื่อเนื้อหินจำนวนมากทะลายลงก่อนที่ทั้งร่างจะแตกสลายกลายเป็นเถ้าธุลีดินปลิวหายไปในอากาศ หมาป่าโผทะยานออกมายืนแยกเขี้ยวคำรามเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อล้มเป้าหมายได้สำเร็จก่อนที่ร่างของมันจะแตกสลายไปบ้าง
ฝุ่นควันเริ่มจางลง ควอร์ซิสยืดตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ พร้อมกับปัดปอยผมดำออกจากนัยน์ตา ก้าวเข้าหาดวงแก้วที่ลอยคว้างอยู่เหนือกองหินอันเกิดจากการแหลกสลายของผู้เฝ้าคัมภีร์
เขากระหยิ่มยิ้มย่องที่มุมปากอย่างพึงใจเมื่อยื่นมือออกไปหมายจะสัมผัสลูกแก้ว หากมันเปล่งรัศมีสีทองเรืองรองที่แผดเผาให้มือของเขามอดไหม้สลายกลายเป็นเถ้ากระดูกแตกละเอียดในพริบตา
ควอร์ซิสกรีดร้องสุดเสียงพร้อมทั้งชักแขนกลับก่อนที่มันจะลามไปทั่วทั้งร่าง
เมื่อสบโอกาส เฟอร์โรเรนรวบรวมพลังทุกหยาดหยดในกายเท่าที่จะมีเหลือเพื่อรักษาเชือกเวทย์ให้ยึดไว้กับขอบสะพาน สร้างกำแพงลมขึ้นซัดร่างหมาป่าวิญญาณให้พ้นจากตัว ก่อนจะผุดลุกขึ้นโผทะยานไปในอากาศ เสกลูกไฟจิ๋วพุ่งสกัดควอร์ซิสที่ยังมีพลังเหลือเฟือพอจะกระโดดกลับตัวเตะฟาดเข้าที่หน้าพร้อมกับกระโดดขึ้นในอากาศหากปลายนิ้วเรียวที่ยื่นออกไปจนสุดนั้นแตะสัมผัสคัมภีร์สันติภาพได้ก่อนที่ร่างจะลอยถลาหัวทิ่มกระแทกพื้นสะพาน
ทันทีที่ฝ่ามือซ้ายสัมผัสคัมภีร์สันติภาพก็ทอแสงสว่างเรืองรองมากขึ้นอีกพร้อมกับแผดเผาอุ้งมือเขาเช่นเดียวกันกับแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ หากผิดกันตรงที่มันไม่แหลกสลายแต่ก็กัดกินนำความเจ็บปวดชำแรกลึกลงถึงกระดูกจนนิ้วทั้งห้าแทบขาดออกจากกัน ...ถึงกระนั้นเฟอร์โรเรนก็ยังคงกำมันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ โอ๊ย!! ” เขากรีดร้องทุรนทุราย กุมมือข้างซ้ายที่กลุ่มควันสีขาวจางพวยพุ่งขึ้นมาเป็นสาย เคล้ากลิ่นเหม็นเนื้อไหม้
นัยน์ตาพร่ามัวจนมองแทบไม่เห็น อีกทั้งยังไม่เหลือพลังและไร้สิ้นเรี่ยวแรงดังนั้นเมื่อเฟอร์โรเรนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อคลุมที่กลิ้งกระทบเอวอยู่ตลอดเวลาตอนที่ควอร์ซิสย่างสามขุมเข้ามาหาช้าๆ พร้อมกับเกร็งกรงเล็บออกเขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะหยิบมันออกมาแม้จะเป็น...
