ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Ep.5 [100%]
มหาลัยจองกุก
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่วูบิน ขับรถไปทำงานดีนะคะ"
ทิฟฟานี่ปลดสายคาดเบลออก พร้อมกับพูดลาแฟนหนุ่มที่มาส่งเธอที่มหาลัยเช้านี้
"ครับ น้องฟานี่ก็ตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่จะมารับนะ "
วูบิน พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนกับร่างบาง ก่อนที่ร่างบางจะเปิดประตูรถออกไป แต่ก็ต้องหยุดเพราะวูบินเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของทิฟฟานี่ไว้ก่อน
"พี่รักน้องฟานี่นะครับ "
"ค่ะ ฟานี่ก็รักพี่วูบินค่ะ"
ร่างบางตอบกลับไปอย่างเขินๆ ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะบอกรักกันเป็นประจำทุกวันอยู่แล้วก็ตาม แต่ร่างบางก็ยังเขินอยู่ดี
ปึกกกกกกกก
เสียงหนังสือกระแทกลงกับโต๊ะอย่างแรก จนทำให้สองคนที่นั่งสวีทหวานกันอยู่ถึงกับตกใจ
"ยัยฟานี่ จะกระแทกหนังสือกับโต๊ะทำไมเนี่ย ฉันตกใจหมดเลย คนกำลังสวีทกันอยู่ไม่เห็นรึไงย่ะ"
เจสสิก้าพูดด้วยสีหน้างอนๆร่างบางที่มาขัดความสุขในการนั่งป้อนขนมอยู่กับคนรักของเธอ
"ก็เพราะเห็นไงถึงทำ"
"วันนี้มาอารมณ์ไหนเนี่ย พี่วูบินไปรับที่บ้านช้ารึไง"
เจสสิก้าที่สังเกตเห็นเพื่อนสนิทที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเพลียๆจึงถามออกไป
"นั่นสิฟานี่ ไม่สบายรึป่าว ยูลไปเอายาให้มั้ย"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่ง่วงนอนน่ะ"
"หึ สมควรจะง่วงอยู่หรอกย่ะ เล่นไปนั่งรอดีเจในดวงใจจนดึกดื่นขนาดนั้น"
"ก็นิดหน่อยเอง"
"ไม่นิดแล้วย่ะ มีถ่ายรูปตัวติดกันขนาดนั้น ระวังจะเปลี่ยนจากแฟนคลับไปเป็นแฟนจริงนะยะ"
"บ้าหน่าสิก้า ฉันมีพี่วูบินอยู่แล้วนะ จะไปเป็นแฟนคนอื่นได้ยังไง"
"ฟานี่เธอเลิกยกพี่วูบินมาอ้างซะทีเถอะ แกก็รู้ว่าพี่เขาเป็นคนยังไง นี่ถ้าแกเลิกกับพี่วูบินเมื่อไหร่นะ แฟนคนต่อไปฉันเชียร์ดีเจซันนี่"
เจสสิก้าลุกขึ้นยืนทำท่าทางจริงจัง จนยูริต้องรีบห้ามเอาไว้ เพราะเจสสิก้าพูดเสียงดังเกินไปจนคนแถวนั้นเริ่มหันมาที่โต๊ะของพวกเธอ
"สิก้าเบาๆหน่อยสิ อายคนอื่นเขาบ้าง"
ยูริดึงให้เจสสิก้านั่งลงอย่างรวดเร็ว
"อะไรล่ะยูล หรือยูลไม่เห็นด้วยกับที่สิก้าพูด "
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะสิก้า ยูลเห็นด้วยกับสิก้าทุกอย่างแต่เมื่อกี้สิก้าเสียงดังไปนะ คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว"
"สิก้าพูดเบาก็ได้ นี่เห็นแก่ยูลนะ"
เจสสิก้าพูดไปทำหน้าเบ๊ะไปอย่างกับมีคนมาขัดใจเธอ ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้เจสสิก้ากำลังงอนยูริอยู่ ทำให้ยูริรีบเข้าไปง้อคนรักอย่างรู้ทัน ทิฟฟานี่ก็ได้แต่มองทั้งสองคนอย่างเอือมๆแต่ดูๆไปแล้วสองคนนี้ก็มีมุมที่น่ารักไม่น้อยเลย เมื่อมานึกถึงคู่ของเธอกับวอนบินมันกลับไม่ได้เป็นคู่ที่น่ารักเหมือนกับคู่ยูริและเจสสิก้า ถ้าพูดถึงเมื่อก่อนอาจจะใช้ แต่ปัจจุบันทิฟฟานี่รู้ดีว่าอะไรคืออะไร