คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro ครั้งแรก
หลงรัก
Intro
ครั้งแรก
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว แต่ฮยอกแจกลับไม่เคยลบเลือนมันไปจากหัวใจเลย
...เซ็กส์ครั้งแรก...
“ฮยอกแจ พี่สาวรักนายมากเลยนะ”
เสียงหวานพร่ำบอกพร้อมกับริมฝีปากที่คลอเคลียอยู่ริมใบหู ฮยอกแจเป็นแค่เด็กบ้านนอกธรรมดาๆ คนหนึ่งที่พ่อแม่เสียชีวิตตอนอยู่ชั้นประถม เขาเข้ามาทำงานเพื่อส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือในกรุงโซลจนได้มาเจอกับรุ่นพี่มัธยมปลายปีสามที่สวยที่สุดในโรงเรียน
“ผมก็รักพี่จีฮโยครับ”
สิ้นเสียงที่เพิ่งแตกหนุ่มนั้น ร่างเพรียวบางก็ผลักฮยอกแจลงไปนอนราบกับโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทันที เธอถอดเสื้อนักเรียนออกจนเผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียนที่ล้นทะลักออกมา วินาทีนั้นฮยอกแจรู้สึกว่าสวรรค์อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
เขาไม่คิดว่าเธอจะมอบความรักจนยอมเป็นของเขาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้
“อา...ฮยอก...ฮยอกแจ...”
“พี่จีฮโย...”
ในขณะที่ฮยอกแจนอนราบอยู่นั้น ซง จีฮโยกลับทำทุกๆ อย่างได้อย่างชำนิชำนาญ เธอรู้ว่าจุดไหนจะทำให้ฮยอกแจมีความสุข จุดไหนจะทำให้ฮยอกแจถึงที่หมาย แต่ฮยอกแจกลับไม่รู้อะไรเลย
เขาแค่รักเธอ...แค่รักเท่านั้น
“...อา...”
จีฮโยร้องลั่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปลดปล่อยของเหลวกลิ่นคาวออกมาเต็มหน้าท้องของฮยอกแจ ในขณะเดียวกันนั้น ฮยอกแจเองก็ปลดปล่อยความรู้สึกครั้งแรกออกมาเช่นเดียวกัน แต่เขากลับแยกไม่ได้เลยว่ามันเป็นเพราะเขาถึงที่หมายแล้ว หรือเป็นเพียงแค่ปัสสาวะธรรมดาเท่านั้น
ทั้งคู่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม จีฮโยเอนศีรษะลงมาซบกับไหล่บางของฮยอกแจไว้ เด็กหนุ่มจึงจูบที่ขมับสวยของเธอด้วยความอ่อนโยน แล้วเอ่ยคำ
“ผมจะรับผิดชอบพี่จีฮโยเองครับ”
แม้ว่ามันจะเป็นความผิดพลาดหรืออะไรก็ตาม แต่พ่อและแม่ของฮยอกแจก็เคยสอนว่าลูกผู้ชายทำอะไรแล้วต้องรับผิดชอบ ต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษให้เพศที่อ่อนแอกว่าอยู่เสมอ
ฮยอกแจกำลังนำคำสั่งสอนนั้นมาใช้ในชีวิตของตัวเองแล้ว
“ฮ่าๆ ตลกน่า นายจะมารับผิดชอบพี่ทำไม พี่ไม่ได้ท้องซักหน่อย”
เธอหัวเราะลั่น แต่ฮยอกแจกลับเอียงคอมองด้วยความแปลกใจ
“แต่พี่จีฮโยเป็นภรรยาของผมแล้ว”
“เด็กน้อยเอ๊ย! ในโลกนี้มีอะไรอีกตั้งมากมายที่นายยังไม่รู้”
มือบางขยี้ผมของฮยอกแจจนยุ่งเหยิงไปหมด เสียงกริ่งของโรงเรียนดังบอกเวลาเข้าเรียนตอนบ่าย จีฮโยจึงจัดแจงชุดนักเรียนให้เรียบร้อย ก่อนจะหันมาบอกลาฮยอกแจแล้วเดินออกไป
“ไว้อีกซักห้านาทีค่อยไปเรียนนะ เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย”
“ค...ครับ”
ฮยอกแจผงกศีรษะรับรู้ ก่อนจะเอนหลังลงไปกับพนักพิงอีกครั้งแล้วหลับตาลง เขาชอบสัมผัสเมื่อครู่นี้มากเหลือเกิน มันทั้งตื่นเต้นและให้ความรู้สึกดีมาก ใบหน้าสวยงามของจีฮโยยังวนเวียนอยู่ในความคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเกิดขึ้นจนทำให้ฮยอกแจถึงจุดสุดยอดไปอีกหลายหน
ในวัดแห่งหนึ่งของประเทศจีน ที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่สถานที่ที่ใช้ในการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาเท่านั้น แต่ยังเป็นที่พักพิงให้กับมนุษย์อีกมากมาย เด็กหลายคนที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งถูกเลี้ยงรวมกันอยู่ที่นี่ ทานอาหารร่วมกัน นอนร่วมกัน และใช้ห้องน้ำด้วยกัน
พวกเขาถูกคนอื่นๆ เรียกว่า... ‘เด็กวัด’
“เฮ้ย! ไอ้เกิง เจ๋งนักเหรอวะ?”