“ เฮ้ย! ”
เขาอุทานลอดไรฟันที่ขบกันแน่น กรามนูนเห็นเป็นสันและนึกอยากจะปาลูกแก้วใสขนาดเท่าลูกวอลนัตในมือทิ้งถ้ายังจะมีแรงเหลือพอให้ทำ ...เขาไม่เคยเห็นอาวุธอะไรที่ไร้ประโยชน์มากเท่านี้มาก่อนแล้ว
“ ส่งคัมภีร์มาให้ข้า ” ควอร์ซิสพูดเสียงนุ่มกรงเล็บเกร็งจิกกระชากผมยกลอยขึ้นง่ายดาย
“ ฝันไปเถอะ ” เขาตอบผ่านริมฝีปากบางที่มีเลือดกบ
ร่างสูงสะบัดเรือนผมดำยาวที่กลางหลังพร้อมกับหยักยิ้มเยือกเย็นที่มุมปากก่อนจะเสือกหมัดเข้าที่ท้องน้อย เลือดก้อนใหญ่พุ่งพรวดขึ้นมาตามลำคอที่แสบร้อน
“ อึก!! ”
“ ในเมื่อพูดดีๆ ไม่ชอบก็จะขอแย่งมาเองในแบบของข้าล่ะนะ ”
“ อยากได้ก็แย่งเอาเองซี่ ” เฟอร์โรเรนคำรามลอดไรฟันอย่างท้าทายเมื่อเห็นแล้วว่าไม่มีทางใดเลยที่ควอร์ซิสจะสัมผัสสิ่งที่อยู่ในมือเขาได้ มันเปล่งแสงที่ราวกับอำนาจศักดิ์สิทธิ์ทิ่มแทงร่างสูงให้ต้องชักมือกลับอย่างอับจนหนทางในขณะเดียวกันก็กรีดแทงอุ้งมือของเขาให้เจ็บลึกยิ่งขึ้นไปด้วย
หยาดเลือดสีเข้มไหลรินผ่านร่องนิ้วราวกับสายน้ำ ...เจ็บจนแทบจะขาดใจแต่เขาจะไม่มีวันปล่อยมันเด็ดขาด ...อย่างน้อยก็เพื่อชายคนหนึ่งที่กำลังเฝ้าดูอยู่ด้วยความห่วงใย
ลิมินท์ยูพยายามโหนเชือกเวทย์ขึ้นมา หากสิ่งที่รอเขาอยู่คือฝูงหมาป่าวิญญาณที่เดินวนอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เขาจิกเล็บเข้ากับร่องหิน มืออีกข้างชักมีดสั้นเล่มสุดท้ายที่ซ่อนไว้ออกมา
มือข้างที่เหลือของควอร์ซิสแผ่กรงเล็บพุ่งมาหมายจะควักนัยน์ตาให้ค่อยตายทั้งเป็น และในเสี้ยววินาทีชี้เป็นชี้ตายนั้นเองเฟอร์โรเรนก็รวบรวมแรงฮึดเฮือกสุดท้ายทำในสิ่งที่ตำรายุทธ์ไม่ว่าเล่มใดไม่เคยจารึกไว้ในประวัติศาสตร์การต่อสู้ เขากระแทกลูกแก้วในมือยัดใส่ปากแม่ทัพปิศาจที่ถึงกับอึ้งแล้วปล่อยเขาร่วงลงกับพื้น ก่อนจะยกมือขึ้นกุมคอแน่นแล้วสำลักถ่มมันออกมา
“ ไอ้เด็กบ้า ” ควอร์ซิสยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำลายที่ย้อยหยดเป็นสายก่อนจะถ่มน้ำลายรดด้วยความเจ็บใจ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ ท่านทอร์เรออนหัวเสียน่าดูเมื่อรู้ว่าท่านปล่อยเด็กนั่นไป ” ชายร่างสูงในชุดเกราะเหล็กพูดขึ้น เขามีดวงตาคมเหมือนซิริอัสหากดูซื่อและเถรตรงกว่ากันมาก
“ พ่อมดเฒ่านั่นก็ไม่เคยพอใจกับสิ่งที่ข้าทำสักครั้งอยู่แล้ว ...ถึงเขาจะนับถือและเชื่อมั่นในคำทำนายของข้าก็เถอะ ” แมวเหมียวขนฟูสีอมส้มมอซอสะบัดหางอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโต๊ะสูง มันกำลังแหงนหน้าชมจันทร์และหมู่ดาวที่ทอแสงริบหรี่อยู่บนยอดหนึ่งของหอคอยในปราสาท
“ อย่าว่าแต่ท่านทอร์เรออนเลยท่านนักพยากรณ์ แม้แต่ตัวข้าเองยัง... ทำไมท่านถึงสั่งห้ามไม่ให้ข้าติดตามฝ่าบาทหรือส่งใครไปอีกล่ะครับ... จริงอยู่ว่าองครักษ์ทั้งสิบฝีมือไม่เป็นรองใครแต่ท่านก็ไม่น่าปล่อยพระองค์ไปแบบนั้น... ”
“ อย่างนี้แหละดีแล้ว... ให้พ่อคนหัวรั้นนั่นไปเอาเลือดเสียออกซะบ้างเผื่อว่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะได้ตาสว่าง ...แล้วเราก็ได้รู้กันล่ะว่าฟีเลเซียจะได้แต่งตั้งราชันย์องค์ที่สองหรือ... แค่ปลงพระศพเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ”
