ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สานสัมพันธ์
“ อย่างนี้นี่เอง ” เฟอร์โรเรนพยักหน้าเข้าใจเมื่อเอลาเทลอธิบายให้เขาฟังว่าที่พรายไม่มีชื่อสกุลเพราะถือว่าทุกตนเป็นพี่น้อง เป็นวงศ์วานเดียวกันจึงไม่จำเป็นต้องมีชื่อสกุลมาแบ่งแยก ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งรอบกองไฟเพื่อพักผ่อนนอนหลับเมื่อราตรีกาลมาเยือน “ แล้วเรื่องที่เมื่อก่อนพวกท่านมีเวทมนตร์ล่ะ ”
เอลาเทลพยักหน้า “ ก็เหมือนกับจอมเวทย์ทั่วๆ ไปเพียงแต่ทำได้ไม่ดีเท่า และหลังจากที่เราแลกมันกับอำนาจที่จะซ่อนตัวจากสายมนุษย์ชั่วนิรันดร์ เราก็ยังมีความสามารถพิเศษเล็กๆ น้อยๆ อย่างพลังในการรักษา การขับขานบทเพลงเพื่อให้ฤดูกาลผลัดเปลี่ยน การพูดกับธรรมชาติและการแปลง... ”
“ เลิกโม้ได้แล้ว ” ซิริอัสพูดแทรกขึ้นด้วยความหงุดหงิด ดูเหมือนว่าเขาจะถูกลืมและจนป่านนี้เขาก็ยังไม่ได้เห็นหน้าค่าตาพรายหนุ่มที่ตามติดมาเลย ทุกอย่างที่เขาทำไปบนเรือเกิดจากสัญชาติญาณล้วนๆ “ เรน! เจ้าไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้จะได้มีแรง ”
“ แต่ข้ายังไม่ง่วงนี่ ”
“ ถ้าใครง่วงก็เชิญเอนหลังตามสบายเลย ” เอลาเทลพูดเรื่อยๆ “ ท่านเฟอร์โรเรนต้องเข้าใจนะว่ามนุษย์เมื่อแก่ตัวแล้วก็จะเป็นแบบนี้... ขี้ระแวง... จู้จี้ขี้บ่น... เข้านอนแต่หัววัน... ”
ซิริอัสใช้หัวนิ้วโป้งสะกิดดาบออกจากฝักเล็กน้อยอวดคมมีดวาววับ “ ข้าเตือนท่านแล้วใช่ไหม ”
“ ข้าแค่พูดความจริง ” พรายหนุ่มเถียงไม่ลดละ “ มนุษย์น่ะแก่ง่ายตายไว มันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทั้งอย่างนั้นก็ยังเป็นพวกบ้าอำนาจคลั่งสงคราม... ว่างเข้าหน่อยก็ส่งแม่ทัพตัวดีไปตีเมืองโน้นเมืองนี้ ข้าล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าภายใต้ชื่อเสียงจอมปลอมที่ได้มานั้นต้องแลกด้วยชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปกี่คน ”
“ แม่ทัพที่ท่านว่ามันรวมถึงเฟอร์รันด้วยนะ ”
“ ท่านเฟอร์รันไม่ฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น ” เอลาเทลว่า “ ท่านก็รู้ขนาดดาบศัตรูจ่อคอหอยเขายังไม่ใช้เวทมนตร์เลย... หัวใจเขาบริสุทธิ์ผิดกับมนุษย์อย่างท่าน ”
“ แล้วพรายโอหังที่ถือดีว่าตัวเองวิเศษหนักหนาล่ะต่างจากมนุษย์ตรงไหน ” ซิริอัสยันกายลุกขึ้นยืนนิ้วมือทั้งห้ากุมรอบด้ามดาบแน่น อยากจะดึงมันออกมาใจแทบขาด “ ...ความจริงก็แค่เจ็บใจว่าวันๆ ได้แต่ทำตัวเขียวไปเขียวมา ไร้น้ำยา ไร้ความสามารถเลยมาพาลกับชาวเราที่แข็งแกร่งกว่า! องอาจกว่า!! ”
“ ท่านว่าใครทำตัวเขียวไปเขียวมาไปวันๆ ” เอลาเทลลุกขึ้นยืนเลือดเริ่มขึ้นหน้าแล้ว
“ ก็ลองเถียงมาสิว่าตัวเจ้าไม่ได้เป็นสีเขียวอี๋น่าเกลียดน่ะ ”
“ ใช่! ” เอลาเทลพูดได้เท่านั้นเพราะฉับพลันพื้นดินใต้ฝ่าเท้าก็สั่นสะเทือนรุนแรง
เฟอร์โรเรนที่ยกมือขึ้นอุดหูเอาไว้คลายมือลงยันตัวไว้ไม่ให้ล้ม “ แผ่นดินมาไหวอะไรกันตอนนี้เนี่ย ! ” เขาอุทาน
“ ไม่ใช่! ” เสียงของเอลาเทลเครือต่ำเหมือนกับกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง “ มันไม่ใช่แค่แผ่นดินไหวธรรมดา... อะไรบางอย่างกำลังมา... บางอย่างที่ชั่วร้าย ”
“ ท่านว่าอะไรนะ ” ซิริอัสถามซ้ำแต่แล้วคำตอบก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ดวงตากลมวาวที่ม่านตาเป็นขีดสีดำสะท้อนแสงจันทร์อยู่ในเงามืดตามสุมทุมพุ่มไม้รอบตัว ดาบยาวถูกชักออกจากฝักรัวเร็วพร้อมกับมีดสั้นข้างเอวที่โยนให้เฟอร์โรเรน “ เอาไว้ป้องกันตัว... แต่ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ถล่มมันไปเลย ” เฟอร์โรเรนพยักหน้าเข้าใจ
สัตว์สี่เท้าฝูงหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด มันดูเหมือนหมาป่าทั่วไปเพียงแต่ร่างกายนั้นสูงไม่น้อยกว่าสองเมตร และโปร่งแสงเป็นสีขาวมันวาวราวไข่มุก นัยน์ตาเป็นสีเหลืองอำพัน เขี้ยวเล็กบางคมกริบเหมือนใบมีดงอกยาวลงมาถึงคอที่มีปลอกเหล็กหนาเป็นหนามสวมอยู่ พวกมันกระโจนเข้าใส่พวกเขาในทันที
“ ตัวอะไรฟะเนี่ย ! ” ซิริอัสคำรามลอดไรฟันเมื่อเขี้ยวยาวของมันรับสิงห์ซ้ายได้อย่างไม่สะทกสะท้านแล้วผลักเขากระเด็น
“ หมาป่าวิญาณ ” เอลาเทลที่กำลังกระโดดถอยหลังหลบกรงเล็บยาวที่ตะปบหมายขยุ้มให้อยู่มือช่วยไขข้อข้องใจให้ “ หมาป่าปิศาจ... มันเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของเจ้าชายดำ ”
“ อ้อ! ” ซิริอัสว่า “ ขอบใจนะ... ช่วยได้มากเลย ” หมาป่าวิญญาณที่ขึ้นคร่อมตัวเขาไว้ทำน้ำลายไหลย้อยใส่เสื้อคลุมด้านหน้าแหมะๆ ซิริอัสร้อง “ ยี้ !! ” ด้วยความขยะแขยงเต็มทนก่อนจะตวัดดาบเดียวฟันคอขาดกระเด็น ลำตัวของมันบิดเบี้ยวแล้วเสี้ยววินาทีต่อมาก็สลายกลายเป็นกลุ่มควันจางที่พัดหายไปกับสายลม
“ แล้ว... มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” เฟอร์โรเรนพูดลอดไรฟัน เขากำลังพยายามใช้สองมือและสองเท้ายันอกหมาป่าวิญญาณที่คร่อมร่างไว้ออกไป ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ เฟอร์โรเรนถีบตัวลุกขึ้นยืนและกระโดดถอยหลังไปสองก้าวเพื่อให้พ้นระยะการโจมตี แต่เมื่อลงพื้นปลายเท้าของเขาสัมผัสพื้นดินได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น เขาเหลือบตาลงมอง
แผ่นดินแยกออกเป็นเหวลึกดูราวกับไร้ที่สิ้นสุดเพราะก้อนหินที่เขี่ยตกลงไปไม่ส่งแม้เสียงกระทบเล็กๆ กลับขึ้นมา
เฟอร์โรเรนผวาตัวกลับ จึงโดนกรงเล็บที่เงื้อรออยู่แล้วถากเข้าที่หัวไหล่ เลือดสดๆ สาดกระเซ็นเปรอะเสื้อคลุมเป็นทางยาว เขาเบี่ยงตัวหลบและยกมือขวาขึ้น “ ไปตายซะไป๊ !! ” เปลวไฟสีแดงสดลุกโชนขึ้นในอุ้งมือและพุ่งตรงเข้าใส่หมาป่าวิญญาณในทันที
อะไรบางอย่างที่เล็กแหลมปักเข้าที่ท้ายทอย รู้สึกเจ็บจี๊ดไปชั่วครู่แล้วร่างของเขาก็กระตุกเกร็งสองขาหมดแรงเอาดื้อๆ และทรุดฮวบลงกับพื้น เมื่อป่าวิญญาณตัวที่โดนไฟลวกกระโจนเข้าใส่อีกครั้ง
“ เรน !! ” ซิริอัสโถมตัวเข้าขวางร่างที่ล้มลงแน่นิ่งจึงถูกตะปบเข้าที่หน้าอกแล้วล้มกลิ้งไปด้วยกัน กรงเล็บแหลมกรีดลึกลงในผิวเนื้อ มันกำลังจะปลิดชีพเขาได้อยู่แล้วเมื่อมีดสั้นเล่มหนึ่งลอยมาปักเข้าที่ตาขวา หมาป่าส่งเสียงร้องโหยหวนและผละหนีไป
มือหนึ่งที่มองไม่เห็นฉุดให้ลุกขึ้นยืน “ ระวังหน่อยสิ ”
ดวงตาของซิริอัสเบิกกว้าง คิ้วขมวดมุ่นเมื่อรู้ว่าพลาดไปแล้ว ทันใดนั้นเขาก็พลิกดาบหันออกนอกลำตัวแล้วตวัดวาดไปข้างหน้าในท่าฟันศอก คมดาบนั้นเฉียดหน้าร่างที่มองไม่เห็นไปนิดเดียวแต่กลับถูกคอหมาป่าตัวหนึ่งเข้าจังๆ “ ระวังหน่อยสิ ” เขาว่าและกระตุกมุมปากยิ้มกวนๆ ก่อนจะเหลือบมองร่างไร้สติทางหางตารู้ในทันทีว่าต้องหาทางล่อพวกมันออกมาให้ไกลที่สุด “ มันจะลำบากไหมถ้าจะแสดงตัวให้ข้าเห็น ...มองไปเห็นแต่อากาศแบบนี้ถ้าโดนลูกหลงเข้าก็อย่ามาโทษแล้วกัน ” เหวี่ยงดาบกลับหลังแทงเข้าที่หน้าอกหมาป่าอีกตัวที่พุ่งเข้ามาด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ ...แต่ถ้าจะให้ดีก็ช่วยหลบไปไกลๆ อย่าเข้ามาขวางทางดาบนะครับท่านพรายอ่อนหัด ”
“ ท่านว่าใคร ”
“ ตัวเล็กนิดเดียวแขนก็ผอมกะหร่องไม่มีเรี่ยวแรงแบบนั้นจะทำอะไรได้... ”
เสียงคำรามที่รายล้อมเข้ามาทำให้การโต้เถียงยุติลงเพียงเท่านั้น
“ พักรบชั่วคราว ” ซิริอัสบอกพร้อมกับหมุนดาบกลับมาถือในท่าเตรียมจู่โจม “ มาร่วมมือกันก่อนดีไหม ”
เอลาเทลไม่ว่าอะไรแต่เมื่อสายตาสบเข้ากับปริมาณที่มากเกินกว่าจะรับมือเขาก็เปลี่ยนใจ “ ก็ได้ ”
แล้วร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นสู่สายตาซิริอัสเป็นครั้งแรก เขาอึ้งไปชั่วครู่และประจักษ์แก่ใจทันทีถึงน้ำเสียงตื่นเต้นระคนชื่นชมในความงามของเฟอร์โรเรน จนต้องหันมาเหลียวมองซ้ำอีกหลายๆ ครั้งให้แน่ใจ
“ หน้าข้ามีอะไรติดอยู่งั้นรึ ” พรายหนุ่มกระชากเสียงถามเพื่อซ่อนความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในอก ...เป็นครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวให้มนุษย์เห็น
“ ไม่มีอะไร ” ซิริอัสกระซิบแล้วหันหลังเข้ากระแทกเพื่อระวังหลังให้แก่กัน ...กลิ่นหอมอ่อนจางลอยมาแตะจมูก เขากระชับดาบในมือถึงจะดูอ่อนหัดแต่ลึกๆ ในหัวใจแล้วเขารู้ว่าวางใจได้
-------------------------------------------------------------------------
“ อืม... ” เฟอร์โรเรนครางลอดไรฟันในหัวปวดตุบจนแทบระเบิด และยังเจ็บจี๊ดที่ท้ายทอยไม่หาย เขายันตัวลุกขึ้นช้าๆ พยายามกระพริบตาเพื่อปรับให้รับภาพตรงหน้าได้ชัดเจน “ ที่นี่ที่ไหน ” เขารำพึงเมื่อแน่ใจแล้วว่ามันไม่ใช่ที่ที่เขาล้มลง
ตอนนี้เขานั่งอยู่บนทางลูกรังแคบๆ ที่ร้อนระอุราวกับถูกแดดแผดเผาตลอดเวลา สองข้างทางเป็นหน้าผาสูงขึ้นไปไกลสุดสายตามองเห็นเส้นขอบฟ้าสีออกแดงลางๆ กับขีดเสี้ยวสีเหลืองของพระจันทร์ “ พ่อฮะ... เอลาเทล... ” เขาลองตะโกนออกไปแต่เสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงสะท้อนของตัวเองที่ดังซ้ำไปซ้ำมาจนปวดแก้วหู
เฟอร์โรเรนลุกขึ้นยืนพลางปัดฝุ่นสีแดงอมส้มออกจากเสื้อคลุม ชำเลืองมองกำแพงธรรมชาติที่มีต้นหญ้าแห้งเหี่ยวขึ้นแซมอยู่ตามซอกหินก่อนตัดสินใจเอาหัวโขกเต็มแรง “ โอ๊ย!! ” เขาโซเซซบหน้าผาสองมือยกขึ้นกุมหน้าผากที่ปูดนูนขึ้นมา
...สงสัยจะไม่ใช่ความฝันแฮะ... เขากวาดตามองไปรอบๆ ทางเดินที่ทอดยาวสุดสายตาอีกครั้งก่อนตัดสินใจออกเดิน
ยิ่งเดินหมอกก็ยิ่งลงหนา จากสายหมอกอ่อนๆ ตอนนี้มันบดบังทัศนียภาพตรงจนหมดสิ้นแม้แต่มือตัวเองยังเห็นเพียงเงาลางๆ เฟอร์โรเรนสะบัดมือเบาๆ ครั้งหนึ่ง ลูกไฟสีส้มจางพุ่งออกมาแล้วลอยอ้อยอิ่งนำหน้าไป
ลมเย็นยะเยือกจนถึงไขสันหลังพัดมาวูบหนึ่ง สายหมอกคลายตัวออกทำให้เห็นประตูบานคู่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ระหว่างเสาสูงสองต้นที่เหมือนทำมาจากงาช้างที่ใหญ่โตกว่าธรรมดาราวยี่สิบเท่า ถัดออกไปไม่ไกลนักเงาลางเลือนของร่างหนึ่งยืนอยู่ริมขอบหินที่แตกระแหงลึกลงไปเป็นหุบเหว
“ สวัสดีครับ ” เขาร้องทักพลางเคลื่อนกายเข้าใกล้ยินดีนักที่ได้พบใครสักคน
ลมเย็นพัดมาอีกครั้งคราวนี้แรงกว่าครั้งก่อนเหมือนกับเป็นลมเตือนก่อนที่พายุร้ายจะมา ประตูเหวี่ยงเปิดออกช้าๆ ตอนที่เขาตัดผ่าน ลมดูดรุนแรงพัดหมุนออกมาจากข้างใน เฟอร์โรเรนยกสองแขนขึ้นป้องหน้า และใช้ปลายเท้าจิกยันพื้นไว้แน่นเมื่อลูกไฟที่เขาเสกขึ้นถูกดูดหายลับเข้าไป เกิดเสียงลั่นเปรี๊ยะเบาๆ เมื่อมันแตกออก
ดูเหมือนว่าร่างนั้นจะขยับเข้าหา เฟอร์โรเรนหรี่ตาลงและเพ่งมองฝ่าออกไป รู้สึกคุ้นเคยอย่างไรพิกลแต่ก่อนที่จะนึกออกร่างของเขาก็ถูกลมยกลอยขึ้นจากพื้นแล้วหอบเข้าไปยังความมืดมิดด้านหลังประตู ทิ้งให้เงาร่างนั้นยืนโดดเดี่ยวมองดูบานประตูที่เหวี่ยงปิดสนิทอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------------------------------
กลางป่าบนดินแดนมนุษย์ใกล้เมืองเบอร์เรียน่า
“ เกิดอะไรขึ้นกับเขา ” ซิริอัสถามเสียงแผ่วหลังจากแนบแก้มเข้ากับจมูกของร่างที่นอนนิ่ง เกือบสัมผัสไม่ได้ถึงลมอุ่นๆ ที่ผ่านออกมา
เอลาเทลคลำพบเศษผงบางอย่างที่หลังคอ เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยมันอย่างพิจารณาก่อนจะโรยลงบนพื้นแล้วหันไปมองพื้นดินที่แตกออกเป็นทางยาว “ ใครบางคนพยายามส่งวิญญาณเขาไปที่เมืองปิศาจ ”
“ ท่านว่าอะไรนะ ”
“ มนุษย์นี่หูไม่ดีรึไงถึงต้องให้พูดซ้ำอยู่เรื่อย ” เอลาเทลบ่นพลางกระชากสายสร้อยออกจากคอเอาจี้ยัดใส่มือร่างที่นอนนิ่งกุมมือทับลงไปแล้วพึมพำอะไรในลำคอ เกิดแสงสว่างออกมาจากมือที่กุมไว้และเมื่อมันจางหายไปร่างของพรายหนุ่มก็ล้มลง
--------------------------------------------------------------------------------------
เฟอร์โรเรนตกลงมาในทุ่งดอกไม้กว้างไกลสุดสายตา อีกครั้งที่เขาผวาลุกขึ้นจากพื้นแล้วกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความพิศวง “ ฝัน... เหรอ... ” ถอนหายใจออกเต็มเหยียดเมื่อรู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่จะหลอกตัวเอง ถึงทิวทัศน์ที่ปรากฏตรงหน้าจะสวยงามชวนให้เคลิบเคลิ้มสักเพียงใดแต่ก็ไม่อาจคลายความหวาดวิตกที่เต็มล้นขึ้นในหัวใจได้ ด้วยความจริงที่ว่าเขาพลัดหลงมาในที่ที่ไม่รู้จักเพียงลำพัง
ผีเสื้อตัวน้อยบินหยอกเย้าผ่านเขาไปก่อนจะบินวนมาเกาะลงบนยอดจมูก นัยน์ตาสีน้ำตาลดำเคลื่อนเข้าหากันเพื่อมองดูเจ้าแมลงปีกสวยตัวจิ๋ว
“ อย่ากังวลไปเลย... ”
เสียงหนึ่งที่หวานปานน้ำผึ้งดังขึ้นทางด้านหลัง เฟอร์โรเรนสะดุ้งสุดตัวจนผีเสื้อบินผละไป เขาหันไปตามเสียงและสบเข้ากับร่างหนึ่งที่สวยจนชวนตะลึง
เฟอร์เรนมองไล่ตั้งแต่เรือนผมสีทองสว่าง เรื่อยไปที่ดวงหน้าหวานรูปไข่ นัยน์ตากลมโตสีเขียวใสซุกซนน่ารัก ริมฝีปากบางอมชมพูระเรื่อ ลำคอยาวระหง ร่างเล็กบอบบางน่าทะนุถนอมภายใต้อาภรณ์บางเบาสีชมพูแซมเขียวอ่อนจาง
“ เจ้าว่าอะไรนะ... ”
ร่างนั้นหัวเราะคิกด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู “ ข้าเห็นเจ้ายืนหน้ามุ่ยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว กังวลเรื่องอะไรอยู่หรือคะ ...ถ้าอย่างไรให้ข้าช่วยผ่อนคลายเอาไหม ”
“ ไม่ดีกว่านะ... อืม... ก่อนอื่นข้าอยาก... ”
ร่างเล็กล้วงเอาขวดแก้วใสเจียระไนออกมาจากสาบเสื้อแล้วดึงจุกเปิดออก ละอองไอสีรุ้งกรุ่นกลิ่นหอมแผ่กำจายมากระทบจมูกฉุดเอาความคิดสับสนออกจากสมอง และดึงรั้งสติให้ผ่อนเคลิ้มไปกับเสียงเพลงบรรเลงกล่อมที่แว่วขึ้นในหู เธอเคลื่อนกายเข้ามาช้าๆ ราวกับลอยมา ฝ่ามือเนียนนุ่มแนบประคองเข้าที่สองแก้ม “ ทำใจให้สบายนะคะ ” กดร่างให้ล้มตัวลงนอนช้าๆ มือหนึ่งลูบไล้อย่างซุกซนไปตามเสื้อคลุมและซอกซอนเข้าไปคลึงเคล้าบนแผ่นอกเรียบ ในขณะที่อีกมือถือขวดแก้วชูไว้เหนือจมูก
“ ข้า... ” ภายใต้สติที่เริ่มเลือนราง เฟอร์โรเรนปัดขวดออกจากจมูก “ ...ที่นี่ที่ไหน ”
“ จะสนใจไปทำไม ” มือเรียวแตะลงบนริมฝีปาก และไล้เบาๆ เธอก้มหน้าลงใกล้ทุกทีๆ จนเส้นผมอ่อนนุ่มร่วงลงระแก้ม ขวดแก้วที่อยู่อีกมือค่อยเอียงลงช้าๆ เทสารกึ่งแข็งกึ่งเหลวลงบนจมูกและปาก ฝ่ามือไล้เลื่อนลงไปเรื่อยจนถึงขอบกางเกง “ ทำใจให้สบายนะคะ...
แป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว ”
“ อือ... ” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหรี่ลงช้าๆ ปากเผยออ้าออกรับสารที่พร่างพรูลงมาเป็นสาย
...อย่าหลับนะ...
เสียงหนึ่งที่เหมือนจะคุ้นเคยดังขึ้นในหัว
...ลืมตาขึ้น เปิดตาให้กว้างเข้าไว้แล้วมองดูให้ดีๆ ใช้ใจมองผ่านดวงตา...
“ หา... ว่าไงนะ... ”
“ ปล่อยใจให้สบายค่ะ... หลับตาลงนะคะ... นั่นแหละค่ะ... ”
...ลืมตาขึ้น...
เสียงนั้นดังจนเกือบเหมือนตวาด นัยน์ตาของเฟอร์โรเรนเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ จุดแสงสีน้ำเงินเต้นระยิบขึ้นบนพื้นสีน้ำตาลเข้ม
ร่างเล็กผงะถอยออกไปเล็กน้อยก่อนจะโน้มลงมาใหม่ สารในขวดสาดกระจายเต็มหน้า เขายกแขนขึ้นค้ำร่างเธอไว้แล้วบิดตัวสำลักเอาของเหลวร้อนแสบคอออกมา เลือดไหลหยดเกาะที่มุมปาก ฝ่ามือที่ทาบทับอยู่ให้สัมผัสที่แตกต่างจากเมื่อครู่
“ อย่าดื้อสิคะ ” เธอกระซิบ
เฟอร์โรเรนผลักเธอออกไปตอนนี้เขาได้สติกลับคืนมาครบถ้วนแล้ว สองมือยกขึ้นเตรียมร่ายคาถาแต่ก็ไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมาจากลำคอที่ร้อนผ่าวเลย เขาพยายามกลืนน้ำลายแต่แล้วก็ต้องขย้อนมันกลับออกมา รูจมูกแสบคันจนหายใจไม่ออก
“ ผงสนธยา ” ร่างเล็กกรีดกรายอวดขวดแก้วในมือที่ยังเหลือสารอยู่ครึ่งหนึ่ง “ ให้ความสุขสมได้ก็ฆ่าให้ตายได้... ” เธอเทสารใส่มือแล้วเป่าเบาๆ ใส่หน้าเขาที่ยกสองแขนขึ้นป้อง... ทั้งกลั้นหายใจ... ปิดปาก... ปิดตาให้สนิทที่สุดแต่ละอองของมันก็สามารถชำแรกผ่านเข้ามาได้
น้ำใสเอ่อขึ้นอาบขอบตาที่ปวดแสบจนลืมไม่ขึ้น เขาพยายามใช้แขนเสื้อเช็ดมันออกไปแต่กลับทำให้ความเจ็บแสบแผ่ขยายเป็นวงกว้าง อีกครั้งที่เขาพยายามร่ายเวทมนตร์แต่มันก็ไม่เกิดผล
“ อย่าพยายามเลย ผงสนธยากัดกร่อนทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่เวทมนตร์หรือวิญญาณ ” ร่างเล็กขยับเข้าใกล้ช้าๆ เธอจับแขนของเขาแยกออกแล้วโอบสองแขนรัดรอบคอ ทั้งที่ไม่ได้เกาะเกี่ยวแน่นหนาอะไรแต่ดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดแถมยังรู้สึกอึดอัดแน่นเข้าทุกที เธอซุกไซ้หน้าลงกับซอกคอจูบเบาๆ ก่อนจะแลบลิ้นเลียทำความสะอาด เฟอร์โรเรนขยับหนีด้วยความขยะแขยงแต่ก็ถูกฝ่ามือทรงพลังยึดไว้ นิ้วเรียวหมุนเกี่ยวผมเล่นอย่างมันมือ เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่เผยออ้าออกเล็กน้อยอวดฟันเขี้ยวซี่เล็กวาววับที่โผล่พ้นมุมปาก ต้องการลิ้มรสเหยื่ออันโอชะจนแทบอดใจไม่ไหว ปากอ้าออกกว้างขึ้นแล้วงับลงบนซอกคอ
ฝ่ามือเรียวจิกเข้าที่เรือนผมสีทองแล้วกระชากออกสุดแรง ร่างเล็กกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนโดนไฟเผา เธอผละออกจากเฟอร์โรเรนที่ยินดีนักเมื่อเห็นผู้มาช่วย
พรายหนุ่มหอบจนตัวโยนด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการออกแรงวิ่ง เหงื่อกาฬเม็ดโตผุดพราวขึ้นเต็มหน้าที่เปื้อนเลือดเป็นรอยยาว สีหน้าหวาดวิตกแต่แววตาสีน้ำตาลอ่อนคลายความกังวลลงอย่างเห็นได้ชัด
ทิวทัศน์รอบตัวแปรเปลี่ยนไปในทันที สุสานโครงกระดูกปรากฏขึ้นแทนที่ในสายตา ซากร่างไร้วิญญาณเกรอะกรังด้วยคราบเลือดกองเต็มใต้ฝ่าเท้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ร่างเล็กยืดยาวออกและล่ำสันขึ้น ผิวกายเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ฝ่ามือหดเกร็งเห็นเส้นเลือด ปีกเป็นพังผืดน่าเกลียดงอกยาวออกมาจากกลางหลัง เช่นเดียวกับหางโล้นเลี่ยนที่สะบัดอย่างไม่สบอารมณ์ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมันก็ไม่ได้สวยงามอีกต่อไปแล้ว แต่บิดเบี้ยวน่าเกลียดด้วยเขี้ยวที่งอกยาว เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งตกสะเก็ดอย่างกระหายเมื่อเห็นเหยื่อรายใหม่ก่อนจะกางปีกออกแล้วพุ่งเข้าใส่
เอลาเทลฉุดมือให้ออกวิ่ง เขาอยากสู้แต่ไม่มีอาวุธติดตัวสักชิ้นเดียว ...มันถูกทิ้งไว้กับร่างเนื้อที่จากมา กองกระดูกทำให้พวกเขาช้าลงแต่อีกไม่ไกลก็จะไปถึงบานประตูหนา เกิดเสียงดังกร๊อบ! กร๊อบ! ตามติดทุกฝีก้าวเมื่อกระดูกแตกละเอียดอยู่ใต้ฝ่าเท้า
ฝ่ามือที่มีกรงเล็บยาวสีดำสนิทโฉบรัดเข้าที่ด้านหลังและดึงลอยขึ้นไปในอากาศ เอลาเทลพยายามดิ้นรนแต่ฝ่ามือยิ่งบีบแน่นเข้า
เฟอร์โรเรนถูกอะไรบางอย่างดึงให้ล้มลงตรงหน้าประตูพอดี หน้าทิ่มไถลไปกับซากเละที่เลือดยังไม่แห้งดี เขาก้มลงมองและเห็นมือแห้งเหี่ยวโผล่ขึ้นมาจากกองกระดูกกำรอบข้อเท้าของเขาไว้แน่น เฟอร์โรเรนทั้งถีบทั้งสะบัดแต่มันก็ไม่หลุดออกง่ายๆ สูงขึ้นไปเอลาเทลกำลังดิ้นรนสุดชีวิตให้พ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช
เฟอร์โรเรนเขยิบเข้าใกล้ประตูและพยายามเปิดมันออกแต่มันก็ไม่ขยับสักนิดเดียว ฝ่ามือเริ่มไต่ขึ้นมาตามท่อนขามันทั้งจิกทั้งข่วนทิ้งรอยถลอกมีเลือดซิบเป็นทางยาว เขาลองอีกครั้ง จ้องเขม็งไปที่มือนั่นและทำทุกวิถีทางเพื่อให้คาถาหลุดออกมาจากลำคอแต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม
ฉับพลันบานประตูก็เปิดแง้มออก แสงสว่างจางๆ ส่องผ่านเข้ามา และเฟอร์โรเรนแน่ใจว่าเขาเห็นร่างหนึ่งหลังบานประตูนั่น
ความหวังเริ่มพร่างพรูเข้ามา เขาโน้มตัวลงและดึงมือนั้นสุดแรง เลือดสาดกระเซ็นเป็นสายเมื่อมันหลุดติดมือขึ้นมา เฟอร์โรเรนใช้เวลาเล็งเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะปามันใส่หน้าเจ้าตัวประหลาดมีปีก และก็ไม่พลาดเป้าฝ่ามือนั่นจิกเข้าเต็มแรงที่ลูกตา ร่างนั้นกรีดร้องโหยหวน ปล่อยร่างพรายหนุ่มล่วงลงสู่พื้น เขาโซเซลุกขึ้นยืน เฟอร์โรเรนตะเกียกตะกายเข้าไปหาและฉุดมือดึงกันออกมาจากประตูก่อนจะใช้หลังดันมันปิดเข้าไปและทรุดกายพิงอยู่อย่างนั้น หมดเรี่ยวแรงที่จะไปต่อ
“ ท่านปลอดภัยดีใช่ไหม ” เอลาเทลถามเสียงแผ่ว
เฟอร์โรเรนพยักหน้าที่มีรอยแดงเป็นปื้นและคราบน้ำตาให้แทนคำตอบ
“ ท่านคงโดนผงสนธยาเข้าไป... ไม่ต้องห่วงหรอกอีกสักพักคงหาย ...มาเถอะเราต้องรีบ ” ยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
เฟอร์โรเรนลุกขึ้นบ้าง เขางงจนคิดอะไรไม่ออกและในเสี้ยววินาทีที่เหลียวกลับไปมองเขาก็เห็นร่างนั้นอีกครั้ง มันดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาดจนเกือบจะแน่ใจว่ารู้จักพอๆ กับที่ไม่รู้จัก และเพราะเหตุใดไม่ทราบเขารู้สึกว่าร่างนั้นกำลังส่งยิ้มมาให้
“ มาเถอะ ” เอลาเทลเร่ง เฟอร์โรเรนหันไปพยักหน้ารับและเมื่อเขาหันกลับไปมองอีกครั้งเงาร่างนั้นก็หายไปเสียแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------------------------
เปลือกตากระพริบเปิดขึ้นช้าๆ เฟอร์โรเรนกำลังพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อร่างหนึ่งโถมเข้าใส่จนเกือบจะหงายหลังล้มไปอีกครั้ง
“ โล่งอกไปที ” ซิริอัสปล่อยเขาออกจากวงแขนพลางมองสำรวจอย่างถี่ถ้วน และถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นประกายแสงสีทองเต้นระยิบไปตามร่างกาย
เฟอร์โรเรนมองข้ามไหล่ซิริอัสไปและเห็นเอลาเทลกำลังคล้องสายสร้อยเส้นหนึ่งลงรอบคอ “ ท่านปลอดภัยใช่ไหม ” ในที่สุดเขาก็เค้นเสียงออกจากลำคอที่แสบร้อนจนได้
เอลาเทลเลิกคิ้วพลางดึงคอเสื้อเปิดออกให้เห็นรอยช้ำจางๆ ที่กำลังเลือนหายไป
“ เห็นทีคืนนี้เราคงไม่ได้พักแล้วล่ะ ” ซิริอัสบอกในขณะที่ช่วยฉุดมือ เฟอร์โรเรนให้ลุกขึ้น “ เราไล่เจ้าพวกนั้นไปได้แต่มันอาจกลับมา
อีก... แล้วข้าก็กลัวว่าเจ้าจะ... ” ยักไหล่พลางออกเดินนำไป
หลังจากออกเดินไปได้ครู่เดียวซิริอัสก็ยกมือขึ้นกุมหน้าอกแน่น ร่างเอนไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนเซถอยหลังไปพิงกับต้นไม้และใช้มืออีกข้างค้ำพยุงตัวเองเอาไว้
“ เจ็บตรงไหนเหรอฮะ ” เฟอร์โรเรนรีบเข้าไปช่วยประคอง
“ ไม่... เป็นไร... ” ซิริอัสโบกมือไล่
เอลาเทลส่ายหน้าช้าๆ แต่ทิ้งสายตาให้สบไว้กับดวงตาดำขลับก่อนจะก้าวเข้ามาแทรกกลางแล้วกดให้นั่งลง
“ ท่านจะทำอะไร... ” ซิริอัสตะโกนก้องเมื่อพรายหนุ่มพยายามดึงเสื้อคลุมของเขาออกจากตัว “ อึก!! ” เลือดก้อนหนึ่งพุ่งขึ้นมาตามลำคอ
เขายกมือขึ้นปิดปากแน่นแต่มันก็ยังซึมไหลออกมาตามร่องนิ้วมากมาย
“ จะตายแล้วยังปากแข็งอีก ” เอลาเทลพูดพลางดึงเสื้อตัวในเลิกขึ้นจนถึงคอ
เฟอร์โรเรนทรุดตัวลงนั่งสองมือประคองรับร่างสูงที่เอนลงเพราะความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดจากบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าอก “ ท่านพ่อ... แผลท่าน... นี่ท่านทนมานานแล้วสิเนี่ย ”
ซิริอัสใช้หลังมือปาดเช็ดเลือด “ แค่หมากัดนิดๆ หน่อยๆ เองน่า ” ปากพูดดีแต่หน้าเริ่มซีดเป็นสีอมม่วง
“ แต่บังเอิญว่าหมาที่ว่านั่นเป็นหมาป่าวิญญาณน่ะสิ ” เอลาเทลถอดเสื้อคลุมออกแล้วใช้กดซับเลือดสีคล้ำที่ยังไหลไม่หยุด “ เขี้ยวเล็บของมันมีพิษที่ยาใดก็ไม่อาจรักษาได้ ” เหมือนกับการแสดงสดประกอบคำบรรยายเมื่อหน้าของซิริอัสซีดลงทุกทีและตอนนี้ก็ออกเขียวแล้ว “ ถ้า
ท่านไม่ตายเพราะพิษ ท่านก็จะตายเพราะเสียเลือด ...ปากแผลจะไม่ยอมสมานตัว ทางรักษาเดียวคือใช้เวทย์รักษา... แต่ข้าเกรงว่าตอนนี้พิษจะลามจนเกินแก้เสียแล้ว ”
“ แล้วมีทางอื่นอีกไหม ” เฟอร์โรเรนถามอย่างร้อนรนเมื่อลมหายใจของ ซิริอัสเริ่มติดขัดและขาดห้วง
“ ตามปกติแล้วไม่... ” เอลาเทลตอบเรื่อยๆ ราวกับไม่ใส่ใจร่างตรงหน้าที่พร้อมจะตายคามือเขาได้ทุกเมื่อพร้อมกับวางเสื้อคลุมชุ่มเลือดลง “ ...ตัวยาที่ชนิดเดียวที่รักษาได้ไม่มีเคยมีผู้ใดหาพบ ...แต่ท่านโชคดีมากรู้ไหมเพราะตอนนี้ยาที่ว่านั่นอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว ” เฟอร์โรเรนกำลังจะอ้าปากถามว่าเขาหมายความว่าอะไรเมื่อพรายหนุ่มวางฝ่ามือทาบลงที่หน้าอกชุ่มเลือด ประกายแสงสีอ่อนจางระยิบขึ้นที่ปลายนิ้วก่อนจะเลื่อนไปตามบาดแผลและเริ่มทำหน้าที่ของมัน
หลังจากการรักษาผ่านไปราวสิบห้านาทีพิษก็ถูกขับออกจนหมดและปากแผลปิดสนิท เอลาเทลยืดตัวขึ้นช้าๆ ไปยืนกอดอกมองดูอยู่ไม่ไกล ในวินาทีนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่ามีสัญญาณผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นกับพรายหนุ่มแม้แต่ตัวเขาเอง
ซิริอัสสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกไปแล้วยันตัวลุกขึ้นยืนบ้างโดยมีเฟอร์โรเรนช่วยประคอง เขายกมือขึ้นปรามและขยับเดินไปรอบๆ ด้วยตนเอง รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ สุดยอด ” เขารำพึงในขณะที่กำลังหมุนข้อต่อเพื่อยืดเส้นยืดสาย “ เห็นทีข้าคงต้องมองท่าน... ” พูดได้เพียงเท่านั้นเมื่อหมุนตัวหันกลับมาเห็นพรายหนุ่มโงนเงนล้มลงกับพื้นต่อหน้าต่อตา
ซิริอัสถลาเข้าไปประคองศีรษะยกขึ้นและตบหน้าที่ซีดจนเป็นสีอมเขียวเบาๆ นัยน์ตาคมที่เคยมองอย่างแข็งกร้าวอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด “ เอลาเทล... ” ร่างโปร่งค่อยเลือนหายไปจากสายตาแต่สัมผัสในอ้อมแขนบอกเขาว่าพรายหนุ่มยังคงอยู่ตรงนั้น
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เขาฟื้นแล้วฮะ ”
เสียงใบไม้กระจายข้างตัวทำให้พรายหนุ่มรู้ว่าใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้นและตอนนี้ก็กำลังขยับเปลี่ยนท่าเพื่อช่วยประคองให้เขาลุกขึ้นนั่ง
เอลาเทลกวาดตามองไปรอบๆ และตระหนักในทันทีว่ามันไม่ใช่ที่เดิม แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากถามผู้ที่อยู่เคียงข้างก็ช่วยไขข้อข้องใจให้เสร็จสรรพ
“ ตอนนี้เราอยู่ชายป่าแล้ว เดินตัดออกไปราวครึ่งชั่วโมงก็จะเห็นตัวเมือง ...อ้อ! ท่านหลับไปตั้งค่อนวันแน่ะ ”
พรายหนุ่มเบิกตากว้างสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ยิ้มร่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังเมฆ ...ที่อยู่ตรงศีรษะเขาพอดี เอลาเทลลดสายตาลงช้าๆ
“ แล้วข้า... ”
เฟอร์โรเรนจุ๊ปากได้เวลาทูตสันถวไมตรีจำเป็นแล้ว ( ...แอบหวังอยู่ในใจลึกๆ เหมือนกันว่าจะไม่ทำให้เรื่องมันแย่ยิ่งกว่าเก่า... พ่อของเขายิ่งปากแข็งอยู่ด้วย ) เขาตวัดสายตาไปทางร่างสูงที่ยืนพิงต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไปเร็วๆ พร้อมกับพยักพเยิดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางทิ้งให้พรายหนุ่มนั่งงงอยู่คนเดียว
“ เจ้าว่าจะสำเร็จไหม ” กระซิบถามเบาๆ กับกระรอกป่าที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้เหนือหัว มันผงกหัวสองสามครั้งแต่ดูเหมือนกำลังมองหาอาหารมากกว่า นกกระจอกสีน้ำตาลแดงเกาะลงบนศีรษะและส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย “ ให้กำลังใจกันหน่อยดิ ” นกกระจอกเอียงคอและหลุบสายตาลงมอง “ ข้ารู้... แต่พวกเจ้าก็เห็นอย่างที่ข้าเห็นนี่นา... ว้า! อยู่ตรงนี้ไม่ได้ยินเลยแฮะ... เอางี้ ” เขานั่งยองลงกับพื้น ก้มๆ เงยๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วหันไปเกาะขอบต้นไม้แอบดูสองร่างที่อยู่ไกลออกไป
“ มีธุระอะไรกับข้ารึ ” ซิริอัสยกมือขึ้นกอดอก และล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุม
เอลาเทลไม่ว่าอะไรเพราะเขาก็ไม่แน่ใจตนเองเหมือนกันว่าอะไรกันที่พาเขามายืนอยู่ตรงนี้ ฉับพลันคำถามหนึ่งที่นึกสงสัยมานานก็แล่นเข้ามาในหัว เขาถามมันออกไปในทันที “ ท่านรู้ได้ยังไงว่า... ”
“ กลิ่น ” ซิริอัสชิงตอบเสียก่อน
“ กลิ่นอะไร... นี่ท่านอย่ามาพาลหาว่าข้าเป็นไอ้ตัวเหม็นสีเขียวนะ แค่เรื่องร้ายๆ เมื่อคืนข้าก็เหนื่อยจนไม่มีแรงจะเถียงกับท่านแล้ว ” เสียงของพรายหนุ่มดังจนทำให้นกที่เกาะอยู่บนต้นไม้บินหนีไป จิ้งหรีด ตั๊กแตนสายลับจำเป็นของเฟอร์โรเรนที่ซ่อนตัวอยู่ในกอหญ้ากระโดดหนีตายกันจ้าละหวั่นเพื่อหลบฝ่าเท้าที่บดขยี้ลงบนพื้นด้วยความคับข้องใจ
“ อะไรกัน... แค่นี้เหนื่อยแล้วรึ ”
เอลาเทลกำลังจะสวนกลับว่า “ แล้วไง ” เมื่อซิริอัสพูดประโยคต่อมา
“ ...การรักษาคงทำให้เจ้าเสียพลังไปมากสินะ ...ถ้ายังไงช่วยโผล่หัวเขียวๆ ของท่านมาให้ข้าเห็นหน่อยได้ไหม จะได้รู้ว่าอยู่ดีไม่ตายไปเสียก่อนนะท่านพราย... อ่อนหัด ”
ร่างโปร่งปรากฏในสายตาทันทีตามคำขอ และดูเหมือนว่าจะได้ของฝากเป็นมีดสั้นวาววับในมือเสียด้วยสิ “ ไหนท่านลองพูดใหม่ซิ ”
ซิริอัสลดมือข้างหนึ่งลงปล่อยตามสบายในขณะที่มืออีกข้างยังอยู่ในเสื้อคลุมและขยับไปมาอยู่บริเวณเอว “ จะกี่ครั้งก็ได้... ” ว่าพลางสาวเท้าเข้าใกล้ “ ว่าแต่คิดดีแล้วรึที่หันดาบใส่ข้า หรือว่าลืมคำเตือนข้าเสียแล้ว ”
เอลาเทลก้าวถอยหลังเขารู้ดีว่ามนุษย์ผู้นี้พูดจริงทำจริง ยิ่งได้เห็นฝีมือตอนเผชิญหน้ากับหมาป่าวิญญาณยิ่งซาบซึ้งในความสามารถ นั่นยังไม่นับรวมถึงสิงห์ซ้ายที่อยู่ข้างเอวด้วยนะ “ ข้ามิเคยลืม แต่กล้าท้าออกไปเพราะมั่นใจว่าไม่เป็นรองท่าน ”
“ พูดได้ดีนี่ท่านพราย... แต่เห็นแค่หน้าอ่อนๆ ของท่านข้าก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าฝีมือคงไม่ต่างกัน ” ร่างสูงสืบเท้าประชิดขึ้นทุกทีและต้อนพรายหนุ่มไปติดต้นไม้ เขายกแขนข้างหนึ่งขึ้นพาดค้ำเหนือศีรษะแล้วก้มลงมองร่างที่สูงเพียงไหล่ด้วยรอยยิ้มขำขัน นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ
“ อย่าคิดนะข้าว่าจะกลัวการข่มขู่ของท่าน ”
“ ก็ดี ” ซิริอัสตอบกวนๆ และขยับหน้าเข้าใกล้ขึ้นอีก “ ข้าจะได้บอกให้รู้ไว้ว่า... ” สอดหน้าเข้าที่ข้างแก้มแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเรียวแหลม “ ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้เอลาเทล ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลงด้วยความสนเท่ห์ เขาหันกลับรวดเร็วจนแก้มนวลสีกับแก้มสากของอีกฝ่ายที่ยืดตัวขึ้นในทันทีที่พูดจบ “ ท่านว่าอะไรนะ ”
“ ข้าไม่ชอบพูดซ้ำจำไว้ซะด้วย ” ร่างสูงลดมือลงแล้วหมุนตัวกลับ “ อ้อ! ที่จริงแล้วตัวท่านก็ไม่ได้เป็นสีเขียวน่าเกลียดอะไรหรอกนะ... ฝีมือก็พอถูๆ ไถๆ ... ”
ซิริอัสกำลังจะเดินจากไปเมื่อเอลาเทลตะโกนขึ้นว่า “ เมื่อครู่ท่านพูดว่าขอบคุณเหรอ ” ซิริอัสสะดุ้งสุดตัวแล้วหันกลับมาคว้าตัวพรายหนุ่ม มือหนึ่งโอบเข้าที่หลังเอว อีกมือหนึ่งยกขึ้นปิดปากแน่น
แต่สายไปเสียแล้วเมื่อเสียงโห่ร้องอย่างยินดีดังแว่วมาจากด้านหลังต้นไม้ที่อยู่ถัดออกไป “ สำเร็จ! เย้!! ”
“ ให้ตายสิเจ้านี่มันจริงๆ เลย ” ซิริอัสซบหน้าลงกับบ่าลาดอย่างระอาใจ “ ได้ยินจนได้ ” เอลาเทลหน้าเหลอไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจและอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ ซิริอัสปล่อยเขาออกจากวงแขน “ นี่! บอกไว้ก่อนนะเอล่าถ้าเจ้าเปิดปากบอกเรนเรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าล่ะก็... ” เคาะหลังมือเข้าที่กลางหน้าผากอย่างหมายหัวไว้ก่อน แล้วจึงผละจากไปดื้อๆ
“ นี่ท่าน!... แล้วท่านถือดียังไงถึงมาเปลี่ยนสรรพนามแล้วเรียกข้าสั้นๆ ห้วนๆ แบบนั้น ” เอลาเทลตะโกนไล่หลังไปพลางเก็บมีดใส่ซอง ถึงจะรู้สึกเคืองอยู่บ้างแต่นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีแล้วไม่ใช่หรือถึงการยอมรับ
...เอลาเทล... นานแค่ไหนแล้วนะที่มันไม่ได้ถูกเอ่ยออกมาแบบนี้... สั้นๆ ง่ายๆ ไม่มีท่าน ไม่มีพิธีรีตอง และการโค้งคำนับ... ธรรมดาแต่... จริงใจ....
ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดเข้าโอบรัดรอบหัวใจ... ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนานนับตั้งแต่ชายคนนั้น... เพื่อนเพียงคนเดียว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ...
