คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ❥ JOKE {7}
❥ JOKE
เสี่ยวแต่เฉี่ยว
-7-
“ชานยอลอปป้าขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยค้าาา”
“เฉินอปป้าอย่าเพิ่งไปไหนน้าาาา”
“วันนี้ดีโออปป้าร้องเพลงเพราะมากๆเลยยยยยยย”
“แบคฮยอนอปป้าาาา กรี๊ดดดดดดดดด”
“มึง กูเกลียดอีพวกนี้จริงๆ” คริสที่ยืนมองแฟนคลับกรี๊ดกร๊าดอยู่เอ่ยกับลู่หานที่ยืนหอบอยู่ข้างๆ
“เออ กูก็รำคาญ แล้วเมื่อไหร่มึงจะเอาดอกไม้ไปให้เขาสักทีหาาาา”
“กูรอจังหวะดีๆอยู่”
“จังหวะดีของมึง? บ้าเหรออ มึงจะยอมให้แบคฮยอนได้ดอกไม้ก่อนชานยอลเนี่ยนะ” ลู่หานว่าพลางชี้ไปด้านหน้าเวที
“...นี่แหละสิ่งที่กูรออยู่”
“หา?”
“มึงถือกล้องให้กูดิ๊ เดี๋ยวกูจะแย่งซีนไอ้แพนด้านั่นให้ดู” คริสยัดกล้องใส่มืออีกคนพร้อมกับหยิบดอกกุหลาบช่อใหญ่มาจากมือแล้วเดินตรงไปด้านหน้าเวที
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากน้า” แบคฮยอนโบกมือบ๊ายบายแฟนคลับไปเรื่อยๆพร้อมกับแจกยิ้มไปด้วย
“แบคฮยอนอปป้าาา สุดยอดเลยยยย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกกกก คึ”
“ชานยอลอปป้าก็สุดยอดเหมือนกันนน กับกรรมการนักเรียนนี่ไปถึงไหนแล้วคะ กรี๊ดดดดด”
“ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ รู้ใจกันดี^^” ชานยอลกัดฟันพูดไปก่อนจะละสายตาไปทางอื่น
“เออ แฟนมึงหายไปไหนวะ”
“งานเยอะมั้ง”
“แบคฮยองครับ” เสียงเรียกที่ชัดเจนของอีกคนทำให้แบคฮยอนต้องหันไปตามเสียง
“เอ๋?.. O_O”
“วันนี้ฮยองเยี่ยมมากเลย” จบประโยคเทาก็ยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่ให้คนตรงหน้า
“อะ...นี่นาย...” คนตัวเล็กอึ้งไปสักพักก่อนจะรับช่อดอกกุหลาบมาแบบเก้ๆกังๆ
“เรียกว่าเทาก็ได้ครับ ฝากตัวฝากใจด้วยนะครับ”
“O///O”
“วู้วววววววววววววววววววว”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ที่รักครับ”
ทุกคนในบริเวณนั้นพร้อมใจกันเงียบทันทีเมื่อได้ยินเสียงของกรรมการนักเรียนที่คุ้นเคย
“...หือ?” ชานยอลหันไปโดยอัตโนมัติ
“วันนี้เก่งมากครับ” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้อีกคนก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ให้
“นี่นาย..มะ..มันไม่ใหญ่ไปหน่อยเหรอ” ชานยอลรับดอกไม้มาพร้อมกับเบาเสียงลงให้ได้ยินกันแค่สองคน
“พูดว่าอะไรนะ?” คริสก้มหน้าลงมาใกล้กับอีกคนมากขึ้น
“นี่นาย เอาหน้าออกไป -/-”
“ขอทีนึง (:”
“ไม่ -/-” ชานยอลยกดอกไม้ขึ้นมาบังหน้าตัวเองไว้
“หึ เย็นนี้ไม่รอดแน่”
“ฉันไม่อยู่ให้นายมาหาหรอก -/-”
“ก็ลองดูแล้วกัน ไปละ เดี๋ยวเจอกันครับ” จบประโยคร่างสูงก็ก้มลงหอมแก้มอีกคนเบาๆก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินออกไปจากบริเวณเวที
“O_____________O”
“O_____________O”
“กรี๊ดดดดดดดดด พี่คริสอย่างเท่อ่ะแก ฉันอยากจะเป็นชานยอลจริงๆเลยยยยยย”
“อร๊ายยยยยยยยย แบคฮยอนอปป้า ชานยอลอปป้า อะไรกันเนี่ยยยยย”
..
