ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : สแปร์โรว์ ฮอร์คีอัส
ขอโทษที่ห่างหายไปนานนะค้า(อิอิ...) พอดีมัวแต่หมกหม่นกับอีเดนน่ะค่ะและสำหรับแฟนๆ อีเดนเลกกี้สัญญาว่าจะพยายามลงในสัปดานี้นะคะ แต่งจบแล้วแต่ขอเวลาพิมพ์นี๊ดนึง เช้า-บ่าย-ดึกๆ จะตายอยู่แล้วค่ะ... เป็นพยาบาลนั้นแสนลำบากเพื่อนๆ อย่าเจ็บอย่าป่วยกันเลยนะคะ
สำหรับเดอะ ลาสต์ตอนนี้เราเปิดตัวละครใหม่ไปเรียบร้อยแล้วและคิดว่า(แค่คิดนะคะ)อาจจะเป็นตัวละครตัวสุดท้ายแล้ว
ก็ลองมาดูกันนะคะว่า สแปร์โรว์ ฮอร์คีอัสคนนี้เป็นใครมาจากไหนแล้วจะมาสร้างความป่วนให้นาวเอกเอ๊ย! พระเอกของเราได้แค่ไหน
ปล.สำหรับคนที่ได้อ่านฉบับเต็มไปแล้วกรุณาอุบไว้ก่อนนะเพราะที่จะเอาลงเราอาจจะเซ็นเซอร์ก็ได้(อย่าเพิ่งผิดหวังนะโลกิจางจ๋า^ v^)
พล่ามมานานแล้วขอเชิญทุกท่านอ่านกันดีกว่าค่ะ
**************************************************************************************
“ ใจคอเจ้าจะปล่อยเรนไปแบบนั้นน่ะเหรอนิมฟ์ ” ยามิวเครือลอดไรฟันพลางพยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์จากมือใหญ่ยักษ์ที่จับข้อมือทั้งสองบิดไพล่หลังไว้แน่น
“ เจ้านั่นไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า ” มันพูดอย่างสบายอารมณ์
“ ใจร้าย ” เธอว่า “ เรนเค้าก็เป็นเพื่อนเจ้าไม่ใช่เหรอ… แล้วเจ้าไม่คิดจะช่วยเค้าเลยเหรอ ”
“ ไม่คิด ”
นิมฟ์ตอบทันควันแบบไม่คิดหน้าคิดหลังจริงๆ ทำเอาหญิงสาวถึงกับสติขาดผึง ริมฝีปากบางถูกขบเม้มแน่น ขอบตาแดงก่ำร้อนผะผ่าว ไม่เคยคิดฝันมาก่อนแม้สักนิดว่าคน(ภูต)อะไรจะใจจืดใจดำได้ขนาดนี้ …เพื่อนถูกจับไปทั้งคนยังทำนิ่งเฉยเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น …ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
“ โกรธข้าอยู่เหรอไง ” นิมฟ์ถามเบาๆ อย่างรู้ทันโดยไม่แม้จะหันมามองสักนิด มือทั้งสองยังคงยกขึ้นกอดอกไว้แน่นราวกับกลัวว่ามันจะหลุดออกไปถ้าเผลอปล่อยมันออกมา
หญิงสาวหันมามองตาขวางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ ไม่ต้องมาพูด!! ”
“ ก็ไม่ได้อยากพูดนักหรอกนะ ” นิมฟ์ตอบเซ็งๆ “ บอกตามตรง ข้าเองก็ไม่ใช่พวกเหยียดเผ่าหรือเลือดบริสุทธิ์นิยมอะไรหรอกนะ… แต่กับเจ้าหนูนี่พูดได้คำเดียวว่าไม่ได้มีความถูกชะตาสักนิด… จะเรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้… แต่ก็ไม่ถึงกับอยากให้ตายไปให้พ้นๆ หน้าหรอกนะ… ”
“ แล้วเจ้าจะมาพล่ามให้ข้าฟังทำไม ”
“ ก็แค่อยากให้รู้ไว้ก็เท่านั้น… ” นิมฟ์ยังคงพูดต่อ “ แค่อยากให้รู้ไว้ว่าถึงอย่างนั้น… และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม… ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเจ้าหนูนั่นได้แม้แต่ปลายเล็บ ”
มันเน้นน้ำเสียงท้ายประโยคดูน่ากลัวทำเอายามิวขนลุกซู่ผวาหันมามองร่างเล็กจิ๋วที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนลูกแก้ว นัยน์ตาสีเขียวกลมวาวเป็นประกายแข็งกร้าวและเธอเพิ่งจะสังเกตเห็นในวินาทีนี้เองว่ามือที่กอดอกไว้แน่นนั้นรวบเกร็งกำเป็นหมัดแน่นจนเส้นเลือดและเอ็นขึ้นเด่นชัดอย่างพยายามสะกดกลั้นสติอารมณ์ที่เดือดพล่านอย่างถึงที่สุด
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เฟอร์โรเรนเงยหน้าขึ้นสบร่างเล็กที่นั่งหมิ่นๆ ลงบนขอบโต็ะ ตวัดขาไขว่กันด้วยมาดเนี้ยบสุดบรรยายพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วเพ่งมองมาที่เขาซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนหัวยุ่งมีเสื้อคลุมตัวใหญ่พันอยู่บนตัวอย่างพินิจ
“ เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ”
…หา… เมื่อกี้ถามว่าไรนะ… ข้าฟังผิดรึเปล่าเนี่ย…
“ ข้าถามว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ” เขาถามใหม่เมื่อเห็นคิ้วที่พันกันยุ่งพร้อมกับถอนหายใจเมื่อฉุกคิดอะไรขึ้นได้จึงคลายมือออกเล็กน้อยเพื่อให้ดูเป็นกันเองมากขึ้น “ …ท้องทะเลกว้างใหญ่นี้มีอะไรที่เจ้าต้องการหรือ …แล้วนี่ท่านซิริอัสไปไหน ทำไมเขาถึงไม่มากับเจ้า ”
“ ข้าแค่มาเที่ยวทะเลกับเพื่อนมันผิดตรงไหน …แล้วสิงห์ซ้ายมาเกี่ยวอะไรกับข้า ”
“ แล้วถ้าข้าบอกว่าเฟอร์โรเรน วีกส์ล่ะมันจะเกี่ยวกับเจ้าไหม ” เขาบอกเสียงเรียบอย่างพยายามสะกดอารมณ์ไว้เต็มที่ เฟอร์โรเรนถึงกับสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยังคงรักษาท่าทีให้สงบเข้าไว้
“ เลิกเล่นละครได้แล้ว ” เขาบอกขรึมๆ “ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร... ”
เฟอร์โรเรนนิ่วหน้าแสร้งทำให้ดูทะเล้นเหมือนกับว่าร่างตรงหน้ากำลังพูดล้อเล่นพลางขบคิดอย่างว้าวุ่นในใจ …ชายคนนี้ไม่มีทีท่าว่าโกหกสักนิด แววตาของเขานิ่งสนิทไม่วอกแวกและกลับกลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องหลบสายตาที่มองมาด้วยกลัวว่าจะถูกอ่านออก
เฟอร์โรเรนไม่ว่าอะไรอีกสิ่งเดียวที่เขาทำคือนิ่งเงียบและรอคอย …รอให้อีกฝ่ายบอกความต้องการของตัวเองดีกว่าอ้าปากเถียงแล้วโดนไล่ต้อนให้จนมุมเพราะดูทางเกมนี้แล้วเขาไปไม่รอดแน่ …หมากมันตายตั้งแต่เลือกฝั่งแล้ว …ตายตั้งแต่วันที่เกิดมาเป็นสายเลือดต้องสาป
“ ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้สาวน้อย ” ร่างเล็กพูดเมื่อเห็นเขาเงียบไปนาน “ …แล้วข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรอกหรือว่ายินดีตอบทุกคำถามและเพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจข้าจะปลดเปลื้องอาวุธออกทุกชิ้น ”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่าพร้อมกับจับคอเสื้อคลุมตรงหน้าแล้วยกขึ้นดูเต็มตาเป็นครั้งแรก …ทั้งมีดสั้นและอาวุธลับอยู่ในนี้ครบ แต่… มันจะใช่ทั้งหมดหรือเปล่า… นั่นแหละปัญหา…
“ ถ้ายังไม่พอใจจะเอาเป็นแก้ผ้านอนคุยกันก็ได้นะ ” เขาบอกเสียงเรียบหากนิ้วมือเลื่อนไปแกะกระดุมเม็ดบนเรียบร้อยแล้ว
“ เชื่อ… เชื่อแล้ว… ” เฟอร์โรเรนรีบละล่ำละลักบอก “ ข้าเชื่อใจท่าน… มีอะไรก็รีบว่ามาเลยดีกว่านะ… นะคะ… ” หยอดคำหวานตบท้ายไปอีกนิด
“ ข้าต้องการรู้ธุระที่แท้จริงของเจ้า ” เขาบอก
“ ข้าบอกท่านไปแล้ว ” เฟอร์โรเรนเลือกที่จะโกหกต่อ “ ข้าแค่มาเดินทางท่องเที่ยวกับเพื่อนๆ ของข้า จนเกิดอุบัติเหตุขึ้นแล้วพลัดมาเจอท่านมันก็เท่านั้น ”
ร่างเล็กกระชับวงแขนพร้อมกับหยักยิ้มกวนมุมปาก “ …ถ้าเจ้าต้องการจะเล่นสงครามประสาทกับข้าล่ะก็ได้เลย …ถ้าคิดว่าตัวเองประสาทแข็งพอล่ะก็นะ ”
“ เด็กสาวตัวเล็กๆ อย่างข้ามีหรือจะไปหาญกล้าเล่นลิ้นกับท่าน ” เฟอร์โรเรนเล่นสำนวน …ประสาทแข็งหรือเปล่าน่ะไม่รู้ รู้แต่เรื่องมารยาพันหมื่นเล่มเกวียนโกหกตลบตะแลงที่ถึงจะไม่ช่ำชองนักแต่ก็ไม่เคยคิดว่าเป็นรองใครหรอกนะ “ …มีแต่ท่านสิที่กำลังรังแกข้า ”
“ ฮึ… ” ร่างเล็กหัวเราะในลำคอ “ ตกลงว่าจะเล่นกันแบบนี้สินะ… ” เขาผละจากโต๊ะแล้วเริ่มเดินวนไปรอบๆ เตียงด้วยท่าทียียวนกวนประสาทเป็นที่สุด “ ขอคิดก่อนนะ… อืม… เฟอร์โรเรน วีกส์สายเลือดต้องสาปผู้เกิดแก่เฟอร์รัน วีกส์สิงห์ขวาแห่งฟีเลเซีย …ทายาทพ่อมดคนสุดท้ายของตระกูลวีกส์… ”
“ กรุณาอย่าเอาเรื่องทางบ้านข้ามาพัวพัน ” เฟอร์โรเรนพูดเรียบๆ “ ข้าก็คือข้าไม่เกี่ยวกับใคร ”
“ ข้าแค่เกริ่นให้ฟังเป็นที่เข้าใจตรงกัน… ” เขาว่า “ แต่จะว่าไม่เกี่ยวก็ไม่ถูกหรอกนะก็เจ้าใช้นามสกุลเขาอยู่ทนโท่นี่นา… ” ไม่วายหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ “ …หรือไม่จริง! ”
…ยังมีหน้ามาย้อนถามอีกแน่ะ…
“ …แล้วยังเป็นคนเพียงคนเดียวที่สามารถ ‘ถอด’ สิงห์ซ้ายออกจากบัลลังก์ได้ด้วยวัยเพียงสามวัน ” เขายังไม่หยุดพล่าม “ …ข้าไม่คิดจะตอกย้ำเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเจ้าแต่อยากจะถามสักนิดว่าเจ้าคิดยังไงถึงได้กักตัวเขาไว้แบบนี้… เก็บเพชรแท้แห่งวงการดาบของฟีเลเซียไว้กับตัวเองทั้งที่ถ้าเขายังอยู่พวกปิศาจนั่นคงไม่กล้ากำเริบทำการอุกอาจแบบนี้… ในเมื่อสิงห์ซ้ายยังอยู่และสิงห์ขวาไม่ได้จบชีวิตลงอย่างหน้าสังเวชแบบนั้น… ”
“ ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร!!! ” เฟอร์โรเรนตะโกนขึ้นอย่างโกรธจัดนัยน์ตากลมเบิกกว้างสองมือกำจิกเสื้อคลุมในมือแน่น
“ …เจ้าฆ่าเฟอร์รันและทรมานซิริอัสทั้งเป็นด้วยการทำลายความฝันที่เขาลงแรงสร้างขึ้นมาด้วยชีวิต… ทำไมเจ้าถึงไม่ปลดปล่อยให้เขาเป็นอิสระจากพันธะสัญญาบ้าๆ นั่นทั้งที่มีเพียงเจ้าเท่านั้นแท้ๆ ที่สามารถทำได้… แต่เจ้าก็ไม่ทำ!!… เจ้ามันเห็นแก่ตัว!!… เก็บเขาเอาไว้เพียงเพื่อคุ้มกะลาหัวตัวเอง!!! ”
“ พอสักทีเถอะ!!! ” เฟอร์โรเรนไม่อาจทนอีกต่อไปแล้ว เขากระโดดลุกขึ้นจากเตียงโผเข้าใส่ร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวล้มกระแทกขอบโต๊ะข้าวของล้มระเนระนาดส่งเสียงโครมครามดังสนั่น
ร่างเล็กขบริมฝีปากแน่นขอบโต๊ะเจาะหลังเขาเป็นแผลลึกแน่แท้แม้จะไม่รู้สึกเจ็บหากชาไปทั้งตัว เขาผงกศีรษะขึ้นมองร่างบางที่ทาบทับอยู่บนหน้าอกช้าๆ สองมือเกาะกุมปกเสื้อไว้แน่น คาดหวังว่าจะได้เห็นปฏิกิริยาอะไรสักอย่างที่ส่อเค้าถึงความอาฆาตแค้นหรือเจตนาทำร้าย
หากผิดคาดสิ่งที่สะท้อนในแววตาสีดำด้านนั้นทำให้เขาเข่าแทบอ่อนและนึกอยากจะเตะตัวเองแรงๆ สักทีที่ล้อเล่นกันแรงเกินไปแล้ว …เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าสายเลือดต้องสาปผู้ชั่วช้าตามคำล่ำลือจะอ่อนไหวได้ง่ายดายแบบนี้… อ่อนไหวกับเรื่องที่เขาคิดว่าหัวใจหินแข็งกระด้างนั้นคงชาชินจนไม่รู้สึกรู้สาสำนึกกับความผิดของตัวเองแล้วกระมัง
“ ข้ารู้ว่าข้าผิด… ” เสียงของเฟอร์โรเรนเครือต่ำผ่านริมฝีปากออกมาเนิบช้า “ ข้ารู้… เพราะข้า… ข้าเองที่ผิด… ที่รั้งเขาไว้… ข้าไม่มีความกล้าพอที่จะบอกให้เขาไปจากข้า… ไปตามความฝันกลับคืนมา… ข้าหวงเขาไว้กับตัวเองเพราะข้ารักเขามากเกินไป… ข้า... ข้า... ”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความพิศวงครู่หนึ่งจึงคลายออก
…เขานี่ช่างโง่จริงๆ คนอย่างซิริอัสน่ะหรือจะบอกเรื่องสำคัญที่เดิมพันด้วยชีวิตทั้งชีวิตให้เด็กคนนี้ฟัง …ช่างน่าขำจริงๆ ที่คิดเข้าไปได้!!… เขาน่าจะรู้ดีอยู่เต็มอกนี่นาว่าคนประเภทนั้นยังไงๆ ก็ต้องขอยอมเอาชีวิตเข้าแลกแล้วปล่อยความลับให้ยังคงเป็นความลับไปชั่วนิรันดร์ตายตามร่างไร้วิญญาณไปนั่นแหละ...