...เพื่อน...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
ถึงจะต่างเผ่าพันธุ์และเป็นศัตรูคู่อริกันมานานนับพันปี... แต่ในวันนี้มันเกิดขึ้นแล้วแน่นอน ...และจะไม่มีวันจางหายไปกับวันเวลารังแต่เพิ่มพูนขึ้นในหัวใจทุกวินาที
...มิตรภาพ...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เอลาเทลพยักหน้า “ ก็เหมือนกับจอมเวทย์ทั่วๆ ไปเพียงแต่ทำได้ไม่ดีเท่า และหลังจากที่เราแลกมันกับอำนาจที่จะซ่อนตัวจากสายมนุษย์ชั่วนิรันดร์ เราก็ยังมีความสามารถพิเศษเล็กๆ น้อยๆ อย่างพลังในการรักษา การขับขานบทเพลงเพื่อให้ฤดูกาลผลัดเปลี่ยน การพูดกับธรรมชาติและการแปลง... ”
“ เลิกโม้ได้แล้ว ” ซิริอัสพูดแทรกขึ้นด้วยความหงุดหงิด ดูเหมือนว่าเขาจะถูกลืมและจนป่านนี้เขาก็ยังไม่ได้เห็นหน้าค่าตาพรายหนุ่มที่ตามติดมาเลย ทุกอย่างที่เขาทำไปบนเรือเกิดจากสัญชาติญาณล้วนๆ “ เรน! เจ้าไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้จะได้มีแรง ”
“ แต่ข้ายังไม่ง่วงนี่ ”
“ ถ้าใครง่วงก็เชิญเอนหลังตามสบายเลย ” เอลาเทลพูดเรื่อยๆ “ ท่านเฟอร์โรเรนต้องเข้าใจนะว่ามนุษย์เมื่อแก่ตัวแล้วก็จะเป็นแบบนี้... ขี้ระแวง... จู้จี้ขี้บ่น... เข้านอนแต่หัววัน... ”
ซิริอัสใช้หัวนิ้วโป้งสะกิดดาบออกจากฝักเล็กน้อยอวดคมมีดวาววับ “ ข้าเตือนท่านแล้วใช่ไหม ”
“ ข้าแค่พูดความจริง ” พรายหนุ่มเถียงไม่ลดละ “ มนุษย์น่ะแก่ง่ายตายไว มันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทั้งอย่างนั้นก็ยังเป็นพวกบ้าอำนาจคลั่งสงคราม... ว่างเข้าหน่อยก็ส่งแม่ทัพตัวดีไปตีเมืองโน้นเมืองนี้ ข้าล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าภายใต้ชื่อเสียงจอมปลอมที่ได้มานั้นต้องแลกด้วยชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปกี่คน ”
“ แม่ทัพที่ท่านว่ามันรวมถึงเฟอร์รันด้วยนะ ”
“ ท่านเฟอร์รันไม่ฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น ” เอลาเทลว่า “ ท่านก็รู้ขนาดดาบศัตรูจ่อคอหอยเขายังไม่ใช้เวทมนตร์เลย... หัวใจเขาบริสุทธิ์ผิดกับมนุษย์อย่างท่าน ”
“ แล้วพรายโอหังที่ถือดีว่าตัวเองวิเศษหนักหนาล่ะต่างจากมนุษย์ตรงไหน ” ซิริอัสยันกายลุกขึ้นยืนนิ้วมือทั้งห้ากุมรอบด้ามดาบแน่น อยากจะดึงมันออกมาใจแทบขาด “ ...ความจริงก็แค่เจ็บใจว่าวันๆ ได้แต่ทำตัวเขียวไปเขียวมา ไร้น้ำยา ไร้ความสามารถเลยมาพาลกับชาวเราที่แข็งแกร่งกว่า! องอาจกว่า!! ”
“ ท่านว่าใครทำตัวเขียวไปเขียวมาไปวันๆ ” เอลาเทลลุกขึ้นยืนเลือดเริ่มขึ้นหน้าแล้ว
“ ก็ลองเถียงมาสิว่าตัวเจ้าไม่ได้เป็นสีเขียวอี๋น่าเกลียดน่ะ ”
“ ใช่! ” เอลาเทลพูดได้เท่านั้นเพราะฉับพลันพื้นดินใต้ฝ่าเท้าก็สั่นสะเทือนรุนแรง
เฟอร์โรเรนที่ยกมือขึ้นอุดหูเอาไว้คลายมือลงยันตัวไว้ไม่ให้ล้ม “ แผ่นดินมาไหวอะไรกันตอนนี้เนี่ย ! ” เขาอุทาน
“ ไม่ใช่! ” เสียงของเอลาเทลเครือต่ำเหมือนกับกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง “ มันไม่ใช่แค่แผ่นดินไหวธรรมดา... อะไรบางอย่างกำลังมา... บางอย่างที่ชั่วร้าย ”
“ ท่านว่าอะไรนะ ” ซิริอัสถามซ้ำแต่แล้วคำตอบก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ดวงตากลมวาวที่ม่านตาเป็นขีดสีดำสะท้อนแสงจันทร์อยู่ในเงามืดตามสุมทุมพุ่มไม้รอบตัว ดาบยาวถูกชักออกจากฝักรัวเร็วพร้อมกับมีดสั้นข้างเอวที่โยนให้เฟอร์โรเรน “ เอาไว้ป้องกันตัว... แต่ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ถล่มมันไปเลย ” เฟอร์โรเรนพยักหน้าเข้าใจ
สัตว์สี่เท้าฝูงหนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด มันดูเหมือนหมาป่าทั่วไปเพียงแต่ร่างกายนั้นสูงไม่น้อยกว่าสองเมตร และโปร่งแสงเป็นสีขาวมันวาวราวไข่มุก นัยน์ตาเป็นสีเหลืองอำพัน เขี้ยวเล็กบางคมกริบเหมือนใบมีดงอกยาวลงมาถึงคอที่มีปลอกเหล็กหนาเป็นหนามสวมอยู่ พวกมันกระโจนเข้าใส่พวกเขาในทันที
“ ตัวอะไรฟะเนี่ย ! ” ซิริอัสคำรามลอดไรฟันเมื่อเขี้ยวยาวของมันรับสิงห์ซ้ายได้อย่างไม่สะทกสะท้านแล้วผลักเขากระเด็น
“ หมาป่าวิญาณ ” เอลาเทลที่กำลังกระโดดถอยหลังหลบกรงเล็บยาวที่ตะปบหมายขยุ้มให้อยู่มือช่วยไขข้อข้องใจให้ “ หมาป่าปิศาจ... มันเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของเจ้าชายดำ ”
“ อ้อ! ” ซิริอัสว่า “ ขอบใจนะ... ช่วยได้มากเลย ” หมาป่าวิญญาณที่ขึ้นคร่อมตัวเขาไว้ทำน้ำลายไหลย้อยใส่เสื้อคลุมด้านหน้าแหมะๆ ซิริอัสร้อง “ ยี้ !! ” ด้วยความขยะแขยงเต็มทนก่อนจะตวัดดาบเดียวฟันคอขาดกระเด็น ลำตัวของมันบิดเบี้ยวแล้วเสี้ยววินาทีต่อมาก็สลายกลายเป็นกลุ่มควันจางที่พัดหายไปกับสายลม
“ แล้ว... มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” เฟอร์โรเรนพูดลอดไรฟัน เขากำลังพยายามใช้สองมือและสองเท้ายันอกหมาป่าวิญญาณที่คร่อมร่างไว้ออกไป ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ เฟอร์โรเรนถีบตัวลุกขึ้นยืนและกระโดดถอยหลังไปสองก้าวเพื่อให้พ้นระยะการโจมตี แต่เมื่อลงพื้นปลายเท้าของเขาสัมผัสพื้นดินได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น เขาเหลือบตาลงมอง
แผ่นดินแยกออกเป็นเหวลึกดูราวกับไร้ที่สิ้นสุดเพราะก้อนหินที่เขี่ยตกลงไปไม่ส่งแม้เสียงกระทบเล็กๆ กลับขึ้นมา
เฟอร์โรเรนผวาตัวกลับ จึงโดนกรงเล็บที่เงื้อรออยู่แล้วถากเข้าที่หัวไหล่ เลือดสดๆ สาดกระเซ็นเปรอะเสื้อคลุมเป็นทางยาว เขาเบี่ยงตัวหลบและยกมือขวาขึ้น “ ไปตายซะไป๊ !! ” เปลวไฟสีแดงสดลุกโชนขึ้นในอุ้งมือและพุ่งตรงเข้าใส่หมาป่าวิญญาณในทันที
อะไรบางอย่างที่เล็กแหลมปักเข้าที่ท้ายทอย รู้สึกเจ็บจี๊ดไปชั่วครู่แล้วร่างของเขาก็กระตุกเกร็งสองขาหมดแรงเอาดื้อๆ และทรุดฮวบลงกับพื้น เมื่อป่าวิญญาณตัวที่โดนไฟลวกกระโจนเข้าใส่อีกครั้ง
“ เรน !! ” ซิริอัสโถมตัวเข้าขวางร่างที่ล้มลงแน่นิ่งจึงถูกตะปบเข้าที่หน้าอกแล้วล้มกลิ้งไปด้วยกัน กรงเล็บแหลมกรีดลึกลงในผิวเนื้อ มันกำลังจะปลิดชีพเขาได้อยู่แล้วเมื่อมีดสั้นเล่มหนึ่งลอยมาปักเข้าที่ตาขวา หมาป่าส่งเสียงร้องโหยหวนและผละหนีไป
มือหนึ่งที่มองไม่เห็นฉุดให้ลุกขึ้นยืน “ ระวังหน่อยสิ ”
ดวงตาของซิริอัสเบิกกว้าง คิ้วขมวดมุ่นเมื่อรู้ว่าพลาดไปแล้ว ทันใดนั้นเขาก็พลิกดาบหันออกนอกลำตัวแล้วตวัดวาดไปข้างหน้าในท่าฟันศอก คมดาบนั้นเฉียดหน้าร่างที่มองไม่เห็นไปนิดเดียวแต่กลับถูกคอหมาป่าตัวหนึ่งเข้าจังๆ “ ระวังหน่อยสิ ” เขาว่าและกระตุกมุมปากยิ้มกวนๆ ก่อนจะเหลือบมองร่างไร้สติทางหางตารู้ในทันทีว่าต้องหาทางล่อพวกมันออกมาให้ไกลที่สุด “ มันจะลำบากไหมถ้าจะแสดงตัวให้ข้าเห็น ...มองไปเห็นแต่อากาศแบบนี้ถ้าโดนลูกหลงเข้าก็อย่ามาโทษแล้วกัน ” เหวี่ยงดาบกลับหลังแทงเข้าที่หน้าอกหมาป่าอีกตัวที่พุ่งเข้ามาด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ ...แต่ถ้าจะให้ดีก็ช่วยหลบไปไกลๆ อย่าเข้ามาขวางทางดาบนะครับท่านพรายอ่อนหัด ”
“ ท่านว่าใคร ”
“ ตัวเล็กนิดเดียวแขนก็ผอมกะหร่องไม่มีเรี่ยวแรงแบบนั้นจะทำอะไรได้... ”
เสียงคำรามที่รายล้อมเข้ามาทำให้การโต้เถียงยุติลงเพียงเท่านั้น
“ พักรบชั่วคราว ” ซิริอัสบอกพร้อมกับหมุนดาบกลับมาถือในท่าเตรียมจู่โจม “ มาร่วมมือกันก่อนดีไหม ”