เพอร์เซสขยับตัวอย่างอึดอัด เมื่อสบสายตามันวาวนิ่งสนิทดูไร้อารมณ์ ก่อนจะหยิบดาบข้างเอวที่ฝักเป็นเป็นสีดำสนิทรวมทั้งอัญมณีรูปดาบที่ประดับอยู่ขึ้นมา “ แล้ว... ท่านแน่ใจแล้วหรือที่ฝากมันไว้กับข้า ”
“ สิงห์ซ้ายเลือกวิถีของมันเองหาใช่ข้าไม่... ดาบแกร่งย่อมรู้ว่าใครคือนายที่เหมาะสม เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าดาบได้เลือกเจ้าแล้ว ”
“ ท่านกำลังลองใจข้า... ”
“ สิงห์ซ้ายต่างหากที่ลองใจเจ้า ...เช่นเดียวกันกับสิงห์ขวาที่กำลังเล่นตลกอยู่กับโชคชะตาต้องสาป ...แต่ข้าล่ะสงสัยจังเลยว่าเจ้าหนูลูกครึ่งจะทำยังไงถึงปลุกจอมขี้เกียจระดับพระกาฬอย่างเจ้านั่นให้ลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ”
ดาวตกดวงหนึ่งพุ่งข้ามผืนฟ้าสีหมึกทิ้งประกายแสงสีจางไว้เป็นสาย แมวเหมียวสะบัดหางเป็นวงอย่างพึงใจอีกครั้ง ในขณะที่ร่างที่ยืนเคียงข้างแอบถอนหายใจเบาๆ แล้วถอยฉากออกไปเงียบๆ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ”
ร่างของเฟอร์โรเรนทิ่มถลาลงมาตรงกลางวงล้อมอย่างได้จังหวะเหมาะเหม็ง
“ เรน!! ” ลิมินท์ยูร้องขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา “ เจ้ามาได้ยังไง... อึก!... หนีไป... ”
“ ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้งฝ่าบาท ” หนึ่งในปิศาจตาเดียวที่จับยึดเขาไว้พูดขึ้น “ คอจะขาดในอีกไม่กี่อึดใจนี้แล้วยังจะปากดีห่วงคนอื่นอีก ”
ทันใดนั้นเปลวไฟสีน้ำเงินสดก็พุ่งเข้าอัดเต็มแรงที่ท้องน้อยซัดเจ้าปิศาจตาเดียวกระเด็นลอยละลิ่วตกจากสะพานสูงลงสู่กระแสธารร้อนระอุที่หลอมละลายหินได้เบื้องล่าง
“ ก็ลองทำดูสิ... ”
ปิศาจตาเดียวอีกตัวที่ก้มหลบได้ชนิดเฉียดแผงหลังคอไหม้เกรียมไปทั้งแถบผงกหัวขึ้นมองหาต้นตอด้วยความแค้น แล้วมันก็ทันได้เห็นเด็กสาวร่างสูงเพรียวในชุดเสื้อคลุมยาวสีเข้มกำลังกรีดนิ้วเล่นลูกไฟในมือราวกับเล่นลูกบอล
“ ...ข้าจะทำให้เจ้าแน่ใจว่าจะไม่ได้ไปผุดไปเกิดอีกเลย ” เฟอร์โรเรนพูดลอดไรฟันแต่นั่นก็ดังพอที่จะทำให้คู่สนทนาได้ยินความอาฆาตแค้นที่แฝงไว้ในน้ำเสียงเต็มที่ก่อนที่ร่างของมันจะถูกซัดด้วยบอลลูกที่ว่ากระเด็นตกตามเพื่อนของมันไป
“ พอแค่นั้นแหละเจ้าหนู!! ”
เสียงหนึ่งเยียบเย็นดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับคมดาบที่ฟันลงกลางศีรษะ เฟอร์โรเรนสลายลูกไฟแล้วเปลี่ยนเป็นโล่ลมกางขึ้นตั้งรับดาบของแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ
“ รีบไปเอาคัมภีร์เร็วเข้าข้าจะถ่วงเวลาพวกมันไว้เอง!! ” เฟอร์โรเรนหันไปตะโกนบอกลิมินท์ยูที่พยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล พร้อมกับเสกไฟขึ้นขวางทางพวกปิศาจที่พยายามจะยกโขยงตามไป