เสียงเหี้ยมของเด็กวัดที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นขาออกไปสกัดเด็กชายหน้าตี๋จนล้มคว่ำไปกองกับพื้น
“แค่หลวงพ่อเรียกเข้าไปนวดขาบ่อยๆ ทำเป็นหยิ่ง”
มือหนากระชากคอเสื้อเด็กชายขึ้นมา พร้อมกับลูกสมุนอีกสี่ห้าคนเข้ามาล้อมเอาไว้ ‘หาน เกิง’ หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก แต่เมื่อถูกสายตาของหัวโจกตัวโตถลึงใส่ เขาก็ก้มงุดลงไปอีกครั้ง
“พวกแกจับมันแก้ผ้าซิ!”
เมื่อสิ้นเสียงของหัวหน้ากลุ่ม คนอื่นๆ ก็พากันล็อกแขนของเกิงเอาไว้ แล้วดึงกางเกงของเด็กชายลงมากองที่ข้อเท้าเผยให้เห็นมังกรน้อยแต่มีขนาดใหญ่กว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน
“พี่เหวินอย่าทำอะไรผมเลยครับ”
“เห้ย! ดูมันสิ ยกมือขึ้นไหว้ด้วยว่ะ กลัวจนไอ้นั่นหดเลยหรือไง ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะดังระนาวขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย เกิงถูกจับแก้ผ้าแล้วผูกข้อมือทั้งสองข้างด้วยเชือกเส้นใหญ่ ก่อนจะโดนลากไปรอบๆ บ้านพัก มันทั้งเจ็บปวด เคียดแค้น แต่เกิงกลับทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้
เด็กเหล่านั้นผูกเกิงไว้กับเสาเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ก่อนที่เด็กชายที่ตัวโตที่สุดจะคิดอะไรพิเรนทร์ขึ้นมา มือหนาทั้งสองข้างจับบั้นท้ายของเกิงแน่น สอดใส่สิ่งที่แสดงความเป็นชายเข้ามาในร่างกายของเกิง มันเจ็บแปลบปานจะขาดใจ เกิงอยากจะให้เข็มของนาฬิกาหมุนเร็วๆ กว่านี้ อยากให้สิ้นอายุขัยของเขาเสียทีเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานอีก
ครั้งแล้วครั้งเล่า...คนแล้วคนเล่า...
จากความเจ็บปวดและทรมานค่อยๆ หล่อหลอมทีละนิดจนกลายเป็นความเคียดแค้น ต่อจากนี้ไปเกิงจะไม่ยอมเป็นคนที่ถูกทำร้ายอีกแล้ว
ทุกคนจะต้องเจ็บปวดเหมือนกับที่เขาเคยเป็น
Talk with Lee Seen
เฮือกกกกกกก เอามาลงอีกเรื่องแล้ว
มีคนกระซิบมาบอกว่าอยากอ่านแต่ไม่อยากให้เอาลงเพราะกลัวว่ามันจะจบ
ซีนไม่ได้ไปไหนนะคะ ไม่แต่งแต่ก็ยังวนเวียนอยู่ในวงการนี้
ไม่แน่...อีกสิบปีข้างหน้าอาจจะแต่งอีกก็ได้ ใครจะรู้ ฮ่าๆๆ
จู่ๆ ก็คิดถึงพี่จุนกิ(แฟนเก่าตัวเอง) ตั้งแต่พี่จุนกิเข้ากรม น้องซีนไม่มีกำลังใจในการแต่งฟิคเลย
กำลังใจเลยได้มาจากรีดเดอร์ที่เป็นชนกลุ่มน้อยแต่มีพลังอันยิ่งใหญ่
เหมือนฟันเฟืองที่ขับเคลื่อนให้ซีนแต่งฟิคต่อไปได้ โฮะๆๆ มาโหมดไหนกันแน่ ดูงงๆ เนอะ
เอาเป็นว่า...ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกๆ คนด้วยนะค้า...(ป่วงมาก)
ความคิดเห็น