เอลาเทลไม่ว่าอะไรแต่เมื่อสายตาสบเข้ากับปริมาณที่มากเกินกว่าจะรับมือเขาก็เปลี่ยนใจ “ ก็ได้ ”
แล้วร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นสู่สายตาซิริอัสเป็นครั้งแรก เขาอึ้งไปชั่วครู่และประจักษ์แก่ใจทันทีถึงน้ำเสียงตื่นเต้นระคนชื่นชมในความงามของเฟอร์โรเรน จนต้องหันมาเหลียวมองซ้ำอีกหลายๆ ครั้งให้แน่ใจ
“ หน้าข้ามีอะไรติดอยู่งั้นรึ ” พรายหนุ่มกระชากเสียงถามเพื่อซ่อนความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในอก ...เป็นครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวให้มนุษย์เห็น
“ ไม่มีอะไร ” ซิริอัสกระซิบแล้วหันหลังเข้ากระแทกเพื่อระวังหลังให้แก่กัน ...กลิ่นหอมอ่อนจางลอยมาแตะจมูก เขากระชับดาบในมือถึงจะดูอ่อนหัดแต่ลึกๆ ในหัวใจแล้วเขารู้ว่าวางใจได้
-------------------------------------------------------------------------
“ อืม... ” เฟอร์โรเรนครางลอดไรฟันในหัวปวดตุบจนแทบระเบิด และยังเจ็บจี๊ดที่ท้ายทอยไม่หาย เขายันตัวลุกขึ้นช้าๆ พยายามกระพริบตาเพื่อปรับให้รับภาพตรงหน้าได้ชัดเจน “ ที่นี่ที่ไหน ” เขารำพึงเมื่อแน่ใจแล้วว่ามันไม่ใช่ที่ที่เขาล้มลง
ตอนนี้เขานั่งอยู่บนทางลูกรังแคบๆ ที่ร้อนระอุราวกับถูกแดดแผดเผาตลอดเวลา สองข้างทางเป็นหน้าผาสูงขึ้นไปไกลสุดสายตามองเห็นเส้นขอบฟ้าสีออกแดงลางๆ กับขีดเสี้ยวสีเหลืองของพระจันทร์ “ พ่อฮะ... เอลาเทล... ” เขาลองตะโกนออกไปแต่เสียงที่ตอบกลับมาคือเสียงสะท้อนของตัวเองที่ดังซ้ำไปซ้ำมาจนปวดแก้วหู
เฟอร์โรเรนลุกขึ้นยืนพลางปัดฝุ่นสีแดงอมส้มออกจากเสื้อคลุม ชำเลืองมองกำแพงธรรมชาติที่มีต้นหญ้าแห้งเหี่ยวขึ้นแซมอยู่ตามซอกหินก่อนตัดสินใจเอาหัวโขกเต็มแรง “ โอ๊ย!! ” เขาโซเซซบหน้าผาสองมือยกขึ้นกุมหน้าผากที่ปูดนูนขึ้นมา
...สงสัยจะไม่ใช่ความฝันแฮะ... เขากวาดตามองไปรอบๆ ทางเดินที่ทอดยาวสุดสายตาอีกครั้งก่อนตัดสินใจออกเดิน
ยิ่งเดินหมอกก็ยิ่งลงหนา จากสายหมอกอ่อนๆ ตอนนี้มันบดบังทัศนียภาพตรงจนหมดสิ้นแม้แต่มือตัวเองยังเห็นเพียงเงาลางๆ เฟอร์โรเรนสะบัดมือเบาๆ ครั้งหนึ่ง ลูกไฟสีส้มจางพุ่งออกมาแล้วลอยอ้อยอิ่งนำหน้าไป
ลมเย็นยะเยือกจนถึงไขสันหลังพัดมาวูบหนึ่ง สายหมอกคลายตัวออกทำให้เห็นประตูบานคู่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ระหว่างเสาสูงสองต้นที่เหมือนทำมาจากงาช้างที่ใหญ่โตกว่าธรรมดาราวยี่สิบเท่า ถัดออกไปไม่ไกลนักเงาลางเลือนของร่างหนึ่งยืนอยู่ริมขอบหินที่แตกระแหงลึกลงไปเป็นหุบเหว
“ สวัสดีครับ ” เขาร้องทักพลางเคลื่อนกายเข้าใกล้ยินดีนักที่ได้พบใครสักคน
ลมเย็นพัดมาอีกครั้งคราวนี้แรงกว่าครั้งก่อนเหมือนกับเป็นลมเตือนก่อนที่พายุร้ายจะมา ประตูเหวี่ยงเปิดออกช้าๆ ตอนที่เขาตัดผ่าน ลมดูดรุนแรงพัดหมุนออกมาจากข้างใน เฟอร์โรเรนยกสองแขนขึ้นป้องหน้า และใช้ปลายเท้าจิกยันพื้นไว้แน่นเมื่อลูกไฟที่เขาเสกขึ้นถูกดูดหายลับเข้าไป เกิดเสียงลั่นเปรี๊ยะเบาๆ เมื่อมันแตกออก
ดูเหมือนว่าร่างนั้นจะขยับเข้าหา เฟอร์โรเรนหรี่ตาลงและเพ่งมองฝ่าออกไป รู้สึกคุ้นเคยอย่างไรพิกลแต่ก่อนที่จะนึกออกร่างของเขาก็ถูกลมยกลอยขึ้นจากพื้นแล้วหอบเข้าไปยังความมืดมิดด้านหลังประตู ทิ้งให้เงาร่างนั้นยืนโดดเดี่ยวมองดูบานประตูที่เหวี่ยงปิดสนิทอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------------------------------
กลางป่าบนดินแดนมนุษย์ใกล้เมืองเบอร์เรียน่า
“ เกิดอะไรขึ้นกับเขา ” ซิริอัสถามเสียงแผ่วหลังจากแนบแก้มเข้ากับจมูกของร่างที่นอนนิ่ง เกือบสัมผัสไม่ได้ถึงลมอุ่นๆ ที่ผ่านออกมา
เอลาเทลคลำพบเศษผงบางอย่างที่หลังคอ เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยมันอย่างพิจารณาก่อนจะโรยลงบนพื้นแล้วหันไปมองพื้นดินที่แตกออกเป็นทางยาว “ ใครบางคนพยายามส่งวิญญาณเขาไปที่เมืองปิศาจ ”
“ ท่านว่าอะไรนะ ”
“ มนุษย์นี่หูไม่ดีรึไงถึงต้องให้พูดซ้ำอยู่เรื่อย ” เอลาเทลบ่นพลางกระชากสายสร้อยออกจากคอเอาจี้ยัดใส่มือร่างที่นอนนิ่งกุมมือทับลงไปแล้วพึมพำอะไรในลำคอ เกิดแสงสว่างออกมาจากมือที่กุมไว้และเมื่อมันจางหายไปร่างของพรายหนุ่มก็ล้มลง
--------------------------------------------------------------------------------------
เฟอร์โรเรนตกลงมาในทุ่งดอกไม้กว้างไกลสุดสายตา อีกครั้งที่เขาผวาลุกขึ้นจากพื้นแล้วกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความพิศวง “ ฝัน... เหรอ... ” ถอนหายใจออกเต็มเหยียดเมื่อรู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่จะหลอกตัวเอง ถึงทิวทัศน์ที่ปรากฏตรงหน้าจะสวยงามชวนให้เคลิบเคลิ้มสักเพียงใดแต่ก็ไม่อาจคลายความหวาดวิตกที่เต็มล้นขึ้นในหัวใจได้ ด้วยความจริงที่ว่าเขาพลัดหลงมาในที่ที่ไม่รู้จักเพียงลำพัง
ผีเสื้อตัวน้อยบินหยอกเย้าผ่านเขาไปก่อนจะบินวนมาเกาะลงบนยอดจมูก นัยน์ตาสีน้ำตาลดำเคลื่อนเข้าหากันเพื่อมองดูเจ้าแมลงปีกสวยตัวจิ๋ว
“ อย่ากังวลไปเลย... ”
เสียงหนึ่งที่หวานปานน้ำผึ้งดังขึ้นทางด้านหลัง เฟอร์โรเรนสะดุ้งสุดตัวจนผีเสื้อบินผละไป เขาหันไปตามเสียงและสบเข้ากับร่างหนึ่งที่สวยจนชวนตะลึง
เฟอร์เรนมองไล่ตั้งแต่เรือนผมสีทองสว่าง เรื่อยไปที่ดวงหน้าหวานรูปไข่ นัยน์ตากลมโตสีเขียวใสซุกซนน่ารัก ริมฝีปากบางอมชมพูระเรื่อ ลำคอยาวระหง ร่างเล็กบอบบางน่าทะนุถนอมภายใต้อาภรณ์บางเบาสีชมพูแซมเขียวอ่อนจาง
“ เจ้าว่าอะไรนะ... ”
ร่างนั้นหัวเราะคิกด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู “ ข้าเห็นเจ้ายืนหน้ามุ่ยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว กังวลเรื่องอะไรอยู่หรือคะ ...ถ้าอย่างไรให้ข้าช่วยผ่อนคลายเอาไหม ”
“ ไม่ดีกว่านะ... อืม... ก่อนอื่นข้าอยาก... ”
ร่างเล็กล้วงเอาขวดแก้วใสเจียระไนออกมาจากสาบเสื้อแล้วดึงจุกเปิดออก ละอองไอสีรุ้งกรุ่นกลิ่นหอมแผ่กำจายมากระทบจมูกฉุดเอาความคิดสับสนออกจากสมอง และดึงรั้งสติให้ผ่อนเคลิ้มไปกับเสียงเพลงบรรเลงกล่อมที่แว่วขึ้นในหู เธอเคลื่อนกายเข้ามาช้าๆ ราวกับลอยมา ฝ่ามือเนียนนุ่มแนบประคองเข้าที่สองแก้ม “ ทำใจให้สบายนะคะ ” กดร่างให้ล้มตัวลงนอนช้าๆ มือหนึ่งลูบไล้อย่างซุกซนไปตามเสื้อคลุมและซอกซอนเข้าไปคลึงเคล้าบนแผ่นอกเรียบ ในขณะที่อีกมือถือขวดแก้วชูไว้เหนือจมูก
“ ข้า... ” ภายใต้สติที่เริ่มเลือนราง เฟอร์โรเรนปัดขวดออกจากจมูก “ ...ที่นี่ที่ไหน ”
“ จะสนใจไปทำไม ” มือเรียวแตะลงบนริมฝีปาก และไล้เบาๆ เธอก้มหน้าลงใกล้ทุกทีๆ จนเส้นผมอ่อนนุ่มร่วงลงระแก้ม ขวดแก้วที่อยู่อีกมือค่อยเอียงลงช้าๆ เทสารกึ่งแข็งกึ่งเหลวลงบนจมูกและปาก ฝ่ามือไล้เลื่อนลงไปเรื่อยจนถึงขอบกางเกง “ ทำใจให้สบายนะคะ...
แป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว ”
“ อือ... ” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหรี่ลงช้าๆ ปากเผยออ้าออกรับสารที่พร่างพรูลงมาเป็นสาย
...อย่าหลับนะ...
เสียงหนึ่งที่เหมือนจะคุ้นเคยดังขึ้นในหัว
...ลืมตาขึ้น เปิดตาให้กว้างเข้าไว้แล้วมองดูให้ดีๆ ใช้ใจมองผ่านดวงตา...
“ หา... ว่าไงนะ... ”
“ ปล่อยใจให้สบายค่ะ... หลับตาลงนะคะ... นั่นแหละค่ะ... ”
...ลืมตาขึ้น...