“ พอเถอะสาวน้อย… ” เขาพูดเบาๆ พลางช้อนดวงหน้าที่ก้มลงต่ำให้เงยขึ้น “ ข้าขอโทษ… ข้ามิได้มีเจตนาจะทำร้ายหัวใจเจ้า… ข้าเพียงแต่คะนองปากมากไปหน่อยเมื่อถูกเจ้ายั่วเอาแสบๆ ก็เลยคิดเอาคืนบ้างก็เท่านั้น… มาเข้าเรื่องจริงๆ ของเรากันดีกว่า ” เขาค่อยประคองไหล่ร่างบางให้นั่งลงกับเตียง “ นามของข้าคือสแปร์โรว์ ฮอร์คีอัส…เป็นเจ้าของเรือโพไซดอนลำนี้… และข้าขอยืนยันเป็นครั้งที่สามว่ามิได้มีเจตนาร้ายแต่ข้าก็ไม่อาจบอกเจ้าได้ว่าข้าต้องการอะไรจากเจ้าจนกว่าเจ้าจะตอบคำถามข้าว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่และท่านซิริอัสหายไปไหนในเวลาสำคัญแบบนี้ ”
เฟอร์โรเรนขบริมฝีปากแน่น เนิ่นนานทีเดียวที่เขาไม่พูดอะไรหากร่างเล็กก็ยังคงเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อและที่ไม่มีทีท่าเร่งรีบหรือรำคาญแต่อย่างใด …อย่างน้อยเขาก็อยากฟังเรื่องจริงจากปากของเจ้าตัวด้วยความเต็มใจ …การบังคับใจอิสตรี(?)ไม่ใช่วิสัยของสุภาพบุรุษอย่างเขาอยู่แล้ว
เมื่อร่างบางตรงหน้ายกมือขึ้นเสยผมช้าๆ แล้วค้างเอาไว้อย่างนั้นอีกครู่ใหญ่ รอยยิ้มจึงผุดพรายขึ้นบนมุมปากของเขาเล็กน้อยและยังคงนิ่งคอย
“ …ท่านรู้เรื่องคัมภีร์สันติภาพหรือเปล่า ”
สแปร์โรว์พยักหน้ารับ “ สายจากวงในบอกข้าว่าคัมภีร์แตกสลายไปแล้วและบัดนี้เลโอเรียนองค์ใหม่ก็กำลังออกเดินทางเพื่ออัญเชิญกลับมา …เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดมีแต่ขุนนางชั้นสูงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เพราะส่วนใหญ่... ตายไปแล้ว... ”
“ แล้วสายของท่านได้ข่าวล่าสุดมาว่ายังไง ” เฟอร์โรเรนถามช้าๆ กลัวคำตอบจับขั้วหัวใจ
“ นิทราในฝันถูกแผ่นดินไหวถล่มเสียราบ ” เขาบอก “ แล้วเลโอเรียนก็... ข้าภาวนาขอให้พวกเขาพลาด... แม้จะมีโอกาสแค่หนึ่งในล้าน... ไม่มีใครเห็นเลโอเลียนกลับออกมา ในวันนั้นมีเพียงพญาอินทรีสามสี่ตัวบินผ่านท้องฟ้าไปอย่างรีบเร่งเท่านั้น”
“ ก่อนที่มันจะถล่มข้าอยู่ที่นั่น… ” เฟอร์โรเรนพูดช้าๆ ค่อยๆ ปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ห้วงความทรงจำอันแสนเจ็บปวดพร้อมกับปล่อยมือออกจากเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวเคลียบ่าแล้วเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาดำด้านตรงหน้า “ พร้อมกับเขา… องค์ชายลิมินท์ยู… กับควอร์ซิสแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ… และตอนที่มันกำลังถล่มลงมา… ข้าหนีออกมาได้… พร้อมกับ… ” เขาค่อยแก้ผ้าที่พันลำแขนซ้ายไว้ออกช้าๆ เผยให้เห็นบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน
นันย์ตาดำด้านเบิกกว้างขึ้นทุกทีตามจำนวนทบของผ้าที่ถูกดึงออก ลวดลายดุจหมึกสีดำสนิทเลื้อยพันเกลียวรอบลำแขนบอบบางดูน่ากลัวตั้งแต่ต้นแขนไปจนถึงหลังมือที่เส้นสายทั้งหมดมาหลอมรวมกันที่…
“ ศิลาปฐพี!! ” สแปร์โรว์อุทานออกมาหากไม่ดังนักอย่างที่ควรจะเป็น อาจเป็นเพราะความตระหนกระคนแปลกใจนั้นมันถูกดูดกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอแห้งผาก จนต้องกลืนน้ำลายลงคอซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อเค้นคำพูดออกมาอย่างยากเย็นอีกครั้ง “ ทำไมมันถึง… มาอยู่บนหลังมือของเจ้าแบบนี้ ”
“ ไม่ใช่แค่อยู่… ” เฟอร์โรเรนบอก “ หากมันหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกับมือของข้าซึ่งข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ...และก็ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าจำเป็นต้องรับภาระอัญเชิญคัมภีร์กลับคืนมาให้ครบก่อนที่ฮิวเมริจจะชิงเอาไปทำลายเสียก่อน มิเช่นนั้นสงครามล้างเผ่าพันธุ์ดังเช่นในอดีตจะต้องบังเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง… ฟีเลเซียจะถูกแผดเผาทำลายจนพินาศรวมทั้งอาณาจักรน้อยใหญ่อื่นๆ ด้วย ”
เขาเงียบไปอีกพักหนึ่งก่อนจะตอบคำถามที่สอง “ ส่วนท่านพ่อ… ซิริอัส เกรซัสนั้นเท่าที่จำได้... ข้าเห็นเขาถูกหมาป่าวิญญาณตัวหนึ่งคาบเอาไปตอนฮิวเมริจล่าทัพ… แล้วควอร์ซิสก็บอกกับข้าตอนเจอกันที่นิทราในฝันว่าได้ฆ่าเขาไปแล้วแต่ข้าไม่คิดว่านั่นจะเป็นความจริงหรอกนะ… ”
“ เจ้าคิดถูกแล้วล่ะ ” สแปร์โรว์บอก “ ถ้าคนอย่างซิริอัสตายง่ายๆ เขาก็ไม่สมควรได้รับตำแหน่งสิงห์ซ้ายตั้งแต่อายุยี่สิบหลังจากห้ำหั่นอยู่กับเพอร์เซสนานถึงสามวันสามคืนในการประลองรอบสุดท้ายหรอก… อีกอย่าง… ข้าไม่คิดว่าพวกรอบจัดอย่างควอร์ซิสหรือฮิจเมริจจะลงทุนหอบหิ้วเอาตัวเขาไปเพื่อฆ่าทิ้งลับหลังหรอกนะ… คิดดูสิ!… สู้ฆ่าให้ตายต่อหน้าเจ้า… ต่อหน้าทุกๆ คนให้เห็นเป็นประจักษ์พยานกันจะๆ ตากันไปเลยว่าสิงห์ซ้ายสิ้นลายแล้วจริงๆ ไม่ดีกว่าเหรอ... อย่างนั้นคงจะสะใจกว่ากันเยอะ ” เขาออกความเห็น “ มันคงกะยั่วเจ้าเล่น… แต่ตอนนี้สภานภาพของเขาก็อาจไม่ต่างจากตายทั้งเป็นก็ว่าได้… แต่ถึงอย่างไรข้าก็มั่นใจว่าเขายังไม่ตายแน่ๆ ไม่ว่าจะด้วยฝีมือหรือแม้แต่พยานวัตถุอย่างสิงห์ซ้ายที่ยังไม่ยอมรับนายใหม่นั่นก็คงชี้ชัดได้อย่างดี …สิงห์ซ้ายจะไม่ยอมรับนายใหม่หากมันยังไม่สิ้นศรัทธาในตัวเจ้าของเดิม ” เขาเสริมตอนท้ายเมื่อเห็นคิ้วที่เริ่มขมวดมุ่นของร่างตรงหน้า
