[ Fic 2Ny ] Love You DJ

ลำดับตอนที่ #2 : Ep.1

Past Sunny

ร้านอาหารแห่งหนึ่่งย่านเมียงดง

 เป็นประจำทุกวันหลังจากที่ฉันกลับจากสุสานฉันก็จะมานั่งทานอาหารที่ร้านนี้ มันกลายเป็นร้านประจำของฉันไปแล้วล่ะ ก็ร้านนี้น่ะเป็นร้านของพี่ชินยองพี่สาวของชอนยองคนรักของฉัน ฉันมักจะมาเยี่ยมมาคุยกับพี่ชินยองจนกลายเป็นน้องสาวอีกคนของเขาไปแล้ว

"อ้าวซันนี่ มาเวลาเดิมเป๊ะเลยนะ วันนี้ไม่มีจัดรายการหรอ พี่รอฟังอยู่นะเนี่ย"
พี่ชินยองเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อมาทักทายฉันอย่างสนิทสนม ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม

"ก็มีทุกวันแหระพี่ชินยอง แต่วันนี้จะพิเศษหน่อยก็ตรงที่ถ่ายแบบเห็นหน้าเนี่ยแหระ"

"ได้ข่าวว่าเราย้ายสตูไปแถวคังนัมหรอ"

"ค่ะ ย้ายไปที่สตูการ์เด้นที่คังนัม "

"อย่างนี้ก็ลำบากแย่เลยสิ เทียวไปเทียวมาแบบนี้ ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะ นานๆที่ค่อยมาเยี่ยมพี่กับชอนยองก็ได้ พี่ไม่หนีไปไหนหรอก"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ชินยอง แค่นี้เอง ฉันไม่อยากให้ชอนยองเหงาน่ะ แล้วถ้าฉันไม่มาหาพี่ ใครจะทำอาหารให้หนูน้อยซันบันกินล่ะคะ"

"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ เอ้อ นี่ก็คุยกันมานานล่ะ จะกินไรรีบสั่งมาๆ"

"อืมม  เอาเหมือนเดิมอ่ะ ขี้เกียจคิด"

"โอเคๆ รอแปปนึงนะ"

หลังจากที่พี่ชินยองเดินไปสั่งออเดอร์กับพนักงาน ฉันก็กวาดตามองไปรอบๆร้าน ที่ไม่ว่ามากีครั้งก็ยังคงเหมือนเดิมจะมีเปลี่ยนไปก็แค่ส่วนที่ต้องซ่อมแซม แต่ในเรื่องของบรรยากาศต่างๆนั้นมันยังคงเหมือนเดิม เหมือนตอนที่ฉันกับชอนยองมาด้วยกันบ่อยๆ 

ฉันยังคงมองไปรอบๆจนไปสะดุดตาเข้ากับหนุ่มสาวคู่นึงที่กำลังเดินเข้ามาภายในร้าน ผู้ชายที่ดูดีมีภูมิฐานกับหญิงสาวในชุดนักศึกษามหาลัยชื่อดังที่คงจะมีแต่ลูกคุณหนูไปเข้าล่ะมั้ง แต่มองดูดีๆสองคนนี้ดูเข้ากันชะมัดเลยแหะ ฉันมองทั้งคู่อย่างวางตาไม่ได้ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่มันเหมือนมีแรงดึงดูดให้ฉันสนใจจนไม่อยากละสายตาออกมา ตอนแรกก็มองทั้งสองคนนะ แต่ไปๆมาๆรู้สึกตัวอีกทีฉันกลับมองแค่ผู้หญิงในชุดนักศึกษานั่นคนเดียว และเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะเห็นว่าฉันมองเธออยู่ด้วยล่ะ แล้วทำไมต้องเขินว่ะ หรือว่าเป็นแฟนคลับ

"มองอะไรหรอซัน "

"อ่ะ พี่ชินยอง ซันก็มองไปเรื่อยแหระค่ะ อะไรๆยังคงเหมือนเดิมเลยนะคะ"
และนั่นก็เป็นเสียงพี่ชินยองที่เดินเอาอาหารมาเสิร์ฟให้เองถึงโต๊ะ เสียงที่ดึงฉันออกมาจากการมองหญิงสาวคนนั้น

"อืม นั่นสินะ อย่ามัวแต่สนใจอย่างอื่นเลย เดียวอาหารก็เย็นก่อนหรอก พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะ"