เสียงนั้นดังจนเกือบเหมือนตวาด นัยน์ตาของเฟอร์โรเรนเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ จุดแสงสีน้ำเงินเต้นระยิบขึ้นบนพื้นสีน้ำตาลเข้ม
ร่างเล็กผงะถอยออกไปเล็กน้อยก่อนจะโน้มลงมาใหม่ สารในขวดสาดกระจายเต็มหน้า เขายกแขนขึ้นค้ำร่างเธอไว้แล้วบิดตัวสำลักเอาของเหลวร้อนแสบคอออกมา เลือดไหลหยดเกาะที่มุมปาก ฝ่ามือที่ทาบทับอยู่ให้สัมผัสที่แตกต่างจากเมื่อครู่
“ อย่าดื้อสิคะ ” เธอกระซิบ
เฟอร์โรเรนผลักเธอออกไปตอนนี้เขาได้สติกลับคืนมาครบถ้วนแล้ว สองมือยกขึ้นเตรียมร่ายคาถาแต่ก็ไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมาจากลำคอที่ร้อนผ่าวเลย เขาพยายามกลืนน้ำลายแต่แล้วก็ต้องขย้อนมันกลับออกมา รูจมูกแสบคันจนหายใจไม่ออก
“ ผงสนธยา ” ร่างเล็กกรีดกรายอวดขวดแก้วในมือที่ยังเหลือสารอยู่ครึ่งหนึ่ง “ ให้ความสุขสมได้ก็ฆ่าให้ตายได้... ” เธอเทสารใส่มือแล้วเป่าเบาๆ ใส่หน้าเขาที่ยกสองแขนขึ้นป้อง... ทั้งกลั้นหายใจ... ปิดปาก... ปิดตาให้สนิทที่สุดแต่ละอองของมันก็สามารถชำแรกผ่านเข้ามาได้
น้ำใสเอ่อขึ้นอาบขอบตาที่ปวดแสบจนลืมไม่ขึ้น เขาพยายามใช้แขนเสื้อเช็ดมันออกไปแต่กลับทำให้ความเจ็บแสบแผ่ขยายเป็นวงกว้าง อีกครั้งที่เขาพยายามร่ายเวทมนตร์แต่มันก็ไม่เกิดผล
“ อย่าพยายามเลย ผงสนธยากัดกร่อนทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่เวทมนตร์หรือวิญญาณ ” ร่างเล็กขยับเข้าใกล้ช้าๆ เธอจับแขนของเขาแยกออกแล้วโอบสองแขนรัดรอบคอ ทั้งที่ไม่ได้เกาะเกี่ยวแน่นหนาอะไรแต่ดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดแถมยังรู้สึกอึดอัดแน่นเข้าทุกที เธอซุกไซ้หน้าลงกับซอกคอจูบเบาๆ ก่อนจะแลบลิ้นเลียทำความสะอาด เฟอร์โรเรนขยับหนีด้วยความขยะแขยงแต่ก็ถูกฝ่ามือทรงพลังยึดไว้ นิ้วเรียวหมุนเกี่ยวผมเล่นอย่างมันมือ เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่เผยออ้าออกเล็กน้อยอวดฟันเขี้ยวซี่เล็กวาววับที่โผล่พ้นมุมปาก ต้องการลิ้มรสเหยื่ออันโอชะจนแทบอดใจไม่ไหว ปากอ้าออกกว้างขึ้นแล้วงับลงบนซอกคอ
ฝ่ามือเรียวจิกเข้าที่เรือนผมสีทองแล้วกระชากออกสุดแรง ร่างเล็กกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนโดนไฟเผา เธอผละออกจากเฟอร์โรเรนที่ยินดีนักเมื่อเห็นผู้มาช่วย
พรายหนุ่มหอบจนตัวโยนด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการออกแรงวิ่ง เหงื่อกาฬเม็ดโตผุดพราวขึ้นเต็มหน้าที่เปื้อนเลือดเป็นรอยยาว สีหน้าหวาดวิตกแต่แววตาสีน้ำตาลอ่อนคลายความกังวลลงอย่างเห็นได้ชัด
ทิวทัศน์รอบตัวแปรเปลี่ยนไปในทันที สุสานโครงกระดูกปรากฏขึ้นแทนที่ในสายตา ซากร่างไร้วิญญาณเกรอะกรังด้วยคราบเลือดกองเต็มใต้ฝ่าเท้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ร่างเล็กยืดยาวออกและล่ำสันขึ้น ผิวกายเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ฝ่ามือหดเกร็งเห็นเส้นเลือด ปีกเป็นพังผืดน่าเกลียดงอกยาวออกมาจากกลางหลัง เช่นเดียวกับหางโล้นเลี่ยนที่สะบัดอย่างไม่สบอารมณ์ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมันก็ไม่ได้สวยงามอีกต่อไปแล้ว แต่บิดเบี้ยวน่าเกลียดด้วยเขี้ยวที่งอกยาว เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งตกสะเก็ดอย่างกระหายเมื่อเห็นเหยื่อรายใหม่ก่อนจะกางปีกออกแล้วพุ่งเข้าใส่
เอลาเทลฉุดมือให้ออกวิ่ง เขาอยากสู้แต่ไม่มีอาวุธติดตัวสักชิ้นเดียว ...มันถูกทิ้งไว้กับร่างเนื้อที่จากมา กองกระดูกทำให้พวกเขาช้าลงแต่อีกไม่ไกลก็จะไปถึงบานประตูหนา เกิดเสียงดังกร๊อบ! กร๊อบ! ตามติดทุกฝีก้าวเมื่อกระดูกแตกละเอียดอยู่ใต้ฝ่าเท้า
ฝ่ามือที่มีกรงเล็บยาวสีดำสนิทโฉบรัดเข้าที่ด้านหลังและดึงลอยขึ้นไปในอากาศ เอลาเทลพยายามดิ้นรนแต่ฝ่ามือยิ่งบีบแน่นเข้า
เฟอร์โรเรนถูกอะไรบางอย่างดึงให้ล้มลงตรงหน้าประตูพอดี หน้าทิ่มไถลไปกับซากเละที่เลือดยังไม่แห้งดี เขาก้มลงมองและเห็นมือแห้งเหี่ยวโผล่ขึ้นมาจากกองกระดูกกำรอบข้อเท้าของเขาไว้แน่น เฟอร์โรเรนทั้งถีบทั้งสะบัดแต่มันก็ไม่หลุดออกง่ายๆ สูงขึ้นไปเอลาเทลกำลังดิ้นรนสุดชีวิตให้พ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช
เฟอร์โรเรนเขยิบเข้าใกล้ประตูและพยายามเปิดมันออกแต่มันก็ไม่ขยับสักนิดเดียว ฝ่ามือเริ่มไต่ขึ้นมาตามท่อนขามันทั้งจิกทั้งข่วนทิ้งรอยถลอกมีเลือดซิบเป็นทางยาว เขาลองอีกครั้ง จ้องเขม็งไปที่มือนั่นและทำทุกวิถีทางเพื่อให้คาถาหลุดออกมาจากลำคอแต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม
ฉับพลันบานประตูก็เปิดแง้มออก แสงสว่างจางๆ ส่องผ่านเข้ามา และเฟอร์โรเรนแน่ใจว่าเขาเห็นร่างหนึ่งหลังบานประตูนั่น
ความหวังเริ่มพร่างพรูเข้ามา เขาโน้มตัวลงและดึงมือนั้นสุดแรง เลือดสาดกระเซ็นเป็นสายเมื่อมันหลุดติดมือขึ้นมา เฟอร์โรเรนใช้เวลาเล็งเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะปามันใส่หน้าเจ้าตัวประหลาดมีปีก และก็ไม่พลาดเป้าฝ่ามือนั่นจิกเข้าเต็มแรงที่ลูกตา ร่างนั้นกรีดร้องโหยหวน ปล่อยร่างพรายหนุ่มล่วงลงสู่พื้น เขาโซเซลุกขึ้นยืน เฟอร์โรเรนตะเกียกตะกายเข้าไปหาและฉุดมือดึงกันออกมาจากประตูก่อนจะใช้หลังดันมันปิดเข้าไปและทรุดกายพิงอยู่อย่างนั้น หมดเรี่ยวแรงที่จะไปต่อ
“ ท่านปลอดภัยดีใช่ไหม ” เอลาเทลถามเสียงแผ่ว
เฟอร์โรเรนพยักหน้าที่มีรอยแดงเป็นปื้นและคราบน้ำตาให้แทนคำตอบ
“ ท่านคงโดนผงสนธยาเข้าไป... ไม่ต้องห่วงหรอกอีกสักพักคงหาย ...มาเถอะเราต้องรีบ ” ยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
เฟอร์โรเรนลุกขึ้นบ้าง เขางงจนคิดอะไรไม่ออกและในเสี้ยววินาทีที่เหลียวกลับไปมองเขาก็เห็นร่างนั้นอีกครั้ง มันดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาดจนเกือบจะแน่ใจว่ารู้จักพอๆ กับที่ไม่รู้จัก และเพราะเหตุใดไม่ทราบเขารู้สึกว่าร่างนั้นกำลังส่งยิ้มมาให้
“ มาเถอะ ” เอลาเทลเร่ง เฟอร์โรเรนหันไปพยักหน้ารับและเมื่อเขาหันกลับไปมองอีกครั้งเงาร่างนั้นก็หายไปเสียแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------------------------
เปลือกตากระพริบเปิดขึ้นช้าๆ เฟอร์โรเรนกำลังพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อร่างหนึ่งโถมเข้าใส่จนเกือบจะหงายหลังล้มไปอีกครั้ง
“ โล่งอกไปที ” ซิริอัสปล่อยเขาออกจากวงแขนพลางมองสำรวจอย่างถี่ถ้วน และถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นประกายแสงสีทองเต้นระยิบไปตามร่างกาย
เฟอร์โรเรนมองข้ามไหล่ซิริอัสไปและเห็นเอลาเทลกำลังคล้องสายสร้อยเส้นหนึ่งลงรอบคอ “ ท่านปลอดภัยใช่ไหม ” ในที่สุดเขาก็เค้นเสียงออกจากลำคอที่แสบร้อนจนได้
เอลาเทลเลิกคิ้วพลางดึงคอเสื้อเปิดออกให้เห็นรอยช้ำจางๆ ที่กำลังเลือนหายไป
“ เห็นทีคืนนี้เราคงไม่ได้พักแล้วล่ะ ” ซิริอัสบอกในขณะที่ช่วยฉุดมือ เฟอร์โรเรนให้ลุกขึ้น “ เราไล่เจ้าพวกนั้นไปได้แต่มันอาจกลับมา
อีก... แล้วข้าก็กลัวว่าเจ้าจะ... ” ยักไหล่พลางออกเดินนำไป
หลังจากออกเดินไปได้ครู่เดียวซิริอัสก็ยกมือขึ้นกุมหน้าอกแน่น ร่างเอนไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนเซถอยหลังไปพิงกับต้นไม้และใช้มืออีกข้างค้ำพยุงตัวเองเอาไว้
“ เจ็บตรงไหนเหรอฮะ ” เฟอร์โรเรนรีบเข้าไปช่วยประคอง
“ ไม่... เป็นไร... ” ซิริอัสโบกมือไล่
เอลาเทลส่ายหน้าช้าๆ แต่ทิ้งสายตาให้สบไว้กับดวงตาดำขลับก่อนจะก้าวเข้ามาแทรกกลางแล้วกดให้นั่งลง
“ ท่านจะทำอะไร... ” ซิริอัสตะโกนก้องเมื่อพรายหนุ่มพยายามดึงเสื้อคลุมของเขาออกจากตัว “ อึก!! ” เลือดก้อนหนึ่งพุ่งขึ้นมาตามลำคอ
เขายกมือขึ้นปิดปากแน่นแต่มันก็ยังซึมไหลออกมาตามร่องนิ้วมากมาย
“ จะตายแล้วยังปากแข็งอีก ” เอลาเทลพูดพลางดึงเสื้อตัวในเลิกขึ้นจนถึงคอ
เฟอร์โรเรนทรุดตัวลงนั่งสองมือประคองรับร่างสูงที่เอนลงเพราะความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดจากบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าอก “ ท่านพ่อ... แผลท่าน... นี่ท่านทนมานานแล้วสิเนี่ย ”
ซิริอัสใช้หลังมือปาดเช็ดเลือด “ แค่หมากัดนิดๆ หน่อยๆ เองน่า ” ปากพูดดีแต่หน้าเริ่มซีดเป็นสีอมม่วง
“ แต่บังเอิญว่าหมาที่ว่านั่นเป็นหมาป่าวิญญาณน่ะสิ ” เอลาเทลถอดเสื้อคลุมออกแล้วใช้กดซับเลือดสีคล้ำที่ยังไหลไม่หยุด “ เขี้ยวเล็บของมันมีพิษที่ยาใดก็ไม่อาจรักษาได้ ” เหมือนกับการแสดงสดประกอบคำบรรยายเมื่อหน้าของซิริอัสซีดลงทุกทีและตอนนี้ก็ออกเขียวแล้ว “ ถ้า
ท่านไม่ตายเพราะพิษ ท่านก็จะตายเพราะเสียเลือด ...ปากแผลจะไม่ยอมสมานตัว ทางรักษาเดียวคือใช้เวทย์รักษา... แต่ข้าเกรงว่าตอนนี้พิษจะลามจนเกินแก้เสียแล้ว ”