“ สิงห์ทั้งสองไม่ใช่ดาบธรรมดามันกับเจ้าของสามารถสื่อจิตถึงกันได้ …ยิ่งกรำศึก …ยิ่งผูกพันกันเท่าใด ‘จิต’ ยิ่งกล้าแข็ง มันเป็น ‘สายใย’ ที่เชื่อมระหว่างทั้งสองไว้ด้วยกัน ตราบใดที่มันยังสัมผัสได้ถึงจิตของเจ้าของสิงห์จะไม่มีวันละทิ้งไปมีนายใหม่ …มันอาจยอมตกอยู่ในมือคนอื่นแต่นั่นก็เป็นการชั่วคราวเพียงเพื่อใช้คนๆ นั้นเป็นบันไดพาตัวเองกลับสู่อุ้งมือนายของมันก็เท่านั้น ”
“ จริงเหรอฮะ ” เฟอร์โรเรนพูดอย่างทึ่งจัด …เพราะอย่างนี้สินะซิริอัสถึงได้สิงห์ซ้ายติดมือมาด้วยทั้งที่พ้นจากตำแหน่งมานานนับปีแล้ว
นัยน์ตาดำด้านหรี่ลงด้วยความสงสัยอีกครั้งเช่นเดียวกับคิ้วที่ขมวดมุ่น “ นี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือ… ในเมื่อสิงห์ขวาก็อยู่กับเจ้าแท้ๆ ”
เฟอร์โรเรนเหลือบดาบลงมองปลายฝักดาบสีดำที่โผล่พ้นชายเสื้อคลุม “ ดาบศักดิ์สิทธิ์จักแสดงฤทธาเมื่ออยู่ในมือที่เหมาะสม… ” เขาพูดช้าๆ “ เรื่องนั้นข้าทราบฮะแต่คิดไม่ถึงว่า… ”
“ ไม่ใช่เรื่องนั้น! ” สแปร์โรว์แทรกขึ้น “ ข้าหมายถึงเจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าทำไมเจ้าภูตจิ๋วถึงได้ดูเหม็นขี้หน้าเจ้านัก ”
“ เขาแค่รังเกียจที่ข้าเป็นสายเลือดต้องสาปก็เท่านั้น ”
สแปร์โรว์ขัดใจกับตัวเองเป็นครั้งที่สองเมื่อตกลงกับตัวเองได้ในที่สุดว่า ‘เงียบ’เอาไว้ดีกว่า …แล้วรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม …รอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงที่เด็กสาวคนนี้จะต้องเรียนรู้ด้วยตัวและหัวใจของตนเอง…
“ แล้วนี่เจ้าคิดจะเอายังไงต่อ... การอัญเชิญคัมภีร์ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ... ข้าไม่ได้พูดถึงพวกปิศาจหรืออุปสรรคเพราะนั่นมันของตาย ข้าหมายถึง... เอ่อ... สายเลือดของเจ้า... ”
“ ผู้อัญเชิญคัมภีร์ต้องมีสายเลือดบริสุทธิ์ ” เฟอร์โรเรนบอก “ เรื่องนั้นข้าทราบฮะ ”
คิ้วของสแปร์โรว์ขมวดมุ่น “ เรื่องนั้นข้าไม่รู้นะ แต่เท่าที่ข้ารู้มาผู้อัญเชิญคัมภีร์จะต้องเป็นผู้ลงนามครั้งล่าสุดหรือไม่ก็สายเลือดโดยตรงเท่านั้น... ถ้าเช่นนั้น... ”
“ ร่างกายของข้าแทบแหลกสลายเมื่อสัมผัสมัน... แต่ไม่ต้องห่วงหรอกฮะข้าทนได้... ถึงต้องตายข้าก็จะทำ ”
“ เจ้าไม่ต้องทนฝืนแบกรับภาระใหญ่หลวงนั้นไว้ก็ได้... มันไม่ใช่โชคชะตาที่เจ้าควรเผชิญด้วยซ้ำ ”
“ แล้วอะไรล่ะฮะคือโชคชะตาของข้า... ” เฟอร์โรเรนโพล่งออกมาเสียงดังราวกับตะโกน “ ...นั่งรอให้คนมาฆ่า นอนรอโทษตายให้สาสมกับสายเลือดอย่างนั้นน่ะเหรอ... ไม่มีทาง! ” เขาเงียบไปพักหนึ่ง “ ...และข้าก็สาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้าจะต้องรวบรวมคัมภีร์สันติภาพกลับคืนมาให้ได้... ”
“ ทำไม... ” สแปร์โรว์ถามและไม่อาจห้ามใจตัวเองไม่ให้ยื่นมือไปเกลี่ยน้ำใสออกจากขอบตาร่างบางได้และวินาทีนี้เองที่เขารู้สึกยอมรับสายเลือดต้องสาปนี้จากใจจริง... จะมีสักกี่คนกันนะ... ไม่ใช่สิ! จะมีหรือเปล่าคนที่ยอมทนตายเพื่อสิ่งที่มองว่าคนๆ นั้นมีค่ายิ่งกว่าติดลบ “ ทั้งที่แผ่นดินนี้ไม่มีพื้นที่ให้เจ้ายืนด้วยซ้ำ... ทำไมเจ้าต้องทนทำเพื่อคนที่เกลียดเจ้า ”
เฟอร์โรเรนเบือนหน้าหลบสายตาช้าๆ “ เปล่า... ข้าไม่ได้ทำเพื่อคนที่เกลียด ”
“ เพื่อคนที่รัก... ”
“ ข้าไม่รู้... ข้ารู้แต่ว่าต้องทำให้สำเร็จ ”
“ ถ้าเจ้ามั่นใจเช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะถามเจ้าอีก... วันนี้เจ้าจงพักผ่อนให้สบาย เมื่ออยู่บนเรือของข้าจะไม่มีภัยใดมากล้ำกรายเจ้าได้เว้นแต่ใจเจ้าเอง... ว่าแต่เจ้าต้องการจะขึ้นท่าที่ไหนข้าจะได้ให้ลูกน้องเตรียมหันหัวเรือ ”
เฟอร์โรเรนส่ายหน้า “ ข้าไม่รู้... อันที่จริงข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ข้ากับเพื่อนมาถึงที่นี่ได้ด้วยเวทย์เคลื่อนย้าย... เอ่อ... ถ้าท่านไม่ว่าอะไรข้าขอยืมแผนที่หน่อยจะได้ไหมเพราะของข้าคงเปียกน้ำจนใช้การไม่ได้แล้ว ” เขาบอกพร้อมกับล้วงแผ่นกระดาษฉ่ำน้ำจนเละออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมที่ราวครึ่งชั่วโมงก่อนยังเป็นแผนที่อย่างดีอยู่เลย
“ ไม่มีปัญหาแต่ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะไปเปลี่ยนชุดซะก่อน มิเช่นนั้นเจ้าคงจะปอดบวมตายเสียก่อนจบภารกิจ ”
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
อ้าวๆ เพิ่งเจอะเจอกันแป๊บเดียวไว้ใจเค้าซะแล้ว... เฮ้อแล้วทีนี้มันจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
ช่วยเมนท์กันด้วยนะค้าไม่งั้นจะไม่อัพแล้ว(ล้อเล่นค่า^_^)