“ ฝีมือไม่เบานี่ ” ควอร์ซิสเอ่ยปากชม “ แต่ก็ยังห่างชั้นนักถ้าเทียบกับพ่อของเจ้า... ถ้ายังไงมาอยู่กับข้าไหมจะช่วยฝึกปรือให้แล้วเจ้าจะได้เป็นทั้งนักดาบและจอมเวทย์ที่เกรียงไกรที่สุดในประวัติศาสตร์... ไม่ใช่แค่สายเลือดต้องสาปที่ต้องหนีตายหัวซุกหัวซุนไปวันๆ อย่างหมาขี้เรื้อนข้างถนนแบบนี้ ”
“ ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่ยอมไปอยู่กับพวกชั่วช้าอย่างเจ้า ”
“ ก็แล้วมนุษย์อย่างแม่หรือพ่อมดอย่างพ่อของเจ้ามันวิเศษวิโสนักหรือไง... ปากก็พูดดีว่าต่อสู้เพื่อสันติภาพ... ว่าปิศาจอย่างพวกเราต่ำทรามทั้งที่ตัวเองน่ะต่ำช้าซะยิ่งกว่าสัตว์ที่ไล่เข่นฆ่าพวกเดียวกันได้ลงคอ!! ฆ่าคนที่เลือดในกายครึ่งหนึ่งเป็นของมัน!! ” ควอร์ซิสฟาดดาบลงมาไม่ยั้งอย่างเดือดดาล ใบหน้าซีกขวาที่ไม่มีหน้ากากเงินบดบังบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกลียดมากมายที่สุมแน่นอยู่ในอก
“ อยากพล่ามอะไรก็เชิญ ” เฟอร์โรเรนว่า “ ยังไงข้าก็จะฆ่าเจ้าอยู่ดี ”
“ คิดรึว่าฝีมืออ่อนหัดอย่างเจ้าจะทำได้ ” ควอร์ซิสตวัดดาบเก็บข้างตัวแล้วใช้แค่หมัดซ้ายเพียวๆ อัดเฟอร์โรเรนกระเด็นลอยไปไกล “ ขนาดสิงห์ซ้ายที่ว่าแน่ ข้ายังฆ่ามาแล้วนับประสาอะไรกับลูกครึ่งไร้น้ำยาอย่างเจ้า ”
“ เจ้าว่าอะไรนะ!! ” เฟอร์โรเรนตะโกนก้องด้วยความแค้นพลางใช้หลังมือปาดเลือดออกจากมุมปาก “ เจ้าบอกว่าเจ้าฆ่า... ”
“ สิงห์ซ้าย... ” ควอร์ซิสย้ำพลางสะบัดปอยผมดำยาวให้พ้นตา “ หรือถ้าจะให้ถูกก็คือ... ซิริอัส เกรซัสยังไงล่ะ ”
“ ข้าไม่เชื่อคำโกหกของเจ้าหรอก!! ”
เฟอร์โรเรนกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเป็นรอยลึกในอุ้งมือเมื่อควอร์ซิสวาดดาบออกเตรียมพร้อมแล้วพุ่งเข้าใส่ สติที่ไม่อยู่กับตัวทำให้คมดาบฟันโดนข้อมือเต็มๆ เพราะไม่ทันได้กางอาคมรับ
“ ตามใจ... ”
-----------------------------------------------------------------------------
ลิมินท์ยูโผไปที่แท่นสูงรองรับพระศพเอเกอร์ ตอนนั้นเองที่จิตของเขาสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่อบอวลอยู่รอบตัว
“ ข้า... ในนามของเลโอเรียน ลิมินท์ยู เอ. ฟีเลโดเรีย กษัตริย์แห่งมวลมนุษย์ผู้ครองฟีเลเซีย ” เขาตะโกนก้องพร้อมกับใช้กริชเวทย์กรีดข้อมือตัวเองเอาเลือดเซ่นบูชาผ่านลงไปในปากของโครงกระดูกที่อ้าค้าง “ ...ขออัญเชิญผู้สร้างแห่งปฐพีจากที่พำนักสู่หัวใจของสรรพสิ่งเพื่อมอบสันติภาพที่แท้จริงให้กลับคืนมาอีกครั้ง... ”
กล่องเหล็กที่อยู่บนตักของเอเกอร์เปล่งแสงเจิดจรัสแล้วลอยขึ้นช้าๆ
“ ...ด้วยเลือดและวิญญาณแห่งข้า... ขอวิงวอน... ”
ลำแสงแผดจ้าขึ้นทุกทีในขณะที่ร่างของลิมินท์ยูทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้นอย่างอ่อนแรงจนต้องใช้ทั้งแขนพาดพยุงตัวไว้กับแท่นบรรทม นัยน์ตาหรี่ปรือลงและหอบหายใจรวยริน
“ ...ด้วย... เลือดและ... วิญญาณ... ”
ควอร์ซิสผละจากเฟอร์โรเรนแล้วกระโจนเข้าใส่อะไรก็ตามที่ลอยอ้อยอิ่งออกจากกล่อง หมุนตัวเตะลิมินท์ยูที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเข้าที่หน้ากระเด็นไถลตกจากขอบสะพานไปเกาะต่องแต่งอยู่ด้วยมือเพียงข้างเดียว ...ซ้ำยังบาดเจ็บ!!
เฟอร์โรเรนพยายามสกัดด้วยคาถาแต่แม่ทัพหนุ่มกลับปัดมันทิ้งได้ง่ายดาย มือข้างหนึ่งยื่นออกไปข้างหน้า ไขว่คว้าเข้าไปในกลุ่มแสงและทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส แสงสว่างก็แปรเปลี่ยนรูปร่างเป็นสิงโตหินตัวใหญ่ยักษ์กระโจนเข้าขย้ำคอแม่ทัพแห่งโลกปิศาจที่กลับตัวกลางอากาศหลบไปได้หวุดหวิดชนิดถากเส้นผมนุ่มสลวยที่แสนภาคภูมิใจนักขาดร่วงลงพื้นปอยใหญ่ ควอร์ซิสหมุนตัวกลับเข้าประจัญอีกครั้งพร้อมกับดาบที่กำมั่นในมือ
สิงโตหินคำรามก้องจนผนังทั้งสี่ทิศสั่นสะเทือน ขนแผงคอสะบัดตามแรงลมคำราม มันตะกุยพื้นหินแตกกระจุยเป็นร่องลึกยาวแล้วโผร่างเปรียวเข้าใส่
เฟอร์โรเรนกุมมือชุ่มเลือดที่มนตร์รักษาเริ่มสมานตัวไว้แน่นพร้อมกับวิ่งไปที่ขอบสะพาน “ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ” เขาถามพลางส่งมือให้ลิมินท์ยู
“ อืม... เรน!! ข้างหลัง!! ”
เฟอร์โรเรนหันขวับไปแต่ไม่ทันเสียแล้ว กรงเล็บของหมาป่าวิญญาณตะปบข่วนแก้มซ้ายเป็นทางยาวและเกือบแทงทะลุอก โชคดีที่เขาพลิกตัวหลบได้ทันแต่ก็เกือบโดนลูกหลงจากการโจมตีของสิงโตหินที่รุกไล่แม่ทัพโลกปิศาจอย่างไม่ลดละในขณะเดียวกันก็สามารถจัดการปิศาจตาเดียวได้ง่ายดายโดยการเหยียบจนร่างกายแหลกเหลว หรือกัดกระชากเป็นชิ้นๆ แล้วเหวี่ยงตกขอบเหวไปตัวแล้วตัวเล่าจนไม่เหลือ
เขาพยายามจะเข้าไปช่วยลิมินท์ยูอีกครั้งแต่ฝูงหมาป่าวิญญาณก็กรูกันเข้ามารุมล้อมไว้ทุกทิศทาง มันแผ่กรงเล็บตะกุยพื้นแล้วกระโจนเข้าใส่ เฟอร์โรเรนวาดมือออกข้างตัวกางเวทย์ลมขึ้นป้องกันตัวเอง แต่ก็ต้องทุ่มพลังจนสุดตัวเพื่อแลกกับการต้านไว้ได้เพียงชั่วคราว เขี้ยวเล็บของมันแทงทะลุผ่านสายลมเข้ามาสร้างรอยแผลบนตัวเขารอยแล้วรอยเล่า
เลือดที่ไหลซึมจนชุ่มทำให้มือของกษัตริย์หนุ่มเลื่อนหลุดออกจากขอบหินที่เกาะไว้ช้าๆ นิ้วทั้งห้าชาจนไร้ความรู้สึกและไม่อาจทนรับน้ำหนักตัวได้อีกต่อไป
“ ลิมินท์ยู!! ”
เฟอร์โรเรนร้องเสียงดังพร้อมกับพุ่งตัวฝ่ากรงเล็บออกไปที่ขอบสะพาน มือข้างหนึ่งสะบัดสร้างสายลมขึ้นเป็นเกลียวเชือกพันยึดต้นแขนขวากษัตริย์หนุ่มไว้ได้ทันก่อนที่ร่างจะสัมผัสกระแสธารเดือดเบื้องล่าง ในขณะที่มืออีกข้างเกร็งจิกขอบหินไว้แน่น ทั้งแขนโดยเฉพาะฝ่ามือครูดไถลไปกับสะพานเลือดไหลซิบไปเป็นทาง
กษัตริย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสายลมที่รวมตัวเป็นเกลียวเชือกพันรัดรอบต้นแขนของตนอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะมองไล่ขึ้นไปสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ทิ้งตัวนอนราบกับพื้นใช้มือเพียงข้างเดียวกำยึดปลายสายอีกด้านของเชือกลมไว้แน่นพยายามยื้อชีวิตของเขาไว้สุดกำลัง แม้ชีวิตของตัวเองจะตกอยู่ภายใต้กรงเล็บและคมเขี้ยวของสัตว์ร้ายสี่ขาที่ผงาดเงื้อมอยู่บนแผ่นหลัง ...เขาจำเป็นต้องสลายกำแพงลมเพื่อสร้างเชือกเวทย์ให้แข็งแรงพอ
“ ไม่เป็นไรใช่ไหม ”
“ ปล่อยมันซะเรน!! ”
เลือดหยดหนึ่งไหลเรื่อยจากไรผมผ่านดวงตาที่ยิบหยีลงมาตามคาง “ เรื่อง! ” เฟอร์โรเรนตอบเสียงแผ่วทว่าหนักแน่น “ แน่จริงท่านก็อย่าตายละกัน ”
ดวงตาของกษัตริย์หนุ่มเบิกกว้างก่อนจะแย้มยิ้มออกมา แต่แล้วภาพหนึ่งก็เกือบหยุดหัวใจเขา “ เรน!! ”
เฟอร์โรเรนเหลียวมองไปข้างหลัง
ควอร์ซิสยืนตัวตรงตั้งดาบขึ้นตรงหน้า มืออีกข้างกางออกข้างลำตัวแล้ววาดเป็นวงเข้าหาตัวใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางกรีดผ่านปลายลงมาถึงคอดาบให้เลือดย้อมใบมีดกลายเป็นสีดำสนิท ตัวอักษรสามคำเปล่งประกายแสงเจิดจ้าขึ้นบนพื้นสีหมึกอ่านได้ว่า...
“ อัญ – เชิญ – จิต ”
ละอองไอแห่งความมืดมิดที่แผ่ออกปกคลุมร่างรวมตัวกันกลายเป็นหมาป่าไฟตัวใหญ่ผงาดเงื้อมขึ้นเบื้องหลัง ควอร์ซิสฟาดดาบลงเบื้องหน้า สะพานแตกเป็นหลุมกว้างก่อนจะปริร้าวแล้วแยกออก เศษเล็กเศษน้อยลอยหวือขึ้นกลางอากาศ ดวงตาสีเลือดของหมาป่าโชนกล้าขึ้นแล้วพุ่งทะยานเข้าใส่สิงโตหิน
เขาตวัดดาบอีกครั้งพร้อมกับโผทะยานขึ้นกลางอากาศ หมาป่าลอยละลิ่วตรงเข้าขย้ำคอสิงโต ร่างของทั้งคู่ปะทะกันกลางอากาศรวดเร็วจนมองแทบไม่ทันครั้งแล้วครั้งเล่าเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
หมาป่าไฟพลาดท่าถูกสิงโตหินตะปบเข้าที่แสกหน้า อึดใจต่อมาร่างของมันก็ถูกฉีกขย้ำกลืนหายเข้าไปในท้องของสิงโต
แม่ทัพโลกปิศาจลงสู่พื้นพร้อมกับสิงโตที่สะบัดหางเป็นวงแล้วกลับตัวเตรียมจู่โจมเมื่อแสงอ่อนจางทอลอดออกมาตามรอยกะเทาะที่ผิวตัว ...ที่ลามร้าวมากขึ้นทุกทีๆ
สิงโตหินแผดร้องกึกก้องเมื่อเนื้อหินจำนวนมากทะลายลงก่อนที่ทั้งร่างจะแตกสลายกลายเป็นเถ้าธุลีดินปลิวหายไปในอากาศ หมาป่าโผทะยานออกมายืนแยกเขี้ยวคำรามเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อล้มเป้าหมายได้สำเร็จก่อนที่ร่างของมันจะแตกสลายไปบ้าง
ฝุ่นควันเริ่มจางลง ควอร์ซิสยืดตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ พร้อมกับปัดปอยผมดำออกจากนัยน์ตา ก้าวเข้าหาดวงแก้วที่ลอยคว้างอยู่เหนือกองหินอันเกิดจากการแหลกสลายของผู้เฝ้าคัมภีร์
เขากระหยิ่มยิ้มย่องที่มุมปากอย่างพึงใจเมื่อยื่นมือออกไปหมายจะสัมผัสลูกแก้ว หากมันเปล่งรัศมีสีทองเรืองรองที่แผดเผาให้มือของเขามอดไหม้สลายกลายเป็นเถ้ากระดูกแตกละเอียดในพริบตา
ควอร์ซิสกรีดร้องสุดเสียงพร้อมทั้งชักแขนกลับก่อนที่มันจะลามไปทั่วทั้งร่าง
เมื่อสบโอกาส เฟอร์โรเรนรวบรวมพลังทุกหยาดหยดในกายเท่าที่จะมีเหลือเพื่อรักษาเชือกเวทย์ให้ยึดไว้กับขอบสะพาน สร้างกำแพงลมขึ้นซัดร่างหมาป่าวิญญาณให้พ้นจากตัว ก่อนจะผุดลุกขึ้นโผทะยานไปในอากาศ เสกลูกไฟจิ๋วพุ่งสกัดควอร์ซิสที่ยังมีพลังเหลือเฟือพอจะกระโดดกลับตัวเตะฟาดเข้าที่หน้าพร้อมกับกระโดดขึ้นในอากาศหากปลายนิ้วเรียวที่ยื่นออกไปจนสุดนั้นแตะสัมผัสคัมภีร์สันติภาพได้ก่อนที่ร่างจะลอยถลาหัวทิ่มกระแทกพื้นสะพาน
ทันทีที่ฝ่ามือซ้ายสัมผัสคัมภีร์สันติภาพก็ทอแสงสว่างเรืองรองมากขึ้นอีกพร้อมกับแผดเผาอุ้งมือเขาเช่นเดียวกันกับแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ หากผิดกันตรงที่มันไม่แหลกสลายแต่ก็กัดกินนำความเจ็บปวดชำแรกลึกลงถึงกระดูกจนนิ้วทั้งห้าแทบขาดออกจากกัน ...ถึงกระนั้นเฟอร์โรเรนก็ยังคงกำมันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ โอ๊ย!! ” เขากรีดร้องทุรนทุราย กุมมือข้างซ้ายที่กลุ่มควันสีขาวจางพวยพุ่งขึ้นมาเป็นสาย เคล้ากลิ่นเหม็นเนื้อไหม้
นัยน์ตาพร่ามัวจนมองแทบไม่เห็น อีกทั้งยังไม่เหลือพลังและไร้สิ้นเรี่ยวแรงดังนั้นเมื่อเฟอร์โรเรนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อคลุมที่กลิ้งกระทบเอวอยู่ตลอดเวลาตอนที่ควอร์ซิสย่างสามขุมเข้ามาหาช้าๆ พร้อมกับเกร็งกรงเล็บออกเขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะหยิบมันออกมาแม้จะเป็น...
“ เฮ้ย! ”
เขาอุทานลอดไรฟันที่ขบกันแน่น กรามนูนเห็นเป็นสันและนึกอยากจะปาลูกแก้วใสขนาดเท่าลูกวอลนัตในมือทิ้งถ้ายังจะมีแรงเหลือพอให้ทำ ...เขาไม่เคยเห็นอาวุธอะไรที่ไร้ประโยชน์มากเท่านี้มาก่อนแล้ว
“ ส่งคัมภีร์มาให้ข้า ” ควอร์ซิสพูดเสียงนุ่มกรงเล็บเกร็งจิกกระชากผมยกลอยขึ้นง่ายดาย
“ ฝันไปเถอะ ” เขาตอบผ่านริมฝีปากบางที่มีเลือดกบ
ร่างสูงสะบัดเรือนผมดำยาวที่กลางหลังพร้อมกับหยักยิ้มเยือกเย็นที่มุมปากก่อนจะเสือกหมัดเข้าที่ท้องน้อย เลือดก้อนใหญ่พุ่งพรวดขึ้นมาตามลำคอที่แสบร้อน
“ อึก!! ”
“ ในเมื่อพูดดีๆ ไม่ชอบก็จะขอแย่งมาเองในแบบของข้าล่ะนะ ”
“ อยากได้ก็แย่งเอาเองซี่ ” เฟอร์โรเรนคำรามลอดไรฟันอย่างท้าทายเมื่อเห็นแล้วว่าไม่มีทางใดเลยที่ควอร์ซิสจะสัมผัสสิ่งที่อยู่ในมือเขาได้ มันเปล่งแสงที่ราวกับอำนาจศักดิ์สิทธิ์ทิ่มแทงร่างสูงให้ต้องชักมือกลับอย่างอับจนหนทางในขณะเดียวกันก็กรีดแทงอุ้งมือของเขาให้เจ็บลึกยิ่งขึ้นไปด้วย
หยาดเลือดสีเข้มไหลรินผ่านร่องนิ้วราวกับสายน้ำ ...เจ็บจนแทบจะขาดใจแต่เขาจะไม่มีวันปล่อยมันเด็ดขาด ...อย่างน้อยก็เพื่อชายคนหนึ่งที่กำลังเฝ้าดูอยู่ด้วยความห่วงใย
ลิมินท์ยูพยายามโหนเชือกเวทย์ขึ้นมา หากสิ่งที่รอเขาอยู่คือฝูงหมาป่าวิญญาณที่เดินวนอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เขาจิกเล็บเข้ากับร่องหิน มืออีกข้างชักมีดสั้นเล่มสุดท้ายที่ซ่อนไว้ออกมา
มือข้างที่เหลือของควอร์ซิสแผ่กรงเล็บพุ่งมาหมายจะควักนัยน์ตาให้ค่อยตายทั้งเป็น และในเสี้ยววินาทีชี้เป็นชี้ตายนั้นเองเฟอร์โรเรนก็รวบรวมแรงฮึดเฮือกสุดท้ายทำในสิ่งที่ตำรายุทธ์ไม่ว่าเล่มใดไม่เคยจารึกไว้ในประวัติศาสตร์การต่อสู้ เขากระแทกลูกแก้วในมือยัดใส่ปากแม่ทัพปิศาจที่ถึงกับอึ้งแล้วปล่อยเขาร่วงลงกับพื้น ก่อนจะยกมือขึ้นกุมคอแน่นแล้วสำลักถ่มมันออกมา
“ ไอ้เด็กบ้า ” ควอร์ซิสยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำลายที่ย้อยหยดเป็นสายก่อนจะถ่มน้ำลายรดด้วยความเจ็บใจ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ ท่านทอร์เรออนหัวเสียน่าดูเมื่อรู้ว่าท่านปล่อยเด็กนั่นไป ” ชายร่างสูงในชุดเกราะเหล็กพูดขึ้น เขามีดวงตาคมเหมือนซิริอัสหากดูซื่อและเถรตรงกว่ากันมาก
“ พ่อมดเฒ่านั่นก็ไม่เคยพอใจกับสิ่งที่ข้าทำสักครั้งอยู่แล้ว ...ถึงเขาจะนับถือและเชื่อมั่นในคำทำนายของข้าก็เถอะ ” แมวเหมียวขนฟูสีอมส้มมอซอสะบัดหางอย่างสบายอารมณ์อยู่บนโต๊ะสูง มันกำลังแหงนหน้าชมจันทร์และหมู่ดาวที่ทอแสงริบหรี่อยู่บนยอดหนึ่งของหอคอยในปราสาท
“ อย่าว่าแต่ท่านทอร์เรออนเลยท่านนักพยากรณ์ แม้แต่ตัวข้าเองยัง... ทำไมท่านถึงสั่งห้ามไม่ให้ข้าติดตามฝ่าบาทหรือส่งใครไปอีกล่ะครับ... จริงอยู่ว่าองครักษ์ทั้งสิบฝีมือไม่เป็นรองใครแต่ท่านก็ไม่น่าปล่อยพระองค์ไปแบบนั้น... ”
“ อย่างนี้แหละดีแล้ว... ให้พ่อคนหัวรั้นนั่นไปเอาเลือดเสียออกซะบ้างเผื่อว่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะได้ตาสว่าง ...แล้วเราก็ได้รู้กันล่ะว่าฟีเลเซียจะได้แต่งตั้งราชันย์องค์ที่สองหรือ... แค่ปลงพระศพเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ”
เพอร์เซสขยับตัวอย่างอึดอัด เมื่อสบสายตามันวาวนิ่งสนิทดูไร้อารมณ์ ก่อนจะหยิบดาบข้างเอวที่ฝักเป็นเป็นสีดำสนิทรวมทั้งอัญมณีรูปดาบที่ประดับอยู่ขึ้นมา “ แล้ว... ท่านแน่ใจแล้วหรือที่ฝากมันไว้กับข้า ”
“ สิงห์ซ้ายเลือกวิถีของมันเองหาใช่ข้าไม่... ดาบแกร่งย่อมรู้ว่าใครคือนายที่เหมาะสม เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าดาบได้เลือกเจ้าแล้ว ”
“ ท่านกำลังลองใจข้า... ”
“ สิงห์ซ้ายต่างหากที่ลองใจเจ้า ...เช่นเดียวกันกับสิงห์ขวาที่กำลังเล่นตลกอยู่กับโชคชะตาต้องสาป ...แต่ข้าล่ะสงสัยจังเลยว่าเจ้าหนูลูกครึ่งจะทำยังไงถึงปลุกจอมขี้เกียจระดับพระกาฬอย่างเจ้านั่นให้ลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ”
ดาวตกดวงหนึ่งพุ่งข้ามผืนฟ้าสีหมึกทิ้งประกายแสงสีจางไว้เป็นสาย แมวเหมียวสะบัดหางเป็นวงอย่างพึงใจอีกครั้ง ในขณะที่ร่างที่ยืนเคียงข้างแอบถอนหายใจเบาๆ แล้วถอยฉากออกไปเงียบๆ
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น