รู้ว่าวูบินนอกใจเธอเขาไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว แต่ทิฟฟานี่ก็เลือกที่จะเงียบไว้ไม่พูดอะไรออกมาให้เป็นที่สั่นคลอนต่อความสัมพันธ์ของเธอกับเขา และทิฟฟานี่เองก็ได้แต่พูดกับตัวเองว่าถ้าเธอได้เห็นเองกับตาเธอคงต้องบอกลาเขาซะที เวลาที่เธออยู่กับเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนที่ใส่น่ากากเข้าหากัน มันมีแต่ความอึดอัดที่เธอต้องเก็บไว้คนเดียว หรือนี่จะเป็นสัญญาณบอกว่าเธอหมดรักวูบินแล้วจริงๆ
"เอ้อ ฟานี่วันนี้เรียนแค่3ชั่วโมงเอง เรียนเสร็จแล้วไปช็อปกันป่ะ"
"อืม ก็ดีเหมือนกัน ฉันอยากได้ชุดใหม่อยู่พอดี"
"โอเคเลย แล้วนี่ต้องโทรรายงานพี่วูบินของแกป่ะเนี่ย"
"คงไม่อ่ะ "
"ดีแล้วล่ะ ฉันอยากได้เวลาส่วนตัวอยู่กับแกบ้าง ฉันว่าเราเข้าเรียนกันดีกว่า สิก้าไปแล้วนะคะยูล"
เจสสิก้าฉุดทิฟฟานี่ให้ลุกขึ้นแล้วหันมาบอกลายูริที่นั่งฟังเพลงอยู่ข้างๆ
"ค่ะ ตั้งใจเรียนนะอย่าไปนั่งหลับล่ะ"
ยูริเหงยหน้าขึ้นมาตอบคนรัก
"ค่าาา ไม่หลับค่ะ วันนี้สิก้าไปช็อปกับฟานี่หลังเลิกเรียนนะ ยูลไม่ต้องรอสิก้านะคะ เดี๋ยวสิก้าไปหาที่คอนโด"
"อืม อย่ากลับดึกนักนะ "
"รับทราบค่ะ"
เจสสิก้าก้มลงไปหอมแก้มยูริก่อนจะจูงมือทิฟฟานี่ไปที่ตึกเรียน
Past Tiffany
หลังจากที่เลิกเรียนในช่วงเช้า ฉันกับเพื่อนสนิทหน้านิ่งแต่สวยก็พากันหอบสังขารมาเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อยู่ที่ห้างสรรพสินค้าที่พ่อของยัยสิก้าเป็นCEO เดินกันมาได้ราวๆ3-4ชั่วโมงก็ต้องพากันมานั่งทานเค้กกันที่ร้านเบเกอรี่ร้านประจำที่มากินด้วยกันตั้งแต่สมัยมัธยม
"เฮ้อ เหนื่อยเป็นชะมัดเลย"
"จะไม่เหนื่อยได้ไงสิก้า เล่นเข้าๆออกๆเป็นสิบร้านขนาดนี้"
"ก็นิดหน่อยหน่า เราไม่ได้มาช็อปด้วยกันสองคนแบบที่ไม่มีพี่วูบินติดสอยห้อยตามมานานแล้วนะ"
"แกก็ไปว่าพี่เขา"
"ก็หรือไม่จริง ฉันว่าเราส่งอะไรกินกันก่อนดีกว่า"
"อืม ฉันขอช็อกโกแลตเย็นไม่หวานมากแล้วก็ Red velvet ค่ะ"
ฉันหันไปสั่งออร์เดอร์กับพนักงานที่ยืนรออยู่ก่อนที่สิก้าจะสั่งตามมาทีหลัง
"สิก้า นั่งรออยู่นี่แปปนึงนะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"รีบไปรีบมานะย่ะ ไม่งั้นฉันกินของเธอหมดแน่ยัยหมี"
ฉันเดินออกมานอกร้านอย่างไม่เร่งรีบ ก็ฉันแค่จะเข้าเช็คความเรียบร้อยของใบหน้าที่ห้องน้ำแค่นั้นเอง ฉันเดินมาเรื่อยจนถึงทางเข้าห้องน้ำที่ไม่มีใครเดินผ่านเข้ามาเลย ฉันคิดว่าอย่างนั้น แต่ก็ต้องคิดผิดเมื่อฉันเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่ในมุมๆหนึ่งของทางเดิน ตอนแรกฉันกะจะไม่สนใจและเดินเข้าไปดู แต่ฉันกลับได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นเรียกผู้ชายที่กำลังนัวเนียกับเธออยู่ฉันถึงกับชะงักและได้แต่ภาวนาว่าก็แค่คนชื่ซ้ำกันเท่านั้น
"วูบินคะ เราไปต่อที่อื่นกันเถอะ"
และก็กลายเป็นว่าฉันคิดผิดอีกรอบเมื่อชายคนนั้นหันหน้ามาสบสายตากับฉันพอดี พี่วูบินจริงๆด้วย พี่วูบินกำลังควงคนอื่นต่อหน้าฉันงั้นหรอ น้ำใสๆใหลออกจากดวงตาของฉันโดยอัตโนมัต พี่วูบินกำลังเดินตรงมาที่ฉันอย่างเร่งรีบ ส่วนฉันเองก็ได้แต่ถอยหนีไปเรื่อยกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็โดนมือหนาๆคว้าข้อมือไว้ซะแล้ว