สำหรับเดอะ ลาสต์ตอนนี้เราเปิดตัวละครใหม่ไปเรียบร้อยแล้วและคิดว่า(แค่คิดนะคะ)อาจจะเป็นตัวละครตัวสุดท้ายแล้ว
ก็ลองมาดูกันนะคะว่า สแปร์โรว์ ฮอร์คีอัสคนนี้เป็นใครมาจากไหนแล้วจะมาสร้างความป่วนให้นาวเอกเอ๊ย! พระเอกของเราได้แค่ไหน
ปล.สำหรับคนที่ได้อ่านฉบับเต็มไปแล้วกรุณาอุบไว้ก่อนนะเพราะที่จะเอาลงเราอาจจะเซ็นเซอร์ก็ได้(อย่าเพิ่งผิดหวังนะโลกิจางจ๋า^ v^)
พล่ามมานานแล้วขอเชิญทุกท่านอ่านกันดีกว่าค่ะ
**************************************************************************************
“ ใจคอเจ้าจะปล่อยเรนไปแบบนั้นน่ะเหรอนิมฟ์ ” ยามิวเครือลอดไรฟันพลางพยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์จากมือใหญ่ยักษ์ที่จับข้อมือทั้งสองบิดไพล่หลังไว้แน่น
“ เจ้านั่นไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า ” มันพูดอย่างสบายอารมณ์
“ ใจร้าย ” เธอว่า “ เรนเค้าก็เป็นเพื่อนเจ้าไม่ใช่เหรอ… แล้วเจ้าไม่คิดจะช่วยเค้าเลยเหรอ ”
“ ไม่คิด ”
นิมฟ์ตอบทันควันแบบไม่คิดหน้าคิดหลังจริงๆ ทำเอาหญิงสาวถึงกับสติขาดผึง ริมฝีปากบางถูกขบเม้มแน่น ขอบตาแดงก่ำร้อนผะผ่าว ไม่เคยคิดฝันมาก่อนแม้สักนิดว่าคน(ภูต)อะไรจะใจจืดใจดำได้ขนาดนี้ …เพื่อนถูกจับไปทั้งคนยังทำนิ่งเฉยเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น …ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
“ โกรธข้าอยู่เหรอไง ” นิมฟ์ถามเบาๆ อย่างรู้ทันโดยไม่แม้จะหันมามองสักนิด มือทั้งสองยังคงยกขึ้นกอดอกไว้แน่นราวกับกลัวว่ามันจะหลุดออกไปถ้าเผลอปล่อยมันออกมา
หญิงสาวหันมามองตาขวางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ ไม่ต้องมาพูด!! ”
“ ก็ไม่ได้อยากพูดนักหรอกนะ ” นิมฟ์ตอบเซ็งๆ “ บอกตามตรง ข้าเองก็ไม่ใช่พวกเหยียดเผ่าหรือเลือดบริสุทธิ์นิยมอะไรหรอกนะ… แต่กับเจ้าหนูนี่พูดได้คำเดียวว่าไม่ได้มีความถูกชะตาสักนิด… จะเรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้… แต่ก็ไม่ถึงกับอยากให้ตายไปให้พ้นๆ หน้าหรอกนะ… ”
“ แล้วเจ้าจะมาพล่ามให้ข้าฟังทำไม ”
“ ก็แค่อยากให้รู้ไว้ก็เท่านั้น… ” นิมฟ์ยังคงพูดต่อ “ แค่อยากให้รู้ไว้ว่าถึงอย่างนั้น… และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม… ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเจ้าหนูนั่นได้แม้แต่ปลายเล็บ ”
มันเน้นน้ำเสียงท้ายประโยคดูน่ากลัวทำเอายามิวขนลุกซู่ผวาหันมามองร่างเล็กจิ๋วที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนลูกแก้ว นัยน์ตาสีเขียวกลมวาวเป็นประกายแข็งกร้าวและเธอเพิ่งจะสังเกตเห็นในวินาทีนี้เองว่ามือที่กอดอกไว้แน่นนั้นรวบเกร็งกำเป็นหมัดแน่นจนเส้นเลือดและเอ็นขึ้นเด่นชัดอย่างพยายามสะกดกลั้นสติอารมณ์ที่เดือดพล่านอย่างถึงที่สุด
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เฟอร์โรเรนเงยหน้าขึ้นสบร่างเล็กที่นั่งหมิ่นๆ ลงบนขอบโต็ะ ตวัดขาไขว่กันด้วยมาดเนี้ยบสุดบรรยายพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วเพ่งมองมาที่เขาซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนหัวยุ่งมีเสื้อคลุมตัวใหญ่พันอยู่บนตัวอย่างพินิจ
“ เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ”
…หา… เมื่อกี้ถามว่าไรนะ… ข้าฟังผิดรึเปล่าเนี่ย…
“ ข้าถามว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ” เขาถามใหม่เมื่อเห็นคิ้วที่พันกันยุ่งพร้อมกับถอนหายใจเมื่อฉุกคิดอะไรขึ้นได้จึงคลายมือออกเล็กน้อยเพื่อให้ดูเป็นกันเองมากขึ้น “ …ท้องทะเลกว้างใหญ่นี้มีอะไรที่เจ้าต้องการหรือ …แล้วนี่ท่านซิริอัสไปไหน ทำไมเขาถึงไม่มากับเจ้า ”
“ ข้าแค่มาเที่ยวทะเลกับเพื่อนมันผิดตรงไหน …แล้วสิงห์ซ้ายมาเกี่ยวอะไรกับข้า ”
“ แล้วถ้าข้าบอกว่าเฟอร์โรเรน วีกส์ล่ะมันจะเกี่ยวกับเจ้าไหม ” เขาบอกเสียงเรียบอย่างพยายามสะกดอารมณ์ไว้เต็มที่ เฟอร์โรเรนถึงกับสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยังคงรักษาท่าทีให้สงบเข้าไว้
“ เลิกเล่นละครได้แล้ว ” เขาบอกขรึมๆ “ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร... ”
เฟอร์โรเรนนิ่วหน้าแสร้งทำให้ดูทะเล้นเหมือนกับว่าร่างตรงหน้ากำลังพูดล้อเล่นพลางขบคิดอย่างว้าวุ่นในใจ …ชายคนนี้ไม่มีทีท่าว่าโกหกสักนิด แววตาของเขานิ่งสนิทไม่วอกแวกและกลับกลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องหลบสายตาที่มองมาด้วยกลัวว่าจะถูกอ่านออก
เฟอร์โรเรนไม่ว่าอะไรอีกสิ่งเดียวที่เขาทำคือนิ่งเงียบและรอคอย …รอให้อีกฝ่ายบอกความต้องการของตัวเองดีกว่าอ้าปากเถียงแล้วโดนไล่ต้อนให้จนมุมเพราะดูทางเกมนี้แล้วเขาไปไม่รอดแน่ …หมากมันตายตั้งแต่เลือกฝั่งแล้ว …ตายตั้งแต่วันที่เกิดมาเป็นสายเลือดต้องสาป
“ ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้สาวน้อย ” ร่างเล็กพูดเมื่อเห็นเขาเงียบไปนาน “ …แล้วข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรอกหรือว่ายินดีตอบทุกคำถามและเพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจข้าจะปลดเปลื้องอาวุธออกทุกชิ้น ”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่าพร้อมกับจับคอเสื้อคลุมตรงหน้าแล้วยกขึ้นดูเต็มตาเป็นครั้งแรก …ทั้งมีดสั้นและอาวุธลับอยู่ในนี้ครบ แต่… มันจะใช่ทั้งหมดหรือเปล่า… นั่นแหละปัญหา…
“ ถ้ายังไม่พอใจจะเอาเป็นแก้ผ้านอนคุยกันก็ได้นะ ” เขาบอกเสียงเรียบหากนิ้วมือเลื่อนไปแกะกระดุมเม็ดบนเรียบร้อยแล้ว
“ เชื่อ… เชื่อแล้ว… ” เฟอร์โรเรนรีบละล่ำละลักบอก “ ข้าเชื่อใจท่าน… มีอะไรก็รีบว่ามาเลยดีกว่านะ… นะคะ… ” หยอดคำหวานตบท้ายไปอีกนิด
“ ข้าต้องการรู้ธุระที่แท้จริงของเจ้า ” เขาบอก
“ ข้าบอกท่านไปแล้ว ” เฟอร์โรเรนเลือกที่จะโกหกต่อ “ ข้าแค่มาเดินทางท่องเที่ยวกับเพื่อนๆ ของข้า จนเกิดอุบัติเหตุขึ้นแล้วพลัดมาเจอท่านมันก็เท่านั้น ”
ร่างเล็กกระชับวงแขนพร้อมกับหยักยิ้มกวนมุมปาก “ …ถ้าเจ้าต้องการจะเล่นสงครามประสาทกับข้าล่ะก็ได้เลย …ถ้าคิดว่าตัวเองประสาทแข็งพอล่ะก็นะ ”
“ เด็กสาวตัวเล็กๆ อย่างข้ามีหรือจะไปหาญกล้าเล่นลิ้นกับท่าน ” เฟอร์โรเรนเล่นสำนวน …ประสาทแข็งหรือเปล่าน่ะไม่รู้ รู้แต่เรื่องมารยาพันหมื่นเล่มเกวียนโกหกตลบตะแลงที่ถึงจะไม่ช่ำชองนักแต่ก็ไม่เคยคิดว่าเป็นรองใครหรอกนะ “ …มีแต่ท่านสิที่กำลังรังแกข้า ”
“ ฮึ… ” ร่างเล็กหัวเราะในลำคอ “ ตกลงว่าจะเล่นกันแบบนี้สินะ… ” เขาผละจากโต๊ะแล้วเริ่มเดินวนไปรอบๆ เตียงด้วยท่าทียียวนกวนประสาทเป็นที่สุด “ ขอคิดก่อนนะ… อืม… เฟอร์โรเรน วีกส์สายเลือดต้องสาปผู้เกิดแก่เฟอร์รัน วีกส์สิงห์ขวาแห่งฟีเลเซีย …ทายาทพ่อมดคนสุดท้ายของตระกูลวีกส์… ”
“ กรุณาอย่าเอาเรื่องทางบ้านข้ามาพัวพัน ” เฟอร์โรเรนพูดเรียบๆ “ ข้าก็คือข้าไม่เกี่ยวกับใคร ”
“ ข้าแค่เกริ่นให้ฟังเป็นที่เข้าใจตรงกัน… ” เขาว่า “ แต่จะว่าไม่เกี่ยวก็ไม่ถูกหรอกนะก็เจ้าใช้นามสกุลเขาอยู่ทนโท่นี่นา… ” ไม่วายหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ “ …หรือไม่จริง! ”
…ยังมีหน้ามาย้อนถามอีกแน่ะ…
“ …แล้วยังเป็นคนเพียงคนเดียวที่สามารถ ‘ถอด’ สิงห์ซ้ายออกจากบัลลังก์ได้ด้วยวัยเพียงสามวัน ” เขายังไม่หยุดพล่าม “ …ข้าไม่คิดจะตอกย้ำเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเจ้าแต่อยากจะถามสักนิดว่าเจ้าคิดยังไงถึงได้กักตัวเขาไว้แบบนี้… เก็บเพชรแท้แห่งวงการดาบของฟีเลเซียไว้กับตัวเองทั้งที่ถ้าเขายังอยู่พวกปิศาจนั่นคงไม่กล้ากำเริบทำการอุกอาจแบบนี้… ในเมื่อสิงห์ซ้ายยังอยู่และสิงห์ขวาไม่ได้จบชีวิตลงอย่างหน้าสังเวชแบบนั้น… ”
“ ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร!!! ” เฟอร์โรเรนตะโกนขึ้นอย่างโกรธจัดนัยน์ตากลมเบิกกว้างสองมือกำจิกเสื้อคลุมในมือแน่น
“ …เจ้าฆ่าเฟอร์รันและทรมานซิริอัสทั้งเป็นด้วยการทำลายความฝันที่เขาลงแรงสร้างขึ้นมาด้วยชีวิต… ทำไมเจ้าถึงไม่ปลดปล่อยให้เขาเป็นอิสระจากพันธะสัญญาบ้าๆ นั่นทั้งที่มีเพียงเจ้าเท่านั้นแท้ๆ ที่สามารถทำได้… แต่เจ้าก็ไม่ทำ!!… เจ้ามันเห็นแก่ตัว!!… เก็บเขาเอาไว้เพียงเพื่อคุ้มกะลาหัวตัวเอง!!! ”
“ พอสักทีเถอะ!!! ” เฟอร์โรเรนไม่อาจทนอีกต่อไปแล้ว เขากระโดดลุกขึ้นจากเตียงโผเข้าใส่ร่างเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวล้มกระแทกขอบโต๊ะข้าวของล้มระเนระนาดส่งเสียงโครมครามดังสนั่น
ร่างเล็กขบริมฝีปากแน่นขอบโต๊ะเจาะหลังเขาเป็นแผลลึกแน่แท้แม้จะไม่รู้สึกเจ็บหากชาไปทั้งตัว เขาผงกศีรษะขึ้นมองร่างบางที่ทาบทับอยู่บนหน้าอกช้าๆ สองมือเกาะกุมปกเสื้อไว้แน่น คาดหวังว่าจะได้เห็นปฏิกิริยาอะไรสักอย่างที่ส่อเค้าถึงความอาฆาตแค้นหรือเจตนาทำร้าย
หากผิดคาดสิ่งที่สะท้อนในแววตาสีดำด้านนั้นทำให้เขาเข่าแทบอ่อนและนึกอยากจะเตะตัวเองแรงๆ สักทีที่ล้อเล่นกันแรงเกินไปแล้ว …เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าสายเลือดต้องสาปผู้ชั่วช้าตามคำล่ำลือจะอ่อนไหวได้ง่ายดายแบบนี้… อ่อนไหวกับเรื่องที่เขาคิดว่าหัวใจหินแข็งกระด้างนั้นคงชาชินจนไม่รู้สึกรู้สาสำนึกกับความผิดของตัวเองแล้วกระมัง
“ ข้ารู้ว่าข้าผิด… ” เสียงของเฟอร์โรเรนเครือต่ำผ่านริมฝีปากออกมาเนิบช้า “ ข้ารู้… เพราะข้า… ข้าเองที่ผิด… ที่รั้งเขาไว้… ข้าไม่มีความกล้าพอที่จะบอกให้เขาไปจากข้า… ไปตามความฝันกลับคืนมา… ข้าหวงเขาไว้กับตัวเองเพราะข้ารักเขามากเกินไป… ข้า... ข้า... ”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความพิศวงครู่หนึ่งจึงคลายออก
…เขานี่ช่างโง่จริงๆ คนอย่างซิริอัสน่ะหรือจะบอกเรื่องสำคัญที่เดิมพันด้วยชีวิตทั้งชีวิตให้เด็กคนนี้ฟัง …ช่างน่าขำจริงๆ ที่คิดเข้าไปได้!!… เขาน่าจะรู้ดีอยู่เต็มอกนี่นาว่าคนประเภทนั้นยังไงๆ ก็ต้องขอยอมเอาชีวิตเข้าแลกแล้วปล่อยความลับให้ยังคงเป็นความลับไปชั่วนิรันดร์ตายตามร่างไร้วิญญาณไปนั่นแหละ...