“ แล้วมีทางอื่นอีกไหม ” เฟอร์โรเรนถามอย่างร้อนรนเมื่อลมหายใจของ ซิริอัสเริ่มติดขัดและขาดห้วง
“ ตามปกติแล้วไม่... ” เอลาเทลตอบเรื่อยๆ ราวกับไม่ใส่ใจร่างตรงหน้าที่พร้อมจะตายคามือเขาได้ทุกเมื่อพร้อมกับวางเสื้อคลุมชุ่มเลือดลง “ ...ตัวยาที่ชนิดเดียวที่รักษาได้ไม่มีเคยมีผู้ใดหาพบ ...แต่ท่านโชคดีมากรู้ไหมเพราะตอนนี้ยาที่ว่านั่นอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว ” เฟอร์โรเรนกำลังจะอ้าปากถามว่าเขาหมายความว่าอะไรเมื่อพรายหนุ่มวางฝ่ามือทาบลงที่หน้าอกชุ่มเลือด ประกายแสงสีอ่อนจางระยิบขึ้นที่ปลายนิ้วก่อนจะเลื่อนไปตามบาดแผลและเริ่มทำหน้าที่ของมัน
หลังจากการรักษาผ่านไปราวสิบห้านาทีพิษก็ถูกขับออกจนหมดและปากแผลปิดสนิท เอลาเทลยืดตัวขึ้นช้าๆ ไปยืนกอดอกมองดูอยู่ไม่ไกล ในวินาทีนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่ามีสัญญาณผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นกับพรายหนุ่มแม้แต่ตัวเขาเอง
ซิริอัสสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกไปแล้วยันตัวลุกขึ้นยืนบ้างโดยมีเฟอร์โรเรนช่วยประคอง เขายกมือขึ้นปรามและขยับเดินไปรอบๆ ด้วยตนเอง รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ สุดยอด ” เขารำพึงในขณะที่กำลังหมุนข้อต่อเพื่อยืดเส้นยืดสาย “ เห็นทีข้าคงต้องมองท่าน... ” พูดได้เพียงเท่านั้นเมื่อหมุนตัวหันกลับมาเห็นพรายหนุ่มโงนเงนล้มลงกับพื้นต่อหน้าต่อตา
ซิริอัสถลาเข้าไปประคองศีรษะยกขึ้นและตบหน้าที่ซีดจนเป็นสีอมเขียวเบาๆ นัยน์ตาคมที่เคยมองอย่างแข็งกร้าวอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด “ เอลาเทล... ” ร่างโปร่งค่อยเลือนหายไปจากสายตาแต่สัมผัสในอ้อมแขนบอกเขาว่าพรายหนุ่มยังคงอยู่ตรงนั้น
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
“ เขาฟื้นแล้วฮะ ”
เสียงใบไม้กระจายข้างตัวทำให้พรายหนุ่มรู้ว่าใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้นและตอนนี้ก็กำลังขยับเปลี่ยนท่าเพื่อช่วยประคองให้เขาลุกขึ้นนั่ง
เอลาเทลกวาดตามองไปรอบๆ และตระหนักในทันทีว่ามันไม่ใช่ที่เดิม แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากถามผู้ที่อยู่เคียงข้างก็ช่วยไขข้อข้องใจให้เสร็จสรรพ
“ ตอนนี้เราอยู่ชายป่าแล้ว เดินตัดออกไปราวครึ่งชั่วโมงก็จะเห็นตัวเมือง ...อ้อ! ท่านหลับไปตั้งค่อนวันแน่ะ ”
พรายหนุ่มเบิกตากว้างสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ยิ้มร่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังเมฆ ...ที่อยู่ตรงศีรษะเขาพอดี เอลาเทลลดสายตาลงช้าๆ
“ แล้วข้า... ”
เฟอร์โรเรนจุ๊ปากได้เวลาทูตสันถวไมตรีจำเป็นแล้ว ( ...แอบหวังอยู่ในใจลึกๆ เหมือนกันว่าจะไม่ทำให้เรื่องมันแย่ยิ่งกว่าเก่า... พ่อของเขายิ่งปากแข็งอยู่ด้วย ) เขาตวัดสายตาไปทางร่างสูงที่ยืนพิงต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไปเร็วๆ พร้อมกับพยักพเยิดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางทิ้งให้พรายหนุ่มนั่งงงอยู่คนเดียว
“ เจ้าว่าจะสำเร็จไหม ” กระซิบถามเบาๆ กับกระรอกป่าที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้เหนือหัว มันผงกหัวสองสามครั้งแต่ดูเหมือนกำลังมองหาอาหารมากกว่า นกกระจอกสีน้ำตาลแดงเกาะลงบนศีรษะและส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย “ ให้กำลังใจกันหน่อยดิ ” นกกระจอกเอียงคอและหลุบสายตาลงมอง “ ข้ารู้... แต่พวกเจ้าก็เห็นอย่างที่ข้าเห็นนี่นา... ว้า! อยู่ตรงนี้ไม่ได้ยินเลยแฮะ... เอางี้ ” เขานั่งยองลงกับพื้น ก้มๆ เงยๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วหันไปเกาะขอบต้นไม้แอบดูสองร่างที่อยู่ไกลออกไป
“ มีธุระอะไรกับข้ารึ ” ซิริอัสยกมือขึ้นกอดอก และล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุม
เอลาเทลไม่ว่าอะไรเพราะเขาก็ไม่แน่ใจตนเองเหมือนกันว่าอะไรกันที่พาเขามายืนอยู่ตรงนี้ ฉับพลันคำถามหนึ่งที่นึกสงสัยมานานก็แล่นเข้ามาในหัว เขาถามมันออกไปในทันที “ ท่านรู้ได้ยังไงว่า... ”
“ กลิ่น ” ซิริอัสชิงตอบเสียก่อน
“ กลิ่นอะไร... นี่ท่านอย่ามาพาลหาว่าข้าเป็นไอ้ตัวเหม็นสีเขียวนะ แค่เรื่องร้ายๆ เมื่อคืนข้าก็เหนื่อยจนไม่มีแรงจะเถียงกับท่านแล้ว ” เสียงของพรายหนุ่มดังจนทำให้นกที่เกาะอยู่บนต้นไม้บินหนีไป จิ้งหรีด ตั๊กแตนสายลับจำเป็นของเฟอร์โรเรนที่ซ่อนตัวอยู่ในกอหญ้ากระโดดหนีตายกันจ้าละหวั่นเพื่อหลบฝ่าเท้าที่บดขยี้ลงบนพื้นด้วยความคับข้องใจ
“ อะไรกัน... แค่นี้เหนื่อยแล้วรึ ”
เอลาเทลกำลังจะสวนกลับว่า “ แล้วไง ” เมื่อซิริอัสพูดประโยคต่อมา
“ ...การรักษาคงทำให้เจ้าเสียพลังไปมากสินะ ...ถ้ายังไงช่วยโผล่หัวเขียวๆ ของท่านมาให้ข้าเห็นหน่อยได้ไหม จะได้รู้ว่าอยู่ดีไม่ตายไปเสียก่อนนะท่านพราย... อ่อนหัด ”
ร่างโปร่งปรากฏในสายตาทันทีตามคำขอ และดูเหมือนว่าจะได้ของฝากเป็นมีดสั้นวาววับในมือเสียด้วยสิ “ ไหนท่านลองพูดใหม่ซิ ”
ซิริอัสลดมือข้างหนึ่งลงปล่อยตามสบายในขณะที่มืออีกข้างยังอยู่ในเสื้อคลุมและขยับไปมาอยู่บริเวณเอว “ จะกี่ครั้งก็ได้... ” ว่าพลางสาวเท้าเข้าใกล้ “ ว่าแต่คิดดีแล้วรึที่หันดาบใส่ข้า หรือว่าลืมคำเตือนข้าเสียแล้ว ”
เอลาเทลก้าวถอยหลังเขารู้ดีว่ามนุษย์ผู้นี้พูดจริงทำจริง ยิ่งได้เห็นฝีมือตอนเผชิญหน้ากับหมาป่าวิญญาณยิ่งซาบซึ้งในความสามารถ นั่นยังไม่นับรวมถึงสิงห์ซ้ายที่อยู่ข้างเอวด้วยนะ “ ข้ามิเคยลืม แต่กล้าท้าออกไปเพราะมั่นใจว่าไม่เป็นรองท่าน ”
“ พูดได้ดีนี่ท่านพราย... แต่เห็นแค่หน้าอ่อนๆ ของท่านข้าก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าฝีมือคงไม่ต่างกัน ” ร่างสูงสืบเท้าประชิดขึ้นทุกทีและต้อนพรายหนุ่มไปติดต้นไม้ เขายกแขนข้างหนึ่งขึ้นพาดค้ำเหนือศีรษะแล้วก้มลงมองร่างที่สูงเพียงไหล่ด้วยรอยยิ้มขำขัน นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ
“ อย่าคิดนะข้าว่าจะกลัวการข่มขู่ของท่าน ”
“ ก็ดี ” ซิริอัสตอบกวนๆ และขยับหน้าเข้าใกล้ขึ้นอีก “ ข้าจะได้บอกให้รู้ไว้ว่า... ” สอดหน้าเข้าที่ข้างแก้มแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเรียวแหลม “ ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้เอลาเทล ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกโพลงด้วยความสนเท่ห์ เขาหันกลับรวดเร็วจนแก้มนวลสีกับแก้มสากของอีกฝ่ายที่ยืดตัวขึ้นในทันทีที่พูดจบ “ ท่านว่าอะไรนะ ”
“ ข้าไม่ชอบพูดซ้ำจำไว้ซะด้วย ” ร่างสูงลดมือลงแล้วหมุนตัวกลับ “ อ้อ! ที่จริงแล้วตัวท่านก็ไม่ได้เป็นสีเขียวน่าเกลียดอะไรหรอกนะ... ฝีมือก็พอถูๆ ไถๆ ... ”
ซิริอัสกำลังจะเดินจากไปเมื่อเอลาเทลตะโกนขึ้นว่า “ เมื่อครู่ท่านพูดว่าขอบคุณเหรอ ” ซิริอัสสะดุ้งสุดตัวแล้วหันกลับมาคว้าตัวพรายหนุ่ม มือหนึ่งโอบเข้าที่หลังเอว อีกมือหนึ่งยกขึ้นปิดปากแน่น
แต่สายไปเสียแล้วเมื่อเสียงโห่ร้องอย่างยินดีดังแว่วมาจากด้านหลังต้นไม้ที่อยู่ถัดออกไป “ สำเร็จ! เย้!! ”
“ ให้ตายสิเจ้านี่มันจริงๆ เลย ” ซิริอัสซบหน้าลงกับบ่าลาดอย่างระอาใจ “ ได้ยินจนได้ ” เอลาเทลหน้าเหลอไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจและอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ ซิริอัสปล่อยเขาออกจากวงแขน “ นี่! บอกไว้ก่อนนะเอล่าถ้าเจ้าเปิดปากบอกเรนเรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าล่ะก็... ” เคาะหลังมือเข้าที่กลางหน้าผากอย่างหมายหัวไว้ก่อน แล้วจึงผละจากไปดื้อๆ
“ นี่ท่าน!... แล้วท่านถือดียังไงถึงมาเปลี่ยนสรรพนามแล้วเรียกข้าสั้นๆ ห้วนๆ แบบนั้น ” เอลาเทลตะโกนไล่หลังไปพลางเก็บมีดใส่ซอง ถึงจะรู้สึกเคืองอยู่บ้างแต่นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีแล้วไม่ใช่หรือถึงการยอมรับ
...เอลาเทล... นานแค่ไหนแล้วนะที่มันไม่ได้ถูกเอ่ยออกมาแบบนี้... สั้นๆ ง่ายๆ ไม่มีท่าน ไม่มีพิธีรีตอง และการโค้งคำนับ... ธรรมดาแต่... จริงใจ....
ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดเข้าโอบรัดรอบหัวใจ... ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนานนับตั้งแต่ชายคนนั้น... เพื่อนเพียงคนเดียว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ...
...เพื่อน...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
ถึงจะต่างเผ่าพันธุ์และเป็นศัตรูคู่อริกันมานานนับพันปี... แต่ในวันนี้มันเกิดขึ้นแล้วแน่นอน ...และจะไม่มีวันจางหายไปกับวันเวลารังแต่เพิ่มพูนขึ้นในหัวใจทุกวินาที
...มิตรภาพ...
~Ж Ж=== ===Ж Ж~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น