"ปล่อยฟานี่นะ "
ฉันพยายามแกะมือที่จับข้อมือฉันออกแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเลย ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายและแรงเยอะกว่าฉัน
"น้องหานี่ฟังพี่อธิบายก่อนนะ"
เพี๊ยะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ฉันใช้มือข้างที่ไม่ได้ถูกจับไว้ฟาดเข้าใบหน้าเขาอย่างแรง ฉันไม่ได้กลัวเลยว่าเขาจะเจ็บเพราะตอนนี้ฉันเจ็บกว่า อย่างที่ฉันเคยบอกไว้ว่าฉันรู้ว่าพี่เขาเป็นยังไงแต่ฉันก็เลือกที่จะเงียบ ไม่พูด ไม่ถามถึงเรื่องคนอื่นเพรากลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะไปไม่รอด แต่แล้วสุดท้ายมันก็ไปไม่รอดอยู่ดี วันนี้ฉันได้เห็นกับตาว่าพี่วูบินนอกใจฉัน และฉันก็ควรจะตัดสินใจได้สักทีว่าเราคงต้องจบกันแค่นี้
"ฟานี่ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น พี่วูบินปล่อยฟานี่เถอะค่ะ"
"มันไม่ได้เป็นอย่างที่น้องฟานี่เห็นนะครับ เรื่องนี้พี่อธิบายได้ น้องฟานี่เชื่อใจพี่นะ"
"พอเถอะค่ะ ฟานี่ไม่ต้องการคำอธิบายอะไรทั้งนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาฟานี่เชื่อใจพี่มาตลอด ในครั้งนี้ฟานี่ว่ามันควรจะจบได้แล้วค่ะ"
"ไม่นะน้องฟานี่ ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะครับ นะฟานี่ "
หลังจากที่ฉันพยายามแกะมืออยู่นานในที่สุดก็สำเร็จซะที ฉันถอยออกห่างพี่วูบินมาหนึ่งก้าวก่อนจะพูดออกไปอย่างที่ตัดสินใจไว้แล้วว่า
"เราเลิกกันเถอะค่ะ"
ฉันพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากที่ตรงนี้อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ส่วนพี่วูบินที่กำลังจะวิ่งตามมาแต่ก็ต้องโดนผู้หญิงที่เขาควงมาด้วยมาดึงไว้ซะก่อน นั้นก็ถือเป็นเรื่องที่โชคดีที่ฉันไม่ต้องมาวิ่งหนีเขาให้เหนื่อย แต่ในสภาพฉันตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันเดินก้มหน้าหลบสายตาผู้คนเพราะกลัวว่าผู้คนที่เดินผ่านไปมาในห้างนี้จะมองเห็นฉันในสภาพที่อ่อนแอเกินไป ใบหน้ามีแต่หยดน้ำตาเลอะเต็มไปหมด
ปึกกก
เอาแล้วไงเดินมาไม่มองทางจนทำให้ไปชนคนอื่นเข้าจนได้
"ขอโทษนะคะ "
ฉันก้มหน้าโค้งขอโทษคนที่ชันเดินไปชนอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรค่ะ เอ๊ะ คุณ คุณแฟนคลับนี่หน่า"
ฉันเหงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงคนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง
"ดีเจซัน...."
เพียงแค่รู้ว่าเป็นใครเท่านั้นแหระฉันก็พุ่งเข้าไปกอดเอาไว้แล้วก็ร้องไห้อย่างหนักจนคนที่ถูกกอดยืนตัวแข็ง นี่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแค่เจอหน้าดีเจที่ฉันปลื้มฉันถึงกับต้องเข้าไปกอดเอาไว้ หรือเป็นเพราะตอนนี้ฉันต้องการที่พึ่ง นั่นก็อาจจะเป็นไปได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น