“ พอเถอะสาวน้อย… ” เขาพูดเบาๆ พลางช้อนดวงหน้าที่ก้มลงต่ำให้เงยขึ้น “ ข้าขอโทษ… ข้ามิได้มีเจตนาจะทำร้ายหัวใจเจ้า… ข้าเพียงแต่คะนองปากมากไปหน่อยเมื่อถูกเจ้ายั่วเอาแสบๆ ก็เลยคิดเอาคืนบ้างก็เท่านั้น… มาเข้าเรื่องจริงๆ ของเรากันดีกว่า ” เขาค่อยประคองไหล่ร่างบางให้นั่งลงกับเตียง “ นามของข้าคือสแปร์โรว์ ฮอร์คีอัส…เป็นเจ้าของเรือโพไซดอนลำนี้… และข้าขอยืนยันเป็นครั้งที่สามว่ามิได้มีเจตนาร้ายแต่ข้าก็ไม่อาจบอกเจ้าได้ว่าข้าต้องการอะไรจากเจ้าจนกว่าเจ้าจะตอบคำถามข้าว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่และท่านซิริอัสหายไปไหนในเวลาสำคัญแบบนี้ ”
เฟอร์โรเรนขบริมฝีปากแน่น เนิ่นนานทีเดียวที่เขาไม่พูดอะไรหากร่างเล็กก็ยังคงเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อและที่ไม่มีทีท่าเร่งรีบหรือรำคาญแต่อย่างใด …อย่างน้อยเขาก็อยากฟังเรื่องจริงจากปากของเจ้าตัวด้วยความเต็มใจ …การบังคับใจอิสตรี(?)ไม่ใช่วิสัยของสุภาพบุรุษอย่างเขาอยู่แล้ว
เมื่อร่างบางตรงหน้ายกมือขึ้นเสยผมช้าๆ แล้วค้างเอาไว้อย่างนั้นอีกครู่ใหญ่ รอยยิ้มจึงผุดพรายขึ้นบนมุมปากของเขาเล็กน้อยและยังคงนิ่งคอย
“ …ท่านรู้เรื่องคัมภีร์สันติภาพหรือเปล่า ”
สแปร์โรว์พยักหน้ารับ “ สายจากวงในบอกข้าว่าคัมภีร์แตกสลายไปแล้วและบัดนี้เลโอเรียนองค์ใหม่ก็กำลังออกเดินทางเพื่ออัญเชิญกลับมา …เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดมีแต่ขุนนางชั้นสูงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เพราะส่วนใหญ่... ตายไปแล้ว... ”
“ แล้วสายของท่านได้ข่าวล่าสุดมาว่ายังไง ” เฟอร์โรเรนถามช้าๆ กลัวคำตอบจับขั้วหัวใจ
“ นิทราในฝันถูกแผ่นดินไหวถล่มเสียราบ ” เขาบอก “ แล้วเลโอเรียนก็... ข้าภาวนาขอให้พวกเขาพลาด... แม้จะมีโอกาสแค่หนึ่งในล้าน... ไม่มีใครเห็นเลโอเลียนกลับออกมา ในวันนั้นมีเพียงพญาอินทรีสามสี่ตัวบินผ่านท้องฟ้าไปอย่างรีบเร่งเท่านั้น”
“ ก่อนที่มันจะถล่มข้าอยู่ที่นั่น… ” เฟอร์โรเรนพูดช้าๆ ค่อยๆ ปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ห้วงความทรงจำอันแสนเจ็บปวดพร้อมกับปล่อยมือออกจากเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวเคลียบ่าแล้วเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาดำด้านตรงหน้า “ พร้อมกับเขา… องค์ชายลิมินท์ยู… กับควอร์ซิสแม่ทัพแห่งโลกปิศาจ… และตอนที่มันกำลังถล่มลงมา… ข้าหนีออกมาได้… พร้อมกับ… ” เขาค่อยแก้ผ้าที่พันลำแขนซ้ายไว้ออกช้าๆ เผยให้เห็นบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างใน
นันย์ตาดำด้านเบิกกว้างขึ้นทุกทีตามจำนวนทบของผ้าที่ถูกดึงออก ลวดลายดุจหมึกสีดำสนิทเลื้อยพันเกลียวรอบลำแขนบอบบางดูน่ากลัวตั้งแต่ต้นแขนไปจนถึงหลังมือที่เส้นสายทั้งหมดมาหลอมรวมกันที่…
“ ศิลาปฐพี!! ” สแปร์โรว์อุทานออกมาหากไม่ดังนักอย่างที่ควรจะเป็น อาจเป็นเพราะความตระหนกระคนแปลกใจนั้นมันถูกดูดกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอแห้งผาก จนต้องกลืนน้ำลายลงคอซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อเค้นคำพูดออกมาอย่างยากเย็นอีกครั้ง “ ทำไมมันถึง… มาอยู่บนหลังมือของเจ้าแบบนี้ ”
“ ไม่ใช่แค่อยู่… ” เฟอร์โรเรนบอก “ หากมันหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกับมือของข้าซึ่งข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ...และก็ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าจำเป็นต้องรับภาระอัญเชิญคัมภีร์กลับคืนมาให้ครบก่อนที่ฮิวเมริจจะชิงเอาไปทำลายเสียก่อน มิเช่นนั้นสงครามล้างเผ่าพันธุ์ดังเช่นในอดีตจะต้องบังเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง… ฟีเลเซียจะถูกแผดเผาทำลายจนพินาศรวมทั้งอาณาจักรน้อยใหญ่อื่นๆ ด้วย ”
เขาเงียบไปอีกพักหนึ่งก่อนจะตอบคำถามที่สอง “ ส่วนท่านพ่อ… ซิริอัส เกรซัสนั้นเท่าที่จำได้... ข้าเห็นเขาถูกหมาป่าวิญญาณตัวหนึ่งคาบเอาไปตอนฮิวเมริจล่าทัพ… แล้วควอร์ซิสก็บอกกับข้าตอนเจอกันที่นิทราในฝันว่าได้ฆ่าเขาไปแล้วแต่ข้าไม่คิดว่านั่นจะเป็นความจริงหรอกนะ… ”
“ เจ้าคิดถูกแล้วล่ะ ” สแปร์โรว์บอก “ ถ้าคนอย่างซิริอัสตายง่ายๆ เขาก็ไม่สมควรได้รับตำแหน่งสิงห์ซ้ายตั้งแต่อายุยี่สิบหลังจากห้ำหั่นอยู่กับเพอร์เซสนานถึงสามวันสามคืนในการประลองรอบสุดท้ายหรอก… อีกอย่าง… ข้าไม่คิดว่าพวกรอบจัดอย่างควอร์ซิสหรือฮิจเมริจจะลงทุนหอบหิ้วเอาตัวเขาไปเพื่อฆ่าทิ้งลับหลังหรอกนะ… คิดดูสิ!… สู้ฆ่าให้ตายต่อหน้าเจ้า… ต่อหน้าทุกๆ คนให้เห็นเป็นประจักษ์พยานกันจะๆ ตากันไปเลยว่าสิงห์ซ้ายสิ้นลายแล้วจริงๆ ไม่ดีกว่าเหรอ... อย่างนั้นคงจะสะใจกว่ากันเยอะ ” เขาออกความเห็น “ มันคงกะยั่วเจ้าเล่น… แต่ตอนนี้สภานภาพของเขาก็อาจไม่ต่างจากตายทั้งเป็นก็ว่าได้… แต่ถึงอย่างไรข้าก็มั่นใจว่าเขายังไม่ตายแน่ๆ ไม่ว่าจะด้วยฝีมือหรือแม้แต่พยานวัตถุอย่างสิงห์ซ้ายที่ยังไม่ยอมรับนายใหม่นั่นก็คงชี้ชัดได้อย่างดี …สิงห์ซ้ายจะไม่ยอมรับนายใหม่หากมันยังไม่สิ้นศรัทธาในตัวเจ้าของเดิม ” เขาเสริมตอนท้ายเมื่อเห็นคิ้วที่เริ่มขมวดมุ่นของร่างตรงหน้า
“ สิงห์ทั้งสองไม่ใช่ดาบธรรมดามันกับเจ้าของสามารถสื่อจิตถึงกันได้ …ยิ่งกรำศึก …ยิ่งผูกพันกันเท่าใด ‘จิต’ ยิ่งกล้าแข็ง มันเป็น ‘สายใย’ ที่เชื่อมระหว่างทั้งสองไว้ด้วยกัน ตราบใดที่มันยังสัมผัสได้ถึงจิตของเจ้าของสิงห์จะไม่มีวันละทิ้งไปมีนายใหม่ …มันอาจยอมตกอยู่ในมือคนอื่นแต่นั่นก็เป็นการชั่วคราวเพียงเพื่อใช้คนๆ นั้นเป็นบันไดพาตัวเองกลับสู่อุ้งมือนายของมันก็เท่านั้น ”
“ จริงเหรอฮะ ” เฟอร์โรเรนพูดอย่างทึ่งจัด …เพราะอย่างนี้สินะซิริอัสถึงได้สิงห์ซ้ายติดมือมาด้วยทั้งที่พ้นจากตำแหน่งมานานนับปีแล้ว
นัยน์ตาดำด้านหรี่ลงด้วยความสงสัยอีกครั้งเช่นเดียวกับคิ้วที่ขมวดมุ่น “ นี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือ… ในเมื่อสิงห์ขวาก็อยู่กับเจ้าแท้ๆ ”
เฟอร์โรเรนเหลือบดาบลงมองปลายฝักดาบสีดำที่โผล่พ้นชายเสื้อคลุม “ ดาบศักดิ์สิทธิ์จักแสดงฤทธาเมื่ออยู่ในมือที่เหมาะสม… ” เขาพูดช้าๆ “ เรื่องนั้นข้าทราบฮะแต่คิดไม่ถึงว่า… ”
“ ไม่ใช่เรื่องนั้น! ” สแปร์โรว์แทรกขึ้น “ ข้าหมายถึงเจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าทำไมเจ้าภูตจิ๋วถึงได้ดูเหม็นขี้หน้าเจ้านัก ”
“ เขาแค่รังเกียจที่ข้าเป็นสายเลือดต้องสาปก็เท่านั้น ”
สแปร์โรว์ขัดใจกับตัวเองเป็นครั้งที่สองเมื่อตกลงกับตัวเองได้ในที่สุดว่า ‘เงียบ’เอาไว้ดีกว่า …แล้วรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม …รอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงที่เด็กสาวคนนี้จะต้องเรียนรู้ด้วยตัวและหัวใจของตนเอง…
“ แล้วนี่เจ้าคิดจะเอายังไงต่อ... การอัญเชิญคัมภีร์ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ... ข้าไม่ได้พูดถึงพวกปิศาจหรืออุปสรรคเพราะนั่นมันของตาย ข้าหมายถึง... เอ่อ... สายเลือดของเจ้า... ”
“ ผู้อัญเชิญคัมภีร์ต้องมีสายเลือดบริสุทธิ์ ” เฟอร์โรเรนบอก “ เรื่องนั้นข้าทราบฮะ ”
คิ้วของสแปร์โรว์ขมวดมุ่น “ เรื่องนั้นข้าไม่รู้นะ แต่เท่าที่ข้ารู้มาผู้อัญเชิญคัมภีร์จะต้องเป็นผู้ลงนามครั้งล่าสุดหรือไม่ก็สายเลือดโดยตรงเท่านั้น... ถ้าเช่นนั้น... ”
“ ร่างกายของข้าแทบแหลกสลายเมื่อสัมผัสมัน... แต่ไม่ต้องห่วงหรอกฮะข้าทนได้... ถึงต้องตายข้าก็จะทำ ”
“ เจ้าไม่ต้องทนฝืนแบกรับภาระใหญ่หลวงนั้นไว้ก็ได้... มันไม่ใช่โชคชะตาที่เจ้าควรเผชิญด้วยซ้ำ ”
“ แล้วอะไรล่ะฮะคือโชคชะตาของข้า... ” เฟอร์โรเรนโพล่งออกมาเสียงดังราวกับตะโกน “ ...นั่งรอให้คนมาฆ่า นอนรอโทษตายให้สาสมกับสายเลือดอย่างนั้นน่ะเหรอ... ไม่มีทาง! ” เขาเงียบไปพักหนึ่ง “ ...และข้าก็สาบานกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้าจะต้องรวบรวมคัมภีร์สันติภาพกลับคืนมาให้ได้... ”
“ ทำไม... ” สแปร์โรว์ถามและไม่อาจห้ามใจตัวเองไม่ให้ยื่นมือไปเกลี่ยน้ำใสออกจากขอบตาร่างบางได้และวินาทีนี้เองที่เขารู้สึกยอมรับสายเลือดต้องสาปนี้จากใจจริง... จะมีสักกี่คนกันนะ... ไม่ใช่สิ! จะมีหรือเปล่าคนที่ยอมทนตายเพื่อสิ่งที่มองว่าคนๆ นั้นมีค่ายิ่งกว่าติดลบ “ ทั้งที่แผ่นดินนี้ไม่มีพื้นที่ให้เจ้ายืนด้วยซ้ำ... ทำไมเจ้าต้องทนทำเพื่อคนที่เกลียดเจ้า ”
เฟอร์โรเรนเบือนหน้าหลบสายตาช้าๆ “ เปล่า... ข้าไม่ได้ทำเพื่อคนที่เกลียด ”
“ เพื่อคนที่รัก... ”
“ ข้าไม่รู้... ข้ารู้แต่ว่าต้องทำให้สำเร็จ ”
“ ถ้าเจ้ามั่นใจเช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะถามเจ้าอีก... วันนี้เจ้าจงพักผ่อนให้สบาย เมื่ออยู่บนเรือของข้าจะไม่มีภัยใดมากล้ำกรายเจ้าได้เว้นแต่ใจเจ้าเอง... ว่าแต่เจ้าต้องการจะขึ้นท่าที่ไหนข้าจะได้ให้ลูกน้องเตรียมหันหัวเรือ ”
เฟอร์โรเรนส่ายหน้า “ ข้าไม่รู้... อันที่จริงข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ข้ากับเพื่อนมาถึงที่นี่ได้ด้วยเวทย์เคลื่อนย้าย... เอ่อ... ถ้าท่านไม่ว่าอะไรข้าขอยืมแผนที่หน่อยจะได้ไหมเพราะของข้าคงเปียกน้ำจนใช้การไม่ได้แล้ว ” เขาบอกพร้อมกับล้วงแผ่นกระดาษฉ่ำน้ำจนเละออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมที่ราวครึ่งชั่วโมงก่อนยังเป็นแผนที่อย่างดีอยู่เลย
“ ไม่มีปัญหาแต่ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะไปเปลี่ยนชุดซะก่อน มิเช่นนั้นเจ้าคงจะปอดบวมตายเสียก่อนจบภารกิจ ”
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
อ้าวๆ เพิ่งเจอะเจอกันแป๊บเดียวไว้ใจเค้าซะแล้ว... เฮ้อแล้วทีนี้มันจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
ช่วยเมนท์กันด้วยนะค้าไม่งั้นจะไม่อัพแล้ว(ล้อเล่นค่า^_^)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น