..
“ถ่ายไว้รึเปล่ามึง”
“เออ ถ่ายไว้ทั้งสองคู่ พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ต้องหมดภายในไม่ถึงนาทีแน่ๆเลยมรึงงงงงงงง”
...
“....นี่จะมีสักวันมั้ยที่ฉันไม่เปลืองแก้มเนี่ย” ชานยอลเดินกลับเข้ามาในห้องซ้อมพลางทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดิม
“เอาซะคนเขาอิจฉากันไปถึงชาติหน้าเลยนะมึง โคตรจะแย่งซีน” ดีโอที่เดินตามเข้ามาเอ่ยกลับไป
“ไอ้ยอลลลลล มึงบังอาจได้ดอกไม้ใหญ่กว่ากู กูไม่ยอมมม ย๊ากกกกกกกกก” แบคฮยอนวิ่งถลามาพร้อมกับดอกไม้ในมือ
“ใจเย็นนะพวกมึง มึงดูกูกับโด้ ได้แค่ดอกกุหลาบคนละดอกสองดอกยังไม่บ่นสักคำ มึงนี่จริงๆเลยไอ้แบค” เฉินเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายพูดต่อ
“ไอ้แบค สอยมาให้ได้นะ เขาฝากทั้งตัวและหัวใจละ” ดีโอเปิดประเด็น
“กูจะขุดหลุมให้ลึกๆเลยมึง อร๊างงงงง”
“เอาแบบปีนขึ้นมาไม่ได้เลยใช่มะ”
“เอาแบบช้างลงไปนอนได้ทั้งตัวเลยมั้ยมึง”
“โอ้ยอิแบค มึงนี่” ชานยอลที่นอนอยู่บนโซฟาส่งเสียงออกมา
“ไอ้ยอลเป็นอะไร เขินตายไปกี่รอบละ”
“เขินบ้าอะไร อายคนอื่นเขา”
“อ้อเหรออออออออออออ” ทั้งสามคนประสานเสียงกันอีกครั้ง
“เออดิวะ เย็นนี้กูจะรีบหนีออกจากโรงเรียนเลย” ชานยอลว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“ไม่ไปกินข้าวด้วยกันก่อนเหรอมึง ฉลองไงงงง วันนี้พวกเราทำได้ดีนะ” เฉินเอ่ยขึ้น
“พวกมึงเป็นไม้กันคริสให้กูได้มั้ยล่ะ”
“ทำไมจะไม่ได้วะ เพื่อนกันนะเว่ยยยยย”
“มึงพูดแบบนี้กูยิ่งไม่เชื่อใจพวกมึงนะเนี่ย” ชานยอลเด้งตัวขึ้นมานั่งเมื่อได้ยินประโยคเมื่อสักครู่
“กูน่าจะไม่เชื่อใจมึงมากกว่า ต๊อกโบกีอะไรโคตรจะเค็ม” ดีโอแทรกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบสาหร่ายมากิน
“อันนั้นกูไม่รู้ กูขอโทษแทนไอ้เงิงนั่นด้วยแล้วกัน” ชานยอลเบะปาก
“เย็นนี้ไปกินไก่กัน” เฉินพูดขึ้น
“เออกินๆๆ” ชานยอลตอบรับทันที
“มึ๊งงงงงงงงงงงงงงง สนใจกูหน่อย T^T” แบคฮยอนที่เงียบมานานเอ่ยขัดจังหวะเพื่อนๆที่กำลังจะลุกออกนอกห้องซ้อม
“อะไรอีกวะ มึงนั่งคิดวิธีขุดหลุมต่อไปเถอะ” เฉินหันไปตอกหน้าแบคฮยอนอีกที
“ใช้เสียมขุดไง” ดีโอตอบ
“....”
“กูได้ยินเสียงแอร์เลยอ่ะมึง” แบคฮยอนประชดออกมาหลังจากที่สตั๊นกับมุขของเพื่อนตัวเอง
“มุขนี้ไม่ผ่านนะ” ชานยอลส่ายหน้า
“ไอ้โด้ มึงเงียบๆไปอ่ะดีแล้ว” เฉินเสริม
...
...
โรงยิม 18.30 น.
“ไอ้คริส วันนี้มึงชู้ดลงไปกี่ลูกละวะเนี่ย” ยงกุกเดินมานั่งที่เก้าอี้พร้อมด้วยน้ำแตงโมปั่นในมือ
“ไม่ได้นับว่ะ หงุดหงิด” ร่างสูงที่กำลังซ้อมบาสอยู่ตอบกลับไป ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้จะต้องหงุดหงิดอะไรนักหนากับอีแค่เห็นชานยอลคุยกับไอ้เด็กนักบาสโรงเรียน(ที่ไม่เคยมาปรากฎตัวให้กัปตันทีมบาสอย่างเขาเห็นสักครั้ง)
“ตารางกีฬาสีปีนี้ออกรึยัง” ยงกุกส่ายหน้าพร้อมกับเลี่ยงประเด็นอื่น
“ออกแล้ว กูถึงต้องมานั่งซ้อมนี่ไง” คริสตอบพร้อมกับโยนลูกบาสลงห่วง
“มึงจะไม่ให้ใครชนะทีมมึงได้เลยใช่มั้ยเนี่ย” ฮิมชานที่นั่งอยู่ข้างๆยงกุกเอ่ยต่อ
“แน่นอน ถ้าทีมกูแพ้กูยอมลาออกจากประธานนักเรียนเลย”
“มึงลาออก พวกกูก็ต้องออกดิวะ” ฮิมชานพูดต่อพร้อมกับแย่งน้ำแตงโมปั่นในมือแฟนมาดูด
“เออ วันนี้ไอ้ลู่มันไปไหนเนี่ย”
“ไปเดท” คริสตอบพลางชู้ดครั้งที่ร้อย
“หา!!!!!”
“เออ เดี๋ยวพวกมึงก็รู้”
“แล้วนี่มึงไม่ไปไหนกับแฟนมึงบ้างรึไง” ยงกุกลุกขึ้นมาแย่งลูกบาสไปเล่นบ้าง
“ไม่อ่ะ กูไม่ค่อยชอบเปิดตัว” คริสพูดพลางเดินไปหยิบลูกบาสอีกลูกมาเลย์อัพต่อ
“เหรออออออออ วันนี้มันก็ชัดจะตายอยู่แล้ว”
“วันนี้กูทำไปเพราะแค่อยากหักหน้าคนเฉยๆ” คริสตอบกลับไปแบบไม่ได้แยแสอะไร
“มึงนี่เลวไร้ที่ติจริงๆเลย เลือดนักเลงมันยังไม่หมดตัวรึไง”
“มึงอย่ามาพูดถึงอดีตกูได้มั้ยเนี่ย”
“แหม ไอ้คาสโนว่าตัวพ่อมีแต่ผู้หญิงและผู้ชายหมายปอง”
“ขอบคุณที่ชม :P”
“แล้วนี่จะไปหาชานยอลเมื่อไหร่เนี่ย ไม่มีไปส่งที่บ้านอะไรแบบนี้บ้างเหรอ” ฮิมชานที่นั่งอยู่เอ่ยถาม
“วันนี้คงไม่ล่ะ เหนื่อย” คริสเดินออกมาจากสนามก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้า
“อะไรกันพวกมึงสองคน”
“วันนี้ชานยอลคงไปกับเพื่อนมันแหละ ไม่มีอะไรต้องห่วง”
“มึงพูดว่าอะไรนะ? ห่วง?” ยงกุกย้อนถามอีกครั้ง
“..เอ่อ..”
“มึงไม่เคยพูดอะไรแบบนี้เลยนะ มีแฟนมาร้อยคน แต่นี่เป็นคำว่า ห่วง ครั้งแรกที่ออกจากปากมึง หรือว่า..?”
“ช่างมันเถอะ กูกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน” คริสพูดตัดบทก่อนจะแยกตัวออกมาหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากโรงยิมไป
ร่างสูงเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหาอีกคนทันที
(มีอะไร)
“อยู่ไหน”
(ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่อยู่ให้นายมาหาหรอก)
“ใครบอกฉันจะไปหานาย”
(แล้วถามทำไมเนี่ย)
“......” ร่างสูงหยุดชะงักเมื่อสายตาไปสะดุดกับกลุ่มนักเรียนต่างโรงเรียนตรงหน้า
(ฮัลโหล)
“นี่อยู่กับใคร”
(กับเพื่อน นี่นายเป็นอะไรรึเปล่า)
“อืม ดีแล้ว”
ปิ๊บ
คริสเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินไปหยุดหน้ากลุ่มอันธพาล
...
...
(อืม ดีแล้ว)
“ฮัลโหล ฮัลโหล โอ้ยยยยยย นี่อยู่ๆจะวางไปเฉยๆเนี่ยนะ” ชานยอลยกโทรศัพท์ออกมาจากหูพร้อมกับวางมันลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย
“ทำไมวะมึง” แบคฮยอนที่นั่งแทะไก่อยู่เอ่ยขึ้น
“มึงรู้มั้ยว่าคอนโดคริสอยู่ไหน”
“ห๊า นี่มึงถึงขั้นไปนอนบ้านกันแล้วเหรอ” เฉินที่นั่งแทะไก่อยู่เกือบจะสำลักไก่ออกมา
“ไอ้บ้า ตอบกูมา มึงเคยเป็นแฟนคลับเขาไม่ใช่เหรอ”
“ไอ้ยอล อยู่ๆจะมาทำตัวเป็นแฟนกันจริงๆให้มันได้อะไรวะ”
“กูรู้สึก...”
“นี่มึงแคร์เขาขนาดนั้นเลยเหรอวะ? มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้มโนอะไรไปเอง?”
“เฮ้อออออออออ กูไม่รู้ๆๆๆๆ พวกมึงบอกที่อยู่คอนโดมาได้แล้ว”
“เออๆๆ ห้อง 6003 ซิลเวอร์เพลส”
......
......
6003 ซิลเวอร์เพลส
ร่างโปร่งในชุดนักเรียนเดินมาหยุดตรงหน้าประตูบานใหญ่ภายในคอนโดหรูก่อนที่จะกดออดหน้าห้อง
“คริส” ชานยอลเรียกชื่อเจ้าของห้องเมื่อไม่มีการตอบรับหลังจากที่ตนเองเพิ่งกดออดไป
“นี่ ได้ยินฉันรึเปล่าเนี่ย”
“คริส นายยังไม่กลับมารึไง นี่มันสี่ทุ่มจะห้าทุ่มแล้วนะโว้ย”
“ไม่งั้นฉันจะเข้าไปแล้วนะ” ชานยอลหมดความอดทนก่อนจะเลื่อนมือมาจับลูกบิดประตู แต่ร่างสูงก็ต้องชะงักไป
“.... รหัสอะไรวะเนี่ย” บ่นออกมาเบาๆก่อนที่จะหยุดกิริยาทั้งหมดสักครู่ มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาเพื่อนทันที
(อะไรมึง หาคอนโดไม่เจอรึไง ก็6003 ซิลเวอร์เพลสไง) โทนเสียงปลายสายออกแนวรำคาญเต็มที
“มึงพอจะรู้เลขที่แบบ สำคัญๆของคริสมั้ย”
(อืม.. กูจะไปรู้ได้ไงวะ ว่าแต่มึงถามทำไมวะ)
“กูเข้าห้องคริสไม่ได้โว้ย กดออดแล้วแม่งไม่ยอมมาเปิดสักทีเนี่ย” ชานยอลยังคงพูดโทรศัพท์ต่อไป มือก็พยายามมั่วรหัสห้องไปด้วย
(วันเกิดไง ลองดู 1106)
“เออๆ” จบประโยคชานยอลค่อยๆจิ้มเลขไปตามปุ่ม
ERROR PLEASE TRYAGAIN
“ไม่ใช่อ่ะ”
(วันเกิดมึง)
“ทำไมต้องวันเกิดกูวะ” ร่างโปร่งว่าพลางกดเลขวันเกิดตัวเองไปด้วย
ERROR PLEASE TRYAGAIN
(ก็มึงเป็นแฟนเขานี่)
“ไม่ถูกโว้ย มีอะไรอีก”
(ส่วนสูง น้ำหนัก)
ERROR PLEASE TRYAGAIN
“ไม่ใช่อ่ะ”
(เกรดเฉลี่ยของคริส)
“กูจะไปรู้มั้ยเนี่ย”
(Aไงมึง ไอ้โง่)
“มันไม่มีให้กดตัวอักษรโว้ยไอ้งั่ง”
(เอิ่ม งั้นปีเกิด)
ชานยอลถอนหายใจออกมาก่อนจะกดเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
ERROR PLEASE TRYAGAIN
“ยังไม่ใช่”
(กูนึกไม่ออกแล้วเนี่ย ลองอะไรที่มันง่ายๆดิ๊ 1234567 อะไรแบบนี้)
“เออๆ”
ERROR PLEASE TRYAGAIN
“ยังไม่ถูก”
(ง่ายกว่านี้มันจะมีอีกรึไง เอ๊ยมึง กูต้องไปล้างจานละ ขอให้โชคดีนะมึงงงงง)
“เฮ้ย อย่าเพิ่ง...”
ปิ๊บ
“ไอ้เฉิน มึงเป็นเพื่อนกูมั้ยเนี่ย” ชานยอลทุบประตูห้องก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆบริเวณหน้าห้อง
“เฮ้ออออออออ ... เดี๋ยวนะ” ร่างโปร่งกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะไปหยุดที่หมายเลขห้อง
“หก ศูนย์ ศูนย์ สาม”
ติ๊งติ๊ง~
“เย่สสสส!!! นี่ถ้านายจะตั้งรหัสให้มันโง่ขนาดนี้อ่ะนะ แบบนี้โจรจะเข้าห้องนายมันก็ง่ายยิ่งกว่ากินกล้วยอีก”
“เฮ้อออ มีรหัสเข้าห้อง แต่ไม่มีรหัสเข้าไปในหัวใจเธอเลย” ร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์เดินมาหยุดข้างๆคนที่เพิ่งดีใจไปเมื่อสักครู่
“นี่นาย!”
“นี่คริส นายอะไรใครไม่รู้จัก”
“-_-; แล้วนี่หน้านายไปโดนอะไรมาเนี่ย” ชานยอลเอ่ยขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นแผลที่มุมปากของอีกคน
“แล้วมาทำอะไรหน้าห้องฉันเนี่ย” คริสเลี่ยงไม่ตอบพร้อมกับดึงข้อมืออีกคนเข้าไปในห้องของตัวเอง
“เอ่อ...” อยู่ๆในหัวชานยอลก็ไม่มีอะไรซะอย่างนั้น เขามาห้องคริสเพราะอะไรนะ?
“ว่าไง อยากมานอนค้างเหรอ” ร่างสูงกระตุกยิ้มนิดๆก่อนจะวางกระเป๋าพร้อมกับถอดเสื้อตัวนอกออกพาดกับเก้าอี้
“นี่นายจะไม่บอกจริงๆเหรอว่าหน้านายไปโดนอะไรมา มันไม่ใช่แค่ตรงปากนะ ตรงจมูกแล้วก็แก้มด้วย” ชานยอลเอ่ยพร้อมกับนั่งลงที่ปลายเตียง
“นิดหน่อยน่ะ เป็นห่วงเหรอครับ”
“-/-”
“ทำแผลให้หน่อย” คริสพูดต่อพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆคนที่อยู่ปลายเตียง
“เฮ้อ ไปเอายามา”
TBC.
ความคิดเห็น