เธอกับเขา ไม่มี(เรา)keep walking เวอร์ชั่นเต็ม

เนื้อเรื่อง

 

T-CHOU

เธอกับเขา ไม่มี(เรา)keep walking เวอร์ชั่นเต็ม
 

1

          ณ  ร้านเล่นใต้เงาแสงจันทร์นวลผ่องเมฆขาวเคลื่อนคล้อยตามประกายของดวงดาวระยิบระยับผสานด้วยกลิ่นยามเย็นของบรรยากาศยามค่ำคืน  เมื่ออรุณหมดฟ้านกกาบินกลับรังสรรค์ ราตรีมหัศจรรย์ก็ได้เริ่มขึ้นบริเวณนั้นมีโต๊ะ 12 ตัวกับอีก 1 ตัว เก้าอี้ชุด ละ4ตัว ภายใต้แสงไฟสลัว สลัว  เหลืองอ่อนบาง ขาวนวล ผู้คนจับจองที่กันเกือบหมด แต่ยังดีที่เหลือที่ว่างสำหรับการสังสรรค์เฮฮาในคืนจันทร์หงายนี้      

   ผม   (เป็นพระเอก)ของงาน  มีเขาเป็น(ตัวร้าย) และเธอ(แฟนกึ่งเก่ากึ่งเพื่อนตอนนี้) เป็นนางเอก แต่ผมขอเรียกเธอว่า ”คุณ” ดีกว่าแม้อาจดูขัดขัด เราสามคนสั่งเหล้าแบล็คแห่งตระกูลเลเบอร์

“คุณไม่ดื่มเหล้านิ”  ผมพูด เรื่องนี้ผมรู้ดี        ” นั้นมันเมื่อก่อน”    เธอตอบ    ความรู้สึกตอนนี้เงียบและอึดอัดขึ้นมาเชยเลย   “ผมชอบร้านนี้” ตัวร้ายพูด
ผมหยิบแก้วเปล่าทรงไม่สูงขอบบนห้ามุม 3ใบ และค่อยๆรินเลเบอร์ที่สั่งมาลงที่ละแก้วละแก้วจบลงที่แก้วของเขา  ผมส่งแก้วแรกให้คุณเธอถือเป็นธรรมเนียมที่มักจะปฏิบัติเสมอมา ครั้งเมื่อน้ำต้มผักจืดจืดยังหวานได้ เธอรับมันแต่ไม่ตอบอะไร  ผมยื่นอีกแก้วให้เขา ตัวร้ายแสดงอาการนิดนิดแค่ยิ้ม จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วชี้จุ่มในแก้วเหล้าเพรียวที่ผสมน้าแข้งสามก้อนกลมเสร็จก็ดูดนิ้วเหมือนเด็ก กลิ่นแอลกอฮอล์คงติดที่ปลายนิ้วผมมองที่แก้วใบใสใสของผมสีของเหลวเข้มดั่งเปลวเพลิงล้อรถโกดล์ไรเดอร์ผมหยิบแล้วใช้นิ้วจุ่มลงในแก้วแล้วขนไปตามจังหวะของในร้าน ความรู้สึกผมมันช่างประหม่าอะไรอย่างนี้

 ผมถามเขาสูบบุรี่บาโบโล่แดงไหม   “ไม่ ผมไม่สูบบุรี่" ในเป็นคำตอบง่ายง่ายของเขา

สภาพในร้านตกแต่งด้วยศิลปะ เน้นโปสเตอร์สีซีเปียออกเหลืองๆจางๆเก่าๆหนังแนวย้อยยุคคุณภาวนา ชาญชนะกิจ2000ล้านผนังกั้นสองดด้านสิ่งที่สะดุดตาคือไฟห้องน้าบริเวณโถปัสสาวะสามารถเปลี่ยนสีสลับกันไปแดง-ส้ม-เหลือง-เขียว-น้าเงิน-ม่วงวนกันไป โคมไฟที่แขวนเป็นลูกบอลกลมสีเงินสะท้อนแสงระยิบระยับยิ่งกว่าสี่ตะกั่วไทเทเนียมผสมกัน  ลูกค้าทั่งคุณชายคุณหญิงแออัดเต็มร้านดั่งทุ่งดอกตะวันเบ่งบานบ่งช่อรอผึ้งมาหยิบน้ำหวาน

2

ท่วงทำนองเพลงร้องบรรเลงขับขานกลมประสานให้เสนาะแก้วหูยิ่งนัก ผมจิบเหล้าแบล็คแห่งตระกูลเลเบอร์ไป3แก้วรวดและเมื่อกี้อีกดริ้งค์ แต่เธอกับเขาได้แต่จิบดูทีท่าจะชะลอการดื่มแก้วต่อไป ส่วนผมดื่มอีกเป็น5แก้วไปแล้ว     “จะไหวหรอ”  เธอถาม     ผมเงียบผมคิดว่าเธอรู้ดีว่าผมคอทองแดง ผมรู้สึกอยากกินขึ้นมาอีกจึงรินเพิ่มอีกแก้ว น้าแอลกอฮอล์ไหลกรัวลงมาที่มุมปากล่างเพราะรีบดื่มมันเร็วเกินไป รสชาติทั่งขมทั่งขื่น  “คุณดื่มจัดหนัก” เขาพูด

ขวดวิสกี้ใส่ที่เหลือเหล้าไม่ถึง400มิลลิลิตรถูกแสงจันทร์บนฟ้าสีนวลผ่องกระทบขวด ลูกค้ายังคงแน่นขณะเวลาตอนนี้คงประมาณ1.45 นาฬิกา “เราจะกลับ” เขาและเธอพูด คำนี้มันช่างบาดแก้วหูเหลือเกิน “ขออีกแก้ว” ผมพูดขัดขึ้น         ”....................”เธอกับเขาเงียบ   ผม เธอ เขา เราไม่มี ช่างประประโยคที่ผมคิดได้อยู่ในขณะนี้       “ฉันจะกลับ”      “เธอเมามาก”   ผมรู้ดีว่าเธอเป็นคนใจร้อนกลับต้องเป็นกลับ ความเงียบเข้าครอบงำ เธอตะวาดใส่ผมให้ผมหยุดดื่มวิสกี้ดำนี้ซะ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าไปในศีรษะกับความเมาของผม  ผมสบถคำหยาบใส่เธอ   ”ยัย บ้า”      เขาเงียบ”..............”  เธอเงียบ”.............. “  สุดท้ายภายใต้หลังคาของร้านเหล้ายามฝนตกทั่งกลิ่นไอฝนและควันรถจากท่อไอเสียผสมปนกันไปไฟในร้านดับแล้วความมืดเข้าปกคลุมร้าน เก้าอีก2ตัวข้างผมว่างสนิท ผมนอนสลบตาโต๊ะเหล้าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จอนนี่วอกเกอร์น้ำดำแห่งตระกูลเลเบอร์ “รักษาการเดินด้วยนะครับ”เสียงของพนักงานร้าน

 THE  END

 ขอบคุณมากครับที่อ่านและให้กําลังใจ(จริงเปล่า)