"ค่ะ "
ฉันตั้งหน้าตั้งตากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อน เพราะอีกตั้งอีกตั้ง3ชั่วโมงก่อนที่จะไปจัดรายการวิทยุ แต่ในขณะที่ฉันยังทานอาหารอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นยังคงมองฉันอยู่ และเหมือนว่าจะทำอะไรสักอย่างแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก 


Past Tiffany

หลังจากที่นั่งหรอพี่วูบินคนรักของฉันอยู่นานเกือบชั่วโมงพี่เขาก็มารับฉันซะที

"น้องฟานี่ครับ พี่ขอโทษนะที่มารับน้องฟานี่ช้า อย่าโกรธพี่เลยนะครับ "
ตอนนี้ฉันและพี่วูบินขับรถออกมาจากมหาลัยได้สักพักแล้วล่ะ พี่วูบินพยายามจะง้อฉันอยู่ตลอดทางแต่ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยกับเขาหรอก ก็เล่นให้ฉันรอตั้งนานสมควรที่จะโดนฉันเงียบใส่แล้วล่ะ

"คุยกับพี่หน่อยสิครับ พี่ขอโทษจริงๆ ให้อภัยพี่นะคะคนดี"
พี่วูบินปล่อยมือข้างซ้ายจากพวงมาลัยย้ายมาจับที่มือของฉันแทน อยากจับก็จับไปเถอะ มาสายเองช่วยไม่ได้ 

"เราแวะทานอะไรกันก่อนดีมั้ยครับ เดี๋ยวค่อยกลับบ้านนะ"

"ตอบพี่หน่อยสิครับ น้องฟานี่พี่ขอโทษจริงๆนะๆๆๆๆๆ ดีกันนะๆๆๆ"

"อืม หายโกรธก็ได้"
อ้าวแล้วทำไมฉันง่ายจัง แค่เจอลูกอ้อนพี่เขาเองนะ

"ขอบคุณนะครับ งั้นเราแวะทานข้าวก่อนดีกว่าเนอะ พี่มีร้านอร่อยๆจะแนะนำน้องฟานี่ด้วยล่ะ"

"ค่ะ ฟานี่ก็เริ่มจะหิวแล้วเหมือนกัน แต่พี่วูบินจำไว้เลยนะ ถ้ามารับฟานี่สายอีก ฟานี่จะไม่คุยกับพี่เดือนนึงเลยคอยดูสิ"

"คร้าบบบบ  พี่สัญญาว่าต่อไปนี้พี่จะมารับน้องฟานี่ตรงเวลาเป๊ะๆเลยครับ "

"ดีมากค่ะ "

นั่งรถกันมาสักพักพี่วูบินก็เลี้ยวรถเข้ามาที่ร้านอาหารเล็กแห่งนึงแถวเมียงดง แต่ถึงจะเห็นว่าร้านเล็กแต่ดีไซน์การแต่งร้านถือว่าดูดีเลยที่เดียว

ฉันเดินเข้ามาภายในร้านโดยมีพี่วูบินเปิดประตูให้ ภายในร้ายที่ดูสงบผู้คนไม่เยอะมากนักแสงไฟที่ตกแต่งภายในร้านทำให้บรรยากาศในร้านดูอบอุ่น เมื่อฉันนั่งลงที่โต๊ะที่อยู่ติดกับกระจกร้านที่สามารถมองออกไปดูวิวข้างนอกได้ และเมื่อมองตรงไปข้างหน้าเลยพี่วูบินไปฉันก็ดันไปสบตาเข้ากับผู้หญิงร่างเล็กคนนึง ที่เธอคนนั้นก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้น ฉันยังคงมองเธอคนนั้นอยู่พร้อมกับใช้ความคิดว่าเธอคือใคร และไม่นานฉันก็ได้คำตอบ นี่มันDJซันนี่หนิ อร๊ายยย  ตัวจริงหรอเนี่ย จากที่ฉันกล้ามองผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นตรงๆ แต่พอรู้ว่าเธอคือใครเท่านั้นแหระฉันก็แทบไม่กล้ามองอีกเลย คนมันเขินอ่ะนะ จนอาหารของDJซันนี่มาเสิร์ฟแต่ของฉันยังไม่มา ก็เหมือนกับว่าDJซันนี่จะละสายตาจากฉันไปซะแล้ว จนตอนนี้ฉันคิดว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง....